«Όποιος κατουράει στη θάλασσα, θα το βρει στ’ αλάτι!» (Χαρίλαος Φλωράκης)

ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΑΡΟΙΜΙΑ συνήθιζε να λέει ο Χαρίλαος Φλωράκης, σύμφωνα τουλάχιστον με τις διηγήσεις του Μίμη Ανδρουλάκη. «Όποιος κατουράει στη θάλασσα θα το ’βρει στ’ αλάτι». Πα να πει: προσέχετε τα λόγια σας και τις πράξεις σας γιατί μπορεί να στραφούν εναντίον σας.

Τη θυμόμαστε από προχθές, με κάποια πίκρα, εξ αφορμής τών συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα, στο Λευκό Πύργο και σε άλλες πλατείες διαφόρων πόλεων. Γιατί τη θυμηθήκαμε όμως; Πού κολλάει στη συγκεκριμένη περίπτωση και προς τι η πίκρα;

Πού κολλάει; Όχι σε μια, όχι σε δυο, αλλά σε ...δυόμιση  περιπτώσεις! Θα αρχίσουμε από τη μισή. Κι αυτό, γιατί τυχαίνει να αφορά στην αφεντομουτσουνάρα μας, από την οποία και είμαστε ηθικά και πολιτικά υποχρεωμένοι να ξεκινήσουμε. Γιατί μισή; Γιατί εδώ η παροιμία τού τίτλου ισχύει σε μια παραλλαγή της: καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς (στη συγκεκριμένη περίπτωση: καλύτερα να παίζεις πόκα παρά να πληκτρολογείς!).

ΣΕ ΕΝΑ POST που ανεβάσαμε στις 21 Φεβρουαρίου είχαμε επιλέξει για τίτλο έναν υποθετικό διάλογο, ο οποίος, με τη γνωστή αμετροέπεια[1] που μας χαρακτηρίζει, είχε διαμορφωθεί ως εξής:

«–Κι αν μέναμε στο Σύνταγμα; –‘‘Να κι αν μείνετε, να κι αν δεν μείνετε!’’».

Το post αφορούσε στο σύνθημα που είχε πέσει («Πάμε Σύνταγμα – Μένουμε Σύνταγμα!») για παραμονή στην πλατεία Συντάγματος μετά τη διαδήλωση τής απεργίας τής 23ης Φεβρουαρίου. Η προτροπή αυτή είχε πρωτογραφτεί στο editorial τού «Δρόμου» (12 Φεβρουαρίου) και, ταυτόχρονα, είχε κυκλοφορήσει ευρέως στο διαδίκτυο, όπου δημιουργήθηκε μάλιστα και συλλογικό blog από γνωστούς bloggers.

Εδώ θα μπορούσε κάποιος να μας στήσει στα έξι μέτρα! «Τι γράψατε εξυπνοπούλια μου; ‘‘Να κι αν μείνετε, να κι αν δεν μείνετε’’; Ε, να κι αν το γράψατε, να κι αν δεν το γράψατε! Η Πλατεία Συντάγματος κι άλλες πλατείες γέμισαν χθες, θα γεμίσουν και σήμερα, ίσως και αύριο και τις επόμενες μέρες, και δεν νομίζουμε ότι οι κυβερνώντες και οι πολιτικοί σφυρίζουν αδιάφορα. Για να τα λέμε όλα —έτσι δεν συνηθίζετε να γράφετε;— πιαστήκατε από τη μυτούλα σας όπως όλα τα ‘‘έξυπνα’’ πουλάκια!».

Από μια πρώτη ματιά έτσι είναι! Αλλά μόνο αν αυτή η πρώτη ματιά είναι από τις επιπόλαιες και επιφανειακές που αφθονούν στο διαδίκτυο. Δείτε τι γράφαμε σε κάποιο σημείο:

«Μπορεί η απουσία ενός βασικού, συνεκτικού και ρεαλιστικού σχεδίου, θεμελιωμένου στην αντιμετώπιση των ζητημάτων της άμεσης προτεραιότητας έτσι ώστε να μπουν οι βάσεις για την απεμπλοκή της χώρας από τη δίνη στην οποία έχει περιπέσει, μπορεί αυτή η απουσία (για την οποία οι ευθύνες βαραίνουν την όλη Αριστερά), να αναπληρωθεί από την παραμονή για μερικές ώρες κάποιων λίγων χιλιάδων στην πλατεία Συντάγματος;»

Και ρωτάγαμε σε μια σημείωση:

«Θα ήταν μόνο για ‘‘μερικές ώρες’’ και μόνο από ‘‘λίγες χιλιάδες’’ η κατάληψη, αν υπήρχε αυτό το απόν μέχρι στιγμής σχέδιο;»

Με το χέρι στην καρδιά: Ποιο από αυτά τα ερωτήματα ακυρώνουν οι χθεσινές και σημερινές συγκεντρώσεις; Μήπως εκείνο της σημείωσης; Μα αν οι ώρες πάνε να γίνουν ημέρες και οι λίγες χιλιάδες αποδεικνύονται περισσότερες παρά την απουσία σχεδίου, πόσο πιο ελπιδοφόρα θα ήταν τα πράγματα αν υπήρχε;

Βάζουμε κι εμείς με τη σειρά μας το χέρι στην καρδιά και ξεκαθαρίζουμε ότι καμία πίκρα για τους εαυτούς μας δεν αισθανθήκαμε από τις συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων Ελλήνων. Πολύ περισσότερο, που τα βέλη μας σ’ εκείνη την ανάρτηση του Φεβρουαρίου κατευθυνόντουσαν στο κομμάτι εκείνο τής Αριστεράς το οποίο καλούσε στη μετατροπή τής Πλατείας Συντάγματος σε Πλατεία Ταχρίρ χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα για το τι θα τους πει να κάνουν, αλλά και στην όλη Αριστερά που αδυνατεί να συγκροτήσει ένα μετωπικό σχέδιο διεξόδου για να συσπειρώσει τους εργαζόμενους που οδηγούνται στο χωρίς πάτο βαρέλι τής φτώχειας...

ΑΥΤΑ ΩΣ ΠΡΟΣ ό,τι αφορά σ’ εμάς. Πάμε τώρα στις δυο άλλες περιπτώσεις για τις οποίες η παροιμία του Χαρίλαου ταιριάζει φούστα-μπλούζα (© Αλέκα ;-) ). Θα τις εξετάσουμε εκ παραλλήλου.

Είναι οι δυο κύριες στάσεις/αντιδράσεις/αντιλήψεις τής Αριστεράς για τις συγκεντρώσεις τών Αγανακτισμένων. Στάσεις/αντιδράσεις/αντιλήψεις που διατρέχουν οριζόντια όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις τής Αριστεράς.

Η πρώτη στάση είναι αυτή που λέει: «Πφ! Τι δουλειά έχουμε εμείς με όλη αυτή τη μικροαστίλα τών απολίτικων που τσουβαλιάζει κι εμάς και τα κόμματά μας και τους συνδικαλιστές μας στο ίδιο τσουβάλι με το σύστημα τής αστικής εξουσίας; Τι μας ενώνει με τους ‘‘επαναστάτες’’ τού facebook που δεν έχουν ακούσει καν το όνομα Λένιν (κι όσοι το έχουν ακούσει έχουν την εντύπωση ότι πρόκειται για κάποιον παλιό ξένο ποδοσφαιριστή τού Ολυμπιακού); Πώς θα ανακατευτούμε με όλα αυτά τα πίτουρα χωρίς να μας φάνε οι κότες;». Ακραία έκφραση αυτής τής στάσης, (όχι ότι είναι η μόνη· είναι απλώς η πιο ακραία από όσες περιέπεσαν στην αντίληψή μας) αποτέλεσε η Λιάνα Κανέλλη, η οποία, όπως μάθαμε, εξαπέλυε τους απαξιωτικούς μύδρους της κατά των Αγανακτισμένων σε κάποιο ραδιόφωνο, προχθές το βράδυ...

Εκ διαμέτρου αντίθετη στάση (όσο εκ διαμέτρου αντίθετη είναι η μια όψη ενός νομίσματος σε σχέση με την άλλη τού ιδίου νομίσματος) αυτή που λέει: «Θαύμα, θαύμα! Ένα νέο κίνημα γεννιέται! Ξοπίσω του κι εμείς!». Έχουμε κι εδώ παράδειγμα να αναφέρουμε. Και μάλιστα δυο! Το πρώτο είναι τα λόγια τού Αλέξη Τσίπρα, από ομιλία του στη Βουλή: «είχαμε την ομορφότερη πλατεία Συντάγματος απ’ όσες άλλες φορές έχω δει»![2] Το δεύτερο είναι χειρότερο, κρατηθείτε! Είναι ένα σημείο από τη διακήρυξη τού Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής όπου διαβάζουμε (τα bold δικά μας):

«Το σημαντικό είναι ότι οι πρωτοβουλίες αυτές δεν εγγράφονται σε κανένα κομματικό σχέδιο του πολιτικού συστήματος. Είναι πηγαίες. Είναι ελεύθερες. Μπορούν να καταστρώσουν το δικό τους δημοκρατικό σχέδιο. Και για αυτό έχουν τεράστια δύναμη»!!!

Τι μας λέει εδώ το ΜΑΑ, με πρώτη-πρώτη τη τζίφρα του ηγέτη του, τού Αλέκου Αλαβάνου; Μας λέει ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος ούτε καμία ανάγκη να προσπαθούν τα αριστερά κόμματα να επεξεργάζονται πολιτικά σχέδια υπέρ τών εργαζομένων και σε αντιστοιχία με τις κοινωνικές διεργασίες. Αυτό μπορεί να το κάνει η «ελεύθερη», «πηγαία» και «αδιαμεσολάβητη» ενέργεια τού πλήθους. Και μπορεί να το κάνει δέκα φορές πιο σωστά και 100 φορές πιο αποτελεσματικά! Το ακούσατε; Το ακούσαμε, να λέτε! Ακούστε όμως κι ένα δικό μας ερώτημα που γεννιέται «πηγαία» στο φτωχό μας το μυαλό:

Είναι η μαλακία που έχει διατηρηθεί ως συνήθεια, παρά την ώριμη ηλικία, ή είναι το Αλτσχάιμερ που άρχισε νωρίς;

ΜΗ ΜΑΣ ΡΩΤΑΤΕ ποια από τις δυο κυρίαρχες στάσεις απέναντι σε φαινόμενα τύπου Αγανακτισμένων είναι χειρότερη και πιο καταστροφική. Να αποσύρεσαι, μακράν τής κοινωνίας, πίσω από τα τείχη τής όποιας οργανωμένης πρωτοπορίας έχεις ενταχθεί, ή να αυτοκαταργείσαι ως πολιτικό, συγκροτημένο σώμα, διαλυόμενος μέσα στο «δημοκρατικό» πλήθος; Δεν μπορούμε να επιλέξουμε μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Ούτε μεταξύ τής αυτοκτονίας δι’ απαγχονισμού ή της πτώσης στον ακάλυπτο... Δεν μπορούμε, δεν ξέρουμε τι είναι χειρότερο. Ένα ξέρουμε:

Ότι όλοι αυτοί που ακολουθούν είτε τον έναν, είτε τον άλλο δρόμο κατουράνε στη θάλασσα. Και στις μαύρες μέρες που έρχονται θα το βρούνε στο αλάτι! Θα το βρούνε στο αλάτι όταν, άλλοι θα τους λένε «πού ήσασταν τόσο καιρό ‘‘σύντροφοι’’;», κι άλλοι «ποιοι ήσαστε εσείς και τι ξέρετε παραπάνω για να σας ακολουθήσουμε;»!

ΚΙ ΕΜΕΙΣ; Εμείς θα συνεχίσουμε να τραγουδάμε όχι για να ξεχωρίσουμε σύντροφέ μας απ’ τον κόσμο. Θα συνεχίσουμε να τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο. Αλλά να τον σμίξουμε ως ένα εμείς.

Πα να πει: Ως μια σταγόνα κόκκινο μελάνι σ’ ένα ποτήρι νερό. Όχι ως μια κουταλιά ζάχαρη...

[1] Αμετροέπεια, σύμφωνα με τις επικρίσεις εξ αριστερών. Σύμφωνα με τις εκ δεξιών (ή καραδεξιών), χουλιγκανισμός... ;-)

[2] Το ομορφότερο θέαμα τής πλατείας Συντάγματος για έναν ηγέτη τής Αριστεράς είναι οι αυθόρμητες συγκεντρώσεις τού πλήθους, χωρίς «κόμματα συνδικαλιστές και ιδεολογίες» —όπως αναφέρουν οι αγανακτισμένοι στις διακηρύξεις τους— κι όχι οι οργανωμένες! Ακριβώς όπως και για τους παρουσιαστές τής τηλεόρασης του ΣΚΑΪ!... Πού να τα πεις αυτά ρε «πούστη» μου και να σε πιστέψουνε!...

Η photo, τού Angel kkakmisa από το aformi.gr