Case No 28.783: Alekos S. Halvatzis vs. the Party, the Party vs. Alekos S. Halvatzis, or what?

(Μετά από αρκετή καθυστέρηση και με την επιβεβλημένη παρεμβολή ενός post, προσωπικού χαρακτήρα μεν, πολιτικού υπόβαθρου δε, προχωρούμε στην ανάπτυξη του θέματος, του οποίου δώσαμε μία πρόγευση δύο αναρτήσεις πίσω.)

Για όσους δεν ξέρουν την ιστορία: Ο Αλέκος Χαλβατζής, γιός του γνωστού ηγετικού στελέχους τού ΚΚΕ Σπύρου Χαλβατζή, μέλος τής ΚΝΕ από το 1993, μέλος τού Κεντρικού Συμβουλίου της (1997 – 2006), μέλος τού Γραφείου τού ΚΣ (2001 – 2006) και, τα τελευταία χρόνια, αποσπασμένος στο Τμήμα Διαφώτισης της Κεντρικής Επιτροπής, αποχώρησε από το ΚΚΕ τον Σεπτέμβριο του 2010. Το γεγονός το γνωστοποίησε ο ίδιος μέσω προσωπικού blog δύο μήνες μετά, εκθέτοντας πολύ συνοπτικά, αλλά, παρ’ όλα αυτά, αρκετά  διαφωτιστικά, τους λόγους αυτής τής απόφασης.

14 μήνες μετά και πριν λίγες ημέρες, στις 18 Φεβρουαρίου, αποκάλυψε όλα τα σημαντικά πώς και γιατί της αποχώρησής του, δημοσιοποιώντας, πάλι μέσω του blog του, μια μακροσκελέστατη επιστολή που είχε απευθύνει από τον Μάιο τού 2010προς την Κεντρική Επιτροπή και την Επιτροπή Κομματικού Ελέγχου τού ΚΚΕ με την οποία προέβαινε σε σοβαρότατες αιτιάσεις σχετικά με συγκεκριμένες δυσλειτουργίες τού κόμματος σε βασικά, βασικότατα ζητήματα. Οι αιτιάσεις αυτές απορρίφθηκαν στο σύνολό τους. Ο Αλέκος Χαλβατζής (ΑΧ) δημοσιοποίησε επίσης και το σκεπτικό τής απορριπτικής απάντησης της ΚΕ, το οποίο συνοδευόταν και από σφοδρή κριτική προς τον ίδιο, κριτική που, κατά την άποψή του, ήταν ανυπόστατη, αστήρικτη και συκοφαντική. Λίγες ημέρες μετά την απόρριψη, σύμφωνα με τις διηγήσεις τού ίδιου, ανακοίνωσε σε σχετική, ενημερωτική συνεδρίαση της Κομματικής Οργάνωσης Βάσης, στην οποία ανήκε, την αποχώρησή του.

Η συνοπτική εικόνα

Όπως ήδη είπαμε κι όπως μπορεί να διαπιστώσατε όσοι μπήκατε στο ιστολόγιό του, η επιστολή τού ΑΧ είναι πολυσέλιδη (αξίζει όμως να τη διαβάσετε προσεκτικά, με πρώτη ευκαιρία). Η καταγγελτική κριτική που ασκεί επικεντρώνεται:

α) στους δομικά προβληματικούς τρόπους δουλειάς και παρέμβασης στους μαζικούς χώρους,

β) στην υποχώρηση της δράσης μελών και οργανώσεων και την υποκατάσταση της δράσης από απλώς θεαματικούς ακτιβισμούς,

γ) στην οργανωτική αποδυνάμωση και αριθμητική συρρίκνωση της ΚΝΕ,

δ) στη διολίσθηση σε θέσεις και αναλύσεις διαφορετικές από τις αποφάσεις διαφόρων οργάνων, συνεδρίων κ.λπ., που αφορούν σε στρατηγικά ζητήματα και συνεπώς δημιουργούν συγχύσεις και αποπροσανατολίζουν την πολιτικο-ιδεολογική παρέμβαση του κόμματος και

ε) την παραβίαση της εσωκομματικής δημοκρατίας, συνεπώς την υπονόμευση της βασικής αρχής λειτουργίας του, τού δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ΑΧ κάνει λόγο για εκτροπή τού κόμματος από την αποστολή του, την οποία και αποδίδει σε σταδιακή αναρρίχηση ανίκανων στελεχών σε ηγετικές θέσεις, όπου και κατέχουν πλέον την πλειοψηφία, επιρρίπτοντας ευθύνες γι’ αυτή την κατάσταση μέχρι τού βαθμού τής συνέργειας ακόμα και στην ίδια την Αλέκα Παπαρήγα. Τέλος, ο ΑΧ κάνει σαφές σε όλους τους τόνους και σε πολλά σημεία ότι παραμένει κομμουνιστής, πιστός στις αρχές τού επιστημονικού σοσιαλισμού και του μαρξισμού-λενινισμού και σταθερά προσανατολισμένος στην ‘‘κλασική’’ αντίληψη της οργάνωσης και καθοδήγησης της εργατικής τάξης σε και από ένα(1) κομμουνιστικό κόμμα.

Από όλα τα παραπάνω, η εξέταση των οποίων απαιτεί τουλάχιστον μια ανάρτηση για το καθένα (για το δ τουλάχιστον δύο), αλλά και συγκεκριμένες πληροφορίες και πραγματολογικό υλικό που δεν είναι εύκολο να συγκεντρωθούν, θα μας απασχολήσει μόνο το τελευταίο: η εσωκομματική δημοκρατία. Να πούμε μόνο συνοπτικά ότι στα γραφόμενα από τον ΑΧ είδαμε πολλές ενδιαφέρουσες σκέψεις, μια σταθερή εμπιστοσύνη στη βάση τού κόμματος (κάτι αντίστοιχο με τη μαοϊκή ρήση «να εμπιστευόμαστε το λαό», που συχνά υπενθυμίζουμε κι εμείς) —την οποία όμως δεν ‘‘χαϊδεύει’’, καθώς εμμέσως πλην σαφώς την καλεί να αναλάβει την ευθύνη και υποχρέωση συνάμα άρθρωσης κριτικού λόγου— μαζί με μια βαθιά πεποίθηση ότι η αλήθεια, ακόμα κι αν πονάει, πρέπει να συζητιέται ανοιχτά. Από την άλλη, είδαμε και αρκετές ασάφειες ή γενικόλογες τοποθετήσεις, χωρίς τη διευκρίνιση των οποίων, προφανώς από τον ίδιον, δεν μπορούμε εμείς τουλάχιστον να σχηματίσουμε ολοκληρωμένη εικόνα  για  τις απόψεις του. Όπως είδαμε και μια ολιστικά νομοτελειακή αντίληψη για την κίνηση της Ιστορίας που φαίνεται να τον διακατέχει, κάτι που μας βρίσκει κατηγορηματικά αντίθετους, καθώς και τις θετικές αναφορές του στον ξεπερασμένο, αχρείαστο και από πολλές πλευρές προβληματικό στις σύγχρονες συνθήκες θετικίζοντα όρο τού «επιστημονικού σοσιαλισμού». Τέλος, να πούμε ότι ο ΑΧ δεν αποφεύγει το λάθος να δημιουργήσει την αίσθηση και μιας κάποιας συνωμοσίας που κατ’ αυτόν έχει εξυφανθεί εντός τού κόμματος, λάθος που, εκτός άλλων, υπονομεύει και τη δική του προσπάθεια να επιστήσει την προσοχή τών μελών και των φίλων τού κόμματος σε αίτια και διαδικασίες που οδήγησαν στην εκτροπή από την αποστολή του. Μετά από αυτά τα γενικά και συνοπτικά σχόλια, ας έρθουμε σε αυτό που, από όσα θίγει ο ΑΧ, θα μας απασχολήσει και το οποίο, αν και εστιάζει σε ένα κομμουνιστικό κόμμα που λειτουργεί με βάση την αρχή τού δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, έχει ευρύτερη σημασία για τη λειτουργία τών αριστερών κομμάτων.

Τυπική δημοκρατία – Ανεξέλεγκτος συγκεντρωτισμός

Αυτός ο υπότιτλος συνοψίζει την κριτική τού ΑΧ σχετικά με τους πραγματικούς όρους υπό τους οποίους εφαρμόζεται στην πράξη τα τελευταία χρόνια η αρχή τού δημοκρατικού συγκεντρωτισμού στο ΚΚΕ. Πράγματι:

Και το τελευταίο μέλος έχει κάθε δικαίωμα να ασκήσει κριτική για οτιδήποτε και προς τον οποιονδήποτε μέσα στα κομματικά όργανα. Αυτό επιβεβαιώνεται πανηγυρικά από τον ίδιον τον ΑΧ όταν γράφει κατ’ επανάληψη στα κείμενά του πως πάντα έλεγε τις κριτικές απόψεις του μέσα στο κόμμα ανοιχτά και καθαρά. Έχει ακόμα το δικαίωμα, όπως επίσης πανηγυρικά αποδεικνύεται από την περίπτωσή του, να απευθύνεται στα ανώτερα όργανα τού κόμματος, φτάνοντας μέχρι τα ανώτατα (εκτός Συνεδρίων), την ΚΕ και το ΠΓ, για να επισημάνει αδυναμίες, λάθη και παραλείψεις και να ζητήσει εξηγήσεις. Να ζητήσει εξηγήσεις ακόμα και για αδυναμίες, λάθη και παραλείψεις που, κατά την άποψή του, ισοδυναμούν με εκτροπή!

Δεν τα αρνείται όλα αυτά ο ΑΧ, θα ήταν ανόητος να αυτοδιαψεύδεται τόσο οικτρά από το ίδιο του το γραπτό. Λέει όμως το άλλο:

Υποστηρίζει ότι στην πράξη, στην καθημερινή λειτουργία τού κόμματος, η κριτική στάση τών μελών, (που για εμάς είναι πρώτα υποχρέωση και μετά δικαίωμα σε ένα αριστερό κόμμα), όχι μόνο δεν καλλιεργείται και δεν ενθαρρύνεται, αλλά, αντίθετα, υπονομεύεται και αποθαρρύνεται παντοιοτρόπως. Με τα δικά του λόγια και τονισμούς:

“Σκιάχτρα”: Οι υπαρκτές δυσκολίες της ταξικής πάλης, η επίθεση του ταξικού εχθρού ή πολιτικών αντιπάλων, αξιοποιούνται έντεχνα για τη χειραγώγηση του Κομματικού δυναμικού. Οι όροι «αντικομμουνισμός», «οπορτουνισμός», «προβοκάτσια», «φραξιονισμός» ακούγονται διαρκώς για να περιγράψουν περιστατικά που μάλιστα εντελώς αστήρικτα παρουσιάζονται ως πρωτοφανή στην ιστορία. Συχνά-πυκνά χρησιμοποιούνται οι παραπάνω όροι με το παραμικρό και καταχρηστικά, με αποτέλεσμα να ευτελίζονται (κατά τη γνωστή ιστορία «λύκοι στα αρνιά») και όταν έρθει η ώρα να τους χρησιμοποιήσουμε στα αλήθεια ο κόσμος λέει «καλά μας τα ξανάπατε». Ακόμα και όταν χρησιμοποιούνται εύλογα, δεν τεκμηριώνονται ούτε εξηγούνται επαρκώς. Τελικά συνειδητά χρησιμοποιούνται ως σκιάχτρα: οποιαδήποτε άποψη δεν είναι αρεστή, επιχειρείται να ταυτιστεί με μια “κραγμένη” για το ΚΚΕ άποψη και τους πομπούς της,

●  διαφωνείς με κάποια εκτίμηση για το σοσιαλισμό —«αυτά τα λέει η Ελευθεροτυπία και ο Ρούσσης»,

● έχεις παρατηρήσεις για το ΠΑΜΕ —«αυτά τα λέει ο Παναγόπουλος, η εργοδοσία και ο ΣΥΝ» ,

Παράλληλα ως απόλυτο κριτήριο της ορθότητας της γραμμής παρουσιάζεται η επίθεση από τα αστικά ΜΜΕ. Πράγμα που δεν είναι πάντα σωστό γιατί δεν είναι όλα τα ΜΜΕ χαζά, οι πιο ικανοί προπαγανδιστές πιάνονται και από υπαρκτές αδυναμίες-λάθη για να στηρίξουν την συνολική, ισοπεδωτική, αντικομμουνιστική επίθεση τους που φυσικά δεν μπορεί να σταθεί αλλιώς.

Ενώ θα πρέπει να επισημανθεί ότι πλέον δεν είναι σπάνιες κατά καιρούς και κατά περίπτωση οι “επιθέσεις φιλίας” από τον Αστικό Τύπο στο ΚΚΕ και στο ΠΑΜΕ με προβολή και εκθειαστικά σχόλια.

Οι παραβιάσεις στη λειτουργία διαμορφώνουν ένα νοσηρό κλίμα. Υπάρχει νέα αντίληψη για την επαγρύπνηση: «είμαστε όλοι ύποπτοι» και ιδεολογικός τραμπουκισμός με βάση το σχήμα:

●  όποιος ρωτάει πολλά είναι περίεργος

●  όποιος είναι περίεργος μάλλον διαφωνεί

●  όποιος διαφωνεί μάλλον επηρεάζεται

●  όποιος επηρεάζεται είναι τελικά οπορτουνιστής

● αν είσαι οπορτουνιστής “προφανώς” θα γίνεις και φραξιονιστής

●  και “όλοι ξέρουμε” ότι από φραξιονιστής λίγο θες για να γίνεις πράκτορας (αν δεν είσαι ήδη).

Στελέχη από θέση ισχύος “ενημερώνουν” για συντρόφους, ποινές κλπ κατά το δοκούν πέρα από αποφάσεις με βάση υποψίες, προσωπικές απόψεις, καταγγελίες.

Με χαρακτηριστική ευκολία και με ασαφείς διατυπώσεις τσουβαλιάζονται άνθρωποι, απόψεις, κατηγορίες.

 Δεν θέλει και πολύ φιλοσοφία για να καταλάβει κανείς ότι, στο βαθμό που οι παραπάνω καταστάσεις αληθεύουν, το πρακτικό αποτέλεσμα είναι να εγκαθιδρύεται ένας απολυταρχικός, ανεξέλεγκτος συγκεντρωτισμός εκτός ουσιαστικής και αποτελεσματικής κριτικής. Κι αυτό, στα συμφραζόμενα της καθημερινής λειτουργίας τού κόμματος, σημαίνει ένα ‘‘θωρακισμένο’’ Πολιτικό Γραφείο και μια ‘‘κατάφρακτη’’ Κεντρική Επιτροπή (αυτά τα όργανα καθοδηγούν ένα κομμουνιστικό κόμμα στο συντριπτικό μέρος τού εκτυλισσόμενου χρόνου) έναντι των κατώτερων στελεχών και των απλών μελών, τα οποία καλούνται να επιλέξουν μεταξύ τού να λειτουργούν είτε ως ‘‘γραμμιτζήδες’’, είτε ως ‘‘στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα κι αγέλαστα’’.

Déjà vu

Τίποτε από όλα όσα καταγγέλλει ο ΑΧ δεν μας εξέπληξε. Όχι γιατί δεν είναι σοκαριστικά ή γιατί δεν έχουμε την ικανότητα να καταλάβουμε τις καταστρεπτικές συνέπειες που έχουν για ένα οποιοδήποτε κομμουνιστικό ή άλλο αριστερό κόμμα ή οργάνωση που λειτουργεί με βάση τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Αλλά γιατί, απλούστατα, τα έχουμε ακούσει  δεκάδες άλλες φορές από ανθρώπους που έζησαν το ΚΚΕ μετά τη μεταπολίτευση του 1974. Κάνα δυο από εμάς, τα έχουμε ακούσει μέσα στην οικογένειά μας ή από συγγενείς μας. Άλλοι τα έχουμε ακούσει από παλιούς ‘‘αποστρατευμένους’’ αριστερούς —αλλά πάντα αριστερούς— στην πλειοψηφία τους κάποτε μέλη τού ΚΚΕ, πολλοί από τους οποίους παραμένουν και τώρα ψηφοφόροι του. Και είχαμε την τύχη να ακούσουμε μαρτυρίες και για παλαιότερες εποχές, όπως αυτές που ακούσαμε από τον Καπετάνιο μας, που ένα βράδυ έφυγε από το αμπρί τού ‘‘Εθνικού’’ Στρατού εκεί στο Γράμμο, για να περάσει απέναντι στους δικούς του. Στους ίδιους δικούς του που λίγα χρόνια μετά τον κυνήγησαν στην Πολωνία, για να τον σώσει ο καθηγητής του στο Πανεπιστήμιο και μέλος τού Ενωμένου Εργατικού Κόμματος Πολωνίας, κρύβοντάς τον για βδομάδες στο σπίτι του. Και εκτός από αυτά που έχουμε ακούσει, δεν έχουμε διαβάσει τι γινόταν μετά την ήττα τού ’49 όπου, αντί τής ανοιχτής συζήτησης για την τραγική κατάληξη, οι διαγραφές και οι καταγγελίες για ‘‘λιπόψυχους’’, ‘‘ηττοπαθείς’’ και ‘‘υπόπτους’’, αν όχι ‘‘πράκτορες’’ διαδεχόντουσαν η μία την άλλη, με κορυφαία στη διαρκή τραγωδία την περίπτωση τού Κώστα Καραγιώργη; Και δεν ξέρουμε τι έγινε στην Τασκένδη το 1955, όπου οι χθεσινοί ‘‘ζαχαριαδικοί’’-θύτες μετατράπηκαν εν μία νυκτί σε θύματα; Γιατί λοιπόν να  μας εκπλήξουν τα όσα λέει ο ΑΧ;

Μα ακόμα κι αν δεν τα ξέραμε όλα αυτά, ακόμα κι αν εμείς οι πέντε είχαμε γεννηθεί ταυτόχρονα με αυτό το blog, και πάλι δεν θα νιώθαμε πολύ μεγάλη έκπληξη. Για διαβάστε ένα σχόλιο κάποιου αναγνώστη μας, που υπογράφει με το ίδιο μικρό όνομα του ΑΧ, από την πιο διαβασμένη ανάρτησή μας («Ανοιχτή επιστολή προς την ηγεσία, τα στελέχη, τα μέλη και τους οπαδούς τού ΚΚΕ»). Είναι το τελευταίο σχόλιο που έχει κατατεθεί εκεί, μήνες και μήνες μετά (το παραθέτουμε αυτολεξεί με κάποιες δικές μας ορθογραφικές και συντακτικές παρεμβάσεις).

Ανώνυμος είπε...

Ανήκα μέχρι πριν από λίγο στην ΚΝΕ και μάλιστα ήμουν στο Τομεακό Γραφείο Καθοδήγησης των μαθητών. Διαγράφηκα με απαράδεκτο και φασιστικό αλλά και αντικαταστατικό τρόπο, επειδή πρότεινα κάτι βέβηλο —συνεργασία του ΚΚΕ με την ευρύτερη Αριστερά, τουλάχιστον όπου υπάρχει σύγκλιση στα συνδικάτα και στα κινήματα. Με έβγαλαν προβοκάτορα μέχρι και πράκτορα άλλου κόμματος —σήμερα είμαι στην εξωκοινωβουλευτική Αριστερά, δεν λέω πού ακριβώς, δεν θέλω να κάνω διαφήμιση. Δυστυχώς το ΚΚΕ όχι μόνο δεν μαθαίνει από τα λάθη του, κάνει τα ίδια. Αν και διαφωνούμε σε πολλά, τουλάχιστον με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπάρχει σύγκλιση, έστω και σε κινηματικό επίπεδο, στον δρόμο, στον σύλλογο, στο συνδικάτο, όπου συμφωνούμε είμαστε μαζί. Το ΚΚΕ ως φάντασμα του Σταλινικού του παρελθόντος, και πρόσφατα μέλλοντος, πορεύεται μόνο. Ας μην έχετε αυταπάτες, δυστυχώς.

Φιλικά-συντροφικά, Αλέκος. (7 Δεκεμβρίου 2011 4.59 Π.Μ.)

Hey, hey, hey! The Court is now in session!

Όπως ήταν απολύτως αναμενόμενο, η δημοσίευση της επιστολής τού ΑΧ στις 18 Φεβρουαρίου που επανέφερε το ζήτημα στο προσκήνιο δεν προκάλεσε κάποια επίσημη και άμεση απάντηση από το ΚΚΕ. Υπήρξε όμως μία έμμεση, μέσα από ένα μεγάλο άρθρο τού Δημήτρη Γόντικα (ΔΓ) που δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» στις 29 Φεβρουαρίου. Το άρθρο, με πρόσχημα τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ (που θα γίνει όμως σε …έξι χρόνια!), ήταν ένα τυπικό δείγμα ‘‘κομματικοπατριωτικού’’ λόγου και εστίαζε στην ανώτερη ηθική στάση που σηματοδοτεί η αταλάντευτη και συνεπής στράτευση με το κομμουνιστικό κόμμα και η πίστη στις αξίες τού κομμουνισμού με παράλληλες αναφορές σε όσους, εξ αιτίας των δυσκολιών τού ταξικού αγώνα, εγκατέλειψαν το ΚΚΕ, από τους οποίους «αρκετοί πέρασαν απέναντι και πολέμησαν το Κόμμα ή το πολεμούν από αντίπαλες θέσεις ή από εχθρικές προς το Κόμμα ιδέες και αρχές και ιδιαίτερα όσοι διώχθηκαν από το Κόμμα ύστερα από συστηματική και σκόπιμη παραβίαση του Καταστατικού, των κανόνων και αρχών λειτουργίας». Σε όλη αυτή την αφήγηση, δομημένη βεβαίως στη στερεοτυπική και στρεβλή κατά τη γνώμη μας αντίληψη της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ περί κόμματος-Θεού, από την οποία όμως δεν έλειπαν (να σημειωθεί αυτό) και αυτοκριτικές αναφορές στην ανάγκη για «πλούσια συζήτηση στις Κομματικές Οργανώσεις Βάσης», το όνομα του ΑΧ δεν υπήρχε πουθενά. Υπήρχε όμως η ‘‘φωτογραφία’’ του —αν και σε ‘‘κάδρο’’ όχι απολύτως σαφές: είναι από αυτούς που δεν άντεξαν και εγκατέλειψαν τον αγώνα, ή από αυτούς που, επιπλέον, πέρασαν και απέναντι, χωρίς μάλιστα να διευκρινίζεται τι ακριβώς σημαίνει αυτό το απέναντι; Σε κάθε περίπτωση, άσχετα αν τέτοιου τύπου υμνολογίες προς το κόμμα ωθούν αντικειμενικά τα μέλη του και τους οπαδούς του σε υπερασπιστικές στάσεις παρόμοιες με του σκαντζόχοιρου, εκείνο που δεν υπήρχε στο άρθρο τού ΔΓ ήταν οποιεσδήποτε αιχμές που να επαναφέρουν στο προσκήνιο το ‘‘αγαπημένο’’ μοτίβο πολλών αριστερών, αυτό τής πρακτορολογίας, και να προσανατολίζουν στη σκέψη ότι ο ΑΧ έδρασε ως εσωτερικός εχθρός τού κόμματος.

Στο διαδίκτυο όμως, που τα στόματα άνοιξαν κάπως περισσότερο, καθώς στις  σχετικές αναρτήσεις οι οποίες ανέβηκαν σε blogs προσκείμενα στο ΚΚΕ τα σχόλια πήγαν σύννεφο —σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις έπεσαν και βροχή!—, η γενική εικόνα ήταν διαφορετική. Σε αντίθεση με τον ΔΓ, ο οποίος, αν και ‘‘σκληροπυρηνικός’’ σύμφωνα με όλες τις διηγήσεις, ήταν προσεκτικός στις διατυπώσεις του, ο ΑΧ ‘‘κρεμάστηκε στο τσιγκέλι’’. Και ήταν μια αποκαρδίωση για εμάς —προσωρινή όμως—, που συχνά-πυκνά γράφουμε πως εμπιστευόμαστε το λαό…

Στις συζητήσεις που έγιναν περίσσεψε η απαξίωση, η περιφρόνηση, η λοιδορία. Ακόμα και με αφορμή τα μακριά μαλλιά τού ΑΧ στα φοιτητικά του χρόνια, γράφτηκαν κουβέντες όπως «Αυτά παθαίνεις όταν εμπιστεύεσαι σε θέση ευθύνης έναν κοτσιδάκια...», ή «Το τίμιο παλικάρι επαλείφει μαλακτικό στην πλούσια κόμη.»!!! Ενώ άλλους τους έπιασε το αντι-οικογενειακοκρατικό τους («Ποιος είναι καλοί μου άνθρωποι ο Αλέκος; Έπρεπε να τον ξέρω;») κι άλλοι, παρά το γεγονός πως έγραψαν «Ο τρόπος λειτουργίας του ΚΚΕ είναι κάτι το οποίο με έχει απασχολήσει και στεναχωρήσει πολλές φορές προσωπικά. Και θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά σπουδαίο θέμα.», άφησαν αιχμές για ‘‘ιδιαίτερη μεταχείρισή’’ του όσο ήταν στο κόμμα… (Άραγε, όσο ήταν στο κόμμα ο ΑΧ, ασκούσαν κριτική για την ‘‘ιδιαίτερη μεταχείρισή’’ του;)

Τι πυροδότησε όλη αυτή την ανθρωποφαγία; Το γεγονός ότι ο ΑΧ, στέλεχος της ΚΝΕ και του ΚΚΕ για πολλά χρόνια, μίλησε δημοσία και, επομένως, έδωσε τροφή στους εχθρούς τού ΚΚΕ (δημοσιεύματα σε «Έθνος» και «Νέα»), σε μια συγκυρία κατά την οποία το κόμμα δέχεται επιθέσεις (την ημέρα που ο ΑΧ δημοσίευε τις λεπτομέρειες της αποχώρησής του, ‘‘έσκαγε’’ το περιστατικό με τη Χρυσή Αυγή να προσφέρει τρόφιμα στους απεργούς τής «Ελληνικής Χαλυβουργίας» και να τους απευθύνει χαιρετισμό στην πύλη τού εργοστασίου). Αυτό θεωρήθηκε σχεδόν αψευδής απόδειξη τού ότι ο ΑΧ  λειτούργησε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως συνειδητός εχθρός τού κόμματος!!!

Για την πρώτη κατηγορία: Κάθε δημόσια κριτική προς το ΚΚΕ ή οποιοδήποτε αριστερό κόμμα από πρώην στελέχη αξιοποιείται από τους εχθρούς τής Αριστεράς. So what??? Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει ποτέ να ασκήσουν κριτική δημοσία; Για πόσο; Για ένα χρόνο; Για δύο; Για πέντε; Εφ’ όρου ζωής, μήπως; Και παραπέρα: Χρειάζεται να είναι κάποιος πρώην στέλεχος για να αξιοποιηθεί ‘‘καταλλήλως’’ η κριτική του; Το ίδιο δεν θα συμβεί με την κριτική οποιουδήποτε αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός; Φυσικά, όσο πιο επιφανής και σημαντικός είναι αυτός ο οποιοσδήποτε, τόσο καλύτερα για τους απέναντί μας. Όμως η εκμετάλλευση της κριτικής για σκοπούς διαμετρικά αντίθετους από τους σκοπούς τών ασκούντων την κριτική είναι δεδομένη για όλους. Όλοι, επομένως, πρέπει να ‘‘το ράψουμε’’ για να μη βλάψουμε, ο καθένας στο μέτρο τού κύρους του; Σιγή ασυρμάτου από όλους γιατί μας ακούει ο εχθρός;

Για τη δεύτερη: Πότε η συγκυρία επιτρέπει να ασκηθεί κριτική προς ένα αριστερό κόμμα; Οι φίλοι τού ΚΚΕ είναι της γνώμης πως αυτό δεν μπορεί να γίνεται σε περιόδους κατά τις οποίες το κόμμα τους ‘‘βάλλεται πανταχόθεν’’, διότι, ας πούμε, σε μια τέτοια περίπτωση, είναι στραβό το κλήμα το τρώει κι ο γάιδαρος. Εντάξει, κατανοητό και όχι παράλογο. Μήπως όμως δεν καταλήγουμε πρακτικά στο ίδιο βλαπτικό αποτέλεσμα κι όταν οι καιροί είναι ούριοι, οπότε η κριτική έρχεται να κόψει τον αέρα στα πανιά τού κόμματος και να το αφήσει να κάνει ηλιοθεραπεία στη μέση τού πελάγους; Νομίζουμε πως ναι. Κι ακόμα: σταματάει ποτέ η καθεστηκυία τάξη να υπονομεύει ένα κομμουνιστικό κόμμα; Όχι βέβαια!  Άρα, εκ των πραγμάτων, η μόνη ορθή απάντηση στο αρχικό ερώτημα είναι: ουδέποτε ! Ακόμα κι αν υπάρχει διαβάθμιση στην ακαταλληλότητα κάθε στιγμής, σε τελική ανάλυση, ουδέποτε είναι η κατάλληλη στιγμή να ασκήσει κάποιος κριτική προς το ΚΚΕ!

Για την τρίτη: Η είδηση για την επίσκεψη της Χρυσής Αυγής στην «Ελληνική Χαλυβουργία» δημοσιεύτηκε στο site της το απόγευμα της Παρασκευής, 17 Φεβρουαρίου. Ο ΑΧ δημοσίευσε την επιστολή του στο blog του την επόμενη ημέρα (η ώρα δεν φαίνεται). Γιατί είναι θεωρείται δεδομένο πως όταν ο ΑΧ ανέβαζε την ανάρτηση ήξερε το περιστατικό με τους χρυσαυγίτες;;; Εμείς, π.χ., το μάθαμε δύο ημέρες μετά (το δε δημοσίευμα του ΑΧ, μετά από μία ολόκληρη εβδομάδα!). Γιατί λοιπόν είναι υποχρεωτικό για τον ΑΧ να το ήξερε;;; Ε δεν είναι, γαμώ τον Λένιν μας, δεν είναι! Ή μάλλον, θα το πούμε αλλιώς, σερβίροντας ένα πικρό ποτήρι στους φίλους τού ΚΚΕ. Μπας και καταλάβουν ότι, επί τέλους, κάποια στιγμή, για να βρούμε την άκρη μεταξύ μας, πρέπει να εγκαταλείψουμε τον κανόνα των δύο μέτρων και των δύο σταθμών.

Ορίστε το ποτήρι που πρέπει να πιουν, όσο κι αν θα τους πικρίσει (ας κλείσουν το πολύ-πολύ τη μύτη τους!):

Λοιπόν, είναι ‘‘υποχρεωτικό’’ ο ΑΧ να ήξερε το περιστατικό με τους χρυσαυγίτες, όσο ‘‘υποχρεωτικό’’ είναι την επίσκεψη των ‘‘παλικαριών’’ στην «Ελληνική Χαλυβουργία» να την είχε μεθοδεύσει το ΚΚΕ!!!

Σας άρεσε, παίδες; Με τις υγείες σας!!! ;-)

Εξαιρέσεις

Από αυτή την άθλια εικόνα που περιγράψαμε συνοπτικά (παρά το ότι αποφασίσαμε να μη βάλουμε κανένα link, δεν αντέχουμε να μη δώσουμε αυτό), υπήρξαν ευτυχώς και εξαιρέσεις, στις οποίες αξίζει να αφιερώσουμε ξεχωριστό υποκεφάλαιο. Λίγες βέβαια εξαιρέσεις, αλλά προς τι η απορία; Πάντα λίγοι δεν ξεχωρίζουν; Ήταν εξαιρέσεις, που άλλες εκδηλώθηκαν δια της σιωπής από τακτικούς σχολιαστές σε Κουκουέδικα blogs, κι άλλες μέσα από κριτικό προς τον ΑΧ λόγο μεν, πλην όμως νηφάλιο και όχι ανθρωποφαγικό. Σημειώσαμε την περίπτωση ενός παλιού αριστερού και οπαδού τού ΚΚΕ και μιας κύπριας κομμουνίστριας. Τίποτε δεν αποκλείει όμως, να μας διέφυγαν και άλλες, παρόμοιες φωτεινές εξαιρέσεις από οπαδούς τού ΚΚΕ, γι’ αυτό και τους ζητούμε συγγνώμη προκαταβολικά.

Τελικά, ποιος δίκασε ποιον και ποια είναι η απόφαση;

Όλοι δίκασαν όλους!

Ο ΑΧ δίκασε το ΚΚΕ και το έβγαλε υποχείριο κάποιων λαθρεπιβατών. Συμμεριζόμαστε το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τής κριτικής του, διαφωνούμε κατηγορηματικά με την ετυμηγορία του: η συνωμοσιολογία δεν εξηγεί τις αιτίες, τις συσκοτίζει.

Το ΚΚΕ, δια χειρός ΔΓ, δίκασε τον ΑΧ και τον έβγαλε μη ανθεκτικό στις δυσκολίες τού ταξικού αγώνα —τουλάχιστον. Διαφωνούμε κατηγορηματικά: η αντοχή που απαιτείται για μία τέτοια απόφαση όπως αυτή που πήρε ο ΑΧ είναι εξ ίσου μεγάλη με αυτή που απαιτούν οι δυσκολίες τού ταξικού αγώνα —από τον οποίο εξ άλλου ο ΑΧ δεν δήλωσε παραίτηση.

Η βάση τού ΚΚΕ δίκασε κι αυτή τον ΑΧ και τον έβγαλε εχθρό τού κόμματος —σχεδόν. Και πάλι η διαφωνία μας είναι κατηγορηματική. Το γεγονός ότι όλοι οι εχθροί τού ΚΚΕ του ασκούν κριτική δεν συνεπάγεται και το αντίστροφο. Διαφορετικά, τα ΜΑΤ δεν είναι ΜΑΤ. Είναι …μπουζούκια, για να θυμηθούμε και τη γνωστή λογική πλάνη περί οργάνων…

Κι εμείς;

Εμείς, ανεξάρτητα από το αν ο λόγος είναι για το ΚΚΕ ή οποιοδήποτε άλλο αριστερό κόμμα ή οργάνωση, ανεξάρτητα από το αν λειτουργεί με βάση την αρχή τού δημοκρατικού συγκεντρωτισμού ή όχι:

Δικάζουμε και καταδικάζουμε τη δαιμονοποίηση των διαφωνούντων.

Δικάζουμε και καταδικάζουμε την πρακτορολογία.

Δικάζουμε και καταδικάζουμε τη μη αναγνώριση του δικαιώματος στο λάθος.

Δικάζουμε και καταδικάζουμε τις δίκες προθέσεων.

Δικάζουμε και καταδικάζουμε τη δυσανεξία ακόμα και στη σφοδρότερη κριτική.

Δικάζουμε και καταδικάζουμε την απόκρυψη των διαφωνιών.

Δικάζουμε και καταδικάζουμε την αποθάρρυνση τής ανοιχτής και ανεμπόδιστης συζήτησης μέσα στο κόμμα για οποιοδήποτε ζήτημα.

Δικάζουμε και καταδικάζουμε τη θεοποίηση του κόμματος και όλων εκείνων που το αποτελούν, είτε είναι στη βάση, είτε βρίσκονται στην ηγεσία.

Μάρτυράς μας ο Λένιν!

ΥΓ Οι εχθροί τού ΚΚΕ ας μη πανηγυρίζουν: Για τίποτε από όλα όσα καταμαρτυρούμε στο ΚΚΕ δεν είναι αθώοι. Και οι διαφωνούντες με το ΚΚΕ αριστεροί ας μη χαίρονται: Όλα όσα γράψαμε για το ΚΚΕ τούς αφορούν, άλλα λίγο, άλλα πολύ, κι άλλα εντελώς τελείως!   Μπορεί το ΚΚΕ να κάνει ‘‘πρωταθλητισμό’’, όμως δεν είναι το μόνο που καλλιεργεί όλα αυτά τα ‘‘ευγενή αθλήματα’’ για τα οποία κουβεντιάσαμε…