Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

The week after: Συμπεράσματα και προοπτικές μία εβδομάδα μετά τις 17 Ιουνίου



1. Το αποτέλεσμα των εκλογών, προϊόν σε μέγιστο βαθμό αφόρητα τρομοκρατικών εκβιασμών γύρω από το ευρώ —αλλά απολύτως εντός των πλαισίων τής αστικής νομιμότητας βεβαίως βεβαίως— δεν είχε κάποιο άμεσο, πρακτικό και θετικό  αντίκρισμα για την επίλυση των προβλημάτων που πιέζουν εκρηκτικά την ελληνική κοινωνία. Ωστόσο, καθώς ανοίγει πολλές προοπτικές, δεν ήταν καθόλου άνευ αντικρίσματος γενικά. Για μας, η πιο πολύτιμη στην παρούσα φάση είναι ότι κατέδειξε και τα όρια αυτής τής τρομοκρατίας, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι και τόσο παντοδύναμη: 1.655.ο66 ψηφοφόροι, λίγες δεκάδες μόνο χιλιάδες λιγότεροι από όσους ψήφισαν τη Νέα Δημοκρατία, έδωσαν ψήφο κυβέρνησης και όχι διαμαρτυρίας σε ένα σχήμα τής Αριστεράς που, άσχετα από τις αντιφάσεις και παλινωδίες του, κινείτο σε πορεία   σύγκρουσης με την Τρόικα και τα Διευθυντήρια της ΕΕ. Με αυτή την έννοια, ήταν μία ψήφος ρίσκου σε σχέση με το υπερόπλο των κυρίαρχων τάξεων και των κολαούζων τους. Το ρίσκο πάρθηκε και όχι από κάποιους ελάχιστους ‘‘τυχοδιώκτες’’. Αυτοί που δεν θεωρούν το ευρώ φετίχ, κατά τη διατύπωση του Αλέξη Τσίπρα ελάχιστες ημέρες πριν από τις εκλογές (διατύπωση που, αν δεν κάνουμε λάθος, πρωτακούστηκε από το Μ Α-Α του Αλαβάνου πριν πολύ καιρό) αποδείχθηκε πως δεν είναι μόνο οι «παλαιοημερολογίτες τού ΚΚΕ», κάποιες «μικροομάδες γραφικών αριστερών αντιευρωπαϊστών» και όσοι καπιταλιστές και κάτοχοι μαύρου χρήματος «έχουν βγάλει τα ευρώ τους έξω και θέλουν να αγοράσουν τις περιουσίες μας για ένα κομμάτι ψωμί».

2. Ο δικομματισμός αντικαταστάθηκε από τον διπολισμό. Δεδομένου ότι ο διπολισμός ορίστηκε με βάση τον άξονα Δεξιάς/Αριστεράς, διαχωρισμό που πολλοί γνωστοί και μη εξαιρετέοι στην Ελλάδα και διεθνώς έχουν προσπαθήσει με νύχια και με δόντια να ανακηρύξουν  «πτώμα σεσηπός και τυμπανιαίο», και ανεξάρτητα από το ότι τα όρια του άξονα δεν είναι πάντα ευδιάκριτα (ας όψεται η επιρροή τού μεταμοντερνιστικού σχετικισμού), η εξέλιξη αυτή είναι ιδιαίτερα χαρμόσυνο γεγονός. Και θα ήταν ακόμα πιο χαρμόσυνο αν δεν είχαμε την κοινοβουλευτική εδραίωση των νεοναζιστών τής Χρυσής Αυγής και την αποδεδειγμένη πια επιρροή τους σε λαϊκά στρώματα (πέρα βέβαια από την ετοιμότητά τους να παίξουν το ρόλο τού μαντρόσκυλου του καπιταλισμού, ιστορικά επικυρωμένο χαρακτηριστικό τού ναζιστικού φαινομένου).

3. Ο σχηματισμός τής τρικομματικής κυβέρνησης πρόσφερε μία ανάσα στις δυνάμεις εκείνες που προώθησαν και προωθούν τα συμφέροντα των μεγαλύτερων και ισχυρότερων μερίδων τής άρχουσας τάξης. Πόσο βαθιά θα είναι η ανάσα; Δεν υπάρχει φυσικά καμία πιθανότητα να έχει το βάθος τετραετίας, όπως φιλοδοξεί ο Αντώνης Σαμαράς. Όμως, δεν θα είναι και τόσο κοφτή όσο εκείνη που έδωσε στο σύστημα η κυβέρνηση Παπαδήμου. Πρώτον γιατί αυτή η κυβέρνηση αντιπροσωπεύει (τυπικά, αλλά οι τύποι στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι το ήμισυ του παντός) το 48,2% του εν ενεργεία εκλογικού σώματος. Και δεύτερον γιατί είναι απολύτως βέβαιο ότι, προκειμένου να συνεχιστεί η ίδια στρατηγική τών μνημονίων, η νέα κυβέρνηση θα πριμοδοτηθεί από τη Ιερά Συμμαχία τής Ευρωπαϊκής Ένωσης με μερικά καθρεφτάκια για ιθαγενείς. Κατόπιν, οι κυβερνητικοί ‘‘Διευθυντές Πωλήσεων’’ θα τα διοχετεύσουν στους τοπικούς πλασιέδες τών ΜΜΕ για να τα πουλήσουν στους ιθαγενείς, ως προϊόν ‘‘σκληρής’’ διαπραγμάτευσης. Για κάποιο διάστημα θα τα καταφέρουν. Η αδυσώπητη πραγματικότητα όμως δεν θα επιτρέψει να είναι και πολύ μεγάλο.

4. Η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της, πλην βέβαια της ψευδεπίγραφης, πρώην Αριστεράς (ΔΗΜΑΡ), συγκέντρωσε αθροιστικά το πρωτοφανές 31,84% των ψήφων τής 17ης Ιουνίου. Αν σκεφτεί κανείς ότι στις εκλογές τού Οκτωβρίου τού 2009 το αντίστοιχο ποσοστό ήταν μόλις 12,82% (συμπεριλαμβανομένων μάλιστα ορισμένων από τότε «έτοιμων και θαρραλέων» Δημαριτών)   η άνοδος αυτή φαίνεται να ισοδυναμεί με γιγαντιαίο άλμα. Μπορεί και να είναι έτσι. Ας μην αφήσουμε όμως τα φαινόμενα να μας απατήσουν: Ακόμα κι αν το άλμα είναι γιγαντιαίο, ας μη ξεχνάμε πως έχει γίνει από σχετικά κοντά ποδάρια!

5. «Κοντά ποδάρια;;; Με 31,84% συνολικά και με ένα κομμάτι τής Αριστεράς να χάνει την πρωτιά μόλις για 170.567 ψήφους;;; Τρελός παπάς σας βάφτισε και να πάτε να κοιταχτείτε!».

Κανένα πρόβλημα. Να το κάνουμε —άλλωστε, για να τα λέμε όλα, ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου βγάλει μία ιατρική εξέταση! Ωστόσο, όσοι ενδεχομένως μας δίνουν την  παραπάνω συμβουλή, καλό θα είναι να σκεφτούν κι εκείνοι πως τα «τέκνα τής ανάγκης» που εκτόξευσαν τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση τής αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι υποχρεωτικά και «ώριμα τέκνα τής οργής». Πέραν τού κοινωνικού ακτιβισμού και των κινηματικών δράσεων, απαιτείται και μία κάποια πολιτική και ιδεολογική διαμεσολάβηση και επεξεργασία για να μετατραπεί η ρημάδα η οργή τής ανάγκης σε πολιτική συνείδηση, έτσι ώστε από την ψήφο τής κρισιακής συγκυρίας να φτάσουμε στη συνειδητή και σταθερή πολιτική επιλογή για «μέσα κι έξω απ’ τη Βουλή».

6. Το παραπάνω συμπέρασμα μπορεί να φανεί σαν μία ολοστρόγγυλη ανοησία αν σκεφτεί κανείς ότι από τα τρία βασικά σχήματα της Αριστεράς που συμμετείχαν στις εκλογές (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ) αυτά που υπέστησαν τη μεγαλύτερη αιμορραγία σε ψήφους ήταν ακριβώς εκείνα που χαρακτηρίζονται από ‘‘σφιχτή’’ ιδεολογική συγκρότηση σε αντίθεση με την πληθυντική, πολυφωνική και πλουραλιστική Αριστερά τού ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε, ένας σκληροπυρηνικός Συριζαίος θα μπορούσε να αντιτείνει καγχαστικά ότι προτείνουμε την υιοθέτηση μιας συνταγής καταστροφής. Δεν είναι έτσι. Γιατί η ‘‘σφιχτή’’ ιδεολογική συγκρότηση —κι εδώ τα καμπανάκια χτυπάνε κυρίως για το ΚΚΕ— θυμίζει από πολλές απόψεις το σφιχτό δέσιμο που οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ταριχευτές επεφύλασσαν στους νεκρούς Φαραώ· καμία σχέση με ό,τι εννοούμε εμείς όταν μιλάμε για ιδεολογική διαμεσολάβηση. Και η πολυφωνία τού ΣΥΡΙΖΑ, συχνά, συχνότατα χωρίς κέντρο βάρους και στρατηγικό μπούσουλα, θυμίζει πολλές φορές καρναβάλι με τα πυροτεχνήματά του. Τα καρναβάλια, ως γνωστόν, μαζεύουν κόσμο. Να θυμίσουμε όμως ότι αυτό συμβαίνει όσο διαρκούν. Μετά, το μόνο ίχνος το οποίο μένει από τα πλήθη που προσήλκυσε είναι οι κορδέλες και τα κομφετί στους άδειους δρόμους —και στις έρημες πλατείες…   

7. Στις 17 Ιουνίου έγινε απολύτως ξεκάθαρο αυτό για το οποίο μόνο ενδείξεις υπήρξαν στις εκλογές τού Μαΐου: Το κόμμα-μόρφωμα, το κόμμα-συνιστώσες (και γι’ αυτό και κόμμα οιονεί μέτωπο), ο ΣΥΡΙΖΑ, αποτέλεσε τον πόλο ενός πραγματικού αν και ιδιότυπου αριστερού-λαϊκού-δημοκρατικού μετώπου. Η κοινωνική βάση τής εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς αγνόησε τις ηγεσίες της και επέλεξε να πριμοδοτήσει μαζικά τη μόνη ορατή για την ώρα, αν και απολύτως αβέβαιη, διέξοδο. Ποιος μπορεί να την κατηγορήσει;

8. Τα καθήκοντα στα οποία καλείται να ανταποκριθεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολυσύνθετα. Ο εκλογικός νόμος τον υποχρέωσε να μετατραπεί άρον-άρον, τυπικά και μόνο σε επίπεδο κορυφής σε ενιαίο κόμμα. Κατ’ αρχήν, η αλλαγή αυτή πρέπει να επεκταθεί προς τα κάτω, στην κοινωνική του βάση, και μάλιστα σε αντιστοιχία με ένα κόμμα όχι πια του 4% αλλά του 27. Η ομογενοποίηση αυτή όμως, δεν πρέπει φυσικά να μείνει στους τύπους, αλλά να αποκτήσει ουσιαστικό δημοκρατικό περιεχόμενο. Με δεδομένη την ύπαρξη των συνιστωσών και την απροθυμία τής ‘‘υπερσυνιστώσας’’ (ΣΥΝ) να παραιτηθεί από την ασφυκτική κηδεμονία που ασκεί, το εγχείρημα αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο —εξ άλλου, ήδη έχει αποτύχει μία φορά στο πρόσφατο παρελθόν (2009). Είναι όμως ο μόνος τρόπος για να αντιστοιχηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τις ανάγκες των καιρών και να συνδεθεί με την κοινωνία σε πλατιά βάση, μεταμορφωνόμενος από κόμμα στελεχών και παραγόντων σε μαζικό κόμμα (τηρουμένων βέβαια των αναλογιών τής εποχής που δεν ευνοούν τη μαζικότητα όσο στο παρελθόν). Όσο δύσκολα κι αν είναι αυτά, είναι τα εύκολα!

9. Τα πιο δύσκολα: να εξακολουθήσει να συμβαδίζει με το κοινωνικό αίσθημα του λαού —και μάλιστα ανεξάρτητα των τελικών επιλογών που έκαναν μεγάλα στρώματα αυτού τού λαού στις εκλογές τής προηγούμενης εβδομάδας! Πιο αναλυτικά: ο αντιμνημονιακός προσανατολισμός, όσες λεκτικές ταχυδακτυλουργίες κι αν μετέρχονται οι σκληροί ‘‘ευρωπαϊστές’’ τού ΣΥΝ και μερικοί τού ΣΥΡΙΖΑ (λέγε με ΑΚΟΑ), είναι στο βάθος του, εκ των πραγμάτων, και αντιευρωενωσιακός. Με δεδομένη την ανανέωση των ίδιων πολιτικών «υπό τη νέα διεύθυνση» της τρικομματικής κυβέρνησης, το ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού θα βαθαίνει, προς μεγάλη λύπη εκείνων που φαντασιώνονται τις ΕΠΕ (Ενωμένες Πολιτείες τής Ευρώπης) ως «προνομιακό πεδίο ταξικής πάλης». Στη μακρά προεκλογική περίοδο που άνοιξε τις παραμονές τού Πάσχα η συμπόρευση με την ογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια κατά των πολιτικών τής ΕΕ ήταν σχετικά εύκολη υπόθεση, λόγω προεκλογικής ‘‘χαλαρότητας’’. (Ωστόσο, όσα ειπώθηκαν, έστω και για τις προεκλογικές ανάγκες, έχουν καταχωρηθεί στα πρακτικά.) Τώρα που τελείωσαν οι εκλογές η διαπάλη στο εσωτερικό τού ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχιστεί. Και οι ‘‘ευρωπαϊστές’’ του θα βρίσκουν όλο και πιο δύσκολο να συνηγορούν υπέρ τής «ευρωπαϊκής ιδέας». Έτσι, κάποια στιγμή θα υποχρεωθούν από τα πράγματα να σταματήσουν να επαναλαμβάνουν σαν παπαγαλάκια «δεν είναι αυτή η Ευρώπη που οραματιζόμαστε» και να δώσουν συγκεκριμένες απαντήσεις για τις δικές τους κόκκινες γραμμές. Σε κάθε περίπτωση το στοίχημα για το κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αποκοπεί από το λαϊκό αίσθημα είναι ανοικτό. Κι εμείς εξακολουθούμε προς το παρόν να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο (όπως κάνει, λόγου χάρη, ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου κι ο Ευτύχης Μπιτσάκης).

10. Ο Μεγάλος Ασθενής τής Αριστεράς, το ΚΚΕ, αποδοκιμάστηκε σε πρωτοφανή βαθμό από τους ψηφοφόρους του, καθώς 470 στους 1.000 του γύρισαν την πλάτη! Η επίδοσή του, τόσο σε ποσοστό όσο και σε ψήφους, υπολείπεται ακόμα και από εκείνη τών εκλογών τού 1993 (4,54% και 313.001), δηλαδή σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές του: δύο μόλις χρόνια από τη δεύτερη μεγάλη διάσπαση της ιστορίας του και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και των ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών καθεστώτων τού 20ου αιώνα. Καθώς τα νοσήματα από τα οποία πάσχει είναι πολλά —χώρια οι επιπλοκές— δεν μπορούμε να αναφερθούμε εδώ στα προβλήματα που αντιμετωπίζει με λεπτομέρειες. Να σημειώσουμε μόνο ένα κωμικοτραγικό γεγονός, κι αυτό όχι γιατί θέλουμε να στρίψουμε το μαχαίρι στην πληγή τών μελών και οπαδών του, αλλά γιατί θέλουμε να συμβάλουμε, όσο μπορούμε, στο να συνειδητοποιήσουν τα μεγάλα, τραγικά και διαχρονικά λάθη τής ηγεσίας τους που τους έφεραν ως εδώ (τηρουμένων των αναλογιών, η σημείωση αυτή πρέπει να ενδιαφέρει και τους οπαδούς τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ):

Η κατακρήμνιση του ελληνικού κομμουνιστικού κόμματος  σημειώνεται σε μία συγκυρία στην οποία όχι μόνο ο ευρωπαϊκός και παγκόσμιος καπιταλισμός περνάει τη μεγαλύτερη δομική κρίση του μετά το 1929, αλλά και στην περίοδο που ο ελληνικός λαός αρχίζει να κουνά το κεφάλι του με σκεπτικισμό, ερχόμενος, έστω και ασυνείδητα, στα λόγια τού ίδιου τού ΚΚΕ για την αδυνατότητα φιλολαϊκής λύσης στα πλαίσια της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης!!!

Το πόρισμα τής Κεντρικής Επιτροπής τού ΚΚΕ (αλλά και τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ) δείχνει ότι αυτή η σκέψη, που θα μπορούσε να πυροδοτήσει γόνιμες συζητήσεις και αναστοχασμούς, δεν περνάει καν από το μυαλό τών μελών τής ηγεσίας (ή ‘‘θάβεται’’). Δυστυχώς, το ίδιο διαπιστώσαμε και από μια διαδικτυακή βόλτα σε  blogs φιλικά προς το ΚΚΕ. Αυτοπροστασία; Άγνοια; Αβαθής σκέψη; Αναμφίβολα ναι, αν και σε απροσδιόριστη ποσοστιαία κατανομή. Σε μερικές όμως περιπτώσεις η απουσία αυτής τής σκέψης δεν οφείλεται σε τίποτε από όλα αυτά. Οφείλεται σε μία ιδιότυπη μορφή πολιτικής παράνοιας, αταξινόμητη και άγνωστη στη βιβλιογραφία μέχρι τώρα, που εμείς, για να μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, ονομάσαμε Leninoia


Η εικόνα είναι του Randy Lyhus. Από το randylyhus.com

16 σχόλια:

Μάρκομ Ξ είπε...

Καλώς τα παιδιά!

Με ένα κείμενο εξαιρετικό μέχρι λίγο πριν το τέλος του. Εξηγούμαι: ενώ σε όλο το κείμενο κυριαρχεί ο καυστικός, δομημένος με επιχειρήματα λόγος, όταν έρχεται το συμπέρασμα για το ΚΚΕ εμφανίζεται η... μεταφυσική. "Ιδιότυπη μορφή πολιτικής παράνοιας"; Ελάτε ρε παιδιά! Τι στο καλό σημαίνει αυτό; Αλλά για να μην επεκταθώ περισσότερο επιτρέψτε μου μια αναδημοσίευση που δείχνει πως πολιτεύονται μετεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ (αναδημοσίευση από το left.gr):

http://www.left.gr/article.php?id=3261

Κατά τα άλλα, νομίζω ότι πρέπει να περιμένουμε λίγο για να δούμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Συμμερίζομαι τις εκτιμήσεις σας για την διάρκεια ζωής της κυβέρνησης, αλλά δεν θα πόνταρα όλα τα λεφτά μου στον ακριβή προσδιορισμό του χρόνου ζωής της. Όπως λέτε και εσείς, θα στηριχτεί με νύχια και με δόντια από το κατεστημένο που πραγματικά τρόμαξε αυτή τη φορά.

Και όπως όλοι ξέρουμε, το τρομαγμένο θηρίο γίνεται πολλαπλάσια επικίνδυνο...

συντροφικά,
Μάρκομ Ξ


Υ.Γ. ..."απολύτως αβέβαιη" διέξοδος ο ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί "απολύτως";

Κωστής είπε...

Αγαπητοί φίλοι,

Απαντώ και στο μέρος του σημειώματος που με αφορά κάτω από το allonsanfan.

Δεν έπαψα να διαβάζω αυτά που γράφετε και πάντα θαυμάζω τον ζωντανό τρόπο της γραφής σας.

Μη το παίρνετε προσωπικά απλά σ' αυτή την φάση δεν έχει νόημα να σας ζαλίζω με τις ενστάσεις μου περί του ζητουμένου από την στιγμή που δεν έχουμε κοινή αντίληψη για τα δεδομένα.

Συγκεκριμένα, δεν μπορώ να θεωρήσω αυτό που εσείς Αριστερά σαν Αριστερά. Αν αύριο αλλάξω αντίληψη τότε εδώ είμαστε.

να είσαστε καλά.

Υ.Γ. Διαβάστε το άρθρο του Ρινάλντι "Ο ΣΥΡΙΖΑ ως μορφή - κόμμα", είναι ό,τι σημαντικότερο έχει γραφτεί μετά το "τί να κάνουμε" του Λένιν.

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκομ Ξ,


Αυτό στο οποίο αναφέρεσαι ως μεταφυσική δεν είναι μία γενική ερμηνεία τής στάσης τού ΚΚΕ ή των φίλων του. Αφορά σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Και μη ξεχνάς ότι η παράνοια μπορεί να εκδηλώνεται και με "δραπέτευση" στις περιοχές τού μεταφυσικού, αλλά η ίδια ως ψυχικό φαινόμενο δεν είναι καθόλου κάτι το μεταφυσικό.

Εντάξει, το απολύτως είναι κάπως (πολύ) απόλυτο. Δεκτό. Είναι όμως μία έμφαση που ήθελα να δώσω για να τονίσω αυτό το οποίο έχουμε καταλήξει να πιστεύουμε βαθιά: κάθε εγχείρημα που δεν είναι αποκομμένο από το όραμα της καθολικής ανθρώπινης χειραφέτησης και δεν περιορίζεται στην επίλυση απλώς δυσλειτουργιών της υπάρχουσας και δεδομένης κοινωνικής ζωής δεν είναι προστατευμένο από καμία εγγύηση επιτυχίας. Το ερώτημα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα μπορεί κάλλιστα να απαντηθεί και με το βαρβαρότητα! Όπως καταλαβαίνεις, το ίδιο θα έγραφα και για οποιοδήποτε άλλο αριστερό σχήμα ήταν στη θέση που κατέχει ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή τη φάση.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Κωστή,


Σε διαβεβαιώ δεν πήρε κανείς μας τίποτε προσωπικά. Πρώτα-πρώτα γιατί δεν πιστεύουμε ότι είναι δυνατόν να έχεις προσωπικά μαζί μας. Κι έπειτα γιατί είναι υποχρέωσή μας να μη βλέπουμε τα πράγματα από την προσωπική πλευρά τους.

Καλό είναι που μας διαβάζεις, δεν λέω. Ακόμα καλύτερα όμως να συνομιλείς μ' εμάς και με άλλους εδώ. Το πρώτο στάδιο της αποξένωσης είναι η μη επικοινωνία, δεν συμφωνείς; Κι ούτε είναι λόγος οι μη κοινές αντιλήψεις (όπου υπάρχουν, γιατί δεν υπάρχουν στην έκταση που νομίζεις) από τη στιγμή που δεν είμαστε σε αντίθετες όχθες.

Το άρθρο του Ρούντι θα το διαβάσω. Υποθέτω, θα είναι στον "Δρόμο". Ούτε που τον ξεφύλλισα ακόμα!


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

ΥΓ Το διάβασα το κείμενο που λινκάρεις. Τι να σου πω, βρε Μάρκομ Ξ... Η γενική εικόνα που μένει σε έναν απλό άνθρωπο είναι αποκαρδιωτική.

Μάρκομ Ξ είπε...

Προφανώς η βαρβαρότητα ελλοχεύει σε κάθε αβέβαιο βήμα. Αντικειμενικά, στις συνθήκες που ζούμε, μάλλον η βαρβαρότητα είναι πιο κοντά από τον σοσιαλισμό. Αλλά και παλιότερα, υπό δύσκολες συνθήκες πάλι, ήτανε κοντύτερα, αλλά τελικά πήρε παράταση καμιά 100στή χρόνια και δεν έχει έρθει ακόμα ;-)

Για το ΚΚΕ δεν θα επιμείνω, προς το παρόν. Θεωρώ ότι προέχουν σημαντικότερα. Αναρωτιέμαι όμως που θα καταλήξει μια ιστορική πορεία τόσων χρόνων που έχει καταλήξει πια να καθοδηγείται από ψεύτες και λασπολόγους, χωρίς καμιά συναίσθηση αυτογνωσίας και διάθεση αυτοκριτικής. Ακόμα και στο επίσημο κείμενο της ΚΕ, η όποια έμμεση κριτική απευθύνεται στα μέλη του κόμματος και επουδενί στο ιερατείο...

Ανώνυμος είπε...

Μαρκόμ

η βαρβαρότητα είναι ήδη εδώ σύντροφε . Μια βαρβαρότητα που θα οξυνθεί και θα επεκταθεί. Αυτό θα κάνει ακόμα πιό δύσκολο ( φαινομενικά μόνο εύκολο ) το δρόμο της αριστεράς είτε εδώ είτε στην Ευρώπη. και τούτο γιατί πέρα από τη διαμαρτυρία , τα κινήματα , την αλληλεγγύη , θα πρέπει να αποκτήσει άμεσο τρόπο καθημερινής επικοινωνίας με το κοσμάκη . Το κοσμάκη που θα ταλανίζεται με τα προσωπικά του δράματα λόγω της συνεχώς επιτεινόμενης βαρβαρότητας που βιώνει και θα βιώνει .

Αυτό αποτελεί νομίζω και το βασικό , κρίσμο και αποφασιστικό ζήτημα. Η νομιμότητα , η καλή εικόνα προς τα ΜΜΕ και το αστικό πολιτικό σύστημα είναι εργαλεία που ο τρόπος και τα όρια χρήσης τους έχουν δοκιμαστεί ιστορικά σε διάφορα περιβάλλοντα. και αυτά τα εργαλεία αγαπητέ έχουν περιορισμούς.

Γιάκοβ

Μάρκομ Ξ είπε...

Ας μην αναλωθούμε στο πόση βαρβαρότητα ήδη έχουμε και πόση ακόμα μπορούν να μας "προσφέρουν".

Συμφωνώ με τη θέση σου περί επικοινωνίας και περί εργαλείων με περιορισμένη μόνο αποτελεσματικότητα (αν και όπως κάθε εργαλείο είναι χρήσιμα ανάλογα την περίσταση).

Αν μη τι άλλο όμως, οι τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις έκαναν κάποιο τμήμα του λαού να πιστέψει σε κάτι που μέχρι πρότεινος φάνταζε απίστευτο: τη νίκη. Χωρίς να λέω ότι αυτό είναι αρκετό ή πάγια κατάκτηση, είναι κάτι πολύ σημαντικό. Κάτι που μπορεί να βοηθήσει και στην υπόθεση της επικοινωνίας όπως τη θέτεις.

συντροφικά,
Μάρκομ Ξ

Ανώνυμος είπε...

Για σας λεφτηδες ,
Πρώτη φορά γράφω εδώ ,αλλά το μπλογκ το παρακολουθώ εδώ και πολύ καιρό με μεγάλο ενδιαφέρον.

Αν μου επιτρέπετε , η δική μου άποψη για τις εκλογές είναι ότι δυστυχώς (παρ όλο που αυτός είναι ο μεγάλος πόθος πολλών ) δε μπορούμε να αθροίσουμε τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ ,του ΚΚΕ, της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ,ακόμη και του Α/Α χώρου (που φυσικά δεν μπορεί να καταγραφεί σαν ποσοστό μέσα από τις εκλογές).

Η άθροιση αυτή δεν μπορεί να γίνει, όχι τόσο γιατί η βάση αυτών των σχηματισμών έχει τεράστιες διαφορές, αλλά γιατί οι ηγεσίες τους και οι ιδεολογικές καθαρότητες , το καθιστούν αδύνατο .

Στις τελευταίες εκλογές ήταν πασιφανές ότι αρκετοί άνθρωποι που ανήκαν σε όλους αυτούς τους σχηματισμούς , ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ (πολλοί απ αυτούς με μεγάλη αμφιβολία και καχυποψία είναι αλήθεια και όχι άδικα) με μόνο κίνητρο την ΕΛΠΙΔΑ ότι ΙΣΩΣ ανακοπεί ,έστω και λίγο , η λαίλαπα…

Αν αυτός θα θέλαμε να είναι ο ένας πόλος (η «ΑΡΙΣΤΕΡΑ») , βλέπω ότι με πολύ δυσκολία θα μπορέσει ποτέ να ενωθεί πραγματικά και καταλαβαίνω ότι με πάρα πολύ ευκολία μπορεί να διασπαστεί ξανά …

Από την άλλη μεριά , ο άλλος πόλος , η «ΔΕΞΙΑ» (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-ΑΝΕΞΕΛ-ΧΑ-ΛΑΟΣ-μανος κλ.π) εκτός του ότι είναι δυστυχώς πολυπληθέστερος βάση των αποτελεσμάτων των εκλογών , μπορεί να συσπειρωθεί και πολύ πιο εύκολα μπροστά στον «φόβο» της «αριστεράς».
Ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πρώτο κόμμα , δεν νομίζω ότι θα άντεχε για πολύ στην εξουσία και στις επόμενες εκλογές η «δεξιά» θα νικαγε πανηγυρικά…

Για να μην σας κουράζω άλλο , θεωρώ ότι ο ελληνικός λαός στην πλειοψηφία του είναι βαθιά συντηρητικός και όσες εκλογές κι αν γίνουν η «ΔΕΞΙΑ» θα υπερτερεί…

Είμαστε λιγότεροι αλλά έχουμε δίκιο…. Μπορούμε να το διεκδικήσουμε μέσα από εκλογές?

Ευχαριστώ για την φιλοξενία

Γιώργος Σ.

LeftG700 είπε...

Φίλε Γιώργο Σ., σε καλωσορίζουμε εδώ. Θα απαντήσω στο ενδιαφέρον σχόλιό σου αργότερα (για να τα λέμε όλα, βλέπω το ματσάκι τού Euro... ;-) ). Στη χειρότερη περίπτωση αύριο.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Γιώργο Σ.,


Αφού ζητήσω συγγνώμη για την αθέτηση του χρόνου απάντησης, ν’ αρχίσω με το τελευταίο σου ερώτημα («Είμαστε λιγότεροι αλλά έχουμε δίκιο…. Μπορούμε να το διεκδικήσουμε μέσα από εκλογές?»), παίρνοντας υπ’ όψη μου τις βάσεις στις οποίες το στηρίζεις.

Η Ιστορία έχει δείξει ότι σε ιδιαίτερα κρίσιμες καταστάσεις, όταν ο κόμπος έφτανε στο χτένι, μπορείς να το διεκδικήσεις —εννοώ να το διεκδικήσεις με νικηφόρα αποτελέσματα, γιατί κατά τα άλλα ακόμα και η τυπική συμμετοχή στις εκλογές κάτι διεκδικεί, διάολε! Εδώ, έχουμε μπει από καιρό σε κρίσιμες καταστάσεις. Επομένως, γιατί όχι; Αλλά, βέβαια, ένα ενδεχόμενο νικηφόρο εκλογικό αποτέλεσμα δεν σημαίνει κιόλας ότι αυτό το δίκιο θα το βρεις κιόλας. Δηλαδή ότι θα μπεις σε ανεπίστρεπτη πορεία υλοποίησης των αριστερών σχεδίων για μία σοσιαλιστική κοινωνία! Αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και πολύ πιο δύσκολο, για την ‘‘ανάγνωση’’ (υλοποίηση) του οποίου απαιτούνται πολύ περισσότερα πράγματα από μία αριστερή κυβέρνηση (κι αυτό το έχει δείξει η Ιστορία!).

Δεν θα διαφωνήσουμε με τη διαπίστωση που κάνεις για το χαρακτήρα τής ελληνικής κοινωνίας. Για εμάς τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα: η ελληνική κοινωνία είναι βαθιά συντηρητική γιατί είναι βαθιά μικροαστική (σε νοοτροπία) και ατομικιστική. Αυτό είναι και μια πολύ καλή αιτιολόγηση γιατί οι ‘‘καθαρές’’ αριστερές πολιτικές τρώνε τα μούτρα τους. Θα θέλαμε όμως να προσθέσουμε από την άλλη ότι αυτό είναι αποτέλεσμα και της εγκατάλειψης και παραίτησης μεγάλου τμήματος της Αριστεράς από το 1989-1991 και μετά από τις αριστερές ιδέες και αξίες.

Τέλος, για την περίφημη ενότητα της Αριστεράς. Εμείς δεν τη θέλουμε αυτή την περίφημη ενότητα! Όχι, δεν τρελαθήκαμε ούτε δημαγωγούμε. Να το εξηγήσουμε.

Δεν θέλουμε αυτή την ενότητα όπως την εννοεί πολύς αριστερός κόσμος (εσύ δεν φαίνεται να εμπίπτεις σ’ αυτόν). Δηλαδή ως μία καθολική συμφωνία, λίγο ή πολύ ιδεολογικής φύσης, για το πώς θα προχωρήσουμε και, κυρίως, πού θέλουμε να φτάσουμε (οι εμπειρίες τού 20ου αιώνα έχουν δημιουργήσει ένα κάρο εκκρεμότητες!). Τη βλέπουμε ως μία συμπαράταξη γύρω κυρίως από άμεσα εφικτούς στόχους για τους οποίους θα μπορούσε να υπάρξει κοινή γραμμή. Δυστυχώς, αυτό μέχρι τώρα προσκρούει στους κομματικούς πατριωτισμούς. Και ακόμα πιο δυστυχώς, προσκρούει σε κομματικούς πατριωτισμούς επενδυμένους με θεωρητικές και ιδεολογικές αγκυλώσεις (λέγε με ΚΚΕ —κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά…).

Νομίζουμε ότι πρέπει να συνεχίσουμε να κουβαλάμε την πέτρα μας σαν τον Σίσυφο. Έχεις καμιά καλύτερη ιδέα; ;-)


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση.

Συμφωνώ σε αυτά που λες και ,κυρίως , συμφωνώ στην ανάγκη μιας νίκης έστω και εκλογικής….

Μακάρι να είχα κάποια «πρωτοποριακή» ιδέα…. Δυστυχώς δεν έχω…

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κουβαλώ την δική μου πέτρα και ,αν μπορώ , να βοηθώ και λίγο τον γερο-Σίσυφο που μπορεί να έχει κουραστεί…

Κουράγιο σε όλους μας … τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Γιώργο, παρακαλούμε. Υποχρέωσή μας.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

14!

Ανώνυμος είπε...

ακριβώς: δεν θέλουμε την ενότητα όπως την εννοεί ο περισσσότερος κόσμος, θέλουμε συμπαράταξη. γι αυτό δεν επιχαίρουμε για την καταβαρ´αθρωση του ΚΚΕ και της Ανταρσύα (παρόλο που σε μεγάλο βαθμό οι ψηφοφόροι τους ψήφισαν σύριζα) αλλά αυτό φαινεται ότι είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό.
Το άρθρο του Μπιτσάκη τα λέει όλα όπως και άλλες φορές, ας τον ακούσουμε και απόψε στη γεωπονική. Πριν 3 χρόνια μιλούσε π´αλι εκεί με τον Αλαβάνο και τον αλήστου μνήμης Καζάκη. Αυτούς τους έφαγε το σκοτάδι, ο Μπιτσάκης ακούραστος συνεχίζει να μάχεται για την υπόθεση της αριστεράς.
το μέλος του συλλόγου για τη διάδοση των πολυνησιακών χορών.

LeftG700 είπε...

Αν χορεύεις τους πολυνησιακούς χορούς όπως μιλάς, πρέπει να είσαι αρκετά καλός χορευτής! ;-)


Τα λέμε