Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

Χρήστος Λάσκος vs ΚΚΕ: «Για ιδές θάμα κι αντίθαμα που γίνεται στον κόσμο, τέτοιος κουτσός θεόκουτσος τυφλόνε να κλωτσάει!»




Όσο πλησιάζει η ώρα που ο «αριστερός ευρωπαϊσμός» θα φάει τα περιττώματά του, κάτι αρκετά χειρότερο από το να βρει τα τσίσα του στο θαλασσινό αλάτι, τόσο μερικοί εκπρόσωποί του θα αποθρασύνονται. Πρώτος και καλύτερος ο πολιτικός βλάξ ή πολιτικός απατεώνας —πού να ξέρουμε και δίκες προθέσεων δεν κάνουμε— Χρήστος Λάσκος. Ο οποίος, με χθεσινό άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών (ανεπίσημο όργανο του ΣΥΡΙΖΑ κατά τον ίδιο περίπου τρόπο που η παλιά Ελευθεροτυπία αποτελούσε το ανεπίσημο όργανο του ΠΑΣΟΚ...) και αναδημοσιευμένο σήμερα στο επίσημο όργανο των αριστερών που «πιο αριστερά τους είναι μόνο ο τοίχος» βεβαίως βεβαίως, τα βάζει με το ΚΚΕ, πατώντας σε πραγματικά (και τραγικά για το ίδιο και το εργατικό κίνημα) στρατηγικά λάθη και αδιέξοδα του κομμουνιστικού κόμματος. Νομίζει, ο αφελής και ταυτόχρονα θρασύς Λάσκος, ότι θα κρύψει την επερχόμενη χρεοκοπία τής στρατηγικής τού δικού του ρεύματος σκέψης (που, δυστυχώς, αποτελεί και τη γραμμή τού «επίσημου» ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή τής κυβερνώσας μερίδας του) πίσω από τις —τρομακτικές είναι αλήθεια— ανεπάρκειες του ΚΚΕ.

Διαβάστε τον και ‘‘θαυμάστε’’ τον. Κι αν θυμώσετε, έστω και όχι όσο εμείς, με τον τρόπο που επιχειρεί να πετάξει τη μπάλα στην εξέδρα τού σοσιαλισμού τού μέλλοντός μας και στην εξέδρα από την οποία το ΚΚΕ παρακολουθεί ατάραχο τις πολιτικές εξελίξεις τρώγοντας πασατέμπο —αλλά και τους υπαινιγμούς του ότι περίπου ο ΣΥΡΙΖΑ χτίζει τον ...κομμουνισμό εδώ και τώρα, στο ...σήμερα(!!!)—, κέρδος θα ’ναι!

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ



του Χρήστου Λάσκου

Η απόσταση της ριζοσπαστικής Αριστεράς από το ΚΚΕ, ως γνωστόν, είναι αβυσσαλέα. Και δεν οφείλεται, όπως συχνά θεωρούν βαυκαλιζόμενοι οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ, στον σεχταρισμό του ΚΚΕ. Αντίθετα, ο σεχταρισμός είναι συνέπεια άλλων χαρακτηριστικών, βαθύτερων και κατά πολύ σημαντικότερων.

Πρώτα απ’ όλα, έχουμε να κάνουμε με δύο όχι διαφορετικές αλλά ανοιχτά ανταγωνιστικές αντιλήψεις για τον σοσιαλισμό. Αυτό που επικαλείται ως σοσιαλισμό το ΚΚΕ είναι μια κοινωνική θέσμιση, που για τη ριζοσπαστική Αριστερά συνιστά από ιστορική αποτυχία μεγάλου βεληνεκούς μέχρι πραγματικό εφιάλτη.

Από την άλλη, η προσήλωση του ΚΚΕ στον σταλινισμό αντιστρατεύεται μετωπικά την αντίληψη πως «ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα είναι σοσιαλισμός», η οποία εμφανίζεται ως αντικαπιταλιστική ακριβώς στο μέτρο που καταγγέλλει τον καπιταλισμό, μεταξύ των άλλων, και για την αδυναμία του να συνυπάρξει για καιρό ακόμη και με περιορισμένες μορφές δημοκρατίας.

Δεδομένης της σοβαρότητας των παραπάνω, ίσως θα είχε, επομένως, ελάχιστη σημασία ένας προβληματισμός για τη σχέση των δύο κομμάτων, το παρελθόν της και το μέλλον. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, αν αναλογιστούμε πως το ΚΚΕ δεν χάνει ευκαιρία να διακηρύσσει πως ο ΣΥΡΙΖΑ «εκφράζει τη βούληση της άρχουσας καπιταλιστικής τάξης στη χώρα».

Νομίζω, παρ’ όλα αυτά, πως αυτή η διαπίστωση είναι λάθος. Νομίζω, δηλαδή, πως τα δύο κόμματα έχουν πράγματα να πουν στο μέτρο που αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως αντίπαλα στο σύστημα και, από κοινωνική άποψη, στην ίδια μεριά του φάσματος. Πράγματι, στο μέτρο που ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως ένας φορέας «ταξικής μεροληψίας», ενώ το ΚΚΕ ως κατεξοχήν πολιτικός εκφραστής των συμφερόντων της «λαϊκής οικογένειας», αντικειμενικά «έχουν πράγματα να μοιράσουν», άρα, θα έλεγα, και να συζητήσουν.

Μπαίνοντας, λοιπόν, σε αυτήν τη συζήτηση θέλω, όσο σχηματικά επιτρέπει ο χώρος μιας επιφυλλίδας, να πω πως η θεμελιώδης στρατηγική ιδέα που εισφέρει το ΚΚΕ στην παρούσα συνθήκη είναι πως δεν υπάρχουν προϋποθέσεις σημαντικών αλλαγών στον σύγχρονο κόσμο, παρά μόνο στον βαθμό που προηγηθεί η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από τους εργαζόμενους. Από αυτήν την άποψη, το οποιοδήποτε εγχείρημα διακυβέρνησης, σαν αυτό καλή ώρα που υλοποιείται σήμερα στην Ελλάδα, είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Πράγμα, που, κατά το ΚΚΕ, στην καλύτερη περίπτωση, θα σημαίνει υποχώρηση για τους εργαζόμενους, πολύ πιθανά, ωστόσο, να σηματοδοτεί μια ολοκληρωτική καταστροφή.

Αυτό που λέει, δηλαδή, το ΚΚΕ είναι πως, ακόμη κι αν η κυβέρνηση είχε τις καλύτερες προθέσεις –που δεν τις έχει, ως εκπρόσωπος τμημάτων των καπιταλιστών!– και πάλι η αποτυχία θα ήταν δεδομένη. Που σημαίνει: ή άμεσα επαναστατική σύγκρουση και μετάβαση ή, επί της ουσίας, το άγριο καπιταλιστικό παρόν, με ελάχιστες, μάλιστα, αποχρώσεις.

Προφανώς, η στρατηγική αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ είναι στους αντίποδες. Οι μέρες μετά την 25η Ιανουαρίου, έτσι, είναι ένα είδος έμπρακτης εφαρμογής αυτής της αντίληψης είτε στην εκδοχή του δημοκρατικού δρόμου για τον σοσιαλισμό είτε σε εκείνη του μεταβατικού προγράμματος. Η βασική ιδέα είναι πως πράγματα στην κατεύθυνση του ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού μπορούν να γίνουν πριν από τον σοσιαλισμό. Πράγματα καίρια, που αλλάζουν τις ζωές των ανθρώπων σήμερα κι έτσι διαμορφώνουν όρους και φρόνημα, για να αλλάξουν όλα πολύ περισσότερο αύριο. Πράγματα, που αλλάζοντας το σήμερα δίνουν τη δυνατότητα να διαμορφωθούν συσχετισμοί, χωρίς τους οποίους ο ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός, απολύτως επίκαιρος και αναγκαίος, θα παραμείνει στο σημείο του «να ’χαμε να λέγαμε».

Γιατί, αν δεν είναι δυνατόν να αλλάξει το παρόν, δεν θα έρθει το αναγκαίο κοινωνικά μετασχηματισμένο μέλλον.

Πάει να πει, το μέλλον είναι τώρα. Ή δεν υπάρχει μέλλον και η «υπόλοιπη ιστορία» θα είναι ένας τύπος αιώνιου παρόντος.

Αλλιώς, όσο κι αν δεν το παραδέχεσαι, πέφτεις στον μεσσιανισμό και τη συνακόλουθη αναγκαστική αναμονή, ως προς τα ουσιώδη. Τι νόημα έχει να αγωνίζεσαι για το μεροκάματο και τις ελευθερίες, αν η ανάλυσή σου λέει πως ο σημερινός –πραγματικά ολοκληρωτικός– καπιταλισμός δεν επιτρέπει την παραμικρή ρωγμή για τις επιδιώξεις των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων κατηγοριών του πληθυσμού, για την πλειοψηφία του κόσμου;

Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται η μεγάλη διαφορά.

Κι αν είναι το ΚΚΕ που έχει δίκιο, τότε δεν μπορούμε παρά να αποδεχτούμε πως το μέλλον μόνο χειρότερο μπορεί να είναι. Δεν μπορούμε παρά να είμαστε αυστηρά απαισιόδοξοι. Και δεν θα πρόκειται για την γκραμσιανή απαισιοδοξία της γνώσης, αλλά και γι’ αυτήν της βούλησής μας.

Πώς ν’ αλλάξεις τον κόσμο όταν η ελπίδα λείπει τόσο;

ΥΓ.: Αξίζει να σημειώσω πως η αρχική κομμουνιστική παράδοση υπήρξε κατεξοχήν «βουλητική», κόντρα στους «νόμους της ιστορίας». Ο Κάουτσκι ήταν που επέμενε πως πρέπει να είμαστε «ακριβώς στην ώρα» —περιμένοντάς τη να έρθει.



4 σχόλια:

ο Οργουελ είπε...

'έχουμε να κάνουμε με δύο όχι διαφορετικές αλλά ανοιχτά ανταγωνιστικές αντιλήψεις για τον σοσιαλισμό. Αυτό που επικαλείται ως σοσιαλισμό το ΚΚΕ είναι μια κοινωνική θέσμιση, που για τη ριζοσπαστική Αριστερά συνιστά από ιστορική αποτυχία μεγάλου βεληνεκούς μέχρι πραγματικό εφιάλτη.'
σωστο, και επιπλεον το γεγονος οτι αυτα τα εφιαλτικα λαθη (εγω ισχυριζομαι οτι δεν ειναι λαθη αλλα ξεστρατισμα) τα επικαλειται η ακροδεξια δεν σημαινει οτι δεν πρεπει να γινεται κριτικη στον υπαρκτο παντα απο προοδευτικη σκοπια δηλαδη για την διορθωση της πορειας. Και φυσικα η πιο καλη κριτικη ειναι δια του παραδειγματος.
Εχει γενικα πολλα αλλα σημαντικα σημεια, και οχι αρνητικα, αν εξαιρεσουμε αυτο το συμπερασμα που εσυ Λεφτ επισημαινεις και για το οποιο δεν προσφερεται καθολου το σιγκεκριμενο αρθρο.

o ORGOYEL είπε...

Οσο για το ποιοι Λεφτ βαζουν το κεφαλι στην αμμο, υπαρχουν και αλλα παραδειγματα.
http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=20428:pagkosmios-polemos-kke&catid=72:dr-ekdilosis&Itemid=279

'Από τις δύο εκδοχές διαχείρισης της επίθεσης που δέχθηκε η χώρα και τις οποίες παρουσιάσαμε, τη σεχταριστική - δογματική και τη μαρξιστική, εύκολα συνάγεται το συμπέρασμα ποια τακτική έπαιρνε υπόψη της τη συγκυρία και τις συγκεκριμένες συνθήκες. Η πρώτη δεν χάρασσε καμιά τακτική με βάση τις διαμορφωμένες συνθήκες, τις αγνοούσε, συνιστά ουσιαστικά αποχή από την πολιτική, δεν αναπτύσσει κίνημα του ελληνικού λαού για την παρέμβαση στο γίγνεσθαι. Με άμεσο στόχο το σοσιαλισμό προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τη φασιστική κατοχή. Η δεύτερη εκδοχή αξιολογεί τα δεδομένα, προσδιορίζει σωστά τις αντιθέσεις στη φάση εκείνη, αντιλαμβάνεται ότι κρίκος για τις εξελίξεις είναι η αντίθεση που κυριαρχεί -αντίσταση και ανεξαρτησία της χώρας ή κατοχή και πολλαπλή καταπίεση του λαού. Η μια συγκινεί το λαό, τον συσπειρώνει, τον κινητοποιεί και με αυτή δημιουργείται το μεγάλο κίνημα της κατοχής. Η άλλη οδηγεί, το ΚΚΕ και το εργατικό κίνημα στην απομόνωση από το λαό, στην καταστροφή. Δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς μακριά για να δει τι θα ήταν το ΚΚΕ μετά την κατοχή αν ακολουθούσε τις θέσεις που η σημερινή Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ διατυπώνει σήμερα. Και μόνο η προκοπή της πλειοψηφίας των τροτσκιστικών ομάδων που διαλύθηκαν ή έφθασαν στην προδοσία είναι ενδεικτική. Η προοπτική της σεχταριστικής γραμμής ήταν να διατηρήσει, αν τα καταφέρει, το ΚΚΕ μικρές ως ελάχιστες δυνάμεις, απομονωμένες από το λαό οι οποίες θα περίμεναν την απελευθέρωση από άλλους. Με τις ελάχιστες αυτές δυνάμεις, αν διαμορφώνονταν οι κατάλληλες προϋποθέσεις, θα επεδίωκε να πάρει την εξουσία με μια εξέγερση, ουσιαστικά με πραξικόπημα μια και δεν θα είχε μαζί του την εργατική και λαϊκή πλειοψηφία. Ακριβώς αυτή ήταν η προοπτική. Με μια έννοια και τηρουμένων των αναλογιών, όπως προκύπτουν από τις συνθήκες και τη διαφορετική εποχή, τότε και σήμερα η στρατηγική του ΚΚΕ είναι παρόμοια...'
(συγνωμη για το μακρος);-0

LeftG700 είπε...

Φίλε Όργουελ,


Σου πετάει η πονηράντζα ο Λάσκος λίγο τυράκι με εσάνς ΚΚΕ κι εσύ τσιμπάς σαν πρωτάκι τής πολιτικής! Κρίμα στο μπόι σου! :-)

Δεν με λες, σε παρακαλώ: Η γραμμή τού ΚΚΕ είναι που εμποδίζει τον ΣΥΡΙΖΑ να βγει στα ανοιχτά και τον κρατάει δεμένο στην προβλήτα, να τρώει ένα-ένα τα στοιχεία τής δικής του στρατηγικής («Ανατροπή στην Ελλάδα – Αλλαγή στην Ευρώπη») και να λέει και ευχαριστώ; Ή μήπως άρχισε ο κόσμος να τρέχει πατείς με πατώ σε προς το ΚΚΕ και φοβήθηκε ο Λάσκος και είπε «κάτσε να κόψω λίγο τον αέρα από τα πανιά του»; Το ΚΚΕ έχει κλειστεί στον Περισσό, έχει σφαλίσει πόρτες και παράθυρα και μελετά τα άπαντα του Λένιν (κρατώντας όμως τα βιβλία του ανάποδα!). Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως είναι στην κυβέρνηση. Σήμερα. Τώρα. Αυτή τη στιγμή που γράφω και τη στιγμή που θα διαβάζεις όσα γράψω.

Βάλε για λίγο την «Προδομένη Επανάσταση» στο ράφι και ξεκίνησε να μελετάς την «Προδομένη Ανατροπή»! (εξ άλλου, θα βρεις κάμποσες ομοιότητες της πρώτης με τη δεύτερη· δεν ακούμπησε μόνο ο Στάλιν στη γραφειοκρατία! ;-) ). Αυτό είναι το καθήκον κάθε αριστερού στη σημερινή συγκυρία, πέρα από ιδιαίτερους ιδεολογικούς προσανατολισμούς, καταβολές και προδιαθέσεις. Και μην ξεχνάς:

Δεν είναι μόνο το πολύ το Κάπα Κάπα που κάνει κακό στο παιδί. Είναι και το πολύ το Αντι Κάπα Κάπα που προκαλεί ζημιές! ;-) :-)

Άιντε, καλή Κυριακή!


Τα λέμε

ο Οργουελ είπε...

Καλη Κυριακη και σε εσενα, Λεφτ, Βιλα γρανδολα μορενα ηταν αυτη η Πρωτομαγια (και χωρις μασκοφορους απο δω κι απο κει (η πλατεια συνταγματος εμοιαζε λιγο με πλατεια της επαναστασης στην Αβανα).
Κατα τα λοιπα εχω την υποψια οτι το μεγαλο τυρι το κρατα το κκε οταν 'υποσχεται' κοινωνικοποιηση των μονοπωλιων ενω ταυτοχρονα αποκλειει καθε αλλη αποψη μες την αριστερα, αποκαλωντας την απο ρεφορμιστικη ως υποκριτικη. Πως θα πλησιασει σε αυτο το στοχο, χωρις ενδιαμεσα βηματα? Μηπως θα επρεπε να εξηγησει το κκε τις αιτιες της στασημοτητας των 25 τελευταιων ετων?