Από τις ημέρες Βαϊμάρης τού Αντώνη, στις ημέρες τού ’36 του Μίμη!

ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕ ότι από τη στρατιά τών σύγχρονων αποστατών τής Αριστεράς, ο Μίμης Ανδρουλάκης μάς είναι ο πιο απεχθής· κι αυτό παρά το γεγονός ότι στα μάτια μας φαντάζει, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, γελοίος. Ένας πραγματικός πολιτικός τζουτζές (= γελωτοποιός) που, όσο και να το μη το θέλουμε, η Αριστερά τον λούζεται εν μέρει, αφού πέρασε για κάποια φεγγάρια από αυτήν, και μάλιστα ως το αγαπημένο ‘‘παιδί’’ τού Χαρίλαου Φλωράκη! Πώς πέρασε ένας τέτοιος απίθανος τύπος από την Αριστερά;

Ξερόλας, εξυπνάκιας, στρεψόδικος, φανφαρόνος πέραν κάθε φαντασίας, μαιτρ της τέχνης τού πώς να κενολογεί και να δίνει την εντύπωση στην αφελή πλειοψηφία ότι καινολογεί, δημαγωγός, αδίστακτος διαστρεβλωτής τής αριστερής θεωρίας για να στηρίξει τις ξεδιάντροπες δηλώσεις του ότι παραμένει κομμουνιστής (πλην όμως σύγχρονος!), ειδικός στη θεωρητική τιποτολογία, η οποία ως τιποτολογία δεν επιδέχεται διάψευση, και ‘‘μανούλα’’ στο να βγάζει την ουρά του έξω από οποιαδήποτε μετρήσιμη πράξη, μας δίνει την εντύπωση ότι ο βαθύτερος λόγος που πέρασε από την Αριστερά —κατά τη διάρκεια της χούντας και μέχρι τα πρώτα χρόνια του ’90— δεν μπορεί τελικά να ήταν άλλος από την κοινωνική μετεγγραφή του σε ανώτερη ομάδα από αυτήν στην οποία τον ενέτασσε η ‘‘ταπεινή’’ καταγωγή τού τσαγκάρη πατέρα και της μοδίστρας μητέρας. Ψυχολογισμοί τού πληκτρολογίου θα πείτε ενδεχομένως μερικοί κι όσο κι αν θέλουμε να τους αποφεύγουμε, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως δεν είναι και έτσι. Όμως, πόσο εύκολο είναι να μην υποκύψει κανείς στον πειρασμό, όταν παρακολουθεί αυτήν την πλήρως διαστρεβλωμένη ευφυΐα να μη μπορεί να τηρήσει ούτε καν το μέτρο τής ξετσιπωσιάς, κι από την άλλη σκέφτεται πως κάποτε υπήρξε το ‘‘enfant terrible’’ τού ΚΚΕ;…    

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ κατόρθωμα αυτού τού σύγχρονου ‘‘Αλκιβιάδη’’ (πέρασε και δεν ακούμπησε!): Να καταθέσει το δική του ‘‘πολύτιμο’’ εισφορά στην επιχείρηση κατατρομοκράτησης του ελληνικού λαού. Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Είναι όμως η πρώτη φορά που εντελώς ξεδιάντροπα, εν όψει εκλογών, επισείει —και αυτός!— τον κίνδυνο μιάς φασιστικής δικτατορίας, αν ο λαός δεν ρίξει τα κουκιά του στις συνεπείς αντιφασιστικές δυνάμεις της χώρας: το ΠΑΣΟΚ ή τη Νέα Δημοκρατία! Έτσι, ήρθε να ‘‘κουμπώσει’’ με τον Αντώνη Σαμαρά και τα όσα είχε πει εκέινος τις παραμονές της ψηφοφορίας στη Βουλή για τη νέα δανειακή σύμβαση (PSI κ.λπ.), μιλώντας στην ΚΟ της Νέας Δημοκρατίας. Με μία διαφορά: Ο Σαμαράς επέλεξε να θυμίσει τότε τις ημέρες τής Βαϊμάρης. Ο Ανδρουλάκης έφερε το σκιάχτρο τού φασισμού πιο κοντά. Μας θύμισε τις ημέρες τού ’36 και την Ελλάδα τού Μεταξά!

Αυτό ήταν το ζουμί τής χθεσινής του παρουσίας στο ΒΗΜΑ FM, έναν ακόμα ραδιοφωνικό σταθμό στον οποίο έχει ‘‘πιάσει στασίδι’’, και της συζήτησής του με τους γίγαντες της αντιφασιστικής (αντιαριστερής) δημοσιογραφίας Νότη Παπαδόπουλο και Βασίλη Χιώτη. Απομαγνητοφωνήσαμε τα σχετικά σημεία και σας τα παραθέτουμε. Θαυμάστε τον:

Μ. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ:

Αλλά εδώ θα σας πω κάτι άλλο: Θυμηθείτε ότι ο Βενιζέλος, το ’χουμε ξαναπεί εδώ, έκανε τη χρεοκοπία. Δηλαδή, ήπιε κι ο Ελευθέριος Βενιζέλος το πικρό ποτήρι τής χρεοκοπίας και πήγαμε στις εκλογές τού ’36. Έχουν γίνει τα κινήματα, ο Βενιζέλος είναι στο Παρίσι…

[…]

Λοιπόν! Προσέξτε τώρα. Επειδή πάμε για εκλογές θέλω να τ’ ακούσουν καλά οι ακροατές […] Θα σου πω τώρα [για] τις εκλογές τού ’36. Για να βάλουμε μυαλό οι Έλληνες, να ’χουμε φρόνηση, γιατί πολλές εκλογές μάς έχουν καταστρέψει!

[…]

Αλλά θα σας πω [για] τις άλλες εκλογές. Σκεφθείτε τώρα ότι γίνονται το ’36 εκλογές, το Γενάρη,… κι αν η μνήμη μου με βοηθά, όπως λέμε τώρα, προσέξτε τα αποτελέσματα των εκλογών —περίπου: […] Οι Φιλελεύθεροι του Σοφούλη παίρνουν 37,5%, […] το Λαϊκό τού Τσαλδάρη, δηλαδή το δεξιό κόμμα, πήρε 22(;). Δηλαδή αποτελέσματα που θυμίζουν και σημερινά, μπορεί να τα βγάλει κι η κάλπη [τώρα]. […] Το Ριζοσπαστικό το λεγόμενο —Κονδύλης, Θεοτόκης, Ράλλης—, δεξιό κι αυτό, 19(;), δεν θυμάμαι τώρα, τόσο… Το ΚΚΕ πήρε 5,5 – 5,4… Ο Δημοκρατικός Συνασπισμός, που ήτανε Καφαντάρης, Παπαναστασίου, Γεώργιος Παπανδρέου, δεν θυμάμαι τώρα, μικρό ποσοστό, ένα 10%, ξέρω ’γω, δεν θυμάμαι… Οι Ελευθερόφρονες του Μεταξά πήραν 3,9… προσέξτε: 3,9 —αυτό είμαι σίγουρος, αυτό το θυμάμαι πάντα σ’ όλη μου τη ζωή… Το Μεταρρυθμιστικό τού Γκοτζαμάνη πήρε ένα μικρό ποσοστό, οι αγρότες τού Στεφανόπουλου,… οι αγρότες τού Μυλωνά,… η Παλαιοδημοκρατική Ένωση. Προσέξτε! Μπήκανε 10 κόμματα στη Βουλή. Έτσι πήγαμε στην 4η Αυγούστου, στη δικτατορία, στη μεγάλη καταστροφή. Δηλαδή, αυτό πρέπει να μας διδάξει. Δεν μπόρεσαν τα δημοκρατικά κόμματα να συνεργαστούν, από ακραίες πτέρυγές τους, και ήρθε η δικτατορία, πήρε ο Μεταξάς την εξουσία με το 3,9.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ:

 –Τι φοβάσαι δηλαδή τώρα; Ότι μπορεί να πάμε σε 10 κόμματα;

–Αν δεν μπορέσουν να συνεννοηθούν σου λέει τα κόμματα…

Μ. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ:

Το χάος, αυτό που ξέρουνε οι ξένοι που λένε πολιτικό ατύχημα στην Ελλάδα… το χάος… η ακυβερνησία… Εντάξει, όλοι είμαστε… θέλουμε να εκραγούμε από το θυμό διότι ζούσαμε σε μία φούσκα και αυτή τη στιγμή πέφτει πάνω στα κεφάλια μας, αλλά μας ενδιαφέρει από το κακό να μη πάμε στο χειρότερο, στην καταστροφή. Δηλαδή όλοι πρέπει να ’χουμε φρόνηση, σας λέω το αποτέλεσμα των εκλογών, μη σας πω κι άλλα αποτελέσματα, [άλλων εκλογών].

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ:

–Ναι, αλλά εγώ βλέπω εδώ πέρα ότι η Νέα Δημοκρατία με το ΠΑΣΟΚ μια χαρά συνεργάζονται! Δεν έχουμε παραδείγματα της εποχής τού Σοφούλη…

Μ. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ:

Και τότε ματαιώθηκαν οι συνεργασίες από ακραίες… Μα μη ξεχνάς ότι και τότε υπήρξε συνεργασία τού Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας —αυτά να τα βλέπουν οι σύντροφοί μου οι σημερινοί— με τους Φιλελεύθερους του Σοφούλη, δηλαδή με το μεγάλο αστικό κόμμα, το Φιλελεύθερο, για να αναχαιτίσουν την πορεία προς τη δικτατορία και υπαναχώρησαν —το περίφημο σύμφωνο Σοφούλη – Σκλάβαινα— και υπαναχώρησαν οι Φιλελεύθεροι. Δηλαδή, υπήρξαν προσπάθειες να σωθεί η Ελλάδα, να μη γλιστρήσει στη δικτατορία κ.λπ., αλλά δεν ευοδώθηκαν. Δεν λέω ότι οι αναλογίες με το σήμερα μπορεί να είναι εφικτές, αλλά είναι ένα μάθημα της Ιστορίας.

Οι εκλογές τού ’46. Οι άλλες εκλογές που το μεταβενιζελικό κέντρο ήταν δέκα κομμάτια, ας πούμε. Φαντάσου τώρα οι εκλογές τού ’50… ήτανε πέντ’-έξι κόμματα, τα μεταβενιζελικά. Δηλαδή βαρόνοι… Δεν πρέπει να πάμε σε τέτοιες καταστάσεις. Η χώρα χρειάζεται μεγάλους σχηματισμούς, χρειάζεται μία κυβέρνηση είτε της κεντροαριστεράς, για την οποία αγωνίζομαι εγώ —με εθνική συνεννόηση βεβαίως, με εθνική συναίνεση—, είτε μία κυβέρνηση της κεντροδεξιάς, που αγωνίζονται άλλοι.

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

ΤΩΡΑ ΛΟΙΠΟΝ, ξέρετε. Αν θέλετε να αποφύγετε τη Σκύλλα τού ναζισμού, χωρίς όμως και να πέσετε στη Χάρυβδη του φασισμού, επιλέξτε …κέντρο. Δεξιόστροφο ή αριστερόστροφο δεν έχει την παραμικρή σημασία. Κέντρο να ’ναι, κι ό,τι να ’ναι!

ΥΓ Μόλις με πληροφόρησαν ότι στο χθεσινό κεντρικό δελτίο του MEGA ο Παύλος Τσίμας επέκρινε τις απόψεις Ανδρουλάκη ως πολύ υπερβολικές. Ποιος; Ο Παύλος ο Τσίμας! Μέχρι κι αυτός, ο ψυχή τε και σώματι ταγμένος στην κεντροαριστερά, ένιωσε την ανάγκη να επισημάνει τις διαφανών προθέσεων ανοησίες τού Ανδρουλάκη. Τι χρεία άλλων μαρτύρων έχουμε;

Η photo, από το press-gr.blogspot.com. Τα γιαούρτια (συμβολικά, μη σας μπαίνουν τίποτε ιδέες! ;-) ), δικά μας.