Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

Καλώς τονε κι ας άργησε!




Προς διάψευση των ψιθύρων που τον θέλουν να αποχωρεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Γιάννης Μηλιός έγραψε στο twitter του νωρίτερα σήμερα (χθες) το βράδυ, ‘‘καρφώνοντας’’ εμμέσως πλην σαφώς (αλλά και δικαίως) την ηγεσία τού ΣΥΡΙΖΑ με τη σπόντα ότι η συμφωνία τής 20ής Φεβρουαρίου στο Eurogroup και τα συμπαρομαρτούντα της (το email Βαρουφάκη με τη λίστα τών μέτρων που δεσμεύεται η ελληνική κυβέρνηση να πάρει) κινείται εκτός τών αποφάσεων του Ιδρυτικού Συνεδρίου:

Σε απάντηση διαδόσεων, δηλώνω περισσότερο ΣΥΡΙΖΑ από ποτέ, άλλωστε τα γραπτά [μ]ου βασίζονται στις συνεδριακές αποφάσεις του κόμματός μου.

Σωστά τα λέει. Όλα όσα εκθέτει στο γνωστό τεκμηριωμένο και πολυσυζητημένο άρθρο του (μαζί και των Σπύρου Λαπατσιώρα και Δημήτρη Π. Σωτηρόπουλου) στηρίζονται στις συνεδριακές αποφάσεις τού ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που δεν ισχύει για την υπογραφείσα συμφωνία με τα διευθυντήρια της ΕΕ. Αλλά (πάντα υπάρχει ένα γαμημένο «αλλά» σ’ αυτή τη ζωή...):

Όσο κι αν αναγνωρίζουμε τις καλές υπηρεσίες που πρόσφερε με το συγκεκριμένο άρθρο και τη συνεισφορά του στις προσπάθειες πολλών μέσα στο κόμμα του  να  το επαναφέρουν εντός αριστερής τροχιάς, δεν μπορούμε παρά να τον διαψεύσουμε κατηγορηματικά, έστω και εν μέρει. Δεν ήταν πάντα τα γραπτά του ή/και οι προφορικές δηλώσεις του σε ευθεία αντιστοίχηση με τις συνεδριακές αποφάσεις. Γιατί, αλήθεια:

Πρόκειται για απλή συνωνυμία ή είναι το ίδιο πρόσωπο με κάποιον Γιάννη Μηλιό, ο οποίος, πριν καν καθαρογραφούν οι αποφάσεις τού Ιδρυτικού Συνεδρίου και σε όλο το διάστημα που διέρρευσε από τότε, διατυμπάνιζε σταθερά και σε κάθε ευκαιρία ότι «το Συνέδριο έβαλε οριστικό τέλος στις συζητήσεις για το ζήτημα ευρώ ή δραχμή», αξιοποιώντας τη «δημιουργική ασάφεια» του σχετικού εδάφιου για να αναβαθμίσει απολύτως αυθαίρετα και αντικαταστατικά την προσωπική του άποψη σε συνεδριακή απόφαση; 



14 σχόλια:

Δρ Σπινγκ είπε...

Να πω κι εγώ δυο λόγια. Η εποχή που ζούμε είναι τρομερά ενδιαφέρουσα εκτός των άλλων κι επειδή θα δούμε με τα μάτια μας την εσωτερική παθογένεια της Αριστεράς (όπου βάζω ΟΛΟΥΣ, από σοσιαλιστές έως ανάρχες περνώντας από τους κομμουνιστές) εξαιτίας της οποίας η Αριστερά ΔΕΝ τα καταφέρνει τελικά να κυβερνήσει.

Ποια είναι αυτή η παθογένεια; Είναι η ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΜΕΓΑΛΗ απόσταση ανάμεσα στη ρεαλιστική και την ουτοπιστική πλευρά του αριστερού προτάγματος. Απόσταση που (επειδή τις ιδέες οι άνθρωποι τις κουβαλάνε) από τη μεριά των ανθρώπινων υποκειμένων εκφράζεται σαν η ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΜΕΓΑΛΗ απόσταση ανάμεσα στους ρεαλιστές Αριστερούς και τους ουτοπιστές Αριστερούς, με αποτέλεσμα τις γνωστές εκατέρωθεν φάπες και αλληλοϋπονομεύσεις.

Εξαιτίας αυτής της απόστασης, η κάθε αποτυχία στο πεδίο της ουτοπίας γίνεται αφορμή για τους ρεαλιστές Αριστερούς να ξεπέσουν στο σκέτο πραγματισμό και να καταγγέλνουν τους ουτοπιστές Αριστερούς για ονειρώξεις και φευγάτη καθαρότητα. Κι από την άλλη, η κάθε αποτυχία στο πεδίο του ρεαλισμού γίνεται αφορμή για τους ουτοπιστές Αριστερούς να ξεπέσουν στο μαξιμαλισμό και να καταγγέλνουν τους ρεαλιστές για συνθηκολόγηση και προδοσία.

Φυσικά, κάπου έχουν δίκιο και οι δυο πλευρές γιατί και η ουτοπιστική ονείρωξη παίζει, όπως κι προδοσία. Όμως δεν λύνεται το πρόβλημα αν δεν αρχίσουμε να βγαίνουμε από αυτό το φαύλο κύκλο. Πράγμα που χρειάζεται, κατά τη γνώμη μου, να βγει στην επιφάνεια και να συνειδητοποιηθεί αυτό που είπα αρχικά: ότι μαστιζόμαστε από μια ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ μεγάλη απόσταση ανάμεσα στο ρεαλισμό και την ουτοπία μας, και κάπως πρέπει ν' αρχίσουμε να φέρουμε αυτά τα δυό σε διαλεκτική συμπόρευση.

Ειδάλλως, είτε θα βλέπουμε τη ρεαλιστική Αριστερά να βγαίνει μπροστά, να φτιάχνει κυβέρνηση και να πέφτει από ένα συνδυασμό κομφορμιστικής υπαναχώρησης και μαξιμαλιστικών χτυπημάτων, είτε θα βλέπουμε την ουτοπιστική Αριστερά να στρογγυλοκάθεται στη διαμαρτυρία και τα μαξιμαλιστικά κηρύγματα κι όταν έρχεται η ώρα για να βγει μπροστά, να το γυρνάει σε προφάσεις του στιλ "ο λαός ακόμα δεν είναι έτοιμος" (για να μην πω τα περί "αυτή τη στιγμή έξοδος από το ευρώ θα ήταν καταστροφή"...).



LeftG700 είπε...

Φίλε Δόκτορα,


Με βρίσκει σύμφωνο η παρατήρησή σου. Επίτρεψέ μου να πάω την πάσα λίγο παρακάτω (είχα πρόσφατα μια εφαπτόμενη στο θέμα συζήτηση εδώ με έναν τακτικό σχολιαστή και μου είναι σχετικά εύκολο).

Τείνω να ‘‘κλειδώσω’’ ως πιθανότερη εξήγηση γι’ αυτό το χάος απόστασης την εξής αιτία:

Επειδή κατά πλειοψηφία οι ρεαλιστές αριστεροί (από τούδε και στο εξής ‘‘ρεαλιστές’’) είναι στην ουσία άνθρωποι που έχουν εσωτερικεύσει μέχρι μυελού οστέων την Ήττα και είναι πρόθυμοι να κυλιστούν στο κρεβάτι με την πολλά υποσχόμενη ΤΙΝΑ (τη γνωστή ΤΙΝΑ... ;-) ) οι ουτοπιστές, που στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο ουτοπιστές, αν εξαιρέσουμε κάτι κολλημένους σε αφάνταστο βαθμό, έχουν την αφελή εντύπωση ότι θα φέρουν το πλεούμενο ίσα βάρκα-ίσα νερά αν μαξιμαλίσουν μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο. Ένα καλό παράδειγμα είναι και αυτό που συζητήσαμε για πολλοστή φορά με τον τακτικό σχολιαστή που σου είπα παραπάνω:

Τον Νοέμβριο του 2011 η αριστερή πτέρυγα τού ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να πατήσει πόδι στην ευρωλάγνα πλειοψηφία. Έτσι, ο Νταβανέλος εμπνεύστηκε το σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ», το οποίο και πέρασε προς μεγάλη λύπη των Παπαδημούληδων και έκτοτε φιγουράρει σε κάθε συλλογική απόφαση, συμπεριλαμβανομένης και της Πολιτικής Απόφασης του Ιδρυτικού Συνεδρίου.

Τώρα, πες μου σε παρακαλώ:

Είναι ή δεν είναι μία αριστερίστικη μαλακία αυτό το «καμιά θυσία», από τη στιγμή που μένει μετέωρο και δεν συνοδεύεται από το σύνθημα «έξω από το ευρώ τώρα!»;;; Θέλω να πω, αυτό είναι μια χαρά σύνθημα για το ΚΚΕ ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τι δουλειά είχε σε ένα κόμμα που δηλώνει και κατά πλειοψηφία επιθυμεί την παραμονή στην ευρωζώνη αν και όχι πάση θυσία (τουλάχιστον στα χαρτιά, στην πράξη το είδαμε...); Δεν θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό για ζύμωση με τον κόσμο το φαινομενικά μετριοπαθές «το ευρώ δεν είναι φετίχ» ή «όχι πάση θυσία ευρώ»; Και δεν θα ήταν και πιο εύκολα υπερασπίσιμη από τη μειοψηφία αυτή η γραμμή έναντι των επιθέσεων από τους ευρωλάγνους-‘‘ρεαλιστές’’;

Εγώ έτσι νομίζω.

Να λοιπόν πώς προκύπτει η χαώδης διαφορά μεταξύ ʽʽρεαλιστώνʼʼ και αμετανόητων (το προτιμώ γι’ αυτή την κουβέντα μας από το «ουτοπιστές»)


Τα λέμε

Δρ Σπινγκ είπε...

Φίλε Λεφτ, επειδή δεν είμαι σίγουρος ότι συνεννοηθήκαμε, θα το τοποθετήσω λιγάκι διαφορετικά.

Υπάρχει ένα θεμελιακό και ακρογωνιαίο θέμα, που ταναλίζει (και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς) την Αριστερά: προχωράμε ΜΕ το λαό ή προχωράμε ΧΩΡΙΣ το λαό; Ή αλλιώς: επανάσταση ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ ή επανάσταση ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΩ;

Όπως κατάλαβες, είναι το παλιό, διαρκώς άλυτο (ούτε οι μαρξιστές ούτε κι οι αναρχικοί το έχουμε λύσει) αλλά πάντα κρίσιμο θέμα της σχέσης ανάμεσα στην ΟΡΓΑΝΩΣΗ και τη ΜΑΖΑ, στο ΚΟΜΜΑ και την ΚΟΙΝΩΝΙΑ, στην ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ και το ΛΑΟ. (Είναι και το θέμα της ταινίας Αλοναζφάν, που είδα ότι σ' αρέσει.)

Ο Ρεαλιστής λέει: "Προχωράμε ΜΕ το λαό". Αλλά αυτό συνεπάγεται αναγκαστικά ότι πάμε με μικρές ταχύτητες, πάμε με λιγότερες απαιτήσεις από αυτές που αναπτύσσονται στο "εργαστήρι" της πρωτοπορίας. Συνεπάγεται δηλαδή τον κίνδυνο της πτώσης από το ρεαλισμό στο βαρύ ρεφορμισμό.

Ο Ουτοπιστής λέει: "Προχωράμε, κι ο λαός ΘΑ μας ακολουθήσει κάποια στιγμή". Με άλλα λόγια λέει: "Προχωράμε ΧΩΡΙΣ το λαό". Αυτό συνεπάγεται ότι πάμε πρόσω ολοταχώς αλλά συνεπάγεται τον κίνδυνο του μαξιμαλισμού κι ακόμα χειρότερα, τη "πεφωτισμένη δεσποτεία". (Αφήνουμε στην άκρη τη γελοία περίπτωση του γιαλαντζί Ουτοπιστή, που λέει "Αφού ο λαός δεν θέλει, εμείς δεν προχωράμε καθόλου αλλά απλά βαστάμε το επαναστατικό λεξιλόγιο και παραμένουμε μια ζωή ένα κόμμα διαμαρτυρίας".)

Είναι λοιπόν εύκολο να βγάλεις ηττοπαθείς τους πρώτους και απροσκύνητους του δεύτερους, ή τρελάρες τους δεύτερους και λογικούς τους πρώτους, όμως το πρόβλημα δε λύνεται με αφορισμούς.

Για να πάω λοιπόν στα πολύ "πρακτικά", που αναφέρεις. Μια ερώτηση: Από πού κι ως πού το αν θα μείνουμε ή όχι στο ευρώ αποτελεί ένα πραγματικό δίλημμα; Πραγματικό για την επαναστατική προοπτική εννοώ. Πώς έγινε παντιέρα που ξεχωρίζει, υποτίθεται, τους ηττοπαθείς από τους γνήσιους επαναστάτες ένα τόσο στενό κι ανούσιο δίλημμα; Τάχατες η έξοδος από το ευρώ θα γείρει τους ταξικούς συσχετισμούς δύναμης ευνοϊκότερα για τους επαναστάτες; Από πού προκύπτει κάτι τέτοιο; Ήταν τάχατες πιο κοντά η επανάσταση όσο ήμασταν στη δραχμή;

Πριν απαντήσεις, μια τελευταία παρατήρηση. Η Αλέκα Παπαρρήγα δεν είναι τυχαίος άνθρωπος. Όταν το 2011 έλεγε ότι "η λύση έξω από το ευρώ και δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική", συνέχιζε (και πρόσεξέ το!) ως εξής: "(Αυτό) μπορεί να γίνει στο μέλλον, όταν η κρίση θα είναι ακόμη πιο βαθιά και αποφασίσουν οι ισχυρότεροι να μικρύνουν την ευρωζώνη και γενικότερα την Ε.Ε.".

Έλεγε δηλαδή πως η λύση "έξω από το ευρώ και δραχμή", για να είναι πραγματικά λύση και όχι καταστροφή, ΔΕΝ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΌ ΕΜΑΣ αλλά ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟΥΣ, όταν κι άμα δηλαδή ΑΥΤΟΙ απόφασίσουν να μικρύνουν την ευρωζώνη και την Ε.Ε.!

Πώς κι από πού ώς πού λοιπόν το "μέσα ή έξω από το ευρώ" έφτασε να θεωρείται ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ δίλημμα;

Και το ερώτημα είναι: Αν η γραμματέας του ΚΚΕ έλεγε μπούρδες, τότε γιατί το κόμμα της δεν την καθαίρεσε το άλλο πρωΐ; Έχει τάχατες τέτοιες ντροπαλοσύνες το ΚΚΕ; Κι αν τα έλεγε σωστά, τότε γιατί το ΚΚΕ προβάλει την έξοδο από το ευρώ σαν ΤΟ επαναστατικό σύνθημα και ΤΟ διαχωριστικό όριο μεταξύ ηττοπαθών ρεφορμιστών και γνήσιων επαναστατών;

Crisis and Critique είπε...

Λένε και αρκετά σωστά.
Έπρεπε όμως να τα πουν (και ιδίως να τα σκεφτούν και ανάλογα να πράξουν), πριν ένα - δυό - τρία χρόνια

Η «φυγή προς τα εμπρός» και η προγραμματική ανεπάρκεια του ΣΥΡΙΖΑ. Για την κριτική παρέμβαση Λαπατσιώρα, Μηλιού, Σωτηρόπουλου.
http://aftercrisisblog.blogspot.gr/2015/02/blog-post_33.html

Гриша είπε...

Διαστρεβλωνεις τις θέσεις του ΚΚΕ σε σημειο παραχάραξης και μου κανει εντύπωση γιατι τα ζητήματα γύρω απο το ευρώ τα εχει αναλύσει αρκετα και δε χωράνε παρερμηνείες.

"...τότε γιατί το ΚΚΕ προβάλει την έξοδο από το ευρώ σαν ΤΟ επαναστατικό σύνθημα και ΤΟ διαχωριστικό όριο μεταξύ ηττοπαθών ρεφορμιστών και γνήσιων επαναστατών;"

Συγγνώμη η εχεις παραισθησεις, η ζεις σε κάποιο παράλληλο σύμπαν,η γράφεις συνειδητά ψέματα.

Δρ Σπινγκ είπε...

Гриша,

παραθέτω αποσπάσματα από τον Γ.Γ. του ΚΚΕ.

1) Σύνταγμα, 27/2/15: «Αλλά, η πλήρης συνειδητοποίηση ότι κάθε διαπραγμάτευση -εντός αυτού του πλαισίου, του ευρωενωσιακού, της λυκοσυμμαχίας της ευρωζώνης, στο οποίο ορκίζεται συνεχώς ο σημερινός πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του και μάλιστα μέσα στη δίνη των μεγάλων ανταγωνισμών- θα είναι από χέρι χαμένη για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού».

2) Συνέντευξη στο ΕΘΝΟΣ, 18/1/15. «Δημοσιογράφος: Υποστηρίζετε ότι το χρέος της χώρας δεν πρέπει να πληρωθεί. Αυτό αυτόματα δεν σημαίνει παύση πληρωμών, έξοδος από την ευρωζώνη και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα;
Δ. Κουτσούμπας: Σαφέστατα σημαίνει σύγκρουση με την ΕΕ και έξοδο από αυτήν. Άλλωστε, όπως ξέρετε, αυτή είναι η πρόταση του ΚΚΕ. Να αποφασίσει ο λαός μας σύγκρουση με όλους τους μηχανισμούς που επιβάλλουν αντιλαϊκά μέτρα και μεταρρυθμίσεις, που υπηρετούν τη στρατηγική και τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Αυτό που θέτει το ΚΚΕ, σε αντίθεση με άλλες δυνάμεις, δεν είναι να πάμε χωρίς σχέδιο, τυχοδιωκτικά, αποδεχόμενοι το πλαίσιο, τα τείχη της ΕΕ, των εταίρων και «βλέποντας και κάνοντας» να μας οδηγήσουν αυτοί εκτός, κάτι που συζητείται έτσι κι αλλιώς και μέσα σε κυβερνήσεις και σε τμήματα της αστικής τάξης, όπου μιλάνε πλέον για μια ΕΕ δύο ταχυτήτων. Εάν δεν έχεις σχέδιο την κοινωνικοποίηση μονοπωλίων, αποδέσμευση από την ΕΕ, την εργατική λαϊκή εξουσία, με πρόγραμμα ανάπτυξης όλων των δυνατοτήτων της Ελλάδας και ανάπτυξη αμοιβαίων επωφελών σχέσεων με άλλες χώρες, αξιοποιώντας και αντιθέσεις τους, τότε πιθανόν θα κάνεις μια «τρύπα στο νερό», με επώδυνα αποτελέσματα για το λαό και τη χώρα. Αυτή τη λογική την έχουν κάποιοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι οπορτουνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του Σχέδιο Β κλπ. Είναι άλλο να έχεις μια ολοκληρωμένη πρόταση σύγκρουσης και άλλο να τσαλαβουτάς στο βούρκο της ΕΕ και των μονοπωλιακών συμφερόντων».

Αυτά.

(Θεωρώ ότι εσύ δεν έχεις παραισθήσεις και επομένως καταλαβαίνεις καθαρά ότι ευρωζώνη=ευρώ, οπότε έξοδος από την ευρωζώνη=έξοδος από το ευρώ, καθώς και ότι έξοδος από την ΕΕ = έξοδος από την ευρωζώνη = έξοδος από το ευρώ.)

С Приветствия!


Гриша είπε...

@Σπινγκ

Α ευχαριστω πολυ για τον κοπο γιατι απο αυτα που παραθετεις σε καμια περιπτωση δε βγαινει το συμπερασμα οτι "το ΚΚΕ προβάλει την έξοδο από το ευρώ σαν ΤΟ επαναστατικό σύνθημα και ΤΟ διαχωριστικό όριο μεταξύ ηττοπαθών ρεφορμιστών και γνήσιων επαναστατών."

Εκτος και αν η αναγνωση σου βασιζεται στην επαγωγικη μεθοδο:
o αστυνομικος ειναι οργανο,το μπουζουκι ειναι οργανο,αρα ο αστυνομικος ειναι μπουζουκι...

до свидания

Δρ Σπινγκ είπε...

Гриша,

παρακαλώ, δεν ήταν κόπος.

Όπως νομίζεις.

Луначарский с вами

:-p

Гриша είπε...

Και Λουνατσαρσκυ το λοιπον;;;Mαλιστα.Προ του Σταλιν να ναι και εικονισμα του κανετε αμα λαχει...

Δρ Σπινγκ είπε...

Гриша,

βουλωμένο γράμμα διαβάζεις βρε συ!
:-0

LeftG700 είπε...

Φίλε Δόκτορα,


Γιατί λες ότι δεν συνεννοηθήκαμε; Νομίζω ότι συνεννοηθήκαμε μια χαρά. Θέλω να πω, πιστεύω ότι κατάλαβα πολύ καλά ποιο ήταν το θέμα που έβαλες στο πρώτο σου σχόλιο. Αν κάτι σού έδωσε την εντύπωση ότι έφυγα «γι’ άλλες πολιτείες», νομίζω πως αυτό οφείλεται στο παράδειγμα που έφερα με το γνωστό σύνθημα. Μάλλον το εξέλαβες ως μετάθεση της κουβέντας στο ζήτημα του νομίσματος. Τίποτε πιο έξω από τις προθέσεις μου. Το παράδειγμα ήταν μόνο παράδειγμα για να στηρίξω την άποψή μου πως ένας από τους παράγοντες που μεγαλώνουν την απόσταση μεταξύ επιθυμίας και πραγματικότητας (ή δέοντος και εφικτού, αν προτιμάς) και δυσχεραίνουν τη γεφύρωση είναι η τάση να λυγίζουμε πολύ τη βέργα προς την άλλη μεριά όταν πιστεύουμε ότι κάποιοι την έχουν παραλυγίσει προς την αντίθετη. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. (Επί τη ευκαιρία: Πες μου αν συμμερίζεσαι αυτή την αιτιολογία. Η δική σου —μεγαλύτερη— εμπειρία την επιβεβαιώνει ή όχι;)

Μερικές σκέψεις για τις προεκτάσεις που δίνει στο δεύτερο σχόλιό σου.

Δεν νομίζω ότι θα λυθεί ποτέ υπέρ τού ενός ή του άλλου πόλου η αντίθεση όπως κι αν την ονομάζει κανείς (ΟΡΓΑΝΩΣΗ/ΜΑΖΑ, ΚΟΜΜΑ/ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ/ΛΑΟ). Όπως δεν θα λυθεί ποτέ η αντίθεση μεταξύ δημοκρατίας και συγκεντρωτισμού σε ένα κόμμα. Είναι καταδικασμένοι να συζούν έστω και με καβγάδες που είναι αναπόφευκτοι. Και ένα διαζύγιο δεν συζητείται γιατί θα είναι καταστροφικό. Το μόνο που μας μένει, κατά την άποψή μου; Ο σχετικισμός τής λενινιστικής ‘‘οδηγίας’’ «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης». Και βέβαια, ως γενική κατεύθυνση-στόχος, η διεύρυνση του μερίδιου της πρωτοπορίας και η αντίστοιχη μείωση εκείνου τών ‘‘βραδυπορούντων’’ και όχι η περιχαράκωση των πρώτων εν είδει κλειστής προνομιακής κάστας.

Τώρα, για το νομισματικό (που, επαναλαμβάνω, δεν ήθελα να το εισάγω προς συζήτηση):

Θα διαφωνήσω ριζικά: Το τι θα κάνουμε σχετικά με το ζήτημα αυτό είναι πραγματικό δίλημμα. Εγώ είμαι πεπεισμένος πλέον ότι το ευρώ με τις δουλείες του είναι εμπόδιο ανυπέρβλητο. Φυσικά, η έξοδος από αυτό δεν είναι ικανή συνθήκη για τη ριζική κοινωνική αλλαγή. Κάτι τέτοιο, ουδείς το υποστήριξε ποτέ, ούτε ακόμα και ο πιο φανατικός αριστερός οπαδός τού εθνικού νομίσματος. Είναι όμως αναγκαία συνθήκη.

Τα όσα είπε η Παπαρήγα στο απόσπασμα που παραθέτεις είναι κατά μεγάλο ποσοστό αλήθεια (που της ξέφυγε, νομίζω). Είναι πολύ δύσκολο για μια μικρή και κατεστραμμένοι χώρα όπως η Ελλάδα σήμερα να κάνει την έξοδο. Δύσκολο, με την έννοια ότι θα έχει πολύ «αίμα, δάκρυα και ιδρώτα» που είπε κι ο Βαρούφ. Εκείνο που μας βολεύει (και βολεύει και το ΚΚΕ κι ας μη το λέει) είναι η διάλυση της ευρωζώνης. Είτε κοινή συναινέσει είτε από τον τσαμπουκά μιας μεγάλης χώρας/αγοράς.

Γιατί νομίζεις ότι παρακαλάω να έχει καλά ο Θεός τη Μαρίν; —και βέβαια να μην αποδειχθεί πουλητάρι, που μόλις πάρει δυο-τρία πράγματα για τη γαλλική αστική τάξη, το στρίψει α λα γαλλικά... :-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε aftercrisis,


Ναι, αρκετά σωστά λένε, για να μην πω πολλά. Και θα προσυπογράψω την ένσταση/απορία σου «τι κάνανε τόσο καιρό;». Βέβαια, από άλλη οπτική γωνία προσεγγίζουμε εδώ το όλο ζήτημα, δεν συμπίπτουμε (έχω διαβάσει μερικά άρθρα σου, όπως και αυτό που επισυνάπτεις, και βλέπω που και που σχόλιά σου στο ορεινό καφενείο «Το ακραίο κέντρο» που συχνάζεις, άρα μιλάω μετά λόγου γνώσεως...).


Τα λέμε

Σώτη και καλά είπε...

μα που σας εχω ξαναδεί εσάς τους δόκτορες
http://youtu.be/llFnFj5Hs_I

Orgoyel είπε...

http://youtu.be/llFnFj5Hs_I
ΓΙΑΤΙ ρε καλοπαιδα Τα σχόλια έχουν απενεργοποιηθεί για αυτό το βίντεο.
Ε?
Μονο ετσι φτιαχνεστε?