(Καν)Ένα είναι το Κόμμα;

Παρατηρούμε με χαμόγελο, άλλοτε σαρδόνιο και συχνότερα πικρό, την αντικομματική ρητορεία να φουντώνει στο διαδίκτυο. Δηλαδή στο προνομιακό πεδίο αφ’ εν’ ενός των μικροαστικών στρωμάτων, παλιών και κυρίως νέων, σύμφωνα με τη βάσιμη ανάλυση του Πουλαντζά[1] και αφ’ ετέρου της διανόησης. Δεδομένης της προοδευτικής —με όσους αστερίσκους σηκώνει ο όρος— πλειοψηφίας που «κυβερνά» στην επικράτεια της ψηφιακής δημοκρατίας, το καμπανάκι χτυπάει κυρίως για τα κόμματα της Αριστεράς.

Έννοιες και όροι όπως ‘αυτονομία’, ‘ανεξαρτησία γνώμης’, ‘αυτοοργάνωση’, ‘αυθορμησία’, ‘δικτύωση’ γίνονται φλογερές σημαίες κατά της πολιτικής οργάνωσης της Αριστεράς —ή μάλλον «αριστεράς», όπως συχνότερα αναγράφεται— συλλήβδην. Με δεδομένη την υστέρηση των αριστερών κομμάτων και οργανώσεων όλη αυτή η ρητορεία ακούγεται λογική, σχεδόν αυταπόδεικτα ισχύουσα, κάτι σαν τα σύννεφα ή τα φανάρια της τροχαίας.

Φυσικά δεν είναι έτσι! Και θα αρκούσε, ίσως, να αναφέρει κανείς εδώ ότι, μόλις εξατμιστούν οι πρώτοι ενθουσιασμοί, η μόνιμη και σταθερή επωδός των ανθρώπων που αθροίζονται εθελοντικά και αυθόρμητα γύρω από έναν κοινό σκοπό, διατηρώντας όμως απόσταση «ασφαλείας» από τα «γελοία αριστερά κομματόσκυλα» είναι, καθόλου αξιοπερίεργα, αυτό το «να οργανωθούμε παιδιά»! Δηλαδή, αυτό ακριβώς που κάποτε, πολύ παλιότερα ή πιο πρόσφατα, είπαν κάποιοι άλλοι άνθρωποι και αποφάσισαν να οργανωθούν σε πολιτικά κόμματα ή οργανώσεις!

Δεν είναι δύσκολο εδώ να διακρίνουμε την αυταπάτη των ανθρώπων που νομίζουν ότι τραβώντας μια γραμμή στο μυαλό τους και κόβοντας τις γέφυρες με το παλιό και φθαρμένο, δημιουργούν κάτι άλλο που είναι δήθεν απρόσβλητο από τα μικρόβια της γραφειοκρατικοποίησης, της ιεραρχικής δομής, ή της αναπαραγωγής ενός κλειστού συστήματος. Και είναι πραγματικά εντυπωσιακό πώς αυτή η λογική παρακάμπτει την απλή σκέψη της επέμβασης σε αυτό που ήδη υπάρχει με σκοπό τη μετάλλαξή του και προτιμά την απόσυρση σε ένα «θαυμαστό καινούργιο κόσμο» ο οποίος όμως, φευ, υπάρχει μόνο στη σφαίρα της φαντασίας!

Φυσικά, σημαιοφόροι σ’ αυτή την πορεία στα τυφλά είναι ένα σημαντικό κομμάτι της αριστερής διανόησης που επικυρώνει και ενθαρρύνει με το λόγο της —λόγο γνώσεως— τις μικροαστικές ονειροφαντασίες. Είναι αυτοί που αναλαμβάνουν τις μεγαλύτερες ευθύνες για τις οποίες ασφαλώς έχουν κι εκείνοι, όπως όλοι μας, το ελαφρυντικό της απελπισίας και της σύγχυσης. Μόνο που, σε μαύρους καιρούς όπως αυτοί που έρχονται, το δικαστήριο της Ιστορίας προσπερνάει με κάποια σχετική απάθεια αυτά τα ελαφρυντικά…

Κοινωνική Αριστερά εναντίον πολιτικής Αριστεράς; Όπως λέμε Άγγελοι εναντίον Διαβόλων; Όπως λέμε Παράδεισος και Κόλαση;

Μα δεν το έχουμε μάθει ακόμα ότι η Κόλαση δεν είναι οι άλλοι;


[1] Πολύ συνοπτικά: Παλιά (ή παραδοσιακή): μικρή παραγωγή και ιδιοκτησία. Νέα: μισθωτοί, μη παραγωγικά εργαζόμενοι.


Η photo από το morethancoping.wordpress.com