–Κι αν μέναμε στο Σύνταγμα; –«Να κι αν μείνετε, να κι αν δεν μείνετε!»

ΑΥΤΗ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να ήταν η απάντηση ενός κυβερνητικού ή συστημικού παράγοντα που τα λέει έξω απ’ τα δόντια, ενός Πάγκαλου ας πούμε, στο ερώτημα-προτροπή το οποίο κυκλοφορεί εδώ και μερικές μέρες στο διαδίκτυο —και[1]ως συλλογικό blog με 32, μέχρι στιγμής, μέλη-bloggers. Λέμε «θα μπορούσε» γιατί μια τέτοια «χυδαία» σκέψη είναι από τα πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται. Δεν λέγονται, φυσικά, δημοσίως, γιατί ιδιωτικά, μέσα σε κλειστές αίθουσες και με κλειστά μικρόφωνα, λέγονται και παραλέγονται.

Δεν χρειάζεται, βέβαια, ντοκτορά στην Πολιτική Ψυχολογία για να καταλάβει κανείς ότι τέτοιου τύπου ριζοσπαστικές προτροπές είναι αποτέλεσμα, πρώτον, του επηρεασμού σε μεγάλο βαθμό από την πρόσφατη αιγυπτιακή εξέγερση και, δεύτερον, του αισθήματος ανημποριάς το οποίο καταλαμβάνει τον κόσμο, καθώς, παρά τις απεργίες, τις διαδηλώσεις και τα θεματικά διεκδικητικά κινήματα, δεν βλέπει φως στην άκρη του τούνελ.

Τι χρειάζεται όμως να διαθέτει κανείς, για να μη του διαφύγουν και ορισμένες άλλες «λεπτομέρειες» και να κάνει και κάποιες άλλες σκέψεις; Όπως:

1. Το αιγυπτιακό παράδειγμα απέχει παρασάγγες από το ελληνικό. Ας περιοριστούμε στο βασικό: Τα αιτήματα των Αιγυπτίων έχουν ικανοποιηθεί προ πολλού από τις φιλελεύθερες δημοκρατίες της καπιταλιστικής Δύσης, στην οποία, ασφαλώς, ανήκει και η Ελλάδα.

2. Τα συνθήματα «Κάτω ο Μουμπάρακ» και «Δημοκρατία» απευθύνονταν στην υπερκείμενη αρχή του αιγυπτιακού πολιτικού συστήματος, τον στρατό —και τα μωρά παιδιά στην Αίγυπτο ξέρουν ότι αυτός είναι το σκυρόδεμα της εξουσίας εκεί. Το σύνθημα «Κάτω ο Παπανδρέου», που ασφαλώς βρίσκεται στην άκρη των χειλέων αυτών που έριξαν το σύνθημα «μένουμε Σύνταγμα», δεν απευθύνεται βέβαια σε καμία υπερκείμενη ή εξωτερική αρχή. Είναι αυτοαναφορικό, με την έννοια ότι απευθύνεται από μέρος των εξουσιαζόμενων προς το σύνολό τους. Με δεδομένο ότι, μέχρι στιγμής, η πλειοψηφία αυτών των εξουσιαζόμενων δεν φαίνεται να υιοθετεί πολιτικές στάσεις που ισοδυναμούν με την εκδίωξη της κυβέρνησης Παπανδρέου ή, πολύ περισσότερο, με την εκδίωξη της κυβέρνησης Παπανδρέου και, ταυτόχρονα, την απόρριψη ως διαδόχου κατάστασης κυβέρνηση Σαμαρά ή οποιαδήποτε άλλη συστημική κυβέρνηση, τι είναι αυτό που κάνει όσους ρίχνουν ένα τέτοιο «διαδικαστικό» σύνθημα να πιστεύουν ότι αυτό αρκεί για να ανάψει φωτιά σε χλωρά χορτάρια;

3. Είναι άραγε η ελπίδα ότι η μαζική κατάληψη της πλατείας Συντάγματος θα πυροδοτήσει εξελίξεις από μια «έκρηξη κάποιας ‘‘θεϊκής βίας’’ – τη Χαϊντεγγεριανή εκδοχή του ‘‘μόνο ο Θεός μπορεί να μας σώσει.’’», κατά τη διατύπωση του Ζίζεκ στο άρθρο του «Resistance Is Surrender» ; Ή, κατά τη διατύπωση ενός φίλου σχολιαστή στο προηγούμενο post, η ελπίδα ότι «και μόνο αυτό το γεγονός αλλάζει τη δυναμική του υπάρχοντος πολιτικοοικονομικού σκηνικού και μπαίνουν νέες προϋποθέσεις για νέες επιλογές.»; (Όπου όμως παρακάμπτεται —ως «ηττοπαθές» ίσως;— το ενδεχόμενο η δυναμική να αλλάξει σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που επιδιώκουμε…).

4. Με τη διαμορφωμένη κατάσταση που μας οδηγεί ολοταχώς στη μαζική εξαθλίωση, είναι απολύτως κατανοητό να επικρατούν σε ατομικό επίπεδο τέτοιου τύπου «ηρωικές» και «απελπισμένες» αποφάσεις. Πόσο κατανοητό μπορεί να είναι όμως, να κρύβονται πίσω από αυτές ακόμα και οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, οι οποίες, υποτίθεται, επεξεργάζονται σχέδια και κινήσεις για να καλλιεργήσουν προοπτικές επιτυχιών για το εργατικό και ευρύτερο λαϊκό κίνημα;

5. Δεν έχουμε γίνει πολλοί από εμάς αρκετά σοφοί, για να μπορέσουμε να διακρίνουμε ότι αυτή η συμπόρευση με το «γαμώτο» του κόσμου είναι ένα καλό (αλλά τόσο παλιό, που έχει λιώσει πια…) καμουφλάζ «απόκρυψης και παραλλαγής» της πολιτική γύμνιας και αποτυχίας της Αριστεράς να εκφράσει το λαϊκό αίσθημα και να συσπειρώσει έτσι τις ευρύτατες μάζες που απαιτούνται για την ανατροπή της κυβέρνησης, χωρίς όμως να ξαναπαιχτεί το έργο «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς»;

6. Σε ένα μήνα κλείνει χρόνος από την επέλαση του ΔΝΤ στη χώρα. Αν και όλα τα κομμάτια της διασπασμένης και αλληλομισούμενης Αριστεράς έχουν επισημάνει και αναλύσει τη νέα κατάσταση στην οποία έχουμε εισέλθει, —τη δραματικότερη κατάσταση από τη μεταπολίτευση τουλάχιστον και μετά—, παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούν να ζουν το καθένα στον κόσμο του. Το ΚΚΕ κρύβεται πίσω από την περαιτέρω «ενίσχυση των δεσμών του κόμματος με τις λαϊκές μάζες»· η ριζοσπαστική αριστερά πίσω από τα κινήματα· και η αντικαπιταλιστική πίσω από τα σαλπίσματα για την ανατροπή του καπιταλισμού με το σύστημα 0-0-10, δηλαδή το σύστημα «πατάω ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή»!

7. Μπορεί η απουσία ενός βασικού, συνεκτικού και ρεαλιστικού σχεδίου, θεμελιωμένου στην αντιμετώπιση των ζητημάτων της άμεσης προτεραιότητας έτσι ώστε να μπουν οι βάσεις για την απεμπλοκή της χώρας από τη δίνη στην οποία έχει περιπέσει, μπορεί αυτή η απουσία (για την οποία οι ευθύνες βαραίνουν την όλη Αριστερά), να αναπληρωθεί από την παραμονή για μερικές ώρες[2] κάποιων λίγων[2] χιλιάδων στην πλατεία Συντάγματος; Ή θα καταφύγουμε για μια ακόμα φορά στο Πολυτεχνείο τού πολύ μακρινού πια (αλλά και πολύ διαφορετικού) ’73;

8. Σε ένα άρθρο που υπογράφει η Τασία Σταματοπούλου στον τελευταίο «Δρόμο» (και που το πνεύμα του μας βρίσκει σύμφωνους), επισημαίνεται, για πολλοστή φορά, ο κίνδυνος να τοποθετηθεί η Αριστερά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας από την κοινωνία. Η οποία κοινωνία, μη βλέποντας προκοπή από την Αριστερά, ενδεχομένως θα δώσει —κατά την αρθρογράφο— «μόνη της την απάντηση». Σ’ αυτό το σημείο όμως, αξίζει να αναρωτηθεί κανείς (και κυρίως όσοι είναι ενταγμένοι σε αριστερά κόμματα):

9. Τι σόι απάντηση θα είναι αυτή;


ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ τους λόγους λοιπόν, ας μην ενοχλήσει η φράση του τίτλου μας. Ή μάλλον, αν είναι να ενοχλήσει, να ενοχλήσει τουλάχιστον για τους σωστούς λόγους:

Πρώτον, επειδή τους έχουμε δώσει το δικαίωμα να «μας τη λένε»!

Και δεύτερον, επειδή (αφήστε την εικόνα του post να δείχνει ό,τι θέλει!), οι καιροί ου μενετοί κι ο χρόνος που περνάει πρέπει να μας care!...


[1] Εκτός διαδικτύου, ξεχωρίσαμε το editorial του προπερασμένου «Δρόμου» της 12ης Φεβρουαρίου υπό τον εύγλωττο τίτλο «Πάμε Σύνταγμα, μένουμε Σύνταγμα!» .

[2] Παραδείγματος χάρη: Θα ήταν μόνο για «μερικές ώρες» και μόνο από «λίγες χιλιάδες» η κατάληψη, αν υπήρχε αυτό το απόν μέχρι στιγμής σχέδιο;


Η εικόνα, από το ludumdare.com