Ανώφελο γράμμα σε ένα μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής τής ΔΗΜΑΡ

Αγαπητέ leo,

Πριν από καμιά δεκαριά μέρες σε είδαμε να σπεύδεις να ανακηρύσσεις το τέλος τής διαμάχης μεταξύ τών εργαζομένων και της ιδιοκτησίας τής «Ελληνικής Χαλυβουργίας» και να ανακοινώνεις την κατά κράτος ήττα των απεργών με το κλείσιμο του εργοστασίου από τον Μάνεση, μετά από το οποίο έχαναν τα πάντα, ακριβώς όπως ο Μέγας Ναπολέων στη μάχη τού Βατερλώ. Ομολογώ ότι μας εντυπωσίασες σε σημαντικά μεγαλύτερο βαθμό από όσο κατόρθωνες να το κάνεις στο παρελθόν. Κι αυτό, γιατί, ενώ τις περισσότερες φορές τα όσα διαβάζαμε στις αναρτήσεις σου —να τα χαρακτηρίσουμε ‘‘μαργαρίτες’’, σύμφωνα με τον τίτλο τού blog σου;— ήταν τα συνήθη κηρύγματα[1] του ‘‘προοδευτικού’’ εκσυγχρονιστικού ευαγγελίου, αυτά δηλαδή που πάντα περιμένει κανείς από ένα μέλος τής ΚΕ της ΔΗΜΑΡ, από την Καθημερινή και τα Νέα, από τα δελτία τού MEGA και του ΣΚΑΪ, από τα άρθρα τού Γεωργελέ στην Athens Voice, του Βασιλάκη στην Athens Review of Books και του Κανέλλη στο Books’ Journal, ή τις αναλύσεις τής Alpha Bank και τις ανακοινώσεις τού ΣΕΒ και ούτω καθ' εξής, τώρα, με αυτό σου το κείμενο, συνέτριβες θεαματικά, για να μη πω φαντασμαγορικά, κάθε προηγούμενο ρεκόρ, δικό σου ή των συνοδοιπόρων σου που με μεγάλη προθυμία και χαρά ανεβάζεις στο βήμα κάθε λίγο και λιγάκι.

Ίσως αναρωτιέσαι σε ποια από όλες τις προσπάθειές σου καταγράψαμε τη νέα φανταστική επίδοσή σου. Όχι, δεν ήταν εκεί που χαρακτηρίζεις την ελληνική οικονομία σοβιετική, αναπαράγοντας ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα που διαδίδουν οι παπαγάλοι τού συστήματος. Ούτε εκεί που αποκαλείς τους συνδικαλιστές τού ΠΑΜΕ «ιδεόληπτους ή υστερόβουλους κομματανθρώπους» και θεωρείς τους εργάτες (περίπου) πρόβατα που τάχα τους ακολούθησαν τυφλά —είναι γνωστή η ‘‘αγάπη’’ σου, όπως και της ΔΗΜΑΡ, για το ταξικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Ούτε όταν, αργότερα στα σχόλια, ισχυρίζεσαι ψευδώς, ψευδέστατα ότι οι απεργοί «δεν είχαν κανενός τελικά τη συμπαράσταση» κι ότι το ΠΑΜΕ δέχτηκε τη ΧΑ επειδή «ήταν η μόνη που πήγε»! Ούτε ακόμα κι όταν γράφεις το ‘‘μεγαλειώδες’’ …«μάθαμε στα θρανία του κομμουνισμού ότι […]», ενώ είναι ηλίου φαεινότερο πως ό,τι κι αν έμαθες στα θρανία τού κομμουνισμού (για να τα λέμε όλα, δεν πιστεύουμε ότι τελείωσες καν το δημοτικό!) το έχεις γράψει προ αμνημονεύτων ετών εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Όχι, αγαπητέ leo, σε τίποτε από όλα αυτά δεν οφείλεις το νέο σου ‘‘καταπληκτικό’’ ρεκόρ. Όλα αυτά εντάσσονται στα συνήθη κηρύγματα που αναφέραμε παραπάνω. Καλά και άγια, αλλά μας τα ’χεις ξαναπεί· κι εσύ και οι άλλοι ‘‘σύντροφοι’’ και ‘‘συναγωνιστές’’ σου.

Εκείνο που σου χάρισε τη μεγάλη ‘‘δόξα’’, εκείνο που θα αποτελέσει την αιτία να γραφτεί το όνομά σου με χρυσά γράμματα στην Ιστορία είναι η ανείπωτη χαρά που αναβλύζει σαν ορμητικός χείμαρρος από το γραπτό σου για την επιβεβαίωση τής γραμμής υποταγής άνευ όρων την οποία προωθεί το κόμμα σου κι εσύ την υπηρετείς με ζέση και ενθουσιασμό. Και είναι τόσο μεγάλη αυτή η χαρά και τόσο ορμητικός ο χείμαρρός της που σε συνεπαίρνει και σε παρασέρνει σαν καρυδότσουφλο. Έτσι, φτάνεις να ανακοινώνεις ως συντελεσμένο γεγονός το κλείσιμο του εργοστασίου, κάτι που δεν είχε συμβεί όταν ανέβαζες την ‘‘είδηση’’[2] και που δεν έχει συμβεί ούτε μέχρι σήμερα (κάτι ‘‘άλλο’’ έχει συμβεί, αλλά επ’ αυτού πιο κάτω)! Δηλαδή καταντάς —διότι περί αυτού πρόκειται, περί κατάντιας, για έναν άνθρωπο που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός— να αναπαράγεις, και επομένως να προωθείς, μια διαπραγματευτική κίνηση της εργοδοσίας! Πώς λοιπόν να μη πιστώσουμε το νέο σου ρεκόρ στη χαρά που ένιωσες, όταν αυτή η χαρά σε οδήγησε τόσο κοντά στον πάτο τού βαρελιού;

Φανταζόμαστε, από τα ξημερώματα της Παρασκευής που μας πέρασε, η χαρά σου θα μεγάλωσε[3] και θα προσέγγισες ακόμα περισσότερο αυτόν τον πάτο. Όπως ξέρεις κι όπως ξέρει όλη Ελλάδα, μετά την επέμβαση των δυνάμεων του Νόμου και τής Τάξης προς υπεράσπιση του ‘‘ιερού δικαιώματος στην εργασία’’ το εργοστάσιο στον Ασπρόπυργο όχι μόνο δεν έκλεισε όπως διαλαλούσες, αλλά ‘‘λειτουργεί’’ κανονικά. Κι εσύ, αγαπητέ φίλε leo, δεν μπορεί να μη χάρηκες. Γιατί το έχεις αποφασίσει από καιρό με την πλευρά ποιου ακριβώς Νόμου και Τάξης είσαι. (Το θυμάσαι αυτό, φίλε leo, από τα χρόνια που «καθόσουν στα θρανία τού κομμουνισμού»; Θυμάσαι ότι ο Νόμος, αυτός ο Νόμος που προσκυνάς γονατιστός τώρα, είναι πρώτα και κύρια Νόμος τού κεφαλαιοκράτη κι όχι τού εργάτη; Σύμφωνοι, το έχεις γραμμένο κι αυτό όπως όλα εκείνα που κάποτε πίστευες(;), αλλά το θυμάσαι τουλάχιστον;)

Να μας συμπαθάς, αγαπητέ leo, αλλά θα στην ψαλιδίσουμε λίγο αυτή τη χαρά. Δεν μας πηγαίνει να σε αφήσουμε να απολαύσεις ανενόχλητα αυτόν τον ‘‘θρίαμβο’’ των δυνάμεων της ‘‘προόδου’’ κόντρα στις δυνάμεις τής ‘‘οπισθοδρόμησης’’ και της ‘‘παρακμής’’. Γι’ αυτό, θα σου θυμίσουμε ότι χθες οι απεργοί σε μυστική ψηφοφορία ψήφισαν με απόλυτα συντριπτική πλειοψηφία (164/5) τη συνέχιση της απεργίας. Ναι αυτής τής απεργίας που εσύ εδώ και αρκετές ημέρες έσπευσες να αναγγείλεις πανηγυρικά το οικτρό τέλος!

Όχι δεν φτάνει, είναι λίγο. Δεν σου χαλάμε το Κυριακάτικο βράδυ όσο θέλει η ‘‘χαιρέκακη’’ και ‘‘μοχθηρή’’ αριστερή φύση μας που θέλει να βλέπει τους ανθρώπους δυστυχισμένους για να αισθανθεί όμορφα. Έτσι θα σου θυμίσουμε μία άλλη περίπτωση, με την ελπίδα να σε κάνει αρκούντως ‘‘δυστυχισμένο’’. Θα σου θυμίσουμε την περίπτωση των εργαζομένων τής Phone Marketing, οι οποίοι μετά από 114 ημέρες απεργίας (σχεδόν 4 μήνες μάς κάνουν αυτές οι 114 ημέρες, φίλε leo!) πέτυχαν να ανατρέψουν τις αποφάσεις τής εργοδοσίας που προέβλεπαν εξευτελιστική εκ περιτροπής εργασία με αμοιβή 140 ευρώ το μήνα μικτά!

Το χειρότερο, φίλε leo, στο φυλάμε για το τέλος, δείξε θάρρος:

Αυτή η νίκη των εργαζομένων στη Phone Marketing συντελέστηκε με την ουσιαστική συμμετοχή και στήριξη των …«ιδεόληπτων ή υστερόβουλων κομματανθρώπων» τού ΠΑΜΕ!

Άσχημη που ’ναι η ζωή ώρες-ώρες, έ; ;-)

[1] ‘‘Υπευθυνότητα’’, ‘‘αντιλαϊκισμός’’, ‘‘μεταρρύθμιση’’, ‘‘εκσυγχρονισμός’’, ‘‘έλλογη’’ ‘‘αριστερά’’, ‘‘δίκαιη’’ κατανομή των βαρών, ιδιωτική ‘‘πρωτοβουλία’’, ‘‘αντικρατισμός’’, ‘‘εξευρωπαϊσμός’’ και άλλα συναφή που τα ξέρεις απ’ έξω κι ανακατωτά.

[2] Ξέρεις βέβαια την παροιμία που έχει ο λαός για όσους δεν μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους, αν και θα τους συνέφερε να το κάνουν. Δεν την αναφέρουμε από σεβασμό στα αντιλαϊκιστικά σου αισθήματα (αλλά και για να μη μας κακοχαρακτηρίσουν ως ρατσιστές και σεξιστές οι ‘‘φιλελεύθεροι’’ και πολιτισμικά ‘‘αριστεροί’’ φίλοι σου). 

[3] Αν και πρέπει να παραδεχθούμε πως αυτή τη φορά κατάφερες να την κρύψεις…

Η εικόνα, από το xaxor.com