Τώρα που γράφουμε αυτές τις γραμμές, η Έλλη Παπά «εις χουν απέρχεται». 21.034 ημέρες μετά την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, πηγαίνει να τον συναντήσει. Το θέλησε να είναι αχώριστη από εκείνον στη ζωή, μέχρι που τους χώρισε ο θάνατος. Εμείς, θέλουμε να την ενώσουμε μαζί του στον θάνατο. Όπως ακριβώς την είχαμε πάντα στο μυαλό μας από τότε που μάθαμε για εκείνη και την ιστορία τους: Μαζί. Όπως ακριβώς έκανε κι εκείνη όσο ήταν στη ζωή μιλώντας κάθε μέρα μαζί του -έτσι είχε πει σε μία συνέντευξή της, «μιλάω κάθε μέρα μαζί του».Η Έλλη Παπά απέρχεται με το Κομματικό της Βιβλιάριο απόλυτα έγκυρο και τακτοποιημένο. Πλήρης ημερών εκείνη, πλήρες σελίδων εκείνο. Πλήρες και άψογο. Με πολλά κόκκινα σημάδια, αλλά κανέναν λεκέ.
Πού πηγαίνει; Δεν ξέρουμε. Ή μάλλον ξέρουμε.
Στην Κεντρική Επιτροπή του Μέλλοντος πηγαίνει. Εκεί που είναι η θέση της. Εκεί που την περιμένουν Σύντροφοι και Σύντροφοι. Μαζί κι ο «Νίκος της».
Άξια! Ομόφωνα!
3 σχόλια:
Κάθε φορά που φεύγει ένας αξιόλογος άνθρωπος, που με τη στάση ζωής του τίμησε έννοιες όπως σεμνότητα, ήθος, λεβεντιά, ευγένεια και αξιοπρέπεια μαζί με την συνέπεια προς την, όποια, ιδεολογία του κατακτώντας, επάξια, το τίτλο "άνθρωπος" με τη πνευματική διάσταση του όρου, ένα σου πρέπει να κάνεις.
Να παραμερίσεις κάθε διαφορά, που μπροστά στο μεγαλείο του θανάτου και του θανόντος φαντάζει ασήμαντο,
και να σταθείς γιά λίγο,σιωπηλός κλίνοντας ευλαβικά το γόνυ και ευχόμενος όπως το κενό που αφήνουν οι άξιες υπάρξεις που φεύγουν να καλυφθεί γρήγορα από τη νέα γενιά που θ' ακολουθήσει τη μνήμη, το έργο και τις παρακαταθήκες του εκλιπόντος.
ΥΓ. Ένα μικρό (;) ατύχημα με μοτοσυκλέτα με φέρνει σέρνοντας στο P/C για το σχόλιο που χθες δεν άνοιγε η γραμμή να στείλω. Κλείνω βιαστικά πριν κρυώσω κι αρχίσουν οι, αγνώστου μεγέθους και ζημιάς,
πόνοι. ( Μαθημένα τα βουνά...)
Άρα, time out, και τα ξαναλέμε πάντα. (μακάρι σύντομα)
Φίλε ORPHEAS,
Ακριβώς επειδή δεν είσαι αριστερός, όσα γράφεις είναι πιό τιμητικά απ' όσα γράψαμε εμείς. Η Έλλη θα το καταλάβαινε αυτό...
Τα λέμε.
ΥΓ Ευχόμαστε το ατύχημα να είναι όντως μικρό. Περαστικά και να προσέχεις!
Παιδιά καλημέρα κι ευχαριστώ γιά τις ευχές σας οι οποίες, σε μεγάλο μέρος, εισακούστηκαν !
ΕΛΛΗ ΠΑΠΑ
Δεν με εκπλήσσει καθόλου η έκπληξη σας, ως αντίδραση, στην επικήδεια στάση μου, προς τη Μεγάλη Κυρία.
Μια διττή προσπάθεια δικαιολόγησης που είμαι σίγουρος ότι θα γίνει κατανοητή.
Όταν ο χρόνος σε φέρνει, μοιραία, προς την έξοδο πάρα πολλά πράγματα αλλάζουν για σένα. Αλλάζει, κατά βάση, η οπτική γωνία σκόπευσης των πάντων και αμβλύνονται όλοι οι φανατισμοί , η, ανόητα, μαχητική διάθεση και η ματαιόδοξη θεώρηση όλων των ανθρώπινων ιδεολογημάτων. Δένεσαι πιο πολύ με την έννοια «Άνθρωπος» και προτάσσεις, αυθόρμητα, αυτά που ενώνουν και παραμερίζεις αυτά που χωρίζουν. Και ψάχνεις, τότε, για διόδους επικοινωνίας παρά για διαχωριστικά συρματοπλέγματα . Και τότε αναδεικνύεται μέσα σου η «ανθρώπινη μονάδα» και η αντικειμενική του αξία σε βάρος των επί μέρους ιδεολογικών του απόψεων που, πιθανότατα, να σας έφερναν σε αντίθεση. Και θλίβεσαι όταν χάνεται ένας σοβαρός και αξιοπρεπής άνθρωπος. Προσωπικά προτιμώ έναν έντιμο «αντιφρονούντα» παρά έναν ανέντιμο «ομοφρονούντα». ( Μέρος της «αρχής της αξιοκρατίας»).
Δυστυχώς, οι εντός περιχαρακωμένων κομματικών χώρων ( συμβαίνει κυρίως και εμφανέστερα στην αριστερά) εξαντλούν όλα τα ανθρώπινα συναισθήματά τους στους «εντός των τειχών». Σε όσους καλύπτει η κομματική τους ομπρέλα. «Εκάς οι βάρβαροι» !
Για τους έξω διατίθεται μόνον ατσάλινη ψυχρότητα και μια απόλυτη περιφρόνηση.
Όπου, λόγω μεγέθους, δεν αρκεί η αποσιώπηση και το προσπέρασμα, επιστρατεύεται η διαστρέβλωση, η προβοκάτσια, η σπίλωση. Και, αποσπασματικά ανακαλείται εκ της εφεδρείας κι ο Νικολό Μακιαβέλι, ως προς το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». (Κατά τα υπόλοιπα εξοβελίζεται, ως «προφασίστας» !).
Ένας, εκτός κάθε γραμμής και κάθε ομπρέλας, σκεπτόμενος άνθρωπος μπορεί να τοποθετηθεί ευκρινέστερα στα γεγονότα και, κυρίως, να δει το θάνατο σαν απόλυτο και κορυφαίο γεγονός που σηματοδοτεί το τέλος μιάς «οντότητας», έξω από τον αριστερόστροφο ορισμό της ασημαντότητας και αντικαταστασιμότητας (ουφ !) της προλεταριακής μονάδας.
Και όταν τύχει αυτή η «οντότης» να έχει ξεχωριστή λάμψη, αξία , συνέπεια και κοινωνική προσφορά τότε η συνείδησή του, παραμερίζουσα τα πάντα, της αναγνωρίζει, ευθαρσώς, τα προηγούμενα και αποτίνει σεβασμό στη μνήμη της. Κάτι που γεννιέται αυθόρμητα και απονέμεται, επίσης, αυθόρμητα. Χωρίς σκοπιμότητες και προκαταλήψεις. Κατά κρίσιν «αγαθού ανδρός», που λεν οι νομικοί !
Όλα τα παραπάνω θα τύχουν διπλής απήχησης. Οι φανατικοί οπαδοί της ανοησίας θα τ’ απορρίψουν με τη γνωστή πιπίλα του «πατερναλισμού», κλπ και οι σώφρονες θα προβληματιστούν. Και οι δύο, πάντως, θα έχουν επιδείξει συνέπεια προς εαυτούς !
ΥΓ. Τελικά φαίνεται ότι ο Μεγαλοδύναμος έκρινε ότι δεν ήρθε ακόμη η ώρα μου, η οι εξηγήσεις μου προς Αυτόν, θεωρηθείσες επαρκείς, οδήγησαν σε αναστολή της ποινής !
Τα ξαναλέμε, (πάντα)
Δημοσίευση σχολίου