1. Από
χθες, Σάββατο, με απόφαση κατά μεγάλη πλειοψηφία (107 στους 150) της Γενικής
Συνέλευσης του εργοστασιακού Σωματείου τής «Χαλυβουργίας Ελλάδος», η πιο πολυσυζητημένη
απεργία στην Ελλάδα και την Ευρώπη, από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά, ανεστάλη
άνευ όρων. Πρόκειται για μία ήττα.
2. Έντιμη
ήττα. Δηλαδή, κατόπιν μάχης, και μάλιστα σκληρότατης. Γι’ αυτό και στην τελετή
τής υποστολή τής σημαίας τού εργατικού κινήματος, υποστολής προσωρινής, πιστεύουμε, συμπαρατασσόμαστε κι εμείς, με
συγκίνηση και υπερηφάνεια, μαζί με το μεικτό απόσπασμα όλων των εργαζομένων για
την απόδοση των προβλεπόμενων τιμών.
3. Χρήσιμη
ήττα. Γιατί στη πολύμηνη εκτύλιξή της έδωσε την ευκαιρία να φανεί η εργατική
αλληλεγγύη, εθνική και διεθνιστική, πέρα από κομματικές και ιδεολογικοπολιτικές
διαφορές (με ελάχιστες εξαιρέσεις που δεν αρκούν για να αμαυρώσουν την εικόνα).
4. Πολύτιμη ήττα. Γιατί έδειξε τα όρια τού αγώνα μιας πρωτοπορίας,
τα όρια μιας εμπροσθοφυλακής που προχωράει, γενναία αλλά αστόχαστα,
αδιαφορώντας για την απόσταση που τη χωρίζει από το κυρίως σώμα.
5. Ανεκτίμητη
ήττα. Γιατί έδειξε ότι χωρίς πολιτικό σχέδιο ευρείας αποδοχής για την
προώθηση της Αριστεράς στην κεντρική πολιτική εξουσία, με πρώτο βήμα αυτό τής
κατάκτησης της κυβερνητικής εξουσίας, δεν μπορεί «όλη η Ελλάδα να γίνει μια
Χαλυβουργία». Ιδίως όταν αυτό το σύνθημα υπονοεί στο βάθος του «μία είναι η Τάξη
και ένα είναι το Κόμμα της»…
6. Ελπιδοφόρα
ήττα. Γιατί έτσι, από ήττα σε ήττα, θα φτάσουμε στην τελική νίκη. Πώς αλλιώς;
7. Ναι!
Έπρεπε!
Η εικόνα, από το leninreloaded.blogspot.com
20 σχόλια:
Παντελής ήττα είναι, όταν δεν δίνεται κανένας αγώνας και όταν συμβιβαζόμαστε με τους όρους που θέτουν οι κεφαλαιοκράτες.... δηλαδή με τη φτώχεια και την εξαθλίωση.... πριν μιλήσετε για τους χαλυβουργούς, προσπαθήστε να κάνετε κι εσείς μια απεργία 272 μέρες κι έναν αγώνα για τα εργασιακά σας δικαιώματα.... καμία 'αριστερή' κυβέρνηση δεν θα φέρει φιλολαϊκή πολιτική, αν προηγουμένως ο λαός δεν πάρει τα μέσα παραγωγής από τον Μάνεση και από τον κάθε Μάνεση..... αποφασίστε με ποιους είστε.... ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες και αποφασίστε τι θέλετε.... ή σοσιαλισμό ή βαρβαρότητα....
Εδώ είμαστε...
Όλα όπως τα λες λέφτ, προσυπογράφω, μα με μια μικρή διαφωνία.
Μάλλον τυχαία, αυτός ο αγώνας εξελίχτηκε σε σύμβολο. Στην πορεία, ίσως να φρόντισε και το ΠΑΜΕ να ενισχύσει αυτή την εικόνα.
Και ξέρεις, τα σύμβολα είναι πολύ επικίνδυνα μέσα.
Κι αν δεν σου κάτσει;
Θεωρώ πως όταν μια απλή απεργία ενός τυχαίου κλάδου λαμβάνει τέτοια έκταση και τέτοιο συμβολισμό και επί πλέον τέτοιας ευρείας αποδοχής και συμπαράστασης και κομματικής υποστήριξης, όταν τέλος πάντων εξελίσεται σε κάτι περισσότερο απ αυτό που πράγματι είναι, πρέπει να σκεφτόμαστε δύο φορές τις κινήσεις μας όλοι.
Κι εδώ είναι το γαμώτο. Πιστεύω πως πάσει θυσία έπρεπε να συνεχιστεί, να εξαπλωθεί και στο άλλο εργοστάσιο, να φροντίσουν να τους συντηρούν ακόμα κι απ αόριστο αν χρειαστεί, με εράνους, με εισπράξεις των φεστιβάλ νεολαιών που κάθε χρόνο γινονται, με οικονομική εξόρμιση που κάνουν τα κόμματα για ενίσχυσή τους. Μα αυτή τη φορά, για την ενίσχυση εσαεί των απεργών.
Αφού ανακατεύτηκαν, αφου τους ανήγαγαν σε σύμβολο ας φρόντιζαν να το κρατήσουν πετυχημένο και νικηφόρο. Κι αν ο Μάνεσης τόκλεινε το γαμημένο, ας τους έβαζαν στην μισθοδοσία τους. Αρκεί να μην είχε την εξέλιξη που έχει τώρα πια.
Αλλοιώς, ας μην ανακατεύονταν. Ούτε το ΠΑΜΕ, ούτε το ΚΚΕ, ούτε κανένας άλλος.
Πριν λίγες μέρες ήλπιζα κάτι διαφορετικό. Κι αν τα ΜΑΤ τους χαλούσαν τη σούπα, δεν θάλεγα αυτά που λέω τώρα.
Μα αναστολή μετά από εισήγηση της διοήκησης του σωματείου; Η οποία ίδια διοίκηση είχε μια βδομάδα πριν, προτείνει τη συνέχισή της, μετά μάλιστα απ την επίσκεψη αβρότητας των μπάτσων;
Κάτι δεν μου κάθεται καλά εδώ.
Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει αυτό;
Έρχονται τα πάντα τούμπα. Τράπεζες, ΟΠΑΠ, ΔΕΗ, νερά, τσουνάμι παντού.
Και με τι όρεξη και κουράγιο να προτρέψεις τον κόσμο τους ν απεργήσει και ν αντισταθεί;
Και τι θ απαντήσεις σ αυτούς τους πάρα πολλούς φοβάμαι απο δω και πέρα, που θα σου αντιτείνουν το..."ρε δεν είδες τι έγινε στη χαλυβουργία;"
Η εποχή μας κυριαρχείται και το σύστημα διοικείται από μετριότητες. Πίσω απ αυτές όμως, υπάρχουν πολύ ικανά, έξυπνα και αδίστακτα άτομα που τους κατευθύνουν.
Αυτό που φοβάμαι όμως είναι πως, οι μετριότητες δεν είν απαραίτητο να περιορίζονται σ αυτούς του συστήματος.
Μια χαρά μάλλον εχουν αναρριχηθεί και στους άλλους πόλους, που μας ενδιαφέρουν άμεσα. Κι εκεί δυστυχώς, δεν αφήνουν ούτε ικανούς, ούτε έξυπνους να τους διορθώνουν από πίσω.
Η παθογένεια που λέγαμε...και αφορά τους πάντες. Από ΚΚΕδες και συριζαίους, ως ανταρσυους και αναρχικούς. Διότι καλά είναι να συμπαραστέκεσαι κι εμπράκτως. Και καλά κάνανε.
Αν δεν είσαι σίγουρος όμως για τα κότσια σου και το τι πρέπει να γίνει, άσε τους τουλάχιστον στην αφάνεια, μπάς και κερδίσουν κάτι από μόνοι τους (όπως έγινε με κάνα-δυό άλλες απεργίες εξ ίσου μακροχρόνιες). Μην τους αναγάγεις σε σημαία διάολε...
Κι αν έχω δίκηο, την κάτσαμε τη βάρκα σύντροφοι!
mbiker
Τι θα γινόταν άραγε αν και οι χαλυβουργοί του Βόλου έκλειναν το εργοστάσιο του Μάνεση; Αν γυρίσουμε στις 13.1.2012 ....στο ΕΚ Βόλου, στη συνεδρίαση της διοίκησης καταψήφισαν την πρόταση για κήρυξη απεργίας στις 12 Γενάρη. ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ δήλωσαν κατηγορητικά «όχι», εκφράστηκαν ανοιχτά σαν άνθρωποι του Μάνεση που βάζουν πλάτη για να περάσουν τα σχέδια του καπιταλιστή. Κατάπτυστη είναι η θέση που διατύπωσε συνδικαλιστής του ΣΥΝ ότι «οι απεργίες είναι υπέρ των εργοδοτών, γιατί δεν φέρνουν αποτέλεσμα….»!!!
http://e-oikodomos.blogspot.gr/2012/07/blog-post_127.html
Ας αποφύγουμε επιτέλους τις μυθολογίες. Η ήττα είναι ήττα. Το χειρότερο είναι η παρουσίαση της ήττας ως (σχεδόν νίκης), χωρίς να συντρέχει ουσιαστικός λόγος. Η αλληλεγγύη των υπολοίπων δεν είναι τέτοιος λόγος, αντίθετα μεγιστοποιεί την ήττα μιας συνδικαλιστικής τακτικής που οδήγησε στην άνευ όρων παράδοση με πολλά θύματα. Με αυτά και μ αυτά (το να βαφτίζουμε την ήττα, νίκη) φτάσαμε στην γενικότερη ήττα της εργασίας εδώ και ένα σχεδόν αιώνα. Κατά τα άλλα ποιος θα απαντήσει στους 140 απολυμένους αλλά κα στους εναπομείναντες εργάτες στο γιατί; Με την ευκαιρία οι εργάτες είναι εργάτες όχι μόνο αν συμφωνεί κάποιος μαζί τους αλλά και όταν διαφωνεί…. Και οι εργάτες της Χαλυβουργίας του Βόλου είναι εργάτες, όταν 500 άτομα, έναντι 27, ψήφισαν με κάλπη μια διαφορετική στάση …….Ας μάθουν επιτέλους όποιοι μιλούν στο όνομα των εργατών να ρωτούν και τους ίδιους τους εργάτες…..
Ανώνυμε φίλε (φίλη),
Μα δεν μιλήσαμε για παντελή ήττα! Μιλήσαμε για την αναστολή τής απεργίας χωρίς όρους. Δεν υπονοούμε κάτι με αυτό, περιγράφουμε ό,τι συνέβη. Και κάνεις λάθος αν βλέπεις κριτική προς τους χαλυβουργούς στο ποστ. Η όποια κριτική γίνεται, και μάλιστα με γενικευμένη προσέγγιση, είναι προς τη μεριά του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Συμφωνούμε ότι μία αριστερή κυβέρνηση δεν μπορεί να δώσει όλες τις λύσεις που απαιτούνται. Δεν θα συμφωνήσουμε όμως πως κάτι τέτοιο δεν θα ήταν, υπό προϋποθέσεις, ένα βήμα μπροστά.
Μας προτρέπεις να αποφασίσομε με ποιους είμαστε και τι θέλουμε. Δηλαδή δεν φαίνεται; Επειδή τυχαίνει να διαφωνούμε (όπου διαφωνούμε) στο πώς, σημαίνει αυτό ότι διαφωνούμε και στο τι; Δεν πάει έτσι. Τουλάχιστον όχι υποχρεωτικά. Η πραγματικότητα είναι συνήθως πιο σύνθετη.
Τα λέμε
Φίλε mbiker,
Όλα αυτά που θίγεις είναι ζόρικα ζητήματα. Για παράδειγμα: σωστά λες μη βάζεις όλα τα αυγά σε ένα καλάθι. Δηλαδή, μην μπουστάρεις τόσο μία απεργία ανάγοντάς την σε υπόθεση ‘‘ζωής’’ ή ‘‘θανάτου’’ για όλο το εργατικό κίνημα. Από την άλλη, αν εκτιμάς ότι αυτή η απεργία μπορεί να αποτελέσει το φυτίλι (άλλης τάξεως ζήτημα αν αυτή η εκτίμηση ήταν σωστή) καλά κάνεις και την ενισχύεις με κάθε τρόπο, άρα και συμβολικά. Και ειδικά για το τελευταίο: κακά τα ψέματα: στη συλλογική συνείδηση των αριστερών ο εργάτης χαλυβουργίας έχει μία ιδιαίτερη βαρύτητα έτσι κι αλλιώς, δεν οφείλεται μόνο στη συνθηματολογία τού ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ όλη αυτό το αγκάλιασμα της συγκεκριμένης απεργίας από όλους μας.
Καταλαβαίνω το πνεύμα με το οποίο λες «έπρεπε πάση θυσία να συνεχιστεί η απεργία». Όμως εδώ θα συνταχθούμε με την άποψη που λέει ότι τον πρώτο λόγο τον έχουν οι ίδιοι οι εργάτες. (Με αυτή την έννοια, η διοίκηση με την πρόταση της αναστολής πιστώνεται την επαφή της με τη βάση και τη ‘‘συμμόρφωσή’’ της με το κοινό αίσθημα. Επιπλέον: δεν νομίζω ότι η αναστολή τής απεργίας θα παίξει τόσο καθοριστικό ρόλο στην οπισθοχώρηση των αντιστάσεων (το ντεφό τής ύπαρξης δεύτερου εργοστασίου που λειτουργούσε κανονικά έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αποτυχία τής απεργίας· αυτή όμως η ιδιομορφία, τού να υπάρχει δηλαδή ‘‘πισινή’’ για την εργοδοσία, δεν είναι ο κανόνας…). Μη το βλέπεις τόσο απαισιόδοξα. Και μη παραγνωρίζεις (λάθος: μην αφήνεις να μπει σε δεύτερο πλάνο) ότι πίσω από τον ηρωισμό μιας απεργίας 9 μηνών κρύβεται πολύ στέρηση και ψυχική φθορά.
Τα λέμε
Ανώνυμε φίλε (φίλη;), [Δευτέρα, Ιούλιος 30, 2012 12:55:00 πμ]
Το ζήτημα του δεύτερου εργοστασίου είναι ένα αγκάθι στην υπόθεση. Είναι δεδομένο ότι ο Μάνεσης την είχε κάτσει τη βάρκα αν ο Βόλος ακολουθούσε. Όμως δεν ακολούθησε. Και κάποια στιγμή έγινε φανερό ότι δεν θα ακολουθούσε ακόμα κι αν έβγαζε ο ήλιος κέρατα.
Ανεξάρτητα από τις παπαριές τού συγκεκριμένου συνδικαλιστή, (ή και άλλων που δεν μάθαμε) ή του Χρήστου, του δημοσιογράφου τής Αυγής,, ο ΣΥΡΙΖΑ (όπως και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή η αναρχοαυτονομία) ήταν στο πλευρό των απεργών. Μη βλέπεις μόνο τι χωρίζει. Να βλέπεις και τι ενώνει.
Τα λέμε
Ανώνυμε φίλε (φίλη;),
Νομίζουμε ότι υπάρχει ουσιαστικός λόγος να μην αφήσεις την ήττα να επηρεάσει γενικότερα τους εργαζόμενους και ειδικά αυτούς (είναι οι λιγότεροι, αναμφίβολα) που έχουν διάθεση να το παλέψουν. Το εργατικό κίνημα έχει πολλές μάχες και πίσω του, αλλά και μπροστά του. Δεν μπορείς να πας σε αυτές τις μάχες με κουρελιασμένο ηθικό. Συμφωνούμε όμως ότι για να πετύχεις κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται να βαφτίζεις το κοτόπουλο ψάρι. Ελπίζω να συμφωνείς ότι εμείς δεν το παρουσιάσαμε ως τέτοιο.
Δεν θα συμφωνήσουμε ότι η απεργία είχε θύματα. Υπό τις εξής δύο έννοιες: Πρώτον, έτσι κι αλλιώς, οι αρχικές προτάσεις τού Μάνεση προέβλεπαν θύματα (όπως προβλέπουν θύματα και όλες οι προτάσεις που λένε «παιδιά, πρέπει να πληρώσετε εσείς την κρίση μας). Δεύτερον, στις εργατικές διεκδικήσεις, ακόμα και οι νίκες, πόσω μάλλον οι ήττες, έχουν θύματα. Άπειρες φορές έχουν και νεκρούς (μόνο τους τέσσερις τού Σικάγο να θυμηθείς, αρκεί). Η πρότασή σου είναι να παραιτηθούμε από τις διεκδικήσεις;
Δεν θα συμφωνήσουμε καθόλου με την τελευταία σου επισήμανση, περί Βόλου. Όχι επειδή είμαστε αντιδημοκράτες και πιστεύουμε ότι πρέπει να αδιαφορούμε για τις διαθέσεις και τη γνώμη των εργαζομένων. Λλλά επειδή από την επισήμανσή σου απουσιάζει αυτό που είναι δεδομένο: οι εργάτες δεν είναι ελεύθεροι να αποφασίζουν, όπως δεν είναι και ελεύθεροι να διαπραγματεύονται το μισθό τους. Ή, αν προτιμάς, είναι ελεύθεροι όπως εννοεί την ελευθερία η αστική κοινωνία των τυπικών δικαιωμάτων.
Δεν ξέρουμε για σένα, αλλά εμείς πάντως αστικοδημοκράτες δεν είμαστε.
Τα λέμε
Παιδιά, θα παρακαλέσουμε για άλλη μία φορά. Καλή η ανωνυμία, αλλά η ψευδωνυμία διευκολύνει τον διάλογο ενώ, ταυτόχρονα, δεν επιτρέπει να σας ξέρει ούτε η μάνα σας!
Πλίιζ!
Τα λέμε
Το πραγματικό ερώτημα είναι αν οι τακτικές που επιλέχθηκαν (από όσους έδρασαν) ήταν επιτυχείς ή όχι και για ποιους. Σε εποχές κρίσης είναι σπάνιες οι περιπτώσεις συνδικαλιστικής νίκης ειδικά όταν υπάρχει διάσπαση στο εργατικό μέτωπο. Οι αγώνες είναι συνήθως αμυντικοί προστατεύοντας (κυρίως) θέσεις εργασίας και την ίδια την εργατική συλλογικότητα. Στην περίπτωση της Χαλυβουργίας δεν έγινε καν προσπάθεια κοινής στάσης αλλά επιλέχθηκαν 2 τακτικές στα όρια του τυχοδιωκτισμού, με βασικό φταίχτη το ΔΣ του Ασπροπύργου (αν ισχύουν όσα έμαθα στο Βόλο). Το αποτέλεσμα στον Ασπρόπυργο ήταν να χαθούν οι θέσεις εργασίας που ήθελε ο Μάνεσης εξ αρχής, το σωματείο τελικά να συρθεί σε υποχώρηση και τελικά ο κόσμος να συρθεί σε άτακτη υποχώρηση, καθώς ούτε καν η απόφαση του σωματείου δεν εφαρμόστηκε. Όποιος είδε σε βίντεο τον πρόεδρο να διαβάζει την περίεργα μεγάλη απόφαση του ΔΣ προς τη συνέλευση κατάλαβε αρκετά και για τον πρόεδρο και το σωματείο και την απόφαση και το τι θα ακολουθούσε.
Ήταν μια προδιαγεγραμμένη «ήττα» λοιπόν, με οδυνηρές συνέπειες για τους εργάτες των 2 εργοστασίων αλλά και γενικά για το εργατικό κίνημα. Στη στιγμή της σύγκρουσης αλλά ακόμα και της λανθασμένης ηττοπαθούς διαπραγμάτευσης, δεν μπορείς να κατακρίνεις δημοσίως τους εργάτες, δείχνεις αλληλεγγύη, βοηθάς σε όλα τα πεδία. Αλλά μετά την προδιαγεγραμμένη ήττα δεν υπάρχει λόγος για στρουθοκαμηλισμούς που όχι μόνο δεν περιορίζουν τον αντίκτυπο της ήττας, αλλά την επαυξάνουν! Στην ιστορία του εργατικού κινήματος υπάρχουν πλήθος παραδείγματα τέτοιων ηττών και η αριστερά έχει τόσο ενσωματωθεί στον στρουθοκαμηλισμό της ήττας, με ορόσημα τον «ηρωϊκό Δεκέμβρη» του 44….και την ηρωική μακρόνησο…..
Κάποιοι αισθάνονται δικαιωμένοι. Ο Μάνεσης και τα τσιράκια του, ο ηττοπαθής συμβιβασμός, η αντίληψη της «ταξικής» νησίδας που δήθεν θα αντέξει και δήθεν θα κερδίσει, η αντίληψη της ουσιαστικής διάσπασης του εργατικού κινήματος, η αντίληψη αναγκαίας θυσίας για να πεισθούν οι εργάτες για την αναγκαιότητα της λαϊκής εξουσίας…..Δεν σας τα χρεώνω. Αλλά ρε παιδιά ούτε μια κουβέντα για τα όρια της συνδικαλιστικής τακτικής σε περίοδο κρίσης, ούτε μια κουβέντα για το σωματειακό συνδικαλισμό; Ούτε μια κουβέντα για τα αποτελέσματα της διάσπασης;
Και στο τέλος, αν γυρίζαμε πίσω το χρόνο (εμείς οι αστικοδημοκράτες» είμαστε και μεταφυσικοί) θα συμβουλεύατε το σωματείο του Ασπροπύργου να κάνει ακριβώς τα ίδια;
Σταύρος
Από το παραπάνω πενηντάγραμμο (με την υπογραφή «Σταύρος») δεν κατάλαβα τίποτα. Κατά την ενημερωμένη γνώμη τού γράφοντος, χωρίς τσιριτσάντζουλες, τι θα έπρεπε να κάνουν οι εργάτες της Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο;
Εγώ λέω να περιμένω μερικούς μήνες, όπου αναμένω να είμαι πιό κατανοητός, για να δώσω τις αντίστοιχες αναδρομικές συμβουλές μου - για τους εργάτες στο Βόλο όμως.
Κρατάω ένα δίδαγμα από όλον τον ηρωικό αγώνα: η αλληλεγγύη από αυτούς που θέσει δεν ρισκάρουν, έχει μόνο συμπληρωματική αξία στη μάχη.
Φίλε Σταύρο,
Όχι, θα διαφωνήσουμε. Δεν είναι το μοναδικό πραγματικό ερώτημα αν ακολουθήθηκαν οι σωστές τακτικές. Υπάρχουν κι άλλα. Είναι το μοναδικό μόνο αν δεις μία απεργία στο στενό πλαίσιο μιας οικονομικής διεκδίκησης. Όμως, απεργίες με οικονομικές διεκδικήσεις μπορεί να υποκινήσει ή και να οργανώσει ακόμα και η …Χρυσή Αυγή! Το λέω κάπως τραβηγμένα για να γίνει σαφές αυτό που κυρίως θέλω να πω: κάθε απεργία από τη σκοπιά τής Αριστεράς έχει (ή πρέπει να έχει κατά την άποψή μας) και μία γενικότερη πολιτική (ταξική) διάσταση. Με αυτή την έννοια λοιπόν, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι η απεργία στη Χαλυβουργία ήταν μία οδυνηρή ήττα, όπως λες. Γιατί εξέπεμψε ισχυρά μηνύματα υπέρ τής οργανωμένης αντίστασης των εργαζομένων. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και κάτι άλλο που από παράλειψη δεν επισημαίνεται στο ποστ (θα το συμπληρώσουμε):
Πώς μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι η απεργία στη Χαλυβουργία δεν μπορεί παρά να επηρέασε θετικά τη νικηφόρα απεργία στη PhoneMarketing ή τις επιτυχημένες διαπραγματεύσεις (ύστερα από απεργιακές πιέσεις) της Ομοσπονδίας Γάλακτος Τροφίμων και Ποτών; Στην ταξική πάλη συμβαίνει ό,τι συμβαίνει και στον πόλεμο: ο ‘‘θάνατος’’ κάποιων δίνει την ευκαιρία σε άλλους να προχωρήσουν μπροστά. Και ακόμα και σε αυτή την περίοδο της κρίσης το εργατικό κίνημα έχει να επιδείξει και κάποιες επιτυχίες, όχι μόνο ήττες (φυσικά, συνολικά χάνουμε, αφού, έτσι κι αλλιώς, είμαστε ‘‘από κάτω’’).
Δεν πάσχουμε από καμία ‘‘ηττολαγνεία’’. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να μη μιλάμε για τον ηρωισμό των ανθρώπων που θυσιάστηκαν διεκδικώντας το δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή. Τι μας συμβουλεύεις; Να πάψουμε να μνημονεύουμε τον Σπάρτακο, τον Μύντσερ, τους Γάλλους κομμουνάρους ή τους έλληνες Δεκεμβριστές; Δεν το μπορούμε.
Τέλος: Από την πικρή ειρωνεία σου περί ‘‘αστικοδημοκρατών’’, καταλαβαίνω ότι δεν σε εκφράζει ο προσδιορισμός. Δεν έχω τον παραμικρό δισταγμό να δεχτώ ότι με τη σπόντα μου σε αδίκησα. Ελπίζω όμως κι εσύ να δεχτείς ότι οι αναφορές σου στην ‘‘ελεύθερη’’ βούληση των εργαζομένων (χωρίς εισαγωγικά, τα εισαγωγικά είναι δικά μου) ήταν μία καλή βάση για τη σπόντα μου. Το λάθος μου λοιπόν είναι, νομίζω, συγγνωστό.
Τα λέμε
ΥΓ Η κριτική μας, και μάλιστα γενικευμένη, στα σημεία που σε κάνουν να διερωτάσαι είναι υπαρκτή στο ποστ. Απλώς, είναι διακριτική γιατί η πείρα μάς έχει δείξει πως κυρίως οι περί το ΚΚΕ είναι μυγιάγγιχτοι και τσινάνε σαν μουλάρια με το παραμικρό. Προσπαθούμε λοιπόν να μη τους ερεθίζουμε. Ο σκοπός μας δεν είναι να τους ‘‘την πούμε’’. Ο σκοπός μας είναι να προβληματιστούν κι ας μην είμαστε η καθοδήγησή τους. ;-)
ΥΓ2 Τι θα συμβουλεύαμε τους απεργούς αν γύριζε ο χρόνος πίσω; Δύσκολη ερώτηση. Μία πρώτη απάντηση που μπορώ να δώσω είναι (δεν ξέρω όμως αν είναι και διαφωτιστική) η εξής: Παιδιά, εκτός από τα βήματα εμπρός και πίσω υπάρχουν και τα πλάγια. Κι ακόμα, θα τους ρωτούσα αν έχουν προβλέψει έξοδο κινδύνου…
14!
Γειά σου Μαυροπρόβατε. Έβγαλες εισιτήρια ή ακόμα; ;-)
Τα λέμε
ΥΓ η αλληλεγγύη από αυτούς που θέσει δεν ρισκάρουν, έχει μόνο συμπληρωματική αξία στη μάχη.
Φίλε Μαυροπρόβατε, το κάρο πάντα λίγοι το σέρνουν. Έτσι γινόταν και έτσι θα γίνεται. Ο σκοπός είναι να ελαχιστοποιείς αυτούς που βάζουν πλάτη για να μη μετακινηθεί προς τα μπροστά το κάρο.
Οι χαλυβουργοί κέρδισαν το οκτάωρό τους, τη συλλογική τους σύμβαση και την αξιοπρέπειά τους....
Αν είχαμε τα κότσια ας κάναμε και οι υπόλοιποι εννέα μήνες απεργία!
Ανώνυμε φίλε,
Μη πηγαίνεις στο άλλο άκρο. Μπορούμε να είμαστε και μεροληπτικοί (με τους απεργούς και τους εργαζόμενους γενικά), αλλά και αντικειμενικοί (στην αξιολόγηση και ανάλυση της πραγματικότητας). Το οχτάωρο, στην παρούσα φάση, το χρειάζεται ο Μάνεσης. Η συλλογική σύμβαση ισχύει αλλά όχι για τους απολυμένους (+ τους έξι που απολύθυκαν προχθές). Η αξιοπρέπεια, ναι δεν χάνεται, δεν μπορεί να την πάρει κανείς από ανθρώπους που πάλεψαν για εννιά μήνες. Εκεί θα συμφωνήσουμε. Όμως μη βαφτίζουμε το κοτόπουλο ψάρι! Δεν μας ωφελεί. Έτσι νομίζω τουλάχιστον.
Τα λέμε
εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί οι ήττες "έχουν πάντα την καλή πλευρά τους", που συνίσταται στο να μαθαίνεις από αυτές. θα μάθει κανείς από τους εμπλεκόμενους τίποτε; ότι με τον βόλο να δουλεύει δεν υπήρχε περίπτωση για νίκη; και ότι η λανθασμένη χρήση ενός όπλου συνεπάγεται και την αχρήστευσή του, τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον;
Φίλε Γιάννη (που σε βλέπου τόσο μα τόσο σπάνια εδώ... :-) ),
Επειδή είσαι διαβασμένο και υποψιασμένο παιδί, θα πρέπει να κατάλαβες ότι το ποστ δεν προσκαλεί σε ήττες για να ...μαθαίνουμε. Από την άλλη, μία ήττα είναι λιγότερο επώδυνη αν βγάζεις (και κρατάς!) τα σωστά συμπεράσματα. Το ζήτημα του Βόλου θίγεται (διακριτικά, γιατί οι φίλοι τού ΚΚΕ είναι τσαντίλες... ;-) ). Τέλος, σου ποστάρω εδώ κάτι που κακώς παραλείψαμε από την ανάρτηση και το οποίο θα είχε ήδη ανέβει ως συμπληρωματική σημείωση, αν δεν μου έκανε κάτι τρομερά τσαλιμάκια ο Μπλόγκερ τις τελευταίες δυο-τρεις μέρες:
ΙΜΠΟΡΤΑΝΤ ΝΟΤΕ: Αποκαθιστούμε μία ουσιώδη παράλειψη από το αρχικό post: Δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να παραβλέψουμε το γεγονός ότι η απεργία των εργατών τής «Χαλυβουργίας Ελλάδος» αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα ενθάρρυνσης εργαζομένων σε άλλους κλάδους. Όπως, για παράδειγμα, η νικηφόρα, επίσης πολύμηνη απεργία των εργαζομένων στη «Phone Marketing» και η επιτυχημένη για τους εργαζόμενους διαπραγμάτευση, κατόπιν απεργιακών αγώνων, της Ομοσπονδίας Γάλακτος Τροφίμων και Ποτών. Όπως στον πόλεμο, έτσι και στην ταξική πάλη: αυτοί που προηγούνται, από τους οποίους πολλοί ‘‘πέφτουν’’, δίνουν την ευκαιρία στους επόμενους να προχωρήσουν μπροστά…
Τα λέμε (αλλά, ρε παιδί μου, μη περνάς κι εσύ από εδώ κάθε ...δυο φεγγάρια τον Αύγουστο! ;-) )
ΥΓ Νομίζω ότι αν η απεργία γενικά είναι ένα όπλο που δεν θα χρησιμοποιηθεί στο επόμενο διάστημα όσο απαιτούν οι περιστάσεις, αυτό θα οφείλεται πολύ περισσότερο στον αδύναμο συνδικαλισμό τού ιδ, τομέα, παρά στις επιπτώσεις από την απεργία στη Χαλυβουργία Ελλάδος. Αν έχω δίκιο, αυτό βέβαια είναι χειρότερο από μία πρόσκαιρη ηττοπάθεια εξ αιτίας τής απεργίας τών χαλυβουργών. Οπότε, μακάρι να έχω άδικο!
Δημοσίευση σχολίου