Ηλίας Σεβαστάκης – Νικόλας Κανέλλης

Πριν από επτά αναρτήσεις, με αφορμή ένα άρθρο τού Νικόλα Σεβαστάκη στην Εφημερίδα των Συντακτών σχετικό με τη στάση τού ΣΥΡΙΖΑ έναντι των χειρισμών τής κυβέρνησης Μαδούρο για την αντιμετώπιση της υπονόμευσης που αντιμετωπίζει από τη Δεξιά, αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει στο μυαλό του και με το μέρος ποιων είναι. Είναι απίθανο ο σεβαστός κύριος καθηγητής να διάβασε την ανάρτησή μας. Είναι όμως πολύ πιθανό να διάβασε στο Red Notebook το άρθρο τού Ιγνάσιο Ραμονέ, κάθε άλλο παρά ύποπτου για ‘‘σταλινισμό’’ ή για ροπή προς τον αυταρχισμό, στο οποίο, μεταξύ άλλων, μάς πληροφορεί πως «η βαλλιστική έρευνα έδειξε ότι οι πυροβολισμοί που σκότωσαν στο Καράκας στις 12 Φεβρουαρίου τον [αντικυβερνητικό] φοιτητή Μπάσιλ Αλεχάντρο Ντακόστα και το μέλος τού κόμματος του Τσάβες Χουάν Μοντόγια προέρχονταν από το ίδιο πιστόλι, ένα Glock διαμετρήματος 9 χιλιοστών».

Είναι επίσης αρκετά πιθανό να διάβασε το editorial τού τελευταίου τεύχους (Μάρτιος) τού μηνιαίου περιοδικού The Books’ Journal, editorial που βέβαια γράφτηκε, όπως και όλα, δια χειρός τού γνωστού εξωμότη τής Αριστεράς Ηλία Κανέλλη. Σε μία τέτοια περίπτωση, θέλουμε να ελπίζουμε, ότι όλο και κάποιες δεύτερες σκέψεις πρέπει να έκανε για το γεγονός ότι οι απόψεις του, απόψεις ενός ριζοσπάστη αριστερού όπως αυτοπροσδιορίζεται ο Νικόλας Σεβαστάκης, συμπίπτουν σε μέγιστο βαθμό με εκείνες τού αυτόμολου στη Δεξιά Ηλία Κανέλλη…

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Η αυταρχική Αριστερά

(του Ηλία Κανέλλη)

H Βενεζουέλα θα ήταν μια πολύ πολύ μακρινή χώρα για να απασχολήσει τον ελληνικό μικρόκοσμό μας, αν, σε μεγάλο βαθμό, δεν είχε γίνει το ριζοσπαστικό παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ, πολύ πριν γίνει αξιωματική αντιπολίτευση στην Ελλάδα, κι αν κατά κάποιον ουσιαστικό τρόπο δεν συνέχιζε να είναι και σήμερα ιδεολογικό και πολιτικό παράδειγμα. Αν, δηλαδή, σε ένα βαθμό, ο Τσάβες δεν καταγραφόταν ως επαναστάτης, εξαιτίας κυρίως του ότι στα 1992 είχε ανατρέψει το νεοαποικιακό καθεστώς Πέρες και, στη συνέχεια, με πρόσημο τον Μπολιβάρ και κάποια σήματα κατατεθέντα του ηρωικού μαρξισμού, είχε πολεμήσει τη φτώχεια στη χώρα.

Ωστόσο, μολονότι η Βενεζουέλα έχει πετρέλαια, δεν εξαργύρωσε το στρατηγικό πλεονέκτημα του πλούτου της. Το καθεστώς Τσάβες εξουδετέρωσε μεν σε μεγάλο βαθμό την ακραία φτώχεια, αλλά δεν απέφυγε τη συμπίεση των μέσων και των υψηλών εισοδημάτων προς τα κάτω ούτε τη γιγάντωση της διαφθοράς, εκ παραλλήλου με τη γιγάντωση του πληθωρισμού. Κυρίως όμως, εξευτέλισε τους θεσμούς, φέρνοντάς τους στα μέτρα του. Την αναπόφευκτη δυσαρέσκεια που άρχισε να κλιμακώνεται, ο ίδιος προσπάθησε να αποφύγει συγκεντρώνοντας εξουσίες και εντείνοντας τον αυταρχισμό. Ο Νικόλα Μαδούρο, που τον διαδέχθηκε μετά το θάνατό του, δεν μπόρεσε να ανακόψει τη διολίσθηση προς περισσότερη φτώχεια και περισσότερο αυταρχισμό. Η απάντησή του στις ταραχές που ξέσπασαν, με έξαρση της βίας του παρακράτους η οποία ήδη απέφερε πολλούς νεκρούς, δείχνει τα όρια του καθεστώτος. Μόνο, απομονωμένο, στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, παίζει το χαρτί του αυταρχισμού για να συντηρηθεί στην εξουσία.

Σε όλο τον κόσμο, ανταποκρίσεις και εμπειρογνώμονες συμφωνούν ότι κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Ωστόσο, στην Ελλάδα, η αξιωματική αντιπολίτευση έχει τη δική της προσέγγιση. Για το Τμήμα Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ, όσα συμβαίνουν στη μακρινή χώρα της Λατινικής Αμερικής είναι «προσπάθεια κλιμάκωσης της βίας από ακραίες ομάδες της αντιπολίτευσης», από «νοσταλγούς της οπισθοδρόμησης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης». «Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει την ολόθερμη αλληλεγγύη του στους προοδευτικούς, δημοκρατικούς και σοσιαλιστικούς δρόμους, που διανύει η χώρα και ο λαός της σε συνθήκες δημοκρατίας και προόδου» προσθέτει η ανακοίνωση του κόμματος που, σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά όχι εδώ, ο πρόεδρός του και στελέχη του επικαλούνται την παράδοση της ευρωπαϊκής Αριστεράς και του ευρωκομμουνισμού.

Είναι η πρώτη φορά στη σύντομη ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ που το κόμμα, επισήμως, υποστηρίζει τις αυταρχικές δομές ενός καθεστώτος, τους μηχανισμούς καταστολής και τα επιχειρήματα που αυτό χρησιμοποιεί. Ένα κόμμα της Αριστεράς που στοχεύει την εξουσία στη δημοκρατική, ευρωπαϊκή Ελλάδα, δικαιολογεί με φρασεολογία και αναλύσεις αντίστοιχες των σοβιετόφιλων κομμουνιστικών κομμάτων τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου τις επιλογές ενός καθεστώτος, που επιλέγει τον αυταρχισμό και την κρατική και παρακρατική βία για να παρατείνει την παραμονή του στην εξουσία.

Το δυστύχημα δεν είναι οι μύθοι της εγχώριας αυτοαποκαλούμενης ριζοσπαστικής Αριστεράς που καταρρέουν. Το δυστύχημα είναι ότι το κόμμα αυτό, που θεωρεί συγγενές το καθεστώς του Μαδούρο και νοσταλγούς της οπισθοδρόμησης τους διαδηλωτές εναντίον του, διεκδικεί στοχεύοντας τη διακυβέρνηση της χώρας την ψήφο των δημοκρατικών Ελλήνων, κι ανάμεσά τους την ψήφο αριστερών που μια ζωή διεκδικούσαν τη χειραφέτηση, την πρόοδο και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα το οποίο, για να συγκροτηθεί, πάτησε στις βάσεις μιας Αριστεράς που διεκδίκησε σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία. Αυτή την Αριστερά, σήμερα, την αποκηρύσσει, υπερασπίζοντας έναν διακεκριμένο αυταρχισμό. Αν δεν είναι στρατηγική επιπολαιότητα, η εμμονική υπεράσπιση της θέσης αυτής από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σήμερα, στην Ελλάδα, δηλώνει εκλεκτικές συγγένειες με αυταρχικά καθεστώτα στο όνομα ενός σκοπού που αγιάζει τα μέσα.

Αλλά κοινωνική δικαιοσύνη και αυταρχισμός δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Ούτε στη Βενεζουέλα ούτε στην Ελλάδα ούτε πουθενά. Κι είναι χρήσιμο για τον ΣΥΡΙΖΑ να ξεκαθαρίσει την αντίληψή του για τις ελευθερίες και για την πολιτική διαφωνία.