μπαχάρ (σε ατομική συσκευασία)

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΕΝΤΥΠΑΚΙ έσκασε μύτη στην Αθήνα λίγο πριν από τα Χριστούγεννα σε μερικά βιβλιοπωλεία και στέκια: μπαχάρ. Μια έκτακτη έκδοση τού blogs.radiobubble.gr, που διανέμεται δωρεάν, με κείμενα και φωτογραφίες διαφόρων bloggers. Θέμα: η ζοφερή πραγματικότητα στη σημερινή Ελλάδα. Χωρίς διαφημίσεις (και τη γκλαμουριά τους), που χρηματοδοτούν και ‘‘διακοσμούν’’ τα συνηθισμένα έντυπα τού free press, δεν μπορούσε, ιδίως σε τέτοιους καιρούς, παρά να έχει την εικόνα μιας low budget production: φτηνό χαρτί, λίγες σελίδες και φτωχικό σε χρώματα —μαύρο/άσπρο, που διαδέχεται το  άσπρο/μαύρο και ξανά. Η αλήθεια είναι πως όταν παίρνεις κάτι δωρεάν, ενώ αυτοί που στο δίνουν το έχουν πληρώσει, δεν δικαιούσαι να παραπονιέσαι και πολύ, ωστόσο, η σκέψη ότι η φαντασία στο layout δεν είναι πάντα ζήτημα χρημάτων μάς περνάει απ’ το μυαλό…

Στο εξώφυλλο εκείνο που σου τραβάει το μάτι δεν είναι η μεγάλη φωτογραφία, ούτε τα ονόματα των αρθρογράφων. Εκείνο που προσέχεις είναι ένας αστερίσκος στον τίτλο τού εντύπου. Ψάχνεις να βρεις την επεξήγηση. Τη συναντάς στο κάτω-κάτω μέρος τής σελίδας: «*αντίδοτο στις συνταγές τών κάθε είδους γιατρών». Μπαμ και κάτω!

ΔΕΝ ΠΕΦΤΟΥΜΕ ΚΑΤΩ από την εύκολα ανιχνεύσιμη μανία τής αυτο-νομίας, του αυτο-καθορισμού, της αυτο-ΐασης και όλων των  λέξεων που αρχίζουν —και τελειώνουν—  από «αυτό». Είναι κάτι που το έχουμε συνηθίσει πια, ιδίως στο διαδίκτυο, και αποκτήσαμε μια ικανοποιητική ανοσία. Πέφτουμε κάτω από την αυτο-ϋπονόμευση του νοήματος που ήθελαν να εκφράσουν με τη συγκεκριμένη φράση οι εμπνευστές της (ίσως, τελικά, οι λέξεις να εκδικούνται μερικές φορές):

Μα τι άλλο από μια ακόμα συνταγή, η οποία έχει ως στόχο να εξουδετερώσει μια άλλη συνταγή, είναι το αντίδοτο; Και τι διαφορετικό κάνεις όταν πληρώνεις για να διανείμεις αυτή την αντι-συνταγή, από το να προσπαθείς να πείσεις πως είναι η καλύτερη, η συνταγή των συνταγών ας πούμε; Και σε τι διαφέρεις κι εσύ από έναν γιατρό (έναν δηλαδή από αυτούς τους οποίους απεχθάνεσαι), που θέλει να θεραπεύσει το κακό; Μια ανάλογη αυτο-απάτη διαπράττει και ένας (μια) από τους αρθρογράφους: επικρίνει τον οικιακό καταναλωτισμό με αφορμή το ΙΚΕΑ, μιλώντας κατά το πλείστον σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο. Όταν όμως έρχεται η στιγμή να προσωποποιήσει συγκεκριμένα την κριτική της, το πρώτο πρόσωπο πάει περίπατο και περνάει στην ουδετερότητα! Προφανώς, η ίδια είχε επισκεφτεί το ΙΚΕΑ, για να μοιράσει προκηρύξεις, που καλούσαν τον λαό τής Αθήνας στα οδοφράγματα της επανάστασης!...

Τι άλλο μάς έμεινε από τα κείμενα; Όχι πολλά. Μας έμεινε η ομολογία ενός από τους αρθρογράφους πως «δεν είναι ιδεολογικά συγκροτημένος» και «δεν θα γίνει μάλλον ποτέ» (στο blog του, ένας σχολιαστής εξέφρασε την ανακούφισή του γι’ αυτό!) και πως το μόνο που ξέρει είναι να νιώθει την άγρια χαρά τού να μισεί τους εκπροσώπους τού συστήματος! Ακόμα, η βαθιά ριζωμένη επιθυμία ενός άλλου να την κάνει από αυτή την πραγματικότητα «υπεργαμάτα» (το προσδιορίζει ως γέμισμα του μυαλού του από θρόμβους), πηγαίνοντας σε ένα μέρος, όπου «απαγορεύεται κάθε συνάθροιση άνω τού ενός»! Τι άλλο; Α! Η ομολογία στο άρθρο μιας θεατρικής ομάδας πως τίποτε δεν έχει σημασία εκτός από την Ομορφιά και πως «για όλα τ’ άλλα δεν δίνουν δεκάρα»!

Μόνη παρηγοριά ένα(1) άρθρο. Ένα, στο οποίο ο συγγραφέας του μεταφέρει, προσυπογράφοντάς το, το ερώτημα του Τολστόι, όταν διαπίστωσε ότι η ατομική φιλανθρωπία ήταν ανήμπορη να νικήσει τη φτώχεια τών απόκληρων συμπατριωτών του στη Μόσχα: «What then must we do?». Θα καταλάβει όμως ο φίλος που προσυπογράφει το ερώτημα του Τολστόι πως, για τη σωστή απάντηση, δεν αρκεί πια να «αντιμετωπίζει την πολιτική με το ένστικτο», όπως είχε εκμυστηρευτεί πριν από κάνα δυο μήνες;

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, λοιπόν; Εδώ είναι ο κόμπος! Ένας κόμπος που ούτε εύκολα λύνεται, ούτε κόβεται με το σπαθί όπως ο γόρδιος δεσμός. Όχι γιατί είναι άλυτος. Αλλά γιατί το λύσιμό του απαιτεί πολλούς. Όπως πολλούς απαιτεί για να σηκωθεί και το σπαθί που θα τον κόψει, αν έτσι είναι να γίνουν τα πράγματα. Και πολλοί δεν σημαίνει ένα άθροισμα ατόμων, ακόμα και μεγάλο. Ούτε άθροισμα μικρών κοινοτήτων (η κάθε μια με τον ‘‘πόνο’’ της), ίσα-ίσα για να καλύπτεται η συνείδηση των πιο ‘‘ψαγμένων’’ με μια ψευδαίσθηση συλλογικότητας…

ΟΛΑ Τ’ ΑΛΛΑ, και οι ευαισθησίες και οι κλάψες κι οι κατάρες, είναι pour passer le temps…

Η photo, από το hrreview.blogspot.com