Κυριακή 8 Ιουλίου 2012

Ανδρέας Ανδριανόπουλος: Ένας ‘‘οπορτουνιστής’’ της Δεξιάς


ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΕΥΧΟΣ (Ιούλιος) τού BooksJournal, του ενός από τα δύο μηνιαία έντυπα τυπικά λογοτεχνικής κριτικής αλλά ουσιαστικά οργάνων πολιτικής στόχευσης και προπαγάνδας υπέρ τού σύγχρονου φιλελευθερισμού (το άλλο είναι το Athens Review of Books), διαβάσαμε και το άρθρο (Η κυβέρνηση αυτή είναι καταδικασμένη να πετύχει) τού μόνιμου πια συνεργάτη τού περιοδικού Ανδρέα Ανδριανόπουλου.[1] Η ανάγνωσή του μας επιβεβαίωσε κάτι το οποίο είχαμε αρχίσει να υποπτευόμαστε από τη στιγμή που καταλάβαμε τα βασικά τής πολιτικής και για το οποίο είμαστε βέβαιοι πια. Ποιο δηλαδή; Απλούστατα, το ότι ένας από τους λόγους που καθιστά τη Δεξιά πιο ικανή από την Αριστερά στη χάραξη αποτελεσματικότερων στρατηγικών είναι το γεγονός πως διακατέχεται από πολύ λιγότερες ιδεοληψίες. Έτσι, είναι σε θέση να διατηρεί πιο καθαρή τη ματιά της όταν αναλύει την εκάστοτε συγκυρία και, επομένως, να συλλαμβάνει το κυρίως επίδικο της κάθε κατάστασης, προϋποθέσεις εκ των ουκ άνευ για να βγαίνει κανείς ζωντανός από τις μικρές ή μεγάλες μάχες στην αρένα τής πολιτικής.

Η επιβεβαίωση αυτών των σκέψεων δεν ήρθε τυχαία μέσα από την ανάγνωση του δικού του άρθρου. Ο Ανδριανόπουλος είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα πολιτικών στελεχών τής Δεξιάς που ‘‘διαβάζει’’ τα πράγματα χωρίς ιδεοληπτικές μαρμελάδες στα μάτια, αλλά και χωρίς βέβαια να παραβιάζει ούτε στο ελάχιστο τον όρκο του υπέρ τού καπιταλισμού. Ίσα-ίσα: Φαίνεται να έχει κατανοήσει σε βάθος, σε αντίθεση με πολλούς δικούς μας, ότι ο πραγματισμός στον οποίο υποχρεώνει η συγκρουσιακή φύση τού Πολιτικού αφήνει χώρο, σε τελική ανάλυση, μόνο για μία και σε κάθε περίπτωση απαραβίαστη αρχή. Εν προκειμένω (για τον Ανδριανόπουλο μιλάμε): salus capitalismi suprema lex esto (η σωτηρία τού καπιταλισμού είναι ο υπέρτατος νόμος). Το άρθρο στο οποίο αναφερόμαστε είναι μία πολύ καλή απόδειξη όλων των παραπάνω.[2]

Παραθέτουμε δύο αποσπάσματα. Το πρώτο είναι η αρχή τού άρθρου και το δεύτερο το κλείσιμό του (τα bold δικά μας).

Ι
Τα μαντάτα δεν ακούγονται καλά. Έλλειψη θάρρους, οι πατροπαράδοτες μικροκομματικές καντρίλιες και πρόσωπα δίχως διεθνή απήχηση και γνώση συνθέτουν ένα σχήμα που θα αντιμετωπίσει τις μεγαλύτερες δυσκολίες τής μεταπολεμικής μας ιστορίας. Το πρόβλημα ξεκινά από την κορυφή. Της κυβέρνησης έπρεπε να προΐσταται πρόσωπο αμέτοχο των έως τώρα εξελίξεων στο μέτωπο του δανεισμού. Κατά προτίμηση, προσωπικότητα της Αριστεράς. Ουσιαστικά, την κυβέρνηση σχημάτισε η Νέα Δημοκρατία με κάποιες επιλογές από το ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Αριστερά. Έτσι όμως δεν εκτονώνονται η οργή, το μίσος και η καχυποψία όλων εκείνων που καταλογίζουν στα Μνημόνια τις όποιες δυσκολίες έχουν προκύψει στη ζωή τους. Αντίθετα, η συντηρητική παράταξη επωμίζεται ευθύνες βαρύτατες και κινδυνεύει να ακολουθήσει τις πολιτικές τύχες τού ΠΑΣΟΚ.

ΙΙ
Ο ιταλικής καταγωγής καθηγητής τού Χάρβαρντ Λουίτζι Ζινγκάλες μόλις εξέδωσε ένα καινούργιο βιβλίο (Capitalism for the People: Recapturing the Lost Genius of American Prosperity. Basic Books, Ιούνιος 2012). [Σημ. συντ.: Καπιταλισμός για τον Λαό: Ανακτώντας το Χαμένο Ιδιοφυές Πνεύμα τής Αμερικανικής Ευημερίας.] που πιθανότατα δείχνει τον δρόμο σε μία συντηρητική κυβέρνηση να ανακτήσει την πρωτοβουλία και να φέρει ξανά τον κόσμο κοντύτερα στην ευημερία. Σημειώνει, με βάση την εκτεταμένη του εμπειρία από το πελατειακό και φορτωμένο ευνοιοκρατία και διαφθορά ιταλικό πολιτικό σύστημα, πως ο γνήσιος καπιταλισμός έχει διαβρωθεί ακόμη και στην Αμερική από την ισχύ των μεγάλων επιχειρήσεων και τη λαϊκιστική νοοτροπία χρησιμοποίησης του μεγάλου δημόσιου τομέα για εξαγορά ψήφων μέσω εκταμίευσης δισεκατομμυρίων για παροχές. Έχουμε φθάσει σε ένα σημείο, επιμένει ο Ζινγκάλες, όπου η οικονομία κυριαρχείται από ένα κλίμα έντονου αντικαπιταλιστικού λαϊκισμού και μιας μυωπικής τεχνοκρατικής αντίληψης υπέρ τής επιχειρηματικότητας. Καμία ευρύτερη αντίληψη περί του ρόλου τής οικονομίας τής αγοράς και του τι σημαίνει αυτή για τον απλό πολίτη. Η λύση δεν μπορεί να είναι άλλη από την προώθηση ενός φιλοκαπιταλιστικού λόγου και ανάλογων έργων. Πολιτικών, δηλαδή, που «ισχυροποιούν τον όντως ελεύθερο και ανοιχτό ανταγωνισμό —για το καλό των πολιτών κι όχι των μεγάλων επιχειρήσεων». Η λύση λοιπόν δεν μπορεί να είναι άλλη από μεταρρυθμίσεις στην οικονομική πολιτική που εξισώνουν το πεδίο τού αγώνα. Μεταρρυθμίσεις, δηλαδή, που μπορεί να θίγουν τις μονοπωλιακές αντιλήψεις των μεγάλων επιχειρήσεων προς όφελος της λειτουργίας τής αγοράς.

Ο τρόπος αυτός προώθησης πολιτικών διευκολύνει την κυβέρνηση να απαγκιστρωθεί από τη γενικότερη παλαιοσυντηρητική της εικόνα, να αφαιρέσει επιχειρήματα από την αντιπολίτευση που στηρίζεται σε συμβατικές και ξεπερασμένες αριστερές λογικές και να δώσει όραμα στους πολίτες που αισθάνονται παγιδευμένοι σε μια αδιέξοδη πολιτικο-οικονομική πορεία.


ΜΗΝ ΑΠΑΣΧΟΛΗΘΕΙΤΕ με τη διερεύνηση του τι είναι και τι δεν ρεαλιστικό από αυτά που υποστηρίζει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος. Μη χάσετε χρόνο διερωτώμενοι αν θα λειτουργούσαν αποτελεσματικά υπέρ των συμφερόντων τής τάξης που εκπροσωπεί στην περίπτωση που υλοποιούνταν, εν όλω ή εν μέρει. Μη καγχάσετε καν με τις ‘‘Μεγάλες Προσδοκίες’’ τού καθηγητή Ζινγκάλες, τις οποίες εμφανίζεται να ενστερνίζεται.

Εστιάστε στο πνεύμα τού πραγματισμού που αποπνέουν τα λόγια τού ΑΑ. Προσέξτε τη σημασία που αποδίδει στον αφοπλισμό τού αντιπάλου. Καταγράψτε τις ‘‘παραχωρήσεις’’ που είναι πρόθυμος να κάνει —πολιτικές και ιδεολογικές. (Σας θυμίζει το Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω; Καλώς σας το θυμίζει!) Κι αφού τα κάνετε όλα αυτά, σας καλούμε να αναρωτηθείτε ένα μόνο πράγμα:

Φανταστείτε έναν άλλον ΑΑ. Με το ίδιο ακριβώς πνεύμα αλλά αριστερό. Μπορείτε να υπολογίσετε τις λοιδορίες, καταγγελίες και κατάρες που θα άκουγε από δικούς μας για τον ‘‘οπορτουνισμό’’ του και την ταξική ‘‘προδοσία’’ του;

Πλάκα κάνουμε, μη το επιχειρήσετε καν! Τουλάχιστον αν δεν θέλετε να περάσετε όλο το καλοκαίρι αγκαλιά με ένα κομπιουτεράκι! ;-)


[1] Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ΑΑ, μαζί με τους επίσης μόνιμους συνεργάτες Πάσχο Μανδραβέλη και Δημήτρη Σκάλκο (αυτόν τής αλήστου μνήμης Φιλελεύθερης Συμμαχίας) αποτελεί το σκληρό πυρήνα των δεξιόστροφων φιλελεύθερων συνεργατών τού περιοδικού. Φυσικά, όπως συμβαίνει με κάθε φιλελεύθερο έντυπο που σέβεται τον εαυτό του, στις σελίδες τού BooksJournal θα βρείτε και μία πλειάδα αριστερόστροφων φιλελεύθερων, στην πλειάδα τους πρώην αριστερών και νυν εξωμοτών, με πρώτο και καλύτερο τον ιδρυτή, ιδιοκτήτη και διευθυντή τού περιοδικού Ηλία Κανέλλη.

[2] Ιδίως αν το δει κανείς συνδυαστικά με ένα άλλο πολυσυζητημένο άρθρο του, τρεις ημέρες πριν από τις τελευταίες εκλογές, στο οποίο φαινόταν να προτιμά μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, εξαρτώμενη όμως από μία ισχυρή ΔΗΜΑΡ (την υπερψήφιση τής οποίας και συνιστούσε), από μία κυβέρνηση με κορμό τη Νέα Δημοκρατία.

Η εικόνα είναι από το zenithmag.wordpress.com


9 σχόλια:

Ενη είπε...

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=466135

Αρθρο του Ανδριανόπουλου

Ενη είπε...

Aριστερά Φιλαράκια

Το αρθρο στο προηγουμενο σχόλιο μου ειναι απο το forum στο ΕΘΝΟΣ, οπου υπάρχουν και αλλοι αρθρογραφοι


http://www.ethnos.gr/entheta.asp?catid=25861&subid=2&pubid=63681487

Ειναι για αλλο θέμα, τις ιδιωτικοποιήσεις αλλά

σε ο,τι αφορά τον Ανδριανόπουλο, εμφορειται απο το ιδιο πνευμα, ως βέρος νεο-φιλελευθερος.

Ενη είπε...

Συγνώμη κάποιο μπέρδεμα.

Αγνοήστε το λινκ του σχολίου μου 9/7 4,17 μμ.

Το σωστό ειναι το κάτωθι

http://www.ethnos.gr/entheta.asp?catid=25862&subid=2&pubid=63681509

Κωστής είπε...

φίλοι ...

Ένα μικρό από(ξε)σπασμα (μου) από τον τοίχο μου στο facebook (τι να κάνουμε, άλλος χώρος διαλόγου δε υπάρχει) ...

"Μη το ψάχνετε λοιπόν κύριε Τσίπρα μου, η τρόικα σας έβγαλε πρώτο κώμα (σε αντικατάσταση του "ξύλινου" κώματος) ... παρά να έχει στην αντιπολίτευση μερικά εκατομμύρια ανθρώπους της κοινωνικής βάσης στις γειτονιές, στις δουλειές, στα σχολεία, στα καφενεία, στις πλατείες, στο μετρό, στα λεωφορεία ... προτιμούσε να έχει 100 έμμισθους "αντιμνημονιακούς" στα έδρανα της βουλής να ανταλλάσσουν στοίχους μεγάλων ποιητών ... με τους μνημονιακούς της κυβέρνησης ..."

Παρεμπιπτόντως (1) ερώτηξη: Υπάρχει ακόμα η έννοια του "οπορτουνισμού" κατά την γνώμη σας ? ή μήπως είναι εφεύρεση μερικών ηλιθίων γέρων που δεν έχουν την μαγκιά να "πιάσουν" το νόημα των "μεγάλων ευκαιριών" ??

Παρεμπιπτόντως (2) παρατήρηση: Με τον Ανδριανόπουλο έχω μια και μόνη διαφωνία: Ότι ο (υπέροχος) λόγος του απευθύνεται στα επιτελεία και όχι στην κοινωνική βάση, όπως (όμως) ΚΑΙ ό λόγος όλων δεξιών οπορτουνιστών της μη-Αριστεράς.

Παρεμπιπτόντως (3) σχόλιο: Το στυλ της αντιμετώπισης της προστασίας του ΣΥΡΙΖΑ με "χιούμορ" του στυλ "η οπορτούνα ο Λένιν", "... καταγγελίες και κατάρες που θα άκουγε από δικούς μας για τον ‘‘οπορτουνισμό’’ του και την ταξική ‘‘προδοσία’’ του" έχει φορεθεί αφόρητα πια.

;-)

LeftG700 είπε...

Φίλη Ένη,


Μα ο άνθρωπος δεν άλλαξε απόψεις. Αυτά που γράφει στο Έθνος τα λέει χρόνια τώρα, σαν μαγνητόφωνο! Απλώς, το άρθρο που ποστάραμε εμείς δείχνει ανάγλυφα ότι έχει καταλάβει πολύ καλά πως για να πας εκεί που θέλεις πρέπει να κάνεις και κάποια ζιγκ-ζαγκ. Ή, με άλλα λόγια, πως για να υπηρετήσεις τις αρχές σου, πρέπει να ακολουθήσεις πολιτική ‘‘χωρίς αρχές’’! ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Κωστή,


Για το εισαγωγικό μέρος τού σχολίου σου, από το facebook:

Δεν μπορώ να παρακολουθήσω τη λογική σου. Καταλαβαίνω βέβαια ότι εξυπηρετεί την αντιπολιτευτική σου διάθεση έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, φοβάμαι, ότι δεν υπηρετεί το σκοπό της. Ένα μόνο: η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ κάνει τους αριστερούς τής κοινωνικής βάσης να μη βγαίνουν στο δρόμο; Ε, άμα είναι έτσι να παρακαλάμε για μια καινούργια χούντα, που θα καταργήσει τις εκλογές κι έτσι το κίνημα θα φουντώσει!

Κατά τα άλλα:

1. Βεβαίως και υπάρχει η έννοια τού οπορτουνισμού. Το ζήτημα όμως του τι είναι και τι δεν είναι οπορτουνισμός νομίζουμε ότι είναι πολύ πιο περίπλοκο απ’ όσο φαντάζονται τα μέλη και οι οπαδοί τού ΚΚΕ που πιπιλάνε τη λέξη σαν καραμέλα. Παρ’ όλη τη δυσκολία πάντως μπορώ να σου δώσω ένα παράδειγμα καραμπινάτου οπορτουνισμού. Σε κάποιο γνωστό και δημοφιλές αστικοφιλελεύθερο μπλογκ, που ανέβασε μία ξεχεστήρια ανάρτηση για τον Μανώλη Γλέζο, ξέχειλη από ολοκληρωτική σκέψη και διάφορα ‘‘ορέα’’, κάποιος σχολιαστής με ψευδώνυμο που παραπέμπει στους Κόκκινους του σκακιού μας ( ;-) ) ποστάρισε επιβεβαιωτικά ένα άρθρο τού Ρίζου που ασκούσε κριτική στον Γλέζο για εθνική ματιά στα πράγματα. Με την προϋπόθεση πως ο φίλος μας είναι όντως Κόκκινος, όπως λέει το ψευδώνυμό του, δεν πρέπει να του απονείμουμε το Α´ Βραβείο Οπορτουνισμού; —χωρίς καθόλου εισαγωγικά βέβαια. Πού ακούστηκε να ρίχνεις νερό στο μύλο του ταξικού αντιπάλου σου για να χτυπήσεις τον ενδοπαραταξιακό σου αντίπαλο;

2. Από αυτό καταλαβαίνουμε ότι συμφωνείς με την ουσία τού ποστ. Έλα, ομολόγησέ το, μη ντρέπεσαι! ;-)

3. Εδώ κάνεις λάθος. Ο ΣΥΡΙΖΑ (ιδίως ο ΣΥΝ) έχει κάτι αστέρες τής ‘‘πολιτικής αρχών’’ (και, συνεπώς, της πολιτικής αρχίδια!) που είναι ασυναγώνιστοι! Και γι’ αυτούς (για να μη σου πω κυρίως γι’ αυτούς!) τα λέμε. Τελευταίο και όχι ασήμαντο: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κάτι το ενιαίο για να τον υπερασπιζόμαστε ή να τον προστατεύουμε στο σύνολό του. Το κάνουμε για μία συγκεκριμένη εκδοχή του.


Τα λέμε


ΥΓ Δεν ξέρω τι εννοείς όταν γράφεις αυτά με τους «ηλίθιους γέρους». Όμως, έχουμε να το περηφανευόμαστε ότι τέτοιες αντιλήψεις δεν κυκλοφορούν εδώ. Ούτε από εμάς, ούτε από τους συνήθεις σχολιαστές μας, άσχετα αν αυτοί είναι λίγοι.

Κωστής είπε...

Φίλοι,
Λέτε πως ο "οπορτουνισμός" ως θεωρητικό ζήτημα είναι περίπλοκο. Μη το απλουστεύετε λοιπόν με πρόσχημα το ΚΚΕ. Το κώμα πιπιλάει την καραμέλα του "οπορτουνισμού" όπως οι συριζαίοι πιπιλάνε την καραμέλα της "δευτέρας παρουσίας".
Αυτό που νομίζω εγώ είναι ότι ο οπορτουνισμός είναι σήμερα η κυρίαρχη πολιτική της μη-Αριστεράς που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ όπως ο φασισμός είναι η κυρίαρχη πολιτική της μη-Δεξιάς που είναι η Νέα Δημοκρατία και ότι τα δύο μαζί (φασισμός και οπορτουνισμός) πάνε μαζί "χέρι - χέρι". Πόσο χέρι - χέρι δεν έχετε παρά να δείτε το γελοίο διάλογο Σαμαρά Τσίπρα με τους στοίχους των Βάρναλη Καβάφη.

Τέλος πάντων, πάνω στο ζήτημα φασισμός και οπορτουνισμός είναι το επόμενο άρθρο μου.

Κοιτάξτε κάτι: Εγώ δεν ισχυρίζομαι ότι γράφω τόσο κατανοητά όσο εσείς .. αλλά δεν μπορώ και να δεχτώ ότι γράφω και τόσο ακατανόητα.

Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην βουλή είναι το καλύτερο όνειρο της αυτοκρατορικής εξουσίας για την αυτοκρατορική επαρχία της Ελλάδας.

Δεν μπορεί μια ομάδα ανθρώπων (κατ' εμέ μια άθλια λυκοσυμμαχία) να είναι αξιωματική αντιπολίτευση, με σχεδόν βέβαια την ανάδειξή της σε κυβέρνηση, και συγχρόνως να κινητοποιεί την κοινωνική βάση ενάντια στην εξουσία !!!!!

Αυτή η ιστορία της κυβερνώσας αριστεράς είναι μια εξέλιξη που παρουσιάζεται σαν παράδειγμα στην Λατινική Αμερική και θέλει πολλή μελέτη γιατί είναι μια πολύ ύποπτη ιστορία.

Αν θέλετε σώνει και καλά ένα παράδειγμα με χούντα ...

εγώ είμαι ο πρώτος που μίλησα για κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και τηλεοπτική δικτατορία (σε άρθρα μου) και θεωρώ ότι βεβαίως μπορείς ΚΑΙ ΤΏΡΑ να παρομοιάσεις το σημερινό καθεστώς με χούντα (και πάντως με μη-δημοκρατία) και μετά αρκετοί αλλά προφανώς δεν εννοούσα ότι η χούντα είναι καλή γιατί βγαίνει κόσμος στον δρόμο ... εννοώ το απολύτως αντίθετο ότι δεν μπορείς να πολεμήσεις την χούντα σαν αξιωματική αντιπολίτευση στην "συμβουλευτική" της.

Ναι βεβαίως συμφωνώ με το ότι η αλήθεια δεν είναι προνόμιο της αριστεράς...

Προνόμιο και υποχρέωση της Αριστεράς είναι να είναι Αριστερά ... και ο ΣΥΡΙΖΑ ... δεν είναι αριστερά είναι αριστερή πλευρά της εξουσίας.

αυτό είναι το θέμα της εποχής

τα λέμε

;-)

LeftG700 είπε...

Φίλε Κωστή,


Απάντηση, αργότερα. Προς το παρόν μία ερώτηση:

Οι παλιότερες προσφωνήσεις σου ήταν αγαπητοί φίλοι. Παρατηρώ εσχάτως ότι εκείνο το αγαπητοί το έφαγε η μαρμάγκα. Αναφαίρετο δικαίωμά σου και δημοκρατίαν (τουλάχιστον εδώ) έχομεν! Όμως τι είναι εκείνο που προκάλεσε αυτή την αλλαγή; Δεν δικαιούμαστε να ξέρουμε ώστε έτσι να διαλυθούν κάποιες ενδεχόμενες παρεξηγήσεις χωρίς ουσιαστική βάση;


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Κωστή,


Πάλι σε πιάσανε τα αντιεξουσιαστικά σου! Όμως έτσι είτε είναι στον προθάλαμο της (κυβερνητικής) εξουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ είτε είναι ο ΣΦΥΡΙΖΑ, είτε ο ΜΥΡΙΖΑ βγαίνεις πάντα κερδισμένος. Εγώ δεν θα ισχυριστώ ότι ο δρόμος για την κοινωνική απελευθέρωση είναι εύκολος και βατός με όλα τα προβλήματα λυμένα. Το ακριβώς αντίθετο. Όμως, είναι λίγο κρίμα, μετά από τόσα χρόνια θητείας στο αριστερό κίνημα, να ξαναγυρνάς στην αναρχική ουτοπία (φαντασίωση). Δηλαδή, επειδή τα βρίσκουμε μπαστούνια στο πώς θα προχωρήσουμε, βγάζουμε ένα σπαθί σαν τον Αλέξανδρο στο Γόρδιο; Στην πολιτική δεν πάει έτσι, νομίζω...


Τα λέμε