Επί τέλους! Η Σώτη ‘‘σκότωσε’’ τον πατέρα της! Τώρα ίσως αφήσει και την Αριστερά λίγο στην ησυχία της…

Έχουμε διαβάσει κάμποσες συνεντεύξεις τής Σώτης Τριανταφύλλου καθώς και άρθρα της με αυτοβιογραφικά στοιχεία. Οι αναφορές στον ‘‘σταλινικό’’ πατέρα της πού ήθελε να καθορίσει η ζωή της, επιβάλλοντάς της από την αριστερή ιδεολογία του και τα βιβλία που θα έπρεπε να διαβάζει μέχρι τις σπουδές και το επάγγελμα που θα ακολουθούσε, ακόμα και τον τρόπο ζωής της, είναι συχνές. Μία, δύο, τρεις, καταλήξαμε κι εμείς στο συμπέρασμα πως ένας από τους λόγους τού ακραίου αντικομμουνισμού της, άρα και της βαθιάς έχθρας της προς την Αριστερά γενικώς (υπάρχει συντομότερο ανέκδοτο από το αριστερός και αντικομμουνιστής;), πρέπει να οφείλεται και στην πατρική καταπίεση. Μία καταπίεση στην οποία φαίνεται πως η Σώτη, παρά τις όποιες εφηβικές αντιδράσεις που τις θεωρούμε βέβαιες, υπέκυπτε, τουλάχιστον μέχρι τα πρώτα της φοιτητικά χρόνια: η ίδια έχει εκμυστηρευτεί (όχι ακριβώς με τα ίδια λόγια) σε κάποια συνέντευξή της πως «γράφτηκε στην ΚΝΕ για να κάνει το χατίρι τού μπαμπά». Φανταζόμαστε ότι αυτή η έστω και πρόσκαιρη υποταγή θα πρέπει να ήταν ένας λόγος για συσσώρευση ακόμα μεγαλύτερης οργής απέναντι στον δεσποτικό πατέρα. Δεσποτικός; Δεσποτικός ή ‘‘σταλινικός’’; Ελάτε τώρα! Αυτό ήταν ο άνθρωπος: δεσποτικός και αυταρχικός. Κατά τη Σώτη όμως (και χιλιάδες άλλους), δεσποτικός και αυταρχικός + αριστερός = σταλινικός. Χα! Με την πολιτική έννοια που δίνει στη λέξη η Σώτη και οι όμοιοί της, ‘‘σταλινικός’’ ήταν κι ο Ρίτσος. Ας μας κάνει τη χάρη να πάει να ρωτήσει την κόρη του: έτσι τη μεγάλωσε κι αυτήν ο Ρίτσος, όπως ο δικός της μπαμπάς εκείνη;[1]

Λοιπόν, για να μη φεύγουμε από το θέμα μας, φαίνεται ότι πέσαμε μέσα στις εκτιμήσεις μας. Όντως, η Αριστερά πληρώνει τη νύφη (εν μέρει βέβαια, μη τα ρίξουμε όλα στην ψυχολογία!) εξ αιτίας τού πατρός Τριανταφύλλου. Στο τελευταίο της μυθιστόρημα (Για την αγάπη τής γεωμετρίας, Εκδόσεις Πατάκης, 2011) εξιστορεί τη δύσκολη ενηλικίωση μιας έφηβης, της Ανατολής, κατά τα τελευταία χρόνια τής χούντας και τα πρώτα τής Μεταπολίτευσης.[2] Ο πατέρας, ‘‘δηλωσίας’’[3] τής Μακρονήσου αλλά πάντα αριστερός, ένας πραγματικός τύραννος που θέλει να επιβάλλει τα δικά του μέτρα και σταθμά σε όλη την οικογένεια και βέβαια στην ατίθαση και ανυπότακτη Ανατολή —δηλαδή, σύμφωνα και με όσα είπαμε παραπάνω: ένας ‘‘σταλινικός’’. Ακόμα και μέσω ξυλοδαρμού μέχρι λιποθυμίας σε μάνα και κόρη (η οικογένεια συμπληρώνεται κι από έναν γιό ο οποίος έπαψε να μιλάει από τη μέρα που έγινε μάρτυρας του ξυλοδαρμού τής μάνας από τον πατέρα). Διόλου αναπάντεχα η Ανατολή διοχετεύει την αντίθεσή της στον δυνάστη μέσω τής εναντίωσης με κάθε τρόπο όχι μόνον στον ίδιο ως φυσικό πρόσωπο, αλλά και σε όλα όσα πρεσβεύει αυτός και ο αριστερός κύκλος του. Για να πει φάτσα-κάρτα σε κάποια στιγμή: «Αν είχατε κερδίσει στον εμφύλιο θα με είχατε κλείσει στο αρχιπέλαγος Γκουλάγκ».[4]

Δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσα από αυτά που αναφέρει στο βιβλίο της η Τριανταφύλλου είναι αυτοβιογραφικά και, προφανώς, δεν θα το μάθουμε ποτέ. (Πάντως θα το επιχειρήσουμε. Το βιβλίο θα αγοραστεί οπωσδήποτε!). Εκείνο για το οποίο είμαστε βέβαιοι είναι πως η βάση του, το φόντο μέσα στο οποίο διαδραματίζονται τα μυθιστορηματικά περιστατικά, είναι προσωπικά της βιώματα. Ελπίζουμε πάντως με τη δημοσίευση του συγκεκριμένου βιβλίου να έλυσε —έστω τώρα, στα 55 της!— τις διαφορές της με τον νεκρό πατέρα. Ή μάλλον, να συμφιλιώθηκε με την τυραννική πατρική φιγούρα που τη στοιχειώνει (τα παιδικά και εφηβικά τραύματα τέτοιου τύπου μεταξύ κόρης και πατέρα είναι σαν «του Ανάμ τα στίγματα», του Νίκου Καββαδία: δεν σβήνουνε ποτές!). Και η ίδια θα ηρεμήσει[5] και, κυρίως, ίσως έτσι αφήσει κάπως ήσυχη την Αριστερά από το δηλητήριο με το οποίο επιχειρεί να τη βγάλει απ’ τη μέση κάθε λίγο και λιγάκι…

[1] Σιγά μη ρωτήσει! Να καταπέσει η ‘‘αντισταλινική’’ (= αντικομμουνιστική) προπαγάνδα; Για μαλάκω την έχετε τη Σώτη;

[2] Όλες οι πληροφορίες που παρατίθενται αντλούνται από το βιβλιοκριτικό άρθρο τής Εριφύλης Μαρωνίτη που δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος τού Books’ Journal (Κανέλλη, δεν λες ότι είσαι αριστερός; Ρίξε κάνα φράγκο για τη διαφήμιση που κάνουμε στο περιοδικό σου σε δεύτερο και συνεχόμενο post! ;-) )

[3] Όποιος αναγνώστης απορήσει για τα εισαγωγικά που βάζουμε στη λέξη ας αναρωτηθεί τι θα έκανε ο ίδιος, αν τον βάζανε σε ένα τσουβάλι με γάτες και μετά τον πέταγαν στη θάλασσα, Φλεβάρη μήνα. Κι ύστερα να θυμηθεί ότι ο Άρης, ο Πρωτοκαπετάνιος, αυτός τού οποίου πιθανόν έχει τραγουδήσει το τραγούδι του σε κάποιο τραπέζι, ήταν ένας τέτοιος ‘‘δηλωσίας’’. Αν, μετά απ’ όλα αυτά, έχει τ’ άντερα, ας βγάλει εκείνος τα εισαγωγικά. Εμείς δεν τα ’χουμε!

[4] Για να τα λέμε όλα, αυτό το έχουμε σκεφτεί (ενίοτε και πει) σε μερικές περιπτώσεις αντιπαράθεσης με κάνα-δυο ‘‘καθαρούς’’ τής Αριστεράς (αλλά και με κάποιους άλλους, ψευδεπίγραφα, έστω και εξ αγνοίας, αριστερούς…).

[5] Άλλο η πολιτική ασυμφιλίωτη αντίθεση, άλλο η ανθρώπινη κατανόηση για τα ανθρώπινα μικρά ή μεγάλα πάθη (παθήματα). Συνηθίζουμε να επαναλαμβάνουμε, δοθείσης αφορμής, τα λόγια τού Μάνου Λοΐζου («ξέρετε, τυχαίνει να είμαστε κι αριστεροί»), αλλά όταν γράφουμε ‘αριστεροί’ τι γένος προσδιορίζει αυτό το ‘αριστεροί’ ; Το γένος τών ...Ελοχίμ;

Η εικόνα είναι από το zeligondrugs.blogspot.com (η ‘‘δημιουργική’’ παρέμβαση δική μας).