Το Πεντανόστιμο άλας της Αριστεράς και…

Πριν από κανα μήνα περίπου επικρίναμε με σφοδρότητα ένα δημοσίευμα της εφημερίδας «Δρόμος». Αποδείχθηκε εκ των υστέρων[1] ότι το δημοσίευμα είχε γραφτεί δια χειρός της Πεντανόστιμης που, μαζί με τη Cynical, είναι ιδρυτικό μέλος του youpayyourcrisis.blogspot.com.

Παρά το γεγονός ότι η κριτική μας απευθυνόταν στην εφημερίδα (και εστιαζόταν σε μια ορισμένη αντίληψη που αφορά βέβαια όχι μόνο στον χώρο τον οποίο εκφράζει ο «Δρόμος»), σ’ αυτήν, θέλαμε δεν θέλαμε, εμπλεκόταν και η συντάκτρια του κειμένου που, εν αγνοία μας καθώς ήδη είπαμε, ήταν η Πεντανόστιμη.

Όπως πάλι αποδείχθηκε, το γεγονός αυτό την άφησε παγερά αδιάφορη και έσπευσε μέσα στα ξημερώματα να εξηγήσει με απόλυτα νηφάλιο σχόλιο το σκεπτικό της και τη «φιλοσοφία» της στήλης της οποίας έχει την ευθύνη (σημειωτέο, αφιλοκερδώς, όπως σε κατοπινές ιντερνετικές συζητήσεις μας είπε). Δώσαμε κι εμείς τις δικές μας εξηγήσεις και το ζήτημα ετέθη στο αρχείο.

Φαίνεται όμως ότι η παγερότητα με την οποία η Πεντανόστιμη προσπέρασε τη σκληρότητα της κριτικής μας ξεπέρασε τα συνήθη όρια. Γιατί λίγες μέρες πριν το Πάσχα ανακαλύψαμε ότι —προφανώς μετά τη διαδικτυακή «γνωριμία» μας— έχει προσθέσει το blog μας στη «Λίστα ιστολογίων» της. Την ευχαριστήσαμε όπως οφείλαμε, αλλά, φυσικά, δεν θεωρήσαμε ότι ήταν το μόνο που αρκούσε να κάνουμε. Νιώσαμε ότι έπρεπε να το κάνουμε θέμα. Όχι γιατί είμαστε μαθημένοι αλλιώς (δηλαδή σε «πόρτες», άλλοτε κεντροαριστερά «ευγενείς», άλλοτε leftliberally σιωπηρές κι άλλοτε αριστερά «αποφασιστικές» —ενίοτε και σε αντιεθνολαϊκιστικά ακαριαίες διαγραφές από λίστες ιστολογίων…). Αλλά γιατί τέτοιες συμπεριφορές, τόσο γενναίες απέναντι στην κριτική —αλλά και τόσο αραιά συναντώμενες στην Αριστερά— δεν πρέπει να μένουν θαμμένες στα ψιλά γράμματα ενός ευχαριστήριου σχολίου…

Δεν ξέρουμε πώς σκέφτηκε η Πεντανόστιμη και υποδέχθηκε την κριτική μας όπως την υποδέχθηκε. Δεν είμαστε ψυχολόγοι και μάλιστα εξ αποστάσεως, ούτε προφήτες. Εκείνο που ξέρουμε όμως είναι ότι, όπως όλοι οι άνθρωποι, θα ένιωσε δυσάρεστα όταν τη διάβασε. Πολύ περισσότερο επειδή η κριτική ήταν σφοδρή με σκληρά και απόλυτα λόγια. Και ποια είναι η πρώτη, ενστικτώδης αντίδραση ενός ανθρώπου όταν νιώθει δυσάρεστα; «Παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο», αυτή είναι! Πώς θα μπορούσε να αντιπαρέλθει την ουσία της κριτικής μας η Πεντανόστιμη; Piece of cake!

Θα μπορούσε να οχυρωθεί πίσω από το ύφος της κριτικής μας, να το μετατρέψει σε αντίστοιχο ήθος και να μας κατηγορήσει για ανάρμοστη συμπεριφορά, εξοντωτική πρόθεση ή και διαδικτυακό bullying! Τι είχε να φοβηθεί, από τη στιγμή μάλιστα που κοτζαμάν καθηγητές Πανεπιστημίου ή «ανεξάρτητα» leftliberal πνεύματα έχουν δείξει το δρόμο;

Θα μπορούσε, αλλά δεν το έκανε. Αντίθετα έπραξε όπως έπραξε.

Εμείς νιώθουμε υπερηφάνεια που η Πεντανόστιμη βρίσκεται μαζί μας στην Αριστερά. Κάτι περισσότερο: νιώθουμε τιμή. Και από αυτό το ελάχιστο βήμα που διαθέτουμε θέλουμε να της στείλουμε τους πιο εγκάρδιους, συντροφικούς χαιρετισμούς· μαζί και μια ευχή: Να χαμογελάει πάντα έτσι καθαρά και πλατιά όπως τη βλέπουμε να χαμογελάει στη φωτογραφία της!...

…οι πατρικίες της αριστερής μικροεξουσίας

Κανονικά, το σημερινό σημείωμα δεν θα είχε δεύτερο κεφάλαιο και θα τελείωνε στην προηγούμενη παράγραφο. Αυτό το ‘κανονικά’ όμως διαταράχθηκε από μια άλλη «κανονικότητα»…

Κατά σατανική σύμπτωση, στο τελευταίο (Σάββατο, 10 Απριλίου) τεύχος του «Δρόμου», της εφημερίδας στην οποία γράφει η Πεντανόστιμη, διαβάσαμε στη σελίδα 29 που είναι αφιερωμένη στον διάλογο μια απάντηση σε επικριτική για παλαιότερο άρθρο της εφημερίδας επιστολή η οποία δημοσιεύτηκε στην «Εποχή» της προηγούμενης εβδομάδας (Σάββατο, 3 Απριλίου, σελ. 30). Ανατρέξαμε στο αρχείο μας και ξαναθυμηθήκαμε τα γεγονότα.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να σας τα μεταφέρουμε, ούτε καν συνοπτικά. Για τον απλούστατο λόγο ότι η απάντηση στην επικριτική επιστολή της «Εποχής» δομήθηκε[2] με σημείο αιχμής την ικανότητα των δύο γυναικών επιστολογράφων να γράψουν τις σκέψεις τους συντεταγμένα —δηλαδή σύμφωνα με τους κανόνες του …συντακτικού— και υλοποιήθηκε με αφόρητα μικρόψυχο και ανάλγητα ανθρωποφαγικό τρόπο.

Διαβάσαμε την επιστολή που δημοσίευσε η «Εποχή». Ήταν όντως ασύντακτη και ασαφής σε πολλά σημεία. Και λοιπόν; Είναι αυτό σημείο αντικριτικής και μάλιστα ‘ξεσκιστικής’ στην κριτική; Από αριστερό άνθρωπο σε αριστερούς ανθρώπους; Ο οποίος άνθρωπος (συμπτωματικά κι αυτός γυναίκα και, ίσως καθόλου συμπτωματικά, ούτε καν ο επικρινόμενος συντάκτης του άρθρου), έφτασε στο σημείο να συνδέει τις συντακτικές αδυναμίες των επιστολογράφων με τους νέους που «απομνημονεύ[αμε] εκθέσεις φροντιστηριάδων προ των εισαγωγικών εξετάσεων» και να ζητήσει στο τέλος με ύφος (και όχι μόνο) πατρικίας απευθυνόμενης σε πληβείους να τους (σ.σ.: ποιους;) «απαλλάξου[με] από τις ανυπέρβλητες ακυρολεξίες [μας]»; Δηλαδή, αν η Αριστερά αποκτήσει τα κλειδιά της Εξουσίας, έτσι θα απαντάει στην κριτική των ανθρώπων; Θα προσπαθεί να απαξιώνει την κριτική τους, να τη βγάζει άχρηστη, κρυπτόμενη πίσω από την όποια αδυναμία τους να εκφράσουν τις σκέψεις τους με σαφήνεια (όχι όμως σε τέτοιο βαθμό ώστε να μη τις καταλαβαίνει); Και στο τέλος θα τους λέει να σωπαίνουν επειδή δεν ...κυριολεκτούν;! Για τέτοια Αριστερά αγωνιζόμαστε, που να μας πάρει και να μας σηκώσει κι ο Μαρξ κι ο Λένιν κι όλοι όσοι φωτίζουν(;) το δρόμο μας;

Είναι προφανές πως όχι. Και να πούμε εδώ, πάλι από αυτό το ελάχιστο βήμα, πως περιφρονούμε απέραντα τέτοιες πρακτικές. Όχι τους ανθρώπους που τις εκφράζουν —να το γράψουμε για να μη πλακώσουν οι διάφοροι «καλοθελητάδες». Τις αντιλήψεις. Στις οποίες δεν είναι δύσκολο να ανιχνεύσει κανείς την αλαζονεία της εξουσίας, αλαζονεία που γίνεται ακόμα πιο αφόρητη, αν αναλογιστεί ότι πηγάζει από μια ελάχιστη στην πραγματικότητα μικροεξουσία…

Επίλογος

Καθώς δεν είμαστε από αυτούς που είναι πρόθυμοι να στρατευθούν παρά μόνο με την προϋπόθεση ότι τα πάντα είναι αγγελικά πλασμένα, δεν χάνουμε την πίστη μας από τα καμώματα των πατρικίων (αμφοτέρων των φύλων). Και, με τη βοήθεια και της Πεντανόστιμης, δεν χάνουμε ούτε την ελπίδα μας. Ως απόδειξη γι’ αυτό, αλλά και ως απόδειξη ότι τίποτα το προσωπικό δεν περιέχει η κριτική μας, η τωρινή όπως και όλες, κλείνουμε το σημερινό μας post με ένα τραγούδι που το αφιερώνουμε τόσο στην Πεντανόστιμη, όσο και στην …πατρικία.

Έξυπνα κορίτσια είναι, θα καταλάβουν ποια λόγια αφορούν σε κάθε μια. Μόνο, για να μη γίνει κανένα μπέρδεμα εξ αιτίας των παραπλήσιων εννοιών, ο τίτλος του τραγουδιού και το φώς που εκπέμπει (σ’ εμάς φαίνεται πολύχρωμο) είναι, αυστηρά και μόνο, για την Πεντανόστιμη. Και το ζεϊμπέκικο που χορεύουμε τώρα, κι αυτό για πάρτη της είναι!...

Μιλημένα, ξηγημένα!


[1] Θα διατυπώναμε την κριτική μας όπως τη διατυπώσαμε, αν ξέραμε ότι η συντάκτρια είναι η Πεντανόστιμη; Όχι βέβαια! Το περιεχόμενο θα ήταν το ίδιο, όχι όμως και η μορφή. Δεν είμαστε φορμαλιστές, ούτε πιστεύουμε στην απόλυτη ταύτιση μορφής και περιεχομένου...

[2] Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτή η δόμηση αποτυπώνεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο ακόμα και στον τίτλο του άρθρου: «Φεμινιστική απάντηση σε ‘‘έμφυλες’’ ασυνταξίες» (τα bold δικά μας).


Η φωτογραφία είναι από το lamiafc.blogspot.com