Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

–«Θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα!». –Ε, ταράξτε τους ντε! Ποιος σας κρατάει;



(Με αφορμή την επιστράτευση των απεργών τού Μetro και την εισβολή τών οργάνων τής —αστικής— τάξεως στο αμαξοστάσιο τής εταιρίας)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το σημείωμα αυτό γράφτηκε λίγο επιπόλαια σε ορισμένα σημεία και γι' αυτό διορθώθηκε δύο φορές. Η οριστική του μορφή είναι αυτή που διαβάζετε τώρα (την πήρε το πρωί  τής Δευτέρας, 28 Ιανουαρίου 2013).



Δεν ήταν λίγοι οι οπαδοί τού ΣΥΡΙΖΑ που όταν είχε επαναλάβει ο Τσίπρας την περίφημη φράση τού Ηλία Ηλιού «θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα» είχαν επικροτήσει με ενθουσιασμό. Ιδίως οι παλιοί αριστεροί, αυτοί που είχαν ζωντανές μνήμες, έστω και παιδικές, από την εποχή εκείνη, πέταξαν τότε τη σκούφια τους ψηλά: «Σωστόοος! Ναιιι! Κάντο όπως η ΕΔΑ, Αλέξη!».

Αχ, πώς την πατήσανε έτσι οι σύντροφοί μας!... Πώς έγινε και μέσα στον ενθουσιασμό τους δεν τους έκοψε να ρίξουν μία ματιά στην ετικέτα αυτής τής περίφημης φράσης, και συγκεκριμένα στο σημείο που αναγράφεται η ημερομηνία λήξης!... Αν το είχαν κάνει, θα διαπίστωναν ότι η αξία της έχει λήξει εδώ και κάτι δεκαετίες! Διότι, όταν εκφωνήθηκε, το αστικό καθεστώς στην Ελλάδα ήταν μισονόμιμο-μισοπαράνομο. Ή μάλλον, για την ακρίβεια, ήταν νομίμως ημιπαράνομο, αφού, για να τα πούμε τηλεγραφικά, το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν εκτός νόμου, οι αναγκαστικοί νόμοι τού εμφυλίου σε πλήρη ισχύ και το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων απαραίτητο για να μπορείς να δουλεύεις στον δημόσιο τομέα —στον ιδιωτικό, μισοαπαραίτητο...

Αυτά πεθάνανε! —άλλο ζήτημα ότι μπορεί να ξανάρθουνε, με πιο ‘‘νόμιμη’’ μορφή Σήμερα μπορείς να πας για καινούργια ταυτότητα στο αστυνομικό τμήμα τής περιοχής σου με τον Ρίζο στην κωλότσεπη. Ουδείς θα ασχοληθεί.[1] Ενδέχεται μάλιστα ο γραφιάς υπηρεσίας να σου κλείσει πονηρά και το μάτι... Σήμερα έχουμε αστική δημοκρατία (φιλελεύθερη παρακαλώ!) με όλα τα σέα της και τα μέα της. Αφήστε να λένε οι κάθε λογής κουφιοκεφαλάκηδες της Αριστεράς, που, επειδή τα έχουν βρει μπαστούνια με αυτό που αντιμετωπίζουμε, μιλάνε για χούντες και ακροδεξιές κυβερνήσεις, μαστιγώνοντας τον αέρα και ανοίγοντας τρύπες στο νερό.[2]

Τι αντιμετωπίζουμε; Μα τη σύγχρονη αστική φιλελεύθερη δημοκρατία τού παγκόσμια πια κυρίαρχου καπιταλισμού  και προσαρμοσμένη στην ειδική συγκυρία. Δηλαδή την αστική δημοκρατία που είναι πλέον υποχρεωμένη να λειτουργήσει σε συνθήκες δομικής αδυναμίας της να προσφέρει στους υπηκόους (ουπς!) πολίτες της το κοινωνικό συμβόλαιο των προ πολλού παρελθόντων ετών με τις γνωστές, καθόλου αμελητέες παραχωρήσεις εκ μέρους τού κεφαλαίου (πλήρης απασχόληση, ικανοποιητικές τιμές για το εμπόρευμα που λέγεται ανθρώπινη εργασία, κράτος πρόνοιας, κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.). Η οποία, επιπλέον, πιέζεται πια στις δυτικές χώρες τού ανεπτυγμένου και ώριμου καπιταλισμού με όλο και αυξανόμενη πίεση από την επερχόμενη και άκρως ανταγωνιστική Ανατολή.

Μ’ άλλα λόγια η αστικοδημοκρατίτσα μας ζορίζεται! Και ζορίζεται επειδή τραβάει ζόρια και μάλιστα μεγάλα το κεφάλαιο, από και για τις ανάγκες τού οποίου γεννήθηκε η ίδια. Κι ακριβώς επειδή ζορίζεται, ζορίζει εμάς. Όμως, προσοχή εδώ:

Μας ζορίζει απολύτως νόμιμα. Διότι σύμφωνα με το γράμμα τού Νόμου κηρύσσονται παράνομες και καταχρηστικές 9 στι2 10 99 στις 100 απεργίες. Σύμφωνα με το γράμμα τού Νόμου εισβάλλουν οι ‘‘προστάτιδες δυνάμεις’’ στη Χαλυβουργία τού Ασπροπύργου. Και σύμφωνα με το γράμμα επίσης τού Νόμου επιστρατεύτηκαν οι απεργοί τού Metro και έκαναν απόβαση τα ΜΑΤ στο μηχανοστάσιο της εταιρίας, στα Σεπόλια, χθες τα ξημερώματα... Μα όχι! Όχι με το γράμμα, λένε μερικοί. Όχι πάντα με το γράμμα. Για παράδειγμα, η επιστράτευση των απεργών τού Metro είναι παράνομη, αν πάρουμε το Νόμο κατά γράμμα. Διότι σύμφωνα με τη δείνα υποπαράγραφο τής τάδε παραγράφου και το χι εδάφιο του ψι άρθρου τού Συντάγματος, εξετασμένα υπό την έποψιν μπλα-μπλα μπλα-μπλα μπλα-μπλα...

Κολοκύθια μετά ριγάνεως! Τους κλείνουμε τα μικρόφωνα! Γιατί, απλούστατα, μένουν στο γράμμα τών Νόμων και ξεχνούν το Πνεύμα τους. Και το Πνεύμα τών Νόμων είναι το Πνεύμα τού αστικού καθεστώτος. Το οποίο, όχι σπάνια, επιτάσσει να παραβιάζεται το γράμμα τους προκειμένου να προστατευθεί το καθεστώς! Άλλο η σχετική αυτονομία τού κράτους (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό κι όσο νερό κι αν σηκώνει η συζήτηση), κι άλλο οι ονειροφαντασίες ότι το αστικό σύστημα θα μείνει πιστό στο γράμμα τών Νόμων, προδίδοντας το Πνεύμα τους! Μη σηκωθεί κι ο Μεγάλος Antonio από τον τάφο του και μας πάρει στο κυνήγι!

Τούτων λεχθέντων, ας κόψουν κάτι από τον ενθουσιασμό τους οι θιασώτες τής νομιμότητας που έμειναν με το στόμα ανοιχτό σαν χάχες από την ατάκα τού Τσίπρα που κοπιάρισε την ατάκα τού Ηλιού. Και μην έρθει εδώ κανένας εξυπνάκιας[3] και μας πει «δηλαδή, σηκώνετε το λάβαρο της Επανάστασης;». Κανένα επαναστατικό λάβαρο δεν σηκώνουμε γιατί καμία επανάσταση δεν βλέπουμε στον ορίζοντα. Λέμε το εξής απλό και το διατυπώνουμε υπό μορφή ερωτήματος:

Δεν θα μπορούσε αυτή η εξέλιξη στην απεργία τού Metro, στην οποία το αστικό κράτος μάς τάραξε εκείνο στη ‘‘νομιμότητα’’, δεν θα μπορούσε να γίνει η απαρχή ενός απεργιακού κύματος, με οικονομικό και πολιτικό πρόσημο τόσο μεγάλου, ώστε να σάρωνε απ’ τη χώρα το φοβερό σκουπιδαριό που την πνίγει; Θα μπορούσε, λέμε εμείς (κι άλλοι). Και είναι τότε και έτσι που όντως θα τους ταράζαμε στη νομιμότητα!

Θα μπορούσε, αλλά δεν μπορεί! —λέμε πάλι εμείς και όχι μόνο! Και δεν μπορεί όχι κυρίως γιατί το συνδικαλιστικό κίνημα δεν έχει τη δύναμη να σηκώσει τέτοιο κύμα. Αλλά γιατί ελλείπει ένα εναλλακτικό πολιτικό και κοινωνικό σχέδιο κοινής αποδοχής από όλες τις δυνάμεις τής Αριστεράς και αρκετά στέρεο για να εμπνεύσει και να πάρει μαζί του τις ευρύτατες λαϊκές μάζες που απαιτούνται για τη στήριξή του. Πού τέτοια τύχη...

Ας αφήσουμε λοιπόν τα μεγάλα λόγια. Για να ταράξουμε τον οποιονδήποτε ακόμα και στη νομιμότητα και να τον γκρεμοτσακίσουμε από τη θέση τού επικυρίαρχου, χρειαζόμαστε δύναμη. Και ο μόνος που μπορεί να μας τη δώσει είναι ο λαός. Μας αρέσει δεν μας αρέσει όμως, δεν θα μας τη δώσει για τα μαύρα μας τα μάτια ή την ωραία μας φαβορίτα. Θα μας τη δώσει αν τον εμπνεύσουμε. Και δεν θα τον εμπνεύσουμε με λόγο που το πραγματικό βάρος του είναι πολύ μικρότερο απ όσο δείχνει η σκιά του...


[1] Δεν θα συμβεί φυσικά το ίδιο, αν πας με το Ρίζο σε κάνα interview για δουλειά. Μη κάνετε καμιά τέτοια μαλακία! ;-)

[2] Ανάμεσά τους και μερικοί ‘‘πονηροί’’: Ας τους πούμε ότι έχουμε χούντα, ώστε όταν έρθουμε εμείς στα πράγματα και επιστρέψουμε στην ‘‘ομαλότητα’’ να μπορούμε να ισχυριστούμε ότι περίπου πλησιάζουμε στη δικτατορία τού προλεταριάτου!

[3] Φίλε skipper, δεν πάει σ’ εσένα αυτό. Λέγεται γενικά και ρητορικά. Εντάξει;


Η photo, από το koutipandoras.gr.



20 σχόλια:

ΕΟΣ είπε...

Όταν το ανακαλύψετε το "εναλλακτικό πολιτικό και κοινωνικό σχέδιο κοινής αποδοχής από όλες τις δυνάμεις τής Αριστεράς και αρκετά στέρεο για να εμπνεύσει και να πάρει μαζί του τις ευρύτατες λαϊκές μάζες που απαιτούνται για τη στήριξή του", μην το κρατήσετε μυστικό!

Φροντίστε να το κάνετε γρήγορα, γιατί οι λαϊκές μάζες έχουν κουραστεί να περιμένουν την Αριστερά των "πολιτικών σχεδίων" να τις σώσει. Και ποιός ξέρει, μπορεί μπρορεί να εξεγερθούν χωρίς πολιτικούς καθοδηγητές και τότε ποιός θα τους συμμαζέψει;

Υ.Γ. Η επίταξη (και όχι η επιστράτευση) των απεργών του ΜΕΤΡΟ είναι παράνομη και καλά έκαναν και ανέδειξαν αυτή την πλευρά του ζητήματος και προσέφυγαν στην δικαιοσύνη.

Ανώνυμος είπε...

"...Θα μας τη δώσει αν τον εμπνεύσουμε. Και δεν θα τον εμπνεύσουμε με παχιά λόγια άνευ τού παραμικρού αντικρίσματος..."

Σε πείσμα όλων των αριστεροκκέδικων πρακτικών, τσιτάτων, θεωριών κι εν γένει τακτικών, εγώ θα επιμείνω σ αυτή τη μικρή λεπτομέρεια.
Έμπνευση.
Από τι και κυρίως από ποιόν.
Από το κεφάλαιο του Κάρολου, όσοι ήταν να εμπνευστούν, εμπνεύστηκαν. Εμπνεύστηκαν βέβαια και κάποιοι (αρκετοι θάλεγα), που ξεμπνεύστηκαν μόλις λάδωσε τ αντεράκι τους κι η δόξα για το χρήμα. Και την εξουσία.
Οι υπόλοιποι, απλά επιβεβαιώνουν τη ρήση του Στάινμπεκ για τον οποιονδήποτε άνθρωπο που "δεν βλέπει τον εαυτό του σαν καταπιεσμένο προλετάριο, μα σαν έναν προσωρινά αποκλεισμένο κι εν δυνάμει εκατομμυριούχο".
Άσε που αν υπήρχε κι η παραμικρή ελπίδα να εμπνευστεί, θα είχε ήδη ανοίξει τα στραβά του.
Από τους εμπνευσμένους; Ας είμαστε σοβαροί.
Δεν υπήρξε άλλη εποχή στον πλανήτη όπου τόσες πολλές μετριότητες και τόσο μαλάκες νάχουν αναχθεί σε υπέρτατα όντα. Κουμαντάρουν τα πάντα εκλεγμένοι μάλιστα κι όσον αφορά τους εδώ, μετά φανατίλας. Κι άντες αυτοί, είναι οι μετριότητες που είναι. Πλαισιώνονται όμως από αστέρια τόσο πονηρά, ανάλγητα, πανέξυπνα και σπουδαγμένα, που ουδεμία σημασία έχει το ποιές ασήμαντες μετριότητες είναι.
Πως να τους πολεμήσεις; Πως να το αποφασίσεις, πως να λειτουργήσεις ξαφνικά με τέτοιο τρόπο όπως δεν λειτούργησες ποτέ στην ως τώρα άθλια, ραγιάδικη, δανεική και κουτοπόνηρη ζωούλα σου;
Αν το ότι κάποιοι (αρκετοί έστω), χάσανε ακόμα και τα πάντα κι είναι δίπλα σου φωνάζοντάς σου πως έρχεται οσωνούπω κι η σειρά σου, προφανώς, δεν είναι αρκετός λόγος.
Κάτι άλλο ίσως (λέω ίσως, αν κι εγώ είμαι εδώ και καιρό πια πεπεισμένος, μα δεν το κάνω κι ευαγγέλιο) είναι απαραίτητο για να σου τσιγκλισει τα όποια τέλος πάντων εναπομείναντα αντανακλαστικά σου περί επιβίωσης, όπως λέει η επιστήμη.
Κάτι, κάποιος να σε εμπνεύσει, όταν δεν πιστεύεις ντε και καλά σε κάτι, όταν δεν διαφοροποιήθηκες απ τα συνηθισμένα εύπεπτα , όταν τέλος πάντων ήσουν καλός μαθητής σ ότι σου μάθαιναν και καλός καταναλωτής σ ό,τι ,σου σερβίριζαν.΅
Έ, αυτός ο κάποιος, εγώ πιστεύω πως είναι απαραίτητος. Ανέκαθεν ό,τι σημαντικό έγινε παγκοσμίως, έγινε ακριβώς επειδή υπήρξε κάποιος συγκεκριμένος.

συνεχίζω

mbiker






Ανώνυμος είπε...

Κι όχι επειδή μια επιτροπή, ένα συμβούλιο, μια ομάδα αποφάσισε και ενέπνευσε και ενθουσίασε και παρότρυνε και εκτέλεσε ο,τιδήποτε.
Μπορεί να χρειάστηκε, μπορεί να συμβούλευσε, μπορεί να εκτίμησε, μα η πραγματική δουλειά, αυτή που έγινε και έφερε αποτέλεσμα, έγινε ακριβώς επειδή στη συγκεκριμένη στιγμή, ύπήρξε αυτός ο κάποιος.
Ενέπνευσε και ενθουσίασε τους πολλούς οι οποίοι δεν διακατέχονται από ιδεολογική έμπνευση, επειδή το μόνο που έχουν μάθει είναι να ακολουθούν, επειδή χρειάζονται αρχηγό.
Να μην απαριθμήσω τα παραδείγματα, όλοι τους ξέρουμε.
Ενδεικτικά μόνο να πω, πως αν φερ ειπείν αντί για τον Λένιν την δεδομένη στιγμή ηγείτο ο Μένιν, ο Αντωνάκης, ο Γιωργάκης, η Αλέκα ή ο Αλεξάκης, ή ο Μπλαίρ, ή η Αγκέλα ή ο απίθανος μαυρούλης, ή ο όποιος ανάλογος θέτε βάλτε, η εξέλιξη δεν θάταν αυτή που ήταν.
Το αυτό, αν τους βάλετε στη θέση του Σπάρτακου, του Κάστρο, του Τσέ, του Άρη, του Ζαπάτα, του Σαντίνο, του ΚαραΪσκάκη κι όποιου άλλου νομίζετε.
Και για να μην μείνω στους ντε και καλά επαναστάτες, βάλτε όποια μετριότητα θέλετε στο ρόλο του Λίνκολν, του Αντενάουερ, του Ζαχαριάδη, του Ντεγκώλ, του Αντρέα, του Χίτλερ (γιατί και γι αυτόν ισχύουν τα ίδια, ενέπνευσε 80 εκατομμύρια γίδια να πιστέψουν πως είναι ανώτεροι και τους ανήκει ο κόσμος όλος και αδίκως υποφέρουν).
Λείπει εν κατακλείδι, ο τύπος που θα εμπνεύσει τον οποιοδήποτε τυχάρπαστο (ακόμα κι αν δεν πιστεύει σ αυτό που του προτάσει) κι θα τον κάνει να πιστέψει σ αυτό το κάτι άλλο, στην πολυθρύλητη και πολυπουλημένη αλλαγή και θα τον κάνει να ακολουθήσει.
Κι αν πρόκειται για μια αμφιβόλου επιτυχίας εξέγερση, ειδικά τότε είναι που φάινεται περισσότερο η έλλειψή του.
Δεν έχω πειστεί πως τα εκατομμύρια των ρώσων κολλήγων είχαν σπουδάσει κι είχαν εμπεδώσει τον σοσιαλισμό όταν ακολούθησαν την επανάσταση. Το ίδιο πιστεύω και για τους αντάρτες του ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ. Δεν νομίζω πως ήταν όλοι συνειδητοποιημένοι κομμουνιστές, μα στους άλλους, κάπως έπρεπε να εμφανιστεί ο Άρης και να τους εμπνεύσει.
Υπήρξαν αυτοί οι ένας, δύο, τρείς, που τους ενέπνευσαν. Άν αντί του Άρη, εμφανίζετο ο Πάρης, πάπαλα. Κι ας είχε όχι μια, μα δέκα κεντρικές επιτροπές πίσω του.
Τέλος πονήματος και δεν παίρνω κι όρκο πως είναι και σωστό, έτσι; Προσπάθεια να καταλάβω το τι μας συμβαίνει κάνω.

mbiker

Λύσιππος είπε...

Εχουμε αστική δημοκρατία?
Η Γαλλία και η Σουηδία τι έχουν?
Έχουμε αστική ή μεταπρατική τάξη?

Η γελοιότητα του τσιτάτου αποκαλύπτεται οταν ειπωθεί ως "Θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα ΤΟΥΣ"

7Demons είπε...

Έχουμε τη δημοκρατία των "Νοικοκυραίων".
Συνεπώς,αμέσως μετά τα τσιτάτα και πολύ πριν τη βεβαιότητα ότι "Για να ταράξουμε τον οποιονδήποτε ακόμα και στη νομιμότητα και να τον γκρεμοτσακίσουμε από τη θέση τού επικυρίαρχου, χρειαζόμαστε δύναμη. Και ο μόνος που μπορεί να μας τη δώσει είναι ο λαός.... Θα μας τη δώσει αν τον εμπνεύσουμε. Και δεν θα τον εμπνεύσουμε με παχιά λόγια άνευ τού παραμικρού αντικρίσματος..." μάλλον άλλες αλλαγές θα πρέπει να γίνουν στο plebus που επιμένουμε (γιατί άραγε?) να το βλέπουμε ως δυναμικό προλεταριάτο/συνειδητοποιημένο λαό/ενεργούς πολίτες/κλπ,κλπ.
Όταν οι δημοσκοπήσεις(όσο καλομαγειρεμένες και να είναι) δίνουν ΣΗΜΕΡΑ προβάδισμα στους σκοτεινότερους πολιτικούς σχηματισμούς και στην καθημερινότητά μας,γινόμαστε μάρτυρες περιφερόμενων υπερτροφικών Εγώ με εμφυλιοπολεμικές διαθέσεις(από την προτεραιότητα στη διασταύρωση με το αυτοκίνητο,μέχρι την οργή για τις πορείες και τις απεργίες εγαζομένων),τότε για ΠΟΙΑ Δημοκρατία και κυρίως για ΠΟΙΟΝ Λαό μιλάμε???

LeftG700 είπε...

Φίλοι τής ΕΟΣ,


Ρε σεις, τι θα γίνει μ’ εσάς; Θα γράψετε κανένα σχόλιο της προκοπής, που να έχει δηλαδή σχέση με την κοινή λογική; Ρε σεις, σας το έχουμε ξαναγράψει αυτό, ούτε κυνήγι δεν οργανώνεται χωρίς οργανωτή και καθοδηγητή, θα προκύψει κοινωνική αλλαγή; Μπερδέψατε τα ντου και τα «παίρνω ένα καδρόνι και τα σπάω τα μουρδέλα να τιμωρήσω τον άδικο ντουνιά» με εξεγέρσεις τύπου Κομμούνας τού Παρισιού;;; Για συνέλθετε. Και ξεκολλήστε λίγο από τους νέγρους (Negri και οι φίλοι του) για να ξαναπιάσετε κανένα βιβλίο τού Μαυριτανού (Marx) που το τρώει η σκόνη και τα ποντίκια στο υπόγειο που τα έχετε καταχωνιάσει!

Είπαμε εμείς ότι έκαναν άσχημα που άσκησαν προσφυγή;;; Αυτό καταλάβατε από το ποστ;;; Τι μας τσαμπουνάτε τότε;;;

Και στη Γλώσσα, κάτω από τη βάση πέφτετε! Επιτάσσονται υλικά αντικείμενα ή άυλες υπηρεσίες. Οι άνθρωποι επιστρατεύονται! Μπουμπούνες, ε μπουμπούνες! ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε mbiker,


Νομίζω το έχουμε ξανασυζητήσει αυτό το ζήτημα. Έτσι είναι. Στην πλειοψηφία τους τα στελέχη τής Αριστεράς είναι λίγα, ανίκανα ή χρυσές μετριότητες (δεν μιλάω για τους εξαγορασμένους). Ένας από τους λόγους όμως είναι και το ότι αρκετοί ικανοί και άξιοι αποχώρησαν από το παιχνίδι κι έτσι το ποσοστό τών ‘‘αστέρων’’ μεγάλωσε.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Λύσιππε,


Μα βεβαίως έχουμε αστική δημοκρατία. Άλλη από την αστική δημοκρατία τού 19ου αιώνα, ας πούμε, αλλά αυτό έχουμε. Και το ίδιο έχουν κι η Γαλλία κι η Σουηδία. Τι να έχουν; Όσο για την μεταπρατική φύση τής αστικής τάξης, ακόμα κι αν είναι έτσι ακριβώς (δεν συμφωνώ), δεν βλέπω κάτι ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Σκέψου ότι το πρώτο ιδιωτικό κεφάλαιο διεθνώς ήταν μεταπρατικό (μερκαντιλισμός). Καιεν πάση περιπτώσει, μεταπρατικό ξεμεταπρατικό, κεφάλαιο είναι. Και το κεφάλαιο είναι η βάση τής αστικής κοινωνίας ακόμα κι αν οι αστοί της σε μία δεδομένη χώρα είναι νεροκουβαλητές που τρώνε τα αποφάγια τών ξένων αστών.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλοι Δαίμονες,


Σωστά είναι αυτά ως διαπιστώσεις, δεν λέω. Αλλά:

1) Αυτόν το λαό έχουμε, μ’ αυτό θα πρέπει να δουλέψουμε, τι άλλο;

2) Μη ξεχνάς τη Μεγάλη Ήττα που έφερε όλη την Υδρόγειο γονατιστή και αλυσοδεμένη στα πόδια τού κτήνους (= χρήματος).

3) Και μη ξεχνάς ότι πρώτη και καλύτερη στη Δυτική Ευρώπη ήταν, κατά μεγάλη πλειοψηφία, η πολιτικά οργανωμένη Αριστερά που σάλπισε άνευ όρων συνθηκολόγηση και αποδέχθηκε την ΤΙΝΑ. Όταν οι υποτιθέμενες πρωτοπορίες, οι αξιωματικοί δηλαδή, πετάνε τα όπλα και τις σημαίες και το βάζουν στα πόδια, τι περιμένεις να κάνουν οι απλοί φαντάροι;

Θέλει δουλειά. Πρώτα και κύρια στα μυαλά τών ανθρώπων. Αλλά η Αριστερά βλέπεις, χρόνια και χρόνια, είχε πιστέψει (ή έκανε πως το πίστευε) ότι μόνο επ’ άρτω ζήσεται άνθρωπος. Και τώρα που πλάκωσε η μαυρίλα είμαστε ανέτοιμοι...


Τα λέμε

makis είπε...

Το σκεπτικό σας είναι σωστό,αλλά δεν υποστηρίζεται από διατυπώσεις τύπου

"Και σύμφωνα με το γράμμα επίσης τού Νόμου επιστρατεύτηκαν οι απεργοί"

α)γιατί αυτές είναι λάθος(Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας 29, 87 και 105,άρθρο 22 του Συντάγματος,Ν. 3536/2007) και β)υιοθετώντας τες αποχωρείς αλά κκε από ένα πολιτικό πεδίο (αυτό της συνταγματικής εκτροπής )στο οποίο αντικειμενικά έχεις το πάνω χέρι(τουλάχιστον ηθικά και από πλευράς "έμπνευσης" που λέει παρακάτω κι ο mbiker).

Σε κάθε περίπτωση , συμφωνώ ως προς την έλλειψη εναλλακτικής πολιτικής διεξόδου "απ τα πάνω",δε μπορώ όμως παρά να διαπιστώσω την ανυπαρξία δυνάμεων του συριζα στο κίνημα και στο δρόμο ώστε να επιβάλλονται συγκλίσεις "από τα κάτω".

Για παράδειγμα ,τι εμπόδισε όλους τους αριστερούς να κατέβουν το Σάββατο στην πορεία του ΠΑΜΕ για συμπαράσταση στους απεργούς στις συγκοινωνίες?

LeftG700 είπε...

Φίλε Makis,


Η πρώτη σου παρατήρηση είναι σωστή (κι εγώ λάθος). Έγραψα επιπόλαια. Θα το διορθώσω αργότερα.

Για τις διαπιστώσεις σου, τώρα. Μα το ξέρουνε κι οι αριστερές πέτρες, φίλε Μάκη, ότι οι δυνάμεις τού ΣΥΡΙΖΑ υστερούν κατά πολύ ως προς τη δέσμευσή τους στους κοινωνικούς αγώνες και το βαθμό στράτευσης και συμμετοχής. Αυτό μπορεί να το δει κανείς φαντασμαγορικά στην πιο ‘‘θεσμική’’ μορφή που μπορεί να πάρει η κοινωνική δράση: στις προεκλογικές συγκεντρώσεις. Γιατί όποιος έβλεπε τις κεντρικές προεκλογικές συγκεντρώσεις στην Αθήνα τού ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ και έκανε τη σύγκριση θα στοιχημάτιζε άνετα ότι το πρώτο κόμμα θα έπαιρνε 8 και το δεύτερο 17%! Τι χρεία άλλων μαρτυριών έχουμε;

Το τελευταίο που θίγεις είναι πολυσύνθετο φαινόμενο και δεν μπορεί να εξηγηθεί απλά και μόνο από το γεγονός ότι μαζικά στο δρόμο κατεβαίνουν δύο ή μάλλον τρεις κατηγορίες: οι Κουκουέδες, οι Αντάρσυοι και οι αντιεξουσιαστές (άσχετα αν οι δεύτεροι και οι τρίτοι είναι λίγοι αριθμητικά). Πρέπει να συνυπολογίσεις τον αριστερό εμφύλιο που κάνει αρκετούς να λένε: «Άντε ρε που θα κατέβω με το ΠΑΜΕ (ή τον ΣΥΡΙΖΑ ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κ.λπ. κ.λπ). Να τους δώσω πόντους;». Αλλά αυτή η στάση τροφοδοτείται κυρίως από τα πάνω. Κυρίως από το ΚΚΕ, αλλά όχι μόνο από το ΚΚΕ.


Τα λέμε

Λύσιππος είπε...

Ακούγεται πολύ ψωριάρικο ένα Προτεκτοράτο από την δημιουργία του κιόλας, να νομίζει ότι έχει Αστική δημοκρατία,και έχει το ίδιο καθεστώς με τις προαναφερόμενες χώρες.
Τι διαπιστώνουμε καθημερινά στη σχέση πολίτη-κράτους-ΕΛ.ΑΣΤΥΝ-Παρακράτους?

Ποιός ξένος το είχε πεί πρόσφατα"Δε το λες χούντα,αλλά ούτε και δημοκρατία μπορείς να το πείς.."

LeftG700 είπε...

Φίλε Λύσιππε,


Νομίζω ότι είναι λάθος να ορίζεις ένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα μιας χώρας από τη θέση που κατέχει αυτή η χώρα στη διεθνή ιεραρχία ισχύος, πλούτου, κ.λπ. Από τη στιγμή που έχουμε το κεφαλαιοκρατικό σύστημα παραγωγής, δηλαδή το σύστημα παραγωγής τών αστικών δημοκρατιών, και μαπό τη στιγμή που έχουμε τα βασικά πολιτικά δικαιώματα της αστικής κοινωνίας, το καθεστώς δεν μπορεί να χαρακτηριστεί διαφορετικά. Το πόσο καλά λειτουργεί, το αν υστερεί σε σχέση με πιο ισχυρά κράτη, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Και πρέπει να συνυπολογίσεις ότι από ορισμένες πλευρές είναι πιο προωθημένη ακόμα κι από την ισχυρότερη αστική δημοκρατία τού κόσμου, τις ΗΠΑ. Π.χ., για να μη μπλέξουμε σε "λεπτομέρειες": εδώ έχει καταργηθεί η θανατική ποινή, στις ΗΠΑ σε ξαπλώνουν σε ένα κρεβάτι και σου κάνουν τη γνωστή ένεση...


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

14!

Λύσιππος είπε...

δεν συμφωνώ-το ζητούμενο είναι η σχέση πολίτη-κρατικού/παρακρατικού μηχανισμού και γι'αυτό η "αστική" δημοκρατία της Ελλάδας είναι αφρικανο-καπιταλιστικού τύπου+ατυπη κληρον/τα εξουσιας
Είναι λοιπόν έτσι και στη Γαλλία και στη Σουηδία,και στη Νιγηρία και στην Ινδία και στο Καναδά και στη Κολομβία
Ο.Κ.αφού το μόνο κριτήριο είναι ο τύπος σχέσεων παραγωγής,κάτι δε πάει καλά με τις λέξεις και τα νοήματα τους Μη σας κουράζω.

Ενη είπε...

Αριστερά Φιλαράκια

Λέτε:

"Αλλά γιατί ελλείπει ένα εναλλακτικό πολιτικό και κοινωνικό σχέδιο κοινής αποδοχής από όλες τις δυνάμεις τής Αριστεράς και αρκετά στέρεο για να εμπνεύσει και να πάρει μαζί του τις ευρύτατες λαϊκές μάζες που απαιτούνται για τη στήριξή του"

Μήπως τελικά δεν φταιει η Αριστερά (ολες οι δυνάμεις), αλλά μήπως μας τελειωσαν οι "εμπνευσεις" :

Για να εμπνευσεις πρέπει κατα κα΄ποιο τροπο να απευθυνεσαι σε μια κοινωνία που εχει μια μορφή "ομογενοποίησης" και οχι σκορπια κοινωνικά στρωματα με διαφορετικά συμφέροντα.

Οι εμπνευσεις ισως χρειάζονταν η ακόμα και ο "συγκεκριμένος" (οπως λέει ο Μπικερ, αν δεν κάνω λάθος), τοτε σε

καποιες κοινωνίες του παρ ελθόντος ειτε πριν την εγκαθιδρυση των αστικων συστημάτω νειτε και αργότερα.

Τώρα που βιώνουμε την παγκοσμιοποιηση και των προβλημάτων ως λαοι, οι εμνευσεις και οι εμπνευστες, δειχνουν παρωχημένοι καθοριστικοι παράγοντες.

Το μονο ισως που μπορει να βοηθήσει θα ειναι πλεον μια αλληλεγγύη, δηλαδή

μια προσπάθεια να αισθανθουν οι λαοι οτι στη σημερινη εποχή δεν υπάρχει η διαχωριστικη γραμμη μεταξύ τους αλλά μεταξυ αυτών

και των επικυρίαρχων.

και δεν γίνεται με μια κατα μέτωπο επίθεση ολων των αδύναμων, επειδή δεν υπάρχει η συγκολλητικη ουσία της "εμπνευσης" για μια συγκεκριμενη λύση.

Τα προβλήματα ας πουμε ειναι "ασύνδετα" αλλοι επιζητουν αυτή τη λύση, αλλοι μια αντίθετη

αναλόγως της θέσης που βρίσκεται ο καθένας.

Ας πουμε οι απεργοι και οι νοικοκυραιοι που πληττονται απο την απεργία των ΜΜΜ.

Σημερα το παγκοσμιο προβλημα εινα μάλλον να αλλαξουν ακομα και οι διεθνεις σχέσεις , δεν γίνεται να υπάρχουν επικυρίαρχες δυνα΄μεις ειτε στη Δυση ειτε στην Ανατολή.

Αυτό που εσεις το Ονομάζετε συγκροτημένο σχέδιο
δεν γινεται για επι μέρους λύσεις

Τελικά δεν φταιει ουτε η Αριστερά

Καπου ομως θα υπάρχει μια αλλη εκδοχή για λύση.

skipper είπε...

To θέμα αγαπητοί φίλοι είναι , το αν ένας νοικοκυραίος μπορεί να κινητοποιήσει εναν λαό, ο ο οποίος ευρίσκεται σε πλήρη αποσύνθεση, και αν ναι .... ένα απεργιακό κύμα θα είναι ικανό να σταματήσει αυτό το τσουνάμι της εξαθλίωσης ή θα πρέπει να ακολουθηθούν πιο δυναμικές δράσεις?
Διότι αφενός όσο πιο νοικοκυραίος γίνεσαι , τόσο πιο πολύ συμβιβάζεσαι με τους όρους του παιχνιδιού της αστικο-αστειοδημοκρατίτσας μας και αφετέρου άντε να συνθέσεις το παζλ μιας διαβρωμένης κοινωνίας δια να πετύχεις το περιπόθητο ΓΚΟΝΓΚ.
Παρακαλώ πολύ ,να μην εκληφθεί το ανωτέρω σχόλιο ως εξυπνακισμός...απλά τους προβληματισμούς μου εκφράζω, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ωστε ώρες -ώρες να αναπολώ αυτό το 3-4%(χα χα χα)

LeftG700 είπε...


Φίλε Λύσιππε,


Όχι, οι σχέσεις παραγωγής δεν είναι το μόνο κριτήριο. Είναι όμως το βασικό, δομικό, ειδοποιό κριτήριο. Αν βγάλουμε αυτό από το μυαλό μας, όπως έκανε κατά πλειοψηφία η Αριστερά τις δύο τελευταίες δεκαετίες, τότε καταλήγουμε αστοί ‘‘προοδευτικοί’’ εκσυγχρονιστές, πρόθυμοι να πανηγυρίσουμε σαν να έχουμε αλλάξει τον κόσμο στην περίπτωση που ψηφιστεί το Σύμφωνο Συμβίωσης των ομοφυλοφίλων, ο απογαλακτισμός τού κράτους από την εκκλησία ή το εναλλάξ πλύσιμο των πιάτων και το τάισμα των μωρών στα ζευγάρια! Καλά και άγια όλα αυτά και καλοδεχούμενα. Θα τα επιδιώξουμε, θα τα υποστηρίξουμε, αλλά δεν θα τα κάνουμε σημαία μας. Δεν είναι αυτά η σημαία τής Αριστεράς!

Δεν μας κουράζεις. Και δεν είναι λόγος να μας κόψεις την καλημέρα επειδή δεν συμφωνούμε με τη δική σου οπτική, από τη στιγμή που κι εμείς προτιμάμε (δεν είμαστε παράφρονες!) μία ανεπτυγμένη αστική δημοκρατία από αυτή τής Μποτσουάνα, λόγου χάρη.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλη Ένη,


Οι κοινωνίες δεν κατακερματίστηκαν εκ Θεού. Κατακερματίστηκαν μέσα από συγκεκριμένες εξελίξεις, από τις οποίες δεν ήταν όλες φυσική εξέλιξη. Ορισμένες ήταν επιλογή (π.χ.: ο κατακερματισμός τής εργατικής τάξης). Εσύ φαίνεται να τις θεωρείς φυσικά φαινόμενα.

Ένα δεύτερο: Όταν κάνω λόγοι για την ανάγκη να εμπνεύσεις, ποιος σου είπε ότι εξαιρώ την ανάγκη να εξηγήσεις στους κυριαρχούμενους ότι είναι πολύ περισσότερα αυτά που τους ενώνουν από αυτά που τους χωρίζουν;;;


Τα λέμε

LeftG700 είπε...


Φίλε skipper,


Ένα απεργιακό κύμα, που θα νέκρωνε τα πάντα (ας, πούμε, κάτι παρόμοιο με αυτό που έγινε στη Γαλλία το Μάη τού ’68, όταν ο Ντε Γκωλ λέρωσε τα δαντελωτά γαλλικά βρακιά του...) θα γκρέμιζε την κυβέρνηση και θα την ανάγκαζε σε προκήρυξη εκλογών (ή κήρυξη κατάστασης εκτάκτου ανάγκης). Το πώς θα εξελισσόταν από εκεί και πέρα η κατάσταση δεν νομίζω ότι μπορεί να το προδικάσει κανείς (εμείς πάντως σίγουρα όχι).

Δυναμικές δράσεις; Τι εννοείς; Μία πολιτική περισσότερο απεργία που θα παραλύσει τη χώρα δεν φτάνει να γκρεμιστούν;

Δεν ξέρω σε ποιους αναφέρεσαι όταν κάνεις λόγος για νοικοκυραίους που δεν μπορούν να εμπνεύσουν. Όμως, θυμάμαι πάντα μερικούς ‘‘νοικοκυραίους’’: Μπακούνιν, Κροπότκιν, Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Τρότσκυ, Μπουχάριν, Κάστρο, Τσε... Οι εποχές βέβαια δεν είναι ίδιες. Αλλά, ακόμα κι αν δεχθούμε πως δεν μπορούμε να έχουμε τόσες απαιτήσεις, ας μην εγκαταλείψουμε την απαίτηση για δυο γραμμάρια καθαρή σκέψη...


Τα λέμε