Μαζί

Εδώ και μια βδομάδα, η χώρα, δηλαδή η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν εδώ και ζουν απ’ τη δουλειά τους, έχει τεθεί και επισήμως υπό τις διαταγές και επιταγές του ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ. Για το τι σημαίνει αυτό, για τις επιπτώσεις που θα έχει στη ζωή όλων, είτε ανήκουν στους μπόμπιρες των παιδικών σταθμών, είτε στους μαθητές του Λυκείου, είτε στη g700, είτε στης «μεταπολίτευσης τη χαμένη γενιά», είτε στη γενιά του Πολυτεχνείου ή στην πρώτη μεταπολεμική της προχωρημένης τρίτης ηλικίας, έχουν γραφτεί ήδη πολλά και γράφονται κάθε μέρα. Περιττεύουμε.

Επίσης έχει επισημανθεί και το φανερό ή αφανές μέτωπο που στηρίζει ρητά ή υπόρρητα τα μέτρα κατεδάφισης της αμοιβής της εργασίας, των εργατικών δικαιωμάτων και των όποιων θεσμών κοινωνικής πρόνοιας λειτουργούσαν μέχρι χθες, έστω και κουτσά-στραβά, στην Ελλάδα.

Εκείνο που νομίζουμε πως δεν έχει επισημανθεί με την υπογράμμιση που απαιτούν οι περιστάσεις είναι το τι υπάρχει απέναντι σ’ αυτό το μαύρο μέτωπο.

Υπάρχει η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων που αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι η καμπάνα χτυπάει για όλους και εγκαταλείπουν σιγά-σιγά ή και γρηγορότερα τα γήπεδα των άνευ ουσίας αναμετρήσεων «Ιδιωτικοί εναντίον Δημοσίων υπαλλήλων», «Νέοι εναντίον Παλιών», «Μισθωτοί του μισθολογίου εναντίον των Μισθωτών με μπλοκάκι» ή ακόμα —πιο «δειλά» όμως αυτό— «Πτυχιούχοι & Μεταπτυχιακοί εναντίον Αποφοίτων Λυκείου & ΙΕΚ».

Αποτελούμε όλοι εμείς ένα μέτωπο. Με την πρώτη και πιο πολύτιμη ύλη κάθε μετώπου: την κοινωνία. Ένα μέτωπο όμως πού παραμένει χωρίς ενιαία πολιτική αναφορά. Το κοινωνικό μέτωπο δημιουργείται, το δημιουργούν οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά την 23η Απριλίου. Το πολιτικό αναζητείται. Και στην πραγματικότητα δεν είναι ορατό ούτε με τηλεσκόπιο…

Από ποιόν άλλον εκτός από την Αριστερά να ζητήσουμε τα ρέστα; Η Αριστερά δεν είναι, δεν υποτίθεται ότι είναι, η κατ’ εξοχή παράταξη που πολιτικοποιεί το κοινωνικό ζήτημα και θέλει να ανυψώσει την κοινωνία μέχρι την κοινωνικοποίηση της εξουσίας; Κι όμως μεθαύριο, για μια ακόμα, αλλά διαφορετική τούτη τη φορά Πρωτομαγιά, θα συγκεντρωθεί και θα διαδηλώσει χωριστά —με κύρια αλλά όχι και διαχρονικά αποκλειστική ευθύνη του ΚΚΕ— υποχρεώνοντας κι εμάς να κάνουμε το ίδιο, όσο κι αν δεν το θέλουμε. Ενώ απαιτείται το μείζον, η Αριστερά δεν μπορεί να υλοποιήσει ούτε το έλασσον: μια κοινή Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση!...

Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο από εδώ γι’ αυτό, παρά μόνο να το λέμε και να το ξαναλέμε: Αριστερά που δεν μπορεί ούτε καν συμβολικά να συμπορευτεί, ούτε κατ’ ελάχιστο να συντονιστεί και ούτε στοιχειωδώς να συν-ζητήσει δεν θα μπορέσει ποτέ να παίξει το ρόλο που φιλοδοξεί. Κι αυτό είναι έτσι και θα είναι έτσι, ακόμα κι αν βγάλει ο ήλιος κέρατα!

Αλλά, για μισό λεπτό. Αλήθεια δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο εκτός από το να το λέμε και να το ξαναλέμε; Μήπως μπορούμε και να πράξουμε κάτι, έστω και μικρό;

Νομίζουμε πως ναι. Υπάρχει κάτι που μπορούμε και πρέπει να πράξουμε. Κάτι που είναι στο χέρι μας και δεν μας εμποδίζει τίποτα και κανείς από το να το πραγματοποιήσουμε.

Εδώ και κάμποσο καιρό έχουν κοπεί οι γέφυρες επικοινωνίας και διαλόγου με τον Αντώνη του Radical Desire. Το γιατί και το πώς δεν μας ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή. Κι αν ήρθε το ΔΝΤ, δεν έπεσε κι ο ουρανός στο κεφάλι μας. Αυτά μπορούν να συζητηθούν εν ευθέτω χρόνο και με συντροφικό πνεύμα.

Εκείνο που προέχει είναι να αποκατασταθούν οι γέφυρες. Το ‘μαζί’. Με τις πολιτικές διαφωνίες μας, όπου υπάρχουν —πολύ λιγότερες απ’ όσο φαίνεται. Αλλά μαζί.

Έτσι λοιπόν, από σήμερα, από τώρα, εμείς θα ξαναρχίσουμε τον διάλογο με τον Αντώνη για το μείζον, «για την υπόθεσή μας» δηλαδή, εγκαινιάζοντάς τον με ένα ειδοποιητήριο σχόλιο για το σημερινό post.

Ελπίζουμε να το καλωσορίσει.


Η εικόνα από το awgpn.org.au