Ανδρέας Ανδριανόπουλος: Ένας ‘‘οπορτουνιστής’’ της Δεξιάς

ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΕΥΧΟΣ (Ιούλιος) τού Books’ Journal, του ενός από τα δύο μηνιαία έντυπα τυπικά λογοτεχνικής κριτικής αλλά ουσιαστικά οργάνων πολιτικής στόχευσης και προπαγάνδας υπέρ τού σύγχρονου φιλελευθερισμού (το άλλο είναι το Athens Review of Books), διαβάσαμε και το άρθρο (Η κυβέρνηση αυτή είναι καταδικασμένη να πετύχει) τού μόνιμου πια συνεργάτη τού περιοδικού Ανδρέα Ανδριανόπουλου.[1] Η ανάγνωσή του μας επιβεβαίωσε κάτι το οποίο είχαμε αρχίσει να υποπτευόμαστε από τη στιγμή που καταλάβαμε τα βασικά τής πολιτικής και για το οποίο είμαστε βέβαιοι πια. Ποιο δηλαδή; Απλούστατα, το ότι ένας από τους λόγους που καθιστά τη Δεξιά πιο ικανή από την Αριστερά στη χάραξη αποτελεσματικότερων στρατηγικών είναι το γεγονός πως διακατέχεται από πολύ λιγότερες ιδεοληψίες. Έτσι, είναι σε θέση να διατηρεί πιο καθαρή τη ματιά της όταν αναλύει την εκάστοτε συγκυρία και, επομένως, να συλλαμβάνει το κυρίως επίδικο της κάθε κατάστασης, προϋποθέσεις εκ των ουκ άνευ για να βγαίνει κανείς ζωντανός από τις μικρές ή μεγάλες μάχες στην αρένα τής πολιτικής.

Η επιβεβαίωση αυτών των σκέψεων δεν ήρθε τυχαία μέσα από την ανάγνωση του δικού του άρθρου. Ο Ανδριανόπουλος είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα πολιτικών στελεχών τής Δεξιάς που ‘‘διαβάζει’’ τα πράγματα χωρίς ιδεοληπτικές μαρμελάδες στα μάτια, αλλά και χωρίς βέβαια να παραβιάζει ούτε στο ελάχιστο τον όρκο του υπέρ τού καπιταλισμού. Ίσα-ίσα: Φαίνεται να έχει κατανοήσει σε βάθος, σε αντίθεση με πολλούς δικούς μας, ότι ο πραγματισμός στον οποίο υποχρεώνει η συγκρουσιακή φύση τού Πολιτικού αφήνει χώρο, σε τελική ανάλυση, μόνο για μία και σε κάθε περίπτωση απαραβίαστη αρχή. Εν προκειμένω (για τον Ανδριανόπουλο μιλάμε): salus capitalismi suprema lex esto (η σωτηρία τού καπιταλισμού είναι ο υπέρτατος νόμος). Το άρθρο στο οποίο αναφερόμαστε είναι μία πολύ καλή απόδειξη όλων των παραπάνω.[2]

Παραθέτουμε δύο αποσπάσματα. Το πρώτο είναι η αρχή τού άρθρου και το δεύτερο το κλείσιμό του (τα bold δικά μας).

Ι

Τα μαντάτα δεν ακούγονται καλά. Έλλειψη θάρρους, οι πατροπαράδοτες μικροκομματικές καντρίλιες και πρόσωπα δίχως διεθνή απήχηση και γνώση συνθέτουν ένα σχήμα που θα αντιμετωπίσει τις μεγαλύτερες δυσκολίες τής μεταπολεμικής μας ιστορίας. Το πρόβλημα ξεκινά από την κορυφή. Της κυβέρνησης έπρεπε να προΐσταται πρόσωπο αμέτοχο των έως τώρα εξελίξεων στο μέτωπο του δανεισμού. Κατά προτίμηση, προσωπικότητα της Αριστεράς. Ουσιαστικά, την κυβέρνηση σχημάτισε η Νέα Δημοκρατία με κάποιες επιλογές από το ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Αριστερά. Έτσι όμως δεν εκτονώνονται η οργή, το μίσος και η καχυποψία όλων εκείνων που καταλογίζουν στα Μνημόνια τις όποιες δυσκολίες έχουν προκύψει στη ζωή τους. Αντίθετα, η συντηρητική παράταξη επωμίζεται ευθύνες βαρύτατες και κινδυνεύει να ακολουθήσει τις πολιτικές τύχες τού ΠΑΣΟΚ.

ΙΙ

Ο ιταλικής καταγωγής καθηγητής τού Χάρβαρντ Λουίτζι Ζινγκάλες μόλις εξέδωσε ένα καινούργιο βιβλίο (Capitalism for the People: Recapturing the Lost Genius of American Prosperity. Basic Books, Ιούνιος 2012). [Σημ. συντ.: Καπιταλισμός για τον Λαό: Ανακτώντας το Χαμένο Ιδιοφυές Πνεύμα τής Αμερικανικής Ευημερίας.] που πιθανότατα δείχνει τον δρόμο σε μία συντηρητική κυβέρνηση να ανακτήσει την πρωτοβουλία και να φέρει ξανά τον κόσμο κοντύτερα στην ευημερία. Σημειώνει, με βάση την εκτεταμένη του εμπειρία από το πελατειακό και φορτωμένο ευνοιοκρατία και διαφθορά ιταλικό πολιτικό σύστημα, πως ο γνήσιος καπιταλισμός έχει διαβρωθεί ακόμη και στην Αμερική από την ισχύ των μεγάλων επιχειρήσεων και τη λαϊκιστική νοοτροπία χρησιμοποίησης του μεγάλου δημόσιου τομέα για εξαγορά ψήφων μέσω εκταμίευσης δισεκατομμυρίων για παροχές. Έχουμε φθάσει σε ένα σημείο, επιμένει ο Ζινγκάλες, όπου η οικονομία κυριαρχείται από ένα κλίμα έντονου αντικαπιταλιστικού λαϊκισμού και μιας μυωπικής τεχνοκρατικής αντίληψης υπέρ τής επιχειρηματικότητας. Καμία ευρύτερη αντίληψη περί του ρόλου τής οικονομίας τής αγοράς και του τι σημαίνει αυτή για τον απλό πολίτη. Η λύση δεν μπορεί να είναι άλλη από την προώθηση ενός φιλοκαπιταλιστικού λόγου και ανάλογων έργων. Πολιτικών, δηλαδή, που «ισχυροποιούν τον όντως ελεύθερο και ανοιχτό ανταγωνισμό —για το καλό των πολιτών κι όχι των μεγάλων επιχειρήσεων». Η λύση λοιπόν δεν μπορεί να είναι άλλη από μεταρρυθμίσεις στην οικονομική πολιτική που εξισώνουν το πεδίο τού αγώνα. Μεταρρυθμίσεις, δηλαδή, που μπορεί να θίγουν τις μονοπωλιακές αντιλήψεις των μεγάλων επιχειρήσεων προς όφελος της λειτουργίας τής αγοράς.

Ο τρόπος αυτός προώθησης πολιτικών διευκολύνει την κυβέρνηση να απαγκιστρωθεί από τη γενικότερη παλαιοσυντηρητική της εικόνα, να αφαιρέσει επιχειρήματα από την αντιπολίτευση που στηρίζεται σε συμβατικές και ξεπερασμένες αριστερές λογικές και να δώσει όραμα στους πολίτες που αισθάνονται παγιδευμένοι σε μια αδιέξοδη πολιτικο-οικονομική πορεία.

ΜΗΝ ΑΠΑΣΧΟΛΗΘΕΙΤΕ με τη διερεύνηση του τι είναι και τι δεν ρεαλιστικό από αυτά που υποστηρίζει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος. Μη χάσετε χρόνο διερωτώμενοι αν θα λειτουργούσαν αποτελεσματικά υπέρ των συμφερόντων τής τάξης που εκπροσωπεί στην περίπτωση που υλοποιούνταν, εν όλω ή εν μέρει. Μη καγχάσετε καν με τις ‘‘Μεγάλες Προσδοκίες’’ τού καθηγητή Ζινγκάλες, τις οποίες εμφανίζεται να ενστερνίζεται.

Εστιάστε στο πνεύμα τού πραγματισμού που αποπνέουν τα λόγια τού ΑΑ. Προσέξτε τη σημασία που αποδίδει στον αφοπλισμό τού αντιπάλου. Καταγράψτε τις ‘‘παραχωρήσεις’’ που είναι πρόθυμος να κάνει —πολιτικές και ιδεολογικές. (Σας θυμίζει το Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω; Καλώς σας το θυμίζει!) Κι αφού τα κάνετε όλα αυτά, σας καλούμε να αναρωτηθείτε ένα μόνο πράγμα:

Φανταστείτε έναν άλλον ΑΑ. Με το ίδιο ακριβώς πνεύμα αλλά αριστερό. Μπορείτε να υπολογίσετε τις λοιδορίες, καταγγελίες και κατάρες που θα άκουγε από δικούς μας για τον ‘‘οπορτουνισμό’’ του και την ταξική ‘‘προδοσία’’ του;

Πλάκα κάνουμε, μη το επιχειρήσετε καν! Τουλάχιστον αν δεν θέλετε να περάσετε όλο το καλοκαίρι αγκαλιά με ένα κομπιουτεράκι! ;-)

[1] Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ΑΑ, μαζί με τους επίσης μόνιμους συνεργάτες Πάσχο Μανδραβέλη και Δημήτρη Σκάλκο (αυτόν τής αλήστου μνήμης Φιλελεύθερης Συμμαχίας) αποτελεί το σκληρό πυρήνα των δεξιόστροφων φιλελεύθερων συνεργατών τού περιοδικού. Φυσικά, όπως συμβαίνει με κάθε φιλελεύθερο έντυπο που σέβεται τον εαυτό του, στις σελίδες τού Books’ Journal θα βρείτε και μία πλειάδα αριστερόστροφων φιλελεύθερων, στην πλειάδα τους πρώην αριστερών και νυν εξωμοτών, με πρώτο και καλύτερο τον ιδρυτή, ιδιοκτήτη και διευθυντή τού περιοδικού Ηλία Κανέλλη.

[2] Ιδίως αν το δει κανείς συνδυαστικά με ένα άλλο πολυσυζητημένο άρθρο του, τρεις ημέρες πριν από τις τελευταίες εκλογές, στο οποίο φαινόταν να προτιμά μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, εξαρτώμενη όμως από μία ισχυρή ΔΗΜΑΡ (την υπερψήφιση τής οποίας και συνιστούσε), από μία κυβέρνηση με κορμό τη Νέα Δημοκρατία.

Η εικόνα είναι από το zenithmag.wordpress.com