Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

Χτυπώντας κ α ι το σαμάρι κ α ι το γάιδαρο: Όπου ο Πιτσιρίκος(!) αποδεικνύεται περισσότερο πρωτοπορία από μερικούς αντισυστημικούς αριστερούς!!!


«Η Αριστερά δεν έχει την παραμικρή γαμημένη ιδέα σε ποιον κόσμο ζει» (José Saramago)


ΜΕΧΡΙ ΠΡΙΝ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ, νομίζουμε μέχρι το καλοκαίρι, ο Πιτσιρίκος είχε στην προμετωπίδα τού blog του τo εξής μότο (αν θυμόμαστε καλά):
«Μην αγοράζετε Ελευθεροτυπία. Βοηθείστε την να πεθάνει αξιοπρεπώς».
Δεν ξέρουμε —και δεν έχει σημασία— για ποιους λόγους είχε αποφασίσει ο Πιτσιρίκος το μποϋκοτάζ και προέτρεπε τους αναγνώστες του να κάνουν ευθανασία στην «Ελευθεροτυπία». Είτε αυτοί ήταν προσωπικοί (το θεωρούμε απίθανο), είτε τα ‘‘είχε πάρει’’ με κάποια δημοσιεύματα, είτε επειδή θεωρούσε πως αυτό ήταν η καλύτερη απάντηση σε αντεργατικές πρακτικές τής εργοδοσίας, συσκέφτηκε με τον εαυτό του και έριξε τη γραμμή για ζύμωση. Βέβαια, στην τελευταία περίπτωση, δημιουργείται η απορία γιατί μαζί με τη συγκεκριμένη πρόταση δεν φρόντισε να παραθέσει και άλλες. Όπως, λόγου χάρη, μην αγοράζετε το απορρυπαντικό Τάδε, ή ακυρώστε τη συνδρομή σας στην εταιρία κινητής τηλεφωνίας Δείνα, ή αλλάξτε τη μάρκα τσιγάρων Χι που καπνίζετε, και κόψτε τον καφέ Ψι που προτιμάτε, αφού δεν υπάρχει κλάδος οικονομικής δραστηριότητας που να μην πλήττεται από την κρίση και να μη στέλνει τον λογαριασμό στους εργαζόμενους. Εν πάση περιπτώσει, ας μη τα θέλουμε όλα. Ας αφήσουμε και κάτι να πέσει κάτω και ας μην επιμείνουμε στην απορία μας.
Πολύ περισσότερο που, όπως σαφώς υπονοούμε στην αρχή, ο Πιτσιρίκος έχει αποκαθηλώσει πια το σύνθημα της θανατικής καταδίκης της εφημερίδας. Γιατί άραγε; Καταλήγουμε στο συμπέρασμα, μετά λόγου όχι γνώσεως, αλλά βάσιμης υπόθεσης, πως το έκανε όταν συνειδητοποίησε με τη βοήθεια της πραγματικότητας —δηλαδή των αδιεξόδων που αυτή αντιμετωπίζει από το φθινόπωρο και μετά— ότι το μποϋκοτάζ δεν θα οδηγούσε μόνο στον αξιοπρεπή θάνατο την «Ελευθεροτυπία», αλλά και στην ‘‘αναξιοπρεπή’’ επιβίωση (σε συνθήκες ανεργίας) των 800 περίπου εργαζομένων σ’ αυτήν. Για να αποδειχθεί ότι ο Πιτσιρίκος που, κατά πάσα πιθανότητα δεν έχει διαβάσει ποτέ του Μαρξ, σαν τον Πέτρο, τον Γιόχαν και τον Φραντς κι αυτός, και που ίσως τον μπερδεύει με τον Γκρούσο Μαρξ, έχει νιώσει (εξ ενστίκτου;) μερικά από τα σημεία-κλειδιά τής θεωρίας τού Κάρολου, παρά τις συχνά ‘‘στρυφνές’’ έννοιες και περίπλοκες διατυπώσεις τού ‘‘Παππού’’.
Ας πούμε, φαίνεται ότι ο Πιτσιρίκος έχει συλλάβει το παρακάτω σημείο από τα Χειρόγραφα 1861 – 1863 του Μαρξ (τα bold δικά μας):

«[…] οι κοινωνικές μορφές της εργασίας […] είναι σχέσεις συγκροτημένες τελείως ανεξάρτητα από τα μεμονωμένα άτομα. Οι εργάτες, ως υποταγμένοι στο κεφάλαιο γίνονται στοιχεία αυτών των κοινωνικών κατασκευών […] Και αυτό παίρνει μια μορφή η οποία είναι τόσο πιο πραγματική, όσο περισσότερο τροποποιείται η εργασία τους από αυτές τις μορφές, έτσι ώστε όταν είναι απομονωμένη, δηλαδή έξω από το καπιταλιστικό πλαίσιο, είναι παντελώς ανίσχυρη και η ικανότητά της για ανεξάρτητη παραγωγή καταστρέφεται».

Κι αν δεν έχει πιάσει αυτό, κάπως έχει συναισθανθεί ότι το κεφάλαιο είναι παραγωγικό υπό δυο διαφορετικές αλλά αλληλοσυμπληρούμενες έννοιες. Όπως το διατυπώνει ο Μαρξ στα «Αποτελέσματα της Άμεσης διαδικασίας Παραγωγής»:

«1. ως ο πειθαναγκασμός προς εκτέλεση υπερεργασίας […]
2. ως η προσωποποίηση και ο εκπρόσωπος, η πραγμοποιημένη μορφή των “κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων της εργασίας” ή των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνικής εργασίας».

ΕΙΔΑΤΕ Ο ΠΙΤΣΙΡΙΚΟΣ; Εμείς να τα βλέπουμε αυτά που τον κοροϊδεύουμε! Και να ’ταν μόνο αυτό; Η τιμωρία μας είναι ακόμα πιο σκληρή, γιατί έχει και χειρότερα! Έχει και χειρότερα, διότι αυτό που συνειδητοποίησε ο Πιτσιρίκος, ότι δηλαδή οι μόνοι που θα βλαφτούν από το κλείσιμο της «Ελευθεροτυπίας είναι οι εργαζόμενοι σ’ αυτήν, ως στοιχεία υπαγόμενα στην ατομικής ιδιοκτησίας επιχείρηση «Ελευθεροτυπία», κι όχι η Μάνια Τεγοπούλου, και γι’ αυτό κατέβασε την πρόταση για μποϋκοτάζ, αυτό λοιπόν φαίνεται ότι δεν το έχουν συνειδητοποιήσει οι φίλοι τού Δώσε Πάσα, αριστεροί όχι της όποιας-όποιας Αριστεράς, αλλά της αντισυστημικής τοιαύτης παρακαλούμε! Έτσι δείχνει τουλάχιστον το μπανεράκι που έχουν αναρτημένο εδώ και πολύ καιρό στο blog τους:

Όπως βλέπετε, κάποιοι Αγανακτισμένοι βιβλιόφιλοι είχαν τη ‘‘φαεινή’’ ιδέα να …‘‘τιμωρήσουν’’ τη Σοφία Ελευθερουδάκη, κηρύσσοντας μποϋκοτάζ στα βιβλιοπωλεία της! Για να είμαστε δίκαιοι, δεν ξέρουμε αν την έχουν ακόμα, ή, ακολουθώντας το παράδειγμα της ‘‘πρωτοπορίας’’ τους (ο Πιτσιρίκος ήταν πρώτος και καλύτερος στην πλατεία Συντάγματος), έχουν αναθεωρήσει. Μπορεί να είναι κι έτσι. Σίγουρα όμως δεν είναι έτσι για τους αριστερούς αντισυστημικούς φίλους τού Δώσε Πάσα. Οι οποίοι εξακολουθούν να μοστράρουν το μπάνερ στο blog τους, μες την καλή χαρά!

ΤΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΤΙ; Να πούμε ότι αριστεροί άνθρωποι με χιλιόμετρα και χιλιόμετρα στο κοντέρ τους εντός τής Αριστεράς, απ’ ό,τι φαίνεται στα γραπτά τους, δεν έχουν κατανοήσει τα βασικά της μαρξικής κοσμοθεωρίας; Αστεία πράγματα!

Να πούμε ότι έβαλαν το μπάνερ για υποστήριξη και το ξέχασαν; Αν το ξέχασαν είναι ανθρώπινο και ουδείς ψόγος. Αλλά το ερώτημα δεν είναι αυτό, αν το ξέχασαν. Το ερώτημα είναι γιατί το έβαλαν. Ή μάλλον: γιατί το έβαλαν έτσι, ασχολίαστο και υιοθετώντας το άκριτα, αντί να κάνουν, ας πούμε, μια ανάρτηση σαν αυτή που κάνουμε εμείς τώρα.
Ποιος θα εξηγήσει στους Αγανακτισμένους βιβλιόφιλους, και στον κάθε Αγανακτισμένο, ότι η σατανικότητα του κεφαλαίου έγκειται ακριβώς σε αυτό: να αγκαλιάζει δηλαδή τα πάντα γύρω του και να μετατρέπει πειθαναγκαστικά, και εν τέλει εκβιαστικά, ακόμα και αυτούς που υφίστανται την εκμετάλλευσή του σε υπερασπιστές του;[1] (Γιατί, αλήθεια: μπορεί να φανταστεί κανείς τι ‘‘χαρά’’ θα έκαναν οι εργαζόμενοι στον «Ελευθερουδάκη» αν έβλεπαν το πρωί την παραπάνω αφίσα κολλημένη έξω από τα βιβλιοπωλεία στα οποία δουλεύουν; Επιτυχημένο μποϋκοτάζ θα συνεπαγόταν χαμηλότερες πωλήσεις. Χαμηλότερες πωλήσεις θα συνεπάγονταν λιγότερα κέρδη. Και λιγότερα κέρδη, ακόμα περισσότερες απολύσεις! Ή αλλιώς: όταν είσαι επάνω στον γάιδαρο και εξαρτάσαι από αυτόν για να πορευτείς, είναι ανόητο να χτυπάς είτε το σαμάρι, είτε το γάιδαρο! Εκείνο που έχει νόημα, το μόνο που έχει νόημα, είναι να τον εξουσιάσεις!)
Ποιος θα τους πει ότι η λύση στο θηριώδες πια πρόβλημα της ανεργίας δεν είναι το μποϋκοτάζ στην όποια επιχείρηση, αλλά η συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων και, παραπέρα, η πολιτική τους οργάνωση, που θα μετατρέψει τον αγώνα για ψωμί σε αγώνα για την πολιτική εξουσία, ώστε αυτό το σατανικό αδηφάγο σύστημα να αντικατασταθεί από ένα άλλο, δικαιότερο και ανθρωπινότερο; 
Να υποθέσουμε ότι δεν θέλουν να αναλάβουν ένα τέτοιο ρόλο πρωτοπορίας, αφού, στα πλαίσια της αντισυστημικότητάς τους, αρνούνται να ‘‘υποδείξουν’’ στους ανθρώπους τι και πώς να σκέφτονται;
Διαβάζοντας και παρακολουθώντας τη θεματολογία του ιστολογίου τους και αρκετά από τα σχόλια που γράφονται εκεί, σ’ αυτό καταλήγουμε, αυτό θεωρούμε πιο πιθανό για μια τέτοια στάση ‘‘συγχώνευσης’’ με τον κόσμο και τελικά αυτοδιάλυσης μέσα στον κόσμο. Φαίνεται πως κάπως έτσι έχουν καταλάβει τον στίχο τού Ρίτσου: «Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ' τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο». Φοβόμαστε ότι τον έχουν καταλάβει λάθος.
Και φοβόμαστε και κάτι χειρότερο:
Ότι σύντομα —αν δεν έχει συμβεί ήδη— θα σμίξουν με τον κόσμο για να ακολουθήσουν μαζί του κάποιον …Πιτσιρίκο!….


ΥΓ Σε όσους αναγνώστες αναρωτιούνται τι σχέση έχει ο κόκορας της εικόνας μας με το γάιδαρο του τίτλου μας θα θέλαμε να πούμε: Ούτε την παραμικρή! Έχει όμως απόλυτα στενή σχέση με την παροιμία «45 Γιάννηδες, ενός κοκόρου γνώση!». Ε, δεν είναι και τόσο δύσκολο να κάνουν την αναγκαία αντικατάσταση για να πάρουν το μήνυμα… ;-)



[1] Κάπως έτσι έχουμε σκεφτεί εμείς και αγοράζουμε την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» ανελλιπώς, αν και όχι πάντα σύσσωμοι, για να τα λέμε όλα.


Η εικόνα, από το fatsimaremag.blogspot.com

25 σχόλια:

K. είπε...

oraio post .kalimera

Unknown είπε...

Πολύ σωστά τα λεφτόπουλα.

LeftG700 είπε...

Φίλε (φίλη;) Κ., καλώς ήρθες! Ευχαριστούμε για τα καλά λόγια.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκο,


Ευχαριστούμε! (Αλλά κρύβε και μερικά λόγια! Ο ΣΥΝ δεν αποφεύγει παρόμοια λάθη! ;-) )


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΕΤΣΙ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ...


Ενημερώσαμε με σχόλιο τους φίλους του Δώσε Πάσα, μέσα σε λιγότερο από πέντε λεπτά μετά από το ανέβασμα αυτού του ποστ. Παρ' όλα αυτά, κανείς και καμιά δεν εμφανίστηκε εδώ. Και στο τσαρδί τους δεν καταδέχτηκαν να μας πουν ούτε καν ένα "ευχαριστούμε για την ενημέρωση".

Τι διάολο; Ο "σταλινισμός" διέβρωσε και την αντισυστημική Αριστερά;;; ;-)

Τσ, τσ, τσ...

Unknown είπε...

Λέφτηδες, να ξεκαθαρίσω κάτι.
Δεν είμαι φερέφωνο ούτε του ΣΥΝ ούτε κανενός άλλου.
Είμαι Μαρξιστής -σκέτος- και υπέρ της εργατικής δημοκρατίας.
Προσωρινά υποστηρίζω τους ρεφορμιστές του ΣΥν μέχρι οι συνθήκες δημιουργήσουν ένα πραγματικό Μαρξιστικό κόμμα.
Οκ?

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκο,


Ποτέ (μα ποτέ!) δεν σε είδαμε ως φερέφωνο του ΣΥΝ! Και ελπίζουμε να ξέρεις ότι δεν ταυτίζουμε όποιον μας μιλάει από θέση προτίμησης προς κάποιο από τα πολλά κομμάτια τής Αριστεράς με κομματόσκυλο, όπως συνηθίζουμε να λέμε στην αργκό τής Αριστεράς. Υπάρχουν διάφορα σημάδια και συμπτώματα για κάτι τέτοιο, τα οποία δεν έχουμε δει σε σένα. Το αντίθετο! Έχουμε δει ότι μπορείς ακόμα και να επαινείς αριστερούς (εμάς), των οποίων δεν συμμερίζεσαι όλες τις απόψεις. Αυτό, για μας, είναι δείγμα υψηλής ποιότητας, που βέβαια και εξ ορισμού δεν μπορεί να διαθέτει ένα φερέφωνο!

Θα έχεις αντιληφθεί, επειδή συνομιλούμε για κάμποσο καιρό τώρα, ότι μας αρέσει να αστειευόμαστε και να πειράζουμε (όχι κακοπροαίρετα). Αυτό κάναμε και στο προηγούμενο σχόλιό μας προς εσένα. Επ' ουδενί όμως για να υπονοήσουμε ότι είσαι φερέφωνο. Μάλλον για να σε προτρέψουμε να "σπρώξεις" προς θετικότερες κατευθύνσεις τον πολιτικό χώρο με τον οποίο νιώθεις πιο κοντά.


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Λεφτόπουλα I love you.


markos

Β.Χ. είπε...

Φίλε Left γειά
Ούτε επαγγελματίες είμαστε στην ΠΑΣΑ,ούτε χρόνο έχουμε, τόσο ώστε να ανταποκρινόμαστε σε αυτά που θα ήθελες για εμάς.
Και λάθη σίγουρα κάνουμε και παραλήψεις....ευτυχώς.
Όσο για το μπανεράκι πιθανόν καλύτερα να μείνει για να δείχνει και τις αδυναμίες μας, άλλωστε κάποιοι εργαζόμενοι το έστειλαν.
Ευχαριστούμε για την υπόδειξη που πιστεύουμε ότι έγινε με καλή πρόθεση.

LeftG700 είπε...

Φίλε Β.Χ.,


Γεια και από εμάς! Το ξέρουμε βρε παιδιά ότι δεν έχετε κάνει την πολιτική "επάγγελμα", για όνομα! Όμως, μη δίνετε την εντύπωση ότι αδιαφορείτε ή και περιφρονείτε την κριτική. Είναι κρίμα, γιατί μας έχετε δώσει πολύ καλά δείγματα σε τέτοια ζητήματα και έχουμε να το λέμε. Προσέξτε το λίγο.

Μα και φυσικά ό,τι είπαμε το είπαμε με καλή πρόθεση! Μπορεί να το είπαμε κάπως "σκληρά" ή δηκτικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει καμία κακή πρόθεση απέναντι ανθρώπων με τους οποίους είμαστε στην ίδια βάρκα, άσχετα αν διαφωνούμε σε μερικά βασικά ζητήματα. Αυτό έλειπε!

Και, παιδιά, καμία υπόδειξη δεν κάναμε (π.χ. να βγάλετε το μπάνερ). Εκφράσαμε το "παράπονο" ότι δεν εξηγήσατε, έστω και με δυο λόγια, γιατί τέτοιου τύπου "δράσεις" είναι, σε τελική ανάλυση, αυτοκτονικές και η "χαρά" αυτού του "τέρατος", του καπιταλισμού.

Σε κάθε περίπτωση, χαρήκαμε που τα είπαμε και ευχαριστούμε για το σχόλιο!


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Το ξέρουμε, βρε Μάρκο, το ξέρουμε. Και, ελπίζουμε, να το ξέρεις κι εσύ! :-)


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

http://dosepasa.wordpress.com/2011/05/17/eleftheroudakis_diamartyria/#more-15389

Unknown είπε...

Καλημέρα

Ήθελα, όσο πιο σύντομα γίνεται, να πω ότι είναι πολύ πιθανό ένας οποιοσδήποτε απλός άνθρωπος, ακόμα κι ένας πιτσιρίκος, που ζει μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουμε, να αντιληφθεί και να εκφράσει απλές ή μεγάλες αλήθειες του μαρξισμού. Το λέω αυτό γιατί πολύ απλά ό,τι έχει επικρατήσει να λέγεται “μαρξισμός” είναι κατά κύριο λόγο μια εμβριθής ανάλυση της κοινωνικής πραγματικότητας που ζούμε. Δεν χρειάζεται να έχεις σπουδάσει “μαρξισμό” για να μπορείς να αντιληφθείς τις αλήθειες που τη χαρακτηρίζουν. Προφανώς κι εσείς αυτό υπαινίσσεστε όταν αναφέρεστε στον Πιτσιρίκο, τόσο κυριολεκτικά όσο και κάνοντας λογοπαίγνιο με την έννοια του ονόματός του.

Το άξιο συζήτησης είναι γιατί οι κατ' επάγγελμα ή καθ' έξιν “μαρξιστές” και μαρξολόγοι φαίνεται να “χάνουν” από τα μάτια τους τέτοιες βασικές αλήθειες.

Σκέφτομαι να αποτολμήσω μιαν υπόθεση που μπορεί να είναι και τελείως λάθος, αλλά θα την κάνω με μοναδικό σκοπό να πάει η κουβέντα λίγο παρακάτω. Αναρωτιέμαι λοιπόν, μήπως γιατί έχουμε ξεχάσει κάπου ή μπερδευτεί ως προς το τι σημαίνει ακριβώς η βασική επιταγή του μαρξισμού, να αλλάξουμε δηλαδή τον εαυτό μας κατ' αρχήν, προκειμένου να συμβάλλουμε στην αλλαγή της κοινωνίας (του κόσμου) συνολικά; Το λέω αυτό γιατί παρακολουθώντας την επικρατούσα αριστερή φρασεολογία της εποχής έχω την αίσθηση ότι, ξεπατικώνοντας τον φραστικό οίστρο του Λένιν, πλείστα όσα αριστερά ρεύματα, οργανώσεις και κόμματα μοιάζουν να επιδιώκουν τους στόχους τους ερήμην και εναντίον όλων των κοινωνικών ομάδων και στρωμάτων που δεν κατατάσσονται στον όρο “εργαζόμενοι”. Θα έχετε δει κι εσείς συνθήματα του τύπου “θάνατος στα αφεντικά” ή το εξαιρετικής αοριστίας και εμβέλειας σύνθημα: “Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη!”

Δεν μου διαφεύγει ότι, ειδικά σήμερα, ζούμε μια βάρβαρη και εξοντωτική επίθεση του χρηματιστικού κεφαλαίου σε ότι συνιστά “δημοκρατικές κατακτήσεις” και βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Και φυσικά ούτε ότι η επίθεση αυτή έχει ταξική προέλευση και κοινωνικά ερείσματα. Βιώνουμε άλλη μία, ίσως και την χειρότερη μέχρι σήμερα κρίση που προκαλείται από τις εγγενείς νομοτέλειες του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής και κοινωνικής οργάνωσης. Το ερώτημα είναι μέσα από ποιες επιλογές πολιτικής έκφρασης και πολιτικών συμμαχιών μπορούμε, όσοι συντασσόμαστε πίσω από τη σημαία της μαρξικής αντίληψης των πραγμάτων, να υπερασπιστούμε αποτελεσματικά τις κατακτήσεις που σαρώνονται καθώς και το βιοτικό μας επίπεδο που καταβαραθρώνεται.

Ο Μαρξ αποκαλύπτοντας τον καπιταλισμό σαν αιτία αυτών των κρίσεων, αποκάλυπτε ταυτόχρονα και μία πολύ σημαντική λεπτομέρεια: οι καπιταλιστές μέσα από την αντιμετώπιση των κρίσεων αυτών, ακόμα και με καταστροφές, καταφέρνουν να τις αντιμετωπίσουν επ' ωφελεία τους και, το σημαντικότερο, να μετεξελίξουν το ίδιο το σύστημά τους. Το έρημο το κίνημα των εργαζομένων πώς τα καταφέρνει πάντα και σε περίοδο κρίσης του καπιταλισμού στέκεται ανήμπορο να αντιδράσει, πόσο μάλλον να διαμορφώσει τις εξελίξεις προς όφελός του έστω και μεταρρυθμίζοντας το κοινωνικό σύστημα;

Ανώνυμος είπε...

"μήπως γιατί έχουμε ξεχάσει κάπου ή μπερδευτεί ως προς το τι σημαίνει ακριβώς η βασική επιταγή του μαρξισμού, να αλλάξουμε δηλαδή τον εαυτό μας κατ' αρχήν, προκειμένου να συμβάλλουμε στην αλλαγή της κοινωνίας (του κόσμου) συνολικά;"

Όχι, αυτό είναι Πάολο Κοέλιο. Ο Μαρξ είναι ο άλλος, με τα πιο μακριά μούσια.

anti-opportunistas

LeftG700 είπε...

Ανώνυμε φίλε (21 Δεκεμβρίου 2011 9:44 μ.μ),


Είδαμε το ποστ που μας λινκάρισες. Όμως, τι ακριβώς θέλεις να μας πεις σε σχέση (ή και όχι) με την ανάρτησή μας; Αν σου είναι εύκολο διευκρίνισέ μας το κάπως.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Αερικό,


Κατ’ αρχήν, είναι πολύ σημαντικό να διευκρινίσουμε ένα-δυο πράγματα, για να μην παρεξηγηθούμε, είτε από εσένα, είτε από οποιονδήποτε άλλον αναγνώστη/τρια.

Επ’ ουδενί λόγω θεωρούμε ότι ο μαρξισμός δεν είναι για τους ‘‘κοινούς θνητούς’’ ή ότι ένας ‘‘κοινός θνητός’’ δεν μπορεί να σκεφτεί μαρξιστικά, ακόμα κι αν δεν το γνωρίζει.

Το δεύτερο: σε καμία περίπτωση δεν στοχοποιούμε την ηλικία τού Πιτσιρίκου (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, μπορεί να είναι και κοντά στα 40!). Εκτός του ότι δεν ‘‘επενδύουμε’’ σε διαγενεακούς πολέμους, έχουμε γίνει και στόχος κάποιων απαξιωτικών σχολίων από μεγαλύτερους ακριβώς γιατί μας θεωρούν πιτσιρικαρία και άσχετους! Ακόμα κι αν ήμασταν ανόητοι να μετράμε χρόνια, δεν είμαστε τόσο πολιτικά ανόητοι να κάνουμε σε άλλους ό,τι παθαίνουμε μερικές φορές εμείς.

Στα υπόλοιπα που θίγεις:

Νομίζουμε είναι δυο. Το πρώτο, η εξήγηση που δίνεις στο ερώτημα γιατί οι ‘‘μαρξιστές’’ ξεχνάνε καμιά φορά τα βασικά. Πιστεύουμε ότι οι λόγοι είναι πολλοί και διάφοροι και δεν μπορούν εύκολα να καταγραφούν. Θα ξεχωρίζαμε δυο: 1) Στην προσπάθειά τους να αναλύσουν κριτικά τον Μαρξ και να πάνε παραπέρα (ο Μαρξ δεν τα έχει πει όλα), κάπου ‘‘χάνονται’’. Απολύτως ανθρώπινο. 2) Στην πραγματικότητα δεν ξεχνάνε. Απλώς αρχίζουν μερικά πράγματα να τα βάζουν στην πάντα, ασυνείδητα μάλλον, γιατί κατά βάθος έχουν αρχίσει να αμφιβάλουν γι’ αυτά. Τώρα, όσο αφορά στους συγκεκριμένους φίλους τού Δώσε Πάσα, όπως υπαινισσόμαστε και στο ποστ, αυτή η συγκεκριμένη λησμοσύνη οφείλεται μάλλον στην προσπάθειά τους να αποφύγουν τον ρόλο τού ‘‘καθοδηγητή’’ τού κινήματος. Με βάση και τις εμπειρίες τού 20ου αιώνα, αυτό το κατανοούμε. Δεν μπορούμε όμως να συμφωνήσουμε. Υπάρχουν καθοδηγήσεις και ‘‘καθοδηγήσεις’’. Ο φόβος να μη ξεπέσεις στη δεύτερη κατηγορία δεν είναι λόγος να αυτοπαραιτηθείς από τη βοήθεια που υποχρεούσαι να δώσεις σε ανθρώπους 100% δικούς μας, αλλά με χαμηλότερο ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο. Διότι τότε δεν θα κάνεις λάθος μεν, αλλά δεν υπάρχεις καν, παρά μόνο σε πρακτικά ζητήματα της πολιτικής δράσης. Αλλά ξέρουμε ότι έχουμε ανάγκη και τη θεωρία, έτσι δεν είναι;

Το δεύτερο που θίγεις είναι γενικά η πολιτική συμμαχιών μέσα όχι μόνο από το ταξικό πρίσμα, αν κατάλαβα καλά, αλλά και από ζητήματα υπεράσπισης δημοκρατικών δικαιωμάτων κατακτημένων μέσω τής αστικής δημοκρατίας. Συμμεριζόμαστε τον προβληματισμό σου, Έχουμε την εντύπωση όμως ότι η Αριστερά δεν τα πηγαίνει και χάλια στο συγκεκριμένο ζήτημα. Φυσικά, θα μπορούσε και πρέπει να μπορέσει να τα πάει καλύτερα. Όσο για τα συνθήματα που αναφέρεις, έχουμε την πεποίθηση ότι αυτά είναι καμώματα της άγριας αναρχίας που, με τη βοήθεια και των διαφόρων καλοθελητών, τα λούζεται και η Αριστερά. Εδώ υπάρχει πρόβλημα: πώς να ξεχωρίσεις από τέτοιου τύπου προσεγγίσεις, χωρίς όμως και να αποκοπείς από την πιτσιρικαρία που λόγω ηλικίας διαπνέεται από μια γενική αντιεξουσιαστική διάθεση. Δεν είναι εύκολο.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλοι anti-opportunistas,


:-)


Τα λέμε

Unknown είπε...

Η διευκρινήσεις που κάνατε δεν ήταν καθόλου αναγκαίες. Και ο λόγος και το πνεύμα σας ήταν πεντακάθαρα. Κανένα πρόβλημα. Άσε που μου αρέσει και το χιούμορ σας.

Στα άλλα τώρα. Χαίρομαι καταρχάς που συμφωνούμε στη διαπίστωση πως οι “μαρξιστές ξεχνάνε καμιά φορά τα βασικά”. Μόνο που φοβάμαι πως αυτό που εσείς χαρακτηρίζετε σαν περιστασιακό, έχει μετεξελιχθεί σε χρόνιο, αν και ειλικρινά το απεύχομαι. Να παραβλέψω πως έτσι που το είπατε μοιάζει και λίγο με μομφή στον Μαρξ για μισές δουλειές (δεν τα είπε και όλα). Αλλά το να ασχολείται υπερβολικά η Αριστερά να ανακαλύψει τα κενά στη θεωρία του Μαρξ, αφού διαπίστωσε (αλήθεια από πότε;) ότι “ο Μαρξ δεν τα έχει πει όλα” κατά τη γνώμη μου σημαίνει ότι η Αριστερά στον τόπο μας έχει χάσει την πολιτική της ταυτότητα και έχει μετατραπεί, και μάλιστα σε πολύ φαρδύ, όμιλο συζητήσεων. Δε λέω αναγκαίοι είναι και αυτοί αλλά όχι και ό,τι καλύτερο για την πολιτική δουλειά.

Επίσης θα συμφωνήσω με τη πιθανότητα που επισημαίνετε: να μην ξεχνά, δηλαδή, η Αριστερά, τα βασικά αλλά απλά κάποια από αυτά να τα αφήνει στην άκρη -ασυνείδητα όπως λέτε- αφού υπάρχουν αμφιβολίες για αυτά. Μάλιστα έχω προσέξει, για παράδειγμα, εδώ και πολύ καιρό ότι δεν ακούω τίποτα περί “δικτατορίας του προλεταριάτου”. Εννοώ σαν πολιτικό ζητούμενο και όχι σαν θεωρητικό ζήτημα. Και οι μεν “αναθεωρητικοί” έχουν πει πολλά σχετικά, αλλά οι “ορθόδοξοι” δεν μου φαίνεται ότι επιθυμούν και πολλή συζήτηση περί αυτού. Το έχουν βάλει σαν να λέμε “στο ψυγείο”... Όμως με κάτι τέτοια θέματα χαμένα στην ασάφεια θεωρητικών συζητήσεων ή απλά στο “ψυγείο” η πολιτική έκφραση της Αριστεράς συνολικά μέσα στην κοινωνία, στερείται πειθούς και χάνει σε εμπιστοσύνη.

Κι εδώ είμαστε. Το πρόβλημα μου -και νομίζω πρόβλημα κάθε μαρξιστή που τον καίει το πολιτικό γίγνεσθαι στον τόπο μας- είναι η πολιτική καχεξία της Αριστεράς. Καχεξία που φτάνει στα όρια της ανυπαρξίας. Και δεν εννοώ εδώ την φυσική ύπαρξη ατόμων, ομάδων, οργανώσεων και κομμάτων. Εννοώ την δυνατότητα όλων αυτών να ορίσουν την πολιτική ατζέντα στον τόπο μας και την ικανότητά τους να αναπτύξουν πρωτοβουλίες που να συσπειρώνουν κοινωνικές δυνάμεις όχι μόνο στη βάση της απελπισίας τους αλλά στη βάση μιας προοπτικής που να τις διακινεί και να τις εμπνέει.

Unknown είπε...

@ Ανώνυμος (anti-opportounistas)

Σίγουρα κάτι έξυπνο θα υπονοείτε με αυτό που σημειώσατε κάτω από απόσπασμα κειμένου μου. Το κακό είναι ότι δεν μπορώ να το καταλάβω για να γελάσω κι εγώ...

Φιλικά

LeftG700 είπε...

Φίλε Αερικό,


Προς το παρόν (γιατί αργότερα θα ξαναμιλήσουμε μαζί), δυο λόγια διευκρινιστικά για το σχόλιό σου στους anti-opportounistas:

Εντάξει, είναι, καμιά φορά, λίγο ..."μπήχτες"! ;-) Και σ' εμάς το έχουν κάνει.[***] Όμως, χωρίς να έχουν κακία και χωρίς τίποτε το προσωπικό. Πάνω απ' όλα: είναι δικά μας παιδιά! (δεν εννοούμε ότι τους ξέρουμε, εννοούμε δικά μας, αριστερά! ;-) ).


Τα λέμε


[***] Εμάς ειδικά δεν μας παίρνει σε καμία περίπτωση να γκρινιάξουμε! ;-) Το κάνουμε κι εμείς συχνά, αλλά, όπως κι εκείνοι, έτσι κι εμείς: χωρίς κακία και χωρίς τίποτε το προσωπικό.

Unknown είπε...

Αν "αυτά" ήταν τα μόνα που έχουν παρανοήσει στο ΣΥΝ, τόσο κείμενο θα ήταν σπατάλη...αλλά είναι τσιγκουνιά.

LeftG700 είπε...

Φίλε Corto Malteze,


Κατ' αρχήν, καλώς ήρθες (δεν νομίζω να μας έχεις ξαναεπισκεφτεί, αλλά δεν βάζω και στοίχημα κιόλας...).

Κατά δεύτερον, μια "αποκατάσταση": απ' όσο ξέρουμε, τα παιδιά τού Δώσε Πάσα, αν και λειτουργούσαν (άτυπα) για μεγάλο διάστημα εντός ΣΥΡΙΖΑ, έχουν αρκετά μεγάλη απόσταση από τον ΣΥΝ. Αυτό, απλώς για την τάξη που λένε... :-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Αερικό,


Όταν γράψαμε για τον παππού «δεν τα είπε όλα» το εννοούσαμε με διπλή σημασία: α) δεν τα είπε όλα (κυριολεκτικά· π.χ. δεν μας είπε ποτέ με κάποιες περισσότερες λεπτομέρειες πώς σκεπτόταν την 1η βαθμίδα τού κομμουνισμού, τον σοσιαλισμό) και β) δεν τα είπε όλα σωστά (αυτό το δεύτερο είναι γεγονός: σε μερικά πράγματα έπεσε έξω· επιπλέον: για έναν υλιστή, δεν πρέπει να είναι δεδομένο πως κανένας άνθρωπος δεν είναι …Θεός;). Μετά από αυτές τις εξηγήσεις, ελπίζουμε να έρθουν τα πράγματα στη θέση τους και η ‘‘απογοήτευσή’’ σου να διαλυθεί.

Για το παράδειγμα που φέρνεις (δικτατορία τού προλεταριάτου):

Έχουμε τη γνώμη ότι, όσο τα σχετικά ζητήματα εργατικής εξουσίας (στην ευρύτητά τους όμως) δεν έχουν συζητηθεί όσο πρέπει σε θεωρητικό επίπεδο, δεν μπορεί η Αριστερά να απευθυνθεί σε ευρύτερα ακροατήρια μιλώντας γι’ αυτά. Και η αλήθεια είναι ότι, υπό το φως (κ α ι το βάρος) τών εξελίξεων στους σοσιαλισμούς τού 20ου αιώνα, είναι πολλά αυτά που πρέπει να συζητηθούν και σε βάθος. Σε επίπεδο διακήρυξης γενικών θέσεων, εμείς το έχουμε ‘‘επιλύσει’’ (κολοκύθια μετά ριγάνεως!) με την προσέγγιση που ακολουθούμε στο κείμενο της ταυτότητάς μας. Θα μας πεις, ίσως, ότι δεν λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Η ‘‘θεωρία’’ μας: αν μια συγκεκριμένη διατύπωση έχει ‘‘καεί’’, πόσο έξυπνο ή αποτελεσματικό είναι να επιμένεις σ’ αυτήν; Η ψυχολογία, που δεν είχε αναπτυχθεί στα χρόνια που γραφότανε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, μάς λέει: όχι και τόσο…

Για την αδυναμία της Αριστεράς να ορίσει την ατζέντα; Ας μη πούμε τίποτε… Ήδη, μπήκαμε και επισήμως σε γιορτή κι ας μη τη …χαλάσουμε! ;-)


Τα λέμε

Unknown είπε...

Φίλοι λέφτ-ηδες

μεγάλη η χάρη μου να κάθεστε περασμένα μεσάνυχτα να μου απαντήσετε... Το εκτιμώ.

Για τον Μαρξ πιστεύω και ότι “δεν τα είπε όλα” αλλά και πως ότι είχε να πει το είπε ολοκληρωμένα και καθαρά. Το πρώτο γιατί έτσι κι αλλιώς κάποια δουλειά έπρεπε να κάνουμε κι εμείς οι μεταγενέστεροι και το δεύτερο επειδή η προτροπή του για συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης ήταν σαφής, πλήρης και τεκμηριωμένη (ιστορικός και διαλεκτικός υλισμός).

Στο άλλο, για τις διατυπώσεις που “έχουν καεί”, κρατάω σημείωση να το κουβεντιάσουμε μιαν άλλη φορά, μιας και δεν νομίζω ότι είναι θέμα μόνον διατυπώσεων. Ούτε φυσικά και εξυπνάδας ή αποτελεσματικότητας (για να τα λέμε όλα :-)...

Όμως! Όμως μέρα γιορτινή και έχοντας έτσι κι αλλιώς (μόνο) καλά αισθήματα για την παρέα σας σας χαιρετώ. Να είστε καλά και καλά να περνάτε :-)

και φυσικά να τα λέμε...

LeftG700 είπε...

Φίλε Αερικό,


Αφού σου υπενθυμίσουμε ότι εμείς κάναμε λόγο για δ ι α τ ύ π ω σ η (άρα, σε τελική ανάλυση, για ορολογία), να σε ευχαριστήσουμε πολύ για τις ευχές σου και να σου στείλουμε τις δικές μας!


Τα λέμε


ΥΓ Ό,τι συζητείται επιλύεται. Έτσι ακριβώς.

ΥΓ2 Καλοσύνη σου να σημειώνεις τον όποιο κόπο συνεπάγεται ένα μεταμεσονύχτιο σχόλιο. Όμως: δεν είναι στοιχειώδης υποχρέωση η συνομιλία με όσους μας επισκέπτονται και καταθέτουν την άποψή τους; Αν το δεις έτσι (κι εμείς έτσι το βλέπουμε), δεν υπάρχει και κανένας ιδιαίτερος λόγος εντυπωσιασμού, για να τα λέμε όλα!... :-)