Μακροπρόθεσμα, θα είμαστε όλοι νεκροί. Ιδίως αν έχουμε πεθάνει από το 1946!

(Φιλοξενούμενο κείμενο —with a little help from his friends… ;-) )

Υποσυνείδητα από μεγάλο μέρος τών δυστυχούντων Ελλήνων και ανομολόγητα από πολλά αριστερά κεφάλια (η λέξη κεφάλια και με την κυριολεκτική και με τη μεταφορική σημασία της) η λύση τών σημερινών μας προβλημάτων βρίσκεται στην επιστροφή στη Χρυσή Τριακονταετία που έζησαν οι χώρες τής Δυτικής Ευρώπης μετά τις τραγωδίες τού Β´ ΠΠ. Κάτι τέτοιο είναι απολύτως εφικτό. Με μία βασική προϋποθετική ‘‘λεπτομέρεια’’ όμως: πρέπει να προηγηθεί ένας Γ´ ΠΠ! Γιατί χωρίς τις τεράστιες καταστροφές που προκάλεσε ο δεύτερος Μεγάλος Πόλεμος και χωρίς τη μαζική εξολόθρευση του ανδρικού κατά κύριο λόγο οικονομικά ενεργού πληθυσμού, το θαύμα τής ανοικοδόμησης, η οικονομική ανάπτυξη που αυτό πυροδότησε και οι συνθήκες πλήρους απασχόλησης που επικράτησαν δεν θα είχαν υπάρξει ποτέ. Όποιοι θυμηθούν αυτή την ενοχλητική παράμετρο δεν θα δυσκολευτούν να συνειδητοποιήσουν ότι το χρυσάφι τής πρώτης μεταπολεμικής εποχής,  δεν ήταν και τόσο ατόφιο...

Κι αυτά είναι τα καλά νέα! Γιατί οι διαφορές με τις δεκαετίες της κοινωνικής συναίνεσης και της αρμονικής συμβίωσης κεφαλαίου – εργασίας δεν είναι μόνο η απουσία ενός νέου Μεγάλου Πολέμου. Τι να πρωτομνημονεύσει κανείς; Την καπιταλιστική αντεπανάσταση που ξαναμάντρωσε στο μαντρί τού καπιταλισμού τεράστιες περιοχές τού πλανήτη, οι οποίες, με προπομπό την επανάσταση του 1917 και παρά τα όποια γνωστά προβλήματα, είχαν τραβήξει διαφορετικό δρόμο; Την απελευθέρωση έως πλήρους ξεχαλινώματος του κεφαλαίου να μετακινείται σαν ανεμοστρόβιλος και με τις ανάλογες καταστρεπτικές συνέπειες; Την είσοδο στο παιχνίδι τού καπιταλιστικού ανταγωνισμού τής Ανατολικής πλευράς τής γης και τις αντίστοιχες μετατοπίσεις τού γεωοικονομικοπολιτικού κέντρου βάρους; Την αμείλικτη πραγματικότητα, που πρώτος ανέλυσε ο Μεγάλος παππούς, σύμφωνα με την οποία η τεχνολογική ανάπτυξη του καπιταλισμού τρώει τα εργαζόμενα γι’ αυτόν παιδιά του; Το γεγονός πως η αειφόρος ανάπτυξη του καπιταλισμού είναι ένα ιδεολόγημα, σε διαμετρική αντίθεση με την άποψη που θέλει τα φυσικά όρια τού πλανήτη να μην είναι ανεξάντλητα; Διαλέξτε και πάρτε.

Τι να κάνει ο φουκαράς ο Κέινς απέναντι σε αυτή τη λαίλαπα; Να αυξήσει την απασχόληση βάζοντας τους μισούς άνεργους να ανοίγουν τρύπες και τους άλλους μισούς να τις κλείνουν; Αυτό απαιτεί δημόσιες επενδύσεις, που συνεπάγονται αύξηση των ελλειμμάτων. Απαγορεύονται δια ροπάλου. Να φορολογήσει τα επιχειρηματικά κέρδη; Συρρικνώνονται λόγω τής κρίσης ή μεταφέρονται αλλού σαν τον Ντεπαρντιέ (σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν εκατομμύρια αριστεροί παραναγνώστες τού Μαρξ σε όλο τον κόσμο, το κεφάλαιο είναι αυτό που δεν έχει πατρίδα, όχι οι προλετάριοι!). Να φορολογήσει τον συσσωρευμένο πλούτο; Είναι πουλί πετούμενο. Πάντα ήταν· και κατά περιόδους —καλή ώρα!— άπιαστο.

Συνηθίζουμε εμείς οι αριστεροί να τσιτάρουμε τη λενινιστική ατάκα τού Ζαχαριάδη «καινούργια κατάσταση, καινούργια καθήκοντα». Πολύ καλά κάνουμε! Να μην ξεχνάμε όμως ότι κάθε νέα κατάσταση κουβαλάει και τα δικά της προβλήματα, για τα οποία απαιτούνται και νέες λύσεις. Διότι:

Δεν μας κάθεται καθόλου καλά να θυμόμαστε τις παλιές λύσεις «που δεν δουλεύουν πια» μόνο όταν έρχεται η κουβέντα στα Χειμερινά Ανάκτορα!

Για να τα λέμε όλα! Εντάξει;

Η εικόνα από το economicoudc.blogspot.com.