Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Χείρα (άρθρο) βοηθείας προς τον Αλέξη Τσίπρα



ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΦΑΤΟΣ ο διαστρεβλωτικός επικοινωνιακός ορυμαγδός για τη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα «μακάρι να γινόμαστε Αργεντινή». Η ‘‘καμπάνια’’ προβλέπεται να συνεχιστεί με την αξιοποίηση της συνέντευξης που έδωσε ο Τσίπρας στην αργεντίνικη εφημερίδα Pagina 12, όπου, μεταξύ άλλων, χαρακτήρισε το ευρώ «φυλακή για τους Ευρωπαίους», επανέφερε την παλαιότερη δήλωση ότι «το ευρώ δεν είναι φετίχ» και «αναφέρθηκε στην ανάγκη να υπάρξει και πολιτική ένωση, εκτός τής νομισματικής, και διαφορετικός ρόλος για την ΕΚΤ ώστε να προσφέρει βοήθεια σε όλες τις χώρες που τη χρειάζονται». Για να είμαστε δίκαιοι, αξίζει εδώ να αναφερθεί παρενθετικά ότι η θέση «το ευρώ δεν είναι φετίχ» έχει ‘‘λανσαριστεί’’ από το Μέτωπο Α-Α του Αλέκου Αλαβάνου και έχει ενσωματωθεί με πιο απόλυτη διατύπωση —«καμιά θυσία για το ευρώ»— σε παλαιότερη απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η ενσωμάτωση είχε προκαλέσει τότε την ξινίλα τών ορκισμένων ‘‘ευρωπαϊστών’’ τού ΣΥΝ, ξινίλα που εκφράστηκε, με ‘‘κομψό’’, είναι αλήθεια, τρόπο, από το ηγετικό στέλεχός τους Δ. Παπαδημούλη σε σχετικό άρθρο του. Κλείνει η παρένθεση.

Νιώθουμε την ανάγκη να αναδημοσιεύσουμε ένα παλαιότερο άρθρο (άρθρο 10 ετών παρά τρεις μήνες, για την ακρίβεια) και να προτρέψουμε θερμά τον Αλέξη Τσίπρα να το διαβάσει προσεκτικά. Αυτό το κάνουμε για δύο λόγους.

Ο ένας είναι γιατί εδώ και κάνα χρόνο περίπου έχουμε διαπιστώσει πως ο Αλέξης Τσίπρας δίνει κάποια δείγματα ότι έχει συνειδητοποιήσει την ανάγκη να ‘‘στρίβει’’ (όχι να ‘‘τα στρίβει’’, καμία σχέση!), σε αντίθεση με τους μονοκόμματους (= δογματικούς) του κόμματός του, από τους οποίους φαίνεται ότι αυτονομείται σιγά-σιγά. Μ’ άλλα λόγια, δείχνει ότι αποκτά βαθμιαία την ικανότητα να προσαρμόζεται στις νέες καταστάσεις και, επομένως, στα νέα καθήκοντα της περιόδου —της περιόδου, όχι απλώς της συγκυρίας. Τα σχετικά δείγματα τα έχει δώσει —χωρίς να είναι αλάνθαστος— με αφορμή διάφορα ζητήματα, μεταξύ τών οποίων και το ευρωενωσιακό (καλή ώρα, η συνέντευξη στην Pagina 12). Αυτό, μοιραία, δημιουργεί αναταραχή στους συντρόφους του που είναι ταυτόχρονα και ένθερμοι φίλοι τής ΕΕ και υποστηρικτές —άρρητα και σε τελική ανάλυση— της γραμμής «ευρώ και ξερό ψωμί».[1] Έτσι θα γίνει και τώρα. Και ανάμεσα στη γκρίνια θα φροντίζουν να αναρωτιούνται φωναχτά και με νόημα: «Μα πώς θα εργαστούμε για μία ΕΕ, ενοποιημένη σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση, της Ευρώπης των λαών, αν υπονομεύουμε την υπάρχουσα;». Το άρθρο που αναδημοσιεύουμε θα του φανεί χρήσιμο στην απάντηση της παραπάνω ρητορικής διερώτησης.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας συχνά ενσωματώνει στο λόγο του αυτό το όραμα μιας «άλλης Ευρώπης». Πεποίθησή του; Αποτέλεσμα της ‘‘πίεσης’’ από τους δογματικούς κουφιοκεφαλάκηδες του κόμματός του; Συνδυασμός και των δύο; Δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα. (Και ξέρουμε βέβαια τη γνωστή ρήση ότι στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται, αλλά και πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται…) Σε κάθε περίπτωση, ό,τι και να πιστεύει δηλαδή, και πάλι το άρθρο που θα διαβάσει παρακάτω θα του φανεί χρήσιμο.

Είναι γραμμένο δια χειρός (και νοός) του Άγγελου Ελεφάντη. Ενός αριστερού διανοούμενου υπεράνω πάσης υποψίας για τους ευρωπαϊκούς προσανατολισμούς του και όχι κάποιου με ακριβώς τα δικά μας μυαλά. Δηλαδή μυαλά, με βάση τα οποία ένας ‘‘λενινιστής’’ σαν τον Γιάννη Μηλιό, ας πούμε, ή ένας βαθιά ‘‘αντιεθνικιστής’’ σαν τον Ηλία Κανέλλη, θα μπορούσε άνετα να μας χαρακτηρίσει εθνοκομμουνιστές και σταλινικούς, για να τα λέμε όλα.


ΛΟΙΠΟΝ, ΑΛΕΞΗ σειρούλα μας (εντάξει, μας ρίχνεις κάτι ‘‘ψιλά’’ σε χρόνια ;-) ), διάβασε σε παρακαλούμε το άρθρο τού Ελεφάντη. Πρωτοδημοσιεύτηκε στην Αυγή, στις 17 Δεκεμβρίου τού 2000, μια εβδομάδα μετά την έγκριση των αλλαγών στις ευρωπαϊκές συνθήκες από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο που συνήλθε στη Νίκαια. Όλοι οι υπερτονισμοί είναι δικοί του. Εμείς δεν τονίσαμε τίποτε (απλώς ‘‘μαυρίσαμε’’ λίγο τα SOS του Ελεφάντη για λόγους διευκόλυνσης των αναγνωστών). Δεν νομίζουμε κιόλας ότι χρειάζεσαι κάποια ιδιαίτερη, δική μας σήμανση. Ξύπνιος είσαι, μπορείς άνετα να ξεχωρίσεις τα σημαντικά από τα δευτερεύοντα και τα ισχύοντα από τα ξεπερασμένα εξ αιτίας τών εξελίξεων. Κι αν έχεις λίγη παραπάνω ώρα, διάβασε σε παρακαλούμε κι ένα παλαιότερο ‘‘προεκλογικό’’ μας άρθρο που, από κάποιες πλευρές, ταιριάζει φούστα-μπλούζα, όπως θα ’λεγε και η Αλέκα, με τα λόγια του.


[1] Μιλώντας για αναταραχές περί διαφόρων ζητημάτων, δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε με ένα κάποιο μειδίαμα το ‘‘διευκρινιστικό’’ άρθρο τού Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου στο Red Notebook, με το οποίο ‘‘διόρθωνε’’ την αποστροφή τού Αλέξη Τσίπρα, ύστερα από κάποιο Eurogroup, τον Φεβρουάριο που μας πέρασε, ότι «κάποιοι Έλληνες δεν είναι και τόσο Έλληνες», ενώνοντας έτσι τη φωνή του με τους Ροϊδολασκαρατονοσφερατομανδραβελοκανέλληδες…


Η εικόνα, από το businessesgrow.com


ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ


ΕΥΡΩΠΗ: Ο ΒΙΑΣΜΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ της μυθολογίας την είχε βιάσει ο Δίας-ταύρος κατά συρροήν. Ποιος είναι σήμερα ο Δίας; Μπορεί να υπάρξει ποδοσφαιρική ομάδα με το όνομα «Ευρώπη»; Οι φεντεραλιστές ευρωπαϊστές αλλά και οι αντιφεντεραλιστές —δηλαδή τα πολιτικά επιτελεία τών 15 ευρωπαϊκών κρατών, όλων τών πολιτικών οικογενειών που ανταμώθηκαν στη Νίκαια προ ημερών για να ‘‘προωθήσουν’’ την ευρωπαϊκή ενοποίηση με ποσοστά και κλάσματα— θα απαντούσαν στο ερώτημα ότι είναι απολύτως δυνατόν να φτιαχτεί και τέτοια ομάδα. Και θα την έφτιαχναν· δεν θα χρειαζόταν άλλωστε για να γίνει παρά λεφτά. Λεφτά υπάρχουν άπειρα. Κι αφού θα την έφτιαχναν, απερίσκεπτα καθ’ όσον θα παραγνώριζαν το κυριότερο, δηλαδή την αθλητική, και μάλιστα την ποδοσφαιρική, υποκουλτούρα, τότε, εκ των υστέρων, θα έτρεχαν να μπαλώσουν τα αμπάλωτα. Αμπάλωτα, γιατί η ομάδα αυτή θα έπρεπε να φτιάξει αντίστοιχους αντιπάλους για να παίξει σε κάποιο πρωτάθλημα και, δεύτερον, οπαδούς, φανατικούς οπαδούς. Και δεν υπάρχουν οπαδοί και οπαδοσύνη χωρίς φανατισμό, χωρίς έκτροπα έστω λεκτικά. Στο γήπεδο δεν μιλάνε «με το σας και με το σεις» και η φράση «Σας παρακαλώ» δεν ακούστηκε ποτέ. Γι’ αυτό άλλωστε η αθλητική κουλτούρα και ιδεολογία είναι σήμερα οι περισσότερο υλικές από οποιαδήποτε άλλη, ακόμη και από τη θρησκευτική και την καπιταλιστική!

Και όμως, οι Ευρωπαίοι προχώρησαν και προχωρούν ακάθεκτοι προς την ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης τόσο απερίσκεπτα όσο αν έφτιαχναν μια ‘‘Εθνική’’ ομάδα Ενωμένης Ευρώπης. Απερίσκεπτα, όχι γιατί είναι χαζοί και άπραγα παιδιά, αλλά γιατί είναι υποκείμενοι στην ιδεολογία τής ‘‘μη ιδεολογίας’’, εκείνης τής ιδεολογίας που θεωρεί τις ιδεολογίες νεκρές, ξεπερασμένες, αναχρονισμούς, για τις οποίες δεν υπάρχει χρόνος ούτε προς τα πίσω ούτε προς τα εμπρός, δεν υπάρχει παρελθόν, άρα ούτε μέλλον, παρά μόνο το παρόν, το μετρήσιμο παρόν: «Ας ταΐσουμε τις αγελάδες κρέας, και βλέπουμε». Είδαμε! Ή, για να το πω αλλιώς, όλα τα προβλήματα που έχουν σχέση με την Ευρώπη η ιδεολογία τής μη ιδεολογίας τα ανήγαγε σε αριθμούς και ποσοστά: προβλήματα ιστορίας, χρόνου, δημοκρατίας, λαού, κοινής ευρωπαϊκής ‘‘συνείδησης’’, ταυτότητας, κουλτούρας, πολιτισμού, εξουσίας. Για όλα τούτα από καιρού εις καιρόν καταγράφεται η διαπίστωση κάποιου ‘‘ελλείμματος’’ —έννοια κι αυτή καθαρά ποσοτική, λογιστική— και συνεχίζουμε ακάθεκτοι, ακριβώς, στον δρόμο που χάραξε το ‘‘έλλειμμα’’. Θα εξηγηθώ, κάπως, πιο κάτω. Πριν όμως μια μικρή ιστορία.

Πριν από λίγα χρόνια στις Γενικές Εξετάσεις δόθηκε στους υποψηφίους ως θέμα έκθεσης κάτι περί υπερεθνικής ενότητας και εθνικής ταυτότητας, με το υπόρρητο ερώτημα αν το υπερεθνικό ζημιώνει το εθνικό, αν η ελληνική μας ταυτότητα χάνεται μέσα στη χοάνη τού ευρωπαϊκού [ολοκληρώματος]. Με την υπόρρητη, βέβαια, ‘‘σωστή’’ απάντηση ότι τέτοιος κίνδυνος δεν υπάρχει, αντίθετα μάλιστα. Σ’ αυτή τη ‘‘σωστή’’ απάντηση οι υποψήφιοι υποχρεώθηκαν να συνηγορήσουν κι όσοι τα κατάφεραν καλά πέρασαν στα ΑΕΙ. Ήταν, παρά ταύτα, η μόνη δημόσια συζήτηση που έγινε στην Ελλάδα, όπου όμως αυτό το κρίσιμο ερώτημα, με δεδομένη και βαθμολογήσιμη την απάντηση, παραπέμφθηκε στους δεκαοκτάρηδες λυκειόπαιδες. Βέβαια, άπειρα άρθρα έχουν γραφτεί στις εφημερίδες, βιβλία εκδόθηκαν ένα σωρό, άπειρες ημερίδες και συνέδρια έχουν γίνει, εκθέσεις ιδεών αναπτύχθηκαν πολλές, γίναμε όλοι πρωτοπόροι ευρωπαϊστές —και κάτι λίγοι έμειναν στη γωνία ως αντιευρωπαϊστές—, αλλά δημόσιος διάλογος, πολιτικός διάλογος δεν έχει γίνει. Ούτε στη Βουλή ούτε στα κόμματα. Η κυβέρνηση, π.χ., πριν υπογράψει τις αποφάσεις τού Μάαστριχτ, του Άμστερνταμ, της Λισσαβώνας, της Νίκαιας, δεν εξέθεσε τις απόψεις της στους πολίτες που την ανέδειξαν, στο κόμμα της, στη Βουλή, δεν ρώτησε τη γνώμη τού λαού, δεν πολιτικοποίησε τα σχετικά ζητήματα. Ούτε η αντιπολίτευση άλλωστε άνοιξε κουβέντα με τον κόσμο της. Και η περιβόητη λαϊκή εντολή, η λαϊκή κυριαρχία, έμεινε κλαψουρίζοντας για το ‘‘έλλειμμά’’ της, με πρώτους κλαψουριστές τους ίδιους τους πρωτεργάτες τού ελλείμματος.

Και τώρα λίγα, αναγκαστικώς, λόγια για τα προβλήματα περί τών οποίων στη σύνοδο της Νίκαιας, μια εβδομάδα πριν, ουδείς έγινε λόγος. Ούτε και σε τούτη την εφημερίδα άλλωστε άνοιξε κουβέντα τα τελευταία χρόνια, εφημερίδα σαφώς ευρωπαϊκών προσανατολισμών ήδη από τη δεκαετία τού ’70, όταν άλλοι ούρλιαζαν «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο!».

Η Ευρώπη φτιάχνεται στο γεωγραφικό, το ιστορικό, το πολιτισμικό, το οικονομικό και το πολιτικό έδαφος των εθνικών ευρωπαϊκών κρατών. Όλα τα ευρωπαϊκά έθνη-κράτη έχουν μια μεγάλης διάρκειας ιστορικότητα, πάνε βαθιά στον χρόνο, μια ιστορικότητα πλασμένη από πολέμους, αίματα, οικονομίες, ιδέες, δημιουργήματα, ενοποιήσεις αλλά και διασπάσεις, πολιτισμούς. Ήταν δηλαδή τα εθνικά κράτη η καρδιά τής ιστορίας —δεν υπάρχει ιστορία τής νεωτερικότητας εκτός εθνικών κρατών—, μια ιστορία που μεταμόρφωσε εθνότητες και εθνοπολιτισμικές ομάδες σε έθνη, σε οντότητες με συνοχή. Όλα τα εθνικά κράτη δημιουργήθηκαν στη βάση μιας οδυνηρής διαδικασίας πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου. Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση οικοδομείται στη βάση ενός ανήκουστου πλούτου —σε σχέση με άλλες περιοχές τού κόσμου ή σε σχέση με την ιστορία της— μιας τεράστιας οικονομικής επάρκειας, αν και άνισα κατανεμημένης και κρατικο-γεωγραφικά και κοινωνικά. Αλλά αρκεί ο πλούτος; Ο παλιός, σταλινικής προελεύσεως, ορισμός τού έθνους, ενώ μιλούσε για κοινή συνείδηση, κοινό πολιτισμό, κοινή ιστορία, γλώσσα και κοινή οικονομική βάση, ως συστατικά στοιχεία τού έθνους, στη συνέχεια αξιοδότησε κυρίως το οικονομικό στοιχείο. Οι σημερινοί Ευρωπαίοι —μιλώ πάντα για τα επιτελεία— ως συνεπέστατοι σταλινικοί καθ’ όσον οικονομιστές, καθ’ όσον υποκείμενα της μοναδικής σκέψης, κοιτάνε μόνο το λογιστήριο. Και αγάλλονται. Θεωρούν δηλαδή την οικονομία αναγκαία συνθήκη και επαρκή.

Τη θεωρούν επαρκή διότι καταργούν τον χρόνο, καθ’ όσον βολονταριστές (άλλη βασική διάσταση του σταλινισμού αυτή, του χυδαίου υλισμού και του οικονομικού ντετερμινισμού). Αναπαράγοντας το μοντέλο τού εθνικού κράτους προκρίνουν, βουλησιαρχικά, την ‘‘υπέρβασή’’ του μέσα στη βραχεία διάρκεια, μέσα στα τέρμινα από Διακυβερνητική σε Διακυβερνητική. Ωστόσο χρειάστηκαν αιώνες οι Ρωμιοί να γίνουν Έλληνες, οι Βησιγότθοι Ισπανοί, οι Φράγκοι να γίνουν Γάλλοι, οι Σάξονες Άγγλοι, οι Βαλλόνοι Βέλγοι, οι Βενετσανο-Φλωρεντινο-Ρωμαίοι να γίνουν Ιταλοί κ.λπ. Δε λέω, στην ιστορία υπάρχει ο παράγοντας επιτάχυνση, εκείνη που φέρνουν τα πράγματα (π.χ. το περιστρεφόμενο πανί που δυναμιτίζει τη ναυσιπλοΐα ή η πατάτα και η ντομάτα που αλλάζουν τη μαγειρική) ή η βούληση που επιδεικνύουν οι άνθρωποι. Η βούληση όμως, που πράγματι επιταχύνει τα πράγματα, έχει όρια, αλλιώς δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ’ όσα λύνει. Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, κοινωνική συνοχή-συνύπαρξη, δημοκρατία, νομιμοποίηση εξουσιών, παιδεία, δικαιώματα και υποχρεώσεις, ταυτότητα, αρχές και αρετές δηλαδή του δημόσιου βίου και του δημόσιου χώρου εννοούμενες με ενιαίο τρόπο από τη χώρα τών Λαπώνων ως τα ζεστά νερά τής Κρήτης, απαιτούν χρόνο. Χρόνο στον οποίο θα δοκιμαστούν η ανοχή, η συνύπαρξη, θα ενσωματωθούν στο ίδιο πολιτικο-πολιτισμικό πεδίο, δεν θα καταργηθούν.

Πόσος χρόνος; Δεν ξέρω, κανείς δεν ξέρει, πάντως χρόνος τής μακράς διάρκειας και όχι εκείνος που μετριέται με τα ιδεολογήματα του Φίσερ, του Σιράκ ή του Γιάννου [Παπαντωνίου —ο γνωστός υπουργός Οικονομικών και Εθνικής Άμυνας στις κυβερνήσεις Σημίτη].

Το δεύτερο που λείπει, μια λεπτομέρεια δηλαδή: ο ευρωπαϊκός λαός. Η Ευρώπη σήμερα πάει να οικοδομηθεί με δανεικούς λαούς, γιατί οι λαοί είναι εθνικοί και δεν δείχνουν να έχουν τη διάθεση να μην είναι εθνικοί. Εθνικοί, όχι εθνικιστικοί, όπως διδάσκει η αγγλοσαξονική πολιτειολογία, την οποία υιοθέτησαν αυτοστιγμεί σχεδόν όλοι οι Έλληνες πολιτειολόγοι και δημοσιολόγοι. Όπως λοιπόν, οι βαζέλες ή οι Ολυμπιακοί δεν πρόκειται να δανείσουν τον λαό τους σε ευρωπαϊκή ομάδα, γιατί αυτή δεν είναι ιδέα, άλλο τόσο η βολονταριστική ενοποίηση θα κινείται εν κενώ, χωρίς λαό. Η Σοβιετική Ένωση, το μόνο κράτος στον κόσμο που δεν βαφτίστηκε με εθνικό όνομα αλλά με πολιτικό (ο Σοβιετικός δεν ήταν εθνική ιδιότητα αλλά πολιτική), συνετρίβη στα εξ ων συνετέθη κι έτσι τα ‘‘σοβιετικά’’ έθνη ξανάγιναν Ρώσοι, Ουκρανοί, Αρμένιοι κ.λπ., όπως επίσης και οι ‘‘λαότητες’’ της σοβιετικής εθνολογίας έγιναν ή θέλουν να γίνουν κράτη!

Βέβαια, λένε, υπάρχουν οι ‘‘λαοί’’ τών ‘‘περιφερειών’’, αυτό το κατασκεύασμα του ρεζιοναλισμού και του ψευδοφεντεραλισμού. Κατασκεύασμα, γιατί έτσι πάει να ξεπεραστεί το εθνικό κράτος ακουμπώντας πάνω σε πολυμιγείς και ετερόκλητες οντότητες που είναι οντότητες μόνο και μόνο διότι διαπιστώνεται μια συσσώρευση οικονομικών δραστηριοτήτων και ροών γύρω από κάποιο κέντρο. Πάλι λογαριασμός λογιστηρίου.

Το τρίτο έλλειμμα είναι η ενιαία κουλτούρα, ο κοινός πολιτισμός πιο σωστά. Κι εδώ οι κουλτούρες, ό,τι και να σημαίνει αυτός ο δύστροπος όρος, είναι εθνικές. Ο γαλλικός, ο γερμανικός, ο αγγλοσαξονικός, ο ιταλικός κ.λπ. πολιτισμός είναι το ενοποιητικό στοιχείο των αντίστοιχων εθνών και έχει διαμορφωθεί πάνω στα εθνικά πλαίσια. Είναι αδύνατο ένας εξ αυτών να γίνει πανευρωπαϊκός· είναι δύσκολο να υπάρξει μια πανευρωπαϊκή αναχώνευση σε έναν κοινό ευρωπαϊκό πολιτισμό στο ορατό μέλλον. Αλλά και για να γίνει —όχι εξ ορισμού απευκταίο, ίσως μάλιστα και επιθυμητό— θέλει χρόνο πολύ. Άλλωστε για τον σκοπό αυτόν έχει βάλει υποψηφιότητα η βορειοαμερικανική κουλτούρα και η σχετική της βιομηχανία τής κουλτούρας, που εννοείται ως θόρυβος και άμορφος κατακερματισμός τών μορφών. Ήδη αυτή η κουλτούρα έχει κατακτήσει πολλά. Και, εν πάση περιπτώσει, απ’ αυτή την άποψη, η ισχυρότερη ενοποιητική κουλτούρα θα ήταν η χριστιανική· είχε δίκιο, από τη σκοπιά του, ο Χριστόδουλος που έβαλε τις φωνές για την ‘‘αποχριστιανοποίηση’’ της Ευρώπης, αφού τα περί χριστιανισμού απαλείφθηκαν από τη Χάρτα τών Δικαιωμάτων. Αλλά, ευτυχώς, στην Ευρώπη υπάρχουν πολλοί χριστιανισμοί.

Αυτά τα τρία ελλείμματα, κι άλλα πολλά, όπως το κοινωνικό, το οικολογικό, το εργασιακό κ.λπ., πάνε να γεννήσουν μια Ευρώπη που δεν μπορεί να αναγνωρίσει τον εαυτό της. Γιατί ούτε με το τέχνασμα του φεντεραλισμού καλύπτονται τα ελλείμματα. Το έχω ξαναγράψει: μπήκαμε σε μια διαδικασία στην οποία «ένα κράτος γεννιέται στη ζούλα».

Πολλοί έβαλαν τις φωνές γιατί στη Νίκαια υπερίσχυσαν τα συμφέροντα εξουσίας τών ‘‘μεγάλων’’. Αλλά γιατί; Πίστευαν ότι οι εξουσίες θα καταργούνταν με την υπέρβαση, τάχα, του εθνικού κράτους; Οι παλαιοί σοσιαλιστές έλεγαν: Αν το κράτος είναι πανίσχυρο, χαθήκαμε, κι αν είναι αδύναμο, πάλι χαθήκαμε. Είχαν δίκιο. Το πανίσχυρο ευρωπαϊκό κράτος, έστω φεντεραλιστικής μορφής, θα είναι μια πανίσχυρη εξουσία. Και η λαϊκή εξουσία στην άκρη. Τι προβλέπει περί αυτού η αναθεώρηση του Συντάγματος; Απλώς τίποτε.

Η Ευρώπη δεν θα μπορούσε να προχωρήσει υπέρ τών λαών της και των αξιών της, παρά μόνο στη βάση τού «κοινοτικού κεκτημένου» που είχαν σιωπηρά θεσπίσει οι παλαιότεροι πρωταγωνιστές της, καίτοι συντηρητικοί αυτοί. Οι νέοι, και ουδόλως νέοι στα χρόνια ή τις ιδέες, βιάζονται και βιάζουν.

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

24 σχόλια:

LeftG700 είπε...

Οι αναγνώστες που θα διαβάσουν κάπως προσεκτικά το άρθρο τού Ελεφάντη, δεν θα δυσκολευτούν να καταλάβουν το αλύπητο ‘‘ξύλο’’ που ρίχνει από τον τάφο του σε κόσμο και κοσμάκη. Διότι ο Ελεφάντης μπορεί να ήταν, όπως έχει επικρατήσει να λέγεται, ευρωπαϊστής (εμείς δεν καταλαβαίνουμε τι ακριβώς σημαίνει ο όρος, αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό το θέμα μας), μπορεί να ήταν παιδί τού ευρωκομμουνισμού (Θεός σχωρέστον τον ευρωκομμουνισμό, αν και ούτε αυτόν τον όρο κατανοούμε επακριβώς), αλλά δεν ήταν ούτε αφελής, ούτε πολιτικάντης, ούτε δειλός, ούτε, πολύ περισσότερο και στο φινάλε-φινάλε, μαλάκας! Έτσι, πλακώνει στις ‘‘γρήγορες’’ και με συνοπτικές διαδικασίες, τους ορκισμένους ευρωπαϊστές τού ΣΥΝ (αλλά και ορισμένους τού ΣΥΡΙΖΑ, γιατί κι εκεί ευδοκιμεί το είδος) που πιστεύουν, ως γνήσιοι οικονομιστές (ο Ελεφάντης τούς λέει έτσι, όχι εμείς), ότι τα προβλήματα θα λυθούν με την κοινοτικοποίηση του χρέους, τα ευρωομόλογα και την περαιτέρω ενοποίηση της ΕΕ, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια όλα τα υπόλοιπα για τα οποία κάνει λόγο ο μακαρίτης. Και βέβαια, ο Ελεφάντης κάνει ασήκωτους απ’ το ‘‘ξύλο’’ όλους εκείνους οι οποίοι πάνε να μας πλασάρουν τον τυφλό, δογματικό και εν πολλοίς ηλίθιο ‘‘ευρωπαϊσμό’’ τους ως …αντιεθνικισμό και …διεθνισμό!!! Ο κατάλογος μακρύς (τηρουμένων των διαφορών τους) : Από Γ. Μηλιό, Ε. Τσακαλώτο, Χ. Λάσκο, Δημοσθένη Παπαδάτο-Αναγνωστόπουλο, Πέτρο-Ιωσήφ Στανγκανέλη, (αλλά και Ηλία Κανέλλη, Διονύση Γουσέτη κ.λπ.) και δεν συμμαζεύεται, μέχρι θεωρητικούς τού ‘‘αντιεθνικισμού’’ και υπέρμαχους του ‘‘αυτόνομου’’ πλήθους (π.χ. Άκης Γαβριηλίδης) ή λιγότερο προβεβλημένους, αλλά πάντως γνωστούς και μη εξαιρετέους, στη μπλογκόσφαιρα τουλάχιστον, ‘‘αντιεθνικιστές’’ και ορκισμένους εχθρούς τού ‘‘λαϊκισμού’’, τύπου Ροϊδολασκαράτων, Νοσφεράτων ή Μαδημένων Μαργαρίτων και Αριστερών Στρουθοκαμήλων (αριστερών, επειδή στο σχολείο έπαιζαν μέσα αριστερά και τώρα φοράνε το ρολόι τους στο αριστερό χέρι!).

Άγγελε, γερά! Γερά με τσαμπουκά! Κι αν μπορείς, ρίξε και καμια παραπάνω για πάρτη μας!

Μάρκομ Ξ είπε...

Θα ξεκινήσω συγκινησιακά. Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον Άγγελο Ελεγάντη προσωπικά. Για λίγο βέβαια και ουδόλως διατείνομαι ότι τον έζησα, αλλά είχα την ευκαιρία να συζητήσω μαζί του και να μοιραστώ κάποιες ημέρες από τη ζωή μας. Το πρώτο που θέλω να επισημάνω είναι ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο αυθεντικό: αυτό που ήταν και που πίστευε, με τον τρόπο που το πίστευε το διαβαζες στο πρόσωπό του, στην πίπα που κάπνιζε. Το δεύτερο είναι ότι ό,τι έλεγε ήταν φανερό ότι το είχε ψάξει, το είχε διαβάσει, είχε πονέσει για να το κατακτήσει. Το τρίτο και σημαντικότερο, ότι δεν έκρυβε καμιά σκοπιμότητα πίσω από αυτά που πρέσβευε. Δόξα και τιμή σε τέτοιους ανθρώπους, άσχετα με το πόσο συμφωνούμε με τα πιστεύω τους.

Επί της ταμπακιέρας τώρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλ. ο ΣΥΝ και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, επιλέγει να προσαρμοστεί στον "ευρωπαϊσμό" που έχει συστηματικά καλλιεργηθεί χρόνια και χρόνια τώρα από την καθεστηκυία τάξη με την συνεπικουρία των πιο διάσημων εκπροσώπων της αριστεράς. Δεν λέω ότι υποτάσσεται ολοκληρωτικά στις κενού περιεχομένου εξαγγελίες περί "ευρωπαϊκής ενοποίησης", "κοινού σπιτιού" κλπ. Εδώ υπάρχει μια δυσκολία. Από τη μια, η αστική τάξη προβάλει σαν τυράκι την 'ευρωπαϊκή ενοποίηση', εννοώντας τον υπερσυγκεντρωτισμό της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Από την άλλη, ο μαρξισμός (και κατ' επέκταση η αριστερά που ορκίζεται ή έστω ασπάζεται αυτόν) έχει σαν αρχή τον διεθνισμό, την προοπτική κατάργηση των εθνικών διαχωρισμών, με λίγα λόγια τον διεθνισμό. Πως λοιπόν μπορείς να είσαι διεθνιστής και να αρνείσαι την 'ευρωπαϊκή ενοποίηση';

(συνεχίζεται)

Μάρκομ Ξ είπε...

(συνέχεια)

Το ζήτημα είναι τόσο απλό, όσο και δύσκολο. Ανάγεται στο αν πιστεύει κανείς ότι μπορεί η εργατική τάξη μιας χώρας -και πιο συγκεκριμένα της Ελλάδας- να χαράξει την πορεία της ανεξάρτητα από τις εξελίξεις σε άλλες χώρες και δη ευρωπαϊκές. Σύμφωνα με τον Μαρξ, η κάθε εργατική τάξη πρέπει να ξεμπερδεύει πρώτα απ' όλα με τη δικιά της, εθνική αστική τάξη. Με άλλα λόγια, δεν μπορείς να περιμένεις τι θα κάνει ο γείτονας, για να ξεμπερδεύεις με τον κλέφτη που κλέβει εσένα. Σίγουρα θα βοηθούσε να δρα παράλληλα με εσένα και ο γείτονας, γιατί οι κλέφτες, παρότι αφιερωμένοι ο καθένας σε κάποιον "νοικοκύρη", συνεργάζονται και δρουν παράλληλα. Επιπροσθέτως, ειδικά για την Ελλάδα, όλοι ξέρουμε ότι έχουμε μια κατ' εξοχήν κομπραδόρικη αστική τάξη, που εξαρτάται πλήρως από ξένες, ομοούσιες μαφίες, οι οποίες παρεμβαίνουν απροκάλυπτα από καταβολής Ελλαδικού κράτους. Αυτή ακριβώς η παρεμβολή και η αθρόα, βραχυπρόθεσμη οικονομική υποστήριξη των μικρομεσαίων στρωμάτων της χώρας προκειμένου αυτά να παραμένουν αδρανή πολιτικά, έχει διαμορφώσει ιδιαίτερες συνθήκες στη Μπανανία που λέγεται Ελλάδα. Η επιπρόσθετη λοιπόν δυσκολία που έχει η εργατική τάξη στην Ελλάδα σε σχέση με άλλες χώρες, είναι ότι πρέπει, εκτός από το να ξεμπερδεύει με την εγχώραι αστική τάξη (πράγμα το οποίο δεν θεωρώ τόσο δύσκολο, δεδομένης της καθυστέρησής της), να δείξει στους ξένους τοποτηρητές ότι αυτά που πληρώνουν για να ελέγχουν τη χώρα είναι περισσότερα από αυτά που κερδίζουν.

(συνεχίζεται)

Μάρκομ Ξ είπε...

(συνέχεια)

Αυτό ακριβώς προσπαθεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσω κυρίως του ηγέτη του (αλλά και άλλων επιφανών στελεχών του), από τον Μάιο του '12 και δώθε. Φυσικά, υπάρχουν ακόμα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί που εκτός από τον κύριο στόχο, προσπαθούν να παραμείνουν αποδεκτοί συνδαιτημόνες σε αστικά τραπεζώματα, να εκλεγούν βουλευτές και να παραμείνουν καλεσμένοι σε κανάλια και ραδ. σταθμούς. Δεν διατείνομαι ότι είναι πουλημένα τομάρια, απλά οι συνθήκες διαβίωσης, ο Μπερνστάιν, ίσως ακόμα και ο Τολιάτι τους επηρέασαν λίγο περισσότερο από ότι άντεχε η μαρξιστική παιδεία τους (οι επηρεασμένοι από τον Κύρκο έχουν μεταναστεύσει στη ΔΗΜΑΡ προ πολλού).

Για τους δύσπιστους, αναφέρω μόνο ένα χαρακτηριστικό από τα πολλά στοιχεία που μπορώ να παραθέσω. Η άρνηση των πιο επίσημων θεσμικών της "ευρωπαϊκής κοινότητας" να συναντηθούν με τον Τσίπρα, καταδεικνύει ότι όντως φοβούνται τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν μη τι άλλο, οι συριζαίοι είναι αναξιόπιστοι στα μάτια τους. Ας μην παραγνωφίζουμε, ότι οι τοποτηρητές μας, έχουν συνηθίσει σχεδόν ενάμιση αιώνα τώρα να συνδιαλέγονται με απολύτως πειθήνιους πολιτικούς παράγοντες (ίσως αυτό το στοιχείο αποτελεί και μια από τις αδυναμίες τους). Αυτό λοιπόν, το γεγονός δηλαδή ότι η SIEMENS φοβάται τον Στρατούλη, ενώ έχει για τα αρχίδια της π.χ. τον Μαΐλη (προφανώς υπονοώ όσους αυτοί οι δύο εκφράζουν) για μένα είναι αρκετό. Προς το παρόν. Διότι εγώ και ο κάθε εγώ διανοούμενος μικροαστός, δυνάμει ταξικός αυτομολήσας προς την εργατική τάξη έχω σκοπιμότητες σε αντίθεση π.χ. με τον αξιοσέβαστο Άγγελο Ελεφάντη.

(συνεχίζεται)

Μάρκομ Ξ είπε...

Το ζήτημα λοιπόν είναι το εξής: μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τον τρόπο που πολιτεύεται να διαρρήξει την σχεδόν αιώνια και βάλε σύμπραξη των εγχώριων φεουδαρχών με τους εξωχώριους αστούς; Επειδή είμαι "κολλήμένος" μαρξιστής (ή μαρξίζων για τους πιο αυστηρούς) δεν πιστεύω ότι οι χαρισματικές προσωπικότητες μπορούν να αλλάξουν την ιστορία. Μπορούν όμως, στα πλαίσια της συγκεκριμένης κατάστασης και των παρούσων συνθηκών να ενθαρύννουν την αυτενέργεια της ταξικά συνειδητοποιημένης πρωτοπορίας. Με άλλα λόγια, ο Τσίπρας δεν είναι Μεσσίας, αλλά καλύτερα ο Τσίπρας, παρά ο Κωνσταντόπουλος (τον οποίο σέβομαι και εκτιμώ).

Δεν θέλω να μακρυγορώ άλλο. Δεν περιμένω από τον ΣΥΡΙΖΑ να φέρει τη λύτρωση. Απλά μπορεί να ευνοήσει τις συνθήκες, ώστε ένα νέο πολιτικό μόρφωμα να ανδρωθεί (συγγνώμη ζητώ από τις γυναίκες, αλλά δεν ξέρω άλλη κατάλληλη λέξη) που να οδηγήσει την εργατική τάξη (όπως αποτυπώνεται σήμερα) στην κατάκτηση της εξουσίας και μακροπρόιθεσμα στην απελευθέρωση της ανθρώπινης προσωπικότητας.

Δυστυχώς, το επονομαζόμενο ΚΚ της Ελλάδας, είναι μια γκρούπα βολεψάκηδων που στα δύσκολα επέλεξαν να υπογράψουν δήλωση και να καθοδηγησουν τους ελάχιστους πια οπαδούς τους στην απογοήτευση και τον ατομισμό.

επιτέλους ολοκλήρωσα,
Μάρκομ Ξ

Ενη είπε...

Αριστερά Φιλαράκια,

Βέβαια εσεις προτεινετε στον Τσιπρα να διαβάσει το αρθρο του Ελεφάντη, αλλά μεχρι να δουμε την "αποψη" του, ας πουμε κι΄εμεις δυο λόγια.

Λοι-πον

Το αρθρο δημοσιευθηκε πριν δέκα χρόνια δηλαδή την εποχή που υπογραφηκε η Συνθηκη της Νικαιας (26/2/2001 και θα εφαρμόζονταν απο την 1/2/2003)
η οποια μεταρρύθμισε τη θεσμικη δομη της ΕΕ για να προσαρμοσθει στην προς ανατολας διευρυνση.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%B1%CF%82

Και απο τη γενικο προβληματισμό του Ελεφάντη προκύπτει οτι μια ευρωπαικη ενοποίηση που θα ειναι μονο , πολιτικη, οικονομικη, δημοσιονομικη, αλλά

δεν θα υπάρχουν τα στοιχεια της διαφορετικης ιστορικης διαδρομης των ευρωπαικων κρατων- εθνων, της κουλτουρας και της εννοιας του "ευρωπαικου λαου",

τί σόι ευρωπαικη ενωση θα ειναι αυτή;

Το μονο σίγουρο που θα μπορουσε κανείς να πει, ειναι οτι δεν θα ειναι οι αντιστοιχες ΗΠΑ, και δεν χρειαζεται μεγάλη ανάλυση γι΄αυτό.

Ο ευρωπαικος γεωγραφικός χώρος αποτελειται απο εθνη-κράτη (ανεξάρτητα το πως προηλθαν ιστορικά), τα οποια εχουν

μια μακρόχρονη ιστορία, οπου υπήρξαν και συμμαχίες και πόλεμοι μεταξύτους.

Ειναι ομως αλλο αυτό και αλλο η συζήτηση που γίνεται σήμερα στην πολιτικη σφαιρα.

Σήμερα ο κόσμος ζει μια απο τις οδυνηρότερες οικονομικές κρίσεις, 27 χώρες μέλη ανήκουν σε μια ευρωπαικη ενωση, που

προσπαθει να γίνει μια ενοποιημένη ευρώπη, ομως

εξακολουθει να ισχύει το καπιταλιστκό σύστημα σε ολες τις χώρες μέλη.

Το οτι σε ενα κόμμα υπάρχουν ευρωπαιστες η αντιευρωπαιστές δεν σημαινει οτι μπορουν να

αλλάξουν (πλην ολων των αλλων) και τη... γεωγραφικη θέση της χώρας.

Και οι λατινοαμερικανικές χώρες ειναι συνασπισμένες σε συμμαχίες μεταξύ τους, λογω και γεωγραφικης θέσης αλλά και λόγω ολων των αλλων παραγόντων που διαμόρφωσαν τον πολιτισμό τους ιστορικά.

Ετσι το να λέμε να γίνουμε Αργεντινη, δημιουργει ερωτηματικά δηλαδή

να γίνουμε Αργεντινη στο οικονομικό πεδίο, στο πολιτιστικό, στο γεωγραφικό (υπέδαφος κλπ.), να

ανήκουμε στις συμμαχίες των λατινοαμερικανικων χωρών, τι τέλος πάντων;;;;

Ετσι, οπως και να το δουμε η Ελλαδα υπάρχει στον ευρωπαικο χώρο,

αν κάποιες πολιτικές δυνάμεις εχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν τα πάντα στην ευρωπαικη ηπειρο, δηλαδή το πολιτικο-οικονομικο σύστημα

ε, τότε ιδου η ροδος ιδου και το πήδημα.

Δεν ειναι το θέμα ευρωπαιστες η αντι-ευρωπαιστες αλλά αυτοι που δέχονται οτι ισχύει ενα σύστημα που δύναται να αλλαξει σταδιακά και

αυτοί που νομίζουν οτι θα αλλάξει με την .....ανατροπή.

Ποια ομως και πως;

υγ. Μην ακουσουμε τα γνωστα τσιτατα. (-;






Ανώνυμος είπε...

Χαίρομαι που ξεκολήσατε από τον δύσμοιρο Αλαβάνο και ανακαλύπτετε σιγά σιγά τον Τσίπρα.
-Σε λίγο και τον Μηλιό με το καλό-.
Δεν είναι κακό να αλλάζεις γνώμη προς την πραγματικότητα. Κάθε άλλο μάλιστα.
Για όποιον έχει στοιχειώδη πολιτική ωριμότητα όμως πρέπει να γνωρίζει οτι όλα κρίνονται από τον ταξικό συχχετισμό των δυνάμεων.
Το να επιζητήσεις μια ταξική σύγκρουση χωρίς συμμάχους εναντίον των απανταχού καπιταλιστών , ντόπιων και ξένων, μόνο οι αριστεριστές ονειρεύονται μέσα στα ομιχλώδη παιδικά τους όνειρα.
Καλή φώτιση.
markos

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκομ Ξ,


Αφού πέρασαν δυο μέρες και δεν ήρθε κανείς εδώ από τους ορκισμένους αριστερούς ‘‘ευρωπαϊστές’’, έστω και για να αποπειραθεί να δώσει κι αυτός καμιά στις πολλές που έφαγε από τον Ελεφάντη, ας πάρουμε το λόγο.

Κατ’ αρχήν, για τον άνθρωπο. Δεν είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε ούτε καν για χειραψία. Εγώ και άλλος ένας από την παρέα έτυχε να τον ακούσουμε σε μία προεκλογική συμμάζωξη στις εκλογές τού 2004. Μας είχε φανεί γοητευτικός ομιλητής και άνθρωπος (άσχετα με το γεγονός ότι ούτε με όλα όσα είχε πει τότε συμφωνούσαμε, ούτε και με τις γενικότερες αντιλήψεις του είμαστε σύμφωνοι μέχρι τελευταίας παραγράφου). Πάντως, κι εμείς, κρίνοντας από την ιστορία του και την όλη πορεία του, τον έχουμε στο μυαλό μας ως έντιμο, ασυμβίβαστο και γενναίο στον να εκφράζει ανοιχτά τη σκέψη του χωρίς να υπολογίζει το όποιο ‘‘κόστος’’. Εμείς, τέτοιους ανθρώπους τους τιμούμε, ακόμα κι αν είναι πολιτικά απέναντι. Πόσω μάλλον τον Ελεφάντη που ήταν δικός μας…

Τώρα, αφού δηλώσουμε ότι οι απόψεις μας ταυτίζονται σχετικά με την υποχρέωση της Αριστεράς κάθε χώρας να ξεμπερδεύει κατ’ αρχήν με την εγχώρια (και τους ξένους φίλους της) αστική τάξη, μερικές επισημάνσεις δικές μας αναφορικά με κάποια σημεία τού σχολίου σου (αν κρίνω από την έκτασή του, κάπου σε ‘‘ερεθίσαμε’’ δημιουργικά —καλό είναι αυτό! :-) ).

Λες: Πώς λοιπόν μπορείς να είσαι διεθνιστής και να αρνείσαι την 'ευρωπαϊκή ενοποίηση'; Και αμέσως μετά απαντάς Το ζήτημα είναι τόσο απλό, όσο και δύσκολο. Για μας, ελάχιστη δυσκολία παρουσιάζει. Κι όση υπάρχει δεν οφείλεται σε πραγματικές συνθήκες, αλλά σε ιδεολογήματα που, αν και χαλκεύτηκαν από τους θιασώτες τής ελευθερίας τού κεφαλαίου, τα έχουν καταπιεί αμάσητα σημαντικά τμήματα της Αριστεράς —εγχώριας και ευρωπαϊκής.

Ένα άλλο: Δεν είμαστε σίγουροι ότι το επιχείρημα «σας κοστίζουμε περισσότερα από όσα κερδίζετε από εμάς» λέγεται (από όποιους λέγεται) στα σοβαρά. Θέλουμε να πιστεύουμε πως όχι και πως δεν είναι παρά ένα επιχείρημα που έχει ως στόχο να ακυρώσει τις κατηγορίες περί κόμματος της δραχμής, παρουσιάζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ ως κοπτόμενο για τη συνοχή τής ΕΕ. Το να πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι το κεφάλαιο χάνει είναι νομίζουμε μεγάλη αφέλεια (μη ξεχνάς ότι κάθε κεφαλαιακή επένδυση στην αρχή και πριν εμφανιστούν κέρδη είναι …ζημιά!).

Ένα τρίτο: Φυσικά και φοβούνται τον ΣΥΡΙΖΑ. Τρέμουν, όχι απλώς φοβούνται! Δεν θα συμφωνήσουμε όμως ότι γράφουν στα τέτοια τους το ΚΚΕ. Ότι παρακαλάνε να συνεχίσει την ίδια αδιέξοδη γραμμή ναι. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.

Κι ένα τελευταίο. Γράφεις: Δυστυχώς, το επονομαζόμενο ΚΚ της Ελλάδας, είναι μια γκρούπα βολεψάκηδων που στα δύσκολα επέλεξαν να υπογράψουν δήλωση και να καθοδηγησουν τους ελάχιστους πια οπαδούς τους στην απογοήτευση και τον ατομισμό.

Κόψε κάτι. Κι αν κρίνουμε από την αναβολή τού συνεδρίου τους, μάλλον πρέπει να κόψεις κάμποσα…


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλη Ένη,


Το ωραίο δεν είναι ότι βαφτίζεις το κοτόπουλο ψάρι. Το ωραίο είναι ότι πας να παρουσιάσεις και τον Ελεφάντη να καταφεύγει στην ίδια τακτική! Δεν ντρέπεσαι, πεθαμένον άνθρωπο; ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε μάρκο,


Χωρίς παρεξήγηση: Ανάμεσα στους αναγνώστες μας πρέπει να είσαι ένας από τους πιο επιπόλαιους στην ανάγνωση! Τι άλλο να υποθέσω όταν μετά από τέτοιο μπουγιουρντί σαν αυτό τού Ελεφάντη γράφεις ότι περιμένεις να αλλάξουμε γνώμη για τον Μηλιό; Το "ξύλο" που τρώει ο Μηλιός δεν το κατάλαβες;

Παραπέρα: Ποια γραφτά μας σε έκαναν να πιστεύεις ότι ήμαστε κολλημένοι με τον Αλαβάνο; Μπορείς να μας τα υποδείξεις;

Κι ακόμα: Γιατί τον αποκαλείς δύσμοιρο; Επειδή κατάλαβε από τους πρώτους ότι ΣΥΝ χωρίς ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ένας ψόφιος ποντικός; Ή επειδή προώθησε στην ηγεσία τού ΣΥΝ τον ...Τσίπρα;

Ένα τελευταίο κι αυτό να το βάλεις καλά στο μυαλό σου, σε παρακαλώ.

Όπως δεν είμαστε κολλημένοι με κανένα κόμμα τής Αριστεράς, παρά μόνο με το σύνολό της, νοούμενο ως παράταξη, έτσι και δεν είμαστε κολλημένοι με κανένα πρόσωπο κι ούτε θα γίνουμε ποτέ προσωπολάτρες. Αυτά πεθάνανε, δεν το έχεις καταλάβει ακόμα; Ή νομίζεις ότι είμαστε σαν κάτι κυριούλες που λένε "Αχ, ο Αλέξης! Έςκτακτος, έκτακτος σου λέω χρυσή μου!";

Πολιτική κάνουμε εδώ, φίλε μάρκο! Δεν μαλακιζόμαστε!


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Δευτερεύον, αλλά ας το επισημάνω. Το άρθρο του Ελεφάντη δεν πρέπει να είναι του Δεκεμβρίου του 2002, αλλά του 2000. Διότι τον Δεκέμβριο του 2000 μόνον μπορούσε να γράφει ο ίδιος "προ ημερών" και να αναφέρεται στη συνάντηση της Νίκαιας - τον Δεκέμβριο του 2002 ήταν η σύνοδος της Κοπεγχάγης.Ως προς την ουσία βρήκα το άρθρο μεγάλης πολιτικής εμβέλειας και διορατικότητας και -πόσο σημαντικό- μηδενικής εμπάθειας: δείτε μόνον την χωρίς προκαταλήψεις αναφορά του Ελεφάντη στον Χριστόδουλο και στο (απ' την σκοπιά του) δίκιο και συνεννοηθήκαμε.

Ενη είπε...

Μαλλον πρέπει να ξαναδιαβάσετε ο,τι γραφω.

Δ`~. είπε...

Μια χαρά ορθότατο -στην ουσία του πέρα από επιμέρους διαφωνίες- είναι το άρθρο, διαυγές και κυρίως πολιτικό (δηλαδή όχι ακόμα μια ηθικιστική ψυχομπουρδολογία). Είναι taboo και πυρήνας πολλών αποτυχιών τα ζητήματα που θέτει, κομβικά. Καλά κάνετε και σκαλίζετε.

Όταν βλέπεις άνθρωπο που αναφέρει λέξεις όπως Φράγκοι και Σάξονες (για να μην αναφέρθουμε στο Ρωμιοί και κάποιοι λιποθυμήσουν) ή να αναφέρει όρους όπως ''πολιτικο-πολιτισμικό πεδίο'' είναι φανερό πως δεν έχει καταπιεί παραμύθες και γνωρίζει ιστορία -βέβαια το δύσκολο δεν είναι να γνωρίζεις, αλλά να μην φοβάσαι να πεις με σθένος τη γνώμη σου.

Και βέβαια λείπει ο ευρωπαϊκός λαός καθώς ως έχει η Ευρώπη είναι μια κίνηση των ελίτ και τουλάχιστον κάποιοι λαοί δείχνουν να έχουν τη διάθεση να είναι εθνικοί -και όχι εθνικιστικοί όπως σωστά τονίζει... καθώς ένα από τα κομβικότερα σημεία στο κείμενο είναι τούτο (το παραθέτω ξανά για να ξαναδιαβαστεί):

''όχι εθνικιστικοί όπως διδάσκει η ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΟΛΟΓΙΑ, την οποία υιοθέτησαν αυτοστιγμεί σχεδόν όλοι οι Έλληνες πολιτειολόγοι και δημοσιολόγοι.''
Βέβαια οι ηθικοοικονομοκεντριστές δεν ασχολούνται με τα ''πολιτικά'' ιδιαίτερα...

Το άλλο κομβικό σημείο είναι ότι λέει για την Σοβιετική Ένωση (το ζήτημα της γλώσσας είναι υπερσημαντικό, είναι ζήτημα -κυρίαρχης- συνείδησης και ιδεολογίας -η Ε.Ε. ξέρει ότι χωρίς λατινοποίηση και ομοιομορφοποίηση των αλφάβητων δεν μπορεί να προχωρήσει).

Η ενιαία κουλτούρα προσπαθεί να λυθεί κάτω από τον όρο ''φιλελευθερισμός'' -Liberalισμός για να μιλάμε πιό σωστά- που σημαίνει ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΙΣΜΟΣ (ή αγγλισμός όπως λέω εγώ κάποιες φορές χαρακτηριστικά) και πλήρη κυριαρχία αυτής της κοσμοθέασης καθώς ο γαλλικός πολιτικός φιλελευθερισμός ηττήθηκε κατά κράτος από τον αγγλικό ηθικοοικονομικό (Locke, Smith και τα ρέστα).
Στη βορειοαμερικανική κουλτούρα για μια περίοδο αντιστάθηκαν οι Γάλλοι, μετά κατέβασαν το κεφάλι.

Αυτά ως απόλύτως στοιχειώδη, μπορούν να γραφούν άπειρα και να γίνουν εκτεταμένες συζητήσεις με αφορμή το κείμενο, αλλά όπως είπατε και εσείς δεν ήρθε κανείς εδώ...

''Τώρα που τα ενωμένα έθνη αρχίζουν να ανακτούν την Ευρώπη απο τους ναζί, ξεκινά η δημοκρατική φάση της αποικιοκρατικής πολιτικής...
Αυτό που οι Ευρωπαίοι συνήθιζαν να ονομάζουν με κάποια περιφρόνηση ιθαγενή πολιτική τώρα εφαρμόζεται στους ίδιους.''

Dwight Macdonald.

Στη κοινωνική ψυχολογία είναι γνωστό πως ένα μεγάλο μέρος θεωριών φιλτράρεται από τις Η.Π.Α και την Αγγλία πρίν έρθουν στα καθ΄ημάς -και αυτός πέρα από το πόσες θεωρίες προέρχονται από Η.Π.Α και Αγγλία.
Στο 40ό παγκόσμιο συνέδριο του διεθνούς ιδρύματος κοινωνιολογίας που πραγματοποιήθηκε στο Νέο Δελχί, το θέμα του συνεδρίου ήταν: ''Μετά τη Δυτική Ηγεμονία: οι κοινωνικές επιστήμες και το κοινό τους.'' και υπήρχε η εξής ερώτημα στα εισαγωγικά περί του συνεδρίου:

''Με ποιους τρόπους η γλώσσα στην οποία οι κοινωνικές επιστήμες πραγματοποιούνται/φέρονται - κυριολεκτικά η γλώσσα στις οποίες οι κοινωνικοί επιστήμονες διαβάζουν, μιλούν και γράφουν - έχουν επιπτώσεις στο περιεχόμενο των κοινωνικών επιστημών;''

Την καλημέρα μου και καλή εβδομάδα.
Δ`~.

Υ.γ: οι άνθρωποι που γράφουν με διαύγεια και σθένος είναι σχεδόν πάντοτε αυθεντικοί. Και η μη εμπάθεια πολλές φορές φανερώνει ένα υψηλότερο επίπεδο ανάλυσης.

LeftG700 είπε...

Ανώνυμε φίλε (όνομα, όνομα, θα το λέμε μέχρι να γίνουμε …φόρτωμα! ;-) )


Έχεις απόλυτο δίκιο για τη διόρθωση, ήδη την έκανα, και σε ευχαριστούμε πολύ! Το ‘‘ορέο’’ είναι το εξής: Το άρθρο έχει αντιγραφτεί από μία μικρή έκδοση της Αυγής με ανάτυπα άρθρα τού Ελεφάντη, που τη βγάλανε λίγες μέρες μετά το θάνατό του. Εκεί, υπάρχει η λανθασμένη ημερομηνία. Επειδή ξέρω τις τσαπατσουλιές τής Αριστεράς, τσεκάρισα την ημερομηνία στο ημερολόγιο. Και έβγαινε ημέρα Τρίτη. Το άρθρο όμως, όπως και όλα όσα περιέχονται στο βιβλιαράκι, είναι από τα κυριακάτικα Ενθέματα. Και σκέφτηκα: Εντάξει, έχουν κάνει λάθος στην ημερομηνία. Πρέπει να δημοσιεύτηκε ή στην Αυγή τής Κυριακής 15 Δεκεμβρίου ή στην Αυγή τής επόμενης Κυριακής. Αφού δεν μπορώ να ξέρω την ακριβή ημερομηνία, ας βάλω αυτή. Για δύο μέρες δεν χάλασε ο κόσμος.

Και δεν πρόσεξα το προφανές: οι δύο μέρες είναι δύο …χρόνια! Και πάλι θενξ. (Πρόσθετη επιβεβαίωση: Η 17η Δεκεμβρίου τού 2000 είναι Κυριακή! ;-) )

Χαιρόμαστε που βρήκες κι εσύ το άρθρο σημαντικό και που συμμερίζεσαι τη δική μας εκτίμηση προς το πρόσωπο του Ελεφάντη.

Για κανόνισε να τα λέμε! Αφού είσαι και τόσο παρατηρητικός (= προσεκτικός) αναγνώστης, θα μας διορθώνεις και τα λάθη! :-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλη Ένη,


Διάβασα και παραδιάβασα προσεκτικά. Εσύ μάλλον δεν διάβασες. Ας περιοριστώ σε ένα μόνο (αν και κομβικό) σημείο, που αποδεικνύει τον ισχυρισμό μου:

Ο κακόμοιρος ο Ελεφάντης γράφει σε κάποιο σημείο:

Αναπαράγοντας το μοντέλο τού εθνικού κράτους προκρίνουν, βουλησιαρχικά, την ‘‘υπέρβασή’’ του μέσα στη βραχεία διάρκεια, μέσα στα τέρμινα από Διακυβερνητική σε Διακυβερνητική. Ωστόσο χρειάστηκαν αιώνες οι Ρωμιοί να γίνουν Έλληνες, οι Βησιγότθοι Ισπανοί, οι Φράγκοι να γίνουν Γάλλοι, οι Σάξονες Άγγλοι, οι Βαλλόνοι Βέλγοι, οι Βενετσανο-Φλωρεντινο-Ρωμαίοι να γίνουν Ιταλοί κ.λπ.

Τι σχέση έχει το πνεύμα αυτού τού αποσπάσματος με αυτό που λες εσύ, όταν γράφεις:

Και απο τη γενικο προβληματισμό του Ελεφάντη προκύπτει οτι μια ευρωπαικη ενοποίηση που θα ειναι μονο , πολιτικη, οικονομικη, δημοσιονομικη, αλλά
δεν θα υπάρχουν τα στοιχεια της διαφορετικης ιστορικης διαδρομης των ευρωπαικων κρατων- εθνων, της κουλτουρας και της εννοιας του "ευρωπαικου λαου",
τί σόι ευρωπαικη ενωση θα ειναι αυτή;


Δηλαδή, ο προβληματισμός τού Ελεφάντη περιορίζεται στο ότι δεν υπάρχει μία ενιαία συνθετική αφήγηση για τις χώρες τής Ευρώπης, οπότε, αν αυτή συναρμολογηθεί και αρχίσει να προμοτάρεται πανευρωπαϊκά θα ανοίξει σαμπάνιες εκεί που βρίσκεται τώρα;;;

Φίλη Ένη, ο Ελεφάντης λέει το εξής απλό —και το λέει κυρίως προς τους φενταραλιστές τής Αριστεράς, γιατί το σπίτι του φροντίζει πρώτα κάποιος (αλλά και γιατί υπολογίζει ότι οι ‘‘άλλοι’’ το ξέρουν πολύ καλά):

Παιδιά, αφήστε τις μαλακίες. Στον ορατό ιστορικό χρόνο μία ενοποιημένη Ευρώπη δεν θα είναι παρά ένα (καπιταλιστικό) υπερκράτος που θα δέσει τα εργατικά κινήματα όλων τών ευρωπαϊκών χωρών χειροπόδαρα! Πάψτε λοιπόν να προτείνετε φυγή προς τα εμπρός και αριστερά. Δεν υπάρχει αυτό, είναι στο μυαλό σας, πλάσμα τής φαντασίας σας! Να είμαστε ευρωπαϊστές, ναι. Όχι όμως και μαλάκες!


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Δ`~.,


Πολύ χρήσιμο, ουσιαστικό και εποικοδομητικό το σχόλιό σου! Να μας έρχεσαι! (Το νικ σου κάτι μού θυμίζει. Το έβαλα στο ψαχτήρι τού μπλογκ και βγαίνουν ένα κάρο αναφορές. Σε πέντε-έξι που έψαξα δεν βγήκες. Έχεις ξανάρθει εδώ; Αν όχι, καλώς όρισες!)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Δ`~.,


Μια και το έχω στο μυαλό μου και στην άκρη τού πληκτρολογίου μου, ας το βάλω και στην οθόνη. Γράφεις:

[...] αλλά όπως είπατε και εσείς δεν ήρθε κανείς εδώ...

Ξέρεις τι ισχυρό ρεύμα έχει η Αριστερά στις ...κότες;! ;-)


Τα λέμε

Ενη είπε...

Αριστερά Φιλαράκια,

Ας αρχίσουμε απο την αρχή.
Το ημερολογιακο σας λάθος (δεν θελησα να το επισημάνω ευθέως), ομως
με το να , αναγραψω ετη και ημερομηνίες φαινεται καθαρά. (σας διορθωσε αλλος σχολιαστης).
Οπως και το αντικειμενο της συνθηκης της Νίκαιας που ηταν η μεταρρύθμιση της δομης της ΕΕ για να προσαρμοσθει στην προς ανατολάς διεύρυνση.
Τότε που τα 15 χώρες μελη εγιναν 27, και προφανώς με ολη τη συζήτηση που διεξάγονταν τότε, ο Ελεφάντης εγραψε το αρθρο αυτό.

Ετσι γραφω οτ:

"Και απο τη γενικο προβληματισμό του Ελεφάντη προκύπτει οτι μια ευρωπαικη ενοποίηση που θα ειναι μονο , πολιτικη, οικονομικη, δημοσιονομικη, αλλά

δεν θα υπάρχουν τα στοιχεια της διαφορετικης ιστορικης διαδρομης των ευρωπαικων κρατων- εθνων, της κουλτουρας και της εννοιας του "ευρωπαικου λαου",

τί σόι ευρωπαικη ενωση θα ειναι αυτή;

Το μονο σίγουρο που θα μπορουσε κανείς να πει, ειναι οτι δεν θα ειναι οι αντιστοιχες ΗΠΑ, και δεν χρειαζεται μεγάλη ανάλυση γι΄αυτό.

Ο ευρωπαικος γεωγραφικός χώρος αποτελειται απο εθνη-κράτη (ανεξάρτητα το πως προηλθαν ιστορικά), τα οποια εχουν

μια μακρόχρονη ιστορία, οπου υπήρξαν και συμμαχίες και πόλεμοι μεταξύτους"

Με αλλα λόγια συμφωνώντας με τον Ελεφάντη λέω, τι σοι ευρωπαικη ενωση θα ειναι αυτή;

Και ακόμα οταν (πάλι συμφωνώντας με τον Ελεφάντη) λέω ,"ανεξάρτητα πως προηλθαν αυτά τα κρατη-εθνη ιστορικά". (ο προσεκτικος αναγνωστης καταλαβαίνει σε ποιο σημειο του αρθρου αναφερομαι).

Συνεπώς η δικιά σας "επεξηγηση" τι λέει ο Ελεφάντης "κομίζει γλαυκα" στην Ενη.

Λεπτομερέστερα και περισσότερο επεξηγηματικά τα εγραψε ο σχολιαστης με το ψευδώνυμο "Δ΄~", με τον οποιο συμφωνω απόλυτα.

Η δική σας ομως πρώτη απάντηση με την ευκολία της ρήσης "ονομάζεις το ψαρι κ΄ρέας η αντε κοτόπουλο" ηταν αστοχη (για να το πω κομψα)

και αληθεια εσεις δεν ντρεπεστε που που λέτε να ντρεπομαι, επειδή εξέφρασα ελευθερα την αποψή μου για ενα συγκεκριμένο θέμα, που μάλλον την παρερμηνευσατε;; (-;






Ενη είπε...

Συνέχεια

και παρακάτω (πάλι συμφωνώντας με τον Ελεφάντη)

αναφέρομαι στο πολιτικο-οικονομικο σύστημα που

ισχύει (επι του παρόντος αλλά και τότε) σε ολα τα κράτη μέλη

της ευρωπαικης ενωσης, δηλαδή το καπιταλιστικο σύστημα.

και αυτό το "παραβλέψατε".


Ανώνυμος είπε...

Μια φορά -αρκέτα- παλαιότερα είχα περάσει εάν θυμάμαι καλά, αλλά όπως και να 'χει (ξανα)καλώς σας βρήκα.
Οι αναφορές που βρήκες είναι από παλαιότερα -λογικά.

Στο τελευταίο που είπες, εντάξει, νομίζω πως η καθεμιά και ο καθένας επιλέγει κατά πόσο και πότε θα σχολιάσει, ναι μεν κατανοώ το χαρακτηρισμό σου αλλά επειδή δεν έχω παρακολουθήσει στενά δεν ξέρω τι μπορεί να έχει παιχτεί (και τι ενδεχόμενα να έχεις ''τραβήξει'').
Από εκεί και πέρα υποθετώ πως το ζήτημα για όλους μας είναι όταν εμφανιζόμαστε να έχουμε κάτι να πούμε και όχι απλά να βριζόμαστε -προφανώς κάποιες κρίσεις θα γίνουν ή κάποια ένταση θα υπάρξει ωστόσο έχουμε νομίζω γεμίσει εύκολα συμπεράσματα για ανθρώπους δίχως να λέμε κάτι ουσιώδες πάνω στα ζητήματα, αλλά και αυτό πάλι ίσως είναι θέμα γούστου και χαρακτήρα, τι να πω...

Χαιρετώ σας φίλοι.
Δ`~.

Ενη είπε...

Συνέχεια

Επίσης μου λέτε
"
Δηλαδή, ο προβληματισμός τού Ελεφάντη περιορίζεται στο ότι δεν υπάρχει μία ενιαία συνθετική αφήγηση για τις χώρες τής Ευρώπης, οπότε, αν αυτή συναρμολογηθεί και αρχίσει να προμοτάρεται πανευρωπαϊκά θα ανοίξει σαμπάνιες εκεί που βρίσκεται τώρα;;;"

Δεν υποστήριξα κάτι τετοιο στο σχολιο μου,
αντιθετα ειναι δικο σας υποθετικο συμπέρασμα.

LeftG700 είπε...

Φίλε Δ`~.,


Όχι, στις αναφορές (που όπως ξέρεις περιλαμβάνουν κεφαλαίο Δ, τελείες κ.λπ) δεν βρήκα σχόλιό σου, όπως σου έγραψα. Γι’ αυτό ζήτησα τη βοήθειά σου.

Μερικές εξηγήσεις. Δεν είναι το θέμα τι έχω τραβήξει εγώ ή άλλοι από την παρέα εδώ. Το θέμα είναι ότι, όπως λέει κι ο Ελεφάντης, τα σοβαρά ζητήματα δεν τα συζητάμε (ή τα συζητάμε ‘‘συνδικαλιστικά’’). Μπροστά σε αυτή την άρρωστη κατάσταση τα παίρνουμε. Έτσι, συχνά, καταφεύγουμε στην πρόκληση. Όχι για να ‘‘την πούμε’’ σε κάποιους. Αλλά για να τους ‘‘γαργαλίσουμε’’ μπας και ανοίξουν το στοματάκι τους.

Χαιρετούμε κι εμείς. Κι όποτε μπορείς κι έχεις κέφι, πέρνα κι από εδώ. Θα είσαι πάντα ευπρόσδεκτος και μετά χαράς. :-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλη Ένη,


Έχεις ξεστρατίσει. Βέβαια, μιλάμε για λεπτές έννοιες, αλλά, ρε γμτ, κάνε μια προσπάθεια.

Επιμένεις να ισχυρίζεσαι ότι κατά τον Ελεφάντη μία ενοποίηση χωρίς αυτό εκείνο ή το άλλο στοιχείο δεν θα είναι ενοποίηση όπως τη θέλουμε. Αυτό είναι το ένα (που το λένε πολλοί, ακόμα και οι ευρωπαϊστές). Το ζουμί είναι αλλού. Στο γράψαμε και το …έγραψες! ;-) Είμαι υποχρεωμένος να το επαναλάβω (μαυρίζοντας ένα κομμάτι). Λοιπόν, το ζουμί τών λόγων τού Ελεφάντη είναι το εξής:

Παιδιά, αφήστε τις μαλακίες. Στον ορατό ιστορικό χρόνο μία ενοποιημένη Ευρώπη δεν θα είναι παρά ένα (καπιταλιστικό) υπερκράτος που θα δέσει τα εργατικά κινήματα όλων τών ευρωπαϊκών χωρών χειροπόδαρα! Πάψτε λοιπόν να προτείνετε φυγή προς τα εμπρός και αριστερά. Δεν υπάρχει αυτό, είναι στο μυαλό σας, πλάσμα τής φαντασίας σας! Να είμαστε ευρωπαϊστές, ναι. Όχι όμως και μαλάκες!

Επικεντρώσου σε αυτό. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να εξηγηθώ.


Τα λέμε

Eνη είπε...

Μα ακριβως ο,τι λέΤε σε μπολντ δικά σας (απο το κειμενο) ΑΦ,

τα λέω κιέγω στο παραπάνω σχόλιο, με αλλα λογια ,συμφωνώντας πάλι με τον Ελεφάντη.

Οπως:

"και παρακάτω (πάλι συμφωνώντας με τον Ελεφάντη)

αναφέρομαι στο πολιτικο-οικονομικο σύστημα που

ισχύει (επι του παρόντος αλλά και τότε) σε ολα τα κράτη μέλη

της ευρωπαικης ενωσης, δηλαδή το καπιταλιστικο σύστημα.

και αυτό το "παραβλέψατε"

Το ποιος "ξεστρατισε" δεν αποδεικνυεται οτι ειμαι εγω, αν ληφθουν υποψη ΟΛΑ τα γραφόμενα μου.

Το να αντικρουετε τα αυταπόδεικτα κατανταει ανιαρό. Ετσι κι΄αλλιως scripta manent. (-;