Γράμμα από τον σύντροφο Владимир Ильич Ульянов (Ленин)!!!

Το γράμμα που θα διαβάσετε το λάβαμε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μας το βράδυ τής Κυριακής. Η καθυστέρηση της δημοσίευσής του οφείλεται στις πολύ μεγάλες δυσκολίες τής μετάφρασης, καθώς ήταν γραμμένο στα ρωσικά. Δυσκολίες, που δεν θα μπορούσαμε να υπερβούμε χωρίς την πολύτιμη βοήθεια του товариш Яков Федотович Павлов, για την οποία τον ευχαριστούμε θερμά.

Дорогие товарищи,

Είναι τώρα κάνα-δυο βδομάδες που σας βλέπω να τραβάτε τα μαρτύρια των σκλάβων τού Σπάρτακου και σας λυπάται η ψυχή μου! Έτσι, αποφάσισα να σας γράψω λίγα λόγια, μπας και σας βοηθήσω να ξεφύγετε από αυτόν το φαύλο κύκλο. Από μια άποψη σας το χρωστάω κιόλας, καθώς δεν έχω ξεχάσει το γράμμα που μου είχατε στείλει το Φλεβάρη τού 2010 όπου, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ζητούσατε και τη γνώμη μου για το πώς θα αντιμετωπίσετε τα προβλήματα που έχετε στην Ελλάδα και στο οποίο δεν απάντησα ποτέ. (Με την ευκαιρία: Δεν απάντησα ποτέ όχι ασφαλώς γιατί θύμωσα που με βάλατε να παίζω πόκερ —παρεμπιπτόντως να σας πω ότι προτιμώ το ουίστ!— ή γιατί βαρέθηκα ή σας περιφρόνησα, αλλά γιατί δεν έπρεπε να το κάνω! Αυτό είναι δική σας δουλειά! Και στο κάτω-κάτω τι παραπάνω χρειάζεστε από μένα; Έχω γράψει εκατομμύρια λέξεις. Πάρτε τις, ‘‘διαβάστε’’ τις σωστά και εφαρμόστε στην εποχή σας, ό,τι ισχύει για την εποχή σας. Τι απ’ όλα αυτά που σκέφτηκα και έκανα εγώ ισχύει για την εποχή σας, μη περιμένετε από κανέναν άνθρωπο του προπερασμένου αιώνα να είναι σε θέση να το ξέρει —ή να το μάθει— καλύτερα!) 

Κι έρχομαι τώρα στο θέμα μου, σ’ αυτή τη μικρή βοήθεια που θέλω να σας δώσω, καθώς διαισθάνομαι ότι έχετε έρθει σχεδόν σε απόγνωση. Εννοώ βέβαια τις συζητήσεις που κάνετε με ορισμένους κουφιοκεφαλάκηδες συντρόφους τού Κομμουνιστικού Κόμματος εκεί στην Ελλάδα απ’ αφορμή το νεαρό σύντροφο που έφυγε από το κόμμα τους κι έκανε τις πρόσφατες καταγγελίες, ή εκείνη την παλιά ιστορία με τον αρχηγό τής ένοπλης αντίστασης στα χρόνια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου (ξεχνάω τα ονόματά τους, πράγμα φυσικό αν σκεφτείτε τα 142 χρόνια μου, χώρια τα τέσσερα εγκεφαλικά). Όμως, και πάλι, μη περιμένετε τίποτε ‘‘οδηγίες’’ και ‘‘γραμμές’’ και τα παρόμοια. Είπαμε! Αυτό είναι δουλειά δική σας, των σύγχρονων που ζουν σήμερα, εσείς πρέπει να βγάλετε το φίδι απ’ την τρύπα! Εγώ απλώς θα περιοριστώ να σας θυμίσω μια-δυο περιπτώσεις απ’ την εποχή μου, ώστε, με τη σειρά σας, να τη θυμίσετε κι εσείς σ’ αυτούς —ίσως πιο σωστό θα ήταν να πω να τους την πείτε, να τους πληροφορήσετε, γιατί για μερικούς αμφιβάλλω αν την ξέρουν. Από ’κει και πέρα, ας κάτσουν οι σύντροφοι να σκεφτούν…

Εσείς ξέρετε ασφαλώς το χουνέρι που μας σκάρωσαν οι σ. Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ τις παραμονές τής Οκτωβριανής επανάστασης. Επιτρέψτε μου όμως να κάνω μια σύντομη εξιστόρηση.

Στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής μας, που έγινε στις 10 Οκτωβρίου (με το παλιό ημερολόγιο) στην Πετρούπολη, διαφώνησαν με την πρότασή μου για άμεση ένοπλη κατάληψη της εξουσίας, οι μόνοι από τους 12. Με ψήφους 10 στους 12 λοιπόν πήραμε την απόφαση να προετοιμαστεί το κόμμα για την ένοπλη εξέγερση και ορίσαμε και μια επιτροπή για να συντονίσει την υλοποίηση της απόφασης. Μάλιστα, έχω την υποψία ότι τουλάχιστον ο ένας από τους δύο συντρόφους συμπεριλήφθηκε σ’ αυτή την επιτροπή. Από την επομένη, στις 11 Οκτωβρίου, οι σ. Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ άρχισαν να στέλνουν σε όλες τις μεγάλες οργανώσεις μας ένα γράμμα με το οποίο ενημέρωναν τα μέλη μας για τη διαφωνία τους με την ένοπλη εξέγερση και ανέλυαν το σκεπτικό τους. Κρίναμε σκόπιμο, παρά το γεγονός ότι είχαμε πάρει την απόφαση με συντριπτική πλειοψηφία, να ξανασυνέλθει η Κεντρική Επιτροπή, κι αυτή τη φορά μάλιστα διευρυμένη, μια και το ζήτημα ήταν από αυτά που λέμε «ζωής και θανάτου». Το αποτέλεσμα αυτή τη φορά ήταν ακόμα πιο συντριπτικό: 19 ψήφοι υπέρ τής ένοπλης πάλης, 2 κατά. Και πάλι οι δύο κούκοι ήταν οι σ. Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ. Αμέσως μετά, ο σ. Κάμενεφ, φουρκισμένος και κατακόκκινος μέχρι τ’ αυτιά, μάς δήλωσε την παραίτησή του από την Κεντρική Επιτροπή κι έφυγε κοπανώντας την πόρτα. Αλλά αυτό δεν ήταν τίποτε μπροστά σε ό,τι θα επακολούθησε και που δεν το περίμενε κανείς μας!

Δύο μέρες μετά, μου φέρνουν εκεί που κρυβόμουνα τις εφημερίδες. Κι ανοίγω τη «Novaya Zhizn» —μια αριστερή εφημερίδα μεν, που δεν την ελέγχαμε όμως εμείς— και τι να δω; Μία επιστολή τού σ. Κάμενεφ, γραμμένη και εξ ονόματος του σ. Ζηνόβιεφ, στην οποία ο αθεόφοβος, ούτε λίγο ούτε πολύ, μάς ξεμπρόστιαζε με το νι και με το σίγμα, γράφοντας ότι ετοιμάζουμε ένοπλη εξέγερση με την οποία, έλεγε, ότι διαφωνούσε γι’ αυτό και γι’ αυτό και τούτο και τ’ άλλο —επαναλάμβανε πάλι όλο το γνωστό τροπάρι του, καταλαβαίνετε.

Μου ήρθε το αίμα στο κεφάλι και είναι θαύμα που δεν έπαθα τότε το πρώτο εγκεφαλικό! Από τα νεύρα μου δε, κοπάνησα μια γροθιά πάνω στο τραπέζι τόσο δυνατή, που μία ωραιότατη πένα, δώρο τής Ναντέζντα από την εποχή που ήμασταν αρραβωνιασμένοι, χοροπήδησε, έφυγε από το τραπέζι και καρφώθηκε στο πάτωμα με τη μύτη —πάει η πένα κι έκανα μήνες μέχρι να μπορέσω να το ξεφουρνίσω στην Κρούπσκαγια, το τι ακούσαμε, κι ο σ. Κάμενεφ κι εγώ, δεν λέγεται, ας είναι.

Αφού συνήλθα κάπως από το σοκ, πιάνω και γράφω ένα γράμμα προς τα μέλη τού κόμματος όπου χαρακτήριζα την ενέργεια των δύο συντρόφων «απεργοσπαστική» και «εγκληματική» και δήλωνα ότι «δεν τους θεωρώ πλέον συντρόφους και ότι θα ζητούσα τη διαγραφή τους από το κόμμα» —μην απορείτε πού τα θυμάμαι όλα αυτά, τα έζησα και γι’ αυτό.

Τι έγινε από όλα τα παραπάνω που πρότεινα; Τίποτε! Αν εξαιρέσουμε βέβαια τη σφοδρή  κριτική που άκουσαν σε μία επόμενη συνεδρίαση της Κεντρικής μας Επιτροπής (στην οποία όμως δεν μπόρεσα να παρευρεθώ) και την αποδοχή τής παραίτησης του σ. Κάμενεφ από την Κεντρική Επιτροπή. Η πρότασή μου πάντως δεν ‘‘πέρασε’’ και σύντομα ήταν μαζί μας κανονικά, κανονικότατα. Να αναφέρω μόνο τούτο: το 1918 ο Κάμενεφ έγινε αρχικά πρόεδρος του Σοβιέτ τής Μόσχας και λίγο μετά αναπληρωτής πρόεδρος στην κυβέρνησή μας, δηλαδή αναπληρωτής δικός μου!

Α όχι, ψέματα! Αξίζει να πω και κάτι άλλο. Στα γράμματα που υπαγόρευσα προς το Συνέδριο, το Δεκέμβρη τού 1922, στις παραμονές τού 12ου Συνεδρίου μας, αυτά τα γράμματα που εσείς στη γη τα αναφέρετε ως τη διαθήκη μου, όπως ξέρετε λέω μερικές σκέψεις για τα εξέχοντα μέλη τής ηγεσίας τού ΚΚΡ (μπολσ.). Ποιες ήταν οι απόψεις μου τότε; Μήπως η αρρώστια μ’ έκανε να γίνω επιπόλαιος και επιφανειακός στη σκέψη, να εγκαταλείψω τη σφαιρική αντιμετώπιση των πραγμάτων και να ξεπέσω στην αντιδιαλεκτική χυδαιότητα; Όχι. Γιατί έλεγα τότε για τους σ. Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ:

«[…] το επεισόδιο του Οχτώβρη δεν ήταν, φυσικά, τυχαίο. Αλλά ούτε πρέπει να ριχτεί σε αυτούς το φταίξιμο προσωπικά, […]».

Και συμπλήρωνα τη φράση μου ως εξής:  

«[…] οσοδήποτε περισσότερο απ’ ό,τι [δεν πρέπει να ριχτεί το φταίξιμο προσωπικά] στον Τρότσκι για το μη-Μπολσεβικισμό του».

(Ελπίζω, αν θυμίσετε αυτά τα λόγια μου στους μπουμπουνοκέφαλους συντρόφους που δεν εννοούν να καταλάβουν τι τους λέτε, ν’ ανοίξει κάπως το μυαλό τους και να αρχίσουν να συνειδητοποιούν γιατί το να κάνουμε πάντα διάκριση μεταξύ αντικειμενικού και υποκειμενικού είναι ύψιστης σημασίας καθήκον για κάθε κομμουνιστή.)

Μια και ήρθε ο λόγος στον σ. Τρότσκι, πριν σας αφήσω, να γράψω, δυο λόγια ακόμα γι’ αυτόν —αλλά και το γαμπρό του, τον σ. Μπουχάριν. Όπως ξέρετε, το πρόβλημα που θα μπορούσα να έχω με τον σ. Τρότσκι δεν ήταν μόνο ότι προσχώρησε στο κόμμα μας μόλις το 1917. Ήταν και το ότι, από ένα σημείο και μετά, έκανε κολεγιά με το γαμπρό του και την ομάδα του, την Αριστερή Αντιπολίτευση, και στύλωσαν και οι δύο τα πόδια για τη χωριστή ειρήνη με τους Γερμανούς και μου ψήσανε το ψάρι στα χείλια. Θα μπορούσα λοιπόν να έχω πρόβλημα γι’ αυτά τα θέματα, αλλά δεν είχα. Γι’ αυτό και στη ‘‘διαθήκη’’ μου, που λέτε εσείς, δεν έκρυψα τα προτερήματά τους, μένοντας μόνο στα μειονεκτήματα. Λόγου χάρη, για τον σ. Τρότσκι, εκτός από τα παραπάνω που σας θύμισα ότι είπα για να τον προφυλάξω από τους δικούς μου κουφιοκεφαλάκηδες, μίλησα και για τις «εξαιρετικές του ικανότητες». Και για τον σ. Μπουχάριν δεν δίστασα ούτε στιγμή να γράψω ότι είναι «ο πολυτιμότερος και μεγαλύτερος θεωρητικός τού Κόμματος» αλλά και ο «πιο αρεστός σε ολόκληρο το Κόμμα».

Αγαπητοί σύντροφοι, δεν ξέρω αν το γράμμα μου αυτό θα σας βοηθήσει στο διάλογο που έχετε με τους συντρόφους από το ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα οι οποίοι διαφωνούν μαζί σας. Πάντως το εύχομαι και το ελπίζω. Κατά τα άλλα, θέλω να σας συστήσω υπομονή, αλλά και ψυχραιμία. Να διατυπώνετε με σαφήνεια τις απόψεις σας, να τις υπερασπίζεστε με θέρμη και πάθος, αλλά και κάπως περισσότερο αποστασιοποιημένα. Πάντα θα υπάρχουν σύντροφοι που, για διάφορους λόγους, αργούν να πάρουν μπρος. Οπότε, φυλάτε τις δυνάμεις σας, μη τις ξοδεύετε αλόγιστα, όπως εγώ. Έχετε χρόνια μπροστά σας κι είναι κρίμα —και ανώφελο!— να πάθετε κανένα εγκεφαλικό κι εσείς, αλλά τόσο νέοι!

С товарищеским приветом,