Γιατί έχει σημασία να θυμίζουμε τίνος είναι τα λεφτά που ‘‘μοίρασε’’ ο Καρέλιας

Βγήκε ο Καρέλιας και ‘‘μοίρασε’’ 2.500.000 ευρώ σε έξτρα μπόνους και πριμ, και βγήκαμε κι εμείς ξοπίσω και τσινίσαμε, ρωτώντας τον τίνος είναι τα λεφτά χάρη στα οποία ντύθηκε Αγιοβασίλης. Γιατί τσινίσαμε;

Επειδή τάχα έχουμε ασπαστεί τη στρατηγική τού ΚΚΕ, όπως ‘‘καθαρογράφτηκε’’ επισήμως στο 19^ο Συνέδριό του, που μιλάει για άμεση κοινωνικοποίηση όλων σχεδόν τών μέσων παραγωγής και απαγόρευση απασχόλησης επί μισθώ έστω και ενός εργαζόμενου από οποιαδήποτε ατομική/ οικογενειακή/πολυμετοχική επιχείρηση δεν θα κοινωνικοποιηθεί σε πρώτη φάση; Ναι, καλά!

Επειδή, κρυφά και μέσα μας, πιστεύουμε κι εμείς ότι «όσο χειρότερα τόσο καλύτερα», δηλαδή ότι η συνειδητοποίηση του συλλογικού εργαζόμενου συναρτάται με ευθέως ανάλογη συνάρτηση από τη δυστυχία του; Ούτε όσο πατάει η γάτα μου!

Ή επειδή φοβηθήκαμε ότι το παράδειγμα του Καρέλια μπορεί να το ακολουθήσουν και άλλοι κεφαλαιοκράτες με αποτέλεσμα να καταστήσουν συμπαθή την τάξη τους στους εργαζόμενους; Ούτε γι’ αστείο!

Το κάναμε επειδή σε αυτό το ρητορικό για αριστερούς ερώτημα «τίνος είναι τα λεφτά», δηλαδή τίνος είναι ο παραγόμενος πλούτος υλικός και άυλος, ‘‘κρύβεται’’ το πιο σημαντικό ζήτημα για την Αριστερά, το πιο καίριο, αυτό από το οποίο δεν πρέπει να παραιτηθούμε ποτέ, αν δεν θέλουμε να καταντήσουμε μεταλλαγμένα αριστεροειδή: τα λεφτά είναι τών εργαζομένων, αφού από αυτούς παράγονται, και δεν ανήκουν σε κανέναν Καρέλια. Στους Καρέλιες δεν ανήκει τίποτε άλλο από τα μέσα παραγωγής. Μόνοι τους, όσες βάρδιες και να βάλουν, αποκλείεται να τα δουλέψουν στο βαθμό που απαιτείται για να παράξουν πλούτο. Είναι πολύ λίγοι για να αντικαταστήσουν τη συλλογική εργασία δισεκατομμυρίων προλετάριων. Για τη διευθυντική τους εργασία (γιατί υπάρχει κι αυτή, κι ας νομίζουν το αντίθετο οι απόλυτοι της Αριστεράς), οι διάφοροι Καρέλιες βεβαίως και δικαιούνται αμοιβής. Αλλά γι’ αυτήν και μόνο. Και φυσικά, το ύψος της δεν μπορεί να καθορίζεται κατά το δικό τους ατομικό δοκούν.

Όλα αυτά αντιπροσωπεύουν τη δική μας λυδία λίθο και κόκκινη (και Κόκκινη!) γραμμή. Και ορίζουν την κατεύθυνσή μας. Όσα ζιγκ-ζαγκ κι αν αναγκαστούμε να κάνουμε, όσους συμβιβασμούς κι αν μας υποχρεώσουν οι συνθήκες να αποδεχθούμε, όσες αναβολές κι αν πάρει η Υπόθεσή μας, το ζήτημα ζωής και θανάτου μας ως διασωστών τής ανθρωπότητας από τη Βαρβαρότητα είναι αυτό: να μην ξεχάσουμε ποτέ μα ποτέ ότι «τα λεφτά είναι τών ανθρώπων τής εργασίας» κι ότι η επιστροφή τους σε αυτούς είναι η υπ’ αριθμόν 1 αναγκαία (αλλά όχι και ικανή) συνθήκη για την απελευθέρωση του ανθρώπου από κάθε είδους δεσμά. Αν συμφωνήσουμε σε αυτό, τα ακανθώδη και δυσεπίλυτα προβλήματα που πάντα μας δίχαζαν, δηλαδή το πώς θα φτάσουμε στην κοινωνία στην οποία τα λεφτά θα έχουν επιστρέψει στους πραγματικούς ιδιοκτήτες τους και το σύστοιχό του (τι μορφή θα έχει αυτή η κοινωνία;) γίνονται κατά τι λιγότερο ζόρικα. Πάει αυτό.

Αναρωτιόμασταν στην προηγούμενη ανάρτηση ποιοι άλλοι θα διατύπωναν το ίδιο ερώτημα για να υπενθυμίσουν ότι «τα λεφτά είναι τών εργαζομένων τού Καρέλια». Βρέθηκε ένα Κουκουέδικο blog κι άλλα δυο-τρία που αναπαρήγαγαν το κείμενό του. Φευ, οι φίλοι μας οι Κουκουέδες κάπου ξεστράτισαν. Αντί να ρίξουν το βάρος τους στο ποιος είναι ο ιδιοκτήτης τού κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, ξεπέταξαν το ζήτημα με μία απλή αναφορά στον θεωρητικό όρο τής υπεραξίας και βάλθηκαν να αποδείξουν, πηγαίνοντας πίσω μέχρι  το 1998(!), ότι ο καλός καγαθός κύριος Καρέλιας δεν είναι και τόσο σόι, αφού και εργάτες έχει απολύσει και συνδικαλιστές έχει καταδιώξει δικαστικά επειδή μοίρασαν προκηρύξεις μέσα στο χώρο τού εργοστασίου. Καλά και άγια όλα αυτά. Αλλά δεν προσθέτουν ούτε τρία γραμμάρια βάρους στην επιχειρηματολογία σχετικά με το μείζον «τίνος είναι τα λεφτά». Επιπλέον και χειρότερα: μάλλον αφαιρούν, αν σκεφτεί κανείς ότι με αυτόν τον τρόπο η συζήτηση μετατίθεται στο δευτερεύον ζήτημα της φύσης τού κυρίου Καρέλια. Μα ακόμα κι αν ήταν παρόμοια με του ουτοπιστή σοσιαλιστή Ρόμπερτ Όουεν που θυσίασε όλη την περιουσία του για να στηρίξει τα περίφημα «συνεταιριστικά χωριά» του, και πάλι τίποτε δεν θα άλλαζε: τα 2.500.000 ευρώ που έδωσε δεν θα ήταν δικά του! Εν πάση περιπτώσει, για να μη φανούμε μεμψίμοιροι και για να μη δώσουμε λαβή σε κάποιους κουφιοκεφαλάκηδες του ΚΚΕ να μας κατηγορήσουν για «αντικουκουεδισμό», να πούμε ότι άσχετα με το χειρισμό τού θέματος, πολύ καλά έκαναν οι φίλοι τού ΚΚΕ και το έθιξαν.

Από εκεί και πέρα τίποτε. Nothing! Niente! Nada! Δεν εννοούμε τη μπλογκόσφαιρα. Ούτε εκεί πήρε το μάτι μας κάτι άλλο, όμως, διάολε, δεν έχουμε μάτια σε όλη τη μπλογκόσφαιρα! Εννοούμε την επίσημη Αριστερά. Στο Ριζοσπάστη και το 902.gr, ούτε ένα σχολιάκι! (Γιατί έτσι, ρε σύντροφοι; Βρέθηκε ένας Καρέλιας που μοιράζει κάτι τις από τα ιδιοποιημένα και πνιγήκατε σε μια κουταλιά νερό;) Αυγή, Left.gr κι έτσι; Μούγκα! (Ψέματα! Βγήκε ένα αγανακτισμένο άρθρο τού βουλευτή Μεσσηνίας τού ΣΥΡΙΖΑ Πετράκου επειδή οι δεξιές μονταζιέρες παρουσίασαν ετεροχρονισμένα μία επερώτησή του για απολύσεις στον Καρέλια. Η μονταρισμένη πληροφόρηση είχε στόχο να εμφανίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ μικρόψυχο που τάχα, με το που βγήκε η είδηση για τα έξτρα πριμ τού Καρέλια, πήγε να τον βγάλει κακό εργοδότη. Ο βουλευτής το διέψευσε —όντως, η επερώτηση είχε κατατεθεί τον Νοέμβριο— και μετά ώχετο απιών, βέβαιος ότι έχει επιτελέσει το ρόλο ενός βουλευτή τής Αριστεράς...) Ούτε στην Iskra, ούτε καν στο κατ’ εξοχήν ιδεολογικό Think Tank τών «αριστερών ευρωπαϊστών» τού ΣΥΡΙΖΑ, το Red Notebook, δεν ακούστηκε μιλιά! Και να σκεφτεί κανείς ότι τώρα τελευταία έχει ξεσαλώσει ο Λάσκος να μας μιλάει για σοσιαλισμό και κομμουνισμό! Κι αν το σκεφτεί, αναρωτιέται: Καλά, τι καλύτερη ευκαιρία από αυτή την περίπτωση είχε για να μιλήσει πρακτικά περί σοσιαλισμού και κομμουνισμού, ιδίως από τη στιγμή που εκατομμύρια Έλληνες πιστεύουν ότι «σοσιαλισμός ίσον να δίνουν οι εργοδότες έξτρα πριμ στους υπαλλήλους τους»;

Με τούτα και με κείνα, πώς να μη «θέλει ακόμη πολύ φως να ξημερώσει»;

Η εικόνα, από το rednotebook.gr.