«Οι ‘‘μπολσεβίκοι’’ τού ΣΥΡΙΖΑ θέλουν κρέμασμα. Μακάρι να μην αποδειχθεί ότι οι ‘‘μενσεβίκοι’’ του θέλουν παλούκωμα!»* (προδημοσίευση)

*Τρικάκι που σκοπεύουμε να ρίξουμε κατά τη συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής τού ΣΥΡΙΖΑ το Σαββατοκύριακο που μας έρχεται. Με την αναφορά σε μπολσεβίκους και μενσεβίκους να μην έχει κανένα ιστορικό περιεχόμενο, αλλά να μένει αυστηρά στο εννοιολογικό (πλειοψηφία/μειοψηφία). Τα εισαγωγικά οφείλονται στις αμφιβολίες που έχουμε σχετικά με το αν οι συσχετισμοί στην κορυφή τού ΣΥΡΙΖΑ αντιστοιχούν στους συσχετισμούς τής αριστερής κοινωνικής βάσης του.

~•~•~•~•~•~

Μόνο οι τυφλοί, οι γραμμιτζήδες, οι αφελείς, οι έχοντες πολιτικό IQ ραδικιού και οι ματαίως αυταπατώμενοι δεν βλέπουν τη μεγάλη εικόνα που σχηματίστηκε μετά την ολοκλήρωση της περιοδείας τού Αλέξη Τσίπρα σε Λατινική Αμερική, Βερολίνο και ΗΠΑ. Και η μεγάλη εικόνα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, με ευθύνη τού Αλέξη Τσίπρα και των βασικών επιτελών τής ηγετικής περί αυτόν ομάδας, εσύρθη βίαια και πραξικοπηματικά σε πολιτικό χώρο που δεν αντιστοιχεί στο μέχρι πρότινος στίγμα του στον ιδεολογικοπολιτικό χάρτη. Γιατί βέβαια η  αφετηριακή βάση από την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε την πορεία του για να εκτιναχθεί στη θέση τής αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι εκείνη ενός θολού δημοκρατισμού, ευνουχισμένου από κάθε κοινωνικά ανατρεπτική ριζοσπαστικότητα. Και τα χέρια που σηκώθηκαν στην πρόσφατη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ (στην ουσία άτυπου Συνεδρίου πριν από το ιδρυτικό τής άνοιξης —αν γίνει τότε...) διόλου δεν σηκώθηκαν για να προχωρήσουν σε έναν τέτοιο ευνουχισμό, αλλά για να υπερψηφίσουν το Σχέδιο Διακήρυξης που δεν έχει την παραμικρή σχέση με τέτοιου τύπου ‘‘εγχειρήσεις’’...

Ταξίδι χωρίς πυξίδα

Λένε ότι μπορείς να πας άφοβα μέχρι την άκρη τού κόσμου, αν έχεις μαζί σου πυξίδα (ακόμα και στην κόλαση —ή και στη σπηλιά τού Μινώταυρου, αν διαθέτεις κάποιον μίτο). Φαίνεται όμως ότι ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και η συνοδεία του, κι αν είχαν τέτοια πυξίδα, την άφησαν στα σπίτια τους (μιλάμε για αριστερά πολιτικά στελέχη, άρα είναι αυτονόητο πως εννοούμε ιδεολογικοπολιτική πυξίδα). 

(Συνεχίζεται —αύριο ή, το αργότερο, την Παρασκευή.)

Στην εικόνα, μία μαύρη γάτα που όχι μόνο δεν πιάνει ποντίκια, αλλά, κρίνοντας από την τρομάρα της στη θέα ενός και μοναδικού, μπορούμε με ασφάλεια να υποθέσουμε πως, αν φορούσε βρακιά, θα τα είχε λερώσει και μόνο στην ιδέα ότι πρέπει να τα βάλει μαζί τους!... Από το beta.photobucket.com.

Κόκκινο ποστ

Καράβι κόκκινο

στίχοι – μουσική Αφροδίτη Μάνου (1990)

Καράβι κόκκινο, καράβι κόκκινο πάει

Πάνω από θάλασσες, πάνω από λίμνες πετάει

Το σφυροδρέπανο πέφτει στο κύμα και σπάει

Κι απ’ την ανάποδη την ιστορία γυρνάει.

Στο Βερολίνο το τείχος περνάει και στο Πεκίνο το δράκο ξυπνάει,

Στο Βερολίνο το τείχος περνάει και στο Πεκίνο ξυπνάει.

Καράβι κόκκινο, καράβι κόκκινο πάει

Ανθρωποθάλασσες κι ανθρωποφάγους μετράει

Μέσα στο σπίτι σου σαν κλεφτοφάναρο σκάει

Κι έτσι απροσκάλεστο λογαριασμό σού ζητάει.

Στο Βερολίνο με βότκα μεθάει και στο Πεκίνο μια νύχτα τα σπάει,

Στο Βερολίνο με βότκα μεθάει και στο Πεκίνο τα σπάει.

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Κουφάλες, εμείς θα δώσουμε λογαριασμό! Κι ας έχουμε τη μικρότερη ευθύνη για το ρήμαγμα! Δεν θα την κοπανήσουμε σαν κι εσάς, που άλλοι την κάνατε μέσα από την «αταλάντευτη πίστη στο Κόμμα» κι άλλοι μέσα από την «ανανέωση και το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία». Θα δώσουμε εμείς λογαριασμό λοιπόν. Μπας και κλείσουν οι λογαριασμοί και ξαναρχίσουμε από την αρχή. Κι αν κάνουμε κι εμείς λάθος, ας κάνουμε. Δεν υπογράφουμε όμως, ρε! Δεν τη βάζουμε τη τζίφρα!  

Η φωτογραφία είναι τής Κυπριοπούλας Ελένης Γεωργίου. Από το xaxor.com.

–«Θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα!». –Ε, ταράξτε τους ντε! Ποιος σας κρατάει;

(Με αφορμή την επιστράτευση των απεργών τού Μetro και την εισβολή τών οργάνων τής —αστικής— τάξεως στο αμαξοστάσιο τής εταιρίας)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το σημείωμα αυτό γράφτηκε λίγο επιπόλαια σε ορισμένα σημεία και γι' αυτό διορθώθηκε δύο φορές. Η οριστική του μορφή είναι αυτή που διαβάζετε τώρα (την πήρε το πρωί  τής Δευτέρας, 28 Ιανουαρίου 2013).

Δεν ήταν λίγοι οι οπαδοί τού ΣΥΡΙΖΑ που όταν είχε επαναλάβει ο Τσίπρας την περίφημη φράση τού Ηλία Ηλιού «θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα» είχαν επικροτήσει με ενθουσιασμό. Ιδίως οι παλιοί αριστεροί, αυτοί που είχαν ζωντανές μνήμες, έστω και παιδικές, από την εποχή εκείνη, πέταξαν τότε τη σκούφια τους ψηλά: «Σωστόοος! Ναιιι! Κάντο όπως η ΕΔΑ, Αλέξη!».

Αχ, πώς την πατήσανε έτσι οι σύντροφοί μας!... Πώς έγινε και μέσα στον ενθουσιασμό τους δεν τους έκοψε να ρίξουν μία ματιά στην ετικέτα αυτής τής περίφημης φράσης, και συγκεκριμένα στο σημείο που αναγράφεται η ημερομηνία λήξης!... Αν το είχαν κάνει, θα διαπίστωναν ότι η αξία της έχει λήξει εδώ και κάτι δεκαετίες! Διότι, όταν εκφωνήθηκε, το αστικό καθεστώς στην Ελλάδα ήταν μισονόμιμο-μισοπαράνομο. Ή μάλλον, για την ακρίβεια, ήταν νομίμως ημιπαράνομο, αφού, για να τα πούμε τηλεγραφικά, το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν εκτός νόμου, οι αναγκαστικοί νόμοι τού εμφυλίου σε πλήρη ισχύ και το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων απαραίτητο για να μπορείς να δουλεύεις στον δημόσιο τομέα —στον ιδιωτικό, μισοαπαραίτητο...

Αυτά πεθάνανε! —άλλο ζήτημα ότι μπορεί να ξανάρθουνε, με πιο ‘‘νόμιμη’’ μορφή Σήμερα μπορείς να πας για καινούργια ταυτότητα στο αστυνομικό τμήμα τής περιοχής σου με τον Ρίζο στην κωλότσεπη. Ουδείς θα ασχοληθεί.[1] Ενδέχεται μάλιστα ο γραφιάς υπηρεσίας να σου κλείσει πονηρά και το μάτι... Σήμερα έχουμε αστική δημοκρατία (φιλελεύθερη παρακαλώ!) με όλα τα σέα της και τα μέα της. Αφήστε να λένε οι κάθε λογής κουφιοκεφαλάκηδες της Αριστεράς, που, επειδή τα έχουν βρει μπαστούνια με αυτό που αντιμετωπίζουμε, μιλάνε για χούντες και ακροδεξιές κυβερνήσεις, μαστιγώνοντας τον αέρα και ανοίγοντας τρύπες στο νερό.[2]

Τι αντιμετωπίζουμε; Μα τη σύγχρονη αστική φιλελεύθερη δημοκρατία τού παγκόσμια πια κυρίαρχου καπιταλισμού  και προσαρμοσμένη στην ειδική συγκυρία. Δηλαδή την αστική δημοκρατία που είναι πλέον υποχρεωμένη να λειτουργήσει σε συνθήκες δομικής αδυναμίας της να προσφέρει στους υπηκόους (ουπς!) πολίτες της το κοινωνικό συμβόλαιο των προ πολλού παρελθόντων ετών με τις γνωστές, καθόλου αμελητέες παραχωρήσεις εκ μέρους τού κεφαλαίου (πλήρης απασχόληση, ικανοποιητικές τιμές για το εμπόρευμα που λέγεται ανθρώπινη εργασία, κράτος πρόνοιας, κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.). Η οποία, επιπλέον, πιέζεται πια στις δυτικές χώρες τού ανεπτυγμένου και ώριμου καπιταλισμού με όλο και αυξανόμενη πίεση από την επερχόμενη και άκρως ανταγωνιστική Ανατολή.

Μ’ άλλα λόγια η αστικοδημοκρατίτσα μας ζορίζεται! Και ζορίζεται επειδή τραβάει ζόρια και μάλιστα μεγάλα το κεφάλαιο, από και για τις ανάγκες τού οποίου γεννήθηκε η ίδια. Κι ακριβώς επειδή ζορίζεται, ζορίζει εμάς. Όμως, προσοχή εδώ:

Μας ζορίζει απολύτως νόμιμα. Διότι σύμφωνα με το γράμμα τού Νόμου κηρύσσονται παράνομες και καταχρηστικές 9 στι2 10 99 στις 100 απεργίες. Σύμφωνα με το γράμμα τού Νόμου εισβάλλουν οι ‘‘προστάτιδες δυνάμεις’’ στη Χαλυβουργία τού Ασπροπύργου. Και σύμφωνα με το γράμμα επίσης τού Νόμου επιστρατεύτηκαν οι απεργοί τού Metro και έκαναν απόβαση τα ΜΑΤ στο μηχανοστάσιο της εταιρίας, στα Σεπόλια, χθες τα ξημερώματα... Μα όχι! Όχι με το γράμμα, λένε μερικοί. Όχι πάντα με το γράμμα. Για παράδειγμα, η επιστράτευση των απεργών τού Metro είναι παράνομη, αν πάρουμε το Νόμο κατά γράμμα. Διότι σύμφωνα με τη δείνα υποπαράγραφο τής τάδε παραγράφου και το χι εδάφιο του ψι άρθρου τού Συντάγματος, εξετασμένα υπό την έποψιν μπλα-μπλα μπλα-μπλα μπλα-μπλα...

Κολοκύθια μετά ριγάνεως! Τους κλείνουμε τα μικρόφωνα! Γιατί, απλούστατα, μένουν στο γράμμα τών Νόμων και ξεχνούν το Πνεύμα τους. Και το Πνεύμα τών Νόμων είναι το Πνεύμα τού αστικού καθεστώτος. Το οποίο, όχι σπάνια, επιτάσσει να παραβιάζεται το γράμμα τους προκειμένου να προστατευθεί το καθεστώς! Άλλο η σχετική αυτονομία τού κράτους (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό κι όσο νερό κι αν σηκώνει η συζήτηση), κι άλλο οι ονειροφαντασίες ότι το αστικό σύστημα θα μείνει πιστό στο γράμμα τών Νόμων, προδίδοντας το Πνεύμα τους! Μη σηκωθεί κι ο Μεγάλος Antonio από τον τάφο του και μας πάρει στο κυνήγι!

Τούτων λεχθέντων, ας κόψουν κάτι από τον ενθουσιασμό τους οι θιασώτες τής νομιμότητας που έμειναν με το στόμα ανοιχτό σαν χάχες από την ατάκα τού Τσίπρα που κοπιάρισε την ατάκα τού Ηλιού. Και μην έρθει εδώ κανένας εξυπνάκιας[3] και μας πει «δηλαδή, σηκώνετε το λάβαρο της Επανάστασης;». Κανένα επαναστατικό λάβαρο δεν σηκώνουμε γιατί καμία επανάσταση δεν βλέπουμε στον ορίζοντα. Λέμε το εξής απλό και το διατυπώνουμε υπό μορφή ερωτήματος:

Δεν θα μπορούσε αυτή η εξέλιξη στην απεργία τού Metro, στην οποία το αστικό κράτος μάς τάραξε εκείνο στη ‘‘νομιμότητα’’, δεν θα μπορούσε να γίνει η απαρχή ενός απεργιακού κύματος, με οικονομικό και πολιτικό πρόσημο τόσο μεγάλου, ώστε να σάρωνε απ’ τη χώρα το φοβερό σκουπιδαριό που την πνίγει; Θα μπορούσε, λέμε εμείς (κι άλλοι). Και είναι τότε και έτσι που όντως θα τους ταράζαμε στη νομιμότητα!

Θα μπορούσε, αλλά δεν μπορεί! —λέμε πάλι εμείς και όχι μόνο! Και δεν μπορεί όχι κυρίως γιατί το συνδικαλιστικό κίνημα δεν έχει τη δύναμη να σηκώσει τέτοιο κύμα. Αλλά γιατί ελλείπει ένα εναλλακτικό πολιτικό και κοινωνικό σχέδιο κοινής αποδοχής από όλες τις δυνάμεις τής Αριστεράς και αρκετά στέρεο για να εμπνεύσει και να πάρει μαζί του τις ευρύτατες λαϊκές μάζες που απαιτούνται για τη στήριξή του. Πού τέτοια τύχη...

Ας αφήσουμε λοιπόν τα μεγάλα λόγια. Για να ταράξουμε τον οποιονδήποτε ακόμα και στη νομιμότητα και να τον γκρεμοτσακίσουμε από τη θέση τού επικυρίαρχου, χρειαζόμαστε δύναμη. Και ο μόνος που μπορεί να μας τη δώσει είναι ο λαός. Μας αρέσει δεν μας αρέσει όμως, δεν θα μας τη δώσει για τα μαύρα μας τα μάτια ή την ωραία μας φαβορίτα. Θα μας τη δώσει αν τον εμπνεύσουμε. Και δεν θα τον εμπνεύσουμε με λόγο που το πραγματικό βάρος του είναι πολύ μικρότερο απ’ όσο δείχνει η σκιά του...

[1] Δεν θα συμβεί φυσικά το ίδιο, αν πας με το Ρίζο σε κάνα interview για δουλειά. Μη κάνετε καμιά τέτοια μαλακία! ;-)

[2] Ανάμεσά τους και μερικοί ‘‘πονηροί’’: Ας τους πούμε ότι έχουμε χούντα, ώστε όταν έρθουμε εμείς στα πράγματα και επιστρέψουμε στην ‘‘ομαλότητα’’ να μπορούμε να ισχυριστούμε ότι περίπου πλησιάζουμε στη δικτατορία τού προλεταριάτου!

[3] Φίλε skipper, δεν πάει σ’ εσένα αυτό. Λέγεται γενικά και ρητορικά. Εντάξει;

Η photo, από το koutipandoras.gr.

«Τι;;; Οι Λέφτηδες προσυπογράφουν και αναδημοσιεύουν άρθρο τού Χριστόφορου Παπαδόπουλου;;; Πάει, χάλασε ο κόσμος!!!»

Δεν πά’ να χάλασε! Αυτός τη δουλειά του κι εμείς τη δική μας! Δηλαδή, εκτός άλλων, να αναζητούμε εκείνα τα σημεία που, επειδή είναι ζωτικής σημασίας, αξίζει να τονιστούν, να υποστηριχτούν και να προωθηθούν, ακόμα και σε συμφωνία με ρεύματα αριστερής σκέψης, με τις αντιλήψεις τών οποίων, σε άλλα και όχι αμελητέα ζητήματα, έχουμε σοβαρότατες διαφωνίες. Ένας λόγος παραπάνω να τηρούμε αυτή τη στάση, όταν παρουσιάζονται συγκυρίες κατά τις οποίες, το ‘‘αλλότριο’’ που, ανεξαρτήτως άλλων διαφορών, υποστηρίζουμε και προωθούμε, όχι μόνο συμπίπτει με δικές μας αντιλήψεις σε αδρές και γενικές γραμμές, αλλά αποτελεί, κατά κάποιο τρόπο και από μία ορισμένη οπτική γωνία ιδωμένο, ένα rewriting δικών μας εκφρασμένων θέσεων, απολύτως συγκεκριμένων και επί απολύτως οριοθετημένου ζητήματος. Κάτι που συνέβη χθες και αποτέλεσε την αφορμή για την ανάρτηση που διαβάζετε. Εξηγούμαι και έρχομαι στο θέμα:

Στο προηγούμενο σημείωμα, σημείωμα που δεν ήταν κατά κύριο λόγο δικό μας, απλώς έβαλα λίγο το χεράκι μου, αλλά που, εννοείται, απηχεί και τη δική μας πολλάκις εκφρασμένη εδώ αντίληψη, προσπαθήσαμε να υπογραμμίσουμε το αδύνατον της επιστροφής στον ‘‘Απολεσθέντα Παράδεισο’’ τών χρόνων τής ευρωπαϊκής κοινωνικής συναίνεσης (σοσιαλδημοκρατικής χροιάς και υπό αντίστοιχη ιδεολογική ηγεμονία) μετά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο.[1] Με περισσότερα λόγια που καλύπτουν πληρέστερα το ζήτημα και με πιο politically correct λεξιλόγιο, αντλημένο από την ακαδημαϊκή πολιτική θεωρία, το ίδιο επιχείρησε να κάνει, λίγες ώρες μετά, και ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος, αριστίδην μέλος τής νεοεκλεγμένης Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής τού ΣΥΡΙΖΑ και εξέχον μέλος τού πάλαι ποτέ αλλά μηδέποτε εκλιπόντος Κοκκινοπράσινου Δικτύου. Της ομώνυμης τάσης δηλαδή τού ΣΥΝ, που ναι μεν δεν υφίσταται πλέον τυπικά, αλλά που οι ιδέες της ζουν και βασιλεύουν (τα κεντρικά της ανάκτορα βρίσκονται στην τοποθεσία Red Notebook).

Με τις ιδέες τών ανθρώπων που σχηματίζουν το συγκεκριμένο group, ας το πούμε κι έτσι, εμείς, σύμφωνα με τη γνωστή ατάκα, ...καμία σχέση! Καμία σχέση δηλαδή με το δογματικό ‘‘ευρωπαϊσμό’’ τους, καμία σχέση με το επιχειρούμενο πλασάρισμα αυτού τού σαν σε αυτόματο πιλότο ‘‘ευρωπαϊσμού’’ ως διεθνισμό, καμία σχέση με τις απόψεις τους για τις σχέσεις κόμματος και κινημάτων, καμία σχέση με τη υποβάθμιση έως εξαφάνισης του εθνικού στοιχείου τών κοινωνικών αγώνων —για να μνημονεύσουμε τα σημαντικότερα από όσα μας χωρίζουν.

Έτερον εκάτερον! Το άρθρο τού Χριστόφορου Παπαδόπουλου το αναδημοσιεύουμε με την απόλυτη βεβαιότητα πως αυτά που γράφει είναι για καλό σκοπό και αξίζει να διαβαστούν και να προβληματίσουν. Δεν περιέχει σπάνιες σοφίες που ακούγονται για πρωτη φορά. Όπως δεν περιείχε τέτοιες και το κείμενο που φιλοξενήσαμε στο χθεσινό μας πρωτοσέλιδο. Και ασφαλώς, όπως ακριβώς ξέρουμε πως ούτε ο φίλος που έγραψε για λογαριασμό μας χθες ούτε εμείς διεκδικούμε την πατρότητα της ιδέας ότι η Χρυσή Τριακονταετία 1945 – 1975 είναι παρελθόν που δεν θα επιστρέψει, έτσι ακριβώς είμαστε σίγουροι πως ούτε από το μυαλό τού Παπαδόπουλου θα πέρασε κάποια τέτοια διεκδίκηση.

Θα πει, ίσως, κάποιος. Κι αφού δεν πρόκειται για σοφίες αλλά για γνωστά πράγματα, γιατί να το διαβάσω; Γιατί να φάω ξαναζεσταμένο φαγητό;

Για να το χωνέψεις, βρε κουτο! Για τι άλλο; ;-)

[1] Κάτι που ονειρεύονται πολλοί δικοί μας, είτε επειδή κοιμούνται, είτε επειδή αυταπατώνται (εκ προθέσεως ή μη), είτε επειδή εξαπατούν.

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Πάμε σαν άλλοτε;

Του Χριστόφορου Παπαδόπουλου

Να συμφωνήσουμε - δεν είναι δα και δύσκολο, το έχουμε κάνει ήδη - ότι η επίθεση που δεχόμαστε από το (μνημονιακό) μπλοκ εξουσίας είναι πολυεπίπεδη, ότι είναι αδίστακτη, ότι δεν έχει ενδοιασμούς. Ότι για την παραμονή του στην εξουσία, το μπλοκ αυτό μπορεί να θυσιάσει τις κοινωνικές συναινέσεις, τη δημοκρατία, τη νεωτερικότητα, ακόμα και την κρατική ασφάλεια.

Να συμφωνήσουμε, επίσης, ότι η δική μας αιχμή είναι το κοινωνικό ζήτημα: οι μισθοί, οι συντάξεις, η φτώχεια, η ανεργία, τα κοινωνικά δικαιώματα.

Κατά πάσα πιθανότητα θα συμφωνούσαμε, το ίδιο εύκολα, ότι η δημοκρατία είναι ο δεύτερος (πλην ισότιμος) πυλώνας του πολιτικού μας σχεδίου. Ότι το αντίπαλο πολιτικό σχέδιο, εξασφάλισης της υπεροχής, περνάει μέσα από την ανασύσταση του μετεμφυλιακού κράτους και της πολιτικής διαχείρισης του φόβου και των ανασφαλειών των μεσαίων στρωμάτων.

Ίσως, αν συνειδητοποιούσαμε ότι το σχέδιο των αντιπάλων εργάζεται ταυτόχρονα και μακροπρόθεσμα, θα γλιτώναμε τις πρόχειρες αναλύσεις και τις γραμμικές απαντήσεις. Με άλλα λόγια, μπορούμε βάσιμα να ισχυριστούμε ότι η έξαρση της καταστολής και η διαχείριση του φόβου, ο αντιπερισπασμός δηλαδή από το κοινωνικό ζήτημα, είναι η μία πλευρά της ηγεμονικής ανασύστασης του πολιτικού συστήματος. Η άλλη εργάζεται μακροπρόθεσμα, διαμέσου της ανασύστασης των συντηρητικών αξιών: της δύναμης, της επιβολής, της ιεραρχίας, του Νόμου και της τάξης. Συντηρεί ως καταφύγιο τις παραδοσιακές αξίες της οικογένειας, της θρησκείας, την ανάμνηση της κοινοτικής ζωής, απέναντι στην εισβολή των «παρείσακτων». Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Tea Party, ενώ διαθέτει το πιο νεοφιλελεύθερο και αντικοινωνικό πρόγραμμα, βρίσκει μεγάλα ακροατήρια, όχι μόνο στα μεσαία στρώματα αλλά και στις κατεστραμμένες από την καπιταλιστική αναδιάρθρωση μερίδες της εργατικής τάξης των ΗΠΑ. Με αυτή την εμπειρία, δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι οι κοινωνικές πρακτικές είναι που γεννούν τη συνείδηση, και όχι απλά οι ιδέες. Άρα και ότι οι δικές μας πρακτικές οφείλουν να νοηματοδοτούν τις ‘‘δικές μας’’ ανταγωνιστικές αξίες.

Ενδεχομένως, πιο δύσκολα να συμφωνούσαμε ότι, μερικές φορές, άλλο πράγμα η πλειοψηφία και άλλο η ηγεμονία. Ότι, την πρώτη μπορείς να την καταλάβεις (εξ εφόδου ή δια της κοινοβουλευτικής οδού), ενώ τη δεύτερη οφείλεις να τη δημιουργήσεις και μάλιστα εκ του μηδενός. Με την έννοια ότι η (κυρίαρχη) ιδεολογία είναι αλλού.

Αν τα παραπάνω ισχύουν, τότε δεν υπάρχουν άκαιροι αγώνες και λάθος συγκρούσεις, τουλάχιστον όσοι (αγώνες και συγκρούσεις) αναφέρονται στον κόσμο των αξιών, δηλαδή της (αυριανής) πραγμάτωσης.

Μπορούμε όλοι να φανταστούμε έναν ΣΥΡΙΖΑ χωρίς απελευθερωτικές αξίες, έναν πραγματιστή ΣΥΡΙΖΑ, που το μοναδικό κυβερνητικό του διακύβευμα θα ήταν η κοινωνική σωτηρία. Θα ήταν ένας ΣΥΡΙΖΑ ειδικού σκοπού, απόλυτα χρήσιμου, αλλά αναλώσιμου λίγο μετά (την κοινωνική σωτηρία). Τότε, όλα θα μπορούσαν να συνεχίσουν όπως παλιά. Σε αυτή την περίπτωση, η κυβέρνηση της Αριστεράς θα ήταν, με τον ορισμό του Γκράμσι, μια «κίνηση συγκυριακή», δηλαδή μια κίνηση ευκαιριακή, σχεδόν τυχαία, που δεν θα παρήγαγε «οργανικά» αποτελέσματα, με την έννοια του μετασχηματισμού και της μετάβασης.

Επειδή, όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι, ούτε και θα μπορούσαν να είναι, επειδή δεν έχουμε να κάνουμε με μια κρίση του πολιτικού συστήματος, αλλά με μια συστημική κρίση, με αυτή την έννοια, οι συστημικές απαντήσεις και οι συστημικές μεθοδολογίες δεν είναι απλά ατελέσφορες: είναι άνευ νοήματος και, σε κάθε περίπτωση, εκτός του ιστορικού γίγνεσθαι.

Ας το εξηγήσουμε αυτό λίγο παραπάνω. Αν πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε στο μέσον μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, ότι οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ επιλέγουν ένα δρόμο χωρίς επιστροφή (στο κεϋνσιανό υπόδειγμα, για παράδειγμα) με τη διάρρηξη των μεταπολεμικών κοινωνικών συμβολαίων (όταν μιλάμε για τη Δύση) και την ραγδαία υποτίμηση της εργατικής δύναμης, τότε ο στόχος για ένα εξισωτικό δημοκρατικό συμβόλαιο ή την αποκατάσταση του κοινωνικού κράτους μπορεί να είναι χρήσιμος στόχος μιας συνδικαλιστικής διεκδίκησης, που αξίζει τη συνδρομή κάθε αριστερής πολιτικής δύναμης. Αυτό, εξάλλου, θα μπορούσε να το διεκπεραιώσει μια παλιά καλή σοσιαλδημοκρατία, με τη συνδικαλιστική της γραφειοκρατία, τους κρατικούς συμβούλους, τούς τεχνοκράτες και τα κλειστά πολιτικά επιτελεία. Μόνο που όλα τα παραπάνω, ακόμα και αυτά δηλαδή, είναι ανέφικτα. Ακόμα και αν διαθέταμε μια ‘‘πρόθυμη’’ σοσιαλδημοκρατία, είναι αδύνατα: αντιστοιχούν στον προηγούμενο κύκλο των συναινέσεων και του κοινωνικού συμβολαίου, στον ανοδικό κύκλο της καπιταλιστικής επέκτασης.

Στην παρούσα κρίση, αριστερή πολιτική δεν μπορεί να είναι άλλη από εκείνη της αλλαγής του υπάρχοντος, του μετασχηματισμού των κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων, της επινόησης και της ανασύστασης της κοινωνικής και συλλογικής δράσης, της επανανοηματοδότησης, σε τελευταία ανάλυση, της δημοκρατίας και της πολιτικής.