Διαφωνώ με όσα λες,…

…και θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά μου να σε εμποδίσω να τα εκφράσεις!

Σύμφωνα με το σημερινό ρεπορτάζ που ακούγεται στα ραδιόφωνα και γράφεται στις σημερινές ηλεκτρονικές εκδόσεις των εφημερίδων οι γνωστοί διεθνείς οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης «Standard & Poor's» και «Moody's» επανέρχονται για να υπενθυμίσουν ότι μια νέα υποβάθμιση της Ελλάδας είναι ένα ενδεχόμενο απολύτως ανοιχτό.

Οι δηλώσεις έχουν τη συνήθη επιχειρηματολογία, την τόσο γνωστή σε όσους παρακολουθούν την αγοραία γλώσσα με την οποία μιλούν οι παράγοντες των «αγορών». Ωστόσο υπάρχει μια καινούργια, «μικρή» λεπτομέρεια.

Κάποιος αναλυτής, ονόματι Marko Mrsnik -αδιευκρίνιστο αν είναι αναλυτής ενός εκ των δύο οίκων, ή «independent»- δήλωσε μεταξύ άλλων ότι (τα bold δικά μας) «Αν η λαϊκή στήριξη για το πρόγραμμα σταθερότητας της κυβέρνηση υποχωρήσει από τα σημερινά επίπεδα, θέτοντας σε κίνδυνο την εφαρμογή τους, ίσως να μειώσουμε και την σύσταση».

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο εκβιασμός των πολιτών που ασκείται καθημερινά με σκοπό να αποδώσει την ημέρα των εκλογών από τις οποίες θα αναδειχθεί η κυβέρνηση της χώρας γίνεται ακόμα πιο φιλόδοξος ως προς τους στόχους του.

Στο εξής, η (βίαιη) απόσπαση της συναίνεσης δεν περιορίζεται μόνο στην εκλογή του κάθε φορά «καταλληλότερου». Επεκτείνεται και στην απλώς δημοσκοπική έκφραση της γνώμης!

Κατόπιν τούτου αναμένουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις απόψεις των «εραστών της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», ενδιαφέρον αντάξιο της μεγάλης αγωνίας μας να πάρουμε απάντηση στο βασανιστικό ερώτημα:

Ποια ελευθερία θα υπερασπιστούν;

Αυτή του «λαουτζίκου» να λέει τη γνώμη του, έστω και στις δημοσκοπήσεις, ή την ελευθερία των αγορών να μάχονται για την απαγόρευση αυτού του αναμφίβολα λαϊκιστικής προέλευσης δικαιώματος;

Περιττό να πούμε ότι «κόβουμε φλέβες» για το σχετικό άρθρο του «φλογερού» Πάσχου.

Α, και γι’ αυτό του Φώτη Περλικού!


Η φωτογραφία είναι από το cultofthedeadfish.blogspot.com

Πανελλαδική σύσκεψη της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ

(Του ανταποκριτού μας). Πραγματοποιήθηκε η διήμερη (από το απόγευμα της Παρασκευής έως το βράδυ του Σαββάτου) πανελλαδική σύσκεψη του Ανανεωτικού ρεύματος του ΣΥΝ στην οποία συμμετείχαν και ανέντακτοι του χώρου. Το ρεπορτάζ μας αφορά στην πρώτη εναρκτήρια συνεδρίαση.

Μετά την ανάδειξη του Προεδρείου (προεδρεύων ο Θόδωρος Μαργαρίτης) η συνεδρίαση ξεκίνησε με την εισήγηση του Δημήτρη Χατζησωκράτη. Σ’ αυτήν, αφού επανέλαβε το γνωστό τρίπτυχο που αποτελεί τη συμπύκνωση της πολιτικής φιλοσοφίας της πτέρυγας (Σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία-αριστερός ευρωπαϊσμός-προοδευτικός μεταρρυθμισμός) αναφέρθηκε κυρίως στις σχέσεις του ΣΥΝ με τον ΣΥΡΙΖΑ για να καταλήξει στην άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κλείσει τον κύκλο του και στην συνεπακόλουθη πρόταση της αποχώρησης του ΣΥΝ από το σχήμα.

Στη συνέχεια ο λόγος πέρασε στους συμμετέχοντες. Το κεντρικό ζήτημα που απασχόλησε όλους τους ομιλητές ήταν η συμμετοχή ή όχι της πτέρυγας στο έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝ και -κατά φυσική συνέπεια- η αποχώρηση ή όχι των ανανεωτών από το κόμμα. Η αίσθηση που δημιουργείτο στον παρατηρητή ήταν ότι οι φωνές που ζητούσαν τη μη συμμετοχή και τη δρομολόγηση της αποχώρησης κυριάρχησαν. Όχι υποχρεωτικά επειδή αυτές οι φωνές ήταν οι περισσότερες, αλλά κυρίως επειδή ήταν οι πιο έντονες. Δεν έλειψαν μάλιστα και οι κριτικές προς τον Φώτη Κουβέλη για τη μη επιμονή του στην άποψη για υπερψήφιση του Κ. Παπούλια στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας και για την έλλειψη τόλμης από τη μεριά του να ψηφίσει -αυτός και οι άλλοι βουλευτές που ανήκουν στην Ανανεωτική πτέρυγα- υπέρ! Από τους ομιλητές πάλι που ετάχθησαν υπέρ της συμμετοχής, άλλοι εξέφρασαν το σκεπτικό της «μάχης που πρέπει να δοθεί» κι άλλοι υπενθύμισαν τους αρνητικούς συσχετισμούς δύναμης που δεν επιτρέπουν αυτή τη στιγμή την αυτόνομη πορεία της πτέρυγας.

Στη συνεδρίαση -της Παρασκευής, υπενθυμίζουμε- οι συμμετέχοντες δεν ξεπέρασαν τους 200 και το κλίμα ήταν μάλλον αμήχανο με σαφή σημάδια σκεπτικισμού. Τα γνωστά στελέχη των Ανανεωτών έδωσαν το παρών, όπως ήταν αναμενόμενο. Διακρίναμε (και ακούσαμε μερικούς που μίλησαν) τους Φώτη Κουβέλη, Δημήτρη Παπαδημούλη, Σπύρο Λυκούδη, Μιχάλη Σαμπατακάκη, Δημήτρη Μπίρμπα, Γιάννη Παπαθεοδώρου (ΑΡ.ΣΗ), Κώστα Κάρη. Αξίζει να σημειωθεί ότι, λίγο πριν το τέλος της συνεδρίασης, ήρθε και ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Γρηγόρης Ψαριανός. Για τη σημειολογία του πράγματος: Κάθισε στην πρώτη σειρά δίπλα στον Φώτη Κουβέλη.

Της σύνταξης: Αργά χθες το βράδυ έγινε γνωστό ότι η Ανανεωτική πτέρυγα αποφάσισε τη συμμετοχή της στο έκτακτο συνέδριο. Δεν μας εξέπληξε καθόλου, αυτή ήταν και η δική μας σχεδόν βέβαιη εκτίμηση. Εκείνο που μας κάνει εντύπωση πάντως, είναι ότι, σύμφωνα με κείμενο που κυκλοφορεί σε blogs του χώρου, η απόφαση ήταν ομόφωνη. Αυτό έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση με το ρεπορτάζ του ανταποκριτή μας, προς τον οποίο έχουμε βέβαια τυφλή εμπιστοσύνη. Τι έγινε; Αναβίωσε το πνεύμα Τσαουσέσκου, ενός από τους ...πρωτεργάτες της ιδέας του Σοσιαλισμού με ...δημοκρατία και ...ελευθερία; (Την άλλη εκκρεμότητα, αν οι συμμετέχοντες ήταν «περίπου 300», σύμφωνα με το ρεπορτάζ του γνωστού ανανεωτή δημοσιογράφου της «Αυγής» Ανδρέα Παπαδόπουλου ή το πολύ 200, σύμφωνα με «τον δικό μας», δεν τη συζητάμε καν, για ευνόητους λόγους…).

Εν πάση περιπτώσει: Η Ανανεωτική πτέρυγα συνεχίζει να παραμένει καθηλωμένη στο μετέωρο βήμα του (ηλικιωμένου και ανήμπορου πια) πελαργού. Να διαβεί τα «σύνορα»; Να μη τα διαβεί;

Έχουμε την άποψη πως, ό,τι και να αποφασίσει, οι μέρες της «ευτυχίας» της βρίσκονται στις περασμένες σελίδες του ημερολογίου…


Η εικόνα από το 4to40.com

Λίγα λόγια (και καλά) για το Bullshitting[*] στο διαδίκτυο

Με σημερινό του, πολύ πρωινό post, o Left Liberal (leftliberalsynthesis.blogspot.com) μας κατηγορεί -χωρίς να μας κατονομάζει- για πρακτικές και συμπεριφορές που ισοδυναμούν με τη διάπραξη, σε λεκτική μορφή, του ποινικού αδικήματος του bullying.

Επειδή αυτό είναι μια κατηγορία που τη βλέπουμε να εκτοξεύεται εναντίον μας για δεύτερη φορά[1] και επειδή υπάρχουν και όρια στη λασπολογία, είναι καιρός να πούμε δυό λόγια παραπάνω γι’ αυτό.

Παρά το γεγονός ότι τα Αγγλοελληνικά λεξικά -υλικά και διαδικτυακά- αφθονούν, παρά το γεγονός ότι κι εμείς οι ίδιοι είχαμε δώσει σε προηγούμενο post τον ορισμό του bullying (=εκφοβισμός, τραμπουκισμός, νταηλίκι), ο Left Liberal καταφεύγει σε έναν δικό του, λίγο «περίεργο» ορισμό για να θεμελιώσει(;) την κατηγορία του.

Κατ’ αυτόν, «bullying» είναι (διατηρούμε τους δικούς του χαρακτηρισμούς) η «λεκτική οξύτητα, λεκτική βιαιότητα, ο εξουθενωτικός αποτροπιασμός (σημ. συντ.: ;;;) του “αντιπάλου”»!!!

Αν λάβουμε υπ’ όψη μας την ανεπαρκή γνώση της ελληνικής γλώσσας εκ μέρους του Left Liberal, ίσως θα έπρεπε να ήμασταν πιο επιεικείς από τη στιγμή που μιλάμε για μία ξένη γλώσσα. Δεν θα είμαστε όμως, γιατί, όπως αναφέραμε παραπάνω, εδώ μιλάμε για ποινικό αδίκημα, όχι για ψύλλου πήδημα!

Τι θα πει «λεκτική οξύτητα»; Και τι θα πει «λεκτική βιαιότητα»; Μπορεί λίγο να μας τα προσδιορίσει ο φίλος Left Liberal; Να τον βοηθήσουμε.

«Λεκτική οξύτητα» θα πει το να λες σε αυτόν με τον οποίο διαφωνείς «δεν έχεις ιδέα». Συνιστά αυτό «bullying»; (Τότε να καταδικάσουμε μεταθανατίως τον Μαρξ για το ίδιο αδίκημα!).

Και λεκτική βιαιότητα θα πει το να λες σε αυτόν με τον οποίο αντιπαρατίθεσαι «Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα;». (Τότε να καταδικάσουμε και τον Καβάφη!).

Τέλος, τι θα πει «εξουθενωτικός αποτροπιασμός (σημ. συντ.: ;;;) του “αντιπάλου”»; Η αποστομωτική απάντηση κάποιου στα επιχειρήματα αυτού με τον οποίον διαφωνεί; (Τότε να καταδικάσουμε για bullying και τον Σωκράτη και να κηρύξουμε τη μαιευτική μέθοδό του εκτός νόμου!).

Τελειώσαμε; Αμ δε!

Εκτός από αυτές τις γελοίες αρλούμπες, ο Left Liberal ξεστομίζει και άλλες, διασκεδαστικότερες ίσως.

Λοιδορούμε -κατά τους ισχυρισμούς του- και καταγγέλλουμε με αφοριστικό τρόπο ιστολόγια, γράφοντας λιβέλους αποκλεισμού(;) και διασπείροντας την …οξύτητα (αυτό πάλι το ...έγκλημα πού το πας;)!!! Τι εννοεί μ’ όλα αυτά;

Εννοεί τη σφοδρή και εξουθενωτική καταδίκη της συμπεριφοράς αυτών που, ενώ μιλούν για «σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία», «δίνουν» φάτσα-φόρα τα προσωπικά στοιχεία συντρόφων τους, μόνο και μόνο επειδή διαφωνούν πολιτικά μαζί τους!

Εννοεί τη σφοδρή και εξουθενωτική καταδίκη της συμπεριφοράς αυτών που, ενώ κόπτονται για τον Άλλο και τον Διαφορετικό, δεν διστάζουν να διαγράφουν από τα ιστολόγιά τους τη διαφορετική αριστερή γνώμη ως ύποπτη -κατά το άδειο τους κεφάλι- ανοχής στον εθνοφασιστορατσιστικό λόγο!

Και βέβαια, εννοεί τη σφοδρή και εξουθενωτική καταδίκη της συμπεριφοράς αυτών που, ενώ γράφουν ποιήματα για να πουν ότι δεν έχει σημασία το πρόσωπο αλλά η φωνή, μετατρέπονται εν μία νυκτί σε (ακαδημαϊκούς) κυνηγούς ταυτοτήτων, «αξιοποιώντας» ξεδιάντροπα ανώνυμους χαφιέδες!

Έτσι λοιπόν, μ’ αυτά και τα προηγούμενα, καταλήγει ο φίλος Left Liberal να μας κατηγορεί για bullying.

Bullying; Οι Left G700;

Bullshit!


ΥΓ: Και πάλι δεν υπάρχει κανένας λόγος για σχόλια. (Σχόλια σε bullshit;). Όσοι θα ήθελαν να ρίξουν τα βέλη τους, θα έχουν την ευκαιρία σε επόμενα posts. Τους περιμένουμε με ανοιχτές αγκάλες. (Εμείς, δεν είμαστε τόσο «δημοκρατικό» blog σαν το g700.blogspot.com για να κόβουμε σχόλια ως «εκτός θέματος»…).


[*] Προέρχεται από την αργκό έκφραση bullshit (=ψευτιές, υπερβολές, ανυπόστατοι ισχυρισμοί και -στην ελληνική αργκό- «παραμύθια», μαλακίες, «αρχιδιές». Bullshitting: Η πρακτική της διατύπωσης, συνειδητά ή όχι, τέτοιου τύπου ισχυρισμών.

[1] Η πρώτη φορά ήταν σε κάποιο σχόλιο του Αντώνη (radicaldesire.blogspot.com). Ακόμα περιμένουμε τη στοιχειοθέτησή της.


Η εικόνα είναι του donewithcorporate από το donewithcorporate.com

Εκδήλωση ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομική κρίση και το Σύμφωνο Σταθερότητας

Του ανταποκριτού μας. Πραγματοποιήθηκε χθες το βράδυ στο κλειστό γήπεδο του Πανελληνίου Γ.Σ. η εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ με θέμα την οικονομική κρίση και τα προτεινόμενα μέτρα σύμφωνα με το Πρόγραμμα σταθερότητας(;) του ΠΑΣΟΚ και το Σύμφωνο Σταθερότητας (των κερδών του Κεφαλαίου) της ΕΕ.

Στην εκδήλωση που είχε ικανοποιητική προσέλευση κόσμου μίλησαν ο Γιάννης Μπανιάς, ο Αντώνης Νταβανέλος και ως κεντρικός ομιλητής ο Αλέξης Τσίπρας. Και οι τρεις ομιλητές τόνισαν ότι τα νέα μέτρα με την πλήρη ανατροπή των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων που σηματοδοτούν θα οδηγήσουν σε πρωτοφανή εκπτώχευση την ελληνική κοινωνία και θα ρίξουν τη χώρα σε ακόμα βαθύτερη ύφεση.

Ειδικότερα ο Γιάννης Μπανιάς τόνισε τον κοινωνικά άδικο χαρακτήρα των κυβερνητικών σχεδιασμών ενώ ο Αντώνης Νταβανέλος εστίασε την ομιλία του στις ευθύνες που επωμίζεται η ελληνική Αριστερά τόσο έναντι των εργαζομένων της χώρας, όσο και έναντι των ευρωπαίων συναδέλφων τους.

Στις ανάγκες συντονισμού με το Ευρωπαϊκό κίνημα επέμεινε ιδιαίτερα και ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος, σημειωτέον, απηύθυνε και ενωτικό κάλεσμα προς τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς, εννοώντας κυρίως το ΚΚΕ, αν και χωρίς να το κατονομάσει. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μία αποστροφή του λόγου του είπε (σε ελεύθερη απόδοση) καταχειροκροτούμενος: «Ας σταματήσει επιτέλους αυτή η κωμωδία των χωριστών συγκεντρώσεων με απόσταση 500 μέτρων. Δεν είναι υποχρεωτικό να δεχθούν όλες τις απόψεις μας, δεν είναι υποχρεωτικό να προσχωρήσουμε στις δικές τους. Μπορούμε όμως να αντιμετωπίσουμε ενωμένοι την επίθεση του συστήματος».

Στη συγκέντρωση διακρίναμε πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (Παναγιώτη Λαφαζάνη, Θοδωρή Δρίτσα, Νίκο Βούτση, Ρούντι Ρινάλντι, Γιώργο Σαπουνά, Δημήτρη Παπαδημούλη, Γιάννη Μπαλάφα, Δημήτρη Μπίρμπα, καθώς και τον παλαίμαχο της Αριστεράς Τάκη Μπενά).

Αξίζει να σημειωθεί ότι απουσίασε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Φώτης Κουβέλης όπως και άλλα γνωστά στελέχη της Ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ (Δημήτρης Χατζησωκράτης, Σπύρος Λυκούδης, κ.α.) που αντίθετα από τους Παπαδημούλη, Μπαλάφα και Μπίρμπα επέλεξαν να μην εμφανιστούν.


Της Σύνταξης: Επηρεασμένοι από το ενωτικό κλίμα που επικράτησε στη συγκέντρωση και την αντίθεση που δημιούργησε η απουσία του Φώτη Κουβέλη και των άλλων στελεχών της Ανανεωτικής πτέρυγας κρίνουμε χρήσιμο να κλείσουμε το σημερινό post με ένα ποίημα του Μεγάλου Αλεξανδρινού:


Στα 200 π.Χ.

«Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων»


Μπορούμε κάλλιστα να φαντασθούμε
πως θ' αδιαφόρησαν παντάπασι στην Σπάρτη
για την επιγραφήν αυτή. «Πλην Λακεδαιμονίων»,
μα φυσικά. Δεν ήσαν οι Σπαρτιάται
για να τους οδηγούν και για να τους προστάζουν
σαν πολυτίμους υπηρέτας. Άλλωστε
μια πανελλήνια εκστρατεία χωρίς
Σπαρτιάτη βασιλέα γι' αρχηγό
δεν θα τους φαίνονταν πολλής περιωπής.
Α βεβαιότατα «πλην Λακεδαιμονίων».

Είναι κι αυτή μιά στάσις. Νοιώθεται.

Έτσι, πλην Λακεδαιμονίων στον Γρανικό•
και στην Ισσό μετά• και στην τελειωτική
την μάχη, όπου εσαρώθη ο φοβερός στρατός
που στ' Άρβηλα συγκέντρωσαν οι Πέρσαι:
που απ' τ' Άρβηλα ξεκίνησε για νίκην, κ' εσαρώθη.

Κι απ' την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία,
την νικηφόρα, την περίλαμπρη,
την περιλάλητη, την δοξασμένη
ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμιά,
την απαράμιλλη: βγήκαμ' εμείς•
ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας.

Εμείς• οι Αλεξανδρείς, οι Αντιοχείς,
οι Σελευκείς, κ' οι πολυάριθμοι
επίλοιποι Έλληνες Αιγύπτου και Συρίας,
κ' οι εν Μηδία, κ' οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι.
Με τες εκτεταμένες επικράτειες,
με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών.
Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά
ως μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ως τους Ινδούς.

Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!

No comments (& IMPORTANT UPDATE –7 Οκτωβρίου 2010)

Είναι πολύ άχαρο, ίσως και θλιβερό: Τη στιγμή που οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού προγραμματίζεται να τσακίσουν κυριολεκτικά τις ζωές της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων -δηλαδή των εργαζομένων- να ασχολούμεθα για μία ακόμα φορά με τη γνωστή διαμάχη που έχει προκύψει με τον Αντώνη του radicaldesire.blogspot.com. Και είναι πολύ άχαρο, ίσως και θλιβερό, γιατί, παρά τις διαφορές αντιλήψεων που μας χωρίζουν από εκείνον, δεν παύουμε να ανήκουμε, και τα δύο μέρη που σήμερα αντιμάχονται σφοδρά, στην ίδια παράταξη. Είναι όμως κάτι που πρέπει να γίνει. Όχι για να διαιωνισθεί η διαμάχη. Αλλά για να σταματήσει εδώ. Και για να διευκολύνει -ίσως, επιτέλους- τον Αντώνη να καταλάβει ορισμένα πράγματα, αν και αυτονόητα.

Μετά από τρεις σχεδόν ημέρες ο Αντώνης απάντησε στο post μας με το οποίο τον καλούσαμε να δώσει εξηγήσεις για την απαράδεκτη συμπεριφορά του και τους ανυπόστατους ισχυρισμούς του εις βάρος μας. Την απάντηση τη δημοσίευσε στο blog του (radicaldesire.blogspot.com) και όχι εδώ -ή όχι κι εδώ αν θέλετε, όπως είναι και το πιο σωστό- παρά το ότι είχε προσκληθεί και είχε όλο το ελεύθερο. Δικαίωμά του. Η απάντηση πάντως εδόθη, αυτό έχει σημασία. Και αυτό ακυρώνει εκ των υστέρων το υστερόγραφο που προσθέσαμε στο post μας. Το ακυρώνει βέβαια εν μέρει. Γιατί όχι μόνο η απάντηση εδόθη εκ των υστέρων, αλλά και γιατί τη στιγμή που γράφτηκε το υστερόγραφο, ο χρόνος που είχε μεσολαβήσει ήταν υπεραρκετός για να το καθιστά βάσιμο. Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά. Αυτά είναι λεπτομέρειες.

Αλήθεια, τι είδους απάντηση έδωσε ο Αντώνης; Πώς ακριβώς βγήκε από τα τείχη του αυτοεγκλωβισμού του, στα οποία τον έσπρωξαν, ίσως χωρίς να το καταλάβει καλά-καλά και ο ίδιος, ένα τυφλό πείσμα και ένας ανόητος εγωισμός σε συνδυασμό με ένα ανεπαρκώς ανεπτυγμένο πολιτικό αισθητήριο;

Δεν μπορούμε να περιγράψουμε πώς ακριβώς βγήκε από τα τείχη του ο Αντώνης. Εκείνο όμως που μπορούμε και θέλουμε να πούμε είναι το πώς δεν βγήκε.

Δεν βγήκε έτσι όπως, θα ταίριαζε σε αριστερό: Δηλαδή δεν βγήκε να αναμετρηθεί με όσα του καταλογίσαμε, απαντώντας στις πολύ συγκεκριμένες αιτιάσεις μας, αλλά προτίμησε να «διαφύγει» μέσω της επέκτασης (άρα της μεταφοράς) της κριτικής του επί παντός του επιστητού! Και στο μοναδικό που απάντησε -γιατί σε ένα απάντησε, είναι αλήθεια, ή μάλλον μισοαπάντησε- περιορίστηκε να εξηγήσει επιλεκτικά μόνο το ένα σκέλος του, διαστρεβλώνοντας έτσι στην ουσία την κριτική μας και περιορίζοντάς την μέχρι εκεί που εξυπηρετούσε τη μισή απάντησή του.

Εμείς, αν και θα μπορούσαμε να το κάνουμε με άνεση, δεν θα «διαφύγουμε»! Έτσι, θα δώσουμε εξηγήσεις για όλα όσα, σε «επηυξημένη έκδοση», μας καταλογίζει αυτή τη φορά. Θα το κάνουμε με πληρότητα αφήνοντας τελευταίο το σημαντικότερο ζήτημα. Και το σημαντικότερο ζήτημα σχετίζεται βέβαια με τις μισές απαντήσεις που έδωσε για τις εσχάτως αποκαλυφθείσες ταυτοτικές του «ανησυχίες», που ήταν και το μοναδικό για το οποίο εκείνος αισθάνθηκε υποχρεωμένος να εξηγηθεί κάπως.

Left G700 κατηγορείσθε ότι:

Και γιατί δεν μας κατηγορεί ο Αντώνης! Δεν υπάρχει ίσως αδίκημα που να μη φερόμαστε ότι έχουμε διαπράξει. Για να τα δούμε ένα-ένα. Οι απαντήσεις μας θα δίνονται ταυτόχρονα. Μοιραία, όπως κάθε κατηγορούμενος, έχουμε όλο το δικαίωμα να επικαλεστούμε συγκεκριμένα παραδείγματα για να στηρίξουμε την επιχειρηματολογία μας. Το γεγονός ότι μερικά παραδείγματα από όσα χρησιμοποιήσουμε θα τα αντλήσουμε από τον ίδιο τον Αντώνη δεν έχει καθόλου να κάνει με το γνωστό ανέκδοτο «κι εσείς γιατί καταπιέζετε τους νέγρους;». Σχετίζεται αποκλειστικά με την προσπάθειά μας να καταδείξουμε με τον πιο συντριπτικό τρόπο το πόσο διάτρητο είναι το «κατηγορητήριο», αλλά και τον συναισθηματικό μηχανισμό μέσω του οποίου καταλήξαμε να «λουστούμε» όλα τα «αδικήματα» για τα οποία φερόμαστε ως ένοχοι.

Κατηγορία 1η: «Συμπεριφέρεστε ως χωροφύλακες της αριστερής σκέψης και της μαρξικής θεωρίας».

Η συγκεκριμένη κατηγορία «θεμελιώνεται» και συμπληρώνεται από την εκ μέρους μας επίδειξη -κατά το κατηγορητήριο πάντα- αυταρχικού πνεύματος, από την προσπάθειά μας να καθιερώσουμε για τους εαυτούς μας εικόνα αριστερού ιερατείου, από τη διάθεσή μας να «κράζουμε» τους διαφωνούντες και μάλιστα από καθέδρας και τέλος από τη νοοτροπία μας να «τατιανοστεφανιδίζουμε», να συμπεριφερόμαστε δηλαδή όπως οι παρουσιάστριες των γνωστών κουτσομπολίστικων εκπομπών της TV, πα να πει, να πετάμε τη σκούφια μας για ανόητους και άνευ σημασίας καυγάδες που, πασπαλισμένοι με φτηνό συναισθηματισμό, προκαλούν την προσοχή της κοινής γνώμης -έτσι εμείς καταλαβαίνουμε τον όρο και μάλλον έτσι πρέπει να τον εννοεί και ο Αντώνης, αν καταλάβαμε σωστά το περιεχόμενο που αποδίδει στον όρο το κατηγορητήριο το οποίο συνέταξε.

Εδώ είναι προφανές ότι ο Αντώνης μας κατηγορεί εν ολίγοις για τους εκφραστικούς μας τρόπους που, για να τα λέμε όλα, μας κάνουν να κερδίζουμε επάξια τον τίτλο των «κακών παιδιών», όπως συχνά λέμε κι εμείς οι ίδιοι. Εκφραστικούς τρόπους που είναι αιχμηροί, σκληρά αποδομητικοί του λόγου που θέλουμε να καταρρίψουμε και συχνά ειρωνικοί μέχρι σαρκασμού.

Και λοιπόν; Ποιο είναι το κακό αν ο λόγος μας παίρνει αυτά τα χαρακτηριστικά όταν απευθύνεται σε όσους εκφέρουν αντιαριστερό λόγο ή σε όσους όντως αριστερούς παραβιάζουν ασύστολα αρχές που στα χαρτιά τουλάχιστον όλοι οι αριστεροί δέχονται όπως, φερ’ ειπείν, ο διάλογος ή η προστασία των προσωπικών δεδομένων σε περίπτωση ψευδωνυμίας ή πάλι όταν απαντάμε σε παντελώς άδικες κρίσεις για μας, από τη στιγμή μάλιστα που παίρνουμε πάντα υπ’ όψη μας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε περίπτωσης; Ο κάθε αριστερός έχει το ελεύθερο να αντιπαρατίθεται σ’ όλα αυτά όπως νομίζει πειστικότερα. Μόνο εκεί, στην αποτελεσματικότητα δηλαδή, υπάρχει πεδίο κριτικής. Τα άλλα είναι «καθωσπρεπισμοί» για «καθώς πρέπει» «κυρίους». Κι εμείς δεν είμαστε ούτε «καθώς πρέπει», ούτε «κύριοι». Εμείς είμαστε από τα «κακά παιδιά» της Αριστεράς -με καλή και καθαρή καρδιά όμως, όπως έχουμε ξαναπεί και στον ίδιο. Αυτό δεν μας κάνει πάντως «Τατιάνες», όπως ο Αντώνης θέλει να μας βλέπει, σύμφωνα με το αναφαίρετο δικαίωμά του να έχει την προσωπική του άποψη.

Πολύ περισσότερο: Αυτό δεν μας κάνει ούτε ιερατείο ούτε ομιλούντες από καθέδρας ούτε χωροφύλακες. Αυτά είναι στο μυαλό του Αντώνη και πουθενά αλλού. Τα ιερατεία και οι από καθέδρας ομιλούντες και οι χωροφύλακες της μαρξικής σκέψης μιλούν από θέσεις εξουσίας. Πραγματικής εξουσίας. Ποια είναι η δική μας εξουσία, πέραν αυτής που παρέχει ένα διαδικτυακό βήμα; Και γιατί η βεβαιότητα με την οποία μιλάμε, για όσα πράγματα είμαστε βέβαιοι, να ισοδυναμεί με τη διεκδίκηση από εμάς εξουσίας ιδεολογικού ιερατείου; Κι ακόμα: Όλοι αυτοί με τους οποίους μας εξομοιώνει ο Αντώνης έχουν την τάση να επεκτείνουν τη «σοφία» τους σε όλα τα πεδία της σκέψης. Εμείς αντίθετα περιοριζόμαστε στην υπεράσπιση ελάχιστων, ελαχιστότατων πραγμάτων, στα απολύτως μίνιμουμ στοιχεία, που χωρίς αυτά δεν υπάρχει Αριστερά παρά μόνο «στα χαρτιά» της ακαδημαϊκής κοινότητας. Κι αυτά τα ελαχιστότατα πράγματα είναι ο πάση θυσία έντιμος και καθαρός διάλογος μεταξύ των αριστερών ανεξαρτήτως ιδιαίτερης τοποθέτησης και ιδεολογικού προσανατολισμού, η ανάγκη (ζήτημα ζωής και θανάτου) της πολιτικής οργάνωσης των καταπιεζομένων (πρώτα και κύρια σε εθνο-κρατικό επίπεδο αλλά και διεθνώς) και η υπεράσπιση του «σκληρού πυρήνα» της μαρξικής κοσμοθεωρίας: Οικονομική απελευθέρωση από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και δημοκρατική εξουσία των εργαζομένων. Εμείς -και δεν είμαστε δα κι οι μόνοι!- αυτά θα τα υπερασπιστούμε όσο μπορούμε. Και διόλου δεν θα διστάσουμε να χρησιμοποιήσουμε κάθε πρόσφορο[1] μέσο γι’ αυτό.

Κατηγορία 2η: «Είστε παραφουσκωμένα, μηντιακού τύπου εγώ που ψάχνουν εναγωνίως επιβεβαίωση και επιδίδονται σε “κατινισμό” επιδεικνύοντας αναξιοπρεπή συμπεριφορά».

Μάλιστα. Εδώ, το μένος του Αντώνη χρωματίζει με αρνητικές διατυπώσεις ορισμένα φυσιολογικά προαπαιτούμενα και αυτονόητα που ισχύουν ακόμα και για τον τελευταίο blogger. Τι άλλο από το φυσιολογικό προαπαιτούμενο μιάς συγκεκριμένης, καθ’ όλα «νόμιμης» ανθρώπινης πεποίθησης κρύβεται πίσω από τη διατύπωση «παραφουσκωμένα, μηντιακού τύπου εγώ»; Δεν είναι αυτονόητο ότι όσοι φτιάχνουν ένα ηλεκτρονικό βήμα και ανεβαίνουν επάνω για να μιλήσουν έχουν και μία κάποια (αυτο)πεποίθηση ότι αυτά που έχουν να πουν αξίζει να ειπωθούν αλλά και την καθ’ όλα θεμιτή προσδοκία, ελπίδα, φιλοδοξία ότι αυτό θα επιβεβαιωθεί από την ανταπόκριση των αναγνωστών του διαδικτύου, πράγμα που όταν συμβαίνει τους χαροποιεί; (Τι άλλο από αυτή τη φυσιολογική ανθρώπινη χαρά της επιβεβαίωσης έσπρωξε τον Αντώνη να ενημερώσει σε post για τα στατιστικά του δικού του blog; Τι άλλο από την αυτοπεποίθηση που δίνει η επιβεβαίωση τον έκανε να λέει σε «αντιπολιτευόμενο» εκ δεξιών αναγνώστη του «Και μετά βέβαια, πρέπει να εξηγήσεις με ποιους μηχανισμούς κόλλησαν [στο blog μου] και άλλοι 4.652 μοναδικοί χρήστες που έχουν επισκεφθεί τον χώρο από 1-26 του Γενάρη.»;). Και δεν συνάγεται ευθέως από το γεγονός ότι κάποιοι αποφασίζουν να μπλογκάρουν πως η συγκεκριμένη (αυτο)πεποίθησή τους είναι έστω και ένα κλικ μεγαλύτερη (δικαίως ή αδίκως, αδιάφορο) από την αντίστοιχη πεποίθηση κάποιων άλλων που δεν το αποφασίζουν (εννοείται ότι αφήνουμε απ’ έξω άλλες παραμέτρους, όπως διαθέσιμο χρόνο, εξοικείωση με τεχνολογία, κ.λπ.); Κι ακόμα, δεν είναι αυτονόητο ότι όλα αυτά τα blogs που γεμίζουν το διαδίκτυο δεν είναι τίποτε άλλο από μηντιακού τύπου φωνές; Για social media δεν μιλάνε όλοι;

Όλα αυτά λοιπόν τα φυσιολογικά τα πήρε ο Αντώνης και τα έκανε όπως ήθελε. Τα χρωμάτισε δηλαδή με τις «κατάλληλες» λέξεις, σύμφωνα με τα συναισθήματά του απέναντί μας. Το κατανοούμε. Αλλά νομίζουμε υπερέβη τα όρια…

Η κατανόησή μας βέβαια δεν είναι τόση ώστε να μη σημειώσουμε ότι για την «εναγώνια» αναζήτηση της επιβεβαίωσης που δείχνουμε, αλλά και για την «αναξιοπρεπή» μας συμπεριφορά -όπως εμείς καταλαβαίνουμε την έννοια τουλάχιστον- δεν κατατίθεται ούτε ένα αποδεικτικό στοιχείο όσο κι αν ψάξαμε -και μάλιστα εναγωνίως… (Για τον «κατινισμό» δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα. Πάει μαζί με τον «τατιανοστεφανιδισμό» και το έχουμε ήδη καλύψει).

Κατηγορία 3η: «Υποσκάπτετε την εικόνα άλλων ιστολογίων».

Και πάλι μάλιστα. Το λέμε έτσι, γιατί έχουμε κι εδώ το ίδιο φαινόμενο με αυτό που εξηγήσαμε απαντώντας στην αμέσως προηγούμενη κατηγορία. Σ’ αυτή την περίπτωση η κριτική μετονομάζεται σε υπόσκαψη. Και η πλάκα είναι πως αυτό ισχύει! Αλλά όχι ακριβώς όπως ο Αντώνης θέλει να εννοεί.

Όταν ασκείς κριτική, ταυτόχρονα, με την ευρύτερη έννοια της λέξης, υποσκάπτεις. Δηλαδή κλονίζεις, αποσταθεροποιείς, αποδομείς μία άποψη που σε βρίσκει αντίθετο, θες δεν θες! Αυτό δεν ισχύει μόνο για τη δική μας κριτική. Ισχύει για οποιαδήποτε κριτική έναντι οποιουδήποτε. (Στη δική μας, συνήθως σφοδρή κριτική, ισχύει απλώς ότι εξ αιτίας της σφοδρότητάς της τα παρεπόμενα μεγεθύνονται).

Έτσι άραγε εννοεί τη λέξη ο Αντώνης, με την ευρεία της έννοια; Δεν νομίζουμε. Από όλα τα συμφραζόμενα, από όλο το πνεύμα του κειμένου του συνάγεται ευθέως ότι της δίνει την αρνητική χροιά της. Αυτή που υπονοεί η κυριολεκτική ερμηνεία της. Και η οποία συνδέεται με τις ύπουλες μεθόδους της διασποράς ψευδών φημών ή και της συκοφαντίας. Πότε καταφύγαμε σε τέτοιες μεθόδους; Εις βάρος ποιών; Δεν μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει ο Αντώνης. Γι’ αυτό, είμαστε υποχρεωμένοι να του επιστρέψουμε τα περί υπόσκαψης.

Κατηγορία 4η: «Κατασπαράσσετε τους πάντες και τα πάντα χάρη μιάς ακατάσχετης αυτοϊκανοποίησης».

Εδώ, είναι φανερό, πάμε για κακούργημα! Στο μυαλό του Αντώνη βέβαια που θέλει να βλέπει φαντάσματα, γιατί δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις πραγματικότητες!

Τι ακριβώς εννοεί ο «ποιητής»; (Η λέξη δεν μπαίνει ούτε με ειρωνική πρόθεση, ούτε λογοτεχνική αδεία, όπως θα δούμε παρακάτω). Προφανώς, με αυτό το σπαρακτικό «κατασπάραγμα» που μας χρεώνει, εννοεί τους εκφραστικούς μας τρόπους και μέσα. Το έχουμε καλύψει το θέμα, αλλά για να το εμπεδώσει θα επαναληφθούμε: Αυτό που εκείνος λέει «κατασπάραγμα» εμείς το λέμε έντονη και μαχητική διαφωνία με τη χρήση όσο γίνεται ισχυρότερων, ακόμα και αποστομωτικών επιχειρημάτων στις περιπτώσεις που κρίνουμε ότι επιβάλλεται κάτι τέτοιο. Και οι περιπτώσεις αυτές συνήθως έχουν να κάνουν με αντιαριστερές θέσεις (θέσεις, όχι απλώς γνώμες ή ερωτήματα που πηγάζουν από άγνοια) καθώς και με απόψεις ή πρακτικές που κυκλοφορούν μέσα στην Αριστερά και οι οποίες, αν γενικευθούν και γίνουν κοινά αποδεκτές, θα είναι η οριστική ταφόπλακα γι’ αυτήν. Θέλει όλη αυτή την πρακτική μας να την ονομάζει «κατασπάραγμα»; Δικαίωμα του καθενός να διαλέγει τις λέξεις που υποστηρίζουν καλύτερα την αντίθεσή του απέναντί μας. Αλλά και δικό μας δικαίωμα να τις επιστρέφουμε ακαριαία εκεί από όπου ήρθαν, χωρίς καν να υπογράφουμε απόδειξη παραλαβής! Όσο για την ακατάσχετη αυτοϊκανοποίηση, χμ… Τι να εννοεί άραγε; Το γεγονός ότι ικανοποιηθήκαμε όταν, για να φέρουμε ένα παράδειγμα, μετά από μύριους κόπους και βάσανα δικά μας κατάλαβε επιτέλους και δέχθηκε -έστω και «χαμηλόφωνα»- ότι «[...] οι θέσεις σας [εμείς δηλαδή] δεν δίνουν από μόνες τους την αίσθηση ότι ασπάζεστε τις [εθνοφασιστορατσιστικές] ιδέες του (όποιου) Ορφέα [...]»; Δηλαδή, τι έπρεπε να αισθανθούμε; Λύπη μέχρι καταθλίψεως;

Εμείς την αυτοϊκανοποίηση και δη την ακατάσχετη αλλιώς την αντιλαμβανόμαστε. Την αντιλαμβανόμαστε ως ένα ταπεινό (με την έννοια του ευτελούς), εγωιστικό συναίσθημα που δεν έχει άλλο σκοπό και στόχο από την επιβεβαίωση στον Εαυτό και την επιβεβαίωση της Αγοράς (με την αρχαία έννοια) ότι υπερέχει (αληθώς ή ψευδώς, αδιάφορο) από τον Άλλο. Και την αντιλαμβανόμαστε ακόμα, ως μία συμπεριφορά απέναντι σ’ αυτόν τον Άλλο η οποία δίνει το δικαίωμα να σκεφτεί κανείς ότι η διατήρηση αυτής της αληθούς ή ψευδούς υπεροχής είναι ένας από τους επιδιωκόμενους σκοπούς. Να φέρουμε και πάλι ένα παράδειγμα ώστε να φανεί η τεράστια απόσταση που μας χωρίζει από τέτοιες στάσεις. Ακατάσχετη αυτοϊκανοποίηση θα εντοπίζαμε εμείς στην εξής περίπτωση:

Να λαμβάναμε, ας πούμε, σε κάποιο post μας ένα σχόλιο σαν αυτό:

«Για να πω την αλήθεια δεν καταλαβαίνω πάντα τι γράφ[ετε], και πολλές φορές κουράζομαι πολύ και πρέπει να τα διαβάσω αρκετές φορές. Άλλοτε πάλι εγκαταλείπω..Παρόλα αυτά, χαίρομαι γιατί μαθαίνω πέντε τύφλες, που λένε και στο χωριό μου».

Και να απαντούσαμε, πάλι ας πούμε, με ένα σχόλιο σαν αυτό (τα bold στοιχεία και τα παρένθετα σημεία στίξης δικά μας):

«Σ' ευχαριστ[ούμε] για την ειλικρίνεια. Αισθα[νόμαστε] βαθιά υποχρεωμέν[οι] για την υπομονή σου και το κουράγιο σου. Ελπίζ[ουμε] να καταλαβαίνεις ότι γράφ[ουμε] όπως γράφ[ουμε] ένα συγκεκριμένο κείμενο γιατί δεν μπορ[ούμε] να το γράψ[ουμε] αλλιώς(!). Και δεν μπορ[ούμε] να εξηγήσ[ουμε] γιατί(!). Δεν είμ[αστε] δημοσιογράφ[οι], δεν μ[ας] ενδιαφέρει η δημοσιογραφία, δεν προσπαθ[ούμε] να διατηρήσ[ουμε] ένα ιστολόγιο γνώμης(!), δεν έχ[ουμε] συνειδητό προσανατολισμό σε ζητήματα που απασχολούν την κοινή γνώμη, δεν ξέρ[ουμε] καν ποια ζητήματα απασχολούν την κοινή γνώμη(!). Καμμιά φορά(!), τυχαία(!), πέφτ[ουμε] μέσα και γράφ[ουμε] κάτι που ο κόσμος κατανοεί(!) ή συνδέεται με αυτό, άλλες, περισσότερες νομίζ[ουμε], έξω(!). Το μόνο που μπορ[ούμε] να π[ούμε] ότι κάν[ουμε] είναι ότι προσπαθ[ούμε] να σκεφτ[ούμε] κάθε φορά από το μηδέν πριν γράψ[ουμε] για κάτι που απασχολεί εμ[άς]».

Έχουμε καμιά σχέση εμείς με όλο αυτό το ναρκισσιστικό, αφ’ «υψηλού» (αυτο)παραμύθιασμα; Απέχουμε έτη φωτός! Και γι’ αυτό ακριβώς, ήμασταν και παντελώς ανίκανοι να σκαρώσουμε την παραπάνω υποθετική απάντηση που θα δίναμε, αν όντως πάσχαμε από ακατάσχετη αυτοϊκανοποίηση. Έτσι, αναγκαστήκαμε να κάνουμε copy-paste τον παραπάνω διάλογο από υπαρκτό blog. Ευχαρίστως θα γράφαμε ποιό, αλλά δεν κάναμε save κι άντε βρες το τώρα. Μήπως ο Αντώνης μπορεί κατά τύχη να μας βοηθήσει; Το ’χει πάρει πουθενά το μάτι του;


Κατηγορία 5η: «Είστε ανεπαρκείς για την υπεράσπιση της μαρξικής θεωρίας και δεν έχετε τα τυπικά εφόδια για από καθέδρας ομιλία».

Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Αρκούν μία παραδοχή, μία διαπίστωση και μία δήλωση.

Η παραδοχή: Όντως, απέναντι σε έναν Καστοριάδη ή έναν Φουκώ, θα τα βρίσκαμε μπαστούνια!

Η διαπίστωση: Απέναντι σε αναλύσεις περί βασικών οικονομικών εννοιών του Μαρξ σαν αυτή του Left Radical ή σε διερωτήσεις του ίδιου του Αντώνη για σχετικά θέματα (που αγνοεί) τα πάμε μια χαρά!

Και η δήλωση: Όντως δεν έχουμε τα τυπικά προσόντα (αλλά ούτε και την πρόθεση) για από καθέδρας ομιλία. Αλλά στην προκείμενη περίπτωση, όπου τα θέματα που έχουν «πέσει» σχετίζονται με την οικονομία, δεν είναι λίγο οξύμωρο να εγκαλούμεθα γι’ αυτό από κάποιον που δηλώνει σχετική άγνοια -αν και το «σχετική» δεν ανταποκρίνεται ακριβώς στα πράγματα;

Κατηγορία 6η: «Επιδιώκετε τη δημοσιότητα [με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο], αδιαφορώντας για το ηθικό κόστος που επωμίζεστε».

Η δίκη προθέσεων σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια! Διαφωνούμε έντονα και κριτικάρουμε θέσεις ή πρακτικές άλλων blogs επειδή έχουμε την πρόθεση να προκαλέσουμε την προσοχή των διαδικτυακών αναγνωστών. Πώς θεμελιώνει αυτή την κατηγορία; Δεν μπαίνει στον κόπο ούτε τώρα! Το είπε ο Αντώνης. Πάει και τελείωσε!

Στην πραγματικότητα τα μόνα που αρχίζουν να τελειώνουν είναι οι προηγούμενες κατηγορίες περί ιερατείων, φρουρών της Επανάστασης και τα παρόμοια. Γιατί, αν είμαστε οι φανατικοί ερυθροφρουροί που υποστηρίζει, δεν μπορεί να είμαστε ταυτόχρονα και ξεφωνημένοι δημοσιοσχετίστες του κερατά!

Και δεν μπορεί να είμαστε τόσο ανόητοι για να μην ξέρουμε ότι, αν και οι «καβγάδες» μπορούν να φέρουν πρόσκαιρα οφέλη δημοσιότητας (παραβλέποντας μάλιστα και τις διαγραφές ή τις αυτοδιαγραφές από λίστες ιστολογίων…), σε βάθος χρόνου αποτελούν αρνητικό παράγοντα. Η πλειοψηφία των αναγνωστών του διαδικτύου έχει ανάγκη από συζητήσεις pour passer le temps, όχι από «κραυγές φανατικών αριστερών» -κατά την κλισέ έκφραση των politically correct. Η πλειοψηφία των αναγνωστών δεν δίνει δεκάρα για «φανατικούς αριστερούς» (εδώ δεν δίνει δεκάρα για την Αριστερά!). Το ότι το αγνοεί ο Αντώνης δεν σημαίνει ότι το αγνοούμε κι εμείς. Ούτε πάλι είμαστε τόσο μαζοχιστές για να φθειρόμαστε σε σφοδρές αντιπαραθέσεις, αντί να χρησιμοποιούμε την κλασσική μέθοδο της ενημέρωσης για όσα γράφουμε μέσω σχολίων, μέθοδο που χρησιμοποιήσαμε όταν φτιάξαμε το blog και δούλεψε μια χαρά.

Για να το καταλάβει: Από όλους τους ρόλους που θα μπορούσε να παίξει ένα αριστερό πολιτικό blog, εμείς επιλέγουμε αυτόν του ξυπνητηριού. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι ο κόσμος τα ξυπνητήρια τα απεχθάνεται, ίσως και τα μισεί. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι μ’ εμάς θα είναι διαφορετικά. Αλλά δεν μας καίγεται καρφάκι, αν συμβάλουμε ώστε κάποιοι, έστω και λίγοι, έστω και ελάχιστοι, να «σηκωθούν» εγκαίρως για να προλάβουν το ραντεβού της σύγκρουσης με όσους μας οδηγούν ολοταχώς στον από-ανθρωπισμό του ανθρώπου.

Κατηγορία 7η: «Αμφισβητείτε στην πράξη το δικαίωμα των ανθρώπων να σκέφτονται και να εκφράζουν τη σκέψη τους, προσπαθώντας να τους παρουσιάσετε “αδαείς”».

Και πάλι εδώ, η σφοδρή κριτική παρουσιάζεται αυτή τη φορά ως αμφισβήτηση εκ μέρους μας του δικαιώματος της ελευθερίας της γνώμης και ως απαξίωση των προσώπων που ασκούν ένα τέτοιο δικαίωμα εκφράζοντας αντίθετες απόψεις από τις δικές μας!

Προφανώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχει στο μυαλό του την εξουθενωτική κριτική που κάναμε στις θέσεις που εξέφρασε ο Left Liberal. Την οποία μεταμορφώνει σε προσπάθεια προσωπικής εξόντωσης εκ μέρους μας μέσω της υπόρρητης ιδέας ότι, επειδή είναι “αδαής”, δεν δικαιούται «δια να ομιλεί».

Να του πούμε κι εδώ για να το καταλάβει: Καθόλου αδαή, έτσι γενικά και αόριστα, δεν θεωρούμε τον Left Liberal. Ούτε και μας ενδιαφέρει να αποδείξουμε κάτι τέτοιο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση (όπως κάνουμε πάντα) κρίναμε ότι όσα έλεγε, τα συγκεκριμένα που έλεγε δηλαδή, ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Σε αυτά ασκήσαμε κριτική, με σφοδρότητα ανάλογη της λανθασμένης ανάλυσής του. Όχι στο πρόσωπο. Στις θέσεις του. Γιατί εμάς δεν μας ενδιαφέρουν τα πρόσωπα. Μας ενδιαφέρει η φωνή τους. (Ας την κρατήσει αυτή την αποστροφή των δύο τελευταίων προτάσεων ο Αντώνης. Θα την ξαναδεί πριν τελειώσει το post σε διάφορες παραλλαγές).

Όσο για την αμφισβήτηση εκ μέρους μας της ελευθερίας της σκέψης και της γνώμης, ε, τι να πούμε; Μη του φέρουμε αντίρρηση και θυμώσει περισσότερο κι ανακαλύψει ότι εμείς σταυρώσαμε και τον Χριστό…

Κατηγορία 8η: «Αμφισβητείτε το δικαίωμα αυτο-προσδιορισμού της πολιτικής ταυτότητας του άλλου».

Αυτό πάλι πώς προκύπτει; Να προκύπτει άραγε από το γεγονός ότι είχαμε ολόκληρο διάλογο με τον Left Liberal για το πώς θέλει να τον αποκαλούμε, όταν έδειξε να ενοχλείται από τον όρο «αριστεροφιλελεύθερος», για να καταλήξουμε στην αγγλόγλωσση διατύπωση την οποία και σεβαστήκαμε απολύτως έκτοτε, σύμφωνα με την επιθυμία του;

Ή μήπως προκύπτει από το γεγονός, ότι, διαφωνώντας με ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί, βάζουμε εντός εισαγωγικών την πολιτική τους ταυτότητα όταν αναφερόμαστε σε αυτούς;

Μπερδευτήκαμε, συγνώμη. Αυτό το κάνει ο Αντώνης στο post που μας «αφιερώνει», όχι εμείς… Κι όσο κι αν σεβόμαστε τους δασκάλους, δεν τους ακολουθούμε και τυφλά, όπως θα έκαναν κάποια «καλά παιδιά». Εμείς είμαστε «κακά». Και καμιά φορά, αυτό βγαίνει σε καλό…

Κατηγορία 9η: «Σας περισσεύει η χολή, αλλά σας λείπει η σκέψη. Είστε κακομαθημένοι και μικροπρεπείς».

Είναι φανερό πως στις περί χολής και κακών τρόπων μας αιτιάσεις έχουμε ήδη απαντήσει και με το παραπάνω. Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει ανάγκη να προσθέσουμε κάτι. Την κατηγορία της μικροπρέπειας πάλι δεν την καταλαβαίνουμε καθόλου, τι να πούμε; Θέλουμε να πούμε όμως δυό λόγια για την έλλειψη σκέψης που κατά τον Αντώνη μας χαρακτηρίζει.

Συζητάμε (εντάξει, συζητούσαμε) με τον Αντώνη πάνω από δύο μήνες τώρα. Τις περισσότερες φορές οι παρατηρήσεις μας ήταν κριτικές, από αριστερή σκοπιά βέβαια. Ο διάλογος , ασχέτως αν κατέληγε σε συμφωνία ή διαφωνία -και τις περισσότερες φορές κατέληγε στο πρώτο- ήταν πάντα ουσιαστικός και εποικοδομητικός. Πώς μπορεί να συνέβαινε κάτι τέτοιο, αν απουσίαζε η σκέψη σε όσα του γράφαμε; Πώς μπορεί, για να αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα, η «άσκεφτη» σκέψη μας να τον οδηγεί σε βελτιωτική επαναδιατύπωση κειμένου του (για την οποία και μας ευχαρίστησε), αλλά και να συναντά την επικρότηση σοβαρού (χωρίς καθόλου εισαγωγικά) αρθρογράφου της «Καθημερινής» και blogger;

Θα ήταν μικροπρέπεια άραγε να λέγαμε ότι πίσω από τη συγκεκριμένη κατηγορία της μη-σκέψης διακρίνουμε (και όχι αμυδρά, για να τα λέμε όλα) μια κάποια μικροψυχία που καταλήγει στην αυτογελοιοποίηση;

Κατηγορία 10η: «Στην αντιπαράθεση μεταξύ μας, παραποιήσατε στοιχειώδη δεδομένα».

Ίσως η πιο καταφανώς ανυπόστατη κατηγορία. Γιατί στο post με το οποίο εγκαλούσαμε τον Αντώνη για απαράδεκτες πρακτικές απέναντί μας, όχι μόνο παραπέμπαμε στα αποδεικτικά στοιχεία, αλλά φροντίσαμε να παραθέσουμε αυτούσια και αρκετά από αυτά. Για ποια παραποίηση κάνει λόγο; Και πώς να χαρακτηρίσουμε εμείς αυτό τον ισχυρισμό του;

Ξέρουμε για ποια «παραποίηση» κάνει λόγο. Και ξέρουμε πώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τον ισχυρισμό του: Ως μία απελπισμένη προσπάθεια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, δηλαδή την εναγώνια αναζήτησή του (εδώ ταιριάζει το «εναγώνια») για το ποιοί (ή ποιός) «κρύβονται» πίσω από το όνομα Left G700. Αλλά αυτό απαιτεί ξεχωριστό κεφάλαιο.

Έξω οι κουκουλοφόροι από το διαδίκτυο!

Ο Αντώνης λοιπόν δομεί την υπερασπιστική του γραμμή στο επιχείρημα που εκφράζουν τα εξής λόγια (τα bold δικά μας):

«Το να λαμβάνεις υπόψιν με ποιον έχεις να κάνεις δεν σημαίνει αναζήτηση προσωπικών στοιχείων. Τέτοια στοιχεία ούτε έχω, ούτε με απασχολούν». Δηλαδή: Εγώ (ο Αντώνης) ουδέποτε ισχυρίστηκα ότι θα αναζητήσω τα προσωπικά σας στοιχεία -όνομα, επώνυμο, οδός και αριθμός. Πολύ ωραία.

Καθόλου ωραία! Γιατί απλούστατα, ο Αντώνης, κατά την προσφιλή του τακτική, όπως είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε στη διάρκεια του διαλόγου με αφορμή το post του Left Liberal περί αφηρημένης εργασίας κατά Μαρξ, καταφεύγει και πάλι σε ένα τρικ. Σε ένα «κόλπο» δηλαδή. Ποιο είναι το «κόλπο»;

Ότι δίνει εξηγήσεις για ένα μόνο σκέλος της δικής μας έγκλησης απέναντί του! Το υπόλοιπο το αποσιωπά. Κάνει τον «Γερμανό» δηλαδή. Αφήνοντας έτσι να εννοηθεί ότι η κατηγορία μας εστιαζόταν αποκλειστικά και μόνο στην ενδεχόμενη πρόθεσή του να αναζητήσει τα προσωπικά μας στοιχεία (όνομα, επώνυμο, οδός και αριθμός).

Από πού προκύπτει αυτή η οριοθέτηση; Από πουθενά! Η λέξη «προσωπικά» δεν υπάρχει πουθενά, μα πουθενά μέσα στο post μας! Και πώς θα μπορούσαμε, αφού επίσης απουσιάζει από τα σχετικά σχόλια του Αντώνη όπου γνωστοποιούσε την κλίση του στην αναζήτηση ταυτοτήτων; Εμείς ούτε παραποιούμε, ούτε σε «κολπάκια» καταφεύγουμε. Είναι τελείως έξω από τη δική μας φιλοσοφία. Στην προκειμένη περίπτωση, επιπλέον, δεν τα χρειαζόμαστε καν!

Γιατί είναι τελείως φανερό ότι, για μας, επαίσχυντο είναι η αναζήτηση ταυτοτήτων εν γένει που εστιάζεται στην εξεύρεση είτε προσωπικών στοιχείων (όνομα, επώνυμο, οδός και αριθμός), είτε διαδικτυακών τέτοιων (ψευδώνυμο, γραφολογική ταυτοποίηση και αριθμός IP).[2] Και το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι αυτή την άποψη τη συμμερίζεται και ο ίδιος ο Αντώνης (αν και όχι εμπράκτως, σε αντίθεση με μας[3]).

Τι τον κάνει αλήθεια να μη γνωστοποιεί τα διαδικτυακά «στοιχεία» μας, στην ανακάλυψη των οποίων έφτασε με το ταλέντο του αλλά και την αξιοποίηση των εθελοντών, ψευδώνυμων και ανώνυμων πληροφοριοδοτών (χαφιέδων) του; Μόνο το ενδεχόμενο να γίνει καταγέλαστος; Ή μήπως και η συνείδηση του ανεπίτρεπτου της αναζήτησης ταυτοτήτων εν γένει όπως και η συνείδηση του ότι έτσι θα γίνει ολοφάνερη η απαράδεκτη συμπεριφορά του; Είναι ηλίου φαεινότερο. Γιατί ο Αντώνης είναι ένας άνθρωπος που έχει κάνει ένα λάθος, μεγάλο είναι αλήθεια. Αλλά, μέχρι εκεί! Δεν είναι ένας άνθρωπος χωρίς συνείδηση. Υπάρχει τεράστια διαφορά. Κι εμείς δεν κάνουμε σαν να μη τη βλέπουμε, επειδή ίσως θα εξυπηρετούσε εμάς -όχι όμως και την Υπόθεσή μας. Και γι’ αυτό την καταγράφουμε. (Ίσως και επειδή είμαστε «μικροπρεπείς»…).

Δεν γνωστοποιεί λοιπόν τα διαδικτυακά «στοιχεία» του φακέλου μας που βρίσκεται στα αρχεία των διαδικτυακών «ασφαλιτών». Δεν «μας δίνει» που λένε. Μας «φωτογραφίζει» όμως (και πάλι τα bold δικά μας):

«Γνωρίζω αρκετά για να γνωρίζω ότι ήρθα αντιμέτωπος με σεσημασμένο και επαναλαμβανόμενο τύπο διαδικτυακής συμπεριφοράς από συγκεκριμένο ψευδώνυμο φορέα. Αυτό μου φτάνει».

Τι δείχνει αυτή η «φωτογραφία»; Διαδικτυακή συμπεριφορά που δυνητικά συμπεριλαμβάνει τα πάντα: Από παρενόχληση, ύβρεις και συκοφαντίες ή διασπορά ψευδών φημών μέσω «έντεχνων» υπονοούμενων, μέχρι εκβιασμούς ή τραμπούκικο εκφοβισμό (bullying κατά τη διατύπωση του ίδιου του Αντώνη όταν ακόμα διαλεγόταν μαζί μας). Όπως μπορεί να καταλάβει κανείς, δυνητικά παραβιάζουμε τον ποινικό κώδικα!

Φυσικά, όσο αυτή η «φωτογραφία» δείχνει τα πάντα, άλλο τόσο δείχνει και το τίποτα! Γιατί είναι τόσο ο υποκειμενισμός της -όπως και κάθε φωτογραφίας άλλωστε- που στα πάντα συμπεριλαμβάνουν ακριβώς και το τίποτα!

Καταλαβαίνει άραγε ο Αντώνης τι υπονοεί δυνητικά πάντα εις βάρος μας; Καταλαβαίνει πόσο unfair αντιπαρατίθεται μαζί μας; Δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε την κρίση του στο συγκεκριμένο σημείο που μας δημιουργεί πολύ σοβαρό πρόβλημα. Γι’ αυτό θα τον διευκολύνουμε, για να είναι απολύτως βέβαιο ότι τώρα τουλάχιστον θα το καταλάβει, αν υποθέσουμε ότι του διαφεύγει.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι αντί να υπονοεί εκείνος αυτά που υπονοεί για εμάς, τα πάντα και το τίποτα δηλαδή, το κάναμε εμείς για εκείνον. Με τα ίδια ακριβώς λόγια (εκτός από όσα αφορούν σε πραγματολογικά στοιχεία). Ας πάρει μια γεύση:

«Γνωρίζ[ουμε] αρκετά για να γνωρίζ[ουμε] ότι ήρθα[με] αντιμέτωπο[ι] με σεσημασμένο και επαναλαμβανόμενο τύπο διαδικτυακής συμπεριφοράς από συγκεκριμένο ψευδώνυμο-[επώνυμο] φορέα. Αυτό μ[ας] φτάνει».

Μπορεί να μας πει τι γεύση θα του άφηναν αυτά τα λόγια, αν τα απευθύναμε σ’ εκείνον; Νομίζει ότι θα ήταν ασφαλής από δυσμενείς εντυπώσεις εις βάρος του; Κάνει μεγάλο λάθος! Γιατί θα φροντίζαμε, κι εμείς όπως εκείνος, να τα «γαρνίραμε» με τις «κατάλληλες» διατυπώσεις για να τους προσδώσουμε όλη την απαραίτητη αληθοφάνεια και να δημιουργήσουμε τις σκοπούμενες εντυπώσεις εις βάρος του, ακριβώς όπως αυτός εις βάρος μας…

Μπορεί να είναι ήσυχος. Δεν θα το κάνουμε. Δεν θα το κάναμε ποτέ! Όχι μόνο για εκείνον, αλλά για τον οποιονδήποτε! Ακόμα και για έναν φασίστα! Γιατί μπορεί να μην αναζητούμε την αλήθεια με τον ίδιο τρόπο που το κάνει ένας φιλόσοφος, αλλά ίσως έχουμε μάθει να αποφεύγουμε το ψεύδος καλύτερα από αυτόν…

Αλλά δεν θα το κάναμε και για έναν ακόμα λόγο που, όσο να πεις, έχει την πλάκα του (χρειάζεται και η πλάκα που και που). Επειδή εμείς, ως blog χωρίς σκέψη, έχουμε βεβαιωμένα έναν τουλάχιστον αναγνώστη που είναι και λίγο λαϊκό παιδί, φοβόμαστε μήπως χαρακτηρίσει μια τέτοια συμπεριφορά όπως συνηθίζουν να χαρακτηρίζουν τα λαϊκά στρώματα τις unfair πρακτικές. Κι εμείς έχουμε δηλώσει μόνο «κακά παιδιά». Μέχρι εκεί!...

Όχι η φωνή αλλά το πρόσωπο;

Να κλείσουμε το βασανιστικό ζήτημα που απασχολεί όλη τη μπλογκόσφαιρα της Ελλάδας για το «σεσημασμένο» διαδικτυακό μας παρελθόν με κάτι που, αν δεν ήμαστε πολυλογάδες, θα αρκούσε για να καταδειχθεί το μεγάλο λάθος του Αντώνη. Το «κάτι» είναι δύο πράγματα.

Το πρώτο: Γράφει κάπου στο post του στο οποίο «πρωταγωνιστούμε» (τα bold δικά μας):

«Τρώω τον χρόνο μου εδώ γιατί πιστεύω ότι οι ιδέες είναι σημαντικότερες από την “προσωπικότητα” των φορέων τους».

Ρωτάμε: Τι απέγινε η πίστη του; Πού την ξέχασε όταν διαφώνησε μαζί μας;

Το δεύτερο: Το δεύτερο είναι ένα ποίημα. Ένα ποίημα του ίδιου του Αντώνη. Ένα ωραίο πραγματικά ποίημα, όπως και τα περισσότερα από όσα έχουμε διαβάσει. Το δημοσίευσε στις 16 Νοεμβρίου του 2009. Το παραθέτουμε αυτούσιο:

Όχι το πρόσωπο αλλά η φωνή

(Για την Κ.Κ.)


Όχι το πρόσωπο αλλά η φωνή
Όχι το πρόσωπο αλλά η φωνή

τιθασεύει τη φλόγα
επαυξάνει τον άνεμο
συλλαβίζει τις πιθανότητες
χαϊδεύει το άπειρο

απ’ το λαιμό, απ’ το θώρακα
απ’ τα χημικά στα πνευμόνια
απ’ τα τραίνα στις στοές
παντού
φυσάει αγέρας
και ανερχόμαστε στα ψυχρότερα στρώματα

Κι είμαστε πάλι εδώ
ποιοι
είμαστε, ποιος
θυμάται, μικρύναμε
ή μεγάλωσε η απόσταση
απ’ τα κορμιά μας, κανείς
δεν το γράφει
μόνο να, τώρα, εδώ
που μιλάμε

κατέφθασαν προάγγελοι νέων
συνομωσιών
κόπηκαν τα σκοινιά
και να,

ελαφρύναμε.

Τι δείχνει αυτό το ποίημα αλήθεια; Δείχνει αυτό που ο Αντώνης λέει -για να επαναλάβουμε ένα αγαπημένο του φιλοσοφικό διαλεκτικό μοτίβο: Δείχνει ότι το Ένα είναι Δύο! Έχουμε λοιπόν δύο Αντώνηδες. Τον Αντώνη που ενδιαφέρεται για ταυτότητες και τον Αντώνη που ενδιαφέρεται για τις φωνές τους.

Θέλει και ρώτημα με ποιόν Αντώνη είμαστε και ποιός θέλουμε να νικήσει;

Επίλογος

Θα είναι μικρός.

Παρά τη σωρεία των άδικων, όπως πειστικά νομίζουμε εξηγήσαμε, νέων κατηγοριών, παρά το γεγονός ότι ο Αντώνης δεν μπήκε στον κόπο να στοιχειοθετήσει ούτε καν τις παλιές, ο λόγος που εμείς δεν θέλουμε να έχουμε κανέναν διάλογο μαζί του, ο λόγος για τον οποίο ζητήσαμε την άμεση διαγραφή μας ακόμα και από τη λίστα ιστολογίων του, εξακολουθεί να είναι αποκλειστικά ο ίδιος ένας:

Η καταφυγή του σε πρακτικές που σχετίζονται με το ποιος μιλάει κι όχι με το τι λέει, για να το πούμε όσο πιο συνοπτικά γίνεται. Ή, πιο ποιητικά και με τα δικά του λόγια, με πρακτικές που ασχολούνται με το πρόσωπο κι όχι με τη φωνή.

Φυσικά, θα εξακολουθήσουμε να τον διαβάζουμε. Και βέβαια, αν το κρίνουμε σκόπιμο, θα διατυπώσουμε από εδώ την κριτική μας για απόψεις στις οποίες θα έχουμε κάτι ουσιαστικό να παρατηρήσουμε. Έχει όλο το ελεύθερο, εννοείται, να σχολιάζει εδώ ό,τι θέλει και όταν θέλει. Μέχρι όμως να αποκατασταθεί στα μάτια μας, αναγνωρίζοντας το λάθος του, δεν μπορούμε να έχουμε κανέναν απευθείας διάλογο μαζί του.

Ελπίζουμε και ευχόμαστε για το καλό της Υπόθεσής μας, αυτή η μέρα να μην αργήσει.


ΥΓ: Τα σχόλια, για πρώτη φορά μετά από 73 posts, θα παραμείνουν κλειστά. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για το αντίθετο. Παρά το γεγονός ότι συχνά-πυκνά «βγάζουμε γλώσσα», δεν νομίζουμε ότι έχουμε αναγνώστες idiots που ηδονίζονται με «καυγάδες», ούτε αναγνώστες που συμπεριφέρονται ως οπαδοί προσώπων.


[1] Πρόσφορο μέσο δεν μπορεί βέβαια να είναι η παραπλάνηση, η διαστρέβλωση, η συκοφαντία, το ψέμα ή οι μισές αλήθειες.

[2] Είναι αυτονόητο ότι στις αξιόποινες πράξεις δεν ισχύουν τέτοιοι περιορισμοί.

[3] Πρόσφατα, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ένας ψευδώνυμος αναγνώστης και σχολιογράφος θέλησε από τη μία μέρα στην άλλη να σχολιάζει ως ανώνυμος ή με άλλο ψευδώνυμο. Αν και οι ενδείξεις ήταν παραπάνω από αποχρώσες, αν και αυτό έγινε αφορμή για διαξιφισμούς με άλλον αναγνώστη μας, καθόλου δεν ασχοληθήκαμε με το ζήτημα. Παρά το ότι ήταν φανερό πως, αντί να συζητήσει, περισσότερο ήθελε να παρενοχλήσει, συνομιλούσαμε μαζί του αποδεχόμενοι την ταυτότητα που εκείνος επέλεγε κάθε φορά. (Στην περίπτωση που οι ενδείξεις ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, το πράγμα αποκτά κωμικές διαστάσεις: Ο συγκεκριμένος σχολιογράφος και blogger είναι από τους πιο ένθερμους συνομιλητές του Αντώνη!).


Η εικόνα είναι από το pciyrtpy.bogspot.com


IMPORTANT UPDATE: Το post αυτό, με θέμα συμπεριφορές και όχι πολιτικές πεποιθήσεις, ήταν ένα οργισμένο post. Συνεπώς, ανεξάρτητα από το πόσο πολύ ή λίγο εκπορεύτηκε από μια αίσθηση αδικίας, το βέβαιο είναι ότι, ως ένα βαθμό, υπαγορεύτηκε και από την οργή. Και η οργή είναι κακός σύμβουλος. Γιατί οδηγεί σε υπερβολικές ή και ακραίες εκφράσεις που με τη σειρά τους μπορεί, μέσα από μια επιπόλαιη ανάγνωση, φαινόμενο συχνό στο διαδίκτυο, να οδηγήσουν σε εσφαλμένα συμπεράσματα στα οποία επ’ ουδενί ο συντάκτης ήθελε να οδηγήσει τους αναγνώστες. Έτσι, η εικόνα που σχηματίζεται καταλήγει να είναι μια παραμορφωμένη εικόνα. Άρα και παραπλανητική.

Σε μεταγενέστερο post, η εικόνα αυτή συμπληρώνεται επί το ορθότερον. Συνεπώς, όσοι αναγνώστες και αναγνώστριες ενδιαφέρονται για ακριβέστερες αποτυπώσεις της πραγματικότητας, αλλά και για κάποια διδάγματα που προσφέρει αυτή η ιστορία, καλούνται να επισκεφτούν το http://leftg700.blogspot.com/2010/09/si-vis-bellum-para-pacem.html

Ο Αητός μας

Πάνε είκοσι χρόνια τώρα που ο Αητός μας έπεσε και τσακίστηκε. Τον πολέμησαν οι καιροί, τον πολέμησαν οι Θεοί, τον πολέμησαν κι οι Δαίμονες. Χωρίς να το θέλουμε, τον πολεμήσαμε πολλές φορές κι εμείς οι ίδιοι, κι ας φτύσαμε μαύρο αίμα να τον σηκώσουμε πριν από πολύ-πολύ καιρό, κι ας χορτάσαμε τη γη με τους νεκρούς μας… Το λάθος μας, το μεγάλο λάθος μας: Νομίσαμε οι ανόητοι ότι, για να συνεχίσει να πετάει στον ουρανό και να πηγαίνει όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο μακριά, θα αρκούσε να τον βάλουμε στον αυτόματο πιλότο της Ιστορίας. Μα η Ιστορία δεν είναι παίξε-γέλασε. Η ίδια που μας βοήθησε να τον ανεβάσουμε ψηλά, η ίδια μας τύφλωσε και δεν μπορέσαμε να διαβάσουμε τις άγραφες σελίδες της. Γιατί αυτό είναι το πρόβλημα με την Ιστορία: Δεν αρκεί να διαβάζεις όσα έγραψε. Πρέπει να μπορείς να διαβάζεις κι όσα εννοεί…

Πάνε είκοσι χρόνια τώρα που προσπαθούμε να ξανασηκώσουμε τον Αητό μας. Κάνει κάτι πετάγματα, ξεκολλάει λίγο από το έδαφος, καμιά φορά λίγο περισσότερο απ’ το λίγο, μα δε λέει να σηκωθεί. Σωριάζεται και πάλι μπροστά στα πόδια μας ανήμπορος και θλιβερός…

Κι εμείς, ακόμα πιο ανήμποροι, ακόμα πιο θλιβεροί, αρχίζουμε να τσακωνόμαστε κάθε φορά μεταξύ μας σαν μικρά παιδιά: «Φταίνε τα ζύγια!». «Όχι! Φταίει η ουρά!». «Δεν ξέρετε τι σας γίνεται! Ο σκελετός είναι βαρύς, δεν το βλέπετε;». Κι άλλοι: «Να του βάλουμε μοτεράκι! Αλλάξαν οι εποχές, να εκσυγχρονιστούμε!». Κι άλλοι πάλι, πιο λίγοι τώρα πιά: «Το χρώμα φταίει. Πολύ σκούρο, πολύ χτυπητό και μας τον καίει ο ήλιος!».

Κι έτσι συνεχίζουμε είκοσι χρόνια τώρα τον καυγά. Και μια κάνουμε το ένα και μια κάνουμε το άλλο, ανάλογα με το ποιος έχει το πάνω χέρι κάθε φορά. Αλλά ο αητός μας δεν λέει να σηκωθεί…

Για πόσο θα συνεχίζουμε έτσι; Δεν ξέρουμε, δεν έχουμε ιδέα πότε θα πάψουμε να τσακωνόμαστε σαν μικρά παιδιά και να συζητήσουμε σαν σύντροφοι.

Ένα μόνο ξέρουμε: Θα ’ρθει ο καιρός που ο Αητός μας θα σηκωθεί και πάλι!

Μη μας ρωτήσετε πώς το ξέρουμε, μη μας ρωτήσετε ποιές είναι οι πηγές της γνώσης μας, μη μας ρωτήσετε ποιά κρυμμένη σοφία ανακαλύψαμε.

Γιατί η αλήθεια είναι ότι σας είπαμε ένα μικρό ψέμα. Ένα μικρό ψέμα και μια μεγάλη αλήθεια: Δεν το ξέρουμε, το πιστεύουμε! Κι αν δεν χάσουμε την Πίστη μας, θα βρούμε και τη Γνώση!

Για να σηκωθεί και πάλι ο Αητός μας. Και να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση!...


Η εικόνα του Αητού μας από το albatrus-on-air.blogspot.com. Φαίνεται μικρός γιατί είναι ψηλά!

Αριστερά, αριστερά! Πού έδει σου η γενναιοψυχία;

Παρακολουθήσαμε με θρησκευτική προσήλωση την προ ημερησίας διάταξης συζήτηση στη Βουλή σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων με θέμα συζήτησης το μεταναστευτικό.

Δεν θα πούμε τις γενικότερες εντυπώσεις μας από τη συζήτηση. Θα ασχοληθούμε μόνο με τα κοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς. Αλλά και πάλι δεν θα αναλύσουμε διεξοδικά όλα όσα είπε η Αλέκα Παπαρήγα και ο Αλέξης Τσίπρας. Θα σταθούμε σε δυό-τρία πρώτα συμπεράσματα, εκ των οποίων το βασικότερο που θέλουμε να πούμε είναι το τελευταίο.

Πρώτον: Στο λόγο τους και οι δύο επικεφαλής δεν απέφυγαν τις αντιφάσεις, τα κενά και την αμηχανία που χαρακτηρίζουν την επιχειρηματολογία της Αριστεράς στα συναφή θέματα.

Δεύτερον: Και οι δύο -αλλά με μεγαλύτερη έμφαση και πληρέστερη ανάλυση η Αλέκα Παπαρήγα- συνέδεσαν το μεταναστευτικό πρόβλημα με τη δράση του ιμπεριαλισμού.

Τρίτον (σε συνδυασμό με το προηγούμενο): Μόνο η Αλέκα Παπαρήγα δεν παρέλειψε να διευκρινίσει την αντίθεση του ΚΚΕ -που για μας θα έπρεπε να διακηρύσσεται από σύμπασα την Αριστερά- με τον κοσμοπολιτισμό.

Τέταρτον: Η Αλέκα Παπαρήγα έδειξε την εμπειρία της, όταν στη δευτερολογία της, αξιοποιώντας ίσως και παρατηρήσεις των άλλων βουλευτών του ΚΚΕ, έκανε και κάποιες πρόσθετες διευκρινίσεις, «διορθώσεις» και βελτιώσεις. Ο Αλέξης Τσίπρας περιορίστηκε μόνο να απαντήσει σε μερικά επιχειρήματα των άλλων αρχηγών.

Πέμπτον: Κανένας από τους δύο δεν έκρινε σκόπιμο, παρά τις όποιες αντιρρήσεις τους (δεν είναι της ώρας να τις κρίνουμε, γιατί δεν είναι αυτό το θέμα μας), κανένας από του δύο λοιπόν δεν βρήκε το θάρρος να δηλώσει, έστω με την «ξύλινη κοινοβουλευτική γλώσσα», ότι «το σχέδιο νόμου κινείται γενικά προς τη σωστή κατεύθυνση».

Αυτό εμάς μας φαίνεται μικρόψυχο. Και γι’ αυτό, πολιτικά μυωπικό.

Μικρόψυχος είναι μόνο ο φοβισμένος, αυτός που δεν είναι σίγουρος για την υπεροχή των ιδεών του. Και ποιος ακολουθεί κάποιον που φοβάται;

Πώς να ηγεμονεύσει μια Αριστερά, που δείχνει φόβο;


Η εικόνα είναι από το dailykos.com

Ασφάλεια! Ταυτότητες!

Γρήγορα! (& IMPORTANT UPDATE –7 Οκτωβρίου 2010)

Το ρητό λέει: «Αρχή άνδρα δείκνυσι» (σε ελεύθερη απόδοση: ο τρόπος που ασκεί την εξουσία κάποιος δείχνει τις αρετές του). Ορθό, ορθότατο κι εμείς οι αριστεροί το ξέρουμε πολύ καλά, γιατί το ’χουμε ζήσει -και το ζούμε- στο πετσί μας απ’ την καλή και την ανάποδη, πα να πει, έχουμε δει τις εξουσίες ή τις μικροεξουσίες και των δικών μας. Αλλά έχει και «εφαρμογές», δηλαδή προεκτάσεις. Όπως, παραδείγματος χάρη, «Δυσχέρειες άνδρα δείκνυσι» ή «Υπερεγώ (vs Εγώ) άνδρα δείκνυσι». Ή, ακόμα, «Διαφωνία άνδρα δείκνυσι». Αυτό το τελευταίο, η διαφωνία, είναι το «κλειδί» που εισάγει σε όσα θέλουμε να πούμε σήμερα.

Είναι γνωστή η σφοδρή διαφωνία μεταξύ του Αντώνη (radicaldesire.blogspot.com) και ημών με αφορμή την ανάρτηση στο Left Liberal Synthesis περί της έννοιας -κατά Μαρξ- της «αφηρημένης εργασίας». (Να ηρεμήσουν οι φίλοι αναγνώστες: δεν πρόκειται να θεωρητικολογήσουμε). Εκείνο που ίσως δεν είναι γνωστό και θέλουμε να το κάνουμε εμείς τέτοιο, είναι η κατάληξη αυτής της διαφωνίας. Και θέλουμε να το κάνουμε γνωστό, γιατί είναι απολύτως πολιτικό ζήτημα και καθόλου δεν έχει να κάνει με «κοκορομαχία» όπως μας έγραψε ο φίλος Orpheas και όπως πολύ πιθανόν να θεωρούν κάποιοι από τους αναγνώστες αυτού του blog.

Αν μπει κανείς σε ένα ορισμένο post του radicaldesire.blogspot.com και παρακολουθήσει τα σχόλια που στάλθηκαν εκεί από το βράδυ της Τετάρτης μέχρι το απόγευμα της επόμενης ημέρας θα πάρει μια καλή γεύση της ανθρώπινης αθλιότητας που εκδηλώνεται απέναντι σε όσους εκφέρουν αντίθετη γνώμη.

Θα δει έναν άνθρωπο με άδειο κεφάλι να το σπάει προσπαθώντας να καταλάβει αν όντως είμαστε πολλοί ή ένας και πώς διάολο συντονιζόμαστε αν είμαστε πολλοί.

Θα δει κάποιον άλλον άνθρωπο, θηλυκή μετενσάρκωση του Σέρλοκ Χολμς, να καταθέτει ενώπιον των ανακριτικών αρχών του συγκεκριμένου ιστολογίου αξιόπιστες εκτιμήσεις(!) για το «βρώμικο» και «ύποπτο» διαδικτυακό μας παρελθόν.

Και θα έχει την ευκαιρία να δει έναν κομμουνιστή-φιλόσοφο προβληματιζόμενο έντονα μετά από όλες αυτές τις συνταρακτικές εκτιμήσεις -όπως είναι «φυσικό» άλλωστε- τόσο έντονα, ώστε να νιώθει την ανάγκη να απωθήσει τις βασανιστικές σκέψεις και να μη θέλει να το πιστέψει. Ακόμα θα έχει την ευκαιρία να τον δει να εμφανίζεται διαπορών για την παράδοξη(!) ταυτότητα του ύφους των αναρτήσεών μας και να δηλώνει γενικά σοκαρισμένος(!) και εξαπατημένος(!). Τέλος, σε μια κορυφαία στιγμή για κάθε κομμουνιστή-φιλόσοφο, θα τον δει να δηλώνει σε μας: «Θα πάρω όσο χρόνο χρειαστώ για να καταλάβω ακριβώς με ποιον/ποιους (?) έχω να κάνω πριν γράψω άλλη λέξη σε σένα/σας»!!!

Όμως, για να τα λέμε όλα και να μη λέμε μόνο για τους άλλους, όποιος αναγνώστης ή αναγνώστρια μπει στον κόπο και κάνει κλικ εκεί που παραπέμπουμε, θα έχει την ευκαιρία να δει και τους άθλιους LeftG700 να εκμεταλλεύονται με τον χυδαιότερο τρόπο την ελεύθερη πρόσβαση στα σχόλια -κατά την «εύστοχη» διαπίστωση του ίδιου σε μια συνομιλία του με το άδειο κεφάλι- στέλνοντας σχόλια με χυδαίες εκφράσεις όπως αυτή («Θα δεις κάποια στιγμή τον κατήφορο που έχεις πάρει;») ή αυτή («Μια και δηλώνεις κομμουνιστής, στο όνομα της Ιδέας του Κομμουνισμού λοιπόν: Σύνελθε ή σιώπησε! Μη την ξεφτιλίζεις άλλο!...»)! Τέλος, θα τους δει να στέλνουν και το ακόλουθο σχόλιο (το παραθέτουμε ολόκληρο και με bold λόγω της απίστευτης χυδαιότητάς του):

Blogger Ο/Η LeftG700 είπε...
@Αντώνη,
Θεωρούμε πλέον, μετά την αποκάλυψη του ταλέντου σου στην αναζήτηση ταυτοτήτων (ποιός να το περίμενε από έναν κομμουνιστή φιλόσοφο και θανάσιμο εχθρό τους!...) που αποδεικνύει ξεκάθαρα πώς «μεταχειρίζεσαι» τους διαφωνούντες μαζί σου, θεωρούμε λοιπόν ύψιστη προσβολή και συκοφαντική πολιτική διαστρέβλωση του περιεχομένου και της φιλοσοφίας του μπλογκ μας (leftg700.blogspot.com) το γεγονός ότι φιγουράρει ακόμα στη λίστα των ιστολογίων που εσύ έχεις επιλέξει.
Απαιτούμε να το διαγράψεις ASAP.

Δεν θα χάσουμε το χρόνο μας με το άδειο κεφάλι ή τη θηλυκή ενσάρκωση του Σέρλοκ Χολμς. Θα χάσουμε όμως λίγο χρόνο ακόμα με τους κομμουνιστές-φιλοσόφους επειδή πιστεύουμε ότι η Αριστερά χωρίς τη Φιλοσοφία είναι μια νεκρή υπόθεση.

Καλούμε λοιπόν τον κομμουνιστή-φιλόσοφο του Radical Desire (στον οποίο είχαμε αφιερώσει ολόκληρο και «φλογερό» post κατά το πρόσφατο παρελθόν), τον καλούμε να έλθει εδώ και να πάρει το λόγο, όπως λέμε και πάνω από το κουτάκι με τα σχόλια.

Να πάρει το λόγο και να μας εξηγήσει γιατί δηλώνει προβληματισμένος και γιατί νιώθει σοκαρισμένος. Να μας εξηγήσει γιατί ξαφνικά άρχισε να έχει τέτοια σφοδρή επιθυμία -αν και όχι και τόσο radical, για να τα λέμε όλα- να εξακριβώσει την ταυτότητά μας. Να μας εξηγήσει ακόμα πού τον εξαπατήσαμε και τι δεν θέλει να πιστέψει καθώς και ποιού ακριβώς παραπτώματος η παραδοξότητα(;!) του ύφους των αναρτήσεών μας συνιστά ύποπτη ένδειξη. Και -το κορυφαίο- να μας εξηγήσει τι ακριβώς θα κάνει και σε ποιες ενέργειες θα προχωρήσει για να καταλάβει ακριβώς με ποιόν/ποιους έχει να κάνει. Γιατί αυτό στο οποίο πηγαίνει ο νους μας είναι τόσο φρικτό, που μόνο μία ταυτολογία μπορεί να το περιγράψει: The Horror!, the Horror! όπως έγραψε ο Joseph Conrad[1] στο Heart of Darkness[1].

Επιπλέον, με την ευκαιρία, θα έχει τη δυνατότητα να μας εξηγήσει τι ακριβώς από όσα έχουμε γράψει κατά τις συζητήσεις μαζί του συνιστά σύμφωνα με την άποψή του bullying (=εκφοβισμός, τραμπουκισμός, νταηλίκι) και ποιες είναι οι κεκαλυμμένες απειλές που εκτοξεύσαμε εναντίον του.

Ας έρθει λοιπόν. Το βήμα είναι ελεύθερο και τα μικρόφωνα ανοικτά. Μπορεί να μιλήσει όσο θέλει, όπως θέλει. Ακόμα και με «διχαλωτή γλώσσα», όπως ο ίδιος υποστήριξε σε μια συνομιλία μας ότι έχει την ικανότητα να κάνει, πράγμα που τότε -ανοήτως- δεν πιστέψαμε. Κανείς δεν θα τον διακόψει, κανείς δεν θα του αφαιρέσει τον λόγο, κανείς δεν θα κλείσει τα μικρόφωνα, κανείς δεν θα βάλει «μετριασμό σχολίων», όπως σκέπτεται εκείνος να κάνει για να «προφυλαχθεί» από εμάς(!) -εμάς που δεν θέλουμε να μας αναφέρει καν στη λίστα ιστολογίων του! Ας έρθει για να καταλάβουμε κι εμείς επιτέλους -δηλαδή να επιβεβαιώσουμε- τι είναι αυτό επιτέλους που δεν μας συγχώρησε. Το γεγονός ότι «τολμήσαμε» να ισχυριστούμε όσα ο ίδιος ομολογεί, ότι δηλαδή δεν κατέχει τις οικονομικές έννοιες του Μαρξ, σε ένα διάλογο που εκείνος διέκοψε με αστείες προφάσεις; Το γεγονός ότι διαφωνήσαμε μαζί του σε πολλές περιπτώσεις, έχοντας διαφορετική (αλλά αριστερή) αντίληψη των πραγμάτων; Το γεγονός ότι εντοπίσαμε κενά και λάθη στα γραφτά του τα οποία και παραδέχτηκε; Ή το γεγονός ότι αναγκάστηκε, έστω και «ντροπαλά», έστω και ψελλίζοντας, να πάρει πίσω την απίστευτη ανοησία του, όταν υπονόησε ευθέως ότι είμαστε υπόλογοι για «μέχρι παρεξηγήσεως» ανεκτικότητα στον εθνοφασιστορατσιστικό λόγο;

Ας έρθει. Για να αποδείξει τουλάχιστον ότι, αν και η συμπεριφορά του αμαυρώνει -κατά την άποψή μας- και την Ιδέα του Κομμουνισμού και το Πνεύμα της Φιλοσοφίας, του απομένει ένα, έστω ένα πράγμα από όλα όσα χαρακτηρίζουν έναν κομμουνιστή-φιλόσοφο:

Η γενναιότητα!


ΥΓ (Κυριακή, 7 Φεβρουαρίου, στις τρεις και το μεσημέρι): Δεν ήρθε. Δεν θα ’ρθει. (Ούτε ένα!...). Κι εμείς, δεν ξέρουμε γιατί, θυμηθήκαμε άλλη μια φορά τον Μεγάλο Κωνσταντίνο Κ. :

Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

Ὥσπερ οὐ βασιλεύς, ἀλλ' ὑποκριτής,
μεταμφιέννυται χλαμύδα φαιὰν ἀντὶ
τῆς τραγικῆς ἐκείνης, καὶ διαλαθὼν
ὑπεχώρησεν.
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, ΒΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ


Σὰν τὸν παραίτησαν οἱ Μακεδόνες
κι ἀπέδειξαν πὼς προτιμοῦν τὸν Πύρρο
ὁ βασιλεὺς Δημήτριος (μεγάλην
εἶχε ψυχή) καθόλου - ἔτσι εἶπαν -
δὲν φέρθηκε σὰν βασιλεύς. Ἐπῆγε
κ' ἔβγαλε τὰ χρυσὰ φορέματά του,
καὶ τὰ ποδήματά του πέταξε
τὰ ὁλοπόρφυρα. Μὲ ρούχ' ἁπλὰ
ντύθηκε γρήγορα καὶ ξέφυγε.
Κάμνοντας ὅμοια σὰν ἠθοποιὸς
ποῦ ὅταν ἡ παράστασις τελειώσει,
ἀλλάζει φορεσιὰ κι ἀπέρχεται.


[1] Joseph Conrad (1857 - 1924). Πολωνός συγγραφέας που απέκτησε την Αγγλική υπηκοότητα το 1886 και έγραψε στα αγγλικά. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους μυθιστοριογράφους της αγγλόγλωσσης λογοτεχνίας. Η νουβέλα του Heart of Darkness (Η καρδιά του Σκότους) αποτέλεσε τη βάση για το σενάριο της αριστουργηματικής ταινίας του Φράνσις Φορντ Κόπολα «Αποκάλυψη Τώρα».


Η φωτογραφία είναι από το bowalleyroad.blogspot.com


IMPORTANT UPDATE: Το post αυτό, με θέμα συμπεριφορές και όχι πολιτικές πεποιθήσεις, ήταν ένα οργισμένο post. Συνεπώς, ανεξάρτητα από το πόσο πολύ ή λίγο εκπορεύτηκε από μια αίσθηση αδικίας, το βέβαιο είναι ότι, ως ένα βαθμό, υπαγορεύτηκε και από την οργή. Και η οργή είναι κακός σύμβουλος. Γιατί οδηγεί σε υπερβολικές ή και ακραίες εκφράσεις που με τη σειρά τους μπορεί, μέσα από μια επιπόλαιη ανάγνωση, φαινόμενο συχνό στο διαδίκτυο, να οδηγήσουν σε εσφαλμένα συμπεράσματα στα οποία επ’ ουδενί ο συντάκτης ήθελε να οδηγήσει τους αναγνώστες. Έτσι, η εικόνα που σχηματίζεται καταλήγει να είναι μια παραμορφωμένη εικόνα. Άρα και παραπλανητική.

Σε μεταγενέστερο post, η εικόνα αυτή συμπληρώνεται επί το ορθότερον. Συνεπώς, όσοι αναγνώστες και αναγνώστριες ενδιαφέρονται για ακριβέστερες αποτυπώσεις της πραγματικότητας, αλλά και για κάποια διδάγματα που προσφέρει αυτή η ιστορία, καλούνται να επισκεφτούν το http://leftg700.blogspot.com/2010/09/si-vis-bellum-para-pacem.html

Γράμμα στον σύντροφο Владимир Ильич Ульянов (Ленин)

Αγαπητέ σύντροφε,


Είναι καιρός που θέλαμε να σου γράψουμε, αλλά μόλις τώρα τα καταφέρνουμε, εννιά ολόκληρους μήνες αφ’ ότου φτιάξαμε αυτό το blog. (Τι σημαίνει blog; Άς το παρακάμψουμε σύντροφε, είναι μεγάλη ιστορία και θα ξημερώσουμε. Πες ότι είναι ένα αυτοσχέδιο βήμα, όπου μπορείς να ανεβαίνεις και να μιλάς, κάτι παρόμοιο με τα αυτοσχέδια βήματα που έφτιαχναν οι Μπολσεβίκοι για να ανεβαίνεις εσύ και άλλοι και να μιλάτε στον κόσμο).

Δεν θα σου γράψουμε πολλά σύντροφε, μην ανησυχείς, ξέρουμε ότι ο χρόνος σου είναι πολύτιμος και δεν έχουμε σκοπό να σε ζαλίσουμε, εμείς, μια γκρούπα αριστερών νεανιών απ’ την Ελλάδα -και τι να σου πουν κάποιοι νεανίες εσένα; Το ξέρουμε, έχουμε το γνώθι σ’ αυτόν που έλεγε κι ο αρχαίος Σωκράτης -τον έχεις ακουστά, έτσι δεν είναι σύντροφε;

Ξέρεις, έχει πλάκα να σου πούμε πώς καταλήξαμε να σου γράψουμε αυτό το γράμμα σήμερα, στις 3 Φεβρουαρίου. Δεν θα μας πάρει χρόνο, είπαμε, μην ανησυχείς. Λοιπόν άκου:

Από τις αρχές του Ιανουαρίου λέγαμε: «Μη την πατήσουμε! 21 Ιανουαρίου είναι η επέτειος του θανάτου του Λένιν. Πρέπει να του γράψουμε γράμμα οπωσδήποτε εκείνη την ημέρα και να το κάνουμε post».

Όπως μπορείς να δεις κι εσύ σύντροφε, στις 21 Ιανουαρίου δεν γράψαμε τίποτα! Δε πα να το λέγαμε; Δε πα να είχαμε εντοπίσει τη συγκεκριμένη ανάγκη για μία συγκεκριμένη ημέρα; Η συγκεκριμένη ημέρα μας έφυγε! (Καταλαβαίνεις ότι, για να τα λέμε όλα, αν περίμενε από μας η Οκτωβριανή Επανάσταση, θα είχες καταλήξει στην κρεμάλα -εσύ και πολλοί άλλοι- και θα είχες εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο πολύ πριν της ώρας σου). Εν πάση περιπτώσει. Προχωράμε.

Αφού μας έφυγε η 21η Ιανουαρίου και άντε να τη βρεις (όπως ξέρεις, ο χρόνος είναι μια έννοια με απόλυτα υλικές επιπτώσεις στη ζωή των ανθρώπων), κάποιο «σαΐνι» από την παρέα είπε:

«Παιδιά, δεν τρέχει και τίποτα! Οι Ρώσοι είχαν το παλιό ημερολόγιο. Δεν ξέρουμε ότι, άσχετα αν μιλάμε για “Οκτωβριανή Επανάσταση”, αυτή έγινε στην πραγματικότητα στις 7 Νοεμβρίου; Το ξέρουμε. Άρα, προσθέτουμε 13 ημέρες και αντί να γράψουμε το γράμμα 21 Ιανουαρίου το γράφουμε στις 3 Φεβρουαρίου και είμαστε και πιο σωστοί! Ουδέν πρόβλημα».

Μας έπεισε. Τόσο ανόητοι ήμασταν! Γιατί λίγο αργότερα, κάποιος άλλος απ’ την παρέα διαπίστωσε ότι μερικούς μήνες αφ’ ότου πήρατε την εξουσία τότε, το γυρίσατε στο νέο ημερολόγιο!

Τελικά, αποφασίσαμε να σου γράψουμε το γράμμα σήμερα, κρυπτόμενοι πίσω από το τελευταίο φύλλο συκής που μας έμενε: Ναι μεν από το 1918 έχετε το νέο ημερολόγιο στη Ρωσία, αλλά το Πατριαρχείο σας διατηρεί μέχρι σήμερα το παλιό! Φυσικά, ξέρουμε ότι μπορεί να μας την πέσουν διάφοροι «πούροι αριστεροί» και να μας κατηγορήσουν ότι φλερτάρουμε με θρησκείες και τέτοια, αλλά, μεταξύ μας, τους έχουμε γραμμένους! Το σημαντικό για μας είναι να διατηρήσουμε τη μνήμη του ρόλου που έπαιξες στην Ιστορία για λογαριασμό των καταπιεσμένων. Σ’ αυτό, οι επέτειοι βοηθάνε. Άρα τη χρησιμοποιούμε. Γιατί μπορεί να μας φεύγουν οι ημερομηνίες, αλλά το βασικό το έχουμε μάθει: Κάθε συγκυρία, κάθε χρονική στιγμή, βάζει ένα συγκεκριμένο κύριο καθήκον. Στη συγκεκριμένη περίσταση το καθήκον είναι να σε θυμηθούμε. Κι αφού οι σημαδιακές ημερομηνίες μας βοηθάνε να ξεχνάμε λιγότερο, άρα να θυμόμαστε περισσότερο, νάτο το γράμμα σου σήμερα στις 3 Φεβρουαρίου κι ας πούνε όσοι θέλουν ό,τι θέλουν.

Ωραία όλα αυτά που σου λέμε, πιστεύουμε να σε διασκέδασαν κάπως, αλλά βλέπουμε ότι πολυλογήσαμε και πέρασε η ώρα. Πριν σε αφήσουμε στην ησυχία σου θέλουμε να σου πούμε και κάτι ακόμα.

Θέλουμε να σου ζητήσουμε συγνώμη που σε βάλαμε στις 7 Ιανουαρίου να παίζεις πόκα -πεθαμένο άνθρωπο! Δεν είχαμε όμως κακή πρόθεση. Αν διαβάσεις το post, θα καταλάβεις το λόγο, το γράφουμε εκεί καθαρά. Μέσα από εκείνον τον παραλληλισμό με την πόκα θέλαμε να θυμίσουμε τα γυρίσματα της Ιστορίας, πέρα από προβλέψεις και σχεδιασμούς επί χάρτου (και θεωρίας), γυρίσματα που εσύ τα ήξερες και τα έπαιζες στα δάχτυλα από τότε.

Το ένα φέρνει το άλλο (δεν τελείωσαν ακόμα τα βάσανά σου μ’ εμάς): Μιλώντας για ενδεχομενικότητα, σκέψου σύντροφε πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν δεν μας είχες αφήσει χρόνους τόσο νωρίς!... Τι σου είπαμε τώρα ε; Έχεις δίκιο, το ξέρουμε ότι το ζήτημα αυτό σε ταράζει και δεν σ’ αφήνει να κοιμάσαι ήρεμα τον Αιώνιο Ύπνο, λάθος μας, δεν θα ξανακάνουμε κουβέντα γι’ αυτό.

Αντέχεις ένα λεπτό ακόμα; Παίρνουμε τη σιωπή σου για συγκατάνευση. Λοιπόν, επειδή φανταζόμαστε ότι θα σε ενδιέφερε μια ενημέρωση, άκου, με δυό λέξεις, τι γίνεται με την Αριστερά στην Ελλάδα:

Της κακομοίρας! Κανείς δεν μιλάει με κανέναν, όλοι «ξέρουν» (σε αντίθεση με όλους τους άλλους που δεν ξέρουν), και συνεπώς όλοι είναι μακάρια ευτυχείς μέσα στην ευτυχία τους. Μακάρια ευτυχείς και υπέροχα αυτάρκεις.

Τι να κάνουμε; Δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα. Δηλαδή έχουμε μερικές, αλλά δεν μπορούμε να ’μαστε και σίγουροι, μας λείπει η «εμπειρία» που λένε. Αν σου έρθει καμιά φαεινή, θα μας τη γράψεις; Το υπόσχεσαι;

Παίρνουμε τη σιωπή σου για συγκατάνευση.


Με θερμούς συντροφικούς χαιρετισμούς, οι σύντροφοί σου από την Ελλάδα που σε θυμούνται, σε μνημονεύουν και σε συζητάνε πάντα.