Η αριστερή και η κομμουνιστική (appellation d’ origine contrôlée*) κριτική

* Η γαλλική ονομασία τής πιστοποίησης που δίνεται κυρίως σε κρασιά, αλλά και σε ορισμένα άλλα αγροκτηνοτροφικά προϊόντα, και η οποία εγγυάται ότι η ποιότητά τους εκπληρώνει κάποιες εκ των προτέρων καθορισμένες αυστηρές προδιαγραφές (standards). Αρκτικόλεξο: AOC. Στην προκείμενη περίπτωση όμως ταιριάζει καλύτερο το αρκτικόλεξο ΚΚΕ… ;-)

Πήρε το μάτι μου εδώ, μία αποδομητική ανάλυση της εξ αριστερών κριτικής που γίνεται προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Μια και θέλουμε να πιστεύουμε (εν μέρει μάς αναγνωρίζεται κιόλας) ότι ασκούμε τέτοιου προσανατολισμού κριτική προς το κόμμα τής αξιωματικής αντιπολίτευσης, θεώρησα ότι κάπου αφορούσε και σ’ εμάς, οπότε τη διάβασα προσεκτικά. Δεν έμαθα κάτι που να μην ήξερα και, επιπλέον, διαπίστωσα ότι δεν έχει να κάνει με τις αφεντομουτσουνάρες μας ούτε κατά 1,ο9%. Link έχουμε βάλει, το φιλομαθές τμήμα τού αναγνωστικού κοινού μας μπορεί να διαβάσει και να κρίνει.

Μου δημιουργήθηκε όμως ένα κενό, καθώς διάβαζα. Και η αίσθηση του κενού όλο και μεγάλωνε. Κι όταν τελείωσα την πρώτη ανάγνωση και έριξα και μια δεύτερη σε ορισμένα σημεία, το κενό είχε γίνει άβυσσος. Σκεφτόμουν: Ωραία και καλά όλα αυτά περί τής δήθεν (κατά τον αρθρογράφο), αριστερής κριτικής. Ωραία και καλά και σε συμφωνία με τις απόψεις τού ΚΚΕ για τους ασκούντες κριτική εξ αριστερών στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν πρόσκεινται αποκλειστικά «στο Κόμμα»: Αν δεν είναι αφελείς αυταπατώμενοι, είναι αριστερά πλυντήρια για τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού και μόνο με την κριτική τους δημιουργούν την αίσθηση ότι πρόκειται όντως για ένα αριστερό κόμμα, το οποίο, απλώς, τυχαίνει να πέφτει και σε μερικά λάθη. Αλλά:

Από ένα κομμουνιστικό ιστολόγιο, και μάλιστα κομμουνιστικό με σφραγίδες, βούλες και υπογραφές αυθεντικότητας, το πρώτο που περιμένει κανείς είναι μία ανάλυση για το τι σημαίνει και πώς πρέπει να ασκείται η κομμουνιστική κριτική. Και επειδή στην Ελλάδα είμαστε και με το ελληνικό ΚΚ έχουμε να κάνουμε, η προσδοκία αυτή αποκτά επείγοντα χαρακτήρα. Ποιος δεν έχει διαπιστώσει ότι οι προσκείμενοι στο ΚΚΕ, ασχέτως αν είναι μέλη, φίλοι ή, έστω, απλοί ψηφοφόροι του, δεν αρθρώνουν ούτε ένα ιώτα επικριτικό για το κόμμα; Και αν το πράγμα εξηγείται για τα μέλη —δημοκρατικός συγκεντρωτισμός γαρ, έστω αλά ΚΚΕ—, για τους υπόλοιπους δεν υπάρχει τέτοια δέσμευση. Δεν πρέπει λοιπόν να βοηθηθούν, ώστε, αφ’ ενός να συμβάλουν με την κριτική τους στη βελτίωση της πολιτικής τού ΚΚΕ, και, αφ’ ετέρου, να αφαιρέσουν επιχειρήματα των αριστερών ανταγωνιστών που τους εγκαλούν ως «βουβά πρόσωπα» και «γραμμιτζήδες»; Επιπλέον και πιο περίπλοκα:

Δεν χρειάζονται βοήθεια (Communist Pedagogy πιο συγκεκριμένα, όπως αναγράφεται στην προμετωπίδα τού συγκεκριμένου ιστολογίου) μόνο οι απλοί οπαδοί και ψηφοφόροι. Χρειάζονται και τα μέλη, για να μην πω και τα στελέχη. Διότι ακόμα και για την ασκούμενη κριτική μέσα στο κόμμα, υπάρχουν ζητήματα λεπτά, που απαιτούν ανάλυση και συζήτηση, ώστε να φωτιστούν όλες οι πτυχές και πλευρές τους. Να, για παράδειγμα, διαβάστε τι έλεγε στα τέλη τού περσινού Μαρτίου η Αλέκα Παπαρήγα για το θέμα τής εσωκομματικής κριτικής, στη Συνδιάσκεψη της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής, λίγες ημέρες πριν το 19^ο Συνέδριο, σε σύνδεση με κάποια λάθη που παραδέχθηκε ότι έγιναν από την κεντρική καθοδήγηση του κόμματος:

Αυτά, καθοδηγητικά προβλήματα, είναι αδυναμίες που δεν μας γίνεται κριτική. Δηλαδή, εδώ δικαιωματικά θα έπρεπε τα μέλη του Κόμματος ή στελέχη από Αχτίδες να είναι πιο κριτικά προς την ΚΕ. Να βάλετε θέματα. Εκεί που πρέπει να μας γίνει κριτική δεν γίνεται. Η πιο ουσιαστική κριτική και βαθιά είναι όταν συμφωνείς με τη στρατηγική του Κόμματος. Γιατί τότε μπορείς να κρίνεις ουσιαστικά, όχι αυτός που διαφωνεί, αυτός που διαφωνεί δεν μπορεί να κρίνει γιατί κυριαρχεί η διαφωνία του. Κρίνει με βάση τη διαφωνία του.

Αντίθετα, αυτός που συμφωνεί με τη στρατηγική, μπορεί να γίνει ο πιο σκληρός κριτής και του συγκεκριμένου καθοδηγητή και της ΚΕ. Γιατί έχει τη δυνατότητα και μπορεί να κρίνει αν ο καθοδηγητής στο κάτω-κάτω τον καθοδηγεί και σωστά. Αυτός που διαφωνεί δεν μπορεί.

Δεν σας φαίνεται λίγο περίπλοκο όλο αυτό; Τι σημαίνει πρακτικά ότι «μπορείς να κρίνεις ουσιαστικά» μόνο «όταν συμφωνείς με τη στρατηγική του Κόμματος»; Κι από την άλλη, αν καταλαβαίνω καλά, σύμφωνα με τα παραπάνω λόγια τής Αλέκας Παπαρήγα, δεν τίθεται εκτός κριτικής, εκτός συζήτησης δηλαδή, η «στρατηγική του Κόμματος» ; Προφανώς και δεν καταλαβαίνω καλά! Δεν είναι δυνατόν η ίδια η Γενική Γραμματέας τού ΚΚΕ να παραβιάζει τόσο βάναυσα το καταστατικό του, το οποίο στο πρώτο-πρώτο ‘‘εδάφιο’’ του άρθρου 9 αναφέρει ρητά και κατηγορηματικά πως το (κάθε) «μέλος τού Κόμματος» έχει το δικαίωμα:

«Να συμμετέχει στη συζήτηση για τη διαμόρφωση της πολιτικής του Κόμματος στις Συνελεύσεις της ΚΟΒ και στα όργανα που είναι μέλος, στις Συνδιασκέψεις και τα Συνέδρια ως εκλεγμένος αντιπρόσωπος. Να συμμετέχει στις συζητήσεις και το διάλογο που ορίζει η Κεντρική Επιτροπή μέσω του κομματικού Τύπου».

Γίνεται να συμμετέχει κάποιος στη «συζήτηση για τη διαμόρφωση της πολιτικής του Κόμματος» και να μην έχει το δικαίωμα να διαφωνεί με τη «στρατηγική του Κόμματος»; Δεν γίνεται. Εκτός και αν υποθέσουμε ότι η «στρατηγική του Κόμματος» δεν σχετίζεται με την πολιτική τού κόμματος, πράγμα ολότελα παράλογο. Αφού λοιπόν δεν γίνεται, κι αφού επίσης δεν γίνεται η Γενική Γραμματέας να παραβίαζε έτσι ασύστολα το καταστατικό πέρυσι το Μάρτιο, όταν εκφωνούσε τα λόγια που παραθέσαμε, τότε τι στο διάολο γίνεται εδώ;

Να λοιπόν (τόσα ερωτηματικά μαζεύτηκαν!) γιατί είπα παραπάνω ότι από ένα κομμουνιστικό ιστολόγιο, και μάλιστα κομμουνιστικό με σφραγίδες, βούλες και υπογραφές αυθεντικότητας, το πρώτο που περιμένει κανείς είναι μία ανάλυση για το τι σημαίνει και πώς πρέπει να ασκείται η κομμουνιστική κριτική.

Αλλά, εντάξει. Δεν θα χαλάσουμε τις καρδιές μας για μια μικρή καθυστέρηση! Και δεύτερο να έρθει, καλοδεχούμενο!

Η photo είναι τού Piotr Swiderski.Από το photodom.com.