Συνέχεια εκ των προηγουμένων —θαύμα, θαύμα!*

* ;-)

Μετά από εξαφάνιση κάμποσων ημερών (μια αναποδιά, που έφερε δυο αναποδιές κι αυτές τέσσερις, ήταν η αιτία) επανερχόμαστε (επανέρχομαι) εκεί που είχαμε μείνει. Δηλαδή στα ζητήματα που ανακύπτουν μετά την απόφαση της Κυπριακής Δημοκρατίας να προχωρήσει στην έρευνα για φυσικό αέριο εντός τής ΑΟΖ που έχει οριοθετήσει. Επειδή το προηγούμενο post, όπου και έγινε μια σχετική συζήτηση, έχει μπαγιατέψει σε επικίνδυνο σημείο, θα είμαστε όσο το δυνατόν πιο σύντομοι στη διατύπωση των απόψεών μας, εστιάζοντας περισσότερο στο υπόβαθρο του προβλήματος.

Εκ πρώτης όψεως, η πιο σωστή θεωρητική άποψη είναι αυτή που εκφράζει ο φίλος Γρηγόρης. Έτσι είναι. Οι κερδισμένοι (με όρους πόκας: αυτοί που θα ‘‘σηκώσουν το τραπέζι’’) θα είναι οι κεφαλαιοκράτες και το υπηρετικό προσωπικό τους˙ για τους υποτελείς, τους εργαζόμενους, θα μείνουν τα ψίχουλα, χωρίς να αποκλείεται η περίπτωση να πληρώσουν τα σπασμένα μιας αυξανόμενης έντασης μεταξύ Κύπρου – Τουρκίας, που θα συμπαρασύρει Ελλάδα και Ισραήλ, ή ακόμα και κάποιου θερμού επεισοδίου. Όμως, τι γίνεται αν αυτή την πραγματικότητα επιχειρήσουμε να τη συνταιριάξουμε με την αναγκαιότητα, σύμφωνα με την οποία, αφού για τους εργαζόμενους ο suprema lex είναι η προαγωγή τους σε κυρίαρχη τάξη εντός ενός δεδομένου κοινωνικού σχηματισμού που συγκροτείται και λειτουργεί στα πλαίσια του έθνους-κράτους, αυτοί είναι υποχρεωμένοι να παρεμβαίνουν, μέσω των πολιτικών οργανώσεών τους, με το δικό τους λόγο; Πώς είναι δυνατόν να υπηρετηθεί αυτή η αναγκαιότητα αν η Αριστερά απέχει από ζητήματα που αφορούν σε κάθε έθνος-κράτος επί τη βάσει του γεγονότος ότι σήμερα τα κλειδιά τα κατέχουν οι ταξικοί αντίπαλοι; Πώς θα ηγεμονεύσουν οι απόψεις της αν δεν τις καταθέτει; Ή πώς θα ηγεμονεύσουν οι απόψεις της όταν συνίστανται στην παραπομπή των επίμαχων ζητημάτων (εν προκειμένω: της νόμιμης αξιοποίησης του φυσικού πλούτου από ένα κράτος) στη Δευτέρα Παρουσία τού παγκόσμιου σοσιαλισμού, κατά την οποία θα θριαμβεύσει ο διεθνισμός και η αλληλοκατανόηση, όπως προτείνει ο Γρηγόρης; Και παραπέρα: Ωραία, εκείνοι, οι ταξικοί αντίπαλοι, κατέχουν τα κλειδιά. Αλλά τα κλειδιά τίνος πράγματος; Τα κλειδιά ενός κοινωνικού σχηματισμού, τού οποίου φιλοδοξούμε, έτσι λέμε τουλάχιστον, να ηγηθούμε κάποτε εμείς. Επομένως, δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει η τύχη αυτού τού πράγματος από τώρα, ανεξαρτήτως του ότι άλλοι είναι οι κλειδοκράτορες επί του παρόντος; Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει, σήμερα, τώρα, η κατά το δυνατόν ανακούφιση των εργαζομένων από τα ψίχουλα, έστω, που θα περισσέψουν γι’ αυτούς; Και, τελικά, δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει σε τι κατάσταση θα είναι αυτό το πράγμα που λέγεται έθνος-κράτος όταν, αύριο, μεθαύριο, ή όποτε, αποκτήσουμε εμείς τα κλειδιά του;

Η καταφατική απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα, μοιραία, υποχρεώνει την Αριστερά να εμπλακεί σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, δηλαδή σε ζητήματα αντικρουόμενων κρατικών συμφερόντων. Ζόρικο; Πολύ![1] Αλλά είναι υποχρεωμένη να περάσει αυτά τα ζόρια, σύμφωνα πάντα με τις δικές της αξίες και αρχές που θα πρέπει όμως να συνδυάζονται με τον απαραίτητο πραγματισμό. Ο αναχωρητισμός, είτε επί τη βάσει τής μηχανιστικής επίκλησης της στάσης που κράτησε η αριστερή πτέρυγα της ενιαίας τότε σοσιαλδημοκρατίας στις παραμονές τού Μεγάλου Πολέμου,[2] είτε επί τη βάσει αναρχικών φαντασιώσεων,[3] δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά στην αυτοπεριθωριοποίηση τής Αριστεράς και τον υποβιβασμό της σε μια ‘‘συνεπή’’ αλλά απομονωμένη από την κοινωνία σέχτα.

Ο φίλος Λ. (= Λασκαράτος) έβαλε ένα σωστό ζήτημα: Οι Τουρκοκύπριοι πρέπει να αποκλειστούν από τα όποια οφέλη προκύψουν από όλη αυτή την επιχείρηση αναζήτησης φυσικών ενεργειακών πόρων; Κατά την άποψή μας, όχι, δεν πρέπει να αποκλειστούν, ασχέτως αν επανένωση της Κύπρου δεν προβλέπεται στο ορατό μέλλον. Κι αν δεν κάνουμε λάθος, ο Χριστόφιας έχει δεσμευτεί, τουλάχιστον στα λόγια, σε κάποια ομιλία του πάνω σ’ αυτό.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στη συζήτηση που ακολούθησε το προηγούμενο post διεξήχθησαν κάποιες ενδοαριστερές ‘‘αερομαχίες’’ με πραγματικά πυρά! Έχουμε βασική ευθύνη γι’ αυτό, δεδομένου ότι λάμψαμε δια της απουσίας μας όταν αρχικά εκτοξεύτηκαν, τελείως αυθαίρετα, κάποιες βαρύτατες πολιτικές κατηγορίες κατά ενός σχολιαστή. Μετά, το πράγμα πήρε τον (κακό) δρόμο του. Όμως, το τέλος ήταν καλό. Πολύ καλό θα λέγαμε. Γιατί οι αερομαχούντες ακύρωσαν τα πυρά. Έτσι, επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά ότι μεγαλύτερη σημασία από ένα λάθος έχει το πώς διαχειρίζεσαι αυτό το λάθος. Για εμάς αυτό έχει ακόμα μεγαλύτεροι σημασία. Οι ‘‘άλλοι’’, ως κυρίαρχοι, έχουν όλα τα περιθώρια να χειρίζονται τα λάθη τους με υποκρισία, κουτοπονηριά ή δειλία. Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τα αντιμετωπίζουμε με ευθύτητα και γενναιότητα.

[1] Ένα από τα ζόρια είναι και το ότι θα υποχρεωθείς να συμπλεύσεις, για επί μέρους θέματα, με κράτη των οποίων η πολιτική είναι γενικά απεχθής. Κι έχει δίκαιο εδώ ο φίλος dimitris t να εκφράζει τη λύπη του γι’ αυτό, και άδικο ο φίλος Β.Δ.Καργούδης να τον επικρίνει για τη λύπη του. Είναι διαφορετικό ζήτημα να υποχρεώνεσαι, αν σε λένε Μολότωφ, να σφίξεις το χέρι τού Ρίμπεντροπ, και διαφορετικό να μη σπεύδεις να το πλύνεις αμέσως μετά με Μπεταντίν!

[2] Ποιο είναι το κυριότερο που ξεχνάει αυτή η μηχανιστική επίκληση; Ότι η εναλλακτική πρόταση στον ιμπεριαλιστικό πανευρωπαϊκό πόλεμο του 1914 από τους αρνητές του ήταν, ορθά ή λανθασμένα, ο ταξικός, η επανάσταση δηλαδή. Η εναλλακτική πρόταση σήμερα είναι: αφήνουμε τα πράγματα (= τα κοιτάσματα) ως έχουν και ευρίσκονται, παραπέμποντας το ζήτημα στο μέλλον, όταν Ελλάδα, Τουρκία, Ισραήλ και δεν συμμαζεύεται θα έχουν γίνει σοσιαλιστικές, οπότε και θα επιλυθεί με βάση τις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού! Κοντολογίς, οι φίλοι που συμμερίζονται παρόμοιες απόψεις μας λένε: όταν δεν έχουμε εναλλακτική βραχυπρόθεσμη λύση, απόλυτα σύμφωνη με τις αρχές μας, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να απέχουμε, προκειμένου να μείνουμε συνεπείς. Ξεχνώντας βέβαια ότι ο suprema lex, που μνημονεύσαμε παραπάνω δεν αναφέρεται σε μια αφηρημένη συνέπεια, αλλά στη συνέπεια προς την αποστολή τής Αριστεράς να αλλάξει τον κόσμο.

[3] Το σύνθημα «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» συμπυκνώνει υπέροχα αυτές τις αναρχικές φαντασιώσεις. Από μια άποψη το σύνθημα είναι σωστό. Ναι, το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του. Η λεπτομέρεια που ξεχνούν οι φίλοι μας είναι ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη τα ψάρια για να τραφεί! Κι αλλιώς: Αν το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του, τότε και το πετρέλαιο τής Βενεζουέλας ανήκει στους μικροοργανισμούς του υπεδάφους της. Να πάνε να το πούνε αυτό στους φτωχούς Βενεζουελάνους, που χάρη σ’ αυτό το ‘‘υπεξαιρεμένο’’ πετρέλαιο τρώνε λίγο ψωμάκι…

Η εικόνα, από το uni-hamburg.de.