Φασιστολογίες

ΟΧΙ ΠΩΣ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ είναι καινούργιο —απλώς, όσο εντείνονται οι κρισιακές εντάσεις στην ελληνική κοινωνία, κι όσο πλησιάζουν οι εκλογές, για να μη ξεχνιόμαστε, το φαινόμενο κορυφώνεται: το φάντασμα του φασισμού κάνει την εμφάνισή του όλο και πιο συχνά. Πώς; Δια του λόγου περί φασισμού.

Το focus φυσικά ποικίλλει, ανάλογα με τις στοχεύσεις. Ωστόσο, θα απομονώσουμε δύο βασικές κατηγορίες λόγου περί φασισμού και θα ασχοληθούμε μόνο με αυτές: αφ’ ενός με την οπτική τής Αριστεράς, κι αφ’ ετέρου με εκείνη τού πολύ ευρύτερου χώρου, αυτόν που άλλοι ονομάζουν Νέο Κέντρο, άλλοι μεσαίο χώρο (πολλοί τον αναβαθμίζουν σε τάξη), άλλοι Νέους Φιλελεύθερους (ή Νέους Εργατικούς), κι άλλοι μετριοπαθείς δημοκρατικούς πολίτες, ή, πιο απλά, ρεαλιστές και υπεύθυνους. Εμείς, για σήμερα τουλάχιστον, θα τον ονομάσουμε μη Αριστερά.  

ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ η θεματολογία και οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από τις συνάφειες και τις διαφορές τού φασισμού με τις πρακτικές και την ιδεολογία τής σύγχρονης ριζοσπαστικής δεξιάς, ή με το καθεστώς διαρκούς έκτακτης ανάγκης (τού καθεστώτος δηλαδή που χαρακτηρίζεται από τις νομότυπες μεταλλάξεις και ‘‘προσαρμογές’’ τής αστικής δημοκρατίας προκειμένου να επιβληθεί στην κοινωνία όλο το κόστος το οποίο απαιτείται για το ξεπέρασμα της κρίσης), ή, ακόμα, για την αυξημένη παρέμβαση τής Χρυσής Αυγής σε κοινωνικά ζητήματα και χώρους που θεωρούντο μέχρι τώρα προνομιακά πεδία για την Αριστερά και τη διαφαινόμενη είσοδό της στην ελληνική Βουλή.  

Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι σε μεγάλο ποσοστό αυτή η ‘‘φασιστολογία’’ δεν κάνει τίποτε πιο χρήσιμο από το να εκτονώνει τη μανία τής Αριστεράς για περισπούδαστες πολιτικοκοινωνικές αναλύσεις,  ίσως και ως αντιστάθμισμα της αδυναμίας της να καταλήξει σε αυτονόητες συνθέσεις, το τελικό άθροισμα είναι χρήσιμο. Λόγου χάρη, καθόλου δεν βλάπτει να υπενθυμίζεται η σχετικότητα και η ‘‘προσαρμοστικότητα’’ της τυπικής αστικής δημοκρατίας σε ‘‘δύσκολους’’ καιρούς, ή το γεγονός ότι η εργατική τάξη δεν αποτελεί νομοτελειακά τον φορέα τής σοσιαλιστικής προοπτικής, αλλά μόνο εν δυνάμει και υπό προϋποθέσεις, προϋποθέσεις που, αν δεν συντρέχουν, μπορεί κάλλιστα να γίνει φορέας ‘‘αλλαγών’’ σε διαμετρικά αντίθετες κατευθύνσεις...

ΣΤΟ ΑΛΛΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΤΩΡΑ, ο λόγος περί φασισμού παίρνει τον χαρακτήρα, ρητά ή υπόρρητα, ενός άμεσα επικείμενου κινδύνου. Παραδόξως(;) ο κίνδυνος δεν εντοπίζεται σε αυτό που για την ελληνική πολιτική ιστορία είναι το σύνηθες, μία ακόμα χούντα δηλαδή. Όχι. Ο κίνδυνος αυτή τη φορά είναι πιο τρομακτικός, ακριβώς επειδή δεν εντοπίζεται πουθενά. Ακόμα πιο τρομακτικά: Εντοπίζεται παντού! Και —κυρίως— μέσα μας! Ναι! Η φρικτή αλήθεια είναι ότι το αυγό τού φιδιού ενδέχεται, τώρα, μεθαύριο ή τον άλλο μήνα, να εμφυτευτεί κάπου μέσα στον οργανισμό μας και να εκκολάπτεται μέχρι να έρθει η ώρα του να βγει από το σώμα μας κομματιάζοντάς το! Ακριβώς όπως συνέβαινε στην παλιά ταινία επιστημονικής φαντασίας Allien.

Σύμφωνα με τη φασιστολογία τής μη Αριστεράς, τα συμπτώματα που δείχνουν ότι κάποιος αριστερός έχει προσβληθεί από τον φασισμό είναι απολύτως σαφή. Είναι η ανοχή του, δηλαδή η μη καταγγελία εκ μέρους του ως φασιστικών φαινομένων, εκδηλώσεων αγανάκτησης, απελπισίας ή θυμού μέσω ακατέργαστων συναισθηματικών εκρήξεων οι οποίες καταλήγουν σε αποδοκιμασίες, χαρακτηρισμούς όπως προδότες ή πουλημένοι, γιουχαΐσματα, μούντζες, γηπεδικά συνθήματα ή γιαούρτια, προς όλους εκείνους που εδώ και δύο χρόνια σε ευθείς ή ‘‘πλάγιους’’ τόνους επαναλαμβάνουν μονότονα το τροπάρι: «εμπρός λαέ, σκύψε το κεφάλι».

Είναι προφανές ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με καθαρούς, αγνούς και αμόλυντους αντιφασίστες, που, ακριβώς επειδή δεν έχουν προσβληθεί από το μικρόβιο τού φασισμού και ο οργανισμός τους είναι καθαρός από τα αυγά του, έχουν όλη την απαιτούμενη διαύγεια πνεύματος για να συνειδητοποιήσουν πως το συναίσθημα και οι αυθόρμητες αντιδράσεις που απορρέουν από αυτό είναι το χαρακτηριστικό και αδιάψευστο σημάδι τού επερχόμενου φασισμού.

ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ που πιστεύουμε ότι το συναίσθημα, εν προκειμένω το συναίσθημα οργής, είναι αναπόσπαστο ιδίωμα του ψυχικού κόσμου τού ανθρώπου κι ότι αποτελεί την αναγκαία κινητήρια δύναμη αντίστασης στην κοινωνική αδικία (αλλά όχι και ικανή, αν δεν διαμεσολαβείται από λογικές επεξεργασίες συνειδητοποιημένης γνώσης);

Εμείς οι υπόλοιποι που γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους επιλέγουμε να συν-αισθανόμαστε τους ανθρώπους, αντί να καταδικάζουμε τα για την ώρα ακατέργαστα συναισθήματά τους, αποσκοπώντας, εκτός των άλλων, και στο να μη τους αφήσουμε έρμαιο στις σειρήνες του φασισμού;

Εμείς οι υπόλοιποι που, σε τελική ανάλυση, δεν ‘‘υπογράψαμε’’ και δεν προσυπογράφουμε το βαρύγδουπα ανόητο απόφθεγμα «η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική»;[1]

Ε, ΚΑΛΑ ΤΩΡΑ! Εμείς οι υπόλοιποι είμαστε ψευτοαριστεροί!

Α! Και ...κρυπτοφασίστες, αυτό να λέγεται!

[1] Για να τα λέμε όλα, και για να φανεί για μία ακόμα φορά πόσο έχουμε χάσει τη μπάλα, δύσκολα θα μπορούσε να πει κανείς ότι όλοι όσοι αμόλησαν αυτή την αρλούμπα ανήκουν στο μεγάλο ρεύμα τής μη Αριστεράς…