Ένα Ο Χ Ι. Συνοδεία μιας παλιάς φωτογραφίας, ενός παρεξηγημένου τσιτάτου και μιας χιλιοακουσμένης αφήγησης…

Το ΟΧΙ είναι το γνωστό ιστορικό ΟΧΙ. Η παλιά φωτογραφία είναι από πορεία ανταρτών τού ΕΛΑΣ στην Ελεύθερη Ελλάδα. Το παρεξηγημένο τσιτάτο είναι από το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο». Και η χιλιοακουσμένη αφήγηση, τού Μάνου Κατράκη από το «Άξιον Εστί» τού Οδ. Ελύτη («Πορεία προς το μέτωπο»).

«Ακόμα κατηγορήθηκαν οι κομμουνιστές ότι θέλουν τάχα να καταργήσουν την πατρίδα, την εθνότητα.

Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορεί να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Αφού, όμως, το προλεταριάτο πρέπει κατ’ αρχήν να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη[*], να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος, είναι και το ίδιο ακόμα εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια που δίνει η αστική τάξη».

[*] Στην άλλη έκδοση (1888): «να ανυψωθεί σε ηγέτιδα τάξη του έθνους»

Η φωτογραφία είναι από το erodotos.wordpress.com. Βίντεο: vladimiroskatranidis.

Η μεταμοντέρνα ελληνική(;) κατάσταση

Ο

τίτλος είναι εμπνευσμένος από το βιβλίο-σταθμός τού Jean-François Lyotard «Η μεταμοντέρνα κατάσταση». Σ’ αυτό, ο Lyotard, το ‘‘τρομερό παιδί’’ τής γαλλικής μεταπολεμικής διανόησης, ο αρχικά τροτσκιστής, μετά αυτοκόλλητος του Καστοριάδη, πιο μετά αντικαστοριαδικός, ύστερα μεταμαρξιστής, ακόμα πιο ύστερα αντιμαρξιστής και στο τέλος μεταμοντερνιστής (δηλαδή τα πάντα όλα) καθαρόγραψε τη νέα ‘‘Μεγάλη Ιδέα’’: Όλες οι μεγάλες αφηγήσεις τής δυτικής νεωτερικής σκέψης που θεμελιώθηκαν στον Διαφωτισμό και στον Ορθό Λόγο έχουν καταρρεύσει και δεν έχει πια κανένα νόημα η προσπάθεια ανακάλυψης και θεμελίωσης της μιας αλήθειας, γιατί αυτή οδηγεί στα Άουσβιτς ή στα γκουλάγκ. «Και τι κάνουμε δάσκαλε», ρωτούσαν οι δύσπιστοι, «με τα μεγάλα ζητήματα που παραμένουν ανοιχτά; Τι κάνουμε με το ζήτημα της δίκαιης κοινωνίας, με την ερμηνεία και τα διδάγματα της Ιστορίας, με τη χειραφέτηση του ανθρώπου από τα πολλά και ποικίλα δεσμά;». «Τίποτε!», ήταν η απάντηση του δασκάλου. «Αφήνουμε τους φακέλους πάντα ανοιχτούς, στα pending, και εξακολουθούμε να προβληματιζόμαστε. Διότι το οποιοδήποτε τελικό συμπέρασμα θα εμπεριέχει πάντα το λάθος. Tι νόημα έχει να κυνηγάμε την ουρά μας στα σοβαρά και με στόχο να την πιάσουμε, αφού αυτό δεν θα γίνει ποτέ; Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, το μόνο που μας έχει μείνει να κάνουμε, είναι να κυνηγάμε την ουρά μας έχοντας συνείδηση ότι όλο αυτό δεν είναι παρά ένα παιχνίδι, στο οποίο ο καθένας κάνει τις κινήσεις του»!

Κ

αθώς παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα στην ελληνική κοινωνική και πολιτική σκηνή συνειδητοποιούμε όλο και περισσότερα όλο και πιο καθαρά πως ό,τι βλέπουμε δεν είναι παρά ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι όμως περίεργο. Χωρίς κανόνες, χωρίς ΑΝ.ΣΚ. (αντικειμενικό σκοπό), χωρίς καν τερέν. Ένα παιχνίδι μόνο με κινήσεις —ακριβώς όπως το είχε πει ο Lyotard! Κινήσεις στις οποίες, κι αυτό είναι ίσως το πιο ωραίο στο συγκεκριμένο παιχνίδι, ο κάθε παίκτης κινείται τόσο ‘‘ελεύθερα’’, που δεν χαλάει τη ζαχαρένια του αν η τελευταία του κίνηση είναι στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από την προηγούμενη. Δεν πολυσκοτίζεται καν για το ενδεχόμενο, η κίνησή του να αντιστοιχεί σε κάποιο άλλο παιχνίδι. Διότι ο μεταμοντερνιστικός αχαλίνωτος σχετικισμός δεν εξαιρεί από την ολιστική εκστρατεία του εναντίον τών ολιστικών αφηγήσεων ούτε τον εαυτό του!

Αν μας ρωτούσε κάποιος, ίσως και για να μας ειρωνευτεί και να μας περιπαίξει, «εξόριστοι Λέφτηδες, στην εποχή σας πείτε τι βλέπετε;», να τι θα απαντούσαμε, πιστεύοντας ότι αυτές οι κινήσεις αξίζει να τύχουν μιας κάποια προσοχής:

Β

λέπουμε τον Ανδρουλάκη ωρυόμενο να τα χώνει στον Παπανδρέου ως αρσενική Κανέλλη, αλλά να τα χώνει και στη Λούκα, επειδή λέει πήδηξε σαν το ποντίκι από το πλοίο που βουλιάζει, ενώ έπρεπε να μείνει και να συνεχίσει τη μάχη. Ποια μάχη; Αυτή στην οποία ο ίδιος δεν μπήκε καν, αφού, όπως έχει εξομολογηθεί, αρνήθηκε τις ευθύνες ενός υπουργείου, διότι αυτός αποδίδει λέει καλύτερα ως ‘‘ελεύθερος παίκτης’’, ενώ, επιπλέον, είναι ‘‘φιλοξενούμενος’’ (ως …αριστερός!) στο ΠΑΣΟΚ και δεν μπορεί να επέμβει στα εσωτερικά τού κόμματος που τον φιλοξενεί (ως ευγενής)!

Β

λέπουμε τον Τσίπρα να δηλώνει ότι «δεν θα δεχτεί την υποτέλεια ο ελληνικός λαός», ενώ έχουμε παρακολουθήσει τον Γιάννη Μηλιό να παραδίδει την ίδια και την ίδια απολύτως αντίθετου περιεχομένου διάλεξη, από κάθε είδους βήμα, στην οποία, αναλύει, με τις απαραίτητες παραλλαγές βέβαια, γιατί είναι ‘‘εθνοκομμουνιστικός λαϊκισμός’’ να κάνουμε λόγο για ελληνικό λαό, αντί του ιδεολογικά ορθού ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός.

Π

ερίπου την ίδια στιγμή, βλέπουμε διαφόρους αριστερούς να ειρωνεύονται τον Αντώνη Σαμαρά για το πώς τάχα μου, αν γίνει πρωθυπουργός, θα αλλάξει μέσω διαπραγματεύσεων με την Τρόικα τους όρους τών Μνημονίων, χωρίς να μπαίνουν και στον κόπο να διερωτηθούν για το πώς θα πετύχουν οι ίδιοι, αν γίνουν εξουσία, να την εξαναγκάσουν «να πάρει τα Μνημόνια και να φύγει από ’δω», διασφαλίζοντας ταυτόχρονα ότι «δεν θα να γίνουμε Αλβανία»!

Β

λέπουμε πολλούς Αγανακτισμένους και γενικά τους μη υποφέροντες στον τράχηλό τους ‘‘ιδεολογικούς ζυγούς’’ να καταριούνται το ΚΚΕ επειδή τους ‘‘εμπόδισε’’ με ‘‘φασιστικό’’ τρόπο να καταλάβουν εξ εφόδου τα Παλαιά Ανάκτορα, ενώ το καλοκαίρι έλεγαν: «Ποιοι μωρέ, οι κουκουέδες; Αυτοί είναι στον κόσμο τους! Ονειρεύονται ακόμα την έφοδο στα Χειμερινά Ανάκτορα…»!

Β

λέπουμε το Ε.ΠΑ.Μ. τού Καζάκη να αναρωτιέται σε πρόσφατη ανακοίνωσή του «οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας, με ευθύνη της ηγεσίας τους, θα εξακολουθήσουν να συμμετέχουν με την σιωπή τους σ’ αυτό το πραξικόπημα, όπου το Σύνταγμα και η στοιχειώδης νομιμότητα παραβιάζονται κάθε μέρα από όλες τις πλευρές, ή θα αφουγκρασθούν την οργή του λαού και θα στοιχηθούν πλάϊ του;», ξεχνώντας ότι ο λαός έχει πει καθαρά και ξάστερα τι δεν θέλει, ενώ για το τι θέλει κρατάει κλειστά τα χαρτιά του (πράγμα που σημαίνει ότι, αν επέμβει ο στρατός, μπορεί να επιβάλλει με στρατιωτική πειθαρχία επί του λαού τι να ‘‘θέλει’’…)!

Β

λέπουμε την Παπαρήγα να δηλώνει για πολλοστή φορά ότι μέσα στο ευρώ και την ΕΕ δεν υπάρχει μέλλον, και, την ίδια στιγμή, να αρνείται να ανταλλάξει ακόμα και καρτ ντε βιζίτ όχι μόνο με όσους αρχίζουν να ‘‘ψήνονται’’ με την ιδέα, αλλά και με όσους την ενστερνίζονται στον ίδιο ακριβώς βαθμό!

Β

λέπουμε τον Γιάννη Μηλιό να θεωρεί περιττό το plan αριστερής εξόδου από την κρίση, (σε απόλυτη ‘‘αρμονία’’ με τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για το κτίσιμο τού «αριστερού συνασπισμού εξουσίας»…), και να προσφέρει αντ’ αυτού, σε ανέργους ή κατ’ ευφημισμό εργαζόμενους, dream, άσχετα αν τρώει τις ώρες του για να αναλύει σε ραδιόφωνα και εφημερίδες το μοναδικό plan που γι’ αυτόν έχει νόημα: αυτό της «αλλαγής τών πολιτικών συσχετισμών συνολικά μέσα στην ΕΕ» (χωρίς όμως και να διευκρινίζει σε ποια δεκαετία ποιου αιώνα θα επιτευχθεί αυτό…)!

Β

λέπουμε κόσμο και κοσμάκη, που γιουχάιζε το ΚΚΕ όταν αποχωρούσε το καλοκαίρι από την πλατεία Συντάγματος, να το γιουχάρει επειδή τώρα έμεινε στην πλατεία Συντάγματος!

Β

λέπουμε τους αντιεξουσιαστές που εξέφραζαν τη θλίψη τους και τον προβληματισμό τους για τους δύστυχους της Marfin, να υπερηφανεύονται τώρα επειδή «το αντιεξουσιαστικό κίνημα, […] έχει αποκτήσει δύναμη, δυνατότητα και συνείδηση» σε τέτοιο ανώτερο ‘‘ποιοτικά’’ επίπεδο ώστε να πετάει στα τυφλά μολότωφ μέσα στον κόσμο! Ίσως επειδή θέλουν να τις μοιράζονται κι αυτές με όλους, αφού το όνομα τού blog τους είναι omnia sunt communia (όλα είναι κοινά)…

Β

λέπουμε τον Αλαβάνο να συνυπογράφει μια ανακοίνωση, στην οποία, την ίδια στιγμή που καλείται το ΚΚΕ να συνειδητοποιήσει πως  «ούτε η ‘απαγόρευση της κυκλοφορίας’ σε εργαζόμενους που θα έπρεπε να θεωρούν συντρόφους τους ούτε η αντίληψη επιβολής και προσβολής σε μέλη άλλων οργανώσεων ούτε ‘οι συνοριακές γραμμές’ ανάμεσα στους αριστερούς και γενικότερα τον κόσμο του κινήματος ούτε το ιδεολόγημα ‘εμείς ελέγχουμε τα πάντα’ μπορούν να οδηγήσουν στην αντιμετώπιση του κοινωνικού φαινομένου της βίας ή του πολιτικού φαινομένου της διασύνδεσης κράτους και παρακράτους», επισημαίνεται λίγες μόλις αράδες προηγουμένως ότι ‘‘δράσεις’’ όπως αυτές τών αντιεξουσιαστών τής περασμένης Πέμπτης «λειτουργούν εκ των πραγμάτων ως δύναμη του συστήματος και έτσι πρέπει να αντιμετωπισθούν»!

Β

λέπουμε τον Δημοσθένη Παπαδάτο-Αναγνωστόπουλο να εκφράζει τη λύπη του επειδή «το μέτωπο της περιφρούρησης του ΚΚΕ [ήταν] προς τη διαδήλωση, και όχι προς την αστυνομία», ενώ το καλοκαίρι, όταν το μέτωπο των ‘‘ανεξάρτητων’’ και ‘‘απελευθερωμένων’’ «από κόμματα και ιδεολογίες» Αγανακτισμένων ήταν προς έναν άνθρωπο (αριθμός: 1) με Κόκκινη Σημαία και προς τα παιδιά τού ΚΚΕ μ-λ επειδή μοίραζαν προκηρύξεις, έκανε την (ριζοσπαστική) πάπια! 

Τ

έλος, βλέπουμε πέντε μαλάκες να επιμένουν να παίρνουν το λόγο εν σώματι, τη στιγμή που ξέρουν ότι αυτά που λένε α) σπανίως αντιπροσωπεύουν εξ ίσου και τους πέντε, β) σπανίως επιτυγχάνουν να εκφράσουν ακριβώς αυτά που θέλουν να πουν και γ) ότι δεν αποτελούν παρά ένα απειροελάχιστο ποσοστό αυτών που πρέπει να ειπωθούν!

ΥΓ Οι προσεκτικοί και κάπως ενημερωμένοι αναγνώστες δεν θα δυσκολευτούν να διακρίνουν αναλογίες με τη διεθνή κατάσταση πραγμάτων στο εργατικό και αριστερό κίνημα. Εξ ου και η παράλλαξη στον τίτλο τού βιβλίου τού Lyotard.

Το βίντεο είναι του (της;) liostemi

Η λεπτή κόκκινη γραμμή (Μερικές πρώτες σκέψεις για τη σύγκρουση ΚΚΕ και ‘‘αντιεξουσιαστών’’)

Το γεγονός

Για πρώτη φορά, τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια που παρακολουθούμε εμείς τα πράγματα από κοντά, το ΚΚΕ μέσω της συνδικαλιστικής του οργάνωσης, του ΠΑΜΕ, συγκρούεται σώμα με σώμα, απ’ ευθείας και μαζικά με τους μαχητικούς πυρήνες του ‘‘αντιεξουσιαστικού’’ χώρου, ενός χώρου που κατά την άποψή μας, όπως έχουμε γράψει στο παρελθόν και όπως έχει καταδειχθεί με (επιεικώς) αποχρώσες φωτογραφικές ενδείξεις, θεωρούμε πλήρως διαβρωμένο από κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς.[1]

Είναι περιττό βέβαια να πούμε, έστω και τηλεγραφικά, ποιές είναι οι ‘‘ευεργετικές’’ συνέπειες των δράσεων αυτών των πυρήνων στην ανάπτυξη του μαζικού λαϊκού κινήματος… Έχει όμως σημασία να πούμε ότι αποτέλεσμα των συρράξεων, έστω και έμμεσο[2], ήταν, εκτός από δεκάδες τραυματίες Παμίτες, ο θάνατος ενός 53χρονου οικοδόμου, μέλους τού Κομμουνιστικού Κόμματος και του ΠΑΜΕ και γραμματέα τού παραρτήματος οικοδόμων Βύρωνα.

Οι ερμηνείες

Το γεγονός είναι ένα, αλλά, ως συνήθως, οι ερμηνείες και τα συμπεράσματα που βγαίνουν περισσότερα, ανάλογα με την οπτική γωνία του καθενός. Θα αναφερθούμε στις τρεις κύριες ‘‘αφηγήσεις’’, αξιολογικά ουδέτερα κατά το ανθρωπίνως δυνατό. Θα μας απασχολήσει όμως, μόνο η τελευταία.

1. Για την αντιεξουσιαστική aka αναρχική/νεοαναρχική/

αναρχοαυτόνομη/αναρχοκομμουνιστική ή απλώς αυτόνομη μερίδα της Αριστεράς —και εννοείται ότι δεν αναφερόμαστε στους εν διατεταγμένη υπηρεσία δρώντες—, το γεγονός τής σύγκρουσης αποδεικνύει την εξουσιαστική εμμονή τού ΚΚΕ και τη διάθεση κατάπνιξης οποιασδήποτε αυθόρμητης εξεγερσιακής διάθεσης.

2. Για το ΚΚΕ και τους συμπαθούντες το συγκεκριμένο κόμμα, τα όσα έγιναν δεν ήταν παρά η οργανωμένη άμυνα τού οργανωμένου εργατικού κινήματος απέναντι σε ενέργειες, που είτε υλοποιούνται από προβοκάτορες, είτε, αντικειμενικά, λειτουργούν ως προβοκάτσιες με στόχο την απομαζικοποίηση του κινήματος και τον εκφοβισμό τού κόσμου.

3. Η τρίτη ερμηνεία είναι μια σύνθεση των δυο προηγουμένων. Από την πρώτη παίρνει την αντίθεση με τη ‘‘μονοπωλιακή’’ λογική τού ΚΚΕ. Από τη δεύτερη, τη συμφωνία για τις αντικειμενικά αρνητικές για το εργατικό κίνημα επιπτώσεις των ‘‘αντιεξουσιαστικών’’ πρακτικών και την αντίθεση προς αυτές. Η υβριδικότητα αυτή αποτυπώνεται και στις ετερόκλητες κατηγορίες ανθρώπων που την αποδέχονται:

‘‘Φιλελεύθεροι’’ κάθε κοπής, αριστεροί διαφωνούντες με το ΚΚΕ, δημοκράτες τού ‘‘κέντρου’’, δημοκράτες τού ‘‘μέτρου’’, νεοαριστεροί, ‘‘υπεύθυνοι’’ αριστεροί, ‘‘προοδευτικοί’’ (εν γένει), αντιΚΚΕ, ‘‘κινηματικοί’’, αντικομμουνιστές που κρύβουν τον αντικομμουνισμό τους υπό τον μανδύα τής κριτικής προς το ΚΚΕ, δεξιοί, φασίστες, ανανήψαντες (όπως ο Θεόδωρος Πάγκαλος που εξέφρασε την απορία του αν το ΚΚΕ έχει καταλάβει την εξουσία και γι’ αυτό περιφρουρεί εκείνο τη Βουλή). Γενικώς, κάθε καρυδιάς καρύδι —αλλά δεν είναι όλες οι καρυδιές ίδιες, έτσι;

Γι’ αυτή την τρίτη περίπτωση θέλουμε να πούμε λίγα λόγια, απευθυνόμενοι κυρίως σε ώτα ακουόντων. Δηλαδή σε όσους αριστερούς ή ανθρώπους χωρίς τελικά διαμορφωμένο πολιτικό προσανατολισμό διατηρούν, εκτός από τις όποιες διαφωνίες τους προς το ΚΚΕ[3], ανοικτότητα σκέψης και καλοπιστία.

Απορίες και ερωτηματικά

1. Επικρίνεται το ΚΚΕ επειδή κατέλαβε το χώρο μπροστά και γύρω από τη Βουλή αποκλείοντας όλους τους άλλους, κόμματα, οργανώσεις, συνδικαλιστικές παρατάξεις, μονοθεματικά κινήματα, κ.λπ. Αυτό είναι η μισή αλήθεια. Μισή αλήθεια, ολόκληρο ψέμα. Το ΚΚΕ ‘‘κατέλαβε’’ το χώρο μπροστά από τη Βουλή με την ίδια έννοια που ‘‘καταλαμβάνει’’ την Ομόνοια όταν συγκεντρώνεται εκεί το ΠΑΜΕ. Αυτή τη φορά επέλεξε να συγκεντρωθεί μπροστά από τη Βουλή και να παραμείνει εκεί. Όταν περιφρουρεί ακόμα και μια πικετοφορία, ήταν δυνατόν να μη περιφρουρήσει τη συγκέντρωσή του στη συγκεκριμένη συγκυρία που μύριζε μπαρούτι; Και, σε τελική ανάλυση, και για να μη τρελαθούμε τελείως: κακώς κάνει και περιφρουρεί τις συγκεντρώσεις του;

2. Επικρίνεται ακόμα, επειδή, λέει, στην ουσία περιφρούρησε την (αστική) Βουλή, άρα το σύστημα. Αυτό είναι απολύτως ‘‘εναέριο’’ (= μετέωρο) επιχείρημα. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Ένα μόνο: Υπήρχε ‘‘γραμμή’’ κατάλυσης εξ αριστερών τού αστικού καθεστώτος μέσω τής κατάληψης της Βουλής; Από ποιες επαναστατικές δυνάμεις εκπορεύτηκε;

3. Κατανοούμε απολύτως το παράπονο χιλιάδων διαδηλωτών, που, ενώ δεν είχαν καμία σχέση με τους ‘‘αντιεξουσιαστές’’ και τις πρακτικές τους, εμποδίστηκαν να προσεγγίσουν από κοντά τη Βουλή. Ας αναρωτηθούν όμως, βάζοντας το χέρι στην καρδιά: Πόσες φορές δεν είδαν να μοιράζονται δίπλα τους σφυριά και μολότωφ και γύρισαν το βλέμμα τους αλλού; Κι ας αναρωτηθούν ακόμα, επίσης με το χέρι στην καρδιά, και το άλλο: Πόσες φορές, όταν τους έπνιξαν τα χημικά μετά από τις ‘‘δράσεις’’ των ‘‘επαναστατών’’ δεν φώναξαν με αγανάκτηση «άντε και γαμηθείτε μαλακισμένα στο φινάλε-φινάλε!»; Επομένως και για να τα λέμε όλα:

α) Ήταν απολύτως αδύνατο στην περιφρούρηση του ΠΑΜΕ να ξεχωρίσει μετά βεβαιότητας την ήρα από το στάρι και

β) Πόσο μεγάλο ήταν το τίμημα του να μη μπορέσουν να πλησιάσουν περισσότερο τη Βουλή άνθρωποι κάθε άλλο παρά ‘‘αντιεξουσιαστές’’ μπροστά στο ότι, έστω και εν μέρει, πραγματοποιήθηκαν οι ευχές τους;

4. Τι θα συνέβαινε αν δεν έκαναν το ντου οι ‘‘συνήθεις ύποπτοι’’; Θα γέμιζε το Σύνταγμα και οι γύρω δρόμοι με κόσμο μέχρι τα μεσάνυχτα; Εμείς λέμε ναι. Και τι θα συνέβαινε αν δεν υπήρχε η περιφρούρηση του ΠΑΜΕ; Εμείς λέμε ό,τι γίνεται κάθε φορά που μαζικές διαδηλώσεις και πορείες καταλήγουν στο Σύνταγμα: χημικά και διάλυση. Διαφωνεί κανείς;

5. Ερμηνεύθηκαν από κάποιους οι συμπλοκές ως σύγκρουση περί την κυριαρχία. Απ’ ό,τι είδαμε εκ των υστέρων αυτό πρωτοακούστηκε από τον τηλεοπτικό ΣΚΑΪ, δια χειλέων τού Νίκου Ξυδάκη. Ναι, από μια άποψη ήταν μάχη για την κυριαρχία στο πεδίο μιας λαϊκής συγκέντρωσης. So what? Χρόνια και χρόνια τα ‘‘αντιεξουσιαστικά’’ μπάχαλα βάζουν την κυριαρχική σφραγίδα τους στις μαζικές συγκεντρώσεις και πορείες. Δεν πρέπει να μπει ένα τέλος σ’ αυτό, αδιάφορα αν θα μπει από το ΠΑΜΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (αφού είναι ανίκανοι και απρόθυμοι να το βάλουν όλοι μαζί);

6. Ακούστηκε και το άλλο: «Το ΠΑΜΕ ζήτησε από την αστυνομία να μην επέμβει γιατί ήθελε να δείξει ότι μπορεί να ‘‘καθαρίζει’’ μόνο του». Γουάου! Τι αφέλεια από τους (καλόπιστους) μισούς και τι υποκρισία από τους (υστερόβουλους) άλλους μισούς! Αφέλεια, γιατί δεν σκέπτονται πώς θα ‘‘επενέβαινε’’ η αστυνομία. Και υποκρισία, γιατί, επί της ουσίας, επικρίνουν το ΠΑΜΕ επειδή δεν τους έκανε το χατίρι να ζητήσει τη συνδρομή τής αστυνομίας, για να το κατακεραυνώσουν μετά («ΜΑΤ και ΚΝΑΤ ενωμένα, ποτέ νικημένα»!)… Το ΚΚΕ, συχνά-πυκνά, δεν αποφεύγει τις ‘‘πατάτες’’. Ευτυχώς, όχι αυτή τη φορά…

Χειρισμοί

Σε γενικές γραμμές το ΚΚΕ χειρίστηκε το όλο ζήτημα πολιτικά και σωστά, αποφεύγοντας με εντυπωσιακό τρόπο την ‘‘τυμβωρυχία’’ και τις μελοδραματικές κορώνες. Κατά τη γνώμη μας η Αλέκα Παπαρήγα θα μπορούσε να αποφύγει την αναφορά στις ανοησίες που ακούστηκαν από τον «Κόκκινο 105,5».[4]

Οι ανακοινώσεις τού ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μας βρίσκουν σύμφωνους κατά βάση. Η ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ, τηρουμένων των εγγενών πολιτικοϊδεολογικών προβλημάτων της, πολύ καλή. Οι θέσεις τού Μετώπου ΑΑ, σωστές στην πλειοψηφία τους, περιλαμβάνουν όμως ένα ιδιαίτερα προβληματικό σημείο (αυτό το περί μάχης κυριαρχίας μεταξύ διαφορετικών(!) ομάδων). Ο ΣΥΝ τέλος, για μια ακόμα φορά, εκτέθηκε ανεπανόρθωτα με τη μεγαλειώδη μπαρούφα τού Παπαδημούλη, ο οποίος δήλωσε ότι «είχαμε μια σύγκρουση ροπαλοφόρων με κρανοφόρους»! Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχές το Νέον Έτος!

Συμπεράσματα (ένα)

Υπάρχει μια λεπτή κόκκινη γραμμή που ενώνει τις διάφορες ‘‘φυλές’’ τής Αριστεράς με το αναρχικό ρεύμα[5] της —η κατάλυση κάθε εξουσίας δεν είναι το ακροτελεύτιο ‘‘άρθρο’’ τής αριστερής ουτοπίας; Αυτός είναι και ένας βασικός λόγος για τον οποίο δεν πρέπει να κόβονται οι γραμμές ανάμεσά τους.

Αλλά υπάρχει και μια άλλη λεπτή κόκκινη γραμμή που τους χωρίζει: Η επιβεβαιωμένη από χιλιάδες χρόνια Ιστορίας νομοτέλεια, σύμφωνα με την οποία δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο, αν δεν έχεις κατακτήσει την εξουσία να τον αλλάξεις —πόσω μάλλον να τον απαλλάξεις από τα εξουσιαστικά δεσμά. Οι αντιεξουσιαστές, έτσι όπως μπερδεύουν τις επιθυμίες τους με την πραγματικότητα και βάζουν την εξουσία μαγικώ τω τρόπω στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, δεν έχουν κανένα λόγο να πονοκεφαλιάζουν με το πώς την κατακτά κανείς. Γι’ αυτό και τους είναι παγερά αδιάφορο ποιοι ωφελούνται και ποιοι ζημιώνονται από τις πρακτικές τους.

Κι εμείς; Τι κάνουμε εμείς;       

Ε λοιπόν, εμείς να μη θυμόμαστε μόνο την πρώτη λεπτή κόκκινη γραμμή. Να θυμόμαστε και τη δεύτερη.

Η εικόνα, από το erodotos.wordpress.com

[1] Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε κουκουλοφόρος που ‘‘δραστηριοποιείται’’ με τους ‘‘συνήθεις’’ τρόπους είναι σώνει και ντε έμμισθο όργανο των κατασταλτικών μηχανισμών, επίσημων και ανεπίσημων. Έχουμε δει επανειλημμένα —για να μείνουμε στις κραυγαλέες περιπτώσεις— κάτι δεκαπεντάχρονα και δεκαοχτάχρονα ανάμεσά τους, που όχι για όργανα δεν έχουν τα προσόντα, αλλά ούτε για να τα στείλεις να σου πάρουν τσιγάρα!

[2] Ο άμεσος υπεύθυνος, από τις μέχρι στιγμής γνωστές πληροφορίες, φαίνεται ότι είναι τα δολοφονικά χημικά τού κάποτε μέλους της Συντονιστικής Επιτροπής τού Πολυτεχνείου το ’73 και νυν υπουργού Δημοσίας Τάξεως Χρήστου Παπουτσή…

[3] Εκ των οποίων συμμεριζόμαστε πολλές, γνωστά αυτά.

[4] Για τρεις λόγους: α) είναι μικρής σημασίας το τι λένε δυο ραδιοφωνικοί παραγωγοί χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό βάρος, β) δεν νομίζουμε ότι, αν τα πολιτικά τζιμάνια σπανίζουν στη ραδιοφωνική συχνότητα 105,5, αυτό συμβαίνει επειδή αφθονούν στη συχνότητα 90,2 και, γ): στον ίδιο σταθμό, περίπου την ίδια ώρα, βγήκε ο πανεπιστημιακός και στέλεχος του ΣΥΝ Μιχάλης Σπουρδαλάκης για να πει με απόλυτη καθαρότητα και σαφήνεια ότι υπάρχει πρόβλημα με τον αντιεξουσιαστικό χώρο το οποίο και πρέπει να αντιμετωπιστεί επειγόντως. Συντρόφισσα Αλέκα, έτσι είναι: άμα είναι να τα λέμε, να τα λέμε όλα! ;-)

[5] Εξυπακούεται ότι δεν αναφερόμαστε ούτε στους παρακρατικούς που δρουν μέσα στους αναρχικούς, ούτε όμως και σε αυτούς τους ανεγκέφαλους ‘‘αντιεξουσιαστές’’ που έχουν ταυτίσει την αναρχία με τη φετιχοποίηση τής βίας. Ξέρουμε ότι πολλοί που αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί δεν ανήκουν σε καμία από τις δυο κατηγορίες.

Αισχίνην ή Δημοσθένην;

Από την Εποχή τών Μνημονίων και εντεύθεν, μπορεί να δει κανείς στη μπλογκόσφαιρα αρκετά εξαιρετικά καλογραμμένα κείμενα, που περιγράφουν με ωραίες λέξεις τα προβλήματα και τα αδιέξοδα της ελληνικής κοινωνίας. Και παρακάτω, στα σχόλια, θα δει να περισσεύουν οι έπαινοι και τα εύγε.

Είναι τότε που θυμόμαστε τον Αισχίνη, τον αρχαίο Έλληνα ρήτορα. Τα όμορφα λόγια του, η φυσική του ομορφιά και η εξαιρετική φωνή του έκαναν τους Αθηναίους τής εποχής να λένε μεταξύ τους με θαυμασμό: «Τι ωραία που τα λέει!».

Και μετά, θυμόμαστε τον Δημοσθένη, τον τραυλό, που, λέγεται ότι, για να υπερνικήσει τη φυσική του αδυναμία στο λόγο, προσπαθούσε να εξασκήσει την ομιλία του βάζοντας χαλίκια στο στόμα του.

Παρ’ όλη την εξάσκηση, ποτέ του δεν κατάφερε να πουν και γι’ αυτόν οι συμπατριώτες του, ακούγοντάς τον να τους μιλάει, «Α, τι ωραία που τα λέει!».

«Εμπρός! Ας βαδίσουμε εναντίον τού Φιλίπππου!», έλεγαν.

Αυτό ήταν το μόνο που κατάφερε ο φτωχός, ο τραυλός Δημοσθένης...

Τρεις και Μια ευχές για ένα αριστερό blog που διέκοψε για να ανασυνταχθεί

ΠΡΟΣΦΑΤΑ και μέχρι νεοτέρας, σταμάτησε να δημοσιεύει ένα από τα αριστερά blogs που διαβάζουμε. Οι λόγοι που προβάλλει ο διαχειριστής του είναι αυτοί τής ανασύνταξης.

ΕΠΕΙΔΗ είναι ένα αριστερό blog, και ως τέτοιο προωθεί ιδέες και αξίες τής Αριστεράς, και μάλιστα στο πάσχον πεδίο τής αριστερής πολιτικής φιλοσοφίας και θεωρίας, ευχόμαστε στον διαχειριστή του να ανασυνταχθεί και να επιστρέψει στην προπαγάνδιση των ιδεών μας σύντομα.

ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, διατυπώνουμε και μια δεύτερη ευχή:

Αυτή η ανασύνταξη να συμπεριλάβει και τη ριζική αναθεώρηση της απαξιωτικής στάσης του προς κάποιους από τους αναγνώστες του, για τους οποίους, αν και δηλώνουν με γενναιότητα και ευθύτητα, σπάνια στις μέρες μας και δη στο Διαδίκτυο, ότι δεν έχουν την αναγκαία μόρφωση για να καταλάβουν κάποια γραπτά του, συνηθίζει να επιφυλάσσει αλαζονεία και περιφρόνηση.

ΤΟ ’ΝΑ φέρνει τα’ άλλο. Η δεύτερη ευχή μάς υποχρεώνει σε μια τρίτη:

Επειδή η θεωρία, ιδίως η αριστερή, ελάχιστη αξία έχει, αν όχι μόνο δεν επιβεβαιώνεται από την πράξη, αλλά, αντίθετα, συντρίβεται από αυτήν, και επειδή η αλαζονεία, το τελευταίο πράγμα που μπορεί (και δικαιούται) να επιδεικνύει η Αριστερά, είναι ίσως το αποτελεσματικότερο μέσο δυσφήμησής της, νιώθουμε υποχρεωμένοι να ευχηθούμε, αν δεν πρόκειται κάτι να αλλάξει σ' αυτή τη στάση, το συγκεκριμένο blog να αποτελέσει οριστικά παρελθόν.

ΛΥΠΗΡΗ αυτή η τρίτη ευχή βέβαια. Λυπηρή, αλλά αναγκαία. Καλύτερα να μας βγάζουν τα μάτια μόνο οι εχθροί. Γιατί όταν τα βγάζουμε μόνοι μας, τα βγάζουμε πιο βαθιά.

ΣΧΟΛΙΑ κλειστά. Κι εδώ, μετά τις τρεις ευχές και λίγο πριν τελειώσει κι αυτό το post και το καταπιεί η μαύρη τρύπα του Διαδικτύου, είναι η ώρα για τη Μία:

Μυαλά ανοιχτά!

ΑΜΠΟΤΕ!
 
Η εικόνα, από το oikaltses.com

Με τι είδους ‘‘μπογιά’’ γράφτηκε στους τοίχους η λέξη Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α στις 12 Οκτωβρίου του 1944:

Έκθεσις του αρχιμανδρίτου Βασιλείου Λιμπρίτου, υποβληθείσα εις την Αρχιεπισκοπήν Αθηνών, δια την εκτέλεσιν τεσσάρων γερμανοκρατουμένων, γενομένην την 2αν Νοεμβρίου 1943.

Κατόπιν της ειδοποιήσεως Υμών, χθες την εσπέραν ήλθον και με παρέλαβον εκ της οικίας μου είς πόλισμαν μετά του υπαλλήλου τής Αρχιεπισκοπής Αθανασίου Αρβανίτη. Μου είπον ότι επρόκειτο να παρευρεθώ ως πνευματικός ιερεύς κατά την εκτέλεσιν Ελλήνων καταδίκων, καταδικασθέντων υπό τού Γερμανικού Στρατοδικείου δια σαμποτάζ και άλλας πράξεις, μετά τού επίσης εφημερίου τού Ιερού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Ν. Φιλαδελφείας, Αρχιμανδρίτου Κυρίλλου Σοφτά. Παρά τών ως άνω ωδηγήθημεν εις το Εμπειρίκειον, ένθα και διανυκτερεύσαμεν. Την πρωίαν τής 2-11-1943 και περί ώραν 4ην πρωινήν εγερθέντας, μας ωδήγησαν εις τας φυλακάς Αβέρωφ είς Γερμανός στρατιώτης μεθ’ ενός δεσμοφύλακος.

Άμα τη αφίξει, μετέβημεν έκαστος ιερεύς εις δυο κελλιά, ένθα ευρίσκοντο οι μελλοθάνατοι ανά δυο. Εις το πρώτον κελλί ευρίσκοντο οι:

1) Αλέξανδρος Καΐρης του Μιχαήλ, κάτοικος Αθηνών, οδός Ηπίτου αρ. 4, άγαμος, ετών 28, επαγγελλόμενος τον δικηγόρον και καταδικασθείς επί κατασκοπεία. Ο πρώτος του δε λόγος ήτο: «Ξεύρω, παπά μου, διατί ήλθες. Θα αντιμετωπίσω τον θάνατον ως άνδρας, έχων την συνείδησίν μου αναπαυμένην διότι εξετέλεσα το καθήκον μου ως χριστιανός ορθόδοξος και ως Έλλην πατριώτης». Μου έκαμεν εντύπωσιν το θάρρος του και η αγάπη του προς την Πατρίδα, για την οποίαν και θα επέθαινε.

2) Κωνσταντίνος Μακρής του Πέτρου, κάτοικος Πειραιώς, οδός Ολύνθου 25, άγαμος ετών 20, τελειόφοιτος Γυμνασίου και καταδικασθείς δια την απόκρυψιν όπλων, πολυβόλων και ως έχων μεγάλην κομμουνιστικήν δράσιν, πράγμα το οποίον και δεν απέκρυψε.

Εις το δεύτερον κελλί ευρίσκοντο οι:

1) Ευάγγελος Παπαδάς, κάτοικος του χωρίου Λουτουφί Θηβών, άγαμος, ετών 19, απόφοιτος Γυμνασίου. Κατεδικάσθη ως έχων κομμουνιστικάς αρχάς. Η εξομολόγησίς του ήτο αρκετά καλή.

2) Λουκάς Τσούτσας του Κωνστ., εκ Κυριακίου Λεβαδείας, άγαμος, ετών 22, επαγγέλματος ποιμένος, έχων μόνον έναν πατέρα εις τον κόσμον. Κατεδικάσθη ως αποκρύπτων όπλα και δια την δήθεν περίθαλψιν ανταρτών. Η εξομολόγησίς του ήτο αγνοτάτη.

Μετά το πέρας των μυστηρίων εξομολογήσεως και Θείας Ευχαριστίας ανεχωρήσαμεν δια φορτηγού κλειστού αυτοκινήτου, κατευθυνόμενοι εις το πεδίον τής εκτελέσεως, το Σκοπευτήριον Καισαριανής. Καθ’ οδόν οι μελλοθάνατοι έψαλλον τον Εθνικόν Ύμνον, το «Χριστός Ανέστη», «τη Υπερμάχω» και το «Αμναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν¨κ,λπ. Του φορτηγού αυτοκινήτου επέβαινον και περί τους 15 Γερμανοί στρατιώται, σαν αστακοί ωπλισμένοι.

Από τας ψαλμωδίας των μελλοθανάτων οι καθ’ οδόν ευρισκόμενοι διαβάται, καίτοι ήτο ακόμη 6η Πρωινή, εστέκοντο και εκοίταζον εκστατικοί, αλλά σε λίγο αντελαμβάνοντο αμέσως περί τίνος επρόκειτο. Κατά την διαδρομήν, ο Καΐρης Αλέξανδρος μου παρέδωσε το ωρολόγιόν του, με την παράκλησιν να το παραδώσω εις την μητέρα του ή εις τον αδελφόν του, επισκεπτόμενος αυτούς.

Εις τις 6.30 π.μ. εφθάσαμεν εις έναν άλλον Γολγοθάν, τον Γολγοθάν τής Ελληνικής Νεολαίας, και με δημίους ουχί εβραίους, αλλά πεπολιτισμένους Ούνους.

Είς εκ των μελλοθανάτων τού Αρχιμανδρίτου Κυρίλλου, όστις δεν έλαβε την Θείαν Ευχαριστίαν, κατά την ώραν τής αναγνώσεως του Ιερού Ευαγγελίου και εις το σημείον «…και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν», με ηρώτησε: «Διατί, παπά μου, τα μάτια σου δακρύζουν; Μήπως φοβείσαι τον θάνατον;». Αμέσως τον επλησίασα και του είπα ότι είμεθα λυπημένοι εγώ και ο αδελφός μου δια την περιφρόνησίν του προς το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας, ενώ όλοι οι άλλοι με κατάνυξιν και ευλάβειαν έλαβαν Τούτο. Τον ησπάσθην και τον παρεκάλεσα με δάκρυα στα μάτια να δεχθή την Θείαν Ευχαριστίαν, και την οποία εδέχθη, φωνάζων ότι ήτο, είναι και αποθνήσκει κομμουνιστής.

Στας 6.55 ήρχισεν η πρώτη εκτέλεσις. Πρώτον εβάδισε το μαρτύριον με αγέρωχο ύφος ο Καΐρης Αλέξανδρος. Ανεγνώσθη η καταδίκη του. Απάντησίς μου εις την ερώτησιν της τελευταίας επιθυμίας του ήτο η εις την γερμανικήν και ελληνικήν γλώσσαν εξύβρισις των Γερμανών. Αμέσως τον έδεσαν εις τον πάσσαλον δυο Γερμανοί στρατιώτες και ηθέλησαν να του κλείσουν τα μάτια παρά την θέλησίν του, και εκ της απροσεξίας των και της σκληρότητός των τού έθραυσαν τα ομματοϋάλιά του. Εις απόστασιν το πολύ 5-6 μέτρων παρετάχθη η πρώτη δεκάς τού εκτελεστικού αποσπάσματος, το οποίον απετελείτο εκ 40 Γερμανών. Εδόθησαν τα απαραίτητα προπαρασκευαστικά παραγγέλματα και τα δέκα όπλα εσκόπευσαν την καρδίαν τού Έλληνος πατριώτου, ήτις είχε καταλλήλως σκεπασθή με τεμάχιον λευκού υφάσματος, ωσάν ακριβώς να επρόκειτο περί σκοποσίμου δια την άσκησιν της σκοποβολής.

Ξάφνου, μια λέξις μονοσύλλαβος ηκούσθη και ταυτόχρονα με τον κρότον των όπλων εκόπη το νήμα τής ζωής τού πρώτου Έλληνος αδελφού. Αμέσως, δυο Γερμανοί στρατιώται τον έδεσαν, τον εσήκωσαν και τον ετοποθέτησαν εις μίαν κάσσαν ευρισκομένην παραπλεύρως. Αι χείρες και οι πόδες των ήσαν αιματοβαμμέναι από το αθώον αίμα των Ελλήνων.

Με όμοιον τρόπον εξετελέσθησαν ανά πέντε λεπτά και οι υπόλοιποι μελλοθάνατοι. Άπαντες εβάδισαν με θάρρος προς τον θάνατον, φωνάζοντες: «ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ, ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!».

Κατά την ώραν τής πρώτης εκτελέσεως, οι υπόλοιποι μελλοθάνατοι έψαλλον τον Εθνικόν Ύμνον. Κατά την εκτέλεσίν του ο Λουκάς Τσούτσας εφώναξεν ότι ήτο αθώος και ότι επρόκειτο περί συκοφαντίας η κατηγορία του δια τα όπλα και την περίθαλψιν των ανταρτών.

Μακαριώτατε, με δάκρυα στα μάτια γράφω αυτές τις τραγικές σελίδες, εξιστορώντας τον τραγικόν θάνατον των αθώων Ελλήνων που με θάρρος εβάδισαν προς αυτόν και με το αίμα τους επότισαν και ποτίζουν το δένδρον τής Ελευθερίας.

Θα μου μείνουν αλησμόνητες αυτές οι τραγικές στιγμές τής ζωής μου και δεν θα ξεχάσω ποτέ την απανθρωπίαν των πεπολιτισμένων βαρβάρων Ούνων, που ονομάζονται Γερμανοί. Δεν υπάρχουν λέξεις πρόχειρες, με τις οποίες μπορεί κανείς να χρωματίση την βαρβαρότητα και τον σαδισμόν τών ανθρώπων, εάν κανείς δύναται να ονομάση αυτούς ‘‘ανθρώπους’’, και μάλιστα τοιούτους που θα κάμουν Ευρώπην πολιτισμένην, ισχυράν, ενωμένην και μεγάλην.

(Από το βιβλίο τού Βαρδή Β. Βαρδινογιάννη, που πολέμησε το φασισμό σε τρείς θητείες —γερμανική κατοχή, εμφύλιος, χούντα—, «Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια».)

∞≈∞≈∞≈∞≈∞

 

Στη μνήμη τών νεκρών τής Εθνικής Αντίστασης. Κι αυτών που ήταν κομμουνιστές, κι αυτών που δεν ήταν. Κι αυτών που μετάλαβαν πριν την εκτέλεσή τους, κι αυτών που το αρνήθηκαν. Κι αυτών που ήταν επιστήμονες, κι αυτών που ήταν τσοπανόπουλα. Κι αυτών που πέθαναν βρίζοντας τους δημίους τους, κι αυτών που πέθαναν φωνάζοντας «είμαι αθώος». Με την καθόλου περιττή, ειδικά στις μέρες μας, υπόμνηση ότι ο φασισμός είναι διεθνικός και μπορεί να ευδοκιμήσει σε όλα τα εθνικά εδάφη. Έτσι λοιπόν:

Θάνατος στους φασισμούς – Λευτεριά στους λαούς!

Στη φωτογραφία, μικρό κορίτσι μαζεύει παπαρούνες στον τοίχο τού Σκοπευτήριου της Καισαριανής. Του gemmamou από το flickr.com

Να πώς ο καταχθόνιος Σλαβόι Ζίζεκ προσπαθεί να μετατρέψει τα αυτόνομα υποκείμενα του κινήματος «Occupy Wall Street» σε ετερόνομα πρόβατα!

Εννοείται πως το περιμέναμε! Θα λέγαμε μάλιστα ότι και πολύ άργησε!

Ήταν ποτέ δυνατόν να λείψει από τις συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων τής Νέας Υόρκης ο αρχιινστρούχτορας και αρχιαγκιτάτορας Σλαβόι Ζίζεκ; Υπήρχε περίπτωση να χάσει την ευκαιρία να προσπαθήσει να μολύνει τα αυτόνομα και ανεξάρτητα πλήθη που συρρέουν στη Wall Street και τους παρακείμενους δρόμους με το δηλητήριο του κομμουνισμού, την απεχθέστερη ιδεολογία που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα; Και γινόταν να μη το προσπαθήσει αυτό ύπουλα, αφού ήξερε πολύ καλά ότι, αν το επιχειρούσε ευθέως, θα έτρωγε κι αυτός γιαούρτια σαν τον Καστανίδη; Φυσικά και όχι!

Έτσι λοιπόν, φόρεσε το κόκκινο μπλουζάκι του, με μια καρικατούρα του Μαρξ, αν διακρίνουμε καλά, για ξεκάρφωμα, και ανέβηκε στο βήμα. Για ακόμα μεγαλύτερο ξεκάρφωμα φρόντισε νωρίς-νωρίς να πει κι αντισοβιετικό ανέκδοτο, και μάλιστα απ’ τα καλά.[1] Το αποκορύφωμα της πανουργίας του; Δεν δίστασε, προκειμένου να πετύχει τους άνομους σκοπούς του, να υπογράψει και προφορική δήλωση αποκήρυξης του κομμουνισμού![2]

Φυσικά, ήρθαν οι στιγμές που προδόθηκε. Μοιραία κατάληξη για έναν παθιασμένο πιστό τού Λένιν (και, φυσικά, κρυφά ερωτευμένο[3] με τον Στάλιν, όπως όλοι οι κομμουνιστές). Και, όσο παράδοξο κι αν φανεί, η κορυφαία στιγμή κατά την οποία έπεσε η φαιοκόκκινη μάσκα του δεν ήταν όταν είπε ότι η μοναδική έννοια με την οποία μπορεί να μιλάει κανείς για κομμουνισμό σήμερα είναι η έννοια commons. Όχι, δεν ήταν αυτή.

Η κορυφαία στιγμή ήταν όταν παρότρυνε τους ακροατές του να αρχίσουν να σκέφτονται πώς θα μπορούσε να είναι μια άλλη κοινωνική οργάνωση και ένας άλλος τύπος ηγετών.

Οργάνωση;;; Ηγέτες;;; Και τα ατομικά και απαράγραπτα δικαιώματα του αυτόνομου υποκειμένου;;; Τι χρείαν άλλων μαρτύρων έχομεν για να καταλάβουμε ότι ο ‘‘πολύς’’ Σλαβόι Ζίζεκ προσπαθεί να μας γυρίσει σε αυτό που η ανθρωπότητα απέρριψε μετά βδελυγμίας, τον ερυθρό ολοκληρωτισμό;

Τον χειροκροτούν, είναι αλήθεια. Αλλά πόσοι; Ελάχιστοι! Ευτυχώς η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, στη Νέα Υόρκη και παντού στον κόσμο, είναι αυτόνομοι, όχι πρόβατα.

Αλλά και πρόβατα να ήταν. Σημασία έχει να το αποφασίσουν αυτόνομα! Στα πλαίσια της φιλελεύθερης δυτικής δημοκρατίας.

Όχι επειδή τους το είπε κάποιος Ζίζεκ!  

[1] Συνοπτικά (και σε ελεύθερη απόδοση): Κάποιος που πρόκειται να μετατεθεί στη Σιβηρία συνεννοείται με τους φίλους του για το πώς θα αλληλογραφούν, παρακάμπτοντας τη λογοκρισία: «Ό,τι βλέπετε στα γράμματά μου γραμμένο με μπλε μελάνι, να ξέρετε ότι είναι αλήθεια. Όπου βλέπετε κόκκινο, να ξέρετε ότι είναι ψέματα». Κάνα μήνα μετά την αναχώρησή του οι φίλοι του παίρνουν γράμμα και γραφή. Μπλε μελάνι, μέχρι και στα κόμματα! Τους έγραφε: «Λοιπόν εδώ όλα είναι τέλεια. Το νέο μου πόστο στη δουλειά είναι μια χαρά, η πόλη καταπληκτική, τα σπίτια έχουν όλες τις ανέσεις, υπάρχουν ένα σωρό κινηματογράφοι και θέατρα, όσο για τα καταστήματα έχουν σε αφθονία ό,τι μπορείτε να φανταστείτε για να αγοράσει κανείς ό,τι θέλει. Για να είμαι ειλικρινής όμως, παρατήρησα και μια έλλειψη, ασήμαντη βέβαια: το μοναδικό προϊόν που δεν βρίσκεις πουθενά να αγοράσεις είναι το …κόκκινο μελάνι!».

[2] Όπως ακριβώς είχε κάνει και ο σφαγέας τού ελληνικού λαού Άρης Βελουχιώτης…

[3] Νομίζουμε ότι στην απώθηση και αυτοκαταπίεση του κρυφού έρωτά του με τον Ιωσήφ οφείλεται και το συνεχές νευρωτικό τράβηγμα στο μπλουζάκι του.

Η εικόνα, από το artukraine.com

Περισσότερες πληροφορίες για την παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση της 15ης Οκτωβρίου!

ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ σελίδα τής σημερινής «Εποχής» κάτω από τον τίτλο «Οι αγανακτισμένοι σε παγκόσμιο ραντεβού!» (τα bold δικά μας):

«Η παγκόσμια ημέρα των αγανακτισμένων στις 15 Οκτωβρίου έχει όλες τις προϋποθέσεις να μετατραπεί και σε παγκόσμια χιονοστιβάδα εναντίον τού κερδοσκοπικού χρηματοοικονομικού τομέα, αλλά και υπέρ της υπεράσπισης του κοινωνικού κράτους, της δημόσιας περιουσίας και υπηρεσιών, της δικαιότερης ανακατανομής τού πλούτου».

Στην ίδια(!) εφημερίδα διαβάζουμε, στη σελίδα 31, τον πρόλογο της ελληνικής έκδοσης του βιβλίου «Η αγανάκτηση δεν αρκεί». Το βιβλίο έχει γραφτεί από τον παλαίμαχο ιταλό κομμουνιστή Πιέτρο Ινγκράο και περιέχει δύο συνομιλίες του με ιταλούς πανεπιστημιακούς, εκ των οποίων συνομιλιών η πρώτη έγινε με αφορμή το βιβλίο τού επίσης παλαίμαχου αντιφασίστα Στεφάν Εσέλ «Αγανακτήστε!». Γράφεται λοιπόν στον πρόλογο του βιβλίου από τον καθηγητή κοινωνιολογίας Μιχάλη Ψημίτη και το εξής:

«Ποια είναι όμως η εκτίμηση του Ινγκράο για τη μορφή τής μαζικής αντίδρασης που αναπτύσσεται τελευταία κατά τής διαφθοράς των κομμάτων; Η κριτική του εγείρεται εναντίον μιας ηθικής ματιάς στον εκφυλισμό των κομμάτων, που απλώς γεννά μια ανακυκλούμενη αγανάκτηση. Μια αγανάκτηση που συχνά αρκείται στην απλή καταγγελία, χωρίς να εξηγεί τις υπάρχουσες διαφορές των μορφών δράσης και αγώνα. Έτσι, μέσα από τη σοβαρή κρίση τής σχέσης μεταξύ πολιτικών θεσμών και κοινωνικών αιτημάτων, βλέπει τον κίνδυνο να μείνουν αναποτελεσματικά τα αισθήματα αγανάκτησης και ελπίδας. Τα αισθήματα αγανάκτησης δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την πολιτική, διότι στερούνται μια ανάγνωσης του κόσμου που θα τους έδινε ‘‘μορφή’’».

Τι γίνεται εδώ ρε παιδιά; Άλλα μας λέει το πρωτοσέλιδό σας και άλλα η προτελευταία σελίδα σας; Μήπως έχετε την εντύπωση ότι εφαρμόζετε στην πράξη το σύνθημα του Προέδρου Μάο «αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν»; Δεν έχετε καταλάβει, τόσα χρόνια αριστεροί πια, ότι ο δύστυχος εννοούσε «αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν, για να μπορέσουμε να κρίνουμε ποιο από όλα πρέπει να καλλιεργήσουμε»; Λοιπόν; Ποιο είναι το λουλούδι που προτείνετε να καλλιεργήσουμε ρε σύντροφοι;

ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΗΝ «ΕΠΟΧΗ» και πιάνουμε την «Αυγή». Εκεί, στη σελίδα 19, βλέπουμε ένα άρθρο με υπέρτιτλο «Κατάληψη στη Γουόλ Στριτ» και κυρίως τίτλο «Τα συνδικάτα μπαίνουν στο παιχνίδι». Όσο να ’ναι ‘‘φτιαχνόμαστε’’. «Κατάληψη»; «Συνδικάτα που μπαίνουν στο παιχνίδι»; Πάμε για γενική πολιτική απεργία διαρκείας; —οι τροτσκιστές είχαν σημαντική διείσδυση στην αμερικανική διανόηση του μεσοπολέμου˙ ήρθε η ώρα να δικαιωθούν φαίνεται. Και μετά δυαδική εξουσία κι έτσι; Γουάου!

Μείναμε με τον ενθουσιασμό. Γιατί ανάμεσα στα άλλα διαβάζουμε:

«Οι συνδικαλιστές υποστηρίζουν ότι προσπαθούν να μην επαναλάβουν ό,τι έκαναν στις πρόσφατες κινητοποιήσεις στο Ουισκόνσιν, όπου τα συνδικάτα έπαιξαν έναν κεντρικό οργανωτικό ρόλο. Υποστηρίζουν ότι είναι διαθέσιμα να προσφέρουν βοήθεια χωρίς να διεκδικούν ηγεμονικό ρόλο».

Και μετά, στο τέλος, διαβάζουμε πάλι:

«Το κίνημα για την κατάληψη της Γουόλ Στριτ λειτουργεί πια σαν κοινή πλατφόρμα, κάτω από την οποία συναρθρώνονται αγώνες που μέχρι τώρα αποσιωπούνταν από τα αμερικανικά ΜΜΕ. Χωρίς να περιορίζεται σε ένα μοναδικό αίτημα, δίνει στα μέλη τους την ευκαιρία να ταυτιστούν με έναν κοινό αγώνα σε εθνικό επίπεδο προωθώντας παράλληλα διεκδικήσεις που συνδέονται με την καθημερινότητα και τις κοινότητες τους. Η αμερικανική αριστερά φαίνεται, επιτέλους, να αποκτά το δικό της Tea Party».

Ώστε έτσι λοιπόν! Αυτό είναι το «ποιοτικό άλμα» που γράφει νωρίτερα ο συντάκτης! Να «στηρίζουν ενεργά μερικά από τα ισχυρότερα συνδικάτα τής Αμερικής» το κίνημα ‘‘κατάληψης’’ της Γουόλ Στριτ, όπου όρος όμως της ενεργού στήριξης είναι να μη παίζουν οργανωτικό ρόλο, αλλά να μπαίνουν κάτω από το ‘‘αυθόρμητο’’ κίνημα; Ώστε το οργανωμένο κίνημα είναι κατώτερη βαθμίδα πάλης από το πρωτογενές (και συχνά πρωτόγονο), το  οποία δεύτερο τροφοδοτείται βεβαίως από την κοινωνική αδικία, αλλά, καθώς στερείται από αυτή την «ανάγνωση του κόσμου» που μας λέει παραπάνω ο Πιέτρο Ινγκράο, δεν μπορεί να δει πέρα από τη μύτη του και νομίζει ότι το πρόβλημα είναι τα Golden Boys τού Μανχάταν και οι ‘‘υπερβολές’’ τού χρηματοπιστωτικού τομέα![1] Τσ, τσ, τσ…

ΤΗ ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ μάς την έδωσε ο χθεσινός «Δρόμος». (Από το «Πριν» τη γλυτώσαμε, γιατί περιορίστηκε σε ένα μονόστηλο αυστηρά ρεπορταζιακό —σαν να διαβάζαμε τους «New York Times» ένα πράγμα!).

Εκεί είδαμε ένα άρθρο με τον εντυπωσιακό τίτλο «Κάτι συμβαίνει με το ‘‘Occupy Wall Street’’, και δεν ξέρεις τι!». Όταν σου λένε «κάτι συμβαίνει και δεν το ξέρεις», όπως και να το κάνουμε, νιώθεις ‘‘κάπως’’. Κατάπιαμε όμως τη χλαπάτσα αδιαμαρτύρητα και στρωθήκαμε να διαβάσουμε το άρθρο, για να δούμε τι στο διάβολο είναι αυτό που δεν ξέρουμε εμείς και το ξέρει ο «Δρόμος τής Αριστεράς».

Διαβάσαμε αρκετά πράγματα που τα ξέραμε, και με τα οποία μάλιστα συμφωνούμε, αλλά, για να τα λέμε όλα, διαβάσαμε και ορισμένα για τα οποία δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα! Σταχυολογούμε τα σημαντικότερα:

1. «Με δεδομένη την αποξένωση της νέας γενιάς, και όχι μόνο, από τα συνδικάτα και το οργανωμένο εργατικό κίνημα, γεγονός που εν πολλοίς οφείλεται στα δεύτερα και όχι στην πρώτη,[…]».

Έτσι λοιπόν! Η αποξένωση της νέας γενιά, και όχι μόνο, οφείλεται εν πολλοίς στα συνδικάτα και το οργανωμένο εργατικό κίνημα. Κι εμείς οι ανόητοι που νομίζαμε ότι εν πολλοίς οφείλεται στην καταθλιπτική κυριαρχία, ιδίως από το ’89-’91 και μετά, της κυρίαρχης ιδεολογίας, δηλαδή της ατομικιστικής —aka φιλελεύθερης, για όσους προτιμούν (ή τους βολεύει![2]) πιο politically correct όρους!...  

2. «[…] οι εμβρυικές αυτές κινήσεις, της εσκεμμένης έλλειψης οργάνωσης, του προκαθορισμένου σχεδίου ή πολιτικής πλατφόρμας, αποτελούν προσπάθειες χειραφέτησης και επινόησης νέων και πιο χαλαρών οργανωτικών δομών, στα πλαίσια των οποίων ο καθένας μπορεί να προσέλθει ελεύθερα, να μιλήσει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει και να ακουστεί. Και είναι αυτή η έλλειψη προκαθορισμένου σχήματος που τα κάνει όχι μόνο ελκυστικά σε περισσότερο κόσμο, αλλά και βιώσιμα, με το να αποτρέπονται τα σχίσματα και οι διαλυτικές αντιπαλότητες».

Ώστε η «εσκεμμένη έλλειψη οργάνωσης, του προκαθορισμένου σχεδίου ή πολιτικής πλατφόρμας», «αυτή η έλλειψη προκαθορισμένου σχήματος τα κάνει όχι μόνο ελκυστικά, αλλά και βιώσιμα, με το να αποτρέπονται τα σχίσματα και οι διαλυτικές αντιπαλότητες»! Έτσι εξηγείται πώς ο καπιταλισμός, οι επιχειρήσεις του και το πνεύμα του ζουν και βασιλεύουν! Με το να αποφύγουν όλα τα παραπάνω! Κι έτσι εξηγείται γιατί τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από τα ‘‘αυτόνομα’’ κινήματα! Επέμεναν στην οργάνωση και τρωγόντουσαν σαν τα σκυλιά για τις πολιτικές πλατφόρμες! Μοναδικές και ελπιδοφόρες εξαιρέσεις οι Indignados της Puerta del Sol και οι Αγανακτισμένοι τής Πλατείας Συντάγματος που απέφυγαν αυτές τις ανοησίες και πήραν την εξουσία ‘‘χαλαρά’’!

3. Και όντως αυτό συνέβη. [Σ.σ.: να δηλώσουν συμμετοχή και υποστήριξη στους ‘‘καταληψίες’’ τής Γουόλ Στριτ τα συνδικάτα]. Και ήταν μια σημαντική κίνηση, την οποία καλωσόρισαν οι καταληψίες, στο βαθμό βέβαια, που δεν θα προβάλλονταν αξιώσεις ηγεσίας και καθοδήγησης. Ως προς αυτό δεν έχουν και πολύ άδικο να είναι δύσπιστοι».

Αυτό κι αν δεν ξέραμε! Καλά πόσο τυφλοί ήμασταν τόσα χρόνια (εντάξει, δεν είναι και πολλά…) που προσπαθούσαμε να συνεισφέρουμε, όσο μπορούμε, στην προσπάθεια της Αριστεράς να ηγηθεί τής κοινωνίας μέσω τής ηγεμόνευσης των ιδεών της;

Να γιατί τρώμε τα μούτρα μας, σύντροφοι! Έχουμε την αξίωση να πείσουμε και να μας ακολουθήσουν! Και ο κόσμος, επειδή «δεν έχει και πολύ άδικο να είναι δύσπιστος», μας φτύνει. Τι πρέπει να κάνουμε; Μα είναι προφανές! Να παραιτηθούμε από τις ‘‘σταλινικές’’ αξιώσεις ηγεμονίας, ηγεσίας και καθοδήγησης! Να πάμε για …ψάρεμα! Elementary, our dear comrades!

Αντί επιλόγου

Ελπίζουμε να μη γίνει καμία χοντρή παρανάγνωση και θεωρηθεί ότι τα βάζουμε με όλους αυτούς της γης τους κολασμένους[3] που πλημμυρίζουν δρόμους και πλατείες στην Αθήνα, στη Μαδρίτη, στη Νέα Υόρκη και όπου αλλού. Μ’ όλες τις αυταπάτες, την άγνοιά και τον ατομικισμό που τους δέρνουν, δικοί μας είναι, κι εμείς είμαστε δικοί τους. Με τις εφημερίδες μας τα βάζουμε, αυτές που, υποτίθεται, πρέπει να είναι ο συλλογικός διαφωτιστής του κόσμου ο οποίος ψάχνει να βρει μια διέξοδο μέσα στα σκοτάδια και ο οργανωτής και καθοδηγητής των αγώνων του.

Α… Τι θλίψη συνεπάγεται, ώρες-ώρες και συχνά, το να είσαι αριστερός…

[1] Δεν εξετάζουμε εδώ σε ποια ακριβώς κατάσταση βρίσκονται τα αμερικανικά συνδικάτα αυτή την εποχή, πόσο ταξικά πολιτεύονται και πόσο μπορούν να βοηθήσουν. Δεν ενδιαφέρει αυτό. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι η ασχολίαστη αναφορά από αριστερή(!) εφημερίδα αυτού που συμβαίνει: να περιορίζεται το συνδικαλισμένο εργατικό κίνημα σε ρόλο κομπάρσου! Εκτός κι αν η στάση αυτή σημαίνει ότι η «Αυγή» αποκηρύσσει τον εργατικό συνδικαλισμό γενικά. Αν είναι έτσι, να μας το πει.

[2] ;-)  

[3] Και τους λιγότερο κολασμένους, αυτή την περίφημη ‘‘μεσαία τάξη’’, που το πίστεψε ότι ήταν όντως μεσαία τάξη και τώρα τρέχει και δεν προλαβαίνει…

Η εικόνα, από το liveinternet.ru