Περισσότερες πληροφορίες για την παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση της 15ης Οκτωβρίου!

ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ σελίδα τής σημερινής «Εποχής» κάτω από τον τίτλο «Οι αγανακτισμένοι σε παγκόσμιο ραντεβού!» (τα bold δικά μας):

«Η παγκόσμια ημέρα των αγανακτισμένων στις 15 Οκτωβρίου έχει όλες τις προϋποθέσεις να μετατραπεί και σε παγκόσμια χιονοστιβάδα εναντίον τού κερδοσκοπικού χρηματοοικονομικού τομέα, αλλά και υπέρ της υπεράσπισης του κοινωνικού κράτους, της δημόσιας περιουσίας και υπηρεσιών, της δικαιότερης ανακατανομής τού πλούτου».

Στην ίδια(!) εφημερίδα διαβάζουμε, στη σελίδα 31, τον πρόλογο της ελληνικής έκδοσης του βιβλίου «Η αγανάκτηση δεν αρκεί». Το βιβλίο έχει γραφτεί από τον παλαίμαχο ιταλό κομμουνιστή Πιέτρο Ινγκράο και περιέχει δύο συνομιλίες του με ιταλούς πανεπιστημιακούς, εκ των οποίων συνομιλιών η πρώτη έγινε με αφορμή το βιβλίο τού επίσης παλαίμαχου αντιφασίστα Στεφάν Εσέλ «Αγανακτήστε!». Γράφεται λοιπόν στον πρόλογο του βιβλίου από τον καθηγητή κοινωνιολογίας Μιχάλη Ψημίτη και το εξής:

«Ποια είναι όμως η εκτίμηση του Ινγκράο για τη μορφή τής μαζικής αντίδρασης που αναπτύσσεται τελευταία κατά τής διαφθοράς των κομμάτων; Η κριτική του εγείρεται εναντίον μιας ηθικής ματιάς στον εκφυλισμό των κομμάτων, που απλώς γεννά μια ανακυκλούμενη αγανάκτηση. Μια αγανάκτηση που συχνά αρκείται στην απλή καταγγελία, χωρίς να εξηγεί τις υπάρχουσες διαφορές των μορφών δράσης και αγώνα. Έτσι, μέσα από τη σοβαρή κρίση τής σχέσης μεταξύ πολιτικών θεσμών και κοινωνικών αιτημάτων, βλέπει τον κίνδυνο να μείνουν αναποτελεσματικά τα αισθήματα αγανάκτησης και ελπίδας. Τα αισθήματα αγανάκτησης δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την πολιτική, διότι στερούνται μια ανάγνωσης του κόσμου που θα τους έδινε ‘‘μορφή’’».

Τι γίνεται εδώ ρε παιδιά; Άλλα μας λέει το πρωτοσέλιδό σας και άλλα η προτελευταία σελίδα σας; Μήπως έχετε την εντύπωση ότι εφαρμόζετε στην πράξη το σύνθημα του Προέδρου Μάο «αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν»; Δεν έχετε καταλάβει, τόσα χρόνια αριστεροί πια, ότι ο δύστυχος εννοούσε «αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν, για να μπορέσουμε να κρίνουμε ποιο από όλα πρέπει να καλλιεργήσουμε»; Λοιπόν; Ποιο είναι το λουλούδι που προτείνετε να καλλιεργήσουμε ρε σύντροφοι;

ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΗΝ «ΕΠΟΧΗ» και πιάνουμε την «Αυγή». Εκεί, στη σελίδα 19, βλέπουμε ένα άρθρο με υπέρτιτλο «Κατάληψη στη Γουόλ Στριτ» και κυρίως τίτλο «Τα συνδικάτα μπαίνουν στο παιχνίδι». Όσο να ’ναι ‘‘φτιαχνόμαστε’’. «Κατάληψη»; «Συνδικάτα που μπαίνουν στο παιχνίδι»; Πάμε για γενική πολιτική απεργία διαρκείας; —οι τροτσκιστές είχαν σημαντική διείσδυση στην αμερικανική διανόηση του μεσοπολέμου˙ ήρθε η ώρα να δικαιωθούν φαίνεται. Και μετά δυαδική εξουσία κι έτσι; Γουάου!

Μείναμε με τον ενθουσιασμό. Γιατί ανάμεσα στα άλλα διαβάζουμε:

«Οι συνδικαλιστές υποστηρίζουν ότι προσπαθούν να μην επαναλάβουν ό,τι έκαναν στις πρόσφατες κινητοποιήσεις στο Ουισκόνσιν, όπου τα συνδικάτα έπαιξαν έναν κεντρικό οργανωτικό ρόλο. Υποστηρίζουν ότι είναι διαθέσιμα να προσφέρουν βοήθεια χωρίς να διεκδικούν ηγεμονικό ρόλο».

Και μετά, στο τέλος, διαβάζουμε πάλι:

«Το κίνημα για την κατάληψη της Γουόλ Στριτ λειτουργεί πια σαν κοινή πλατφόρμα, κάτω από την οποία συναρθρώνονται αγώνες που μέχρι τώρα αποσιωπούνταν από τα αμερικανικά ΜΜΕ. Χωρίς να περιορίζεται σε ένα μοναδικό αίτημα, δίνει στα μέλη τους την ευκαιρία να ταυτιστούν με έναν κοινό αγώνα σε εθνικό επίπεδο προωθώντας παράλληλα διεκδικήσεις που συνδέονται με την καθημερινότητα και τις κοινότητες τους. Η αμερικανική αριστερά φαίνεται, επιτέλους, να αποκτά το δικό της Tea Party».

Ώστε έτσι λοιπόν! Αυτό είναι το «ποιοτικό άλμα» που γράφει νωρίτερα ο συντάκτης! Να «στηρίζουν ενεργά μερικά από τα ισχυρότερα συνδικάτα τής Αμερικής» το κίνημα ‘‘κατάληψης’’ της Γουόλ Στριτ, όπου όρος όμως της ενεργού στήριξης είναι να μη παίζουν οργανωτικό ρόλο, αλλά να μπαίνουν κάτω από το ‘‘αυθόρμητο’’ κίνημα; Ώστε το οργανωμένο κίνημα είναι κατώτερη βαθμίδα πάλης από το πρωτογενές (και συχνά πρωτόγονο), το  οποία δεύτερο τροφοδοτείται βεβαίως από την κοινωνική αδικία, αλλά, καθώς στερείται από αυτή την «ανάγνωση του κόσμου» που μας λέει παραπάνω ο Πιέτρο Ινγκράο, δεν μπορεί να δει πέρα από τη μύτη του και νομίζει ότι το πρόβλημα είναι τα Golden Boys τού Μανχάταν και οι ‘‘υπερβολές’’ τού χρηματοπιστωτικού τομέα![1] Τσ, τσ, τσ…

ΤΗ ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ μάς την έδωσε ο χθεσινός «Δρόμος». (Από το «Πριν» τη γλυτώσαμε, γιατί περιορίστηκε σε ένα μονόστηλο αυστηρά ρεπορταζιακό —σαν να διαβάζαμε τους «New York Times» ένα πράγμα!).

Εκεί είδαμε ένα άρθρο με τον εντυπωσιακό τίτλο «Κάτι συμβαίνει με το ‘‘Occupy Wall Street’’, και δεν ξέρεις τι!». Όταν σου λένε «κάτι συμβαίνει και δεν το ξέρεις», όπως και να το κάνουμε, νιώθεις ‘‘κάπως’’. Κατάπιαμε όμως τη χλαπάτσα αδιαμαρτύρητα και στρωθήκαμε να διαβάσουμε το άρθρο, για να δούμε τι στο διάβολο είναι αυτό που δεν ξέρουμε εμείς και το ξέρει ο «Δρόμος τής Αριστεράς».

Διαβάσαμε αρκετά πράγματα που τα ξέραμε, και με τα οποία μάλιστα συμφωνούμε, αλλά, για να τα λέμε όλα, διαβάσαμε και ορισμένα για τα οποία δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα! Σταχυολογούμε τα σημαντικότερα:

1. «Με δεδομένη την αποξένωση της νέας γενιάς, και όχι μόνο, από τα συνδικάτα και το οργανωμένο εργατικό κίνημα, γεγονός που εν πολλοίς οφείλεται στα δεύτερα και όχι στην πρώτη,[…]».

Έτσι λοιπόν! Η αποξένωση της νέας γενιά, και όχι μόνο, οφείλεται εν πολλοίς στα συνδικάτα και το οργανωμένο εργατικό κίνημα. Κι εμείς οι ανόητοι που νομίζαμε ότι εν πολλοίς οφείλεται στην καταθλιπτική κυριαρχία, ιδίως από το ’89-’91 και μετά, της κυρίαρχης ιδεολογίας, δηλαδή της ατομικιστικής —aka φιλελεύθερης, για όσους προτιμούν (ή τους βολεύει![2]) πιο politically correct όρους!...  

2. «[…] οι εμβρυικές αυτές κινήσεις, της εσκεμμένης έλλειψης οργάνωσης, του προκαθορισμένου σχεδίου ή πολιτικής πλατφόρμας, αποτελούν προσπάθειες χειραφέτησης και επινόησης νέων και πιο χαλαρών οργανωτικών δομών, στα πλαίσια των οποίων ο καθένας μπορεί να προσέλθει ελεύθερα, να μιλήσει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει και να ακουστεί. Και είναι αυτή η έλλειψη προκαθορισμένου σχήματος που τα κάνει όχι μόνο ελκυστικά σε περισσότερο κόσμο, αλλά και βιώσιμα, με το να αποτρέπονται τα σχίσματα και οι διαλυτικές αντιπαλότητες».

Ώστε η «εσκεμμένη έλλειψη οργάνωσης, του προκαθορισμένου σχεδίου ή πολιτικής πλατφόρμας», «αυτή η έλλειψη προκαθορισμένου σχήματος τα κάνει όχι μόνο ελκυστικά, αλλά και βιώσιμα, με το να αποτρέπονται τα σχίσματα και οι διαλυτικές αντιπαλότητες»! Έτσι εξηγείται πώς ο καπιταλισμός, οι επιχειρήσεις του και το πνεύμα του ζουν και βασιλεύουν! Με το να αποφύγουν όλα τα παραπάνω! Κι έτσι εξηγείται γιατί τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από τα ‘‘αυτόνομα’’ κινήματα! Επέμεναν στην οργάνωση και τρωγόντουσαν σαν τα σκυλιά για τις πολιτικές πλατφόρμες! Μοναδικές και ελπιδοφόρες εξαιρέσεις οι Indignados της Puerta del Sol και οι Αγανακτισμένοι τής Πλατείας Συντάγματος που απέφυγαν αυτές τις ανοησίες και πήραν την εξουσία ‘‘χαλαρά’’!

3. Και όντως αυτό συνέβη. [Σ.σ.: να δηλώσουν συμμετοχή και υποστήριξη στους ‘‘καταληψίες’’ τής Γουόλ Στριτ τα συνδικάτα]. Και ήταν μια σημαντική κίνηση, την οποία καλωσόρισαν οι καταληψίες, στο βαθμό βέβαια, που δεν θα προβάλλονταν αξιώσεις ηγεσίας και καθοδήγησης. Ως προς αυτό δεν έχουν και πολύ άδικο να είναι δύσπιστοι».

Αυτό κι αν δεν ξέραμε! Καλά πόσο τυφλοί ήμασταν τόσα χρόνια (εντάξει, δεν είναι και πολλά…) που προσπαθούσαμε να συνεισφέρουμε, όσο μπορούμε, στην προσπάθεια της Αριστεράς να ηγηθεί τής κοινωνίας μέσω τής ηγεμόνευσης των ιδεών της;

Να γιατί τρώμε τα μούτρα μας, σύντροφοι! Έχουμε την αξίωση να πείσουμε και να μας ακολουθήσουν! Και ο κόσμος, επειδή «δεν έχει και πολύ άδικο να είναι δύσπιστος», μας φτύνει. Τι πρέπει να κάνουμε; Μα είναι προφανές! Να παραιτηθούμε από τις ‘‘σταλινικές’’ αξιώσεις ηγεμονίας, ηγεσίας και καθοδήγησης! Να πάμε για …ψάρεμα! Elementary, our dear comrades!

Αντί επιλόγου

Ελπίζουμε να μη γίνει καμία χοντρή παρανάγνωση και θεωρηθεί ότι τα βάζουμε με όλους αυτούς της γης τους κολασμένους[3] που πλημμυρίζουν δρόμους και πλατείες στην Αθήνα, στη Μαδρίτη, στη Νέα Υόρκη και όπου αλλού. Μ’ όλες τις αυταπάτες, την άγνοιά και τον ατομικισμό που τους δέρνουν, δικοί μας είναι, κι εμείς είμαστε δικοί τους. Με τις εφημερίδες μας τα βάζουμε, αυτές που, υποτίθεται, πρέπει να είναι ο συλλογικός διαφωτιστής του κόσμου ο οποίος ψάχνει να βρει μια διέξοδο μέσα στα σκοτάδια και ο οργανωτής και καθοδηγητής των αγώνων του.

Α… Τι θλίψη συνεπάγεται, ώρες-ώρες και συχνά, το να είσαι αριστερός…

[1] Δεν εξετάζουμε εδώ σε ποια ακριβώς κατάσταση βρίσκονται τα αμερικανικά συνδικάτα αυτή την εποχή, πόσο ταξικά πολιτεύονται και πόσο μπορούν να βοηθήσουν. Δεν ενδιαφέρει αυτό. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι η ασχολίαστη αναφορά από αριστερή(!) εφημερίδα αυτού που συμβαίνει: να περιορίζεται το συνδικαλισμένο εργατικό κίνημα σε ρόλο κομπάρσου! Εκτός κι αν η στάση αυτή σημαίνει ότι η «Αυγή» αποκηρύσσει τον εργατικό συνδικαλισμό γενικά. Αν είναι έτσι, να μας το πει.

[2] ;-)  

[3] Και τους λιγότερο κολασμένους, αυτή την περίφημη ‘‘μεσαία τάξη’’, που το πίστεψε ότι ήταν όντως μεσαία τάξη και τώρα τρέχει και δεν προλαβαίνει…

Η εικόνα, από το liveinternet.ru