Οι PoustiRiot και η TransvesticLeft

Οι PoustiRiot είναι μία ακτιβίστικη ομάδα ομοφυλόφιλων και λεσβιών που φαίνεται να οργάνωσε τη διαμαρτυρία με τα ομαδικά φιλιά κατά τη διάρκεια του αγιασμού τών υδάτων στον Πειραιά, ανήμερα των Φώτων. Δεν χρειάζεται πολύ σοφία για να υποθέσει κανείς ότι θα υπέγραφαν με χέρια και με πόδια την προπαγανδιστική υπέρ των δικαιωμάτων τών ομοφυλόφιλων εικόνα που βλέπετε στην κορυφή τής ανάρτησης, το κείμενο-λεζάντα της οποίας λέει: Αν η εικόνα στα αριστερά σας σοκάρει περισσότερο από αυτήν στα δεξιά, τότε πρέπει να αναθεωρήσετε τις απόψεις σας περί ανηθικότητας. Το ίδιο θα έκαναν και όλοι οι ομοφυλόφιλοι, καθώς και όλοι οι άνθρωποι που αναγνωρίζουν ότι το να ανήκει ένα άτομο σε μία σεξουαλικώς μειοψηφούσα ομάδα δεν πρέπει να συνεπάγεται τη στέρηση στοιχειωδών  δικαιωμάτων του και, βέβαια, η πάσα όλη Αριστερά. Μέσα κι εμείς. Τι συμβαίνει όμως τώρα; —διότι συμβαίνει κάτι.

Μέσα σε όλο αυτό το μεγάλο σύνολο των ανθρώπων που υποστηρίζουν την απαλλαγή τών ομοφυλόφιλων από το εν πολλοίς καθεστώς παρανομίας στο οποίο είναι αναγκασμένοι να ζουν, υπάρχουν δύο διακριτά υποσύνολα. Το πρώτο, που είναι και το ευρύτερο, περιλαμβάνει εκείνους οι οποίοι προβάλλουν, καλόπιστα ή εκ τού πονηρού, και προσπαθούν να εδραιώσουν στην κοινωνία την άποψη σύμφωνα με την οποία, εφόσον η θέση τους υπέρ τής απόδοσης στους ομοφυλόφιλους των καλώς εννοούμενων δικαιωμάτων τους συμπίπτει με την αντίστοιχη της Αριστεράς, αυτό και μόνο αρκεί για να θεωρηθούν μέλη τής εκκλησίας τής Αριστεράς. Φυσικά, πλανώνται πλάνην οικτράν. Ο προσδιοριστικός ιδεολογικός χαρακτηρισμός τών ατόμων δεν προκύπτει από την παρουσία τους στις αλληλεπικαλυπτόμενες περιοχές τών δομικά διαφορετικών και αντιτιθέμενων κοσμοθεωρητικών αντιλήψεων, όπου εκεί, μοιραία, συνυπάρχουν με συμπίπτοντες πλην όμως όχι και ομοϊδεάτες. Πάντα υπάρχουν τέτοιες συνυπάρξεις (για παράδειγμα: υπέρ τών δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων τάσσεται και ένας φιλελεύθερος). Αυτό που χαρακτηρίζει ιδεολογικά τα ανθρώπινα υποκείμενα είναι η αποδοχή τού σκληρού πυρήνα τής εκάστοτε ιδεολογίας. Και όπως είναι γνωστό —άσχετα αν ξεχνιέται, απωθείται, ή θάβεται—, ο «σκληρός πυρήνας» τής αριστερής ιδεολογίας είναι υλιστικά εξισωτικός, γι’ αυτό και περικλείει ως κόρην οφθαλμού το αίτημα της ίσης πρόσβασης όλων των μελών μιας ανθρώπινης κοινωνίας στην ιδιοκτησία τών μέσων αναπαραγωγής τής ζωής τους ως πρωτευόντως αναγκαία συνθήκη για την καθολική τους απελευθέρωση. Αυτό όμως είναι κάτι που ουδόλως αποδέχονται οι, ας μας επιτραπεί ο νεολογισμός, ‘‘σεξουαλικώς αριστεροί’’ φίλοι μας που περιγράψαμε παραπάνω. Και ίσως για να καλύψουν αυτό το έλλειμμά τους, αρκετοί από αυτούς φροντίζουν να είναι πρώτοι μεταξύ τών πρώτων στην υπεράσπιση άλλων δικαιωμάτων, όπως εκείνα τών ομοφυλόφιλων.

Το δεύτερο υποσύνολο, αν και λιγότερο πολυπληθές, παρουσιάζει μεγαλύτερο και πιο κρίσιμο ενδιαφέρον για την Αριστερά. Αποτελείται από εκείνους οι οποίοι, χωρίς να αρνούνται την υλιστική κοσμοαντίληψη, άρα με αυτή την έννοια εξ ορισμού αριστερούς, ωστόσο, στα πλαίσια ενός κακώς εννοούμενου αντιοικονομισμού, και με υπόρρητο σύνθημα το ευαγγελικό «ουκ επ’ άρτω ζήσεται άνθρωπος», υποστηρίζουν ότι η Αριστερά οφείλει να υπερασπίζεται πάσης φύσεως ανθρώπινα δικαιώματα ειδικών κατηγοριών: των γυναικών, των ομοφυλόφιλων, των μεταναστών, των μη καπνιστών, των χορτοφάγων, των φίλων τού ποδηλάτου και πάει λέγοντας. Περί αυτού βέβαια δεν υπάρχει καμία αντίρρηση. Το πρόβλημα όμως που ανακύπτει, όπως έχει αποδειχθεί και αποδεικνύεται σχεδόν καθημερινά, είναι ότι στην πράξη αυτός ο πλουραλισμός δικαιωμάτων καταλήγει στην υποβάθμιση έως εξίσωσης εκείνου ακριβώς τού «σκληρού πυρήνα», του υλιστικά εξισωτικού, για τον οποίο κάναμε λόγο παραπάνω. Με αυτόν τον τρόπο, οι προτεραιότητες θολώνουν, το δευτερεύον συγχέεται με το πρωτεύον και καταλήγουμε κάτι σαν την Coca-Cola που πάει με όλα. Αυτό βέβαια είναι μία ιδεολογική μετάλλαξη, οφειλόμενη σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι (με τα λόγια τής Ροσάνα Ροσάντα): «στο γύρισμα του αιώνα, από την αριστερά, ακόμα και την πιο μετριοπαθή δεν απομένει τίποτα [έτσι όπως παραδόθηκε στο φιλελευθερισμό]». Ιδεολογική μετάλλαξη η οποία, για διάφορους και πολλούς λόγους που δεν μπορούν να εξεταστούν εδώ, καταλήγει να οδηγεί πολλούς αριστερούς αυτού τού υποσύνολου να αντιδρούν με μεγαλύτερη ‘‘επαναστατική θέρμη’’ κατά τής παραβίασης των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων από όση αισθάνονται για δικαιώματα ζωής και θανάτου —κυριολεκτικά αυτό. Έτσι, δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον πειρασμό να ‘‘πειράξουμε’’ την εικόνα που συνοδεύει το σημερινό μας σημείωμα, φέρνοντάς την τούμπα, για να τους πούμε (και να τους ‘‘την πούμε’’):

Κλείνοντας: Αυτά τα δύο υποσύνολα που εξετάσαμε είναι που ονομάσαμε TransvesticLeft (= Τραβεστί Αριστερά), εμπνεόμενοι από τον Πάνο Σκουρλέτη —όχι όμως και αντιγράφοντάς τον: μία κουβέντα είπε σωστή κι αυτός, ονομάζοντας τη ΔΗΜΑΡ «τρανσέξουαλ αριστερά», και έσπευσε «πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις» να την ανακαλέσει ζητώντας συγγνώμη, χωρίς και να αποφύγει όμως τους μύδρους τών ‘‘καθαρών’’ τής «αριστεράς τών δικαιωμάτων»… Έχει διάφορες ονομασίες αυτή η ιδιότυπη Αριστερά («πολιτισμική αριστερά», «αριστερά τών δικαιωμάτων», «μεταμαρξιστική αριστερά», «μεταμοντέρνα αριστερά», κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.), και είπαμε να συνεισφέρουμε και με μία δική μας. Παρ’ ότι ξέρουμε πως δεν είναι του ίδιου ποιού, δεν κάνουμε καμία διάκριση μεταξύ τού πρώτου υποσύνολου, των εν γένει «προοδευτικών», και του δεύτερου, των εν γένει αριστερών. Αυστηρή αλλά δίκαιη, νομίζουμε, τιμωρία για αριστερούς ανθρώπους που συνειδητά ή ασυνείδητα αφέθηκαν να μεταλλαχθούν και, επιπλέον, προσπαθούν με νύχια και με δόντια να μεταδώσουν τον ιό τής μετάλλαξης σε όλους μας…