Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

–Κι αν μέναμε στο Σύνταγμα; –«Να κι αν μείνετε, να κι αν δεν μείνετε!»


ΑΥΤΗ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να ήταν η απάντηση ενός κυβερνητικού ή συστημικού παράγοντα που τα λέει έξω απ’ τα δόντια, ενός Πάγκαλου ας πούμε, στο ερώτημα-προτροπή το οποίο κυκλοφορεί εδώ και μερικές μέρες στο διαδίκτυο —και[1]ως συλλογικό blog με 32, μέχρι στιγμής, μέλη-bloggers. Λέμε «θα μπορούσε» γιατί μια τέτοια «χυδαία» σκέψη είναι από τα πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται. Δεν λέγονται, φυσικά, δημοσίως, γιατί ιδιωτικά, μέσα σε κλειστές αίθουσες και με κλειστά μικρόφωνα, λέγονται και παραλέγονται.

Δεν χρειάζεται, βέβαια, ντοκτορά στην Πολιτική Ψυχολογία για να καταλάβει κανείς ότι τέτοιου τύπου ριζοσπαστικές προτροπές είναι αποτέλεσμα, πρώτον, του επηρεασμού σε μεγάλο βαθμό από την πρόσφατη αιγυπτιακή εξέγερση και, δεύτερον, του αισθήματος ανημποριάς το οποίο καταλαμβάνει τον κόσμο, καθώς, παρά τις απεργίες, τις διαδηλώσεις και τα θεματικά διεκδικητικά κινήματα, δεν βλέπει φως στην άκρη του τούνελ.

Τι χρειάζεται όμως να διαθέτει κανείς, για να μη του διαφύγουν και ορισμένες άλλες «λεπτομέρειες» και να κάνει και κάποιες άλλες σκέψεις; Όπως:

1. Το αιγυπτιακό παράδειγμα απέχει παρασάγγες από το ελληνικό. Ας περιοριστούμε στο βασικό: Τα αιτήματα των Αιγυπτίων έχουν ικανοποιηθεί προ πολλού από τις φιλελεύθερες δημοκρατίες της καπιταλιστικής Δύσης, στην οποία, ασφαλώς, ανήκει και η Ελλάδα.

2. Τα συνθήματα «Κάτω ο Μουμπάρακ» και «Δημοκρατία» απευθύνονταν στην υπερκείμενη αρχή του αιγυπτιακού πολιτικού συστήματος, τον στρατό —και τα μωρά παιδιά στην Αίγυπτο ξέρουν ότι αυτός είναι το σκυρόδεμα της εξουσίας εκεί. Το σύνθημα «Κάτω ο Παπανδρέου», που ασφαλώς βρίσκεται στην άκρη των χειλέων αυτών που έριξαν το σύνθημα «μένουμε Σύνταγμα», δεν απευθύνεται βέβαια σε καμία υπερκείμενη ή εξωτερική αρχή. Είναι αυτοαναφορικό, με την έννοια ότι απευθύνεται από μέρος των εξουσιαζόμενων προς το σύνολό τους. Με δεδομένο ότι, μέχρι στιγμής, η πλειοψηφία αυτών των εξουσιαζόμενων δεν φαίνεται να υιοθετεί πολιτικές στάσεις που ισοδυναμούν με την εκδίωξη της κυβέρνησης Παπανδρέου ή, πολύ περισσότερο, με την εκδίωξη της κυβέρνησης Παπανδρέου και, ταυτόχρονα, την απόρριψη ως διαδόχου κατάστασης κυβέρνηση Σαμαρά ή οποιαδήποτε άλλη συστημική κυβέρνηση, τι είναι αυτό που κάνει όσους ρίχνουν ένα τέτοιο «διαδικαστικό» σύνθημα να πιστεύουν ότι αυτό αρκεί για να ανάψει φωτιά σε χλωρά χορτάρια;

3. Είναι άραγε η ελπίδα ότι η μαζική κατάληψη της πλατείας Συντάγματος θα πυροδοτήσει εξελίξεις από μια «έκρηξη κάποιας ‘‘θεϊκής βίας’’ – τη Χαϊντεγγεριανή εκδοχή του ‘‘μόνο ο Θεός μπορεί να μας σώσει.’’», κατά τη διατύπωση του Ζίζεκ στο άρθρο του «Resistance Is Surrender» ; Ή, κατά τη διατύπωση ενός φίλου σχολιαστή στο προηγούμενο post, η ελπίδα ότι «και μόνο αυτό το γεγονός αλλάζει τη δυναμική του υπάρχοντος πολιτικοοικονομικού σκηνικού και μπαίνουν νέες προϋποθέσεις για νέες επιλογές.»; (Όπου όμως παρακάμπτεται —ως «ηττοπαθές» ίσως;— το ενδεχόμενο η δυναμική να αλλάξει σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που επιδιώκουμε…).

4. Με τη διαμορφωμένη κατάσταση που μας οδηγεί ολοταχώς στη μαζική εξαθλίωση, είναι απολύτως κατανοητό να επικρατούν σε ατομικό επίπεδο τέτοιου τύπου «ηρωικές» και «απελπισμένες» αποφάσεις. Πόσο κατανοητό μπορεί να είναι όμως, να κρύβονται πίσω από αυτές ακόμα και οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, οι οποίες, υποτίθεται, επεξεργάζονται σχέδια και κινήσεις για να καλλιεργήσουν προοπτικές επιτυχιών για το εργατικό και ευρύτερο λαϊκό κίνημα;

5. Δεν έχουμε γίνει πολλοί από εμάς αρκετά σοφοί, για να μπορέσουμε να διακρίνουμε ότι αυτή η συμπόρευση με το «γαμώτο» του κόσμου είναι ένα καλό (αλλά τόσο παλιό, που έχει λιώσει πια…) καμουφλάζ «απόκρυψης και παραλλαγής» της πολιτική γύμνιας και αποτυχίας της Αριστεράς να εκφράσει το λαϊκό αίσθημα και να συσπειρώσει έτσι τις ευρύτατες μάζες που απαιτούνται για την ανατροπή της κυβέρνησης, χωρίς όμως να ξαναπαιχτεί το έργο «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς»;

6. Σε ένα μήνα κλείνει χρόνος από την επέλαση του ΔΝΤ στη χώρα. Αν και όλα τα κομμάτια της διασπασμένης και αλληλομισούμενης Αριστεράς έχουν επισημάνει και αναλύσει τη νέα κατάσταση στην οποία έχουμε εισέλθει, —τη δραματικότερη κατάσταση από τη μεταπολίτευση τουλάχιστον και μετά—, παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούν να ζουν το καθένα στον κόσμο του. Το ΚΚΕ κρύβεται πίσω από την περαιτέρω «ενίσχυση των δεσμών του κόμματος με τις λαϊκές μάζες»· η ριζοσπαστική αριστερά πίσω από τα κινήματα· και η αντικαπιταλιστική πίσω από τα σαλπίσματα για την ανατροπή του καπιταλισμού με το σύστημα 0-0-10, δηλαδή το σύστημα «πατάω ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή»!

7. Μπορεί η απουσία ενός βασικού, συνεκτικού και ρεαλιστικού σχεδίου, θεμελιωμένου στην αντιμετώπιση των ζητημάτων της άμεσης προτεραιότητας έτσι ώστε να μπουν οι βάσεις για την απεμπλοκή της χώρας από τη δίνη στην οποία έχει περιπέσει, μπορεί αυτή η απουσία (για την οποία οι ευθύνες βαραίνουν την όλη Αριστερά), να αναπληρωθεί από την παραμονή για μερικές ώρες[2] κάποιων λίγων[2] χιλιάδων στην πλατεία Συντάγματος; Ή θα καταφύγουμε για μια ακόμα φορά στο Πολυτεχνείο τού πολύ μακρινού πια (αλλά και πολύ διαφορετικού) ’73;

8. Σε ένα άρθρο που υπογράφει η Τασία Σταματοπούλου στον τελευταίο «Δρόμο» (και που το πνεύμα του μας βρίσκει σύμφωνους), επισημαίνεται, για πολλοστή φορά, ο κίνδυνος να τοποθετηθεί η Αριστερά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας από την κοινωνία. Η οποία κοινωνία, μη βλέποντας προκοπή από την Αριστερά, ενδεχομένως θα δώσει —κατά την αρθρογράφο— «μόνη της την απάντηση». Σ’ αυτό το σημείο όμως, αξίζει να αναρωτηθεί κανείς (και κυρίως όσοι είναι ενταγμένοι σε αριστερά κόμματα):

9. Τι σόι απάντηση θα είναι αυτή;


ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ τους λόγους λοιπόν, ας μην ενοχλήσει η φράση του τίτλου μας. Ή μάλλον, αν είναι να ενοχλήσει, να ενοχλήσει τουλάχιστον για τους σωστούς λόγους:

Πρώτον, επειδή τους έχουμε δώσει το δικαίωμα να «μας τη λένε»!

Και δεύτερον, επειδή (αφήστε την εικόνα του post να δείχνει ό,τι θέλει!), οι καιροί ου μενετοί κι ο χρόνος που περνάει πρέπει να μας care!...


[1] Εκτός διαδικτύου, ξεχωρίσαμε το editorial του προπερασμένου «Δρόμου» της 12ης Φεβρουαρίου υπό τον εύγλωττο τίτλο «Πάμε Σύνταγμα, μένουμε Σύνταγμα!» .

[2] Παραδείγματος χάρη: Θα ήταν μόνο για «μερικές ώρες» και μόνο από «λίγες χιλιάδες» η κατάληψη, αν υπήρχε αυτό το απόν μέχρι στιγμής σχέδιο;


Η εικόνα, από το ludumdare.com

24 σχόλια:

ΕΟΣ είπε...

Είναι προφανές ότι η έκκληση για την συνέχιση της παραμονής στο Σύνταγμα μετά το πέρας της διαδήλωσης δεν αναφερόμαστε σε κάποια ακτιβιστική ενέργεια μιας μικρής ομάδας που σκοπεύει να δράσει με την παραγωγή ενός στιγμιότυπου/θεάματος.

Με αυτό το δεδομένο θα σχολιάσω μόνο μια φράση:

Δεν λέγονται, φυσικά, δημοσίως, γιατί ιδιωτικά, μέσα σε κλειστές αίθουσες και με κλειστά μικρόφωνα, λέγονται και παραλέγονται.

Είναι μια μικρή φράση που υποκρύπτει πολλές λαθεμένες αντιλήψεις για ζητήματα που αφορούν την δράση και την συγκρότηση της Αριστεράς.

Πρώτα απ' όλα υποκρύπτει μια αντίληψη στρατιωτικού τύπου για την πολιτική. Μια αντίληψη ότι με αιφνιδιαστικές κινήσεις μπορούμε να τρομάξουμε τον αντίπαλο και να καταλάβουμε τα χειμερινά ανάκτορα.

Κρύβει επίσης την πίστη ότι υπάρχουν κάποιες πρωτοπορίες, οι οποίες αρκεί να έχουν το σωστό σχέδιο και την μεγάλη ιδέα και κάποια στιγμή να την προβάλουν και τότε θα τις ακολουθήσουν οι μάζες. Αμ δε, σε καμία εξέγερση δεν έγιναν έτσι τα πράγματα!...

Υποτιμά τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του Κράτους, οι οποίοι δεν χρειάζονται κανένα πρόσχημα να διαλύσουν οποιαδήποτε συγκέντρωση - όσο μαζική και να είναι - εφόσον το θελήσουν.

Το χειρότερο όπως είναι ότι αυτή η φράση ανακυκλώνει ένα περιρρέον κλίμα το οποίο αποτελεί στοιχείο συγκρότησης και αναπαραγωγής ποικιλώνυμων πολιτικών μηχανισμών της Αριστεράς, οι οποίοι αυτοϊκανοποιούνται να θεωρούν ότι αυτά που σχεδιάζουν είναι "συνωμοσίες" εναντίον του κράτους.

Συνήθως αυτοί οι μηχανισμοί έχουν μεγάλη παραγωγή γραμμών και θέσεων και προτάσεων, όμως ποτέ δεν μπορούν να λειτουργήσουν στο εσωτερικό των κοινωνικών κινημάτων και των αγώνων...

LeftG700 είπε...

Φίλοι της ΕΟΣ,


Αν και νομίζουμε ότι έχετε πέσει θύματα παρανόησης (η πρόταση «Δεν λέγονται, φυσικά, δημοσίως, γιατί ιδιωτικά, μέσα σε κλειστές αίθουσες και με κλειστά μικρόφωνα, λέγονται και παραλέγονται.» αναφέρεται στην υποθετική απάντηση «να κι αν μείνετε, να κι αν δεν μείνετε!»), ωστόσο, η ουσία του σχολίου σας κ α ι κατανοητή είναι κ α ι ευσταθεί.

Υπάρχει αυτή η διάσταση στον τρόπο σκέψης των οργανωμένων αριστερών μηχανισμών που εντοπίζετε, δεν διαφωνούμε. Θα παρατηρούσαμε όμως ότι δεν είναι …μονοδιάστατη! Θέλουμε να πούμε ότι «εμπλουτίζεται» και από επιρροές σύγχρονων αντισυστημικών αντιλήψεων, σύμφωνα με τις οποίες το αυθόρμητο, το πληθυντικό (του πλήθους), το αυτοοργανωμένο, το έξω από κομματικούς μηχανισμούς και μη χειραγωγούμενο από αυτούς κίνημα είναι ο «νέος δρόμος» προς τη «σωτηρία». Αν ισχύει κάτι τέτοιο, καταλαβαίνετε πόσο περιπλέκονται τα πράγματα, αφού μια τέτοια αντίληψη κοντράρει κατά μέτωπο με την αντίληψη της «πρωτοπορίας». Είναι κι αυτό ένα δείγμα του πόσο «έχουν μπλέξει οι γραμμές μας» (που λέει κι ο Πορτοκάλογλου! ;-) ) ως αποτέλεσμα (χοντρικά το διατυπώνουμε) αδυναμίας εξεύρεσης αριστερής πειστικής διεξόδου αλλά και κακοχωνεμένων θεωρητικών αναζητήσεων.

Κάπως έτσι το βλέπουμε εμείς. Τι λέτε;


Τα λέμε


ΥΓ Να το διαγράψουμε το πρώτο σας σχόλιο για να μη μπερδεύει τους αναγνώστες;

Στέλιος είπε...

Αγαπητοί Λεφτηδες.
Με βάση μια μαλακία που κάποια μικροοργάνωση πέταξε , περιγράψατε πολύ σωστά την κατάσταση της ανάξιας στο σύνολό της Αριστεράς.
Πολύ σωστά!

ΕΟΣ είπε...

OK! διέγραψε 1ο και 3ο σχόλιο, άφησε το 2ο

araticat είπε...

Το σχέδιο συσπειρώνει εφόσον υπάρχουν συμπαγείς πυρήνες αξιών,

και ήθος ανάλογο για να το κάνει να ευδοκιμήσει.

Η Αριστερά νοσεί ως οργανικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Οι αξίες και το ήθος της Αριστεράς σήμερα δεν είναι ίδιο με αυτό προ εικοσαετίας πχ.

Εάν βρεθεί το σχέδιο δε θα συσπειρώσει κανέναν - και τότε ποιός θα βάλει το δάχτυλο στην πληγή;

Τι θα κάνουμε τότε χωρίς βαρβάρους;

Ανανεωτικός κομμουνιστής είπε...

Δεν θα ήμουν τόσο κατηγορηματικός στην απόρριψη της πρότασης για παραμονή στο Σύνταγμα όσο είναι ο συντάκτης του αρχικού άρθρου. Βέβαια το άρθρο σωστά επισημαίνει διάφορα σοβαρά ζητήματα. Όμως και ο αντίλογος είναι επίσης σοβαρός: μια κυβέρνηση (και όσων τα συμφέροντα εκπροσωπούνται από αυτή) τόσο ανένδοτη στην πολιτική της, πώς θα μπορούσε να καμφθεί; Βέβαια, για να μη λάβει το όλο εγχείρημα οπερετική διάσταση απαιτεί σοβαρή συνειδητοποίηση των μαζών. Υπάρχει κάτι τέτοιο; Μάλλον όχι, αυτή τη στιγμή. Όμως μην υποτιμάμε και την υπόκωφη οργή που σίγουρα υπάρχει στον κόσμο -μια οργή που το ρίξιμο στο τραπέζι της πρότασης "μένουμε στο Σύνταγμα" μπορεί να τη βοηθήσει να εκφραστεί πολιτικά.

Εγώ θα εστίαζα την κριτική μου σε αυτούς που έκαναν την πρόταση "μένουμε στο Σύνταγμα" αλλού. Ότι σε επίπεδο ζύμωσης περιορίστηκαν στο ίντερνετ ενώ (αν ήθελαν να είναι στοιχειωδώς σοβαροί) θα έπρεπε η ζύμωση να γίνει κυρίως στους μαζικούς χώρους ώστε να μετρηθεί και η ανταπόκριση του κόσμου και αναλόγως να γίνουν τα όποια βήματα.

Επ΄αρίστερα! είπε...

Το "Μένουμε στο Σύνταγμα" να τεμαχιστεί, κατά το πρότυπο της όλης Αριστεράς.
Κάθε "κομμάτι" της αριστεράς να ορίσει τι , από τα παρακάτω, αναλαμβάνει:
1. Αποκλεισμός Υμηττού και Πάρνηθος με διακοπή εκπομπής όλων των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών, πλην της ΝΕΤ.
2. Κατάληψη της ΕΡΤ και μετάδοση διαγγέλματος, από την ΝΕΤ.
3. Μόνιμος αποκλεισμός του Κοινοβουλίου.
4. Αποκλεισμός αεροδιαδρόμων στα αεροδρόμια Ελ. Βενιζέλος, Τανάγρας και Ελευσίνας.
5. Περιορισμός - κατ΄οίκον - των Παπανδρέου, Βενιζέλου, Παπουτσή καθώς και των υφυπουργών τους.
6. Εξαγγελία συντακτικής συνέλευσης.
7. Ορκομωσία προσωρινού Προέδρου Δημοκρατίας (Μπουτάρης ή Γλέζος).
8. Ορκομωσία προσωρινής Κυβέρνησης,
με Πρωθυπουργό τον Μαν. Δρετάκη.
Ορίστε λοιπόν:
Το "Μένουμε Σύνταγμα" αποκτά και περιεχόμενο.

not_me είπε...

Συγγνωμη,αλλα με την ετ3 ???
Τι θα κανουμε ?
Θα την αφησουμε να παιζει "Κυριακη στο χωριο" ???????

LeftG700 είπε...

Φίλε Στέλιο,


Δες όμως τώρα: Μας είπαν ότι στο αποψινό δελτίο του Άλτερ βγήκε ο Αλαβάνος και έριξε κι αυτός το σύνθημα. Στις δε ερωτήσεις του Χατζηνικολάου «και μετά;» έλεγε άλλα των αλλών! Αυτό, αν το έκανε ένας από μας, ή εσύ, ή ένας φοιτητής, δεν θα ήταν πρόβλημα. Να έρχεται όμως μια παλιά καραβάνα σαν τον Αλαβάνο και στην ουσία να λέει «γιούργια στον ταβλά με τα κουλούρια», ε, μας φαίνεται πολύ γραφικό!


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε araticat,


Είναι σωστά τα όσα λες και συμφωνούμε για την ηθική απαξίωση της Αριστεράς. Ένα μέρος όμως της απαξίωσης οφείλεται, εκτός από την στην πράξη ενσωμάτωσή της στο σύστημα, και στο ότι λέει παπαρδέλες. Ε, ας σταματήσει κατ’ αρχήν να λέει παπαρδέλες! Από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε, δεν είναι έτσι; Πριν γίνουμε ηθικοί, ας γίνουμε πιο σοβαροί!


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε ανανεωτικέ,


Η κυβέρνηση δεν πρόκειται να καμφθεί. Μόνο να κλονιστεί. Κι αυτό δεν γίνεται με πυροτεχνήματα και σπασμωδικές κινήσεις. Συμφωνούμε για την επισήμανσή σου (ζύμωση στους μαζικούς χώρους). Όμως η ζύμωση, για να πιάσει, προϋποθέτει και το άνοιγμα κάποιας προοπτικής. Αν αυτή η προοπτική είναι απλά και μόνο η «στρατηγική της έντασης», ή η «όξυνση της αντικυβερνητικής πάλης», πόσο θα συσπείρωνε τον κόσμο;

Διότι σου λέει ο άλλος: «Σύμφωνοι, να τα κάνω μπουρδέλο! Αλλά για να επιτύχω τι;». Κι εδώ, το βουλώνουμε!


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε(η;) επ’ αριστερά,


Κατ’ αρχήν σε καλωσορίζουμε!

Κατά δεύτερον: Έτσι όπως περιγράφεις τα καθήκοντα, μας φαίνονται βαριά, και δεν βλέπουμε να υπάρχει κάποιος ρόλος και για μας. Κάτι πιο ελαφρύ για να «παίξουμε» κι εμείς στο γυαλί; Ποιος θα δίνει τα στυλό στους νέους υπουργούς για να υπογράφουν, ας πούμε; Και ποιος θα προσαρμόσει το μικρόφωνο στο ύψος του Δρετάκη; Πώς σου φαίνονται ως ιδέες; ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε george,


Εννοείται! Το τρία τέταρτα των Αθηναίων είναι από χωριό! (Ίσως γι' αυτό ψηφίζουν ΠασοκοΝουδού εδώ και 40 χρόνια! ;-) )


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Λέφτηδες

οι πολιτικές εξελίξεις δεν είναι νευτώνιοι μηχανισμοί. Συνθήκες και καταστάσεις δημιουργούν εξελίξεις που ξεπερνούν τις οργανωμένες πολιτικές βουλήσεις.
Θα συμφωνούσα ( δεν είναι η πρώτη φορά ) με την οπτική του ανανεωτικού κομμουνιστή , επισημαίνωντας ότι η παρέμβαση στους μαζικούς χώρους είναι απαραίτητος όρος. Όμως σήμερα η δυνατότητα παρέμβασης δεν περιορίζεται από το γεγονός ότι ο κόσμος δεν θέλει να ακούσει και να σκεφτεί , αλλά από την ανεπάρκεια ( για να το θέσω κομψά ) των δυνάμεων εκείνων που θα έπρεπε να παρέμβουν με άξονες και δυναμικές ενωτικές και σαφώς στοχευμένες.

( δηλαδή και πάλι γάματα με μεγάλα γράμματα , όσο το μαχαίρι δεν έχει αγγίξει κόκκαλο )

Γιάκοβ

Eπ΄ αριστερά είπε...

Το συζητούμενο εντός γραφείων "Να κι αν μείνετε. Να και αν δεν μείνετε" δεν είναι υποθετικό.
Γι αυτή τη "αναίδεια" των κυβερνώντων υπεύθυνη είναι η (όλη και συστημική) Αριστερά.
Είμαστε μόνοι.

stelios είπε...

Ο Αριστερισμός και η μαλακία σε μεγάλη ηλικία είναι κακό πράγμα.

LeftG700 είπε...

Товариш Яков Федотович Павлов,


Εντάξει, εντάξει η πολιτική δεν είναι μαθηματική εξίσωση, δεν θα διαφωνήσουμε. Από την άλλη όμως δεν πρέπει να είναι και «ανοίγω το στόμα και λέω ό,τι μου κατέβηκε πριν από πέντε λεπτά»! Είπαμε ενδεχομενικότητα. Μη το ρίξουμε όμως και στα ζάρια! ;-)

Κατά τα άλλα we couldn’t agree more товариш, —όπως και με τον ανανεωτικό. Είναι δυνατόν να έχουμε αντίρρηση για τη δουλειά μέσα στον κόσμο;;;

Αλλά δουλειά μέσα στον κόσμο δεν σημαίνει να κρυβόμαστε μέσα στον κόσμο «συντασσόμενοι με τον λαό». Αυτό είναι εξ ορισμού δεδομένο για την Αριστερά. Με τον κόσμο είναι, με τον κοσμάκη αν θέλεις, με τους πολλούς.

Δουλειά μέσα στον κόσμο είναι αυτό που λες εσύ στο τέλος, κι αυτό που λέμε κι εμείς κι αυτό που λέει κι ο ανανεωτικός κι αυτό που καταλαβαίνουν όλοι πια, εκτός από τους στόκους των ηγετικών μηχανισμών και των χειροκροτητών τους. Πιάνεις αυτό που σκέφτεται και νιώθει ο κόσμος (όλος ο κόσμος, όχι μόνο του δικού σου «οικοπέδου») και το κάνεις πολιτικό στόχο. Και μετά (και συνεχώς μετά) το συζητάς με τον κόσμο. Δηλαδή παίρνεις και δίνεις. Κι όλα αυτά μέσα από την καθημερινή πρακτική των διεκδικήσεων και των αντιστάσεων.

Παλιομοδίτικα όλα αυτά; «Παλαιοκομμουνιστικά»; Δε πα’ να ’ναι ό,τι θέλεις! Εμάς, από τη μικρή μας πείρα, αυτά μας φαίνονται να δουλεύουν. Διαφορετικά, καταλήγουμε ή στο στυλ «αυτή είναι η γραμμή κι όποιου του αρέσει», ή στις μεταμοντέρνες σούπες της μεταπολιτικής.


Увидимся


ΥΓ Πόσες φορές θα στο πούμε товариш; «Γάμα τα με κ ε φ α λ α ί α γράμματα»! Αμάν πια μωρέ товариш! Τι θα κάνουμε μ’ εσένα; Κι εκείνη η δασκαλίτσα για τα ιδιαίτερα που σου ’χουμε στείλει, όλο τα μαύρα σου μάτια κοιτάζει; Δεν κοιτάει να σε «προχωρήσει» και λίγο; ;-)

LeftG700 είπε...

Φίλε επ’ αριστερά,


Ε, όχι και μόνοι! Νομίζεις ότι και στις βάσεις των κομμάτων δεν τα σκέφτονται αυτά; Εμείς είμαστε της άποψης ότι τα σκέφτονται κ α ι πολύ κ α ι πολλοί. Άλλοι τα απωθούν, άλλοι τα μισολένε, άλλοι τα υπονοούν (είναι κι ο φόβος βλέπεις μη τους πουν «εχθρούς του κόμματος» ή «διαβρωμένους»…). Ενθάρρυνση θέλουν, όχι αποκεφαλισμό. Αυτό τουλάχιστον πιστεύουμε εμείς.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Στέλιο,


Μάλλον τον Αλαβάνο φωτογραφίζεις, έ; Όντως το έχει παρακάνει στις παλινωδίες. Όπως πάει θα μείνει στην Ιστορία ως ο παπατζής[1] της Αριστεράς!


Τα λέμε


[1] Έτσι είχανε βγάλει τον παππού του ΓΑΠ, αν δεν το ήξερες.

Επ΄ αριστερά είπε...

Αντε, βρε!
Το είδαμε για μια ακόμη φορά.
Παρέλασαν οι (σοβαροί) αριστεροί Ηρακλείς του ΠΑΣΟΚ.
Αντε και στο επαναπαρελαύνειν!

LeftG700 είπε...

Φίλε επ' αριστερά,


Εμείς αναφερόμασταν κατ' αρχήν στα αριστερά κόμματα. Υπάρχουν βέβαια κι εκεί Ηρακλείς. Αλλά υπάρχουν και κάποιες διαφορές, που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε.


Τα λέμε

Β.Δ. Καργούδης είπε...

Μετά από πάμπολλα απονενοημένα διαδικτυακά διαβήματα να συνεννοηθώ με ανθρώπους & σχολιαστές, που τα περασμένα τουλάχιστο, έδειχναν πως
αν μη τι άλλο,
μια διάλεκτο κοινή την είχαμε, διάολε, να πορευόμαστε και να μιλάμε, έφτασα καλοί μου @Λέφτηδες, το κονάκι το δικό σας, να το νοιώθω σαν το σχετικά πιο οικείο πολιτικά!
(Άκου να δεις τώρα κάτι πράματα!
)
Φαίνεται εν τέλει, πως οι απανωτές ήττες και οι διαψεύσεις, ρήμαξαν και τα τελευταία ίχνη συνεκτικότητας στον πολιτικό λόγο των περισσότερων απ τη γενιά μου. Ακόμα και αυτών που έδειχναν διατεθειμένοι να καταβάλλουν το όποιο τίμημα, για να διατηρήσουν "... τη χάρη να μιλούν πολιτικά"

Με άλλα λόγια, εδώ και μερικά ποστς,
(εξεζητημένη μονάδα μέτρησης χρόνου)
πίσω από τις ιδέες, τα κείμενα & τα σχόλιά σας, άρχισα να διακρίνω πλέον
-πέρα από συγκλίσεις & αποκλίσεις, συμφωνίες και διαφωνίες-
κάτι ομό-γλωσσο & (κατά τη μέθοδο) ομό-τροπο!...
Δεν ξέρω αν για σας αυτό είναι καλό ή κακό, για μένα πάντως, είναι ένας αιφνιδιασμός που με γεμίζει με κάτι ανάμεσα σε χαρά & ελπίδα.
Δεν θα ήθελα να μεταφέρω εδώ τις κουβέντες σας σε άλλο κονάκι για (μεταξύ άλλων)
"εθνικά" & "μη εθνικά".
Καταχάρηκα όμως
-πρέπει να παραδεχτώ-
όταν είδα ότι
(δια της μεθόδου της βαθμιαία αυξανόμενης πίεσης στα τοιχώματα!)
υποχρεώστατε τον συζητητή σας,
σε μια αστεία αναζήτηση "απαντητικών" ιδιοκατασκευών, που
(ανάλογα τη γωνία θέασης του όλου event)
προκαλούσαν από χάχανο μέχρι μελαγχολία...
Keep walking, μαγκόπουλα...

LeftG700 είπε...

Φίλε Β.Δ.Καργούδη,


Επειδή, για να τα λέμε όλα, εγώ που γράφω έχω πιεί κάτι κρασιά που μόλις βλέπω μπροστά μου (άσε που ό,τι βλέπω ...γυρίζει!), θα τα πούμε πιο αναλυτικά αύριο. Για τώρα όμως, ένα πρέπει να στο πω:

Μας κατέστρεψες! Πάμε για ντουφέκι κατ' ευθείαν! ;-)


Τα λέμε (αύριο)

LeftG700 είπε...

Φίλε Β.Δ.Καργούδη,


Επειδή υποπτευόμαστε βάσιμα πού εστιάζονται οι αναφορές σου, κρατώντας κι εμείς την ίδια «διακριτικότητα», να πούμε δυο λόγια.

Δεν νομίζουμε πως η διάλεκτος δεν είναι πια κοινή. Εκείνο που την κάνει να μοιάζει έτσι είναι τα όσα συμβαίνουν και τα όσα φαίνεται να δρομολογούνται. Κακά τα ψέματα φίλε Καργούδη. Έχουμε φτάσει σε ένα οριακό σημείο και είναι μοιραίο οι διαδρομές πολλών από εμάς να χωρίζουν. Δεν νομίζουμε πως αυτό οφείλεται στο «ελάττωμα της φυλής» να διχάζεται. Είναι οι καταστάσεις που μας κάνουν να ερχόμαστε, θέλουμε δεν θέλουμε, (αντι)ενώπιος (αντι)ενωπίω.

Τώρα, για την μεγαλύτερη οικειότητα που νιώθεις εδώ. Μήπως γίνεσαι λίγο άδικος; Δεν νομίζουμε ότι επιδεικνύουμε μεγαλύτερη ανεκτικότητα, ευγένεια, ή διάθεση συζήτησης των διαφορών εδώ από όπου επιδεικνύεται αλλού. Και να μη ξεχνάς (όπως και όλοι μας) ότι συχνά αυτό που εμφανίζεται ως αδυναμία συνεννόησης στο τι διαφωνούμε και στο τι συμφωνούμε, δεν είναι τίποτε άλλο από την παρανάγνωση μιας φράσης, μιας λέξης, ή μιας γραπτής …γκριμάτσας! Μη μας πεις ότι δεν έχεις εμπειρία από τέτοιες «φαινομενολογίες»; ;-)


Τα λέμε