Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Γιατί μας έρχεται να τραβήξουμε πιστόλι κάθε φορά που ακούμε για «μεσαία τάξη»


Εμείς η μεσαία τάξη
ήμεθα η μόνη τάξη
με έντιμη συνείδηση, εθνική
παρασυρόμενοι όμως απʼ τις άλλες τάξεις
στα νοήματα και στις πράξεις
δίνουμε χροιά πολιτική
για όλα φταίνε οι γκόμενες
οι πρώην και οι επόμενες
ανώνυμες και επώνυμες και γενικώς

Και όπως είναι φυσικό η μεσαία τάξη
θέλει και εκείνη λιγάκι να διατάξει
να γίνει άρχουσα δηλαδή
στην κλειδαρότρυπα σκυμμένη
και το χέρι στην τσέπη
χρόνια τώρα περιμένει και βλέπει
όμως την εμποδίζει ένα κλειδί
και τούτο εδώ είναι ένα μικρό παιδί
που τρυπάει το μπαλόνι του με δυο καρφιά
για να τρομάξει αυτό τον κύριο
που καπνίζει το τσιμπούκι του και γκούχου γκουχ
και που ρωτάει το μηχάνημα
που μας λέει την αλήθεια εκατό φορές
ότι για όλα φταίνε οι γκόμενες
οι πρώην και οι επόμενες
ανώνυμες και επώνυμες γενικώς

Και τον δικό μου τον καημό τώρα ποιος να τον μάθει
που έχω κάτσει πάνω σε ένα αγκάθι
και τη βρίσκω κάπως μαζοχιστικά
όλα ωραία και στο βάθος κήπος
πληροφορίες κίτρινος ο τύπος
και νομίζουν πως τη βάψαμε κανονικά
και τούτη δω η εφημερίδα
μοιάζει τέντα στην αυλόπορτα
που σκιάζει το μικρό παιδί
που τρυπάει το μπαλόνι του με δυο καρφιά
για να τρομάξει αυτό τον κύριο
που καπνίζει το τσιμπούκι του και γκούχου γκουχ
και που ρωτάει το μηχάνημα
που μας λέει την αλήθεια εκατό φορές
ότι για όλα φταίνε οι γκόμενες
οι πρώην και οι επόμενες
ανώνυμες και επώνυμες γενικώς

Το να λέει όμως κανένας την αλήθεια
είναι μια πολύ κακή συνήθεια
που αν την έχεις την πληρώνεις κάπως ακριβά
αλλά από δω παιδιά αρχίζει άλλη ιστορία
άλλο κεφαλαίο και στην ουσία
κάτι τέτοια δε λέγονται τραγουδιστά
και ιδού εγώ μονάχος
αγκαλιά με την κιθάρα μου
να τραγουδάω για την εφημερίδα
τέντα στην αυλόπορτα
που σκιάζει το μικρό παιδί
που τρυπάει το μπαλόνι του με δυο καρφιά
για να τρομάξει αυτό τον κύριο
που καπνίζει το τσιμπούκι του και γκούχου γκουχ
και που ρωτάει το μηχάνημα
που μας λέει την αλήθεια εκατό φορές
ότι για όλα φταίνε οι γκόμενες
οι πρώην και οι επόμενες
ανώνυμες και επώνυμες γενικώς.

(«Γκόμενες». Από τον δίσκο «Ενέχυρο», 1983. Στίχοι, μουσική και πρώτη εκτέλεση: Δήμος Μούτσης)



To πράγμα έχει παραγίνει. Οι πολυπληθείς αναφορές στον όρο ‘μεσαία τάξη’ κοντεύουν να εκπορθήσουν από την πρώτη θέση δημοφιλίας την άλλη λέξη-καραμέλα (αυτή που κυκλοφορεί με το brand name ‘λαϊκισμός’ και χρησιμοποιείται επίσης «δια πάσαν νόσον και μαλακίαν»).

Στο διαδίκτυο, προνομιακό πεδίο αυτής της περίφημης «μεσαίας τάξης», οι αναφορές μάς βγάζουν τα μάτια κάθε λίγο και λιγάκι, καθώς τον βλέπουν δεξιά κι αριστερά. Το δεξιά κατανοητό. Αλλά κι αριστερά; Η κατάσταση καθίσταται ζόρικη. Κι όταν συναντάμε τον όρο ακόμα και στο τελευταίο άρθρο τού σημαντικού Νικόλα Σεβαστάκη στην τελευταία Κυριακάτικη «Αυγή» («Γιατί δεν συγκινούν οι δημοκρατικές επαναστάσεις;»[1]), ή στη συνέντευξη την ίδια ημέρα στην «Εποχή», του Αριστείδη Μπαλτά[2], επιτελικού στελέχους του ΣΥΝ, κι όχι απλώς στο Χ ή Ψ blog, ή στην αρθρογραφία κάποιων δημοσιογράφων[3], νιώθουμε έντονα αυτό το ζόρι να «μας τραβάει απ’ το μανίκι». Ας πούμε λοιπόν λίγα πράγματα σχετικά μ’ αυτό το, έτσι κι αλλιώς, ζόρικο ζήτημα, προσπαθώντας και τη δική μας σκέψη να βάλουμε σε κάποια τάξη, αλλά και να συμβάλουμε στο ξεκαθάρισμα κάποιων συγχύσεων, στο μέτρο του δυνατού απ’ τη μεριά μας. Αόρατος αλλά παρών σε αυτό το σημείωμα θα είναι ο Νίκος Πουλαντζάς στις αναλύσεις του οποίου θα στηριχτούμε κυρίως.

Τρεις κρίσιμες έννοιες

Πριν πούμε οτιδήποτε για την ουσία του προβλήματος, είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε τρεις έννοιες, που παίζουν μεγάλο ρόλο στην κατανόησή του.

1. Ταξικός δομικός προσδιορισμός (ΤΔΜ): Είναι ο προσδιορισμός μια κοινωνικής τάξης με βάση τα δομικά κριτήρια της θέσης της μέσα στο σύνολο του κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας, στην οποία θέση περιλαμβάνονται τόσο οι πολιτικές όσο και οι ιδεολογικές σχέσεις. Στην απλή, καθομιλουμένη γλώσσα της Αριστεράς, όλα αυτά συνηθίζουμε να τα συνοψίζουμε στην έννοια του ‘αντικειμενικού’.

2. Ταξική τοποθέτηση (ΤΤ): Κάτι τελείως διαφορετικό από τον ΤΔΠ. Γιατί δεν υποδηλώνει παρά τη στάση που τηρεί μια κοινωνική τάξη σε μια δεδομένη συγκυρία της ταξικής πάλης. Η κατανόηση της μεγάλης διαφοράς μεταξύ δομικού και συγκυριακού στοιχείου είναι απολύτως απαραίτητη προκειμένου να αποφεύγουμε ένα διπλό λάθος: είτε να προδικάζουμε τη στάση των κοινωνικών τάξεων με βάση τον ΤΔΠ  τους («είσαι εργάτης, άρα θα επαναστατήσεις»), είτε, δια της αναγωγής, να προσδιορίζουμε τις κοινωνικές τάξεις με βάση τη στάση τους («εργάτης είναι όποιος συμπαρατάσσεται με τον εργάτη»). Το να μην ξεχνάμε τη σημασία των πολιτικών και ιδεολογικών σχέσεων στον προσδιορισμό των τάξεων (έχουμε να κάνουμε με σχέσεις κυριαρχίας ή υποταγής;) είναι κάτι που επίσης μας βοηθάει να αποφεύγουμε αυτό το διπλό λάθος και, συνακόλουθα, να μη σαστίζουμε όταν διαπιστώνουμε διάσταση ή και αντίφαση μεταξύ του δομικού προσδιορισμού των τάξεων και της τοποθέτησής τους μέσα στην εκάστοτε συγκυρία της πολιτικής (ταξικής) πάλης.

3. Παραγωγικά εργαζόμενος: Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται. Έχει όμως μεγάλη σημασία να βρούμε μια άκρη, παρά τις δυσκολίες. Γιατί; Γιατί, απλούστατα, η παραγωγική εργασία αποτελεί τη λυδία λίθο για να χαρακτηριστεί ένας εργαζόμενος μέλος της εργατικής τάξης: μόνο όποιοι ασκούν τέτοιου τύπου εργασία μπορούν να έχουν «εργατική ταυτότητα». Αυτό, βέβαια, ξεκινάει από τον Μαρξ. Μόνο που, όπως εξηγεί ο Νίκος Πουλατζάς στο βιβλίο του «Οι κοινωνικές τάξεις στον σύγχρονο καπιταλισμό» (1974), ο Μαρξ τα μπερδεύει λίγο. Γιατί ενώ από τη μια συνδέει την εργατική τάξη μόνο με τους παραγωγικά εργαζόμενους, εννοώντας αυτούς που με την εργασία τους παράγουν υπεραξία, από την άλλη, δίνει και έναν γενικό ορισμό της παραγωγικής εργασίας, στον οποίο κάνει λόγο για την εργασία που μετασχηματίζει τις φυσικές ύλες σε μια άλλη μορφή[4] προορισμένη να καλύψει ανθρώπινες ανάγκες. Ο Πουλαντζάς «αθωώνει» τελικά τον Μαρξ, αίροντας τις αντιφάσεις μέσα από κάπως περίπλοκα συμφραζόμενα κειμένων τού παππού Κάρολου, που δεν έχει νόημα να μεταφέρουμε εδώ. Επιπλέον, φαίνεται να συντάσσεται με την άποψη που ανάγει την παραγωγή υπεραξίας[5] σε καθοριστικό κριτήριο. Για μας το ζήτημα παραμένει ανοιχτό. Τείνουμε πάντως να ανιχνεύουμε, μέχρι στιγμής, έναν κάποιο οικονομισμό στην παραπάνω αντίληψη[6]. Και μη σκεφτεί κανείς ότι ευλογάμε τα γένια μας, μια και έχουμε δηλώσει μέλη τής νέας μικροαστικής τάξης: όποιος πιστεύει ότι η Κούνεβα δεν ανήκει στην εργατική τάξη, επειδή η δουλειά της δεν παράγει υπεραξία, να σηκώσει το χέρι του![7]

Η γένεση της «μεσαίας τάξης»

Πώς προέκυψε ο όρος; Δεν εννοούμε βέβαια γραμματολογικά. Εννοούμε τις υλικές προϋποθέσεις που επέτρεψαν να φυτρώσει και να ριζώσει στο κοινωνικό «χωράφι», μετά βέβαια από τη σχετική «καλλιέργεια». Υπήρξαν τέτοιες προϋποθέσεις; Υπήρξαν.

Εμπεριέχονται σε ένα φαινόμενο που συνοδεύει σταθερά τον καπιταλισμό από τη φάση της μονοπωλιακής του ανάπτυξης και μετά. Δηλαδή τη σημαντική αύξηση σε απόλυτους και σχετικούς αριθμούς των μη παραγωγικών εργαζομένων, μισθωτών[8] στη συντριπτική πλειοψηφία τους. Σ’ αυτή την κατηγορία κατατάσσονται διάφορα υποσύνολα εργαζομένων, όπως οι εμπορικοί και τραπεζικοί υπάλληλοι, οι υπάλληλοι γραφείων και υπηρεσιών, όλοι αυτοί δηλαδή που άλλοι τους αποκαλούν white collars κι άλλοι εργαζόμενους του τριτογενούς τομέα, των υπηρεσιών.

Αυτή η εξέλιξη λοιπόν αποτέλεσε τη βάση επάνω στην οποία πάτησε και αναπτύχθηκε ένα ολόκληρο και πολύμορφο[9] θεωρητικό ρεύμα που επιχειρεί να ανασκευάσει τη μαρξική θεωρία και, βεβαίως βεβαίως, κυρίως τη θεωρία της πάλης των τάξεων. Διαπνέεται από μια γενική αντίληψη για τη διάλυση των ταξικών συνόρων στις σύγχρονες κοινωνίες που χαρακτηρίζονται, τάχα, από μια γενική «αστικοποίηση», δηλαδή από 20ου αιώνα την «ενσωμάτωση» στο σύστημα. Αν και πολύμορφο, η ιδιαίτερη μορφή που τελικά επικράτησε και κάνει το μεγαλύτερο ντόρο είναι εκείνη της «μεσαίας τάξης». (Αυτός είναι και ο λόγος που επικεντρωνόμαστε στη συγκεκριμένη μορφή).

Δεν είναι δύσκολο να μαντέψουμε ότι σ’ αυτή την επικράτηση βοήθησε αποφασιστικά η αποτυχία και κατάρρευση των πρωτοσοσιαλιστικών καθεστώτων του εικοστού αιώνα καθώς και η υιοθέτηση και θεωρητικοποίηση του «τρίτου δρόμου» από τους Εργατικούς στη Μ. Βρετανία και γενικότερα την ευρωπαϊκή μεταλλαγμένη σοσιαλδημοκρατία. Είναι χρήσιμο, επίσης, να σημειώσουμε ότι στην επικράτηση αυτή συνετέλεσε σημαντικά το γεγονός πως η έννοια ‘μεσαίος’ ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία, καθώς συνδέεται με τις συναφείς του «μέτρου», της «χρυσής τομής», ή και όσων υποδηλώνει η συνήθης έκφραση της καθομιλουμένης «η αλήθεια είναι κάπου στη μέση». Τέλος, να θυμίσουμε με νόημα[10] και τη χρησιμότητα του όρου «μεσαία τάξη» στην εκστρατεία εναντίον των «ακραίων λύσεων», «οποθενδήποτε και αν προτείνονται», εκστρατεία στην οποία τόσο πρόθυμα στρατεύονται καθεστωτικοί (και καθωσπρεπικοί) «κύκλοι»...

Το κύριο πρόβλημα

Το κύριο πρόβλημα είναι ότι η αναφορά σε ‘μεσαία τάξη’, έτσι, χωρίς κανέναν άλλον προσδιορισμό, ακριβώς επειδή ο όρος συμβολίζει έννοια γένους κι όχι είδους, συσκοτίζει εντυπωσιακά το γεγονός πως, σύμφωνα με τον ιστορικό υλισμό, σε κάθε κοινωνικοοικονομικό σύστημα οι βασικές τάξεις είναι πάντα δυο και ορίζονται ως οι διαμετρικά αντίθετοι πόλοι σε συνάρτηση με την ιδιοκτησία ή μη των μέσων παραγωγής (σχέσεις παραγωγής) του κάθε φορά δοσμένου κυρίαρχου συστήματος παραγωγής. Έτσι, ενώ στο φεουδαρχικό σύστημα παραγωγής οι δυο βασικές τάξεις ήταν οι γαιοκτήμονες και οι δουλοπάροικοι ακτήμονες καλλιεργητές γης, στον καπιταλιστικό οι δυο αντίστοιχοι πόλοι είναι οι καπιταλιστές και οι προλετάριοι. Εδώ θα πρέπει να τονιστεί η σημασία στην έννοια του κυρίαρχου σε κάθε ιστορική περίοδο τρόπου παραγωγής. Γράφει (και υπερτονίζει) ο Νίκος Πουλαντζάς γι’ αυτό το ζήτημα στο βιβλίο που προαναφέραμε:

«[…] ένας κοινωνικός σχηματισμός περιλαμβάνει πολλούς τρόπους —αλλά και μορφές— παραγωγής, με μιαν ειδική διάρθρωση. Οι ευρωπαϊκές καπιταλιστικές κοινωνίες λ.χ. των αρχών του 20ου αιώνα απαρτίζονταν από στοιχεία του φεουδαρχικού τρόπου παραγωγής, της απλής εμπορευματικής μορφής παραγωγής, της μανιφακτούρας —μορφής μεταβατικής από τη φεουδαρχία σον καπιταλισμό— και του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής με την ανταγωνιστική και τη μονοπωλιακή μορφή του. Αλλά αυτοί οι κοινωνικοί σχηματισμοί ήταν καπιταλιστικοί: κυριαρχούσε δηλαδή ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Πράγματι, σε κάθε κοινωνικό σχηματισμό, διαπιστώνουμε την υπεροχή ενός τρόπου παραγωγής, υπεροχή που έχει σύνθετες επενέργειες διάλυσης – συντήρησης πάνω στους άλλους τρόπους και μορφές παραγωγής και προσδίδει σ’ αυτούς τους κοινωνικούς σχηματισμούς τον χαρακτήρα τους (φεουδαρχικό, καπιταλιστικό, κ.λπ.): με εξαίρεση τις αυστηρά μεταβατικές περιόδους, που χαρακτηρίζονται ακριβώς από μια ιδιόμορφη «ισορροπία» των διαφόρων τρόπων και μορφών παραγωγής».  

Μεσαία τάξη δεν είναι. Τι στο διάολο είναι;

Αυτό ακριβώς θα προσπαθήσουμε  να προσδιορίσουμε τώρα. Και θα ξεκινήσουμε από ένα άλλο ερώτημα, τροποποιώντας λίγο τον παραπάνω υπότιτλο: Ωραία. Μεσαία τάξη δεν είναι. Τάξη είναι;

Επιστρατεύουμε πάλι για βοήθεια τον Νίκο Πουλαντζά:

«Αλλά μια συγκεκριμένη κοινωνία, ένας κοινωνικός σχηματισμός, περιλαμβάνει περισσότερες από δυο τάξεις, εφόσον ακριβώς περιλαμβάνει πολλούς τρόπους και μορφές παραγωγής. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κοινωνικός σχηματισμός που να περιλαμβάνει μόνο δυο κοινωνικές τάξεις. Το σωστό είναι ότι οι δυο βασικές τάξεις κάθε κοινωνικού σχηματισμού, όπου και εμφανίζεται η κύρια αντίφαση [Σημ. συντ.: αντίθεση], είναι οι τάξεις του κυρίαρχου σ’ αυτόν τον σχηματισμό τρόπου παραγωγής: στους καπιταλιστικούς κοινωνικούς σχηματισμούς, η αστική και η εργατική τάξη».

Με βάση τα παραπάνω και λαμβάνοντας υπ’ όψη μας και την αύξηση της απασχόλησης στον τριτογενή τομέα, την αυξημένη παρουσία επιστημονικοτεχνικού προσωπικού στις ίδιες τις μονάδες υλικής παραγωγής, κ.λπ., κ.λπ, μπορούμε να πούμε πως ναι, όλη αυτή η «υπαλληλία» είναι μια τάξη. Τι είδους όμως τάξη; Βασική όχι. Αλλά τι;

Ο Νίκος Πουλαντζάς την εντάσσει στην μικροαστική. Τη διακρίνει όμως από την παραδοσιακή μικροαστική τάξη (μικρή ιδιοκτησία και παραγωγή[11]) και γι’ αυτό τη χαρακτηρίζει νέα μικροαστική τάξη.

Το κάνει επί τη βάσει των εξής συλλογισμών (αναγκαστικά συνοψίζουμε, μένοντας στη «μεγάλη εικόνα»):

Ι. Όπως και η παραδοσιακή μικροαστική τάξη, έτσι και η νέα χαρακτηρίζεται από την πόλωση[12] έναντι των δυο βασικών τάξεων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Και πολώνεται απέναντι σ’ αυτές, ακριβώς γιατί, όπως και η παραδοσιακή, δεν ανήκει ούτε στην αστική ούτε στην εργατική τάξη. Γιατί όμως δεν ανήκει στην εργατική τάξη; Είπαμε πριν ότι στην πλειοψηφία της αποτελείται από μισθωτούς, από ανθρώπους δηλαδή που, επειδή στερούνται δικών τους μέσων παραγωγής, πουλάνε το μοναδικό μέσο το οποίο κατέχουν, την εργασία τους. Και έχουμε πει ότι αντιμετωπίζουμε μάλλον αρνητικά την ιδέα πως μόνο όσοι παράγουν υπεραξία μπορούν να θεωρηθούν εργατική τάξη. Λέμε και ξελέμε —μαζί κι ο Πουλαντζάς; Εδώ απαντάει το δεύτερο σημείο της σκέψης του (το οποίο θα πρέπει να το συνδυάσουμε και με τον ορισμό του Λένιν που δίνουμε στη σημείωση #6).

ΙΙ. Δεν τους κατατάσσει στην εργατική τάξη (γενικά, όχι πως δεν δέχεται διαφοροποιήσεις), γιατί από τη θέση που κατέχουν στον συνολικό κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας πραγματοποιούν/διεκπεραιώνουν/υποβοηθούν τις πολιτικές και ιδεολογικές σχέσεις υποταγής της εργατικής τάξης στο κεφάλαιο (διευθυντική/εποπτική εργασία, διαχωρισμός διανοητικής/χειρωνακτικής εργασίας, επίπεδο αμοιβής, κοινωνικό κύρος, κ.λπ.) και γιατί αυτή η πλευρά του ταξικού δομικού προσδιορισμού (ΤΔΠ) τους είναι εκείνη που επικρατεί. (Να μη μας πάρουν εδώ με τις πέτρες οι φίλοι αναγνώστες που εκπληρώνουν μεν τα κοινωνικοοικονομικά κριτήρια για να εντάσσονται σε αυτή τη νέα μικροαστική τάξη, αλλά συμπαρατάσσονται με την εργατική τάξη εναντίον του κεφαλαίου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση κι αυτοί πολώνονται. Αλλά πλησιάζοντας τον πόλο της εργατικής τάξης!).

Αντί επιλόγου: ψήγματα πολιτικής ψυχολογίας

Γράψαμε παραπάνω, στη συνοπτική γενεαλογία του όρου ‘μεσαία τάξη’, μερικούς παράγοντες που συνέβαλαν στην εδραίωσή του. Κλείνουμε με έναν τελευταίο, αλλά όχι και αμελητέο. Για να μην υπάρξουν παρανοήσεις και παρεξηγήσεις (φύλαγε τα ρούχα σου για να ’χεις τα μισά!), θα γίνουμε …αυτοαναφορικοί (ΕΟΣ, χαιρετούμε! ;-) ).

Δεν είναι πιο ωραίο και δεν βοηθάει στην αυτοεπιβεβαίωσή μας να δηλώσουμε ‘μεσαία τάξη’ αντί για μικροαστοί, έστω και νέοι; Θέλει και ρώτημα; Δείτε τι κερδίζουμε:

1) Παίρνουμε προαγωγή και αναβαθμιζόμαστε κι εμείς σε βασική τάξη, πετώντας από πάνω μας σαν βρώμικο ρούχο τον ταπεινωτικό προσδιορισμό ‘μικρο’. 2) Παύουμε να εμφανιζόμαστε σαν ΟΦΑ (= Όπου Φυσά ο Άνεμος) που παραδέρνουμε μεταξύ αστικής και εργατικής τάξης, κλείνοντας το μάτι πότε στη μια και πότε στην άλλη, ανάλογα με τα πρόσκαιρα συμφέροντά μας. 3) Βάζουμε υποθήκες ώστε να μπορούμε να διαπραγματευόμαστε επί ίσοις όροις με όποια από τις δυο τάξεις παίρνει το πάνω χέρι σε κάθε δεδομένη στιγμή της ταξικής πάλης, όπως αυτή εμφανίζεται σε διάφορους κοινωνικούς χώρους. Για να τα λέμε όλα, δεν είναι και λίγα!

Προς το παρόν αντιστεκόμαστε στον πειρασμό. Χωρίς δυο βασικές τάξεις, εξαϋλώνεται η βασική αντίθεση Κεφαλαίου/Εργασίας. Και χωρίς αυτήν εξατμίζεται ο απαραίτητος κοινωνικός και πολιτικός μανιχαϊσμός Δεξιάς/Αριστεράς.

Εν προκειμένω, δηλώνουμε μανιχαϊστές! Και μάλιστα αμετανόητοι!  


[1] Δεν μπορούμε να βάλουμε link, γιατί εκεί, στην ηλεκτρονική «Αυγή», έχουν την εντύπωση ότι διανύουμε ακόμα τη …Μεγάλη Εβδομάδα! ;-)

[2] Αν και αυτός φροντίζει τουλάχιστον να μιλήσει για «μεσοστρώματα» και μάλιστα «λεγόμενα» (τα εισαγωγικά είναι δικά του).

[3] Εννοείται όλων των «καθεστωτικών», αλλά και του καλού Νίκου Ξυδάκη που φαίνεται να έχει μια κάποια «εμμονή» στη χρήση του… ;-)

[4] Αυτό να μην ερμηνευτεί στενά. Η μετασχηματιστική εργασία δεν είναι υποχρεωτικά χειρωνακτική.

[5] Εδώ προσοχή: Υπεραξία από τη σκοπιά του ατομικού κεφαλαιούχου παράγει και ένας κατά Μαρξ και Πουλαντζά μη παραγωγικά εργαζόμενος (από πού προέρχονται τα κέρδη του;). Εννοούν όμως την υπεραξία που παράγεται (ή δεν παράγεται) από τη σκοπιά και για λογαριασμό του συνολικού κοινωνικού κεφαλαίου. Έτσι, με τα λόγια και τους υπερτονισμούς του Πουλαντζά:

 «[…] το κέρδος του εμπορικού και του τραπεζικού κεφαλαίου δεν προκύπτει από μια δημιουργό διαδικασία αξίας, αλλά από μια μεταφορά της υπεραξίας που δημιουργήθηκε από το παραγωγικό κεφάλαιο: οι μισθωτοί αυτοί εργαζόμενοι [Σημ. συντ.: του εμπορικού και τραπεζικού κεφαλαίου] συμβάλλουν απλώς στην κατανομή τής μάζας τής υπεραξίας μεταξύ των μερίδων του κεφαλαίου, σύμφωνα με το μέσο ποσοστό κέρδους».

[6] Επηρεασμένοι ίσως και από τον Λένιν, ο οποίος, στη «Μεγάλη πρωτοβουλία», ορίζει ως προλετάριους αυτούς που:

α) δεν κατέχουν μέσα παραγωγής και πουλάνε την εργατική τους δύναμη στους καπιταλιστές,
β) συμμετέχουν στο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής ως καταπιεζόμενοι και εξαρτημένοι, με σκοπό να εξασφαλίσουν τα μέσα για την ύπαρξή τους,
γ) παίζουν στην οργάνωση της κοινωνικής παραγωγής ρόλο εκτελεστικού οργάνου,
δ) παίρνουν το εισόδημά τους με τη μορφή του μισθού ή του ημερομίσθιου, ενώ οι διαστάσεις του εισοδήματός τους είναι μικρές.

[7] Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που, συνήθως, μιλάμε για εργαζόμενους κι όχι για εργατική τάξη. Γεγονός που μας καθιστά, ασφαλώς, υπόπτους στη γνωστή κατηγορία των κάθε λογής «καθαρών», εκ των οποίων ο πιο συγχωρητέος είναι, ίσως, κάποιος blogger που πρωτοήρθε σε επαφή με τις αριστερές ιδέες μέσα από κείμενα λογοτεχνικής κριτικής… ;-)

[8] Είναι γνωστό βέβαια ότι ο μισθός δεν είναι απόλυτο κριτήριο για να εντάξουμε κάποιον εργαζόμενο στην εργατική τάξη.

[9] Δεν μας διαφεύγει ότι μέσα στην πολυμορφία διακρίνονται και αριστερές μορφές (αριστερός μεταμοντερνισμός, μετα-μαρξισμός, άυλη εργασία, κ.λπ.). Η ενασχόληση με αυτές υπερβαίνει τους σκοπούς του παρόντος σημειώματος.

[10] Δηλαδή, κλείνοντας το μάτι: ;-). Μπας και καταλάβουν και μερικοί αριστεροί (εν προκειμένω και στόκοι) την πολύπλευρη λειτουργία των σχετικών συμβόλων…

[11] Ας θυμίσουμε εδώ, για επιπλέον βοήθεια κατανόησης των διαφορών, ότι, σύμφωνα με τον Μαρξ, ο ιδιοκτήτης μέσων παραγωγής, η προσωπική εργασία του οποίου όμως είναι απαραίτητη για την υλική πραγμάτωση αυτής της παραγωγής, πρέπει να κατατάσσεται στη μικροαστική τάξη.

[12] Ανεξαρτήτως της ηλικίας σας, δεν μπορεί να μη θυμάστε τις πατρικές απειλητικές προειδοποιήσεις όταν ο έλεγχος που φέρνατε σπίτι ήταν για κλάματα: «Εργάτης θα καταντήσεις παιδί μου έτσι όπως πας. Αυτό θέλεις; Δεν θέλεις να μορφωθείς, να ζήσεις σαν άνθρωπος με μια καλή δουλειά, κι αν θέλει ο Θεός, αύριο μεθαύριο να κάνεις και δική σου, να είσαι αφεντικό;». Ακόμα κι αν ο δεύτερος πόλος έλειπε λόγω συντήρησης ή φόβου για το επιχειρηματικό ρίσκο, δεν είναι δύσκολο να τον φανταστεί κανείς…


Η photo, από το sailerfraud.blogspot.com

68 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τα εύσημα Λέφτηδες για την ανάλυση.

Πέραν της προσωπικής σας προσκόλλησης στο "μανιχαϊσμό" όμως λείπει το "δια ταύτα" που έχει να κάνει και με τη συζήτηση που άνοιξε , λίγα πόστ πίσω , για το "Παναγιώτη"

Γιάκοβ

LeftG700 είπε...

Товариш Яков Федотович Павлов,


Ευχαριστούμε πολύ για τα εύσημα! Η παρατήρησή σου είναι βάσιμη. Όμως, το δια ταύτα είναι κι αυτό περίπλοκο. Θα πήγαινε μακριά η βαλίτσα, αν δεν θέλαμε να είμαστε "ντιρεκτιβίστικοι" (που δεν θέλαμε με τίποτε στον κόσμο!). Έπειτα, είστε κι εσείς! Αν το ποστ αποτελέσει ένα κάποιο ερέθισμα, θα ακουστούν κ α ι για το "δια ταύτα" γνώμες και απόψεις. Μακάρι!


Увидимся

zalion είπε...

Η μεσαια ταξη ως αναφορα στον σημερινο κοινωνικο ιστο κατατασσει ενα κοιωνικο συνολο που υπερβαινει σε αμοιβες και περιουσια τους εργαζομενους χειρωνακτες και μη. Αυτη η μικροαστικη ταξη ηταν ο συμμαχος του δικομματισμου ολα αυτα τα χρονια. Και ισως ναναι και ο λογος που οι αντιδρασεις αυτης της ταξης ειναι βουβες μεχρι τωρα.
Ερωτηματα.
α) Οι πρεκαριοι τι ειναι?
β) Οι ελευθεροι επαγγελματιες που που εχουν ατομικες επιχειρησεις τι ειναι?
γ) Η κοινωνικη διαστρωματωση ειναι ξεκαθαρη?
δ)Γιατι η εργατικη ταξη ειναι το πιο συντηρητικο κομματι της κοινωνιας?
Τα ερωτηματα δε τα θετω αντιπαραθετικα στο κειμενο σας αλλα για να γινει κουβεντα.
Υ.Γ. Και για να σας δωσω στεγνα, ακομα περιμενω απαντηση στα μεηλ μου.

3dio είπε...

Εξαιρετικά ενδιαφέρον και -πάντα;- επίκαιρο θέμα. Η ανάλυση της ταξικής διάρθρωσης είναι απαραίτητο στοιχείο για την αποτύπωση -αρχικά- της εικόνας της ταξικής πάλης και στη συνέχεια την επιλογή στρατηγικής για την παρέμβαση σε αυτήν. Δυστυχώς τέτοιες αναλύσεις και κυρίως τα συμπεράσματά τους έχουν καταντήσει "προνόμιο πεφωτισμένων". Είτε από τη μπάντα των όψιμων υπερεπαναστατών, είτε από αυτή των πρώιμων νεκροθαφτών της ταξικής πάλης, η ταξική διάρθρωση θεωρείται ζήτημα των σοφών, ενώ για ολους τους υπόλοιπους αρκεί η δράση, άντε και καμιά οικονομίστικη ανάλυση. Κατάφωρα παραβιάζοντας την ιστορική και φιλοσοφική παρακαταθήκη, τα κόμματα και οι οργανώσεις αδιαφορούν πλήρως για τη θεωρητική ιδεολογική κατάρτιση των μελών τους. Στερούν έτσι τη χρήση του πιο σημαντικού όπλου για τον πόλεμο.
(συνεχίζεται)

3dio είπε...

(συνέχεια)

Για την ουσία του θέματος τώρα. Το καινούριο στοιχείο που νομίζω ότι δεν καλύπτεται επαρκώς ακόμα από τη θεωρία είναι το ολοένα αυξανόμενο πλήθος των επιστημόνων που προλεταριοποιούνται. Εντάξει, ξέρω τι θα πείτε: όσο λίγα και να πέρνουν, όσο και αν οι όροι εργασίας τους είναι ίδιοι με αυτούς των εργατών παραμένουν μη παραγωγικοί. Επίσης πολλές φορές έχουν επιτελικές θέσεις. Όμως η προσέγγισή τους δεν μπορεί να γίνει με παλιούς όρους. Επιπλέον, αποτελούν μια σημαντική μειοψηφία, ειδικά στην ελληνική κοινωνία. Μαζί λοιπόν με το πλήθος των παλιών και νέων μικροαστών ίσως αποτελούν την πλειοψηφία αυτή τη στιγμή στη χώρα μας. Το αμείλικτο ερώτημα που με ταλανίζει είναι: πως μπορούμε να μιλάμε για πρωτοπορία της εργατικής τάξης όταν αυτή είναι μειοψηφία στην κοινωνία; Ακόμα περισσότερο, πως μπορούμε να μιλάμε για ταξική συνείδηση όταν ο ταξικός αυτοπροσδιορισμός της εργατικής τάξης είναι τόσο ετεροκαθορισμένος σήμερα; Με άλλα λόγια πόσο και με ποιο τρόπο πρέπει να αναδιαμορφώσει τις αναλύσεις και κατ' επέκταση και τη δράση μας το φαινόμενο της ενσωμάτωσης;


συντροφικά και απολογητικά (για την πολυλογία)
3DiO

LeftG700 είπε...

Φίλε 3dio,


Θα σχολιάσουμε αργότερα. Προς το παρόν μια διαμαρτυρία: ;-)

Μην απολογείσαι για την "πολυλογία". Δεν βάζουμε όριο στις λέξεις! Αφού το επιτρέπει η φύση του διαδικτύου, ας απαλλαγούμε, τουλάχιστον σ' αυτό, από τις "τρίλεπτες παρεμβάσεις" (εκτός της εισήγησης και του κλεισίματος, βεβαίως βεβαίως!). ;-)


Τα λέμε

nikos__alfa είπε...

Μα ποια πολυλογία;

εδώ μέσα όλοι έχουμε
την ίδια αγωνία

γιαυτό λοιπόν συνέχισε
στο ίδιο το μοτίβο
στο γαιτανάκι που άρχισε
το νου μου κιεγώ στύβω

όλοι μαζί γυρεύουμε
σωστές τις απαντήσεις
Λεφτών ορέα έχουμε
σαυτές τις αναρτήσεις

στο κάτω κάτω της γραφής
παρηγοριά θα μείνει
οι ανταλλαγές της άποψης
στων ιδεών, το λαύρο το καμίνι

και αν όλοι νομίσαμε
μέλη μεσαίας τάξης
πως άρχοντες εγίναμε,
στις τελευταίες πράξεις
του ποταπού συστήματος
πούναι εν εξελίξει
και άγρια την τσέπη μας
και το ηθικό έχει πλήξει
ήρθε η ώρα να σκεφτείς
φτωχέ μικροαστέ μου
η ώρα να αφουγκραστείς
μικρέ ανόητέ μου
πως τα αφεντικά ποτέ
δεν θα σε λογαριάζουν
και ολωνών τους κόπους μας
γιαυτούς θα τους μοιράζουν
έτσι μια πρέπει απάντηση
στην πλέρια αδικία
αδελφοσύνη νάχουμε
για ισότητα μα και ελευθερία
μαζί να το σηκώσουμε
το λάβαρο του αγώνα
εργάτες, νέοι, φοιτητές,
να γίνουμε ένα σώμα
γιατί τώρα πια στέρεψε
της μάνας γης το γάλα
δεν πρέπει να ξεχάσουμε
αυτό το μέγα δράμα

εδώ λοιπόν το σταματώ
ένα τσιγάρο στρίβω
και την σκυτάλη σε εσάς
λεβέντες μου την δίνω

the elf at bay είπε...

Από όλο αυτό το μακρυνάρι, μόνο το ποίημα μου άρεσε :-P

LeftG700 είπε...

Φίλε elf,


Αν σου άρεσε το ποίημα κι όχι το μακρυνάρι, αυτό μπορεί να σημαίνει δυο αντίθετα πράγματα:

1) Το μακρυνάρι είναι "ήπιο" συγκριτικά με το ποίημα.

2) Το μακρυνάρι είναι "σκληρό" σε σχέση με το ποίημα[1].

Τι από τα δύο συμβαίνει; ;-)


Τα λέμε


[1] Αυτό βέβαια, με τη σειρά του, δείχνει ότι δεν έχεις καταλάβει το ποίημα σε βάθος.

nikos__alfa είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
LeftG700 είπε...

ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΗ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ


Στο επόμενο σχόλιο θα εμφανίσουμε το σχόλιο του φίλου Μάρκου, ο ποίος, προφανώς εκ παραδρομής, το ποστάρησε σε άλλη ανάρτηση. (Φίλε Μάρκο, σόρυ για την ..."πλαστογραφία"!)

markos είπε...

Η μεσαία τάξη μπορεί να παίξει προοδευτικό ρόλο μόνο αν στοιχηθεί πίσω από την εργατική.

6 Μαΐου 2011 2:34 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

Αν και δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις, μια ακατανίκητη παρότρυνση υπερνικά και θα σχολιάσω.
Θαρρώ πως αυτή η άλλη εποχή του Μάρξ φταίει για τον αποκλεισμό της (ας πούμε) υπαλληλικής τάξης από την ένταξή της στην εργατική.
Ο καπιταλισμός (σαν αφηρημένη έννοια γενικά), ούτε αφελής ούτε μαλάκας είναι. Κι απόδειξη το ότι έχει καταφέρει τόσα πολλά προς ίδιον όφελος.
Αφελής όμως και μαλάκας είναι ο καρμίρης υπάλληλος λογιστηρίου της Χ Ανώνυμης Εταιρίας, ή ο ανάλογος κλητήρας ακόμα και διευθυντής της Ψ δημόσιας υπηρεσίας, οι οποίοι ευρισκόμενοι σε σύγχιση διανοητική, απεφάνθησαν πως το καθαρό πουκάμισο κι η γραβάτα αντί της λερωμένης φόρμας κι η ενδεχόμενη ακόμη κι ολοήμερη κοπάνα, ή έστω η άνευ συνεπειών στην παραγωγική διαδικασία ολιγόωρη απουσία τους, αυτοδικαίως τους κατατάσουν σε μια άλλη ανώτερη τάξη απ αυτή που a priori ανήκουν.
Προσπαθώντας να το πιστέψουν κι οι ίδιοι, αναλλώθηκαν σε ματαιόδοξες αγορές πανάκριβων ό,τι νάναι, μπέρδεψαν την βελτίωση της ποιότητας ζωής με τα δήθεν, τηλεφωνήτριες ας πούμε για παράδειγμα θεωρούν πως επειδή εργάζονται μπροστά σε μια οθόνη δεν είναι το ίδιο εργάτριες με τη πλακοραφού μαμά τους που εργαζόταν μπροστά σε μια ραπτομηχανή, ο διατηρών ψιλικατζίδικο δεν έχει καμμιά μα καμμιά σχέση με τον κάποτε πλανόδιο πωλητή σάμαλι καθ ότι δηλώνει επιχειρηματίας κοκ. Ομοίως ο έχων τρία διαμερίσματα από αντιπαροχή δημοτικός υπάλληλος, θεώρησε πως η είσπραξη ενός ή δύο ενοικίων της κακιάς ώρας και το ότι τα παιδιά του θα βρούν ένα κεραμίδι έτοιμο όταν με το καλό παντρευτούν, αυτομάτως τον κατατάσσει κάπως, γείτονα του εργολάβου και του «εισαγωγαί-εξαγωγαί» ακαθόριστου εμπόρου.

Κατόρθωσαν να το πιστέψουν, ο καπιταλισμός, ενίσχυσε αυτή τους την πεποίθηση κι έτσι είμαστε μπροστά στο παράδοξο σήμερα, να μην κουνιέται φύλλο διότι την επί δεκαετίες απώλεια της ταξικής τους συνείδησης, αντικατέστησαν επάξια το 4Χ4 κι οι δέκα πιστωτικές.
Μ άλλα λόγια, δεν θεωρώ υπολογίσιμη την κρίσιμη μάζα της πραγματικής μεσαίας τάξης ώστε ν ασχοληθούμε σοβαρά μαζί της.
Το κακό που διαπιστώνω βρίσκεται στο ότι και το κατ εξοχήν κόμμα της εργατικής τάξης έχει παραιτηθεί απ την αφύπνιση των παραπάνω, έχει επικεντρωθεί στην κραυγαλέα περίπτωση των εργατών με βρώμικη φόρμα ή των μεταναστών, συνειδητά δεν τους υπολογίζει στους εν δυνάμει ταξικούς συντρόφους του κι έτσι εύκολα είναι βορά των αστικών κομμάτων και ψηφοφόροι τους.
Διότι, τι να υποθέσει κι ο κακόμοιρος καβαλημένος καλάμης με γραβάτα, υποθηκευμένη εργολαβική μεζονέτα, δύο αυτοκίνητα και δέκα απλήρωτες πιστωτικέςυπάλληλος ΙΚΑ φερ ειπείν, όταν όσες αναφορές και τηλεοπτικά σποτάκια κάνει το ΚΚΕ για εργατική τάξη, περιλαμβάνουν ηλεκτροσυγκολλητές και αιγύπτιους μετανάστες ψαράδες;
Πως όλα αυτά δεν το αφορούν, μπόρα είναι θα περάσει, αυτός δεν ανήκει στην πλέμπα τρομάρα του κι άσε τους άλλους να βγάλουν το φίδι απ την τρύπα.
Ή κάνω λάθος;

mbiker

LeftG700 είπε...

Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΙ Ο ΛΑΟΣ!


Το σχόλιο (6 Μαΐου 2011 2:54 μ.μ.) του Νίκου - Άλφα, με το οποίο απευθυνόταν σε κάποιον άλλο σχολιαστή, διεγράφη από εμάς κατόπιν αιτήματος τού συγγραφέα του, μετά τη διαπίστωση από τον ίδιο πως ήταν προϊόν παρανόησης.

LeftG700 είπε...

Αγαπητοί φίλοι,


Μέχρι στιγμής έχουν κατατεθεί μερικές πολύ ενδιαφέρουσες σκέψεις. Θέλουμε να το πούμε αυτό τώρα, γιατί, καθώς σκοπεύουμε να απαντήσουμε με ένα σχόλιο (νομίζουμε ότι επιβάλλεται εδώ να κάνουμε μια εξαίρεση από τη συνήθειά μας, ας μην είμαστε δογματικοί!), δεν είναι βέβαιο πως θα απαντήσουμε σήμερα (το γενικό σχόλιο θέλει λίγο παραπάνω σκέψη, κόπο και χρόνο).


Τα λέμε

nikos__alfa είπε...

Μια που θα γράψετε ένα μεγάλο και συνοπτικό σχόλιο Λεφτόπουλα που θα χρειαστεί προσοχή και κόπο, επιτρέψτε μου να σας κουράσω λίγο ..παραπάνω!
Γιατί αν κοπιάσετε αρκετά ίσως σας συγχωρήσει ο ...πεθερός!Βέβαια σίγουρα ο γαμπρός (του) θάπαιρνε το μέρος σας ,ο πεθερός όμως είναι γνωστό ότι δύσκολα συγχωρούσε!Τώρα που ξεχάσατε και τα γενέθλιά του ,ακόμη ..δυσκολότερα!
Τέσπα κιεγώ θα σας..υποστηρίξω.Καλό βράδυ!

LeftG700 είπε...

Πεθερός;;; Γαμπρός;;; Γενέθλια;;; Ξεχάσαμε;;;

Τι είναι αυτά, ορέ Νίκο Ποιοτικέ; Δεν καταλαβαίνω Χριστό!!!

nikos__alfa είπε...

Καλά, ίσως έπρεπε να πω επέτειο των γενεθλίων του και τότε θα καταλάβαινες.
Είναι τόσο απλό βρε παιδιά!
Ποιος μεγάλος,πολύ μεγάλος, γεννήθηκε 5 Μαίου;

LeftG700 είπε...

Νίκο, παιδί μου, μόνο εσύ είσαι άξιος οπαδός μου! Όχι αυτοί οι άχρηστοι!


Εγκάρδια, Κάρολος.

nikos__alfa είπε...

Ε όχι κιάχρηστοι!!!

Πάντως ευχαριστώ ,με όλο το σεβασμό,Κάρολε!

ΕΟΣ είπε...

Αγαπητοί λέφτηδες,

κάνετε κριτική στον Α. Μπαλτά, αλλά τελικά όταν διαβάσαμε αυτό το άρθρο σας είχαμε την αίσθηση ότι παρακολουθούμε κάποιο από τα "μεταπτυχιακά" του μαθήματα...

Με άλλα λόγια, το άρθρο σας παραμένει στα πλαίσια μιας αυτοαναφορικότητας ενός μαρξισμού που έχει εξαντλήσει τα όρια του.

Παρ, όλα αυτά, υπήρχε μια μικρή ελπίδα να ξεπεράσετε αυτά τα όρια, αν επικεντρώνατε το άρθρο σας σε ένα ζήτημα (το οποίο το αναφέρεται βεβαίως) και λέγατε μερικά πράγματα που έχουν πολιτική αξία για το σήμερα.

Το σημείο αυτό αφορά την "Ταξική τοποθέτηση (ΤΤ)". Για να αναλύσουμε την συγκυρία, δεν αρκούν τα εφόδια της θεωρίας. Χρειάζεται και η "τέχνη" της Πολιτικής, η επινοητικότητα, η Φαντασία και κυρίως να έχουμε ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά μας.

Για αυτά τα "μεσαία στρώματα" ή "μικροαστική" τάξη έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία να προσδιορίσουμε το πως συγκροτείται ως κοινωνική δύναμη και πως τοποθετείτε απέναντι στο κράτος και την πολιτική κρίση και οικονομική κρίση. Τουλάχιστον οι "ταξικοί αγώνες" δείχνουν ότι έχει πολύ μεγαλύτερο βάρος από την "εργατική τάξη" η οποία είναι η μεγάλη απούσα από τα πεδία της ταξικής πάλης.

Αν δούμε τα σημεία κορύφωσης της κοινωνικής σύγκρουσης, ξεκινώντας από τον "Δεκέμβρη", μεταβαίνοντας στα "Ιουλιανά" του 2010 και καταλήγοντας στον "ανένδοτο" αγώνα των κατοίκων της Κερατέας, το "επαναστατικό υποκείμενο" της μαρξιστικής θεωρίας που με τόσο πάθος στηρίζετε, δεν υπάρχει. Είναι η νεολαία στον Δεκέμβρη, και οι μικροαστοί που υπερασπίζονται την μικρή επιχείρηση, την μικρή ιδιοκτησία και την γεωπρόσοδο οι μπροστάρηδες σε αυτούς τους αγώνες.

Ας αφήσουμε λοιπόν τους πεθαμένους με τους πεθαμένους και ας ψάξουμε τις απαντήσεις σε ότι είναι ζωντανό και κινείται γύρω μας. Καλός και ο Ν. Πουλαντζάς, χρήσιμο και το ινστιτούτο που έχει γίνει με το όνομά του, αλλά ο εγκλεισμός στο ότι μας κληροδότησε το παρελθόν, η αυτοαναφορικότητα και η ομφαλοσκόπηση σε αυτό, δεν θα μας δώσουν απαντήσεις στα προβλήματα που θέτει αυτή εδώ η συγκυρία. Θα πρέπει να απελευθερώσουμε την πράξη μας από την σκουριά του παρελθόντος, να δοκιμάσουμε καινούργια πράγματα,και μετά να αναζητήσουμε τις απαντήσεις και τις τομές στο χώρο της θεωρίας. Είμαστε στην στιγμή που η "πράξη προηγείται της θεωρίας"...

LeftG700 είπε...

Αγαπητοί φίλοι,


Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο μια απαραίτητη διευκρίνιση. Το γεγονός πως θα σχολιάσουμε τα όσα θίξατε με ένα γενικό σχόλιο δεν σημαίνει πως η εισαγωγή στο θέμα, που κάναμε με το ποστ, συνεχίζεται. Ό,τι είπαμε εισαγωγικά, είπαμε. Πράγμα που σημαίνει ότι, αν φανταστούμε ότι αυτή η συζήτηση είναι ζωντανή, τα μικρόφωνα κλείσανε κι εμείς παίρνουμε θέση ανάμεσά σας για να συζητήσουμε μαζί με όλους. Κάνουμε αυτή τη διευκρίνιση για να μη σχηματιστούν εσφαλμένες εντυπώσεις. Πάμε τώρα στα ζητήματα που μας απασχολούν.

Γράψαμε χθες ότι κατατέθηκαν ενδιαφέρουσες απόψεις και σκέψεις. Δυστυχώς για όλους μας, συνήθως, ενδιαφέρουσες σκέψεις είναι αυτές που θίγουν δύσκολα θέματα και δυσεπίλυτα προβλήματα. Εν ολίγοις, την έχουμε κάτσει τη βάρκα! ;-)

Λοιπόν, νομίζουμε ότι θα κάνουμε τη ζωή μας λίγο πιο εύκολη, αν ξεκινήσουμε από κάποιες παραδοχές και επισημάνσεις. Αυτές κατά την άποψή μας είναι οι εξής:

Α) Πρέπει να ξεκόψουμε (οι «παλαιοκομμουνιστές», φανταζόμαστε, θα γουστάρουν πολύ τη λέξη! ;-) ) από την αντίληψη που εντάσσει στην εργατική τάξη μόνο όσους παράγουν υπεραξία (υπεραξία με τη μαρξική έννοια, κι όχι γενικά με την έννοια του πλεονάσματος, ή του κέρδους για τον καπιταλιστή). Όπως λέμε και στο ποστ ο παππούς Κάρολος τα μπερδεύει λίγο και ο Πουλαντζάς προσπαθεί να (του) τα μαζέψει. Προς τι η ταραχή; Ακόμα κι όσοι δεν έχουν φάει τον Μαρξ με το κουτάλι (όπως οι υπογράφοντες αυτά τα λόγια) ξέρουν ότι δεν είναι λίγες οι ασάφειες, οι αντιφάσεις ή και οι μη επιβεβαιωμένες από τη ζωή απόψεις στα γραπτά του Μαρξ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση λοιπόν συντασσόμαστε με τον γενικό ορισμό που δίνει ο ίδιος ο Μαρξ κι όχι με τον «ειδικό» τον αναφερόμενο δηλαδή στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής (ΚΤΠ). Νομίζουμε ότι αυτή είναι και η επικρατούσα άποψη στις μέρες μας, άλλωστε.

Β) Πρέπει να βάλουμε βαθιά στο μυαλό μας ότι (αφού οι δυο βασικές τάξεις στον καπιταλισμό είναι αφ’ ενός οι κάτοχοι κεφαλαίου και μέσων παραγωγής και, αφ’ ετέρου, όσοι, επειδή στερούνται τέτοιων μέσων, αναγκάζονται να πουλάνε το μόνο που τους μένει, την εργασία τους) οποιεσδήποτε διατυπώσεις, αναλύσεις, αντιλήψεις θολώνουν αυτή τη διάκριση είναι ιδεολογικά επιβλαβείς, είτε υποστηρίζονται εκ του πονηρού (από αντιπάλους μας δηλαδή), είτε καλοπροαίρετα. (Ας σκεφτούμε εδώ τι ζημιά έχει κάνει, όσο αφορά στην ταξική θεώρηση των πραγμάτων, η εισαγωγή στο ελληνικό πολιτικό λεξιλόγιο του όρου ‘μικρομεσαίοι’). Επομένως όχι μόνο δεν χρησιμοποιούμε ποτέ λέξεις και έννοιες όπως ‘μεσαίος’, ‘ενδιάμεσος’ και τα παρόμοια, αλλά και τις «τσακίζουμε» όπου τις συναντάμε. Ακόμα κι αν χρησιμοποιούνται από δικούς μας; Ιδίως τότε! Και πιο πολύ ιδίως, όταν χρησιμοποιούνται ως προσδιοριστικά ‘τάξης’! Ορισμένοι δικοί μας, κι εδώ μας έρχονται πρώτοι-πρώτοι στο νου οι αρθρογράφοι του «Ριζοσπάστη», χρησιμοποιούν τις λέξεις βάζοντάς τις εντός εισαγωγικών. Ούτε αυτό νομίζουμε ότι είναι αβλαβές, μια και αναπαράγει αυτούς τους όρους, έστω και αρνητικά —χώρια που υποδηλώνει και μια δυσκολία να πεις τα πράγματα με το όνομα που τους δίνεις εσύ, κι όχι με το όνομα (έστω και αποδομημένο) που τους δίνει ο αντίπαλος. Εν πάση περιπτώσει, υπάρχουν και χειρότερα. Όπως, λόγου χάρη, ο Γιάννης Μηλιός (σόρυ φίλε zalion! ;-) ), ο οποίος κάνει λόγο στις αναλύσεις του για μεσαίες τάξεις, ασκώντας κριτική μάλιστα στον Πουλαντζά επειδή εκείνος μιλάει γενικά για μικροαστική τάξη (παραδοσιακή και νέα). Πράγμα που αποδεικνύει ότι ο οικονομισμός είναι ένα νόμισμα με περισσότερες από δυο όψεις. (Ακριβώς γι’ αυτό είναι δύσκολο να πει κανείς ποια είναι η καταστρεπτικότερη για την Υπόθεσή μας…).


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Γ) Πρέπει επίσης να βάλουμε βαθιά στο μυαλό μας τις συνέπειες που έχει αυτό, το οποίο όλοι ξέρουμε, δηλαδή το γεγονός ότι ο καπιταλισμός εξελίσσεται. Διάολε! Αν εξελίσσεται ο ένας πόλος του ΚΤΠ (κεφάλαιο), δεν μπορεί ο άλλος (εργασία) να μένει στρατιωτάκι αμίλητο, ακούνητο κι αγέλαστο! Και πάλι: προς τι η ταραχή;

Δ) Οφείλουμε να μην ξεχνάμε ότι ο Ταξικός Δομικός Προσδιορισμός (ΤΔΠ) μιάς τάξης δεν αποσαφηνίζεται μόνο από τη θέση που αυτή η τάξη καταλαμβάνει στη διαδικασία παραγωγής, αλλά και από τις πολιτικές και ιδεολογικές σχέσεις. Πολιτικές και ιδεολογικές σχέσεις ως προς τι; Μα, πρώτα απ’ όλα, ως προς την κυρίαρχη ιδεολογία που στον ΚΤΠ είναι η αστική!

Ε) Τέλος, μέσα από το πρίσμα του προηγουμένου σημείου (Δ), κάποιες διευκρινίσεις ως προς την έννοια της νέας μικροαστικής τάξης. Είναι, κατά την άποψή μας, μια σημαντική συμβολή του Νίκου Πουλαντζά στη μαρξιστική ταξική ανάλυση των κοινωνιών του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, αλλά παρουσιάζει, όπως έχει υποστηριχθεί, και μια «δυσκολία». Πώς διάολο γίνεται να εντάσσονται στην ίδια τάξη άνθρωποι που κατέχουν διαφορετικές θέσεις (μικροϊδιοκτήτης/εξαρτημένος εργαζόμενος) στις οικονομικές σχέσεις;

Αυτό μας έχει παιδέψει πολύ κι εμάς. Μέχρι στιγμής, το έχουμε λύσει μέσα στο μυαλό μας ως εξής:

α) Δίνοντας έμφαση στο ‘νέα’. Άλλο Σμύρνη κι άλλο Νέα Σμύρνη, σωστά;

β) Λέμε στον εαυτό μας τρεις φορές (τουλάχιστον) την ημέρα: «Να μην ξεχάσουμε! Αυτά τα υπαλληλικά μισθωτά πολυάριθμα στρώματα του εξελιγμένου ΚΤΠ, λόγω της ιδιαίτερης θέσης που κατέχουν μέσα στην εργατική τάξη, τ ε ί ν ο υν να τοποθετούνται σταθερά στις εκάστοτε συγκυρίες με τρόπους παραπλήσιους με αυτούς με τους οποίους τοποθετείται η παραδοσιακή μικροαστική τάξη. Μ’ άλλα λόγια, τείνουν να αποκτούν μια Ταξική Τοποθέτηση (ΤΤ) με δ ο μ ι κ ά χαρακτηριστικά, όπως συμβαίνει με κάθε τάξη, βασική ή δευτερεύουσα. Έτσι, τείνουν να «συγχωνεύονται» με τους παραδοσιακούς μικροαστούς, των οποίων η ιδεολογία, σε συνθήκες «ισορροπίας» (δηλαδή μη πόλωσης προς την αστική ή την εργατική τάξη), είναι η ιδεολογία του «ούτε ούτε» (ούτε με τους αστούς, ούτε με τους εργάτες, αφού δεν είμαστε ούτε το ένα, ούτε το άλλο).

Μετά από αυτές τις σκέψεις, ας έρθουμε στα πιο συγκεκριμένα των σχολίων σας. Πρώτα-πρώτα να πούμε την άποψή μας για ένα δυο «τεχνικά» ζητήματα.

Ρωτάει ο φίλος ο zalion: «α) Οι πρεκαριοι τι ειναι? β) Οι ελευθεροι επαγγελματιες που που εχουν ατομικες επιχειρησεις τι ειναι? γ) Η κοινωνικη διαστρωματωση ειναι ξεκαθαρη?».

α) Οι πρεκάριοι (μερικώς, περιστασιακώς και ανασφαλώς εργαζόμενοι) είναι μια κατηγορία γένους που περιλαμβάνει όμως διαφορετικά είδη. Πρεκάριος ο ντελιβεράς πίτσας που δουλεύει τα Σαββατοκύριακα και τις ημέρες του Τσάμπιον Λιγκ, πρεκάριος ο δημοσιογράφος που δουλεύει με το κομμάτι σε ειδικές εκδόσεις και αφιερώματα, πρεκάριος κι ο αρχιτέκτονας που κάνει σχέδια σε κάποιο μελετητικό αρχιτεκτονικό γραφείο όταν «πέφτει πολλή δουλειά». Αλλά…


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


β) Μικροαστοί. Ακόμα κι αν απασχολούν μικρό αριθμό προσωπικού, με την προϋπόθεση όμως η άμεση συμμετοχή τους στην παραγωγική εργασία (χειρωνακτική ή διανοητική) είναι απαραίτητη για τη λειτουργία της μικροεπιχείρησης και να μη περιορίζονται μόνο στα διευθυντικά και συντονιστικά καθήκοντα που εκ των πραγμάτων (μικρο-ι δ ι ο κ τ ή τ ε ς γαρ) έχουν.

γ) Όχι μόνο δεν είναι ξεκάθαρη, αλλά γίνεται και της πουτάνας! ;-) (Αυτό το ζήτημα θα θιγεί και παρακάτω).

Προχωράμε.

Ο φίλος 3dio θίγει μερικά καυτά ζητήματα:

«Το καινούριο στοιχείο που νομίζω ότι δεν καλύπτεται επαρκώς ακόμα από τη θεωρία είναι το ολοένα αυξανόμενο πλήθος των επιστημόνων που προλεταριοποιούνται. Εντάξει, ξέρω τι θα πείτε: όσο λίγα και να πέρνουν, όσο και αν οι όροι εργασίας τους είναι ίδιοι με αυτούς των εργατών παραμένουν μη παραγωγικοί. Επίσης πολλές φορές έχουν επιτελικές θέσεις. Όμως η προσέγγισή τους δεν μπορεί να γίνει με παλιούς όρους. Επιπλέον, αποτελούν μια σημαντική μειοψηφία, ειδικά στην ελληνική κοινωνία. Μαζί λοιπόν με το πλήθος των παλιών και νέων μικροαστών ίσως αποτελούν την πλειοψηφία αυτή τη στιγμή στη χώρα μας. Το αμείλικτο ερώτημα που με ταλανίζει είναι: πως μπορούμε να μιλάμε για πρωτοπορία της εργατικής τάξης όταν αυτή είναι μειοψηφία στην κοινωνία;».

Κατ’ αρχήν, μερικές διευκρινίσεις για κάποια σημεία στα οποία δεν γίναμε κατανοητοί. Όπως διαφαινόταν από το ποστ, αλλά και όπως κάνουμε απολύτως σαφές σε αυτό το σχόλιο με την παραδοχή Α, δεν θεωρούμε μόνο τους παράγοντες υπεραξία μέλη της εργατικής τάξης. Ένα δεύτερο: το πρόβλημα είναι, φίλε 3dio, ότι οι επιστήμονες που προλεταριοποιούνται δεν παίρνουν συνήθως τα ίδια χρήματα με τους εργάτες κι ότι οι όροι εργασίας τους δεν είναι ίδιοι με αυτούς των εργατών. Τρίτο: Ο Πουλαντζάς (κι εμείς συμφωνούμε, όχι όμως χωρίς κάποιες διαφοροποιήσεις) αυτούς ακριβώς τους επιστήμονες που προλεταριοποιούνται εντάσσει στη νέα μικροαστική τάξη. Κι ένα τέταρτο: η θέση που κατέχουν στην εργασιακή αλυσίδα (επιτελική – διευθυντική – εποπτική, ή εκτελεστική;) έχει ιδιαίτερη σημασία. Πάμε τώρα σε κάτι άλλο σημαντικότερο.

Λέει ο φίλος 3dio σχετικά με αυτή την κατηγορία «η προσέγγισή τους δεν μπορεί να γίνει με παλιούς όρους». Και διερωτάται «πως μπορούμε να μιλάμε για πρωτοπορία της εργατικής τάξης όταν αυτή είναι μειοψηφία στην κοινωνία;».

Για το πρώτο:

Συμφωνούμε απόλυτα. Γιατί αν αληθεύει ότι είναι νέα μικροαστική τάξη, επειδή… (βλέπε το σημείο β της παραδοχής Ε), δεν αληθεύει άραγε και το ότι μπορούν να χαρακτηριστούν επίσης και ν έ α ε ρ γ α τ ι κ ή τ ά ξ η (να ένα ποστ που απαιτεί πολύ κόπο αλλά τον αξίζει!); Νομίζουμε πως ναι. Και πώς μπορείς να προσεγγίζεις νέες μορφές του κοινωνικού με παλιούς τρόπους; Λέει; Δε λέει! Κι εδώ, ερχόμαστε στην επισήμανση του φίλου mbiker. Ο οποίος τι μας λέει; Μας λέει το εξής κ α ί ρ ι ο (χωρίς, όπως ο ίδιος πιστεύει τουλάχιστον, να έχει τις «απαραίτητες γνώσεις»· σκέψου και να τις είχε!):

«Το κακό που διαπιστώνω βρίσκεται στο ότι και το κατ εξοχήν κόμμα της εργατικής τάξης έχει παραιτηθεί απ την αφύπνιση των παραπάνω, έχει επικεντρωθεί στην κραυγαλέα περίπτωση των εργατών με βρώμικη φόρμα ή των μεταναστών, συνειδητά δεν τους υπολογίζει στους εν δυνάμει ταξικούς συντρόφους του κι έτσι ε ύ κ ο λ α είναι β ο ρ ά των αστικών κομμάτων και ψηφοφόροι τους».

Χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτε παραπάνω σ’ αυτά τα λόγια; Νομίζουμε ούτε λέξη! (Μόνο ένα ερωτηματικό στη λέξη ‘συνειδητά’…).


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Κι αυτό το ζήτημα μας ξαναφέρνει μπροστά στο πρόβλημα της εγκατάλειψης της ιδεολογικής δουλειάς (που θίγει επίσης ο φίλος 3dio). Γιατί, αν τα μέλη σου (κι εμείς δεν μιλάμε μόνο για το ΚΚΕ που, μάλλον, εννοεί ο φίλος mbiker) δεν καταλαβαίνουν Χριστό από όλα αυτά, πώς διάολο θα εξηγήσουν στη μάζα της υπαλληλίας τι συμβαίνει στην πραγματικότητα και πόσο μικρότερες από όσο νομίζουν είναι οι διαφορές τους από τον «σκληρό πυρήνα» της εργατικής τάξης; Πώς θα τους πείσουν ότι είναι ένα άλλο στρώμα του ιδίου παπλώματος (να τη η διαστρωμάτωση του zalion!) ή μια άλλη μερίδα από το ίδιο όμως τσουκάλι;

Ερχόμαστε τώρα στη διερώτηση του 3dio («πως μπορούμε να μιλάμε για πρωτοπορία της εργατικής τάξης όταν αυτή είναι μειοψηφία στην κοινωνία;»).

Αν δεν έχει κάνει λάθος όταν γράφει ‘πρωτοπορία’ και κυριολεκτεί, η ερώτηση δεν έχει έδαφος να σταθεί: οι πρωτοπορίες, εξ ορισμού, είναι μειοψηφικές. Δεν βλέπουμε κανένα πρόβλημα.

Παίζει όμως και να εννοεί «πώς μπορούμε να μιλάμε για ε ξ ο υ σ ί α της εργατικής τάξης όταν αυτή είναι μειοψηφία στην κοινωνία;»).

Μα είναι μειοψηφία; Σ’ όλο τον κόσμο, και φυσικά και στη χώρα μας, οι στερούμενοι μέσων παραγωγής που αναγκάζονται να εκμισθώνουν την εργατική τους δύναμη για να ζήσουν δεν είναι πλειοψηφία; Κι αν είναι μια πλειοψηφία με πολλά «είδη» (στρώματα, μερίδια, υποσύνολα, κ.λπ., κ.λπ.), αυτό αλλάζει το γεγονός πως ανήκουν στην ίδια έ ν ν ο ι α γ έ ν ο υ ς;

Και η νέα μικροαστική τάξη; Η νέα μικροαστική τάξη είναι αυτή που είναι τώρα, σήμερα. Υπάρχει κανένας φυσικός νόμος που μας εμποδίζει από το να συμβάλουμε κι εμείς, εκτός από την πραγματικότητα, στο να μεταμορφωθεί σε νέα εργατική τάξη; Εμείς δεν βλέπουμε κανένα τέτοιο εμπόδιο.

Βλέπουμε όμως ένα άλλο, όχι φυσικό.

Το εντοπίζουμε στα λόγια του φίλου Μάρκου (βεβαίως, δεν είναι μόνο εκείνος που το σκέφτεται έτσι):

«Η μεσαία τάξη [Σημ. συντ.: τσουπ πάλι η «μεσαία τάξη» ρε γμτ! ;-) ] μπορεί να παίξει προοδευτικό ρόλο μόνο αν στοιχηθεί πίσω από την εργατική».

Μα τι θα πει «να στοιχηθεί»; Είτε μιλάμε για το μεγάλο όγκο τής μισθωτής υπαλληλίας που δεν ασκεί διευθυντικά καθήκοντα, είτε μιλάμε για παραδοσιακούς μικροαστούς, εμείς δεν βλέπουμε και πολλούς πρόθυμους «να στοιχηθούν» πίσω μας. (Προσωπικά, δεν το γουστάρουμε κιόλας, αλλά αυτό είναι αυτοαναφορικό και δεν μετράει!). Πίσω; Όπως λέμε ‘υπό’; Όπως λέμε ‘μετά’; Ανεξαρτήτως αν μια τέτοια αντίληψη είναι ορθή ή όχι, νομίζουμε ότι προωθεί και την επίτευξη ενός ανέφικτου στόχου.

Όχι πίσω λοιπόν. Δίπλα, ναι. Αλλά πίσω όχι.

Αγαπητοί φίλοι, εδώ τελειώσαμε. Το ξέρουμε: είπαμε πολλά και σας κουράσαμε. Όλη η ντροπή δική μας.

Το μόνο που την ελαφραίνει είναι η ελπίδα να συμβάλαμε στους προβληματισμούς όλων μας και να μη μπερδέψαμε τα πράγματα περισσότερο από όσο είναι ήδη μπερδεμένα! ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
LeftG700 είπε...

ΜΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ


Όταν γράφουμε «δίπλα στην εργατική τάξη» δεν το κάνουμε επειδή αρνούμαστε την ηγεμονία της εργατικής τάξης. Άλλο όμως ηγεμονία που κερδίζεται ή δεν κερδίζεται στην πράξη[1], κι άλλο η ε π ι β ο λ ή της. Τότε δεν μιλάμε για ηγεμονία, αλλά για ε π ι κ υ ρ ι α ρ χ ί α. Κι αν εστιάσουμε στο εσωτερικό της εργατικής τάξης, μιλάμε για επικυριαρχία κάποιων μερίδων της σε σχέση με κάποιες άλλες… Και μετά;


Τα λέμε


[1] Εν προκειμένω, είναι χρήσιμο και το σχόλιο της ΕΟΣ, παραπάνω.

Β.Δ.Καργούδης είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
LeftG700 είπε...

Φίλοι της ΕΟΣ,


Κατ’ αρχήν, για να μη δημιουργούνται λαθεμένες εντυπώσεις, το ποστ δεν ασκούσε κριτική σε κανένα συγκεκριμένο στέλεχος της Αριστεράς. Οι αναφορές μας στον Μπαλτά ή στον Σεβαστάκη ήταν αναφορές en passant και εισαγωγικές. Μετά, τους «ξεχάσαμε».

Πού ασκούμε κριτική; Στη «μεσαιοποίηση» των κοινωνικών αναφορών και αναλύσεων, επισημαίνοντας πως όταν σ’ αυτές προσχωρεί και η Αριστερά, συνειδητά ή ασυνείδητα, βγάζουμε τα ματάκια μας μόνοι μας.

Προφανώς διαφωνείτε. Γιατί όμως; Και υπό ποια γωνία; Εδώ υπάρχουν διάφορες εναλλακτικές απαντήσεις. (Δεν είναι υποχρεωτικό να ισχύει μόνο ή μια ή μόνο η άλλη και η παράλλη. Μπορεί να ισχύουν και οι συνδυαστικά). Μάγοι δεν είμαστε να ξέρουμε τι ακριβώς παίζει. ΕΈτσι υα τις καταγράψουμε και θα τις σχολιάσουμε μια-μια.

1. Το ποστ είναι «θεωρητικούρα». Μα ρε παιδιά, εκτός του ότι δεν σκοτωνόμαστε να ανεβάζουμε «θεωρητικούρες», το ποστ αναφέρεται στην αλφαβήτα της Αριστεράς: στην ταξική θεώρηση των κοινωνικών εξελίξεων. Δεν αναφέρεται σε κάποια «ψιλά γράμματα»!

2. Το ποστ μιλάει για πεθαμένους και, συνεκδοχικά, πεθαμένα πράγματα. Εδώ τα χαλάμε. Πρώτον, γιατί όλη η συσσωρευμένη εμπειρία του παρελθόντος έχει καταγραφεί και αναλυθεί από πεθαμένους. Θα θάψουμε και τα γραφτά τους όπως θάψαμε αυτούς; Ρε παιδιά, εσείς ξέρατε γραφή και ανάγνωση από την κοιλιά της μάνας σας; Γιατί τέτοια υποτίμηση των πεθαμένων (μας); Δεύτερον και το κυριότερο:

Τι ακριβώς είναι πεθαμένο από τις τάξεις; Δηλαδή καταργήθηκαν; Το ότι η εργατική τάξη πίνει φραπεδιές και βλέπει μπάλα τις Κυριακές, αντί να σπάει το κεφάλι της για το πώς θα βγει απ’ τη μιζέρια της σημαίνει πως …πέθανε;

3. Το ποστ φοράει τα γυαλιά του Μαρξ, ενώ κι αυτός έχει «πεθάνει» (έχει εξαντλήσει τα όριά του, κατά τη δική σας διατύπωση). Εδώ τα χαλάμε ακόμα πιο πολύ!

Τι ακριβώς έχει «πεθάνει» από την καρδιά της μαρξικής θεωρίας; Ο ιστορικός υλισμός; Η ανάγκη της κοινωνικής απελευθέρωσης από την οικονομική (και όχι μόνο) εκμετάλλευση και καταπίεση; Η ανάγκη για την κατάκτηση της εξουσίας από τους υφιστάμενους την εκμετάλλευση; Η εξάντληση της φύσης από τη διαρκώς μεγαλύτερη ανάγκη για το ατομικό κέρδος; Πού ακριβώς έχει εξαντλήσει τα όριά του ο μαρξισμός, μπορείτε να γίνετε λίγο πιο συγκεκριμένοι;


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


4. Το ποστ ασχολείται με κάτι που δεν υπάρχει (εργατική τάξη) και ξεχνάει αυτό που υπάρχει (νεολαία και μικροϊδιοκτησία).

Κατ’ αρχήν, εμείς δεν γράψαμε όλα αυτά υπό το πρίσμα της συγκυρίας. Ούτε τα αντιπαραβάλλαμε με την εμπειρία της κοινωνικής πραγματικότητας. Ο στόχος ήταν άλλος, όπως είπαμε ήδη. Τα αντιπαραβάλλετε εσείς. Ωραία. Και πού καταλήγετε;

Ότι το επαναστατικό υποκείμενο δεν είναι η εργατική τάξη αλλά η μικροαστική και η νεολαία; Και τη συγκυρία αυτή την ανάγετε σε γενικό πολιτικοκοινωνικό θέσφατο; Από πού κι ως πού; Επειδή αυτό δείχνει η πράξη; Εμείς θα σας πάμε σε μια άλλη πράξη, πολύ ευρύτερης σημασίας.

Ας αφήσουμε τον Δεκέμβρη κι ας πάμε σε έναν Μάη, και μάλιστα στο εξωτερικό, στη Γαλλία, γυρίζοντας και 43 χρόνια πίσω. Μήπως θυμάστε πότε λέρωσε τα βρακιά του ο γκωλισμός και είπε «ρε σεις, τα πράγματα είναι ζόρικα, δεν καθόμαστε σ’ ένα τραπέζι να συζητήσουμε με δαύτους»; Μήπως τα λέρωσε μετά την πρώτη μεγάλη απεργία στις 13 Μαΐου και τις πρώτες καταλήψεις εργοστασίων που ξεκίνησαν την επόμενη μέρα; Γιατί έγινε αυτό;

Και μια και αρχίσαμε τα ταξίδια, να πεταχτούμε και μέχρι το Γκτανσκ της Πολωνίας και να σας θυμίσουμε τα ναυπηγεία και την «Αλληλεγγύη»; (ασχέτως του διαφορετικού συστήματος· ο εργάτης είναι εργάτης).

5. Το ποστ θεωρητικολογεί ενώ τώρα είναι η ώρα της πράξης.

Το γεγονός ότι θεωρητικολογήσαμε σημαίνει ότι αρνούμαστε την πράξη;

Όχι φίλοι μας. Δεν αρνούμαστε την πράξη. Απλώς δεν μπορούμε να αποδεχθούμε την αποκοπή της από τη θεωρία (δηλαδή τη νοητική επεξεργασία και ανάλυση της πράξης). Αρνούμαστε αυτόν τον τυφλό βολονταρισμό που άγεται και φέρεται από κάθε γάμο (πράξη) και σπεύδει να παρευρεθεί (ως άλλη Βασίλω). Και κλείνουμε, θυμίζοντάς σας τα λόγια της Ρόζας (της Ρόζας, όχι κανενός γραφειοκράτη του κερατά!) για τους «εραστές» της πράξης:

«[…] ξεκινούν για καινούργιες εκστρατείες καβάλα στον Ροσινάλντε [Σημ. συντ.: το ψωραλέο άλογο του Δον Κιχώτη], μόνο και μόνο για να γυρίζουν κάθε φορά από αυτές με μαυρισμένο μάτι»!


Τα λέμε


ΥΓ Πόσο «μικροαστή» είναι η πρώτη-πρώτη ομιλήτρια που παραθέτετε στο σχετικό σας ποστ (Μια διαφορετική συνάντηση για το εργατικό κίνημα); Ξεκαθαρίστε τις προτεραιότητες! Γιατί σε λίγο σας βλέπουμε να τρέχετε κάθε Κυριακή πίσω από το «κίνημα» των χουλιγκάνων του ποδοσφαίρου! ;-)

ΥΓ2 Ευχαριστούμε για το τεχνικό …ξεστράβωμα! Όπως βλέπετε, το αξιοποιήσαμε ήδη! :-)

Β.Δ.Καργούδης είπε...

"Γιατί μας έρχεται να τραβήξουμε πιστόλι κάθε φορά που ακούμε για μεσαία τάξη?",
αναρωτιέστε με προκλητική ειλικρίνεια καλοί μου @Λέφτηδες στον τίτλο του ποστ.

Και η ειλικρίνεια του τίτλου σας,είναι όντως "προκλητική"

(με την έννοια ότι το γκριμοντελάκι "ΚΡΥΒΕ ΛΟΓΙΑ" έχει πια κυριαρχήσει απολύτως τώρα τελευταία σε χώρους Αριστερής συζήτησης),

όσο κι αν το λεκτικό παιχνίδισμα με την ιστορική ατάκα του ναζί επικοινωνιάκια για την ιντελιγκέντσια, νοθεύει κάπως
(ή προσπαθεί τουλάχιστο)
τη σημασία της...

Για να φύγουμε λοιπόν καλοί μου @Λέφτηδες από τα μπιστόλια και τα παρόμοια εργαλεία που τώρα τελευταία "παρ ημίν" μόνο για τους επίδοξους χρήστες τους εγκυμονούν κινδύνους,
πρέπει εξαρχής να παραδεχτούμε πως

"...ΝΑΙ, πράγματι, κάθε που η Αριστερά ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ δοκιμάζει την αναλυτική-πολιτική της εμβρίθεια, προσπαθώντας να αποφανθεί ΟΡΙΣΤΙΚΑ περί του
"τί λογής άραγε μόρφωμα, παραγωγικό, οικονομικό, κοινωνικό ή πολιτικό, είναι αυτό το άλλοτε τεράστιο κι άλλοτε μικρότερο πληθυσμιακά κομμάτι των κοινωνιών, που ορίζεται ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατική τάξη, ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΊ ΑΥΤΌ το τμήμα της κοινωνίας με αυτά τα χαρακτηριστικά, ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΙΑΙΟ παραγωγό - φορέα ιδεολογίας,
(ψευδούς συνείδηδης με άλλα λόγια) με τον τρόπο που αυτό συμβαίνει με την εργατική τάξη?",

δείχνει, μετά από συντομότατη άνιση αναμέτρηση να συγκρούεται οδυνηρά με το ντουβάρι
(με την άννοια του απόλυτου, του ανυπέρβλητου εμποδίου),
και να καταθέτει ηττημένη τα όπλα".

Εδώ ρε σεις @Λέφτηδες,το μπέρδεμα και η προσπάθεια το δόγμα να μεταμφιέζεται κάθε φορά κατά τις ανάγκες της περίστασης,

(κι αυτό ΜΟΝΟ όταν "έχουμε δουλειές να κάνουμε", καθότι κυβερνάμε κιόλας, αλλιώς "μια χαρά είναι κι έτσι", ως έχει, κι "από δω παν κι άλλοι...)

έφτασε στα κωμικοτραγικά-αλληλοσυγκρουόμενα
(κοιτώντας τα βέβαια από το ασφαλές μετερίζι του διαρεύσαντος χρόνου)
επιφαινόμενα (μεταξύ άλλων) του "ΠΛΟΥΤΙΣΤΕ ΚΟΥΛΑΚΟΙ", σε καιρούς που, όσο να πεις, τα κουκιά ήταν μετρημένα, και η πολυπλοκότητα (ήταν) άλλοθι αυτών που ήθελαν να αποφύγουν τις αποφάσεις...
Σκέψου τώρα,
που η δυνατότητα το πέταγμα πεταλούδας στην Ιαπωνία να προκαλεί τσουνάμι στη Βαλτική
(άκου τσουνάμι στη Βαλτική, ο εγκάθετος "ΠΑΣΟΚος"!)
θεωρείται πια ευρύτατα αποδεκτό δόγμα...

"...Ο ταξικός χαρακτηρισμός της ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ, είναι ΟΝΤΩΣ η ΛΥΔΙΑ ΛΙΘΟΣ της μαρξιστικής θεωρίας για τις τάξεις", κατάληξε να πει ο φίλος σας (και μου)ο Νίκος ο Π. που τόσο θέλετε
(και δίκαια, από μια μεριά)
να χρησιμοποιείτε, πριν φτάσει κι αυτός απ το πολύ το (θεωρητικό) ζόρι του σε κανένα απονενοημένο διάβημα παρόμοιο με τις καραμπιστόλες του τίτλου σας.
(Κάτι που σαν έντιμος άνθρωπος πρώτα, και σαν συνεπής στρατευμένος στο πιο όμορφο ανθρώπινο εγχείρημα στη συνέχεια, δεν απόφυγε αργότερα, τέσερις μόλις ορόφους πάνω από κει που τότε έμενα, στον μικρό ουρανοξύστάκο της place d Italie)..

Προσωπικά νομίζω πως η βέλτιστη μορφή υπό την οποία μπορεί ΣΗΜΕΡΑ να διατυπωθεί το ερώτημα που η Μαρξική ανάλυση θέτει για την αντιστοίχηση των παραγωγικών-κοινωνικών χαρακτηριστικών της εργατικής τάξης & των μεσαίων στρωμάτωνο, θα μπορούσε να τίθεται κάπως έτσι:
"Είναι, άραγε η μισθωμένη (-τή) εργασία,

-αυτή που περιλαμβάνει και όλες τις επί μέρους εκφάνσεις της, που αναφέρονται & προκύπτουν από τις επί μέρους τεχνολογικές ή άλλες βελτιώσεις των μεθόδων παραγωγής-

ταυτόσημη
(έχει δλδ σχέση ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΦΟΡΑΣ)
με τον "φορέα χρήσης" της, δλδ την εργατική τάξη;"
(συνέχ.)

8 Μαΐου 2011 2:18 μ.μ.

LeftG700 είπε...

Φίλε Β.Δ.Καργούδη,


Για να μη παρεμβληθούμε μεταξύ των δυο σχολίων σου (αυτό δείχνε το ‘συνεχ.’, άσχετα αν το δεύτερο σχόλιο αργεί), μεταφέραμε το δικό σου πιο κάτω από τα δικά μας. Αναγκαστικά και πρόσκαιρα, σου τραβήξαμε μια …διαγραφή. Ελπίζουμε να μη μας τη χρεώσεις ως λογοκρισία… ;-)


Τα λέμε

the elf at bay είπε...

Με μπέρδεψες με τις ερωτήσεις σου. Θα ξαναδιαβάσω το κείμενο και ξαναμιλάμε!

Ενη είπε...

Aριστερά Φιλαράκια

Καταπιαστήκατε βεβαια με ενα ¨ακανθώδες" θέμα που δεν μπορει να προσδιορισθεί μονοσήμαντα.
Και μιας και αναφερθήκατε στον Πουλαντζα (σχετικά με στην ερώτηση που εθεσε ο Βαγγέλης)

αναγραφεται στο βιβλίο του "Πολιτική εξουσία και κοινωνικές τάξεις" οτι

"οι οροι κατηγορία, στρώμα μερίδες (...) εχουν τη δυνατότητα να αποτελέσουν κοινωνικές δυνάμεις (...) και σε σχέση με τη διάκριση στρωμάτων και μερίδων, αυτή ειναι κυρίως κατάλληλη σε ο,τι αφορά την αντανάκλαση τους στο πολιτικό επίπεδο.....
μπορούμε πραγματικά να αποκρυπτογραφήσουμε απο τη μια μεριά μερίδες που σχετίζονται με το πολιτικό στοιχείο και απο την αλλη απλά στρώματα που μπορούν ηδη να επισημανθουν μεσα στο οικονομικό στοιχειο"

Δηλαδή κοινωνικές δυνάμεις που επιδρουν πάνω στην πολιτική πρακτική της εργατικης τάξης.

Στην Ελλάδα ομως συμβαίνουν ολα τα χαρακτηριστικά που αρκετοί απο τους προλαλήσαντες τα επεσήμαναν και περισσότερο ο biker με "τρανταχτα" παραδείγματα.

Ασε που σε ο,τι αφορά την Ελλάδα και η συγκρότηση μιας εθνικης αστικης τάξης ειναι ενα θέμα αμφισβητούμενο.

Τώρα γιατί γίνεται τόσος λόγος για τη μεσαία ελληνική τάξη και απο ποιά κοινωνικά στρώματα αποτελειται ειναι ενα αναπάντητο ερώτημα.

Σε ο,τι δε αφορά την πολιτική της συγκρότηση ειναι μάλλον αυτή η μερίδα της κοινωνίας που εχει συνταυτιστεί με τη Δεξια διαχρονικά και λόγω συντηρητισμού αλλά και λόγω των ιστορικών γεγονότων ενός εμφύλιου.

Οι δε λεγόμενοι μη προνομιουχοι ειναι πράγματι ενα κοινωνικό στρώμα που ,ιστορικά ακόμη και απο το 1922 της μικρασιατικης καταστροφής, αποτέλεσαν ενα προοδευτικό κομμάτι της ελληνικης κοινωνίας.

Δεν κατάλαβα, Φιλαράκια, γιατί θέλετε να αυτοπροσδιορισθείτε ως νεα κοινωνική κατηγορία, δεδομένου οτι το Δεξια Αριστερά το θεωρείται αδιαμφισβήτητο.

LeftG700 είπε...

Φίλε Β.Δ.Καργούδη,


Τι έγινες; Μας ξέχασες, ή από πληκτρολογικό σαρδάμ κοτσάρισες εκείνο το ‘συνεχ.’ στο τέλος; Εν πάση περιπτώσει απαντούμε. Απαντούμε βέβαια σε ό,τι καταλάβαμε και όπως τα καταλάβαμε. Γιατί —με την ευκαιρία σου το λέμε κι εσύ το κρατάς ή το πετάς— δεν είμαστε σίγουροι ότι σε καταλαβαίνουμε πάντα. Ο τρόπος που γράφεις δεν βοηθάει, τουλάχιστον εμάς. Λοιπόν.

1. Δεν ρωτάμε γιατί μας έρχεται να τραβήξουμε πιστόλι. Εξηγούμε.


2. Δεν καταλάβαμε τι εννοείς όταν κάνεις λόγο για «γκρι μοντελάκια» και «κρυμμένα λόγια» σχολιάζοντας υπαινικτικά τον τίτλο μας. Πάντως, αν υποκρύπτεται στα λόγια σου κριτική επειδή αξιοποιήσαμε τη συγκεκριμένη ατάκα παρά το ότι ο «πατέρας» της ήταν ναζί, θέλουμε να σου πούμε τρία πράγματα.

Πρώτον, αυτή η κριτική θυμίζει κριτική «καθαρών αριστερών». Μήπως θέλεις να το ξανασκεφτείς; ;-)

Δεύτερον, μια εξήγηση —που δείχνει και το πώς σκεφτόμαστε, κατά κάποιο τρόπο, σε παρεμφερή ζητήματα. Τη χρησιμοποιήσαμε γιατί τη θεωρούμε μια καλή ατάκα. Και δεν σκοπεύουμε να αφήσουμε ούτε μια καλή ατάκα στους ναζί. Προσπαθούμε να την οικειοποιηθούμε. Ο καπιταλισμός το κάνει αυτό με δικές μας ιδέες. Μαλάκες είμαστε εμείς να μη το κάνουμε για μια ατάκα;

Τρίτον, όταν κάνεις λόγο για ‘επικοινωνιάκια’, προφανώς εννοείς τον Γκαίμπελς. Έχουμε την (ισχυρή) εντύπωση ότι η ατάκα του πιστολιού είναι του Γκαίρινγκ.

3. Δεν είναι εύκολη η ανάλυση της μικροαστικής τάξης, όπως δεν είναι εύκολη η ανάλυση οπουδήποτε μορφώματος, όπως λες κι εσύ. Ως αριστερός (έτσι δεν αυτοπροσδιορίζεσαι ή κάνουμε λάθος;) και μάλιστα αναγνώστης και του Πουλαντζά ξέρεις ότι οι βασικές τάξεις σε κάθε κοινωνικοοικονομικό σύστημα είναι πάντα δυο (κύρια αντίθεση) και οι άλλες «παίζουν τα χαρτιά τους» στο κοινωνικό ανταγωνιστικό παίγνιο σε συνάρτηση με αυτές. Επομένως, προς τι τόση αυστηρότητα με την Αριστερά που τα βρίσκει μπαστούνια;

4. Λανσάρεις τη θεωρία ότι ο Πουλαντζάς αυτοκτόνησε λόγω θεωρητικών αδιεξόδων ή κάνουμε λάθος;

5. Στο ερώτημα που θέτεις, δηλαδή αν η μισθωτή εργασία ταυτίζεται με την εργατική τάξη η απάντηση βέβαια είναι ένα ηχηρό όχι. Γιατί αν το ακολουθήσουμε αυτό πρέπει να εντάξουμε στην εργατική τάξη τους Διευθυντές, Υποδιευθυντές και Παραδιεθυντές (μαζί με τις ακολουθίες τους). Ο ρόλος του μισθωτού στην παραγωγική διαδικασία και το ύψος του μισθού πρέπει να εισαχθούν επίσης ως κριτήρια. Τα πράγματα περιπλέκονται βέβαια έτσι. Αλλά η μέθοδος του γόρδιου δεσμού δεν λειτουργεί στην κοινωνιολογική ανάλυση. Όσο για τους μισθωτούς που ο Πουλαντζάς χαρακτηρίζει νέα μικροαστική τάξη, σε παραπέμπουμε στο σημείο Ε του τετραπλού σχολίου μας παραπάνω. Αν το διαβάσεις θα διαπιστώσεις ότι, ενώ ξεκινούμε από την αφετηρία που ορίζει ο Πουλαντζάς, κάπου στη διαδρομή παίρνουμε ένα διαφορετικό παράδρομο.

6. Περί ιδεολογίας ως ψευδούς συνείδησης. Έχουμε καταλήξει ότι εδώ οι σχετικές αναλύσεις του Μαρξ κάπου «μπάζουν». Από τα χρόνια του Λακάν και του Αλτουσέρ τουλάχιστον, είναι γνωστό ότι το πράγμα δεν είναι ακριβώς έτσι κι ότι πρέπει να είμαστε περισσότερο υποψιασμένοι. Εμείς είμαστε πάντως. Δεν εγκαταλείπουμε την έννοια της ψευδούς συνείδησης. Αλλά, τη μεταθέτουμε κάπως. Παράδειγμα: η τηλεφωνήτρια της Χ πολυεθνικής που κοιτάζει τον κούριερ της εταιρίας αφ’ υψηλού, νομίζοντας ότι είναι κάτι ριζικά διαφορετικό από αυτόν, μόνο και μόνο επειδή του λέει: «αυτός ο φάκελος πρέπει να πάει Πανεπιστημίου 8, δεύτερος όροφος». Αυτή ναι, έχει απολύτως ψευδή συνείδηση για τα πράγματα…

Τέλος, 7. Βλέπουμε ότι χρησιμοποιείς κι εσύ τον όρο ‘μεσαία τάξη’. Πιπέρι στο στόμα! Εκτός κι αν αυτό σημαίνει ότι άλλαξες τον πολιτικό αυτοπροσδιορισμό σου!


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Μακρυνάρι έγινε το ποστ με τα σχόλια, μα θάθελα να επεκταθώ και σε κάτι που παρέλειψα να αναφέρω.
Αρχικά θάθελα να μεταφερθείτε στην παραπομπή του καθ όλα αξιόλογου tasosnastos, μόνο και μόνο για να δείτε την αφίσα.

http://tasosnastos.blogspot.com/2011/05/blog-post_1775.html

Απαντώ εκ των προτέρων πως είμαι συνειδητά μη μέλος και φανατικός ψηφοφόρος του ΚΚΕ. Και διεκδικώ το δικαίωμα να κριτικάρω (για να μην πω να κράζω), μέχρις εκεί που με παίρνει και μέχρις εκεί που μου επιτρέπουν οι γνώσεις μου (μιας και τα πράγματα ειδικά τώρα, είναι περισσότερο πολύπλοκα απ ό.τι μπορεί ένας κοινός νούς ν αντιληφθεί).
Η αφίσα μας δείχνει τον κλασικό πια ηλεκτροκολλητή κι άλλον ένα εργάτη προφανώς, με κράνος. Κράνος και μάλιστα κόκκινο φορούν κι οι μηχανικοί της ΔΕΗ (όποτε τα φορούν) στους σταθμούς παραγωγής, μα δεν συνηθίζουν να φορούν φόρμες, όπως ο μάτσο τύπος της φωτό.
Άρα, πρόκειται για δυό εργαζόμενους χειρόνακτες, ή απλά τεχνίτες.
Και τι θέλετε να μου πείτε μ αυτή την επίσημη αφίσα?
Πως το υπ όψιν κόμμα απευθύνεται και αφορά αποκλειστικά κάποιους τεχνίτες ή εργάτες;
Πόσοι νάναι αυτοί αλήθεια; Των μεταναστών νόμιμων ή μη συμπεριλαμβανομένων;
Πόσες παραγωγικές διαδικασίες έχουν μείνει αποκλειστικά στη χειρονακτική εργασία και στη μουτζούρα;
Ακόμα κι ο ηλεκτροσυγκολλητής (εκτος απλών περιπτώσεων), με υπολογιστή και μηχάνημα δουλεύει.
Άντε το σκεπτικό να περιλαμβάνει κωμμώτριες, οδοκαθαριστές, σκαπανείς εργολάβων, μπετατζήδες, μερικούς σε μηχανουργεία (όσα έμειναν), ναυτικούς (άλλη παπαριά αυτή με την εμμονή των "ναυτεργατών"). Ναυτικοί δεν είναι μόνο οι λαδάδες κι οι ναύτες (άσε που δεν έμεινε και κανείς από δαύτους με τους περιορισμούς των πληρωμάτων), μα ναυτικοί κυρίως είναι οι αξιωματικοό καταστρώματος και μηχανής, δηλαδή πλοίαρχοι και μηχανικοί. Είναι επίσης οι λεγόμενοι οικονομικοί αξιωματικοί των επιβατικών πλοίων, κυρίως απόφοιτοι πανεπιστημιακών σχολών.
Ως εδώ, για να μην μακρυγορώ και συνεχίζω αμέσως πιο κάτω.

Ανώνυμος είπε...

Βάλτε τώρα με το μυαλό σας πόσα, μα πόσα επαγγέλματα υπάρχουν, που δεν είναι χωμένα στη μουτζούρα, που ο τίτλος τους ενδεχομένως να σε παραπέμπει σε κάτι άλλο μα στην ουσία να μην πρόκειται για τίποτ άλλο παρά για απλούς εργαζόμενους ακόμα και για τους γιατρούς των νοσοκομείων και των 1200 ευρώ.
Στην απέξω όλοι αυτοί;
Δεν αποτελούν την λεγόμενη εργατική τάξη; Και πότε οι ιθύνοντες έχουν σκοπό να καταλάβουν πως όταν αποκαλείς τον οποιονδήποτε, εργάτη σήμερα, μοιραία του σπας την ψυχολογία κι αυτομάτως τον κάνεις να πάει παραπέρα;
Εδώ ο κάθε φτωχοδιάβολος, προσπαθεί να ζήσει το παραμύθι πως δεν είναι μ αυτούς, πως ξέφυγε, πως πέτυχε, απλά αγοράζοντας το οποιοδήποτε αυτοκίνητο που δεν μπορεί να πληρώσει κι έρχεσαι εσύ να του θυμίσεις πως δεν είναι τίποτα διαφορετικό από τον πρώτο τυχόντα εργατάκο; Παπαπαπα...τηνέκανε, άλλωστε να κι ο ΛΑΟΣ που τον καταλαβαίνει!
Φάουλ εδώ λοιπόν, κατά την ταπεινή μου γνώμη.
Αν αντιθέτως, πράγματι σ αυτούς που περιγράφουν οι αφίσες απευθύνονται τα καλέσματα, πόσοι είναι ρε παιδιά όλοι μαζί;
Οι χειρονακτικά εργαζόμενοι της μουτζούρας και του κάματου;
Είναι πράγματι η πλειοψηφία των εργαζομένων, ή χάσαμε την μπάλα;
Αποκλείονται οι άνθρωποι των γραμμάτων; Ο μισός πληθυσμός της χώρας, έχει τουλάχιστον ένα πτυχίο έστω και ιστορικού-αρχαιολογικού κι ας δουλεύουν σερβιτόροι σε καφετέριες. Ελπίζοντας τουλάχιστον την πολυπόθητη ημέρα που θα ξεφύγουν και θα είναι το ψωμί τουλάχιστον πιο γλυκό, πιο καθαρό, πιο ξεκούραστο, αν όχι πιο πολύ. Στην απέξω κι αυτοί;
Και τι μας μένει; Οι ηλεκτροσυγκολλητές κι οι λαδάδες των καραβιών; Εκεί είναι η κρίσιμη μάζα της εργατικής τάξης;
Συγνώμη, μα δεν θα πάρω. Πρίν πολλά χρόνια, στην Καμπότζη, υπήρχε κάποιος Πόλ-Πότ αν θυμάμαι καλά τ όνομα κι οι περιβόητοι κόκκινοι Χμέρ.
Πίστευαν πως έπρεπε ο κόσμος να απαλλαγει απ ό,τιδήποτε δεν ήταν εργάτης γής, εργάτης χειρώναξ, εργάτης γενικώς.
Μπέρδεψαν τις βούρτσες με τις, να μην πω τι, αιματοκύλισαν τη χώρα, δεν άφησαν ρουθούνι δάσκαλου ή υπάλληλου γραφείου κι έκαναν την προπαγάνδα κατά του μαρξισμού να χορεύει τσάμικο.
Δεν ειν έτσι λοιπόν... νομίζω;
Καμμιά προσπάθεια να προσεταιριστούν τους γενικώς εργαζόμενους που η μαγκιά του καπιταλισμού τους ΄ςκανε να νοιώθουν κάτι άλλο απ αυτό που είναι, είτε τους βαφτίζουν μεσαία τάξη, είτε και γω δεν ξέρω τι, θα γίνει ποτέ;
Και σε τελική ανάλυση, πως περιμένεις να πολεμήσεις το τέρας με τα πέντε (και λίγα λέω) μεταπτυχιακά που σε πουλάει και σ αγοράζει κι εκπροσωπεί τον καπιταλισμό;
Ο αγρότης, ο εργάτης, ο οιοσδήποτε αγωνιστής, άξιος μπορεί νάναι, να τρέχει απ το πρωί ως το βράδυ για το κόμμα, να θυσιάζεται για τον συνάνθρωπό του, να, να...
Τις γνώσεις για να παίξει με την άλλη την πουτάνα όμως, τις έχει;
Γιατί με κάνεις εμένα λοιπόν να υποθέτω πως αυτό το κάποτε επαναστατικό κόμμα δεν ενδιαφέρεται να προσαρτήσει στις τάξεις του τους έτσι κι αλλιώς προλετάριους δεκάδων επαγγελμάτων, μόνο και μόνο επειδή δεν λερώνονται κι αφήνεις όλους τους αλλους να κάνουν παιχνίδι πάνω τους;

mbiker

LeftG700 είπε...

Φίλε mbiker,


Δεν έχω το χρόνο τώρα, εγώ προσωπικά, να διαβάσω προσεκτικά τα όσα γράφεις. Μια πρώτη εντύπωση όμως θα την εξομολογηθώ:

Ωραίος!


Τα λέμε (αργότερα)

Β.Δ. Καργούδης είπε...

Ούτε σαρδάμ με το (συνέχ),
ούτε ξέχασα κανέναν,
και πολύ περισσότερο εσάς & το κονάκι σας.

Βλέπεις όμως κάτι με δυο κείμενα των 2800 λέξεων το Σαβ/κο για το τελευταίο κάζο με το SPIEGEL ΣΤΟ σάϊτ του ΑΘΗΝΑ 984
(ρίχτε καμιά ματιά με την ευκαιρία)
κάτι με την υποχρεωτική προετοιμασία για τη δίωρη καθημερινή εκπομπή στο σταθμό, έε δε θέλει και τίποτα παραπάνω για να ρίξεις πίσω υποχρεώσεις για εκεί που ξέρεις ότι θα καταλάβουν...
Μόλις νετάρω λοιπόν κάπως, τα (ξανα) λέμε.
Νάστε πάντα καλά

bernardina είπε...

Κλεφτόπουλα,
Παρακολουθω από την πρώτη στιγμή και το ποστ και τα σχόλια αλλά ως τώρα ελεγα να μην παρέμβω αφού θεωρώ πως δεν έχω τίποτα άξιο λόγου να πω.
Ωστόσο οι δύο παρεμβάσεις του mbiker (παρεμπ. γεια σου ρε συ, δεν περίμενα να σε συντύχω ΚΑΙ εδώ!) μου δίνουν την αφορμή να σας μεταφέρω ένα διάλογο προ -χμ- αρκετών χρόνων ;-) τότε που ακόνιζα ακόμα τα... αριστερά δόντια μου και πούλαγα μαγκιά στον (με σημερινούς όρους) κεντροδεξιό πατέρα μου.
Του "εξηγούσα" λοιπόν τη διαφορά (λες και το είχε ανάγκη) ανάμεσα στον προλετάριο και τον μικροαστό και υποστήριζα ότι εκείνος ανήκε στη δεύτερη κατηγορία. Ε, δεν μπορώ να σας περιγράψω την αγανάκτησή του! Ούτε λίγο ούτε πολύ, αντίθετα από τα σημερινά ήθη, ο άνθρωπος διεκδικούσε τη θέση του προλετάριου και όχι του μικροαστού, με το επιχείρημα ότι ούτε σ' εκείνον ανήκε το μέσο παραγωγής στο οποίο εργαζόταν, ούτε είχε άλλη πηγή εισοδήματος εκτός από την εργασία του ούτε θεωρούσε ότι παρήγε μικρότερη υπεραξία από κάποιον που, πχ, έφτιαχνε τηγάνια -αντίθετα, κατά την άποψή του, παρήγε απείρως μεγαλύτερη μορφώνοντας την αυριανή παραγωγική γενιά της χώρας! Έτσι λοιπόν θεώρησε κατάφωρη αδικία (λες και τον έβριζα!)το να τον κατατάξω σε οποιαδήποτε άλλη κατηγορία εκτός από εκείνη του προλετάριου!
Το επάγγελμά του; Καθηγητής μέσης εκπαίδευσης, πτυχιούχος πανεπιστημιακής σχολής...
(Για να ομολογήσω την αμαρτία μου, από τότε με τρώει η αμφιβολία για το αν μπορούμε πράγματι να μιλάμε με τόσο απόλυτους και ανόθευτους όρους, αλλά ας όψεται...)

Ενη είπε...

Φίλε mbiker,

Οπως εξελισσεται η συζήτηση διαπιστώνεις οτι τα επιχειρήματά σου εχουν, περίπου, μια συνολική αποδοχή.
Ηδη στο σχόλιο μου πιο πάνω αναφέρθηκα σε κείμενο σου και οπως βλέπω το εμπλούτισες με αρκετές νέες ιδέες.
Να κάνω λοιπόν μια παρακινδυνευμένη ερώτηση.
Τα κοινωνικά στρώματα που σωστα αναφέρεις οτι αποτελούν μια ενισχυμένη κοινωνική δύναμη, αλλά το επαναστατικό κόμμα δεν εχει ενδιαφερθεί να τα ¨προσεταιρισθεί", θα συναινούσαν (το Κόμμα που αυτονόητα τους εκπροσωπεί, κατά την αποψή σου ,αλλά μια "ψευδής συνείδηση" δεν τα αφήνει να το δουν),σε μια συνεργασια σε κοινωνικο-πολιτικό επίπεδο με αλλες πολιτικές δυνάμεις που οι ιδεολογικές διαφορές τους δεν βρίσκονται σε αντίθετους πόλους, ομως δεν εντάσσονται και στον "καθιερωμένο" τίτλο μιας "Αριστεράς";

Η ερώτηση ειναι ακαδημαικη και γίνεται για μια ανταλλαγή ιδεων και μόνον.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ/ή Ένη

Αν κατάλαβα καλά, η ερώτηση ρωτάει (πω πω ελληνικά που λέω) περίπου αν όλοι αυτοί που κατ εμέ (και κατ άλλους ίσως) θεωρούν λανθασμένα πως αποτελούν την λεγόμενη αστική τάξη, θα συναινούσαν σε μια ενωμένη αριστερά.
Την αστική τάξη και την αποδέχομαι και μερικώς τη σέβομαι. Δεν είναι όμως άξια λόγου, τουλάχιστον πληθυσμιακά να το πω έτσι.
Μπορεί να αποτελείται από αξιόλογους και εξ ίσου πονηρούς τύπους, αρκετά ικανούς όμως να κοροϊδεύουν πολλούς από μας, και να περνάνε αυτοί καλά κι αυτοί πάλι καλύτερα.
Αυτό που ίσως δεν έγινε καταννοητό σ ό,τι είπα, είναι πως πιστεύω πως αυτοί οι άλλοι, οι πολλοί, που κακώς τα κομμουνιστικά κόμματα και κυρίως το ΚΚΕ δεν κάνουν προσπάθεια να αφυπνίσουν και να προσεταιριστούν έχουν ήδη μια διαστροφική συνείδηση ταξική.
Οι μικροαστοί κατ άλλους (εγώ δεν αρκούμαι σ αυτούς που έτσι κι αλλοιώς υπάρχουν), η πλέμπα όπως λέω εγώ, δεν έχουν ταξική συνείδηση. Δεν έχουν καν συνειδηση.
Δεν φταίνε ίσως κι αυτοί. Εγκαταλελειμμένοι δεκαετίες τώρα απο αριστερά κόμματα, αφέθησαν να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα του παρτάκια. Η πάρτη μου κι ας πάνε να "μπιπ" όλοι.
Δεν ξέρουν πως ανήκουν στην εργατική τάξη. Και οι αντιρησεις απαγορεύονται δια ροπάλου. Άλλωστε, όλοι σας τους βλέπετε παντού. Μικροτσούτσουνοι σε τεράστια 4Χ4, εκκλησιαζόμενοι τη Κυριακή και τη Δευτέρα να σας κλέβουν στο ζύγι, αγενέστατοι σατραπίσκοι δημόσιοι υπάλληλοι, κουτοπόνηροι κοπανατζήδες ΔΕΚΟυπάλληλοι, εκπαιδευτικοί που πασάρουν ο ένας στον άλλο μαθητές πελάτες, γιατροί νοσοκομειακοί με επαγγελματική διαστροφή και βαρεμάρα και δεν έχει τέλος ο κατάλογος. Κι όμως, πασιφανέστατα, όλοι αυτοί, δεν είναι τίποτ άλλο μα η εργατική τάξη κι όπως πολύ σωστά περιέγραψε η bernardina (παρεπιπτόντως, τα σέβη μου και χάρηκα που σε ξαναβρίσκω) με μια φράση του πατέρα της
"...ο άνθρωπος διεκδικούσε τη θέση του προλετάριου και όχι του μικροαστού, με το επιχείρημα ότι ούτε σ' εκείνον ανήκε το μέσο παραγωγής στο οποίο εργαζόταν, ούτε είχε άλλη πηγή εισοδήματος εκτός από την εργασία του..."
Άντε κι είναι ένας ο συγκεκριμένος κύριος που ήξερε που ανήκει. Τι μας λέει όμως;
"...με σημερινούς όρους) κεντροδεξιό πατέρα μου..."
Ακόμα κι αυτός, ο συνειδητός, μορφωμένος καθηγητής, δεν θεωρούσε πως εκπροσωπείτο απο κομμουνιστικό κόμμα.
Βάλε τώρα στη θέση του τον πάσα ένα κακομοίρη που τόφερε έτσι η τύχη, έγλειψε 2-3 κώλους, διορίστηκε, ή έβγαλε άδεια προ-πο, ή πήρε διακοποδάνειο 5.000 ευρώ που ξόδεψε σε μια βδομάδα στο Μπαλί, τον τυχαίο επαγγελματία που νόμισε πως πουλώντας κινέζικα των 3 ευρώ στην τιμή των 40 βρήκε την εσαεί κότα με τα χρυσά αυγά και τόσους άλλους και ρώτα τους αν θεωρούν το εαυτό τους εργατική τάξη.
Συνεχίζω παρακάτω

mbiker

Ανώνυμος είπε...

Αμ δε...
Κι όσο για το αν θα συναινούσαν στην ομοούσια αδιαίρετη αγία τριάδα της αριστεράς;
Και γιατί όχι; Άλλωστε, αυτός είναι ο λόγος που αυτοί δεν τους ψηφίζουν. Βέεεβαια!!!
Αυτή η αριστερά φταίει που έιναι εκατό κομμάτια κι όλοι έιναι σαν τους άλλους και λοιπές παπαριές.
Και πράγματι, έτσι είναι, για μας, τους άλλους.
Αυτοί όμως για τους οποίους μιλάω, η πλέμπα, τόχει απλώς σαν επιχείρημα για να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια στα δύσκολα.
Χέστηκαν για το αν ενωθεί η αριστερά, δεν ανήκουν σ αυτήν, δεν τους ενδιαφέρει.
Και γιατί να τους ενδιαφέρει;
Ξέρει κανείς απ αυτούς ηλεκτροκόλληση, ή φοράει φόρμα στο ψιλικατζίδικο;
Μπας κι είναι αιγύπτιος μετανάστης ή πακιστανός ο συνάδελφος καθηγητής των μαθηματικών;
Ή ο πλοίαρχος κρουαζερόπλοιου θεωρεί τον εαυτό του "ναυτεργάτη";
'Οταν επί δεκαετίες έχουμε απαξιώσει ν ασχοληθούμε με εκατοντάδες είδικότητες εργαζομένων και τους έχουμε αφήσει να πιστεύουν πως είναι κάτι περισσότερο από απλοί εργαζόμενοι που ζούν απ τη δουλειά τους, αυτοί με την πρώτη ευκαιρία, θες η ματαιοδοξία, θες η μαγκιά του καπιταλισμού, τους πλησίασε στοργικά, τους χάϊδεψε τ αυτιά, ίσως και κάτι άλλο κι έτσι όλοι αυτοί κολλήσανε σαν τσιμπούρια στους λίγους πραγματικούς της μεσαίας τάξης, θελήσανε να γλυψουν το κοκκαλάκι, ζήσανε για λιγο το παραμύθι και να όμως που έχει και δράκο.
Κι αν ρωτήσεις περί ενότητας της αριστεράς; Επαναλαμβάνω.
Κλισέ η απάντηση. Να ενωθεί και δαγκωτό θα το ρίξω.
Μόνο, που δεν το πιστεύουν. Τρίπλα για να ξεφύγουν είναι, γιατί τόσα χρόνια τα γαμωκόμματα της αριστεράς, βρωμιάρηδες, μουτζούρηδες και κολασμένοι έδειχναν πως τους ενδιαφέρουν.
Σιγά μην είμαστε σαν αυτούς, που θα μας πούνε κι εργάτες! Τστστσ...
Με την πλέμπα;
Και το κακό για μένα είναι πως δεν κατάλαβαν πως η πλέμπα είναι ακριβώς αυτοί οι ίδιοι!
Τέλος πάντων...

mbiker

Ανώνυμος είπε...

Με βάση αυτά που λέει ο μότορας , λίγο παραπάνω προκύπτει μια σειρά ερωτημάτων :

α) Πρέπει τελικά να οριστεί τι είναι "μουτζούρα" και "κάματος" στη κοινωνία που ζούμε το 2011. Οι επισημάνσεις του μότορα είναι εύστοχες και αφορούν κάθε άνθρωπο - πολιτικό υποκείμενο - που αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοιο. Ακόμα περισσότερο αφορά πολιτικούς φορείς που αυτοπροσδιορίζονται ως υπερασπιστές των λαϊκών στρωμάτων που ζούν και μοχθούν μέσα σε αυτή τη "μουτζούρα".

β) Ένα δεύτερο ερώτημα είναι με ποιά κριτήρια και προπάντων με ποιό λόγο οι πολιτικοί σχηματισμοί που αναφέρωνται στο α) θα κατηγοριοποιήσουν και στη συνέχεια θα προσεγγίσουν τους ανθρώπους της "μουτζούρας" . Γιατί πέραν από την επίλυση του πρώτου ζητήματος ( κριτήρια "ταξικής" κατηγοριοποίησης ) ο λόγος που θα αρθρώσουν οι πολιτικοί σχηματισμοί πρέπει να διαμορφωθεί κατάλληλα ώστε να μπορεί να κινητοποιήσει στους πολίτες εκείνες τις σκέψεις , διεκδικήσεις και προσδοκίες που να αντιστοιχούν στη κατάσταση τους ( σήμερα και στο μέλλον ). Θεωρώ ότι το δεύτερο αυτό ζήτημα είναι το κρίσιμο. Ακόμα δηλαδή και αν το target group σου δεν έχει καθοριστεί με σαφήνεια , υπάρχει πάντα η δυνατότητα να εκπέμψεις ένα αποτελεσματικό μήνυμα. Ένα μήνυμα που μπορεί να συσπειρώσει μια "ικανοποιητική πελατεία" σε μια μη βραχυχρόνια σχέση.

Μότορα , αν είχα φράγκα θα σου αγόραζα μια Harley Electra να βολτάρεις και να γράφεις... :)

Ανώνυμος είπε...

Ξέχασα , ο γέρων , να υπογράψω το ανώνυμο στις 10:02

Γιάκοβ ( Παπούλης )

Ενη είπε...

mbiker
Ευχαριστώ για την απάντηση.
Η οποία διευρυνε τη γκάμα ολων αυτών των, σε τελική ανάλυση, "κατεργαρέων" ενος κοινωνικού σχηματισμου.
Ομως αν αποδεχθούμε οτι ετσι ειναι η κατάσταση, τόσων "διαβρωμένων ηθικα ατόμων" θα ειναι σαν να αποδεχόμαστε οτι ολοι ειμαστε μια "διεφθαρμένη φάρα" μιας κοινωνίας γιά τα "σκουπίδια".

Εδω, επίτρεψε μου, μια ενσταση. Χωρίς να θέλω να ωραιοποιήσω τίποτα, νομίζω, οτι στο ιδιο τσουβάλι δεν γίνεται να μπούν ολοι. Επειδή ναι μεν δεν εχουν ταξική συνείδηση ομως δεν σημαίνει αυτό οτι ειναι μια γενική εικόνα μιας ορισμένης κοινωνικής διαστρωμάτωσης που ξεκινά απο το υποπρολεταριάτο μεχρι τον μικροαστό νοικοκύρη και οι οποίοι δεν συμπεριλαμβάνονται στους "κατεργαρέους" που περιγράφεις.

Ισως δε αυτό το τμημα της κοινωνίας να ειναι η "αόρατη κοινωνία" που δεν εχει ουτε προνόμια, ουτε εχει τη δυνατότητα της καπατσοσύνης των αλλων, ουτε τις συλλογικές διασυνδέσεις (κόμματα, συνδικαλισμο κα.),συμμετέχει με τον ενα η αλλον τρόπο στην οικονομική ζωή του τόπου και αποτελεί μια κοινωνική δύναμη που αν της δοθεί η βεβαιότητα απο μια πολιτική δύναμη οτι γι' αυτήν νοιάζεταικαι ενεργεί ,θα ηθελε ισως μια διευρυμένη συνεργασία των πολιτικών σχηματισμών του τόπου, που θα στοχεύουν σε μια κοινωνική δικαιοσύνη, που δεν γινεται αν δεν υπάρξει και μια εξέλιξη προς μια Αριστερη κατεύθυνση.


υγ. Ειμαι πράγματι η Ενη.(για να αποφύγεις το ο/η). :-)

Ανώνυμος είπε...

Γιάκοβ ( Παπούλης )

Είμαι μάλλον γιαπωνέζος, μα δεν θα με χάλαγε και μια BMW Κ1300 χαχαχα.
Τι κουβέντα βρήκες να μου πεις τώρα, πάνω που σκεφτόμουν ν αλλάξω το μηχανάκι (το τελευταίο πριν αποσυρθώ -είμαι λίγο μεγαλύτερος βλέπεις απ τα παιδιά των 700- τι 700 τώωωρα κάντε όρεξη :-( του μπλόγκ εδώ), ήρθανε οι περικοπές γμτ...

mbiker

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή Ένη
"...Ομως αν αποδεχθούμε οτι ετσι ειναι η κατάσταση, τόσων "διαβρωμένων ηθικα ατόμων" θα ειναι σαν να αποδεχόμαστε οτι ολοι ειμαστε μια "διεφθαρμένη φάρα" μιας κοινωνίας γιά τα "σκουπίδια".

Εδω, επίτρεψε μου, μια ενσταση. Χωρίς να θέλω να ωραιοποιήσω τίποτα, νομίζω, οτι στο ιδιο τσουβάλι δεν γίνεται να μπούν ολοι. Επειδή ναι μεν δεν εχουν ταξική συνείδηση ομως δεν σημαίνει αυτό οτι ειναι μια γενική εικόνα μιας ορισμένης κοινωνικής διαστρωμάτωσης που ξεκινά απο το υποπρολεταριάτο μεχρι τον μικροαστό νοικοκύρη και οι οποίοι δεν συμπεριλαμβάνονται στους "κατεργαρέους" που περιγράφεις..."

Πολύ ωραία η ένστασή σου και πολύ θα μ άρεσε νάναι έτσι.
Ο φίλος ο celin στο μπλόγκ του οποίου λέω κι εκεί καμμιά εξυπνάδα, με αποκαλεί κυνικό.

Κι ίσως είμαι. Μα τι έχω δει ως τώρα;
Για να μην μακρυγορώ με αμπελοφιλοσοφίες περί ηρώων των τελευταίων εκατοντάδων χρόνων κλπ, να αναφέρω το άκρον άωτον του θράσους. Πως να μην είμαι κυνικός μετά;
Στην κηδεία του Σάντα που ως τον θάνατό του τίμησε τα παντελόνια που φοράει και μαζί με τον Γκλέζο είχαν τα παπάρια που όλοι ονειρευόμαστε, ποιός είχε τα μούτρα να παρευρεθεί;
Κουίζ, όπως λένε...:)

mbiker

Β.Δ.Καργούδης είπε...

...(συνέχ).
...Νάμαι και γω λοιπόν πάλι, "αναγκασμένος"
τόσο από την υπόσχεση που έδωσα,
όσο κι από την εξαιρετική σχολιαστική παρουσία
*του "μηχανοκίνητου" στις αιφνιδιαστικές καταδρομές του - "χτυπηματα" από μπλογκ σε μπλογκ
@mbiker
(χαίρε Μότορα!) και
της προσφιλούς το κατ εμε
@Μπέρνι
("πατρός θεολόγου/λυκειάρχου"λέει, που, κεντροδεξιός-κεντροδεξιός,
με τις ταξικές αναλύσεις ωστόσο, μια χαρά δείχνει να τα κατάφερνε ο άνθρωπος, σε αντίθεση με ποικίλα "ερετρικά μειράκια" της καθ ημάς απελπιστικά ακαδημαϊζουσας,
"πτωχής
(μορφωτικά - αναλυτικά)
πλην εντίμου"
(ούτε να κυβερνήσει ποτέ επιδιώκει η "Παρθενόπη", ούτε καθ οιονδήποτε τρόπο μ αυτά τα εξ ορισμού "βρώμικα κόλπα" να εμπλέκεται),

σύν βέβαια τη μόνιμη συγκίνηση που μου προκαλεί η σχολιαστική παρουσία του καλού φίλου μου του @Γιάκοβου,
πόσο μάλλον όταν όχι σπάνια,
(στα σχόλιά του αυτού του ποστ λόγου χάρη)
αφήνει να αποκαλύπτεται αχνά το
"υπέροχο μυστικό του":
Πως δηλαδή γι' άλλα η ψυχούλα του (και η καρδιά κι η μυαλουδάρα του)
λαχταράει,
και σ' άλλους εν τέλει Θεούς ομνύει.
Ας είναι.

Σο θέμα της κουβέντας μας, θέλω να επιμείνω σε κάτι που δεν θα κουράζομαι να λέω:
Πως δηλαδή ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ερευνά και αναλύει την ταξική συγκρότηση μιας κοινωνίας ένας φορέας ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ, ένα ισνστιτούτου λόγου χάρη,
και
ΓΙΑ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ γίνεται η ίδια (κατ αρχήν) θεματική δουλειά από έναν φορέα πολιτικό, που η δική του δουλειά
(πάλι δεν θα κουραστώ να λέω)
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗ
(δεν πρέπει τουλάχιστο)
από την ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ & την ΑΣΚΗΣΗ της ΕΞΟΥΣΙΑΣ, στο ΟΝΟΜΑ και ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ των συμφερόντων συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων!
Και στη δεύτερη περίπτωση, έχουμε
(πρέπει τουλάχιστο)
να έχουμε ένα λόγο κατ εξοχήν ΕΡΓΑΛΕΙΑΚΟ,
κάτι που απ αυτούς πουερευνούν ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΑ,
καταγγέλεται σαν ένδειξη λόγου χωρίς ερευνητικό κύρος/αξιοπιστία
(Ω ναι! Το "όντως ον"! & οι θεραπαινίδες του)
αλλά και "αποτελεσματικότητα"
(επιστημονική προφανώς, & όχι ΠΟΛΙΤΙΚΗ)

(...συνεχίζεται, αλλά χωρίς μεγάλο χρονικό κενό τη φορά αυτή, ελπίζω..)

bernardina είπε...

Παρένθεση (άσχετη με το ποστ) προς Γιάκοβο και Καργούδη:
Ψυχανεμίζομαι (κι ελπίζω να μην πέφτω έξω) πως μπερδέψατε τον καλό μας mbiker με τον Λευκό. Δεν είναι! Είναι όμως ένας από τους τακτικότερους και πιο συγκροτημένους σχολιαστές του, μηχανοκίνητος κι αυτός! Εξ ου και η χαρά μου που τον βρήκα και στους Λέφτηδες.
Σόρι που παρεμβαίνω, αλλά μάλλον ο ίδιος δεν το πήρε χαμπάρι για να σας το διευκρινίσει.

Ανώνυμος είπε...

Οκ Μπέρνυ

Πράγματι κάτι δε μου πήγαινε ακριβώς στο τρόπο γραψίματος , αλλά παρασούρθηκα

Γιάκοβ

ΥΓ σε κάθε περίπτωση ο biker τα λέει ...

LeftG700 είπε...

Φίλη Ένη,


Φοβόμαστε ότι δεν κατανόησες την ουσία του ποστ και μπερδεύτηκες κάπως.

Μια πρώτη απόδειξη της μη κατανόησης είναι αυτό που γράφεις:

«Τώρα γιατί γίνεται τόσος λόγος για τη μεσαία ελληνική τάξη και απο ποιά κοινωνικά στρώματα αποτελειται ειναι ενα αναπάντητο ερώτημα».

Προσπαθήσαμε να δείξουμε, και, χωρίς να περιαυτολογούμε, μάλλον το κάναμε σαφές, ότι ο λόγος για τη μεσαία τάξη είναι εκ του πονηρού (όταν γίνεται από μη αριστερούς· όταν γίνεται από αριστερούς είναι απλώς μλκ!). Όπου το πονηρό είναι η αναγωγή αυτών των στρωμάτων και υποσυνόλων σε κάτι ριζικά διαφορετικό και από την αστική τάξη και από την εργατική.

Ένα δεύτερο μπέρδεμά σου: άλλο ο ταξικός δομικός προσδιορισμός και άλλο η πολιτική θέση που παίρνει κάποιος. Παράδειγμα: Ο κολλητός του Μαρξ ήταν γιός βιομήχανου. Αυτό δεν αλλάζει από το γεγονός ότι συνέγραψε μαζί με τον Κάρολο το Κομμουνιστικό Μανιφέστο! Κατ’ αυτή την έννοια, αν υποθέσουμε ότι εμείς είμαστε ανίψια του Βαρδινογιάννη, αυτό ναι μεν δεν μας εμποδίζει να δηλώνουμε αριστεροί, αλλά και δεν αλλάζει το γεγονός ότι ανήκουμε στο Βαρδινογιαννέικο δε…

Τώρα, επίτρεψέ μας ένα-δυό παρατηρήσεις σε σχέση με αυτά που λες στον mbiker (‘μότορα’ κατά товариш Яков —τι ταλέντο κι αυτός ο άνθρωπος στην ονοματοδοσία!).

Φαίνεται ότι συμμερίζεσαι τον καημό του για τη λαθεμένη προσέγγιση των μη χειρωνακτών εργαζομένων από την Αριστερά. Τι γίνεται εδώ; Έχουμε μια τυπική περίπτωση διχασμού (πολιτικής) προσωπικότητας; Κανονικά θα έπρεπε να είσαι ευχαριστημένη, αφού το ΠΑΣΟΚ, στο συγκεκριμένο ζήτημα, τα πήγαινε μια χαρά, τουλάχιστον μέχρι πρότινος! ;-)

Κι ένα δεύτερο: εξακολουθείς να το έχεις καημό που η Αριστερά δεν συνεργάζεται με άλλες «μη δεξιές δυνάμεις», για να το πούμε κομψά, ή με δυνάμεις που δεν θεωρούνται «κλασικά αριστερές». Αυτό δεν είναι απόλυτα ακριβές. Παραδείγματος χάρη: όλο και πιο συχνά βλέπουμε τη Σακοράφα ανάμεσά μας. Αλλά εσύ, τίποτε! Δε λες να κουνήσεις ρούπι από τον «έρωτά» σου, τον ΓΑΠ! ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε mbiker,


Ναι, την είδαμε την αφίσα. Και αναπαριστά με ακρίβεια μια ολόκληρη λαθεμένη αντίληψη, που πολύ ωραία και πηγαία περιέγραψες εσύ. Τόσο, που εμείς δεν έχουμε να προσθέσουμε τίποτε άλλο καλύτερο ή χρησιμότερο. Θέλουμε όμως να τραβήξουμε κάπου έναν αστερίσκο και παρακαλούμε πολύ να διαβάσεις προσεκτικά για να μας κατανοήσεις. Όχι γιατί εμείς είμαστε κάτι σπουδαίο και συνεπώς και όσα λέμε, αλλά γιατί αυτό το σημείο είναι κρίσιμο και λεπτό.

Ανάμεσα στα πολλά παραδείγματα που αναφέρεις, είναι και αυτό με τους ναυτικούς —και όχι ναυτεργάτες σώνει και ντε, όπως, πολύ σωστά, γράφεις. Εκεί λοιπόν, κάνεις λόγο για πλοιάρχους και μηχανικούς. Εδώ μια στάση.

Λέει ο Πουλαντζάς (και όχι μόνο ο Πουλαντζάς, αλλά μια και χρησιμοποιήσαμε ως άξονα τη σκέψη του): Για τον ταξικό δομικό προσδιορισμό μιας μερίδας, υποσυνόλου, τμήματος, της εργατικής τάξης δεν αρκεί η θέση του στο σύστημα παραγωγής. Πρέπει να συνυπολογιστούν και οι πολιτικές και ιδεολογικές σχέσεις τις οποίες διατηρούν με την κυρίαρχη ιδεολογία. Αυτό έχει μεγάλη σημασία και δεν πρέπει να παραγνωρίζεται. Και στο συγκεκριμένο παράδειγμα που αναφέρεις θέλουμε να σου θυμίσουμε ότι ο πλοίαρχος είναι φορέας εξουσίας (μη ξεχνάς ότι στην καμπίνα του υπάρχει κλειδωμένο κάπου ένα περίστροφο…). Μπορεί εδώ να μείνουμε μόνο στο ότι είναι μισθωτός εργαζόμενος που προσφέρει εξηρτημένη εργασία; Νομίζουμε πως όχι. Αυτό, αν το μεταφέρεις σε άλλες κατηγορίες εργαζομένων γίνεται πιο φανερό, ως πρόβλημα που περιπλέκει τα πράγματα. Π.χ.: Ο μπάτσος δεν είναι μισθωτός εργαζόμενος; Ο εισαγγελέας; Ο παπάς; Είναι. Αλλά ο ιδιαίτερος ρόλος τους στην εργασιακή διαδικασία, η σχέση τους με την κυρίαρχη ιδεολογία, ταυτόχρονα, τους καθιστά και κάτι διαφορετικό, έτσι δεν είναι;

Κατά τα άλλα, και ειδικά ως προς το ότι χαρίσαμε την υπαλληλία και την παραδώσαμε στην κυρίαρχη ιδεολογία δεμένη χειροπόδαρα αρνούμενοι να δούμε τις αλλαγές, είμαστε μαζί σου.

Συνέχισε να ασκείς την κριτική σου, όσο «κραχτά» κι αν γουστάρει η ψυχούλα σου! Κι εμείς αυτό κάνουμε. Πιθανόν να σε παρεξηγήσουν κι εσένα. Πιθανόν να πούνε και για σένα «ποιος είναι αυτός, τον ξέρει κανείς;». Γράψτους! Αυτοί τη δουλειά τους, κι εμείς τη δική μας!


Τα λέμε


ΥΓ Παραλείψαμε να σε καλωσορίσουμε. Το κάνουμε τώρα (μαζί με τις απολογίες μας)! :-)

LeftG700 είπε...

Товариш Яков Федотович Павлов,


Λέγοντας προκαταβολικά ότι είναι απαραίτητο να διαβάσεις κι αυτά που λέμε παραπάνω στον …μότορα (αν κάνουμε κάνα παιδί, από σένα θα ζητήσουμε να μας βρεις όνομα! ;-) ) να συνοψίσουμε τη σκέψη μας για όσα θέτεις στο τραπέζι (οθόνη).

Μουτζούρα και κάματος είναι η εξαρτημένη εργασία. Νόμιμη, μαύρη, με καρτέλα του ΙΚΑ ή με μπλοκάκι (κάτι μας θυμίζει αυτό, κάτι μας θυμίζει…). Αυτό πρέπει να είναι και το βασικό κριτήριο για την προσέγγιση αυτών των ανθρώπων (που είναι βέβαια η πλειοψηφία του πληθυσμού, και γι’ αυτό, εμείς τουλάχιστον, λέμε «Ίσα ρε κουφάλες! Τούτο το χώμα είναι δικό μας!»). Λαμβάνοντας όμως υπ’ όψη μας την ιδιαίτερη θέση που καταλαμβάνουν στο κοινωνικοοικονομικό σύστημα διάφορες μερίδες και στρώματα και υποστρώματα.

Το πενταράκι το παίρνουμε; ;-)


Увидимся

LeftG700 είπε...

Φίλη bernardina,


Αφού πούμε και σε σένα ότι, για να γίνει σαφές και σε σένα το πώς βλέπουμε το πράγμα, πρέπει να διαβάσει παραπάνω τι γράφουμε στον mbiker (να μην επαναλαμβανόμαστε), να προσθέσουμε δυο τρία λόγια ειδικά για την περίπτωση των εκπαιδευτικών.

Ως παλιά «εσωτερικιά» θα ξέρεις πολύ καλύτερα από εμάς τα περί Ιδεολογικών Μηχανισμών του (καπιταλιστικού) Κράτους. Ανεξαρτήτως της συγκεκριμένης περίπτωσης του πατέρα σου, το στρώμα αυτό των εργαζομένων, ακριβώς επειδή είναι ενταγμένο σε έναν βασικό τέτοιο ιδεολογικό μηχανισμό (εκπαίδευση), γενικά μιλώντας, έχει μια ιδιαίτερη πολιτικοϊδεολογική σχέση με την κυρίαρχη ιδεολογία. Αυτό δεν σημαίνει υποχρεωτικά πως είναι συστημικό (από τα λίγα που ξέρουμε, το ΕΑΜ ήταν κάργα στους δασκάλους, έτσι δεν είναι;). Σημαίνει όμως ότι, λόγω αυτής της ιδιαιτερότητας, είναι, εν δυνάμει, ένας καλός υποψήφιος πελάτης γι’ αυτό. Και στο σημείο αυτό αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα τα όσα είπε ο mbiker για τις ελλείψεις και παραλείψεις μας…

Επαναλαμβάνουμε (γιατί ξέρουμε —ή θέλουμε να ελπίζουμε, λόγω φύλου— ότι, εκτός από μάνα, κι ο πατέρας είναι μόνο ένας!): όλα τα παραπάνω ουδεμία σχέση έχουν με τον πατέρα σου και το δίκαιο παράπονό του.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Β.Δ.Καργούδη,


Εσύ, για να μάθεις να μην αργείς την ολοκλήρωση των σχολίων σου, θα περιμένεις λίγο! ;-)


Τα λέμε (αργότερα)

Β.Δ. Καργούδης είπε...

(H δική μου συνέχεια ακολουθεί)
Αλλά
καλά που προλάβατε και κάπως το σώσατε,
γιατί με την εξαιρετικά οδυδερκή(στο σημείο αυτό) ανάλυση του Γιώργου του Μαργαρίτη,
για το δυναμικό του ΕΑΜ, πράγματι Η ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗ ΣΤΗΛΗ του υπήρξαν τα "μικροαστικά" αυτά
(κατά τα άλλα) (τσου ρε)
στρώματα
(δάσκαλοι-καθηγητές μέσης-δημοσιοϋπαλληλικό επιστημονικό δυναμικό)
και ΙΔΙΑΙΤΑΤΑ αυτά των επαρχιακών πόλεων.
(Σε μερικές δε απ αυτές στη Β. Ελλάδα, τα ποσοστά υπέρ των ενταγμένων-επιρροών στο ΕΑΜ, υπήρξαν συντριπτικά πλειοψηφικά)

Για τα άλλα, περιμένετε και θα δούμε
(τί έχετε να "πάθετε" χε χε!)

Ανώνυμος είπε...

G700 λες:
"...Μπορεί εδώ να μείνουμε μόνο στο ότι είναι μισθωτός εργαζόμενος που προσφέρει εξηρτημένη εργασία; Νομίζουμε πως όχι. Αυτό, αν το μεταφέρεις σε άλλες κατηγορίες εργαζομένων γίνεται πιο φανερό, ως πρόβλημα που περιπλέκει τα πράγματα. Π.χ.: Ο μπάτσος δεν είναι μισθωτός εργαζόμενος; Ο εισαγγελέας; Ο παπάς; Είναι. Αλλά ο ιδιαίτερος ρόλος τους στην εργασιακή διαδικασία, η σχέση τους με την κυρίαρχη ιδεολογία, ταυτόχρονα, τους καθιστά και κάτι διαφορετικό, έτσι δεν είναι;.."

Χωρίς να ξέρω αν έχω δίκηο ή όχι, διαφωνώ κι ο ρόλος τους στην διαδικασία ηγεμονίας θάλεγα εγώ, είναι ακριβώς αυτό που περιέγραφα στα προηγούμενα σχόλια.
Αφέθηκαν να πιστεύουν πως είναι κάτι άλλο, ταυτίστηκαν τόσο, συνεπικουρούμενοι με την έμφυτη τάση του ανθρώπου για εξουσία απεμπόλισαν κάθε στοιχείο ταξικό δεν προσεγγίστηκαν όπως έπρεπε κι ερχόμενο το σύστημα ενίσχυσε αυτή τη διαφορετικότητα. Μία επιφύλαξη διατηρώ μόνο για τους μπάτσους, που μάλλον δεν επιδέχονται διαφώτησης. Ειδική κάστα, που στην ερώτηση γιατί χτυπάτε τον κόσμο η απάντηση είναι πως αυτή είναι η δουλειά μας, χρειάζεται άλλου είδους ανάλυση.
Ψυχιατρική ίσως, ποδοσφαιρική, κινηματογραφική δεν ξέρω, σίγουρα όμως, όχι πολιτική προσέγγιση.
Μια σκέψη είναι, μην το παίρνετε και σαν θέση διότι επαναλαμβάνω πως κι εγώ δεν είμαι σίγουρος αν οι μισθωτοί ας πούμε "προλετάριοι" που λόγω θέσης ασκούν εξουσία εμπίπτουν στα όσα εξήγησα πως πιστεύω προ ημερών.
Τείνω όμως να το υποστηρίζω, απλά σκεπτόμενος πως νόμοι υπάρχουν. Ασχέτως το ηθικό ή όχι κάποιου τυχαίου νόμου, οι ασκούντες εξουσία, υποχρέωση έχουν να τους τηρήσουν.
Η επιλεκτική εφαρμογή τήρησης ή μη κάποιου νόμου είναι που με κάνει να σκέφτομαι πως ίσως εμπίπτουν σ όσα υποστηρίζω περί ταξικής διαστροφής κάποιων.
Τρανταχτό παράδειγμα και το παίζουμε όσο θέλετε, είναι η περίπτωση του τύπου απ την Κρήτη που διέδωσε την επερχόμενη πτώχευση και πέσαν εισαγγελείς και δεν συμμαζεύεται να τον βρούν και να τον φάνε.
Τον Γιωργάκη όμως που δυό χρόνια κάνει το ίδιο, κανείς δεν λέει να του ασκήσει δίωξη...

mbiker

zalion είπε...

Νομιζω οτι μπλεκουμε σε εναν κυκεωνα λεπτομερειων και παραδειγματων που δεν τελειωνουν ποτε.
Κατα το φτωχο μου μυαλο η αντιθεση ειναι μεταξυ των δυναμεων του κεφαλαιου με τις δυναμεις της εργασιας.
Απο μισθολογικη αποψη υπαρχουν διαβαθμισεις που οδηγουν στη δημιουργια της μεσαιας (φτου κακα) ταξης και αλλων κατωτερων ταξεων (οικονομικα παντα). Ειναι η πολυχαϊδεμενη ταξη του δικομματισμου. Μαζι φυσικα με την επιχειρηματικη ταξη (μικρη, μεσαια και μεγαλη) που συμμετειχαν αλλοι λιγο αλλοι πολυ στο παρτι της τελευταιας δεκαετιας. Τωρα ομως που το λιπος τους καιγεται αρχισε να ρευστοποιειται και το πολιτικο συστημα. Εξου και η εμφανιση νεων κομματων που προσδοκουν να προσεταιριστουν την ταξη των υπευθυνων και νοικοκυραιων.

Ανώνυμος είπε...

Οι νόμοι ορέ ήζυ ράιντερ κάμπτονται όπως οι υπερχορδές. Στις επικοινωνιακές ανάγκες τους νόμους τους κάνουμε γιο γιό. Δες το τρανταχτό παράδειγμα με τη κερατές , όπου αφού κατέληξαν σε ένα πρόσκαιρο συμβιβασμό , επειδή οι κάτοικοι δε μάσαγαν , ξέχασαν και τις ανομίες και τις τάφρους και τις καραμπίνες και τις μολότωφ με γουρούνα μέσα . Η "ανομία" πήγε περίπατο και οι Πάσχοι σιώπησαν γιατί η ατζέντα της επικαιρότητας έπρεπε να αλλάξει

Γιάκοβ

Ανώνυμος είπε...

... Κερατέα , γαμώ το κερατό μου μέσα ...

Γιάκοβ

Ενη είπε...

Αριστερά Φιλαράκια

Η απάντησή σας, νομίζω ,δεν ανταποκρίνεται στα σχόλια μου. Τι γίνεται τζάμπα γράφω βρε παιδιά;

Κι ας πούμε δυο λόγια για τη λεγόμενη "μεσαία τάξη".
Δεν υπάρχει καμιά τάξη που να ειναι between (ανάμεσα) στην αστικη και στην εργατική τάξη.

Και για να μιλήσυμε για την Ελλάδα οπου οι αυτοαπασχολούμενοι ειναι περισσότεροι απο τους μισθωτούς, αυτό το κοινωνικό στρώμα στο οποίο ανήκουν και μουτζούρηδες υδραυλικοί, τεχνικοί κ.α. Ειναι ενα μετακινούμενο αενάως κοινωνικό στρωμα που δεν προσδιορίζεται απο τον ορο ΤΔΠ.
Ακριβώς επειδή με την επιθυμία της κοινωνικής ανέλιξης μεταλλάσσονται απο αφεντικα σε υπαλλήλους και τούμπαλιν.
Π.χ. ενας ναυτικός αγοράζει μια μαουνα (ας πούμε) γίνεται "πλοιοκτήτης" και αφεντικό για τους εργάτες που απασχολεί.
Δυο τρείς μηχανικοί συμπραττουν και ιδρύουν τεχνικη κατασκευαστική ανώνυμη εταιρεία και γίνονται εργοδότες.
Οπως επίσης συμβαίνει και το αντίθετο, πτωχεύει μια εταιρεία η κλείνει ενα εργοσταστιο και οι ιδιοκτήτες γίνονται ιδιωτικοί η συμβασιούχοι υπάλληλοι στο δημόσιο
κ.ο.κ.

Αν λοιπόν επικρατούσε ο ΤΔΚ ολες αυτες οι κοινωνικές δυνάμεις θα άλλαζαν και πολιτική και ιδεολογική θέση ανάλογα με τη ατομική τους θέση στον κοινωνικό καταμερισμό εργασίας κάθε φορά;
Οχι βέβαια.

Επειδή το κοινωνικό στρώμα που μεταλλάσσεται συνεχώς, εχει κυρίως τη νοοτροπία του αφεντικού, ετσι προσδιορίζει και την πολιτική του θέση, η οποία ορίζεται ως μια συντηρητική θέση που ανήκει ειτε στη Δεξια ειτε στην ακροδεξια, ανάλογα και με τις οικογενειακές καταβολές απο το παρελθόν (εμφύλιος,αντικομμουνισμός,φιλοβασιλικοί κλπ).

Επίσης στην Ελλάδα επειδή δεν εχει μια εκτεταμένη και ανεπτυγμένη βιομηχανία οι βιομηχανικοί εργάτες ειναι μειοψηφία. Περισσότερο ανεπτυγμένος ειναι ο κατασκευαστικός τομέας (ας μην αναλύσουμε την ανοικοδόμηση της χώρας της δεκαετίας του '50 και την αστικοποίηση), εξ ου και οι εργάτες οικοδόμοι ειναι μια μεγαλη μερίδα του εργατικης τάξης. (κάτι ξέρει και το ΚΚΕ).

Τέλος να πώ οτι το παραδειγμα σας και του Φριντριχ και της Σακοράφα μάλλον ανεπιτυχές, διότι εγώ δεν μιλώ ποτέ για πρόσωπα αλλά για πολιτικές.

Ποιο κοινωνικό στρώμα λοιπόν ειναι το προοδευτικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας;
Ειναι οι πάσης φύσεως μη προνομιουχοι, μη προστατευόμενοι απο συλλογικούς φορείς (κόμματα, συνδικάτα κλπ), που ανήκουν σε ολα τα επαγγέλματα, ειναι συνεπείς φορολογούμενοι,δεν ανήκουν στους κοινωνικά καπάτσους και εν τέλει εχουν και μια ελπίδα για μια κοινωνική δικαιοσύνη και γι αυτή μάχονται.

Β.Δ.Καργούδης είπε...

(συνέχ. από προηγούμενο σχόλιο, τέλος & "τω Θεώ δόξα"! Αμήν)

Στο προηγούμενο σχόλιο, επέμεινα ότι
*με άλλη σκευή θεωρίας & -ιδίως- βιωμένης εμπειρίας,
*για άλλους (τελείως) λόγους,
* με άλλη μέθοδο, &
* με τελίως άλλο χρηστικό προσανατολισμό,
παρατηρούν-αναλύουν & διατυπώνουν συμπεράσματα
για την συγκρότηση μιας κοινωνίας σε τάξεις/κοινωνικές ομάδες με αντιτιθέμενα συμφέροντα,
*ένα -λόγου χάρη- ερευνητικό ινστιτούτο ή ένα ακαδημαϊκό επτελείο, και
*ένα συλλογικό μόρφωμα ΠΟΛΙΤΙΚΟ, συγκροτημένο στη βάση μιας προγραμματικής επαγγελίας που επιδιώκει την αλλαγή των δεδομένων κοινωνικών δομών, στο όνομα και υπέρ των συμφερόντων του κόσμου της Εργασίας.

Και η βάση της διαφοράς στις προσεγγίσεις,
(*έτσι φυσικά που εγώ το βλέπω)
δεν είναι άλλη, από το ότι ο ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΠΥΡΗΝΑΣ, το ύστατο νόημα

(στο ψάξιμο της ταξικής συγκρότησης από τη μεριά ενός πολιτικού φορέα με τα χαρακτηριστικά που είπαμε),

είναι το (ΚΕΝΤΡΙΚΟΤΑΤΟ) ζήτημα των ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ & ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ
Σ Υ Μ Μ Α Χ Ι Ω Ν!

Η αναζήτηση με άλλα λόγια εκείνου του μπλοκ των κοινωνικών & πολιτικών δυνάμεων, που
*αντικειμενικά μεν η καθεμιά και όλες μαζί προσφέρουν ένα πλαίσιο σύγκλισης των συμφερόντων τους στη βάση μίνιμουμ επιδιώξεων ΑΛΛΑΓΗΣ, και
*υποκειμενικά, είναι αναφανδόν διαθέσιμες/διατεθειμένες,
να αναζητήσουν
(θεωρητικά & στο πεδίο της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ)
& να εντοπίσουν & να διατυπωσουν/υπερασπίσουν,
αυτήν τη μίνιμουμ βάση σύγκλισης, παραμερίζοντας αν χρειαστεί επί μέρους επιδιώξεις τους.

Με την έννοια λοιπόν αυτή,φοβάμαι ότι
ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ προσανατολισμένες στη βάση που το θέτετε*F1,
καλοί μου @Λέφτηδες
___________________________________
*F1: και που ΔΕΝ ισχυρίζομαι πως είναι λάθος καθ εαυτήν, ή (είναι ομοίως λαθεμένα)τα συμπεράσματα στα οποία οδηγεί, αντίθετα, στα πιο πολλά μπορεί και να συμφωνούμε
___________________________________

και ανεξάρτητα από το τί
(και πώς το)
επιδιώκουν, στην πραγματικότητα,
"καταφέρνουν" εν τέλει,
μια διαδικασία κατ εξοχήν ΠΟΛΙΤΙΚΗ

(όπως οφείλει να είναι κάθε αναφορά στο ζήτημα της αναζήτησης & του εντοπισμού των κοινωνικών & των πολιτικών δυνάμεων που μπορούν να συγκροτήσουν το μπλοκ-βραχίονα για μια ΜΕΙΖΟΝΑ ΑΛΛΑΓΗ ΥΠΕΡ των Δυνάμεων της Εργασίας)

που ο στόχος της απαιτεί (προϋποθέτει καλύτερα)
*τη μεγαλύτερη δυνατή ευελιξία,διανοητική/μορφωτική & πολιτική
*την παντελή απουσία δεσμεύσεων-προκαταλήψεων, και
*τη δύναμη να αμφισβητείται κάθε κατάκτηση αν & όταν τα πράγματα, η πραγματικότητα "άλλαις λέξεσιν" το απαιτού,και τέλος
*την "εξόντωση" και της παραμικρής υποψίας, καλόπιστης ή κακόβουλης, ότι ο στόχος και το τέλος της αναζήτησης αυτής είναι ήση "αλλού & από αλλού" αλλά & "προ πολλού"
προεπιλεγμένος & προαποφασισμένος,

να την μεταμορφώνουν

(αυτή τη διαδιασία, αυτές οι συζητήσεις με αυτές τις βάσεις, με τον τρόπο δηλαδή αυτού του ποστ σας δομημένες),

σε μια
ά/χαρη - ά/νευρη &
εν πολλοίς "ακαδημαϊκο-φέρνουσα"
προσέγγιση,
που δεν κάνει άλλο παρά
να δίνει την απόλυτη προτεραιότητα, στο να "συμμαζέψουμε" & να *"επεξεργαστούμε" δεδομένα ζόρικα της σημερινής πραγματικότητας,
με τους δικούς τους "φλεγόμενους χυμούς",
έτσι που να χωράνε και να "βιδώνουν" απόλυτα καλά και ντε, σε ΑΛΛΑ, /ο νοών νοείτω/
(κακώς)
παγιωμένα
(από τους μεταγενέστερους)
δεδομένα παρατηρήσεων & σπαράγματα συμπερασμάτων,
ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΠΡΩΤΟΔΙΑΤΥΠΩΘΗΚΑΝ, ΔΕΝ ΕΚΑΝΑΝ ΑΛΛΟ,
από το να ΑΠΑΝΤΟΥΝ κι αυτά με τη σειρά τους,
& με τρόπο ΑΚΡΩΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΌ,
σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ των τότε ΚΑΙΡΩΝ
(και των τότε ΚΟΙΝΩΝΙΏΝ)
με τους ΔΙΚΟΥΣ τους (ΤΌΤΕ)
"ΦΛΕΓΟΜΕΝΟΥΣ ΧΥΜΟΥΣ"...

(Και φυσικά)
Νάστε πάντα καλά...
Β.Δ.Κ

Ανώνυμος είπε...

Πω πω!!!
Παιδιά χάθηκα. Το σταματάμε;
Νόμιζω πως ο zalion έδωσε τους τίτλους τέλους.

mbiker

LeftG700 είπε...

Φίλε Β.Δ.Καργούδη,


Αυτή τη φορά, δεν θα μας παρασύρεις στην πολυλογία. Θα είμαστε συνοπτικοί.

1. Για το ζήτημα των διακριτών ρόλων της θεωρητικής διερεύνησης και της πολιτικής στάσης. Δεν θα διαφωνήσουμε βέβαια. Προσθέτοντας όμως ότι οι δίαυλοι μεταξύ τους πρέπει να είναι μονίμως ανοιχτοί.

2. Για το ζήτημα της εξουσίας ως ύψιστου σκοπού. Ούτε εδώ θα διαφωνήσουμε. (Ακόμα δεν έχεις πειστεί πως δεν είμαστε αναρχοφιλελεύθεροι; ;-) ). Εδώ όμως θέλουμε να τραβήξουμε έναν αστερίσκο: πρέπει να υπάρχουν και κάποιες βασικές προϋποθέσεις ώστε αυτό να μη γυρίσει μπούμεραγκ…

3. Για τις συμμαχίες. Ξέρεις κανέναν αριστερό που δεν θα ήθελε να συμμαχήσει με τη μικροαστική τάξη ή με τα μισθωτά στρώματα αυτά που ο Πουλαντζάς προσδιορίζει ως «νέα μικροαστική τάξη»; Το πρόβλημα όμως είναι ότι το μη δεξιό κομμάτι αυτών των στρωμάτων ηγεμονεύεται από το ΠΑΣΟΚ. Για σένα κάτι τέτοιο δεν αποτελεί πρόβλημα. Εδώ μας χωρίζει άβυσσος. Γιατί εμείς θεωρούμε ότι το ΠΑΣΟΚ (ως κόμμα με συγκεκριμένες πολιτικές, όχι ο κόσμος που το ακολουθεί) αντιπροσωπεύει την αριστερή πτέρυγα της Δεξιάς. Από το 2009 δε και μετά… ασ’ το καλύτερα…


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλη Ένη,


Μα γιατί λες πως γράψαμε άλλα των αλλών; Ξαναείδαμε το σχόλιό σου και μετά τη δική μας απάντηση. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι εννοείς.

Στα καινούργια τώρα. Θα σχολιάσουμε μερικά σημεία.

α) Οι αυτοαπασχολούμενοι δεν είναι πλειοψηφία. Κάνεις λάθος εδώ.

β) Είναι δεδομένο ότι η τάξη των μικροϊδιοκτητών (οι μικροαστοί με την παραδοσιακή έννοια) είναι πιο ευμετάβλητη στις στάσεις της. Είναι λογικό, αφού, όπως λέγαμε και στην ανάρτηση, δεν είναι βασική τάξη.

γ) Αυτό το «μη προνομιούχοι» τι το ’θελες; :-) Είναι ένας άλλος όρος αντί του «μεσαία τάξη». Θέλεις να τραβήξουμε πιστόλι; Δεν μας λυπάσαι; ;-)

δ) Μα δεν σου είπαμε να αγαπήσεις τη Σακοράφα για τα μαύρα της τα μάτια! Για όσα λέει σου είπαμε. Για πολιτικές δηλαδή. Εδώ, αν σε άκουγε ο товариш Яков, θα σου ’λεγε ότι πετάς τη μπάλα στην εξέδρα! ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε mbiker,


Θα σου συστήναμε ανεπιφύλακτα να πάρεις το βιβλίο του Πουλαντζά για το οποίο κάνουμε λόγο στο ποστ. Τα σχετικά ζητήματα τα αναλύει πολύ καλά. Δεν είναι υποχρεωτικό να τα δεχθείς όλα (ούτε εμείς τα δεχόμαστε). Είναι όμως ένας πολύ καλός μπούσουλας.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε zalion,


Εκεί εσύ, με τη «μεσαία τάξη»! Τι «έρωτας» κι αυτός ο Μηλιός ρε γμτ! ;-)

Τα λέμε