Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Μετά τις ταφές τού Αθανασίου Διάκου και του Νίκου Μπελογιάννη, ας κάνουμε και τα μνημόσυνα…



Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ που ακολούθησε στο προηγούμενο post, διάλογος ακόμα εν εξελίξει και ο οποίος ενδεχομένως να συνεχιστεί εδώ, καθιστά απαραίτητη μία δεύτερη ανάρτηση επί τού θέματος. Τι περιλαμβάνει; Πρώτον, ένα απόσπασμα από κάποιο σχόλιό μας, κάπως ‘‘χτενισμένο’’ καλύτερα, το οποίο αποσαφηνίζει ποιο ήταν το κέντρο βάρους στην προηγούμενη ανάρτηση, τι θέλαμε να πούμε δηλαδή και γιατί καθίσαμε και γράψαμε ένα ολόκληρο άρθρο για λογαριασμό τού Στανγκανέλη, παραλλάσσοντας το δικό του περί Αθανασίου Διάκου. Αυτή η αποσαφήνιση, όπως εύκολα μπορεί να γίνει αντιληπτό, δεν μπορούσε να ενσωματωθεί στην ανάρτηση (τι νόημα έχει ένα στρατήγημα, ένα τρικ, αν προτιμάτε, αν εξηγείς εκ των προτέρων τι θέλεις να πετύχεις;). Μπορεί όμως κάλλιστα να γίνει τώρα. Κι έτσι, ίσως μετριαστούν και λίγο τα ‘‘παράπονα’’ κάποιων αναγνωστών που έχουν την άποψη ότι, ενώ ο κόσμος καίγεται, εμείς ασχολούμαστε με το χτένισμα κάποιου απόκρυφου σημείου του γυναικείου σώματος. Ιδού το:

[…] Το μπλογκ αυτό σταθερά υποστηρίζει (σταθερά, αλλά μέχρι νεωτέρας, εννοείται) ότι το εθνικό ζήτημα (όπου έθνος-κράτος εκεί και εθνικό ζήτημα) πρέπει να αποτελεί μόνιμο αντικείμενο προβληματισμού και θεώρησης από την Αριστερά προκειμένου να συντίθεται με τις λιγότερες δυνατές τριβές με το κοινωνικό (ταξικό) ζήτημα. Η παραπάνω ανάγκη παραγνωρίζεται για πολλούς και διάφορους λόγους από σημαντικό τμήμα τής ελληνικής και ευρωπαϊκής Αριστεράς. Επιπλέον, για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, αυτό το τμήμα της Αριστεράς, στην αδυναμία του να προωθήσει το κοινωνικό ζήτημα, καταφεύγει,  εν είδει μπαϊπάς (ή ως προπέτασμα καπνού συνεπούς, δήθεν, αριστεροσύνης), στην πρόταξη πολιτισμικών αιτημάτων, μεταξύ τών οποίων προεξάρχουσα θέση κατέχει ένας ιδιότυπος αντιεθνικισμός που μοιάζει πολύ περισσότερο (έως, συχνά, βαθμού ταύτισης) με τον αντιεθνικισμό τού φιλελεύθερου συρφετού (αναφερόμαστε στα επιτελεία και στους οργανικούς διανοούμενους του ρεύματος κι όχι στους αφελείς της βάσης), παρά με τον αριστερό διεθνισμό, με τον οποίο και ελάχιστη σχέση έχει. Πώς εφαρμόζονται τα παραπάνω στο προκείμενο, στη συγκεκριμένη ανάρτηση δηλαδή;

Τα φληναφήματα, τα μασημένα λόγια και τα μάμπο τζάμπο τού Πέτρου-Ιωσήφ Στανγκανέλη (ΠΙΣ) αποτελούν ένα τρανό παράδειγμα για την (αποκρυπτόμενη) υποβάθμιση του εθνικού ζητήματος, αλλά και την αδυναμία άρθρωσης μιας εθνικής αφήγησης με αριστερό πρόσημο. Και τι άλλο από υποβάθμιση και παραγνώριση της ανάγκης για διαλεκτική σύνθεση εθνικού/κοινωνικού αποτελεί ο υποβιβαστικός, διαστρεβλωτικός και κάπως (με επιστημολογικό τρόπο) αποστειρωμένος χαρακτηρισμός του Αθανάσιου Διάκου ως απλώς εθνικού στερεότυπου, ενώ στην πραγματικότητα αποτελεί μία από τις εμβληματικότερες, τις πιο ‘‘καθαγιασμένες’’ και, εννοείται, μυθοποιημένες μορφές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα τού 1821; Μία υποβίβαση και (επιστημολογική) αποστείρωση που βέβαια ο ΠΙΣ δεν θα τολμούσε ποτέ να προσυπογράψει για την ανάλογη περίπτωση του Νίκου Μπελογιάννη. Γι’ αυτό και δεν έβαλε τη τζίφρα του στο άρθρο που γράψαμε εμείς για λογαριασμό του. Ούτε φυσικά και μας εξήγησε γιατί δεν τη βάζει. Πώς να το κάνει ο καημένος, χωρίς να βγάλει οφσάιντ το ίδιο του το άρθρο περί Αθανασίου Διάκου;;; Γίνεται; Δεν γίνεται! Διότι, αν υποστηρίζει ότι γενικά οι μύθοι πρέπει να απομυθοποιούνται, οφείλει τότε και να το εφαρμόσει γενικά και να χαρακτηρίσει τον Νίκο Μπελογιάννη απλώς αριστερό στερεότυπο. Αν, αντίθετα, πιστεύει στην επιλεκτική απομυθοποίηση (κανένα πρόβλημα από εμάς, έχουμε πει κατ’ επανάληψη: άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια), αν λοιπόν πιστεύει ότι ειδικά ο Αθανάσιος Διάκος πρέπει να απομυθοποιηθεί, είναι και υποχρεωμένος να μας εξηγήσει γιατί η απομυθοποίησή του μέσω του χαρακτηρισμού του ως απλώς εθνικού στερεότυπου προάγει την περαιτέρω διείσδυση των αριστερών ιδεών στην ελληνική κοινωνία και το εργατικό και αριστερό κίνημα γενικότερα. Μ’ άλλα λόγια μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα! Έτσι, ο καλός μας ΠΙΣ προτίμησε να το παίξει ‘‘Κινέζος’’ —ή φρόντισε να λείπει σε ταξίδι για δουλειές…

Συνέπειες αυτής τής αποχής ενός σημαντικού τμήματος της Αριστεράς: Η αποκοπή τής όλης Αριστεράς πια από ευρέα στρώματα ανθρώπων που αισθάνονται, με την καλώς εννοούμενη σημασία, μέλη της φαντασιακής (και καθόλου φανταστικής!) κοινότητας των Ελλήνων και η ‘‘παράδοσή’’ τους —με αριστερή υπογραφή στο διαβιβαστικό έγγραφο!— στα ιδεολογήματα που πλασάρουν οι αγύρτες πατριδοκάπηλοι και στη ‘‘γοητεία’’ που ασκούν στο λαϊκό φαντασιακό οι ‘‘macho’’ και ‘‘ριζοσπάστες’’ ‘‘πατριώτες’’ τής Χρυσής Αυγής… Κι αν δεν κάνουμε λάθος, δύο στα πέντε αριστερά κείμενα αυτής τής εποχής για τη Χρυσή Αυγή δεν κλαίνε και οδύρονται; […]

ΙΙ
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ υλικό που περιλαμβάνει αυτή η επιλογική ανάρτηση είναι ένα ‘‘διαμαντάκι’’. Για την ακρίβεια, ένα ‘‘διαμάντι’’ να! Πρόκειται για κάποιο παλαιότερο κείμενο της Λένας Κιτσοπούλου (Ιανουάριος 2010), γραμμένο για το Κοντέινερ (τεύχος 3), το μηνιαίο ένθετο της Ελευθεροτυπίας κατά την τελευταία περίοδο της ζωής τής εφημερίδας. Είναι απολύτως αποκαλυπτικό για το είδος τού αντιεθνικισμού της —πολυφορεμένος αντιεθνικισμός’’ βέβαια στην περιοχή τής μεγάλης παράταξης του ‘‘φιλελεύθερου’’ ‘‘κέντρου’’— αλλά και για το γενικότερο ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο εντός τού οποίου τοποθετείται. Να πούμε προκαταβολικά ότι θα στοιχηματίζαμε ένα σοβαρό ποσόν (σοβαρό για την οικονομική κλάση μας) πως το κείμενο που θα διαβάσετε θα ενθουσίαζε κόσμο και κοσμάκη: Από τον Πάσχο Μανδραβέλη, τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο και τη Ντόρα Μπακογιάννη, μέχρι τον Ηλία Κανέλλη, τον Διονύση Γουσέτη και σύμπασα τη δεξιά πτέρυγα της ΔΗΜΑΡ —ναι, πιστέψτε το! Η ΔΗΜΑΡ έχει δεξιά πτέρυγα! Είμαστε δε σίγουροι, για να πάμε και στα Social Media (Βάρκιζα τέλος!), ότι ο Νοσφεράτος θα ενθουσιαστεί τόσο, που δεν αποκλείεται και να αναδημοσιεύσει το άρθρο τής Κιτσοπούλου (ο Ροΐδης κι ο Λασκαράτος θα ενθουσιαστούν επίσης, αλλά στα κρυφά… ;-) ). Λοιπόν, ιδού το κι αυτό:

Σε πρώτο πληθυντικό
«Βάλαμε γκόοοολ», ουρλιάζει ο φίλαθλος, περήφανος για την ομάδα του, «κερδίσαμεεε!». Και σκέφτομαι εγώ: Μα, δεν το έβαλες εσύ το γκολ, ρε ηλίθιε. «Γυρίσαμε με το χρυσό από τους Ολυμπιακούς», περηφανεύεται ο γείτονάς μου που δουλεύει στην εφορία. Και σκέφτομαι εγώ: Μα πότε πήγε στο Πεκίνο αυτός και γύρισε κι όλας, αφού κάθε μέρα εδώ τον βλέπω; Και επιπλέον, πώς γίνεται να ανήκει στην Εθνική Ομάδα συγχρονικής
κολύμβησης ο κύριος Γιώργος; Δεν του το ’χα.


«Φέτος τα πήγαμε πολύ καλά», ανακοινώνει ο περήφανος πατέρας στο κυριακάτικο τραπέζι, χαϊδεύοντας το κεφάλι του μικρού του γιου, εννοώντας τις επιδόσεις του παιδιού του στο σχολείο, λες και καθόταν κι αυτός κάθε μέρα μαζί του μέσα στην τάξη.


«Είμαστε ανασφαλείς εμείς οι ηθοποιοί», εξηγεί ένας ηθοποιός σε κάποιον (εκτός χώρου) φίλο του, μιλώντας φυσικά για τον εαυτό του, αλλά θεωρώντας ότι μέσα σ’ αυτήν την αρνητική εντύπωση που έχει για την πάρτη του, πρέπει να συμπεριλάβει και όλους τους υπόλοιπους.


«Τι σκέφτεται η νέα γενιά σήμερα;», αναρωτιέται ό έξυπνος δημοσιογράφος, λες και η γενιά είναι ένα πρόσωπο με μία μύτη, με ένα στόμα, με δύο μάτια και έναν μόνο κώλο και δεν αποτελείται από χιλιάδες άτομα, εκ των οποίων κάποια σκέφτονται έτσι και κάποια σκέφτονται αλλιώς.

Εμείς οι σαραντάρηδες, εμείς οι Έλληνες, εμείς οι αριστεροί, εμείς οι Πελοποννήσιοι, εμείς οι Σκορπιοί. Ο πανηλίθιος πρώτος πληθυντικός σε μορφή καραμέλας γλυκαίνει την ανασφάλεια και το αίσθημα κατωτερότητας της ανθρώπινης φύσης. Είναι η ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει κάπου, να στρογγυλοκαθίσει κάτω από μία ταμπέλα, όποια κι αν είναι αυτή, να δοξαστεί για κάτι που δεν έκανε ο ίδιος, να έχει μια οποιαδήποτε ταυτότητα επειδή η ταυτότητα που είναι για την κωλότσεπή του, δεν του αρκεί.


Μα υπάρχει σαραντάρης που δέρνει τη γυναίκα του, σαραντάρης φασίστας, σαραντάρης γενναιόδωρος, σαραντάρης δημιουργικός, σαραντάρης τεμπέλης, σαραντάρης που φτύνει έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου, σαραντάρης που σέβεται, σαραντάρης κλέφτης, σαραντάρης ταλαντούχος και σαραντάρης κακόγουστος. Όλοι αυτοί λοιπόν αποτελούν «τη γενιά των σαραντάρηδων». Υπάρχει μουσικός που λέγεται Νίνο Ρότα και μουσικός που λέγεται Τημπούτσα Μουρώτα. Πώς λοιπόν θέλουμε να μιλήσουμε γενικά για τους σαραντάρηδες ή γενικά για τους μουσικούς και να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα για τα χαρακτηριστικά τους και τη συμπεριφορά τους;


Αυτή η ανάγκη για κατηγοριοποίηση, για ομαδοποίηση, η γενίκευση, η φανατική συμμετοχή των ανθρώπων μέσα στα διάφορα τάργκετ γκρουπ, η ακατάπαυστη χρήση του «εμείς», «εσείς» κ.λπ., αποδεικνύει δυστυχώς ότι υπάρχει πράγματι ένα είδος προς κατηγοριοποίηση και αυτό το είδος ονομάζεται μάζα, ή αλλιώς πλήθος, ή αλλιώς ανθρώπινη φύση και δεν έχει επάγγελμα, ούτε φύλο, ούτε εθνικότητα, ούτε ηλικία. Είναι το 95% των Ελλήνων, το 95% των σαραντάρηδων, ή των εικοσάρηδων, ή των ογδοντάρηδων, το 95% των Ολυμπιακών, το 95% των Πασοκτζήδων, το 95% δικηγόρων, ηθοποιών, γιατρών, ταξιτζήδων, γονιών, παιδιών, παγωτατζήδων, υπαλλήλων, το 95% των ανθρώπων γενικώς, που πάσχει από αυτό το αίσθημα κατωτερότητας που δεν του επιτρέπει να είναι περήφανο για τον εαυτό του, γιατί πράγματι δεν έχει κανένα λόγο να είναι περήφανο για τον εαυτό του. (Βάζω 95%, επειδή είμαι από τη φύση μου πολύ αισιόδοξη). Είναι το ποσοστό των περήφανων Ελλήνων, των περήφανων Χριστιανών, των περήφανων Κρητικών, των περήφανων γενικώς, οι οποίοι υπερηφανεύονται για κάτι, για το οποίο οι ίδιοι δεν κατέβαλαν καμία προσπάθεια.


Μήπως θα έπρεπε να είμαι υπερήφανη που είμαι γυναίκα και μάλιστα με καταγωγή από το Σούλι, επειδή κάποτε μία Σουλιώτισσα πήδηξε από τον γκρεμό; Μήπως θα ’πρεπε να βγω στους δρόμους και να φωνάζω σε πρώτο πληθυντικό «Ρέεε, εμείς, πηδήξαμε από τον γκρεμό, για να μην υποταχτούμε στον Τούρκο» και να νιώθω επαναστάτρια, ενώ στην πραγματικότητα είμαι μια φοβισμένη υπάλληλος που κάνει τεμενάδες στον εργοδότη της για να μη χάσει τα 800 ευρώ; Τι σχέση έχω εγώ με τη Σουλιώτισσα που θυσιάστηκε; «Εμείς», λέμε υπερήφανα, «έχουμε τον Χατζιδάκι». Εμείς, ως Έλληνες. «Βγάλαμε έναν Θεοδωράκη, βγάλαμε έναν Γκάλη!». Όχι αγαπητέ μου εθνικιστή, αυτούς δεν τους έβγαλες εσύ. Αυτούς τους γέννησε η μάνα τους και ούτε καν. Βγήκαν από έναν σπόρο, που δεύτερος δεν υπάρχει, είναι αστέρια τόσο μακρινά σου, όσο αυτά της νύχτας, και σου ανήκουν τόσο, όσο ανήκουν και σε έναν Τούρκο, όσο ανήκουν και σε έναν Κινέζο, όσο ανήκουν και σε έναν ουρακοτάγκο.


Οι χρήστες του πρώτου πληθυντικού είναι πολλοί, έχουν ανθρώπινη μορφή, ψηφίζουν, μας εξυπηρετούν, μας χαιρετούν, γεμίζουν τα μαιευτήρια με τα νεογέννητα μωρά τους, είναι κάτι τύποι που κάνουν συχνά το σταυρό τους και στις εθνικές γιορτές καρφώνουν την ελληνική σημαία στα μπαλκόνια τους. Αυτοί που βάζουν τέρμα σκυλάδικα στα ηχεία των αυτοκινήτων τους και ανοίγουν τα παράθυρά τους. Αυτοί οι περήφανοι φασίστες.


ΙΙΙ

Η ΤΡΙΤΗ και τελευταία πληροφορία είναι ένα καλό νέο. Σε αντίθεση με όσα πιστεύουν οι πολλοί, η συζήτηση για το θεατρικό έργο Αθανάσιος Διάκος – Η επιστροφή δεν ξεκίνησε από τις επερωτήσεις τού Άδωνη ή τα πρωτοσέλιδα τού Πρώτου Θέματος. Ξεκίνησε, απ’ όσο ξέρουμε (δεν ψάξαμε όμως στον Ριζοσπάστη, για να τα λέμε όλα), από μία θεατρική κριτική στην Αυγή τής Κυριακής 5 Αυγούστου! Την υπέγραφε ο Λέανδρος Πολενάκης.


Λοιπόν, παρά το γεγονός ότι ο Πολενάκης είναι μάλλον άσημος (αν και κάτοχος εξαιρετικού πολιτισμικού κεφαλαίου) και όχι ένα από τα προβεβλημένα enfants terrible τής Κουμουνδούρου και του Ινστιτούτου Πουλανζάς σαν τον ΠΙΣ, παρά το γεγονός ότι ορισμένα σημεία τής κριτικής του μας κάνουν να υποψιαζόμαστε ότι ίσως δεν ξέρει ακριβώς τι εστί Κιτσοπούλου, παρά το γεγονός ότι το κείμενό του είναι λιγότερο λόγιο από τού ΠΙΣ, εν τούτοις είναι πολύ πιο σωστό και, προπαντός, πολύ πιο γενναίο, αφού ο Πολενάκης δεν μασάει τα λόγια του όπως ο κρυπτόμενος πίσω από το δαχτυλάκι του Πέτρος-Ιωσήφ Στανγκανέλης. Για να μη ‘‘φορτώσουμε’’ κι άλλο το post (σας συνιστούμε να το διαβάσετε όλο εδώ), περιοριζόμαστε να παραθέσουμε ένα μικρό απόσπασμα —το τέλος τού άρθρου του:


Ο Θανάσης Διάκος, πείτε τον Αθανάσιο αν προτιμάτε, είναι ένα σύμβολο λαϊκού αγωνιστή. Δεν τον καθιέρωσαν στη λαϊκή συνείδηση τα βιβλία της Ιστορίας, αλλά η συλλογική μνήμη και, ακόμη, η άδολη συμμετοχή του στα ηρωικά έργα του Καραγκιόζη. Του έχει αφιερώσει ένα υπέροχο ποίημα ο Καρυωτάκης, και «τα λέει όλα», γι' αυτόν και για εμάς, μέσα σε μόνο δέκα αράδες, η Λούλα Αναγνωστάκη στην έξοχη Νίκη της. Τι δουλειά έχει η αλεπού στο παζάρι;



Η εικόνα, από το ricklove.com

18 σχόλια:

Μαύρο πρόβατο είπε...

Παραπαίει σίγουρα η κ. Τεγοπούλου, αλλά με αυτό που βάλατε κάπου τη συμπάθησα...
Η ιδεολογία της άρχουσας τάξης χρησιμοποιεί εργαλειακά, και κατά περίσταση, το ιδεολόγημα της singularity και το συμπληρωματικό του, τού tribe. Διαβάστε και λίγο (το μαέστρο, αλλά εντελώς ξεπουλημένο) Μαφεζολί!

LeftG700 είπε...

Φίλε Μαυροπρόβατε,


Μάλιστα... Κάτι άλλο; Για τον καιρό, για τον Ολυμπιακό που έχασε, για έναν φρονιμίτη που μου έχει αλλάξει την Παναγία;


Τα λέμε (αλλά να λέμε κάτι...)


Ανώνυμος είπε...

Λέφτηδες

Και εδώ μεταφέρω ένα από τα "διαδικαστικά" του τελευταίου σχολίου μου στο προηγούμενο ποστ :

"α) Το επικοινωνιακό παίγνιο δηλαδή ξεκίνησε με το άρθρο του Λεάνδρου Πολενάκεως ;;;; και όχι με τη παρέμβαση του κομιστή ;;; παίδες , είπαμε ότι η Αριστερά έχει πλέον πολύ μεγαλύτερο ακροατήριο , αλλά να μη τρελλαθούμε κιόλας"


Γιατί είναι σκόπιμο να καταλάβουμε ότι :

1) Το τρέχον ευρύτατο επικοινωνιακό παίγνιο δεν ξεκίνησε παρά μόνο όταν διάφοροι πατριδοξεφτίλες επέλεξαν να ασχοληθούν με την "ύβρη" της κιτσοπούλου . Και τότε άρχισε το σχετικό πατιρντί με διάφορες στοχεύσεις όπως έχω προσπαθήσει να εξηγήσω στο άλλο ποστ. Το άρθρο του Λ.Π. πέρασε κυριολεκτικά στην αφάνεια αφού μόνο εδώ , μετά από σοβαρή σας έρευνα , μπορεί κανείς να το ανακαλύψει. Μάλιστα από ότι αντιλαμβάνομαι αυτοί που σήμερα μετέχουν στην ευρύτατη "συζήτηση" ( άλλοι κοπτόμενοι για τα "εθνικά σύμβολα" , άλλοι για την "ελευθερία του καλλιτέχνη" ) είτε το αγνοούν , είτε το αποσιωπούν.

2) στο άρθρο του ο Λ.Π. ως κριτικός θεάτρου κάνει ακριβώς αυτό που πρέπει : κριτική . Και όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά να δει το έργο ή όποιος ήδη το έχει δει μπορεί να μορφώσει γνώμη από αυτή τη κριτική του ΛΠ. Αφού δεν έχω δει το έργο , ούτε και πρόκειται , μπορώ ίσως να βασιστώ στη κριτική ενός έμπειρου ανθρώπου , ακόμα και όσον αφορά τις νύξεις του για το ιδεολογικό "έρμα" - " σεντινόνερα" και πέραν αυτού ουδέν.

3) αλλά επιτέλους να ξεχωρίσουμε τα δεδομένα : το άρθρο του ΠΙΣ εντάσσεται στο επικοινωνιακό παίγνιο που ξεκίνησε ΜΕΤΑ , ενώ το άρθρο του ΛΠ είναι κατ εξοχήν κριτικό επί της ουσίας.

Κλείνωντας να πω ότι πράγματι στα ζητήματα που αφορούν την εθνική μας ταυτότητα ( όσο αυτή στέκει ) , τα ζητήματα του έθνους - κράτους και τη διαλεκτική τους σχέση με τις κοινωνικές αντιθέσεις - πραγματικότητες η αριστερά αρθρώνει διστακτικό και πολυφωνικό λόγο. Δεν υπάρχει ενιαία και σαφής ΑΦΗΓΗΣΗ - παραμύθα όπως πολύ σωστά επισημαίνει στα τελευταία του άρθρα ο Πετεφρής . Και αυτό η αριστερά θα κληθεί σύντομα να το πληρώσει σε ΣΚΛΗΡΟ νόμισμα.

Παρακαλώ η τελευταία μου αυτή παράγραφος να εκληφθεί ως μια διαπίστωση και τίποτε περισσότερο. Μια διαπίστωση παρεμπίπτουσα , επειδή θεωρώ ότι με το δεδομένο έναυσμα κιτσοπούλου κτλ , δεν είναι δυνατόν να στηθεί μια συζήτηση ουσίας

Γιάκοβ

LeftG700 είπε...

Товариш Яков Федотович,


Είμαι λίγο (αρκετά) ζαβλακωμένος από την αϋπνία και τα παυσίπονα —ο φρονιμίτης που έγραψα στον Μαυροπρόβατο δεν ήταν σχήμα λόγου. Επί της (πολλής) ουσίας θα απαντήσω αργότερα. Προς το παρόν, να σε ευχαριστήσω, επειδή, παρά το γεγονός ότι δεν σε ‘‘τράβαγε’’ το ποστ, μας έκανες το ‘‘χατίρι’’ και έπαιξες όχι απλώς για τον ένα γύρο παραπάνω που σου ζήτησα, αλλά για δύο! Γενικεύοντας λίγο, θα έλεγα ότι αυτό είναι συντροφιλίκι (με την ευρεία έννοια και όχι τη στενά πολιτική): να κάνεις ένα ‘‘χατίρι’’, αν και δεν πολυγουστάρεις να το κάνεις. (Βέβαια, σε έχουμε δει να μας κάνεις κι άλλα χατίρια, πιο ζόρικα για σένα, και νομίζω ότι αυτό θα σε ζόρισε λιγότερο… :-) )


Увидимся

LeftG700 είπε...

(Βέβαια, σε έχουμε δει να μας κάνεις κι άλλα χατίρια, πιο ζόρικα για σένα, και νομίζω ότι αυτό θα σε ζόρισε λιγότερο… :-) )

Αναφέρομαι στην παρουσία σου (μαζί με τον Β.Δ.Καργούδη) ως ‘‘μάρτυρα’’ υπεράσπισής μας από τις γνωστές κατηγορίες περί ρατσισμού από τον γνωστό κατήγορο του διαδικτύου…

Μάρκομ Ξ είπε...

Πατρίδα και αριστερά ε; Δυστυχώς, ενώ όλοι -"οπορτουνιστές" και "ορθόδοξοι"- οι αριστεροί ορκίζονται και μνημονεύουν το ΕΑΜ, είναι αλήθεια ότι δυσκολεύονται να καταλάβουν και άρα να μετουσιώσουν σε μεστό πολιτικό λόγο τη διασύνδεση του ταξικού με το εθνικό. Ήταν η επανάσταση του '21 λαϊκή επανάσταση; Εν πολλοίς ναι, αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι αν δεν παρενέβαιναν οι "σύμμαχες" δυνάμεις, μπορεί να μιλάγαμε σήμερα τούρκικα. Υπήρξαν αγωνιστές σύμβολα, βγαλμένοι από το λαό; Ναι, αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι υπήρξαν πλείστοι καιροσκόποι, λήσταρχοι που άλλαξαν αφεντικά και γενικά "ήρωες" αμφιβόλου ηθικής και κινήτρων. Οφείλει η αριστερά να τα εξηγεί αυτά; ΄Η στο όνομα ενός καλώς εννούμενου τακτικισμού να σφυρίζει αδιάφορα ή να τα κάνει γαργάρα και να ρίχνει και καμιά παρέλαση; Οφείλει, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Φυσικά, το να δείχνεις τον Αθανάσιο Διάκο (ας με συγχωρήσουν οι πούροι δημοτικιστές για το καθαρευουσιάνικο) ωσάν μέθυσο κλπ δεν πετυχαίνεις τίποτα περισσότερο από το να κερδίσεις χαμόγελα που αποκαλύπτουν κιτρινισμένα από τον καπνό και ενίοτε φαφούτικα δόντια, φουλαροφόρων, βολεμένων ψευτοδιανοούμενων που στο τσακίρ της προοδευτικότητάς τους ψηφίζουν Καμίνη και ακούνε τη 'Ρωμιοσύνη'. Από την άλλη προφανώς αλείφεις βούτυρο στο ψωμί των Γεωργιάδηδων και λοιπόν νοσογόνων μικρο-οργανισμών.

Από την άλλη πάλι, νομίζω ότι παρεμβάσεις τύπου Π.Ι.Σ. (με όλο τον σεβασμό προς τον αρθρογράφο, τον οποίο δεν παρακολουθώ ανελλιπώς) δεν αφορούν και τόσο πολύ κόσμο. Να το θέσω καλύτερα. Όσοι, ανεξάρτητα από την θεωρητική - φιλοσοφική τους αφετηρία διαβιούν, συνεργάζονται και γενικά συγχρωτίζονται με τον λαό μπορούν να διακρίνουν τη λαϊκή αγάπη για ό,τι νοεί ο καθένας σαν πατρίδα από την πατριδοκαπηλία, τον εθνικισμό ή την ψευτο - εθνική περηφάνια. Όσοι πάλι ζουν σε γυάλα ή συναναστρέφονται μόνο διανοούμενους με πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης, ε, τουλάχιστον κατ' εμέ, ελάχιστο κοινωνικό αντίκτυπο έχει η γνώμη τους. Εξ' ού και η σπουδή μου να σας "ψέξω" για την τόσο ενδελεχή ενασχόλησή σας, όχι με το θέμα αριστερά - πατρίδα - εθνικισμός στη γενικότητά του, αλλά με το συγκεκριμένο περιστατικό Κιτσοπούλου - Στανγκανέλλη.

Όσο για το διαμάντι της Κιτσοπούλου, δεν είναι παρά μια ακόμα απόδειξη ότι το να το παίζεις ουδέτερος, απολιτίκ και ελευθερόφρων δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα συνειδητό ή ασυνείδητο φερετζέ της βαθιάς συντηρητικότητας σου.

Ή αλλιώς, ο πολύς ο Λυκ Γκοντάρ, κάνει το παιδί... ΔΗΜΑΡ :-}

συντροφικά,
Μάρκομ Ξ

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκομ Ξ,


Σου έχουμε πει ποτέ ότι σε αγαπάμε; Να στο πούμε τώρα, καλού-κακού! (Είσαι μάλλον μεγαλύτερός μας —αν κάνω λάθος, σόρυ— αλλά ποτέ δεν ξέρεις! ;-)

Μία μόνο διόρθωση, να χαρείς ό,τι αγαπάς!

Όχι ελευθερόφρων! Είναι ένας χαρακτηρισμός δικός μας για τις αφεντομουτσουνάρες μας (δηλαδή αυτοαναφορικός) για να ξεχωρίζουμε από τους διάφορους ‘‘φιλελεύθερους’’ (δεξιόμορφους και αριστερόμορφους). Ας μη χαρίσουμε την αγάπη προς την Ελευθερία στους αντιπάλους! Για λόγους ιστορικούς (αλλά και στα πλαίσια τής ταξικής πάλης εφαρμοσμένης στο πεδίο των ιδεών) έχουν οικειοποιηθεί τον όρο φιλελεύθερος. Ας μη προσυπογράφουμε όμως αυτή την κλεψιά τους...


Τα λέμε

Ενη είπε...

Αριστερά Φιλαράκια,

Δυο λόγια.

Οταν αναρτήσατε το προηγουμενο, σχετικό ποστ σας, επρεπε να κάνετε και μερικές διευκρινίσεις στο "αναγνωστικο κοινό",

οτι δηλαδή το "θέμα" εχει και αλλες πτυχές με πρόσωπα και καταστάσεις που δεν ειναι εν γνώσει ολων.

Ετσι ενω δινόταν η εντύπωση οτι το "θέμα" ειναι το θεατρικό εργο και το "στορυ" του, αντίθετα

η στόχευση ηταν το προσωπο της δημιουργου

και καποια γεγονοτα που την αφορουσαν.

Ετσι συνεχίζετε δίνοντας περισσότερα για την κα. Κιτσοπούλου κλπ.

Ευτυχως αναφέρατε τον κ. Πολενάκη ο οποιος πολύ σωστα αναφέρει τον Αθανάσιο Διακο ως ενα εθνικο λαικο συμβολο και οχι

στερεοτυπο οπως αναφέρονταν σε ολα τα προηγουμενα,( κειμενο και συζήτηση).

Στερεοτυπο, ειναι ο τύπος του ματσο του εργου.

Αν λοιπόν, γραφατε εξ΄αρχης, οσοι δεν γνωρίζετε προσωπα και πράγματα, απλως παρακολουθηστε τη συζήτηση, μην επιχειρήσετε να καταλάβετε

οχι επειδή ηταν "κρυπτικη" η στοχευση, αλλα επειδή αναφέρονταν σε κάποιες γνωστες καταστάσεις σε ορισμένους, αλλα οχι σε ολους.

Συνεπώς και τα γραπτα της κας. Κιτσοπουλου εντασσονται στην ιδια λογική.

Σωστα το ΜΠ σας εδωσε το λινκ, που εν τελει ειναι χρήσιμο για μελέτες σπουδων της κοινωνιολογίας. (-;













Ενη είπε...

Μόλις διάβασα το σχολιο του ΜαρκοΞ

και να πω οτι δεν θα μπορουσε να γραφτει κάτι.....καλύτερα!!!!

Μάρκομ Ξ είπε...

Έχετε δίκαιο. Έπρεπε να το βάλω σε εισαγωγικά το 'ελευθερόφρων'.

Δυστυχώς έχουν καταστρέψει και το νόημα των λέξεων οι π..στηδες! Ας μην τους αφήσουμε!

συντροφικά,
Μάρκομ Ξ

Μάρκομ Ξ είπε...

...και επειδή ούτε αυτά τα τραγούδια πρέπει να τα χαρίζουμε στους πατριδοκάπηλους και τους τενεκέδες ταγματασφαλίτες, αφιερώνω το ακόλουθο στους Έλληνες αριστερούς που παθαίνουν αναφυλαξία με τη γαλανόλευκη, στους ραγιάδες "Ελληνάρες" με την ευχή να καταλάβουν κάποτε τι πραγματικά εστί υπερηφάνια και σε όλους τους λαούς που αγωνίστηκαν, αγωνίζονται και θα αγωνιστούν, αναγνωρίζοντας πέρα από το χωραφάκι τους ότι καλό είναι να σωθεί και το χωραφάκι του γείτονα, όπως και αν τον λένε, ό,τι χρώμα και αν έχει, σε όποιον θεό και αν πιστεύει.

Εκτός από ωραία μουσική και εκτέλεση (και ο Μπιθικώτσης το είχε πει εξαιρετικά), το συγκεκριμένο τραγούδι είναι χαρακτηριστικό δείγμα του πως πρέπει να χτυπάμε τα πατριδοκάπηλα δοσίλογα σκυλιά εκεί που πονάνε. Παρότι παροτρύνει σε επανάσταση, ακριβώς επειδή επικαλείται την επανάσταση του '21 η χούντα δεν το λογόκρινε (χρονιά πρώτης ηχογράφησης 1970).

http://www.youtube.com/watch?v=rXqweG5S0Ks

Ανώνυμος είπε...

Περαστικά σας Λέφτηδες

Γιάκοβ

ΥΓ σας έχω κάνει μια πολύ μεγαλύτερη "χάρη" αλλά δεν είναι του παρόντος

LeftG700 είπε...

Φίλε Μαυροπρόβατε,


Για να τα λέμε όλα, το χθεσινοβραδυνό μου σχόλιο προς εσένα δεν ήταν σωστό σε ύφος. Δηλαδή, εγώ δεν ήμουν σωστός. Επομένως το ανακαλώ και το πετάω στο γιαλό. Πολύ περισσότερο επειδή σε εκτιμούμε και προσωπικά γουστάρω τη συζήτηση μαζί σου (άσχετα από συμφωνίες ή διαφωνίες). Ο λόγος που δεν το διαγράφω είναι ότι δεν μας αρέσει να "διορθώνουμε" εκ των υστέρων την ιστορία δια της μεθόδου της εξαφάνισής της, έστω κι αν εν προκειμένω η ιστορία αφορά στο μικρόκοσμο του διαδικτύου. Νομίζουμε ότι είναι καλύτερα να τη συμπληρώνουμε επανορθωτικά αλλά με τρόπο που επιτρέπει να βλέπει ο καθένας τι έγινε και πώς εξελίχθηκε.

Έχω κάποιες εξηγήσεις για το "τρακάρισμα" καθώς και μια δυο πολιτικές απορίες. Δώσε όμως σήμα ότι ότι δεν θα μας τρέχεις σε τροχαίες και εισαγγελείς, για να μη μιλάω κι εγώ στον αέρα σαν μαλάκας! ;-)


Τα λέμε

Μαύρο πρόβατο είπε...

no problemo... αλλά ξαναδείτε - προσεκτικά και με προσοχή! - το προηγούμενο σχόλιό μου

LeftG700 είπε...

Φίλε Μαυροπρόβατε,


Ωραία! Έχουμε έναν ακόμα λόγο για να σε εκτιμούμε! :-)

Θα επανέλθω αργότερα. Ελπίζω αυτό το αργότερα να είναι μέσα στη μέρα και να μη σε "πουλήσουμε" κι εσένα όπως τον товариш Яков χθες...


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Товариш Яков Федотович,


Κατ’ αρχήν, ευχαριστώ για τα περαστικά και κατά δεύτερον σόρυ για την καθυστερημένη απάντηση.

Επί τών διαδικαστικών:

Για όνομα! Ασφαλώς και δεν ξεκίνησε ο κουρνιαχτός που σηκώθηκε από τον Πολενάκη! Εκείνο που ήθελα να πω είναι ότι βρέθηκε ένας άνθρωπος τής Αριστεράς και ασχολήθηκε πρώτος με τις μαλακίες τής ωραίας και ερωμένης τής ‘‘ελευθερίας’’ Λένας. Αυτό ήταν το νόημα. Ότι πριν ασχοληθούν τα λαμόγια με το ζήτημα, ασχοληθήκαμε εμείς (ως παράταξη εννοώ). Και ερωτώ, товариш: Δεν θα ήταν καλό και χρήσιμο, εκτός από τον Πολενάκη, αλλά και την Αυγή, να έχουν ασχοληθεί και κάποιοι άλλοι διανοούμενοι της Αριστεράς με τον Αθανάσιο Διάκο …μαινόμενο; Θα μας έπεφτε η μούρη; Ή φοβηθήκαμε μη βγει ο Καρατζαφέρης και πει «Ορίστε! Η Αριστερά έρχεται στα λόγια μας!»; Δηλαδή, για να καταλάβω: την έννοια τού preemption δεν την έχουμε μάθει ακόμα;

Είμαστε απολύτως σύμφωνοι με τη διαπίστωσή σου ότι στο εθνικό ζήτημα η Αριστερά τραυλίζει. Και συμμεριζόμαστε τους φόβους σου για το κόστος. Αυτό ακριβώς ήταν και το καμπανάκι που θέλαμε να χτυπήσουμε, για άλλη μία φορά. Όπως είδες, στ’ Αρχαία τους, στα Νέα τους, στα Μαθηματικά τους… ;-)

Τέλος, θα διαφωνήσουμε για το ότι δεν μπορεί να γίνει συζήτηση ουσίας με αφορμή την Κιτσοπούλου και το έργο της. Μια χαρά συζήτηση μπορεί να γίνει. Και μην παραγνωρίζεις το εξής: δεν ξέρουμε αν η Κιτσοπούλου είναι νούμερο ή δεν είναι. Αυτό που έχουμε όμως συνειδητοποιήσει είναι ότι η λογική Κιτσοπούλου, όπως με σαφήνεια ξεδιπλώνεται στο άρθρο της στο Κοντέινερ, είναι μία λογική ευρέως διαδεδομένη και μία από τις πιο βλαπτικές για την Αριστερά.


Увидимся

LeftG700 είπε...

Φίλε Μαυροπρόβατε,


Λοιπόν, κατ’ αρχήν για το ‘‘τρακάρισμα’’:

Με το δεύτερο ποστ, το ζήτημα του τι θέλαμε να πούμε και γιατί μπήκα στον κόπο να γράφω άρθρα για λογαριασμό τού Στανγκανέλη ξεκαθαρίστηκε πλήρως ακόμα και για έναν άνθρωπο που δεν έχει χρόνο ή κέφι (όπως δεν είναι καθόλου υποχρεωμένος, άλλωστε) να κάθεται να ψάχνει πού το πάμε. Όπως ξέρεις πολύ καλά, το εθνικό ζήτημα παραμένει ανοιχτό για την παγκόσμια Αριστερά εδώ και τρεις αιώνες. Για ιστορικούς λόγους, σ’ εμάς έχει αυξημένη σοβαρότητα. Και δεδομένου ότι η πατριδοκαπηλεία έχει χτυπήσει κόκκινο και μάλιστα με τις μαύρες σημαίες τών νεοναζί τής ΧΑ, μπορεί να πει κανείς ότι τα πράγματα απαιτούν σοβαρότητα που για πολλά χρόνια έλειπε. Περίμενα λοιπόν από εσένα ένα σχόλιο που, ανεξάρτητα από οτιδήποτε άλλο ήθελες να γράψεις, να είχε και δυο λόγια για το κεντρικό θέμα τής ανάρτησης. Και το περίμενα βέβαια, γιατί μας ενδιαφέρει η γνώμη σου. Δεν το είδα και εκνευρίστηκα. Κι επειδή είχα κι έναν γμνο πονόδοντο, ήρθε κι έδεσε το γλυκό και ποστάρισα το σχόλιο που είδες.

Τώρα, οι πολιτικές απορίες. Ή μάλλον, πρώτα μία ‘‘πραγματολογική’’:

Γιατί γράφεις ότι με αυτό που βάλατε κάπου τη συμπάθησα; Δεν τη ‘‘στολίσαμε’’ παρά το κραυγαλέα προκλητικό άρθρο της (με το οποίο, ίσως, επιζητούσε το κράξιμο…)

Οι πολιτικές:

1) Γιατί χαρακτηρίζεις ιδεολόγημα την ατομικότητα; (φαντάζομαι με αυτή την έννοια βάζεις τη λέξη κι όχι την επιστημονική που αναφέρεται στην εξέλιξη πέραν κάθε φαντασίας κ.λπ.)

2) Και γιατί χαρακτηρίζεις ιδεολόγημα την παροχέτευση της ανάγκης για συλλογικότητα σε ‘‘παράδρομους’’, όπως το να είμαι εγώ, ας πούμε, μέλος τής Θύρας 7 ή μέλος ενός φιλοζωικού σωματείου; Μια χαρά συλλογικότητες είναι. Αν δεν ήταν, πώς θα λειτουργούσαν αποτελεσματικά στην αποτροπή τής συμμετοχής σε συλλογικότητες που έχουν στόχο τη συλλογική οργάνωση και ‘‘διαχείριση’’ της ίδιας τής κοινωνικής ζωής;


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλη Ένη,


Δεν νομίζω ότι μπορούσαμε να είμαστε πιο αποκαλυπτικοί στο πρώτο ποστ (είπαμε: δεν δείχνεις όλα τα χαρτιά σου σε τέτοιου τύπου τακτικές). Παραδέχομαι ότι αυτό μπορεί να μπέρδεψε ή να δυσκόλεψε κάποιους αναγνώστες (δεν το θέλαμε, αλλά δεν γινόταν αλλιώς). Σε καμία περίπτωση όμως δεν ισχύει αυτό για τον Στανγκανέλη. Εκείνος κατάλαβε και παρακατάλαβε. Και γι' αυτό έγινε από Πέτρος ...Λούης! ;-)


Τα λέμε