Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Συνέχεια εκ των προηγουμένων —θαύμα, θαύμα!*


* ;-)


Μετά από εξαφάνιση κάμποσων ημερών (μια αναποδιά, που έφερε δυο αναποδιές κι αυτές τέσσερις, ήταν η αιτία) επανερχόμαστε (επανέρχομαι) εκεί που είχαμε μείνει. Δηλαδή στα ζητήματα που ανακύπτουν μετά την απόφαση της Κυπριακής Δημοκρατίας να προχωρήσει στην έρευνα για φυσικό αέριο εντός τής ΑΟΖ που έχει οριοθετήσει. Επειδή το προηγούμενο post, όπου και έγινε μια σχετική συζήτηση, έχει μπαγιατέψει σε επικίνδυνο σημείο, θα είμαστε όσο το δυνατόν πιο σύντομοι στη διατύπωση των απόψεών μας, εστιάζοντας περισσότερο στο υπόβαθρο του προβλήματος.

Εκ πρώτης όψεως, η πιο σωστή θεωρητική άποψη είναι αυτή που εκφράζει ο φίλος Γρηγόρης. Έτσι είναι. Οι κερδισμένοι (με όρους πόκας: αυτοί που θα ‘‘σηκώσουν το τραπέζι’’) θα είναι οι κεφαλαιοκράτες και το υπηρετικό προσωπικό τους˙ για τους υποτελείς, τους εργαζόμενους, θα μείνουν τα ψίχουλα, χωρίς να αποκλείεται η περίπτωση να πληρώσουν τα σπασμένα μιας αυξανόμενης έντασης μεταξύ Κύπρου – Τουρκίας, που θα συμπαρασύρει Ελλάδα και Ισραήλ, ή ακόμα και κάποιου θερμού επεισοδίου. Όμως, τι γίνεται αν αυτή την πραγματικότητα επιχειρήσουμε να τη συνταιριάξουμε με την αναγκαιότητα, σύμφωνα με την οποία, αφού για τους εργαζόμενους ο suprema lex είναι η προαγωγή τους σε κυρίαρχη τάξη εντός ενός δεδομένου κοινωνικού σχηματισμού που συγκροτείται και λειτουργεί στα πλαίσια του έθνους-κράτους, αυτοί είναι υποχρεωμένοι να παρεμβαίνουν, μέσω των πολιτικών οργανώσεών τους, με το δικό τους λόγο; Πώς είναι δυνατόν να υπηρετηθεί αυτή η αναγκαιότητα αν η Αριστερά απέχει από ζητήματα που αφορούν σε κάθε έθνος-κράτος επί τη βάσει του γεγονότος ότι σήμερα τα κλειδιά τα κατέχουν οι ταξικοί αντίπαλοι; Πώς θα ηγεμονεύσουν οι απόψεις της αν δεν τις καταθέτει; Ή πώς θα ηγεμονεύσουν οι απόψεις της όταν συνίστανται στην παραπομπή των επίμαχων ζητημάτων (εν προκειμένω: της νόμιμης αξιοποίησης του φυσικού πλούτου από ένα κράτος) στη Δευτέρα Παρουσία τού παγκόσμιου σοσιαλισμού, κατά την οποία θα θριαμβεύσει ο διεθνισμός και η αλληλοκατανόηση, όπως προτείνει ο Γρηγόρης; Και παραπέρα: Ωραία, εκείνοι, οι ταξικοί αντίπαλοι, κατέχουν τα κλειδιά. Αλλά τα κλειδιά τίνος πράγματος; Τα κλειδιά ενός κοινωνικού σχηματισμού, τού οποίου φιλοδοξούμε, έτσι λέμε τουλάχιστον, να ηγηθούμε κάποτε εμείς. Επομένως, δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει η τύχη αυτού τού πράγματος από τώρα, ανεξαρτήτως του ότι άλλοι είναι οι κλειδοκράτορες επί του παρόντος; Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει, σήμερα, τώρα, η κατά το δυνατόν ανακούφιση των εργαζομένων από τα ψίχουλα, έστω, που θα περισσέψουν γι’ αυτούς; Και, τελικά, δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει σε τι κατάσταση θα είναι αυτό το πράγμα που λέγεται έθνος-κράτος όταν, αύριο, μεθαύριο, ή όποτε, αποκτήσουμε εμείς τα κλειδιά του;

Η καταφατική απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα, μοιραία, υποχρεώνει την Αριστερά να εμπλακεί σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, δηλαδή σε ζητήματα αντικρουόμενων κρατικών συμφερόντων. Ζόρικο; Πολύ![1] Αλλά είναι υποχρεωμένη να περάσει αυτά τα ζόρια, σύμφωνα πάντα με τις δικές της αξίες και αρχές που θα πρέπει όμως να συνδυάζονται με τον απαραίτητο πραγματισμό. Ο αναχωρητισμός, είτε επί τη βάσει τής μηχανιστικής επίκλησης της στάσης που κράτησε η αριστερή πτέρυγα της ενιαίας τότε σοσιαλδημοκρατίας στις παραμονές τού Μεγάλου Πολέμου,[2] είτε επί τη βάσει αναρχικών φαντασιώσεων,[3] δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά στην αυτοπεριθωριοποίηση τής Αριστεράς και τον υποβιβασμό της σε μια ‘‘συνεπή’’ αλλά απομονωμένη από την κοινωνία σέχτα.

Ο φίλος Λ. (= Λασκαράτος) έβαλε ένα σωστό ζήτημα: Οι Τουρκοκύπριοι πρέπει να αποκλειστούν από τα όποια οφέλη προκύψουν από όλη αυτή την επιχείρηση αναζήτησης φυσικών ενεργειακών πόρων; Κατά την άποψή μας, όχι, δεν πρέπει να αποκλειστούν, ασχέτως αν επανένωση της Κύπρου δεν προβλέπεται στο ορατό μέλλον. Κι αν δεν κάνουμε λάθος, ο Χριστόφιας έχει δεσμευτεί, τουλάχιστον στα λόγια, σε κάποια ομιλία του πάνω σ’ αυτό.


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στη συζήτηση που ακολούθησε το προηγούμενο post διεξήχθησαν κάποιες ενδοαριστερές ‘‘αερομαχίες’’ με πραγματικά πυρά! Έχουμε βασική ευθύνη γι’ αυτό, δεδομένου ότι λάμψαμε δια της απουσίας μας όταν αρχικά εκτοξεύτηκαν, τελείως αυθαίρετα, κάποιες βαρύτατες πολιτικές κατηγορίες κατά ενός σχολιαστή. Μετά, το πράγμα πήρε τον (κακό) δρόμο του. Όμως, το τέλος ήταν καλό. Πολύ καλό θα λέγαμε. Γιατί οι αερομαχούντες ακύρωσαν τα πυρά. Έτσι, επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά ότι μεγαλύτερη σημασία από ένα λάθος έχει το πώς διαχειρίζεσαι αυτό το λάθος. Για εμάς αυτό έχει ακόμα μεγαλύτεροι σημασία. Οι ‘‘άλλοι’’, ως κυρίαρχοι, έχουν όλα τα περιθώρια να χειρίζονται τα λάθη τους με υποκρισία, κουτοπονηριά ή δειλία. Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τα αντιμετωπίζουμε με ευθύτητα και γενναιότητα.


[1] Ένα από τα ζόρια είναι και το ότι θα υποχρεωθείς να συμπλεύσεις, για επί μέρους θέματα, με κράτη των οποίων η πολιτική είναι γενικά απεχθής. Κι έχει δίκαιο εδώ ο φίλος dimitris t να εκφράζει τη λύπη του γι’ αυτό, και άδικο ο φίλος Β.Δ.Καργούδης να τον επικρίνει για τη λύπη του. Είναι διαφορετικό ζήτημα να υποχρεώνεσαι, αν σε λένε Μολότωφ, να σφίξεις το χέρι τού Ρίμπεντροπ, και διαφορετικό να μη σπεύδεις να το πλύνεις αμέσως μετά με Μπεταντίν!

[2] Ποιο είναι το κυριότερο που ξεχνάει αυτή η μηχανιστική επίκληση; Ότι η εναλλακτική πρόταση στον ιμπεριαλιστικό πανευρωπαϊκό πόλεμο του 1914 από τους αρνητές του ήταν, ορθά ή λανθασμένα, ο ταξικός, η επανάσταση δηλαδή. Η εναλλακτική πρόταση σήμερα είναι: αφήνουμε τα πράγματα (= τα κοιτάσματα) ως έχουν και ευρίσκονται, παραπέμποντας το ζήτημα στο μέλλον, όταν Ελλάδα, Τουρκία, Ισραήλ και δεν συμμαζεύεται θα έχουν γίνει σοσιαλιστικές, οπότε και θα επιλυθεί με βάση τις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού! Κοντολογίς, οι φίλοι που συμμερίζονται παρόμοιες απόψεις μας λένε: όταν δεν έχουμε εναλλακτική βραχυπρόθεσμη λύση, απόλυτα σύμφωνη με τις αρχές μας, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να απέχουμε, προκειμένου να μείνουμε συνεπείς. Ξεχνώντας βέβαια ότι ο suprema lex, που μνημονεύσαμε παραπάνω δεν αναφέρεται σε μια αφηρημένη συνέπεια, αλλά στη συνέπεια προς την αποστολή τής Αριστεράς να αλλάξει τον κόσμο.

[3] Το σύνθημα «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» συμπυκνώνει υπέροχα αυτές τις αναρχικές φαντασιώσεις. Από μια άποψη το σύνθημα είναι σωστό. Ναι, το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του. Η λεπτομέρεια που ξεχνούν οι φίλοι μας είναι ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη τα ψάρια για να τραφεί! Κι αλλιώς: Αν το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του, τότε και το πετρέλαιο τής Βενεζουέλας ανήκει στους μικροοργανισμούς του υπεδάφους της. Να πάνε να το πούνε αυτό στους φτωχούς Βενεζουελάνους, που χάρη σ’ αυτό το ‘‘υπεξαιρεμένο’’ πετρέλαιο τρώνε λίγο ψωμάκι…


Η εικόνα, από το uni-hamburg.de.

17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πού χαθήκατε ορέ Λέφτηδες... ;;;

Για το ποστ θα σας πω αύριο

Γιάκοβ

LeftG700 είπε...

Товариш Яков Федотович Павлов,


Για να μη τα λέμε όλα, ας πούμε ότι συνέβη μια κόμπλα! :-)


Увидимся

Ανανεωτικός κομμουνιστής είπε...

Welcome back!

LeftG700 είπε...

Ανανεωτικέ, σε ευχαριστούμε πολύ! Και κανόνισε να τα λέμε πιο συχνά, γιατί η παρουσία σου εδώ είναι ένα από τα λίγα επιχειρήματα που έχουμε να αντιτείνουμε στην κατηγορία ότι είμαστε "σταλίνες"! ;-)


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Στο τελος , θα μας φανε τα ψαρια (τουρκους και ελληνες )
γιωργος λευκαδα

Ανώνυμος είπε...

Λέφτηδες

Η δεύτερη παραπομπή σας είναι ΟΛΑ τα λεφτά :

Ας προσπαθήσουμε λίγο να κάνουμε political fiction :

Έστω ότι στην Ελλάδα και το Ισραήλ οι παρούσες κυρίαρχες τάξεις ανατρέπωνται και επικρατούν οι δυνάμεις της εργασίας με μπροστάρη την συνειδητή προλεταριακή πρωτοπορία. Στη Κύπρο και τη Τουρκία οι αστικές δυνάμεις εξακολουθούν να έχουν το πάνω χέρι συντρίβωντας τις εκεί ...επαναστάσεις. Γιατί θεωρώ καλοί μου Λέφτηδες απίθανο να επικρατήσει η πρόοδος σε όλα τα κράτη της περιοχής μονομιάς.

Τότε προφανώς , και με βάση την άποψη ορισμένων υψιπετών , οι λαϊκές διεθνιστικές δημοκρατίες θα παραχωρήσουν στους φίλους λαούς μέρος έστω των κοιτασμάτων τους ;;; θα προχωρήσουν ή όχι σε έρευνες για νέα κοιτάσματα ( γιατί η επανάσταση θέλει και ενέργεια ) ;;; θα αμυνθούν με κάθε τρόπο στις επιθετικές βλέψεις των γειτονικών αντιδραστικών καθεστώτων που θα εποφθαλμιούν αυτά τα κοιτάσματα ;;;;

Τι διάβολο θα κάνουν τελικά ;;;;

Προφανώς πρόκειται για υπερβολή. Υπερβολή όμως χρήσιμη για να δείξει τα οξύμωρα ( με τη πιό ήπια έκφραση )που προκύπτουν όταν πραγματικά πολιτικά και γεωστρατηγικά προβλήματα τα αντιμετωπίζουμε με βάση τις "απαράγραπτες αρχές" του διεθνισμού και της αλληλεγγύης των λαών. Αρχές που όταν τις ξεχειλώνουμε θα μας γυρίσουν στη μούρη σαν τα λάστιχα της ( επαναστατικής και συνεπούς ) τιράντας μας

Γιάκοβ

Γρηγόρης είπε...

600 δις ευρώ της ελληνικής πλουτοκρατίας βρίσκονται στην Ελβετία.Τα 150 από αυτά είναι της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Α.Ε.

105 δις ευρώ χαρίστηκαν την τελευταία τριετία στις ελληνικές τράπεζες με διάφορες μεθόδους από το ελληνικό κράτος.

Η χώρα μας,μόνο από το '74 και μετά,έχει πληρώσει εκατοντάδες δις ως τοκοχρεωλύσια σε ελληνικές και ξένες τράπεζες.Αφαιρέστε το ποσό των αρχικών δανείων και πάλι κάτι εκατοντάδες δις θα περισσέψουν.

Από το '85 και μετά ξεκινά με επιταχυνόμενους ρυθμούς η οικονομική συρρίκνωση του αγροτικού και του βιομηχανικού τομέα,καθώς η ελληνική αστική τάξη μή μπορώντας να αντέξει στον διεθνή ανταγωνισμό,επιλέγει άλλο ρόλο στον διεθνή καταμερισμό εργασίας του παγκόσμιου κεφαλαίου(τράπεζες,κατασκευαστικές κτλ).Μετά την είσοδο στο ευρώ η κατάσταση κατρακυλά όλο και πιο γρήγορα.
Προσπαθείστε να υπολογίσετε την αξία της χαμένης παραγωγής τα τελευταία 30 χρόνια.Σίγουρα θα είναι κάποιες εκατοντάδες δις ευρώ.

'Ηρθε και ο αντικαγκελάριος Ρέσλερ να "μας εφαρμόσει" το πρόγραμμα-κοστούμι του Γιούνκερ:

"Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να επιταχύνει τις ιδιωτικοποιήσεις με πωλήσεις ποσοστών σε εταιρείες,γη(!),κτηματική περιουσία,και σε παραχώρηση περιουσίας για εκμετάλλευση(!)"

Ο όρος παραχώρηση συνήθως χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις που οι κυβερνήσεις εκχωρούν κρατικό χώρο,άρα και κυριαρχία,για να γίνουν γεωτρήσεις,ορυχεία,ή εκμεταλλεύσεις άλλου είδους.

Την ίδια ώρα δηλαδή που συζητάμε για την κυριαρχία στη Μεσόγειο,ανοίγουμε την πόρτα και ξεπουλάμε όσο-όσο τα φιλέτα της χώρας μας..

Αντί να κόψουμε το χέρι αυτών που αρπάζουν το ψωμί απ'το τραπέζι,συνωστιζόμαστε κάτω από τις καρέκλες τους και είμαστε έτοιμοι να σφάξουμε ο ένας τον άλλον,ο Έλληνας τον Τούρκο, για τα λιγοστά-πλην απαραίτητα-ψίχουλα!

Διότι εμείς είμεθα πραγματισταί,φιλοδοξούμε να ηγηθούμε ενός κοινωνικού σχηματισμού(καπιταλιστικού ή σοσιαλιστικού παρακαλώ;),και ουδεμία σχέσιν έχομεν με τας αναχωρητιστικάς ψυχώσεις μηχανιστικώς σκεπτομένων σεχτών.Λενινιστικών ή αναρχικών.

Υ.Γ.1: Αγαπητοί Leftηδες,εάν εσείς έχετε κάποια ολοκληρωμένη πρόταση,ή έστω κάποιους βασικούς άξονες σκέψης που σας οδηγούν σε συμπεράσματα επί του πρακτέου,καταθέστε τους ώστε να μιλάμε επί ίσοις όροις.

Υ.Γ.2: Πόσο τιμάται την σήμερον στο χρηματιστήριο ζωών,κάθε νεκρός Έλληνας,Ισραηλινός,Τούρκος ή Κύπριος στρατιώτης; Διότι εάν επιθυμούμε να είμεθα δίκαιοι ρεαλισταί,οφείλουμε να τον αφαιρέσουμε από την αξία των ψιχούλων..

markos είπε...

Πρακτικά ο Διεθνισμός σήμερα είναι συμπαράταξη μας με την υπάρχουσα Ευρωπαική αριστερά.
Αύριο βλέπουμε πως θα εξελιχθεί η κατάσταση.-

LeftG700 είπε...

Φίλε Γιώργο,


Μας ξέρεις κάμποσο καιρό. Με το χέρι στην καρδιά, πιστεύεις ότι το απαντητικό μας ποστ εκφράζει τουρκοφαγικά (ή αραβοφαγικά ή εβραιοφαγικά ή ό,τι άλλο θέλεις από πλευράς εθνικού προσδιορισμού) αισθήματα; Και αναφερόμαστε βέβαια στους λαούς κι όχι στις ιθύνουσες τάξεις τους; Ή πάλι πιστεύεις ότι σηκώσαμε καμιά σημαία πολεμικού εγερτηρίου εναντίον των πάσης φύσης ‘‘αλλοφύλων’’; Για το δικαίωμα ενός κράτους να αξιοποιήσει τους φυσικούς του πόρους είναι το ζήτημα. Κι όπως είδες, δεν μας αφήνει αδιάφορους η ιδιόμορφη κατάσταση του κυπριακού προβλήματος: γράφουμε φαρδιά-πλατιά ότι οι ελληνοκύπριοι πρέπει να βρουν τους τρόπους να αποδώσουν στους τουρκοκύπριους τα όποια οφέλη τους ανήκουν. Γιατί λοιπόν μας στενοχωρείς; :-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Товариш Яков Федотович Павлов,


Να κάνουμε λίγο πιο σαφή τα συμπεράσματα που θα μπορούσαν να βγουν από το political fiction σου, ανατρέχοντας στο παρελθόν;

Με την ίδια προφάνεια που αναφέρεις ρητορικά έπρεπε και οι Κόκκινοι να καταθέσουν τα όπλα όταν τα ευρωπαϊκά εκστρατευτικά σώματα (= προλετάριοι και παιδιά τού λαού) προσπάθησαν να καταπνίξουν την επανάσταση του 1917! Να μια ακόμα απόδειξη τής εγκληματικής φύσης των κουμμουνιστών: δεν δίστασαν να σφάξουν τα αδέρφια τους, προκειμένου να πετύχουν τους άνομους σκοπούς τους!


Увидимся

LeftG700 είπε...

Καλέ μας φίλε Γρηγόρη,


Πρέπει —οπωσδήποτε— να αποκατασταθεί μια μεγάλη παρεξήγηση: Απολύτως λανθασμένα διέκρινες πίσω από το σκοπό τού προηγούμενου ποστ και από τα γραφτά μας σε αυτό σκέψεις κυριαρχίας (= πάνω χέρι, κάτω χέρι, τίνος είν’ το πάνω-πάνω;) στο Αιγαίο! Ουδεμία σχέση! Το όλο ζήτημα για εμάς είναι το αν έχει το δικαίωμα ή όχι ένα κράτος να αξιοποιήσει τον φυσικό του πλούτο. Τίποτε πέραν αυτού. Εκεί έγκειται ο πραγματισμός τού σήμερα, του τώρα. Για τον μελλοντικό πραγματισμό, δεν καταλάβαμε αν διαφωνείς με την άποψη, σύμφωνα με την οποία, αναγκαία (αλλά όχι υποχρεωτικά και ικανή, όπως απέδειξε η Ιστορία) συνθήκη της αλλαγής, όπως την οραματίζεται η Αριστερά, είναι η αναρρίχησή της στην εξουσία. Κοντολογίς, δεν καταλάβαμε αν μιλάς από αναρχική σκοπιά. Μη νομίζεις ότι έχουμε κανένα πρόβλημα, αν όντως συμβαίνει αυτό. Μας έχουν ξωπετάξει εμμέσως πλην σαφώς από κάνα-δυο αναρχικά μπλογκς. Δεν σκοπεύουμε όμως να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους (σ’ αυτό, είμαστε όντως αναρχικοί και τέτοιοι θα παραμείνουμε! :-) ). Το βάζουμε ως απορία για την καλύτερη συνεννόησή μας σε μελλοντικές συζητήσεις.


Τα λέμε


ΥΓ Θα βοηθήσει στο να καταλάβεις τι ακριβώς υποστηρίζουμε η ανάγνωση των δυο παραπάνω σχολίων μας προς τον Γιώργο και τον товариш Яков.

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκο,


Αυτό που λες είναι μια γενική αρχή. Πέραν του ότι η εξειδίκευσή της παρουσιάζει προβλήματα, πράγμα το οποίο είναι και άλλου παπά ευαγγέλιο, δεν βλέπουμε σε τι το σχόλιό σου διαφωτίζει το ζήτημα που συζητήσαμε σ' αυτό και στο προηγούμενο ποστ.


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

εγω ρε παιδια αυτο που θελω να πω ειναι οτι ολη αυτη η ιστορια με τα πετρελαια ειναι ενας παραλογισμος και τιποτε αλλο , ολοι οι πεινασμενοι που σκεφτονται με την κοιλια και οχι με το μυαλο , μολις μυριστουν ψωμι με τη μορφη πετρελαιου τρεχουν να αρπαξουν . Και η ελλαδα και η τουρκια δεν θα κερδισουν απολυτως τιποτε .

Ανώνυμος είπε...

Τι να πω άλλο Λέφτηδες..

τα λένε τόσο ορέα οι άλλοι σχολιαστές

Γιάκοβ

Γρηγόρης είπε...

Σύντροφοι,

1)Κανένας μας,ούτε εγώ,ούτε και άλλοι αναγνώστες που σας ασκούν κριτική,δε σας πέρασε/κατηγόρησε για τουρκοφάγους,σκέψεις κυριαρχίας,ή για σαλπιγκτές πολεμικών εγερτηρίων.
Απλώς φοβόμαστε πως τέτοιες κουβέντες περί κυριαρχικών δικαιωμάτων και πετρελαίων σε ύποπτους καιρούς σαν τους σημερινούς,μπορούν να ανοίξουν ιδεολογικές κερκόπορτες στο χώρο της αριστεράς,να την κάνουν να χάσει τους βασικούς της στόχους,και να διολισθήσει σε "πατριωτικές" θέσεις αρεστές στην άρχουσα τάξη και επικίνδυνες για τους λαούς.

Δικαιολογημένα θα αναρωτηθείτε: "να μην συζητάμε δηλαδή για τέτοια θέματα;"

α)Ναι,να συζητάμε,αλλά και να καταλήγουμε σε κάποιες θέσεις που από ταξική σκοπιά θα προασπίζουν τα συμφέροντα των εργαζομένων και ΜΟΝΟ αυτών.
Σε έναν κόσμο γύρω μας,που οικονομικά και κοινωνικά καταρρέουν τα πάντα,οι επιθυμίες της αστικής τάξης,προσωρινές οικονομικές και ύποπτες μελλοντικές,θα τρώνε ΠΟΡΤΑ.

β)Και μην ξεχνάτε πως δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που η αριστερά βρέθηκε μπροστά σε ανάλογα προβλήματα.Και απάντησε, στα λόγια και στην πράξη,φτάνοντας σε ψηλότερα επίπεδα από τα δικά μας.Δεν ξεκινάμε από το μηδέν.Τα λόγια του Λένιν,του Πουλιόπουλου,της Λούξεμπουργκ,έχουν πολλά να μας πουν.
Αντιθέτως τα λόγια και οι πράξεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας οδήγησαν επανειλημμένα σε παγκόσμιους πολέμους,εκατόμβες νεκρών,ανείπωτη δυστυχία για τους ζωντανούς και οικονομική και πολιτική παλινόρθωση του καπιταλισμού.

2)"..αναγκαία(αλλά όχι υποχρεωτικά και ικανή,όπως απέδειξε η Ιστορία)συνθήκη της αλλαγής,όπως την οραματίζεται η Αριστερά,είναι η αναρρίχησή της στην εξουσία".

Συμφωνούμε 100% !

Μόνο που η αριστερά,ή όπως προτιμώ οι εργαζόμενοι,θα κατακτήσουν πραγματικά την εξουσία όταν διαλύσουν το αστικό κράτος και χτίσουν τους δικούς τους θεσμούς εξουσίας και λήψεις αποφάσεων,σχηματίζοντας ένα εργατικό κράτος.Αλλά αυτό,όπου και όποτε στην ιστορία επιτεύχθηκε,έγινε μέσω εξεγέρσεων.
Η εργατική ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ,έστω και στατιστικά,τείνει να γίνει αναγκαία συνθήκη! Ικανή όχι..δυστυχώς.

Αντιθέτως ο σχηματισμός κυβέρνησης αστικού κράτους από αριστερά κόμματα,αν και καθόλου αδιάφορο δεν με αφήνει,ΔΕΝ αρκεί.
Εδώ αν και θα μπορούσαν να γραφούν ολόκληρα "σεντόνια",ας θυμηθούμε απλώς την τραγική κατάληξη του Αλλιέντε,την γελοιοποίηση του Χριστόφια,την δυσκινησία του Τσάβες και του Μοράλες,την ταχύτατη μετατροπή μετά το '81 του ΠΑΣΟΚ σε πρακτορίσκου των αστών,και ο κατάλογος συνεχίζεται ατελείωτος.Δεν πιστεύω κανένας Τσίπρας και καμμιά Παπαρρήγα,μαζί ή χώρια,να τα καταφέρουν καλύτερα.

Εσείς τί λέτε/ευελπιστείτε/υποψιάζεστε;

Δεν σας καλώ σε απολογία εννοείται,αλλά θα ήθελα να ξέρω την άποψή σας επί τούτου.

3)Φαίνεται και από το παραπάνω κείμενο,ότι δεν είμαι αναρχικός,αν και πολλούς αναρχικούς τους εκτιμώ και τους εμπιστεύομαι περισσότερο από κάποιους "της αριστεράς".Ευυπόληπτους μάλιστα..

Αυτοχαρακτηρίζομαι ως διεθνιστής κομμουνιστής και ανήκω ενεργά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.Βοήθησα πιστεύω.

4)Εν τέλει για να τελειώνω με το θέμα των πετρελαίων:
Εάν οι αστικές τάξεις τις γειτονιάς μας μπορέσουν να τα βρουν μεταξύ τους και να μοιραστούν ειρηνικά τη λεία,δε θα χολοσκάσω.Αν και πάλι θα έχω ενστάσεις για τους περιβαλλοντικούς κινδύνους,και την εξάντληση του ορυκτού πλούτου σε βάρος της ανάπτυξης ΑΠΕ.
Σε καμμιά όμως περίπτωση δε θα συνεναίσω σε οποιοδήποτε πόλεμο/μικροεπεισόδιο για την εξυπηρέτηση των αστών.Και εάν ατυχήσουμε και οδηγηθούμε εκεί,στόχος μας θα είναι η μετατροπή του σε επανάσταση,ακόμη και με ήττα της αστικής μας τάξης.
Όπως και δε συναινώ σε οποιαδήποτε μετακίνηση των ενδιαφερόντων της τάξης μας,από το πεδίο των αγώνων και της κατάκτησης της εξουσίας,σε θέματα επιθετικής "υπεράσπισης" ΑΟΖ και "εθνικής" κυριαρχίας.Το ταξικό υπερέχει πάντα του εθνικού.

Νά'στε καλά,και συγγνώμη αν τα έγραψα λίγο σκόρπια.Είναι και ώρα..

Γρηγόρης είπε...

Ξέχασα:

5)Δεν υπάρχει "ένα κράτος".

Το ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ κράτος έχει το δικαίωμα να αξιοποιήσει τον φυσικό του πλούτο,υπό προϋποθέσεις.Να σέβεται τον λαό του,το περιβάλλον και τους υπόλοιπους λαούς,να αποφεύγει τους πολέμους και να μην ξεχνά ότι ένας από τους βασικούς του στόχους είναι η παγκόσμια ανατροπή του καπιταλισμού και όχι η εκβιασμένη αυτοανάπτυξή του για να επιτευχθεί μια μακρόχρονη ισορροπία τρόμου με τον αντίπαλο.

Το ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ κράτος έχει δικαίωμα να αξιοποιήσει τον ορυκτό του πλούτο υπό περισσότερους ακόμη περιορισμούς.
Γιατί είναι εχθρός μας,είναι ύποπτο πολέμου,και δεν δουλεύει για το δικό μας συμφέρον.

Ανώνυμος είπε...

Ορέ γρηγόρη :

μια μόνο ερώτηση και αν θέλεις απαντάς :

Λες λίγο πιό πάνω :

"Το ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ κράτος έχει το δικαίωμα να αξιοποιήσει τον φυσικό του πλούτο,υπό προϋποθέσεις.Να σέβεται τον λαό του,το περιβάλλον και τους υπόλοιπους λαούς,να αποφεύγει τους πολέμους και να μην ξεχνά ότι ένας από τους βασικούς του στόχους είναι η παγκόσμια ανατροπή του καπιταλισμού και όχι η εκβιασμένη αυτοανάπτυξή του για να επιτευχθεί μια μακρόχρονη ισορροπία τρόμου με τον αντίπαλο. "


πέραν του γεγονότος ότι εδώ μιλάμε για το μέλλον ( εγγύτερο ή απώτερο δεν έχει σημασία στο προκείμενο ) το όποιο σοσιαλιστικό κράτος υπάρξει με έναν από τους βασικούς του στόχους την εξάπλωση της επανάστασης σε άλλα κράτη - περιοχές πως θα επιχειρεί να αποφύγει το πόλεμο ;;;

Η τότε ΕΣΣΔ δεν τον απέφυγε . Εμφύλιος και ξένες επεμβάσεις , Φινλανδία , ΒΠΠ και ένα σωρό άλλες μετέπειτα συρράξεις που ανακατεύθηκε ευθέως ή όχι άλλα μου λένε. Ο λόγος για τον οποίο η ΕΣΣΔ και το τότε Ανατολικό Μπλοκ δε μπλέχτηκε σε μεγάλο πόλεμο από το 45 και μέχρι καταρρεύσεως οφείλεται στο πυρηνικό μπαμπούλα και όχι σε "πολιτικούς" παράγοντες.

Γιάκοβ