Η λεπτή κόκκινη γραμμή (Μερικές πρώτες σκέψεις για τη σύγκρουση ΚΚΕ και ‘‘αντιεξουσιαστών’’)

Το γεγονός

Για πρώτη φορά, τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια που παρακολουθούμε εμείς τα πράγματα από κοντά, το ΚΚΕ μέσω της συνδικαλιστικής του οργάνωσης, του ΠΑΜΕ, συγκρούεται σώμα με σώμα, απ’ ευθείας και μαζικά με τους μαχητικούς πυρήνες του ‘‘αντιεξουσιαστικού’’ χώρου, ενός χώρου που κατά την άποψή μας, όπως έχουμε γράψει στο παρελθόν και όπως έχει καταδειχθεί με (επιεικώς) αποχρώσες φωτογραφικές ενδείξεις, θεωρούμε πλήρως διαβρωμένο από κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς.[1]

Είναι περιττό βέβαια να πούμε, έστω και τηλεγραφικά, ποιές είναι οι ‘‘ευεργετικές’’ συνέπειες των δράσεων αυτών των πυρήνων στην ανάπτυξη του μαζικού λαϊκού κινήματος… Έχει όμως σημασία να πούμε ότι αποτέλεσμα των συρράξεων, έστω και έμμεσο[2], ήταν, εκτός από δεκάδες τραυματίες Παμίτες, ο θάνατος ενός 53χρονου οικοδόμου, μέλους τού Κομμουνιστικού Κόμματος και του ΠΑΜΕ και γραμματέα τού παραρτήματος οικοδόμων Βύρωνα.

Οι ερμηνείες

Το γεγονός είναι ένα, αλλά, ως συνήθως, οι ερμηνείες και τα συμπεράσματα που βγαίνουν περισσότερα, ανάλογα με την οπτική γωνία του καθενός. Θα αναφερθούμε στις τρεις κύριες ‘‘αφηγήσεις’’, αξιολογικά ουδέτερα κατά το ανθρωπίνως δυνατό. Θα μας απασχολήσει όμως, μόνο η τελευταία.

1. Για την αντιεξουσιαστική aka αναρχική/νεοαναρχική/

αναρχοαυτόνομη/αναρχοκομμουνιστική ή απλώς αυτόνομη μερίδα της Αριστεράς —και εννοείται ότι δεν αναφερόμαστε στους εν διατεταγμένη υπηρεσία δρώντες—, το γεγονός τής σύγκρουσης αποδεικνύει την εξουσιαστική εμμονή τού ΚΚΕ και τη διάθεση κατάπνιξης οποιασδήποτε αυθόρμητης εξεγερσιακής διάθεσης.

2. Για το ΚΚΕ και τους συμπαθούντες το συγκεκριμένο κόμμα, τα όσα έγιναν δεν ήταν παρά η οργανωμένη άμυνα τού οργανωμένου εργατικού κινήματος απέναντι σε ενέργειες, που είτε υλοποιούνται από προβοκάτορες, είτε, αντικειμενικά, λειτουργούν ως προβοκάτσιες με στόχο την απομαζικοποίηση του κινήματος και τον εκφοβισμό τού κόσμου.

3. Η τρίτη ερμηνεία είναι μια σύνθεση των δυο προηγουμένων. Από την πρώτη παίρνει την αντίθεση με τη ‘‘μονοπωλιακή’’ λογική τού ΚΚΕ. Από τη δεύτερη, τη συμφωνία για τις αντικειμενικά αρνητικές για το εργατικό κίνημα επιπτώσεις των ‘‘αντιεξουσιαστικών’’ πρακτικών και την αντίθεση προς αυτές. Η υβριδικότητα αυτή αποτυπώνεται και στις ετερόκλητες κατηγορίες ανθρώπων που την αποδέχονται:

‘‘Φιλελεύθεροι’’ κάθε κοπής, αριστεροί διαφωνούντες με το ΚΚΕ, δημοκράτες τού ‘‘κέντρου’’, δημοκράτες τού ‘‘μέτρου’’, νεοαριστεροί, ‘‘υπεύθυνοι’’ αριστεροί, ‘‘προοδευτικοί’’ (εν γένει), αντιΚΚΕ, ‘‘κινηματικοί’’, αντικομμουνιστές που κρύβουν τον αντικομμουνισμό τους υπό τον μανδύα τής κριτικής προς το ΚΚΕ, δεξιοί, φασίστες, ανανήψαντες (όπως ο Θεόδωρος Πάγκαλος που εξέφρασε την απορία του αν το ΚΚΕ έχει καταλάβει την εξουσία και γι’ αυτό περιφρουρεί εκείνο τη Βουλή). Γενικώς, κάθε καρυδιάς καρύδι —αλλά δεν είναι όλες οι καρυδιές ίδιες, έτσι;

Γι’ αυτή την τρίτη περίπτωση θέλουμε να πούμε λίγα λόγια, απευθυνόμενοι κυρίως σε ώτα ακουόντων. Δηλαδή σε όσους αριστερούς ή ανθρώπους χωρίς τελικά διαμορφωμένο πολιτικό προσανατολισμό διατηρούν, εκτός από τις όποιες διαφωνίες τους προς το ΚΚΕ[3], ανοικτότητα σκέψης και καλοπιστία.

Απορίες και ερωτηματικά

1. Επικρίνεται το ΚΚΕ επειδή κατέλαβε το χώρο μπροστά και γύρω από τη Βουλή αποκλείοντας όλους τους άλλους, κόμματα, οργανώσεις, συνδικαλιστικές παρατάξεις, μονοθεματικά κινήματα, κ.λπ. Αυτό είναι η μισή αλήθεια. Μισή αλήθεια, ολόκληρο ψέμα. Το ΚΚΕ ‘‘κατέλαβε’’ το χώρο μπροστά από τη Βουλή με την ίδια έννοια που ‘‘καταλαμβάνει’’ την Ομόνοια όταν συγκεντρώνεται εκεί το ΠΑΜΕ. Αυτή τη φορά επέλεξε να συγκεντρωθεί μπροστά από τη Βουλή και να παραμείνει εκεί. Όταν περιφρουρεί ακόμα και μια πικετοφορία, ήταν δυνατόν να μη περιφρουρήσει τη συγκέντρωσή του στη συγκεκριμένη συγκυρία που μύριζε μπαρούτι; Και, σε τελική ανάλυση, και για να μη τρελαθούμε τελείως: κακώς κάνει και περιφρουρεί τις συγκεντρώσεις του;

2. Επικρίνεται ακόμα, επειδή, λέει, στην ουσία περιφρούρησε την (αστική) Βουλή, άρα το σύστημα. Αυτό είναι απολύτως ‘‘εναέριο’’ (= μετέωρο) επιχείρημα. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Ένα μόνο: Υπήρχε ‘‘γραμμή’’ κατάλυσης εξ αριστερών τού αστικού καθεστώτος μέσω τής κατάληψης της Βουλής; Από ποιες επαναστατικές δυνάμεις εκπορεύτηκε;

3. Κατανοούμε απολύτως το παράπονο χιλιάδων διαδηλωτών, που, ενώ δεν είχαν καμία σχέση με τους ‘‘αντιεξουσιαστές’’ και τις πρακτικές τους, εμποδίστηκαν να προσεγγίσουν από κοντά τη Βουλή. Ας αναρωτηθούν όμως, βάζοντας το χέρι στην καρδιά: Πόσες φορές δεν είδαν να μοιράζονται δίπλα τους σφυριά και μολότωφ και γύρισαν το βλέμμα τους αλλού; Κι ας αναρωτηθούν ακόμα, επίσης με το χέρι στην καρδιά, και το άλλο: Πόσες φορές, όταν τους έπνιξαν τα χημικά μετά από τις ‘‘δράσεις’’ των ‘‘επαναστατών’’ δεν φώναξαν με αγανάκτηση «άντε και γαμηθείτε μαλακισμένα στο φινάλε-φινάλε!»; Επομένως και για να τα λέμε όλα:

α) Ήταν απολύτως αδύνατο στην περιφρούρηση του ΠΑΜΕ να ξεχωρίσει μετά βεβαιότητας την ήρα από το στάρι και

β) Πόσο μεγάλο ήταν το τίμημα του να μη μπορέσουν να πλησιάσουν περισσότερο τη Βουλή άνθρωποι κάθε άλλο παρά ‘‘αντιεξουσιαστές’’ μπροστά στο ότι, έστω και εν μέρει, πραγματοποιήθηκαν οι ευχές τους;

4. Τι θα συνέβαινε αν δεν έκαναν το ντου οι ‘‘συνήθεις ύποπτοι’’; Θα γέμιζε το Σύνταγμα και οι γύρω δρόμοι με κόσμο μέχρι τα μεσάνυχτα; Εμείς λέμε ναι. Και τι θα συνέβαινε αν δεν υπήρχε η περιφρούρηση του ΠΑΜΕ; Εμείς λέμε ό,τι γίνεται κάθε φορά που μαζικές διαδηλώσεις και πορείες καταλήγουν στο Σύνταγμα: χημικά και διάλυση. Διαφωνεί κανείς;

5. Ερμηνεύθηκαν από κάποιους οι συμπλοκές ως σύγκρουση περί την κυριαρχία. Απ’ ό,τι είδαμε εκ των υστέρων αυτό πρωτοακούστηκε από τον τηλεοπτικό ΣΚΑΪ, δια χειλέων τού Νίκου Ξυδάκη. Ναι, από μια άποψη ήταν μάχη για την κυριαρχία στο πεδίο μιας λαϊκής συγκέντρωσης. So what? Χρόνια και χρόνια τα ‘‘αντιεξουσιαστικά’’ μπάχαλα βάζουν την κυριαρχική σφραγίδα τους στις μαζικές συγκεντρώσεις και πορείες. Δεν πρέπει να μπει ένα τέλος σ’ αυτό, αδιάφορα αν θα μπει από το ΠΑΜΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (αφού είναι ανίκανοι και απρόθυμοι να το βάλουν όλοι μαζί);

6. Ακούστηκε και το άλλο: «Το ΠΑΜΕ ζήτησε από την αστυνομία να μην επέμβει γιατί ήθελε να δείξει ότι μπορεί να ‘‘καθαρίζει’’ μόνο του». Γουάου! Τι αφέλεια από τους (καλόπιστους) μισούς και τι υποκρισία από τους (υστερόβουλους) άλλους μισούς! Αφέλεια, γιατί δεν σκέπτονται πώς θα ‘‘επενέβαινε’’ η αστυνομία. Και υποκρισία, γιατί, επί της ουσίας, επικρίνουν το ΠΑΜΕ επειδή δεν τους έκανε το χατίρι να ζητήσει τη συνδρομή τής αστυνομίας, για να το κατακεραυνώσουν μετά («ΜΑΤ και ΚΝΑΤ ενωμένα, ποτέ νικημένα»!)… Το ΚΚΕ, συχνά-πυκνά, δεν αποφεύγει τις ‘‘πατάτες’’. Ευτυχώς, όχι αυτή τη φορά…

Χειρισμοί

Σε γενικές γραμμές το ΚΚΕ χειρίστηκε το όλο ζήτημα πολιτικά και σωστά, αποφεύγοντας με εντυπωσιακό τρόπο την ‘‘τυμβωρυχία’’ και τις μελοδραματικές κορώνες. Κατά τη γνώμη μας η Αλέκα Παπαρήγα θα μπορούσε να αποφύγει την αναφορά στις ανοησίες που ακούστηκαν από τον «Κόκκινο 105,5».[4]

Οι ανακοινώσεις τού ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μας βρίσκουν σύμφωνους κατά βάση. Η ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ, τηρουμένων των εγγενών πολιτικοϊδεολογικών προβλημάτων της, πολύ καλή. Οι θέσεις τού Μετώπου ΑΑ, σωστές στην πλειοψηφία τους, περιλαμβάνουν όμως ένα ιδιαίτερα προβληματικό σημείο (αυτό το περί μάχης κυριαρχίας μεταξύ διαφορετικών(!) ομάδων). Ο ΣΥΝ τέλος, για μια ακόμα φορά, εκτέθηκε ανεπανόρθωτα με τη μεγαλειώδη μπαρούφα τού Παπαδημούλη, ο οποίος δήλωσε ότι «είχαμε μια σύγκρουση ροπαλοφόρων με κρανοφόρους»! Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχές το Νέον Έτος!

Συμπεράσματα (ένα)

Υπάρχει μια λεπτή κόκκινη γραμμή που ενώνει τις διάφορες ‘‘φυλές’’ τής Αριστεράς με το αναρχικό ρεύμα[5] της —η κατάλυση κάθε εξουσίας δεν είναι το ακροτελεύτιο ‘‘άρθρο’’ τής αριστερής ουτοπίας; Αυτός είναι και ένας βασικός λόγος για τον οποίο δεν πρέπει να κόβονται οι γραμμές ανάμεσά τους.

Αλλά υπάρχει και μια άλλη λεπτή κόκκινη γραμμή που τους χωρίζει: Η επιβεβαιωμένη από χιλιάδες χρόνια Ιστορίας νομοτέλεια, σύμφωνα με την οποία δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο, αν δεν έχεις κατακτήσει την εξουσία να τον αλλάξεις —πόσω μάλλον να τον απαλλάξεις από τα εξουσιαστικά δεσμά. Οι αντιεξουσιαστές, έτσι όπως μπερδεύουν τις επιθυμίες τους με την πραγματικότητα και βάζουν την εξουσία μαγικώ τω τρόπω στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, δεν έχουν κανένα λόγο να πονοκεφαλιάζουν με το πώς την κατακτά κανείς. Γι’ αυτό και τους είναι παγερά αδιάφορο ποιοι ωφελούνται και ποιοι ζημιώνονται από τις πρακτικές τους.

Κι εμείς; Τι κάνουμε εμείς;       

Ε λοιπόν, εμείς να μη θυμόμαστε μόνο την πρώτη λεπτή κόκκινη γραμμή. Να θυμόμαστε και τη δεύτερη.

Η εικόνα, από το erodotos.wordpress.com

[1] Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε κουκουλοφόρος που ‘‘δραστηριοποιείται’’ με τους ‘‘συνήθεις’’ τρόπους είναι σώνει και ντε έμμισθο όργανο των κατασταλτικών μηχανισμών, επίσημων και ανεπίσημων. Έχουμε δει επανειλημμένα —για να μείνουμε στις κραυγαλέες περιπτώσεις— κάτι δεκαπεντάχρονα και δεκαοχτάχρονα ανάμεσά τους, που όχι για όργανα δεν έχουν τα προσόντα, αλλά ούτε για να τα στείλεις να σου πάρουν τσιγάρα!

[2] Ο άμεσος υπεύθυνος, από τις μέχρι στιγμής γνωστές πληροφορίες, φαίνεται ότι είναι τα δολοφονικά χημικά τού κάποτε μέλους της Συντονιστικής Επιτροπής τού Πολυτεχνείου το ’73 και νυν υπουργού Δημοσίας Τάξεως Χρήστου Παπουτσή…

[3] Εκ των οποίων συμμεριζόμαστε πολλές, γνωστά αυτά.

[4] Για τρεις λόγους: α) είναι μικρής σημασίας το τι λένε δυο ραδιοφωνικοί παραγωγοί χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό βάρος, β) δεν νομίζουμε ότι, αν τα πολιτικά τζιμάνια σπανίζουν στη ραδιοφωνική συχνότητα 105,5, αυτό συμβαίνει επειδή αφθονούν στη συχνότητα 90,2 και, γ): στον ίδιο σταθμό, περίπου την ίδια ώρα, βγήκε ο πανεπιστημιακός και στέλεχος του ΣΥΝ Μιχάλης Σπουρδαλάκης για να πει με απόλυτη καθαρότητα και σαφήνεια ότι υπάρχει πρόβλημα με τον αντιεξουσιαστικό χώρο το οποίο και πρέπει να αντιμετωπιστεί επειγόντως. Συντρόφισσα Αλέκα, έτσι είναι: άμα είναι να τα λέμε, να τα λέμε όλα! ;-)

[5] Εξυπακούεται ότι δεν αναφερόμαστε ούτε στους παρακρατικούς που δρουν μέσα στους αναρχικούς, ούτε όμως και σε αυτούς τους ανεγκέφαλους ‘‘αντιεξουσιαστές’’ που έχουν ταυτίσει την αναρχία με τη φετιχοποίηση τής βίας. Ξέρουμε ότι πολλοί που αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί δεν ανήκουν σε καμία από τις δυο κατηγορίες.