Γράμμα στους φίλους και φίλες που σκέπτονται να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, αλλά φοβούνται να το κάνουν.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Αν και γράφουμε στα τυφλά —εκτός από τους λίγους σχολιαστές που παίρνουν το λόγο εδώ και εκφράζουν τις απόψεις τους, δεν ξέρουμε ποιοι μας διαβάζουν ούτε τι σκέφτονται—, ωστόσο, δεν είναι αυθαίρετο να κάνουμε μια απολύτως βάσιμη και λογική υπόθεση: κάποιοι από όσους μάς διαβάζετε βρίσκεστε στην πολύ δυσάρεστη θέση από τη μία να αισθάνεστε την επιθυμία, και ανάγκη μαζί, να ψηφίσετε ΣΥΡΙΖΑ, κι από την άλλη να φοβάστε να το αποφασίσετε οριστικά. Σε σας λοιπόν θέλουμε να απευθυνθούμε σήμερα. Ω, μη νομίσετε ότι σας επιφυλάσσουμε κι εμείς τους γνωστούς αριστερούς κεραυνούς εναντίον εκείνων που «δειλιάζουν να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους» ή τα εύκολα κηρύγματα υπέρ τής «αισιοδοξίας τής βούλησης που πρέπει να νικήσει την απαισιοδοξία τής γνώσης». Τίποτε από όλα αυτά δεν θα διαβάσετε. Όχι επειδή είναι άνευ αξίας τέτοιες συζητήσεις. Αλλά επειδή δεν είναι της ώρας, τώρα, στην τούρλα τού Σαββάτου, μία μέρα πριν τις εκλογές. Τέτοιες ώρες χρειάζονται άλλα λόγια: συγκεκριμένα λόγια για το συγκεκριμένο δίλημμά σας. Αυτό είναι το μόνο που θα είχε, ενδεχομένως, κάποια χρησιμότητα.

Ελπίδα ή φόβος; Να το συγκεκριμένο δίλημμά σας με τρεις λέξεις. Να εμπιστευθείτε την ελπίδα που σας καλεί να ψηφίσετε  για μια κυβέρνηση η οποία θα επιχειρήσει να σταματήσει την πορεία προς την εξαθλίωση ή να ακούσετε τους φόβους σας, που μπορείτε να τους πείτε και φρόνηση, χρυσώνοντας το χάπι προς τον ίδιο τον εαυτό σας, ότι αυτή η κυβέρνηση ίσως σημαίνει ‘‘τα χειρότερα’’ και να κάνετε κάποια άλλη επιλογή, φέρνοντας τη Νέα Δημοκρατία σε θέση οδηγού, ακόμα κι αν δεν ψηφίσετε αυτήν; Και το δίλημμά σας μεγαλώνει ασφαλώς, καθώς ενδόμυχα ξέρετε πολύ καλά ότι στη δεύτερη περίπτωση η ‘‘σώφρων’’ κυβέρνηση με πυρήνα τη Νέα Δημοκρατία δεν θα κάνει τίποτε καλύτερο (πλην ίσως της χορήγησης μερικών ασπιρινών εναντίον τού εθνικού καρκίνου που μας κατατρώει) από το να ακολουθήσει  ‘‘ομαλά’’ αυτή την πορεία προς την εξαθλίωση μέχρι το τέλος —δεν φανταζόμαστε βέβαια να δίνετε την παραμικρή αξία στις υποσχέσεις ότι θα επαναδιαπραγματευτούν το Μνημόνιο αυτοί ακριβώς που το υπέγραψαν με χέρια και με πόδια ή ότι τα ευρωπαϊκά διευθυντήρια είναι πρόθυμα να μας προσφέρουν κάτι ουσιαστικότερο από λίγα παραπάνω γραμμάρια μουχλιασμένου καρότου!

Για την ελπίδα σας, που είναι και δική μας ελπίδα, δεν χρειάζεται να πούμε κάτι, πέρα από το ότι πιστεύουμε ακράδαντα πως είναι βάσιμη και καλώς την έχετε. Θέλουμε να μιλήσουμε λίγο για τους φόβους σας. Και καθώς θέλουμε αυτό το σημείωμα να είναι όσο το δυνατόν πιο σύντομο, θα περιοριστούμε να μιλήσουμε για τον Μεγάλο Φόβο, αυτόν που σχεδόν τρία χρόνια τώρα και με τρομακτική ένταση και έκταση τους τελευταίους μήνες  προσπαθούν να σας εμφυσήσουν ‘‘θεοί’’ και δαίμονες, ημεδαποί ή αλλοδαποί σε πλανητική κλίμακα:

Η ζωή χωρίς το ευρώ!

Δεν σκοπεύουμε να αναπαράγουμε εδώ όλη τη φιλολογία επί τού θέματος, παραθέτοντας δηλώσεις επί δηλώσεων στελεχών τού ΣΥΡΙΖΑ. Εξ άλλου, θα ήμαστε οι τελευταίοι που θα ισχυριστούμε ότι ο λόγος τού ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το πώς ακριβώς σκοπεύει να ανατρέψει το μνημόνιο και τις εξοντωτικές για την ελληνική κοινωνία συνέπειές του είναι ενιαίος, χωρίς αντιφάσεις ή αμφισημίες —άλλο ζήτημα βέβαια το ότι εμείς δεν θεωρούμε εξ ορισμού, ή τάχα από θέση αρχών, ανεπίτρεπτες τέτοιες μη ‘‘καθαρές’’ στάσεις. Για να αποπληθωρίσουμε (όχι να διασκεδάσουμε!) το φόβο σας, θα αρκεστούμε σε δύο ακλόνητα επιχειρήματα που ακυρώνουν πλήρως τους δύο βασικούς άξονες της τρομοκρατικής προπαγάνδας.

Α.

Ανεξάρτητα από τι πιστεύει για το ζήτημα του ευρώ ο Τσίπρας, ο Σταθάκης, ο Δραγασάκης, ο Παπαδημούλης, ο Μανώλης Γλέζος, ο Θεωνάς, ο Λαφαζάνης, ο Στρατούλης ή ο Ρινάλντι, ανεξάρτητα από το τι πιστεύουμε εμείς, εσείς ή ο Χατζηπετρής, ένα είναι βέβαιο και πρέπει να το πάρετε απολύτως τοις μετρητοίς:

Δεν είναι σε καμία μα καμία περίπτωση στόχος τού ΣΥΡΙΖΑ στην παρούσα φάση η έξοδος από την ευρωζώνη! Γιατί; Για έναν απλό, απλούστατο λόγο: Γιατί δεν υπάρχει ούτε ένα (αριθμός: 1) κομμάτι τής ελληνικής Αριστεράς, από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το μικρότερο αριστερό γκρουπούσκουλο, που να μην έχει πλήρη συνείδηση του γεγονότος ότι η κοινωνία στις παρούσες συνθήκες δεν είναι έτοιμη και ώριμη να ακολουθήσει έναν τέτοιο δρόμο! Μ’ άλλα λόγια, ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ με καταθλιπτική ομοφωνία θεωρούσε ότι η χώρα πρέπει να βγει εκτός ευρωζώνης τώρα (πράγμα που δεν συμβαίνει βέβαια), με άλλη τόσο  εξ ίσου καταθλιπτική ομοφωνία θα αποφάσιζε ότι μία τέτοια έξοδος στην οποία θα τον ακολουθήσει ένα μικρό μέρος τού λαού είναι ο ασφαλέστερος δρόμος προς την αυτοκτονία τού ίδιου ως κόμματος, αλλά και μία ‘‘πρώτης’’ τάξεως αιτία για να ανοίξει ένα μεγάλο χάσμα μεταξύ τής ελληνικής κοινωνίας και της Αριστεράς. Μην ανησυχείτε λοιπόν. Όπως ακριβώς η Αλέκα Παπαρήγα, λόγου χάρη, πιστεύει ότι μία επιστροφή στη δραχμή υπό τις παρούσες συνθήκες θα ήταν καταστροφή, το ίδιο ακριβώς πιστεύει και ο ΣΥΡΙΖΑ και όλες οι συνιστώσες του! —αν και όχι για τους απολύτως ταυτόσημους λόγους. Εντελώς τελείως το ίδιο! Ξέρετε ποια είναι η βασική διαφορά τους; Ότι το ΚΚΕ αρνείται να ‘‘παίξει μπάλα’’ από κυβερνητική θέση και να βοηθήσει στην όποια ανακούφιση του λαού, συμβαδίζοντας και σεβόμενο παράλληλα τις διαθέσεις του σε αυτή τη δεδομένη φάση, επειδή αυτός δεν είναι ξεκάθαρα, πλειοψηφικά, οριστικά και αμετάκλητα ταγμένος κατά τού ευρώ! Μ’ άλλα λόγια, θα μπορούσε να πει κάποιος χωρίς να αυθαιρετεί ότι δεν είναι τόσο απέναντι στην Τρόικα και στην ΕΕ που το ΚΚΕ τηρεί ασυμβίβαστη στάση. Στην πραγματικότητα είναι ασυμβίβαστο απέναντι στον ‘‘ανώριμο’’ λαό και αρνείται να πράξει το καθήκον του απέναντί του μέχρι αυτός να ‘‘μάθει’’!

Β.

Ακόμα κι αν σας έπεισαν τα παραπάνω, ξέρουμε ότι παραμένει μια ακόμα μεγάλη ανησυχία: τι θα γίνει αν, κατά τη διάρκεια των αναπόφευκτων συζητήσεων μιας κυβέρνησης της Αριστεράς με την Τρόικα,  συμβεί κάποιο ‘‘ατύχημα’’, όπως άλλωστε φροντίζουν να υπενθυμίζουν ευάριθμοι ‘‘καλόπιστοι’’ πολιτικοί αντίπαλοί ή δήθεν καλοπροαίρετοι και ‘‘αμερόληπτοι’’ παρατηρητές;

Κανένα ατύχημα δεν θα συμβεί! Με δεδομένο ότι δεν υπάρχει η παραμικρή δυνατότητα να μας εκδιώξει κανείς από την ευρωζώνη, εκείνο που —ενδεχομένως— θα μπορούσε να συμβεί θα ήταν να φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Δηλαδή να προσκρούσει ο ΣΥΡΙΖΑ την απόλυτη άρνηση των ευρωπαϊκών ηγετικών μηχανισμών για αλλαγή τής καταστροφικής πορείας, την οποία μάς έχουν υποχρεώσει να ακολουθήσουμε. Τι θα κάνει τότε μία αριστερή κυβέρνηση, δηλαδή μία κυβέρνηση τής οποίας, σε τελική ανάλυση, μοναδική ισχύς είναι η υποστήριξή της εκ μέρους τού λαού και, επομένως, δεν μπορεί ούτε να τον προδώσει, αλλά ούτε και να τον δεσμεύσει χωρίς τη θέλησή του (θυμηθείτε το σκεπτικό που αναλύσαμε στο Α); Μα τι άλλο από το να δώσει το λόγο στον ίδιο το λαό για να αποφανθεί! Και τότε αγαπητοί φίλοι, σε ένα έντιμο δημοψήφισμα, θα έχετε όλες τις ευκαιρίες να εκφράσετε την άποψή σας και να πάρετε τις αποφάσεις σας, όποιες κι αν είναι αυτές!

Να λοιπόν γιατί δεν πρέπει να φοβάστε αυτό που προσπαθούν με κάθε τρόπο να σας κάνουν να φοβάστε, καταφεύγοντας ακόμα και στις μεγαλύτερες διαστρεβλώσεις ή σε απίστευτα αισχρές όσο και φανταστικές ‘‘κατασκευές’’ και ‘‘επινοήσεις’’. Αντίθετα, πρέπει να θυμάστε αυτό που προσπαθούν να σας κάνουν να ξεχάσετε ή να το διασκεδάσουν με υποσχέσεις ‘‘ανάπτυξης’’ και ‘‘χαλάρωσης’’ των στραγγαλιστικών δεσμών, αυτό που λένε και ξαναλένε εδώ και πολύ καιρό όχι τα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ ή εμείς, αλλά εκατοντάδες οικονομολόγοι και πολιτικοί αναλυτές σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι, να σημειωθεί, δεν μπορούν ούτε με την πιο διασταλτική ερμηνεία τής λέξης να χαρακτηριστούν ως αριστεροί —πασίγνωστο παράδειγμα επ’ αυτού ο Αμερικανός οικονομολόγος Paul Krugman. Τι είναι αυτό που προσπαθούν να σας κάνουν να ξεχάσετε ή να παραβλέψετε; Είναι το εξής απλό:

Ότι εκείνο που καταλήγει με μαθηματική βεβαιότητα ή στην κοινωνική βαρβαρότητα ή, προκειμένου να την αποφύγουμε, στην υποχρεωτική πια έξοδο από την ευρωζώνη κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον —αλλά υπό πολύ δυσμενέστερες συνθήκες—, είναι ακριβώς αυτός ο δρόμος τής εξαθλιωτικής στέρησης στον οποίο μας σπρώχνουν με τον βούρδουλα της οικονομικής και πολιτικής τους ισχύος! (Και δεν θίγουμε καθόλου αυτό που επίσης γράφεται και λέγεται καθημερινά: με τις ακολουθούμενες πολιτικές ολόκληρη η ευρωζώνη, όπως την ξέρουμε τουλάχιστον, κατευθύνεται πάνω στα βράχια!)

Η ζωή με τη Νέα Δημοκρατία!

Κλείνουμε με μια υπενθύμιση. Λέμε υπενθύμιση γιατί αφορά σε ένα  προβληματικό ζήτημα που το ξέρετε πολύ καλά, ειδικά οι μεγαλύτεροι από εμάς και ιδίως όσοι έχουν ζήσει σε σκοτεινές εποχές. Μπορεί να σας αδικούμε, αλλά είναι αναγκαίο να την κάνουμε: οι διάφορες εμπειρίες από την πραγματική ζωή αυτής τής περιόδου μάς έχουν δείξει ότι πολλοί από όσους αντιμετωπίζουν τα ίδια μ’ εσάς διλήμματα έχουν τη γνωστή στην κοινωνική και ατομική ψυχολογία τάση να θάβουν αυτό το αγκάθι βαθιά μέσα στον σκουπιδοτενεκέ τους —είναι πολύ μεγάλο για να σκεπαστεί από ένα χαλί…

Ενδεχόμενη πρωτιά τής Νέας Δημοκρατίας (νίκη που περνάει υποχρεωτικά μέσα από την άρνηση ψήφου προς τον ΣΥΡΙΖΑ) σημαίνει ότι τη Δευτέρα θα έχουμε δεξιά κυβέρνηση με πυρήνα βέβαια το κόμμα τού Σαμαρά. Κι αυτό με τη σειρά του συνεπάγεται, πέραν της περαιτέρω οικονομικής εξαθλίωσης για ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού, και περαιτέρω συρρίκνωση της δημοκρατίας. (Ναι, αυτής της αστικής δημοκρατίας, που εμείς οι αριστεροί έχουμε ως όραμα να την υπερβούμε. Να την υπερβούμε όμως, αντικαθιστώντας την με μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας, όχι να την αφήσουμε να κατρακυλήσει προς τα πίσω σε αντιδραστικά αυταρχικές ή και ανοιχτά δικτατορικές αντιλαϊκές μορφές διακυβέρνησης. Υπό αυτή την έννοια, την υπερασπιζόμαστε!) Είναι άφθονα τα δείγματα στους λόγους τού Σαμαρά τις τελευταίες μέρες και υπεραρκετά για να εξάγουμε με ασφάλεια το συμπέρασμα ότι πρώτη του προτεραιότητα είναι να θωρακίσει τη δημοκρατία έναντι του ‘‘εχθρού’’ λαού, επανιδρύοντας όχι το κράτος, όπως  δήθεν θα έκανε ο Κώστας Καραμανλής, αλλά το αστυνομικό κράτος!

Οικονομική εξαθλίωση + αστυνομικό κράτος, τι μας κάνουν, αγαπητοί φίλες και φίλοι; Ξέρετε εσείς καλύτερο έδαφος για την ακόμα μεγαλύτερη ανάπτυξη της νεοναζιστικής συμμορίας που ακούει στο όνομα Χρυσή Αυγή; Όταν μάλιστα, πολλοί από τους σκληροπυρηνικούς δεξιούς ψηφοφόρους τη βλέπουν ως «αδελφό κόμμα», όπως, λόγου χάρη, εκμυστηρεύτηκε δημοσία πριν λίγες μέρες ότι τη βλέπει ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, το πρωτοπαλίκαρο —με διαταγή Σαμαρά— τού προεκλογικού αγώνα στη Μακεδονία; Αντιλαμβάνεστε πόσο θα φουσκώσει τα μαύρα πανιά τής Χρυσής Αυγής μία ενδεχόμενη κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας με τα αισθήματα ‘‘αδελφικής’’ εξουσίας που θα της εμπνεύσει; Και χρειάζεται να σας υπενθυμίσουμε, εκτός από όλα αυτά, και τα λόγια τού Μπρεχτ;

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, δεν είναι απαραίτητο να είστε αριστεροί για να ψηφίσετε ΣΥΡΙΖΑ στις αυριανές εκλογές.

Το να είστε αντιφασίστες φτάνει και περισσεύει!

Η εικόνα (via xaxor.com) είναι της Jessica Neuwerth, από τη συλλογή της Fearless (= Χωρίς φόβο).