Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Beppe Grillo: Η πολιτική τής αντιπολιτικής ιταλιστί




Το κίνημα που ίδρυσε, Πέντε Αστέρες, αναδείχτηκε τρίτη δύναμη στις προχθεσινές ιταλικές εκλογές. Ο νομπελίστας Ντάριο Φο, στα ογδόντα και χρόνια του, έγινε ένθερμος υποστηρικτής του, ενώ λίγα χρόνια πριν ήταν στενή επιρροή (ανεξάρτητο μέλος) τού κόμματος Κομμουνιστική Επανίδρυση. Ο Νίκος Ξυδάκης, στο σημερινό άρθρο του στην Καθημερινή, τον αναγορεύει «μεγάλο νικητή τών εκλογών» και του αφιερώνει μάλλον τον μεγαλύτερο  αριθμό τών αράδων από όσες έγραψε —χωρίς να υπολογίσουμε τα κενά μεταξύ τους και τη φωτογραφία του (μαζί με τον Φο), που την επέλεξε για την αναδημοσίευση στο blog του. Οι αναρχικοί ασχολούνται σήμερα δια μακρών με την περίπτωσή του, αναδημοσιεύοντας, εκτός άλλων, και μία συνέντευξη που έδωσε πριν καλά καλά οριστικοποιηθούν τα αποτελέσματα (χαρακτηριστική λεπτομέρεια: η αναδημοσίευση έγινε από ένα ...‘‘εθνικοαπελευθερωτικό’’ site!). Μέχρι και η Cynical άφησε για λίγο την ασφάλεια(;) των αριθμών της και τον χαρακτήρισε, από τον τίτλο της κιόλας, ως ένα «ενδιαφέρον πείραμα». Κόλαση!

Πολλοί ακόμα θα ασχοληθούν με τον κύριο Μπέπε Γκρίλο στις μέρες που έρχονται, αυτό είναι σίγουρο. Όπως επίσης είναι σίγουρο ότι, από τους ερμηνευτικούς χαρακτηρισμούς που θα του αποδώσουν, αυτός που θα πλειοψηφήσει θα είναι εκείνος τού λαϊκιστή. (Ήδη πλειοψηφεί. Και είναι κωμικοτραγική ειρωνεία το γεγονός ότι την προαναφερθείσα ανάρτηση της Cynical, γενικά θετική για τον Μπέπε, έσπευσε να την αναδημοσιεύσει ο ορκισμένος εχθρός κάθε λαϊκισμού Νοσφεράτος! Τα ύστερα του κόσμου!)  

Για εμάς, ο Γκρίλο δεν αντιπροσωπεύει τίποτε λιγότερο απειλητικό από το εκμαυλιστικό τέρας τής αντιπολιτικής (στην εκ πρώτης όψεως φιλολαϊκή του εκδοχή). Η οποία αντιπολιτική, φυσικά, είναι Πολιτική με το π κεφαλαίο! Αγαπημένα μοτίβα αυτής της (αντι)πολιτικής βουλγκάτας: Η απόρριψη του κομματικού συστήματος προς χάρη μιας τάχα αδιαμεσολάβητης, αυτόνομης και αυθόρμητης λαϊκής βούλησης, η συλλήβδην καταδίκη των πολιτικών ιδεολογιών ως χρεοκοπημένων, η περιφρόνηση της ανάγκης για πολιτικοθεωρητικές επεξεργασίες και η συνακόλουθη δοξολογία τού ‘‘πρακτικού’’ πνεύματος «που δίνει λύσεις». Και βέβαια, ο εγκλεισμός στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας «τής  ξεπερασμένης και μονοδιάστατης διάκρισης με βάση τον άξονα Αριστερά/Δεξιά»...

Έχει ακροατήριο αυτή η αφήγηση; Πώς δεν έχει! Ο Μπέπε Γκρίλο είναι η πιο πρόσφατη και φαντασμαγορική απόδειξη. Και μάλιστα σε μία χώρα που, όχι πολλά χρόνια πριν, διέθετε το ισχυρότερο, ηγεμονικότερο και πιο βαθιά ριζωμένο στην κοινωνία Κομμουνιστικό Κόμμα σε σύγκριση με όλες τις χώρες τής μεταπολεμικής Δυτικής Ευρώπης.

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Πώς έφτασαν οι λαοί, με τη θερμή συνηγορία διανοουμένων της εμβέλειας ενός Ντάριο Φο, να εκστασιάζονται με τους διάφορους Μπέπε Γκρίλο που από τη μια υποστηρίζουν πως «Αριστερά και Δεξιά είναι δύο έννοιες ξεπερασμένες» και από την άλλη, ελάχιστα λεπτά αργότερα, δηλώνουν με μόλις υποκρυπτόμενη υπερηφάνεια ότι το διαδίκτυο που χρησιμοποιούν στις προεκλογικές τους εκστρατείες είναι ...αντικαπιταλιστικό; Είναι η απελπισία που μας κατάντησε έτσι; Η ματαίωση των μεγάλων οραμάτων; Η αποχαύνωση από τα ‘‘καλά χρόνια’’ που, ενώ έχουν τελειώσει προ πολλού, εξακολουθεί να επιδρά όπως γίνεται με την αναισθησία μετά την εγχείρηση; Πώς γίνεται, στην εποχή τής γνώσης, να ξέχασαν ακόμα και την αλφαβήτα τόσο τεράστιες μάζες;

Α, μην κοιτάτε απέναντι, κατά τη μεριά τών εχθρών μας. Ήταν δουλειά τους να ρίξουν στη λήθη την αλφαβήτα. Κι αυτό πα’ να πει ότι, αντίστροφα, ήταν δική μας δουλειά να τη διατηρήσουμε ζωντανή στη λαϊκή μνήμη. Εκείνοι την έκαναν καλά τη δική τους δουλειά, αυτό να λέγεται. Εμείς πάλι όχι, κι αυτό να λέγεται. Εκείνο που είναι πιο δύσκολο να ειπωθεί είναι μια φρικτή υποψία:

Μήπως ο κύριος λόγος που αποτύχαμε μέχρι τώρα να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη της δικής μας αφήγησης ήταν το γεγονός ότι οι πρώτοι που άρχισαν να μισοξεχνάνε την αλφαβήτα της ήμασταν εμείς...

Αν, όμως, είναι έτσι, πρέπει να ειπωθεί!


ΥΓ Ο Νίκος Ξυδάκης είναι αρκετά έξυπνος για να του διαφύγει ότι ο Μπέπε Γκρίλο εκφράζει, σχεδόν ιδεοτυπικά, το πνεύμα τών ευρωπαίων Αγανακτισμένων. Ας ελπίσουμε ότι στην πρόσφατη εκδήλωση για τον Αντόνιο Γκράμσι, στην οποία ήταν ένας εκ των ομιλητών, μετέδωσε επ’ αυτού κάτι από την εξυπνάδα του στον Αλέξη Τσίπρα που επίσης πήρε το λόγο εκεί...


Η photo είναι από το iefimerida.gr.

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

auto einai to mellon mas.na nai kala o istorikos sumvivasmos.ama den uparxei diafora de3ias-aristeras perimeneis to lao kapou na thn anakalupsei?kai to 8ema den einai ti les sth 8ewria alla ti efarmozeis sth pra3h

g.

Ανώνυμος είπε...

«Η απόρριψη του κομματικού συστήματος προς χάρη μιας τάχα αδιαμεσολάβητης, αυτόνομης και αυθόρμητης λαϊκής βούλησης, η συλλήβδην καταδίκη των πολιτικών ιδεολογιών ως χρεοκοπημένων, η περιφρόνηση της ανάγκης για πολιτικοθεωρητικές επεξεργασίες και η συνακόλουθη δοξολογία τού ‘‘πρακτικού’’ πνεύματος «που δίνει λύσεις».»

Με λίγα ο λόγια ο Ρουσό, εκτός από το -δοξολογία τού ‘‘πρακτικού’’ πνεύματος «που δίνει λύσεις».

Υ.γ: πολιτική βέβαια δεν σημαίνει το κομματικό σύστημα...

Αλήθεια «Αριστερά και Δεξιά» τίνος πράγματος; ποια η καταγωγή των όρων, έπεσαν από τον ουρανό μήπως;

Για την παρατήρηση περί σχεδόν ιδεοτυπικής, έκφρασης του πνεύματος τών ευρωπαίων Αγανακτισμένων δυστυχώς συμφωνώ.

LeftG700 είπε...

Φίλε g,


Να σημειώσω πάνω σε αυτό που θυμίζεις (ιστορικός συμβιβασμός) ότι το καίριο και το αγκάθι του δεν ήταν ο συμβιβασμός. Ήταν ο χαρακτήρας που του προσέδωσε η τότε ηγεσία τού ΠιΤσι: storico. Δηλαδή, αν το κάνει κανείς λιανά, στρατηγικός συμβιβασμός, μόνιμος, φιλοσοφικά και κοσμοθεωρητικά θεμελιωμένος.

Βέβαια και το ζουμί είναι στην πράξη. Να μη ξεχνάμε όμως ότι ακόμα και για μια απλή κίνηση, όπως να ανάψει κανείς τσιγάρο, ή να πιει καμιά μπύρα, χρειάζεται να προϋπάρξει η ιδέα/σκέψη/απόφαση να ανάψει τσιγάρο ή να πιει μια μπύρα. Με αυτή την έννοια πρέπει να ‘‘διαβάσεις’’ τα σχετικά σημεία τής ανάρτησης.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Ανώνυμε/Ανώνυμη (που καλό θα ήταν να ‘‘βαφτιστείς’’, για να μπορούμε να συνεννοηθούμε),


Δεν νομίζω ότι ο Ρουσό είπε αυτά ακριβώς, ούτε ότι τα κύρια σημεία της πολιτικής φιλοσοφίας του οδηγούν εκεί. Αλλά δεν είναι αυτό το κύριο. Το κύριο είναι ότι, στο βαθμό που πιστεύεις ότι για το κοινωνικό πρόβλημα ευθύνεται το πολιτικό κόμμα per se, στον ίδιο ακριβώς βαθμό κυνηγάς τη σκιά σου με τον ήλιο πίσω σου. Από τη στιγμή της εμφάνισης των πρώτων ιστορικών κοινωνιών, το φαινόμενο της δημιουργίας ομάδων με κοινές επιδιώξεις και αξιώσεις εξουσίας (τι άλλο, με δυο λόγια, είναι ένα κόμμα;), δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει, ανεξάρτητα των μορφών που έπαιρνε σε κάθε εποχή.

Φυσικά και η έννοια τού Πολιτικού δεν εξαντλείται στο κομματικό σύστημα. Όμως σύμφωνα με τα προηγούμενα το περιλαμβάνει. Δυστυχώς, περιλαμβάνει και τις αμαρτίες του. Η απαλλαγή από αυτές όμως δεν βρίσκεται στην κατάργηση των κομμάτων. Με την ίδια λογική που αν τα φτύσει ο υπολογιστής σου δεν θα ξεγράψεις το internet από τη ζωή σου. Το concept τού Γόρδιου Δεσμού, παρά τη γοητεία του, έχει περιορισμένες εφαρμογές σε τέτοια ζητήματα...

Οι όροι Αριστερά/Δεξιά είναι κι αυτοί ιστορικοί (τίποτε ανθρώπινο δεν πέφτει από τον ουρανό) και βέβαια συμβολικοί. Δεν καταλαβαίνω το πόιντ σου εδώ. Πιστεύεις ότι είναι ακατάλληλοι να εκφράσουν τις νέες κοινωνικές διχοτομήσεις όπως τις αντιλαμβάνεσαι εσύ; Πρέπει να το εξηγήσεις κάπως.


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

πολύ σωστό , τι να σου πω , δεν είναι ολότελα καταδικαστέο που ήθελε να γίνει τσόντα της χριστιανοδημοκρατίας , αλλά το ... επίθετο που διάλεξε . Αν το έλεγε " προσωρινός για την σωτηρία του τόπου " θα ήταν μια χαρά .

μιλάμε για την ευρωπαϊκή χώρα την οποία δημιουργήθηκε για κοντά 20 χρόνια ( από το 60 στο 80 ) το ριζοσπαστικότερο εργατικό κίνημα και η μαζικότερη επαναστατική αριστερά .

και είχες και το ΙΚΚ , με το τεράστιο κύρος στις μάζες ( που δεν προερχόταν από το ότι ήταν γενικά δεξιό , αυτός ο μηδενισμός είναι λάθος , το PCI υπήρξε βαθύ ρεύμα εργατικής και λαϊκής αυτοθέσμισης , που όμως στα κρίσιμα οριακά στρατηγικά διλήμματα διάλεγε πάντα την ρεφορμιστική γραμμή ) , να γίνεται παράγοντας σταθερότητας και καταστολής του κινήματος .

Η Ιταλία ήταν απλά η χώρα που ο εκφυλισμός του επίσημου κομμουνιστικού έπιασε ταβάνι ...

Που ο εκλογικισμός και η κοινοβουλευτική μανία , η μικροαστική και αστική ιδεολογία του " τόπου " και του εθνικού ακροατηρίου , οδηγεί σε μια αριστερά ... στο συνταγματικό τόξο ,των νοικοκυραίων κλπ

Έτσι το πολιτικό σύστημα μπορεί να βρίσκει τυχάρπαστους , ή να νεκραναστένει ότι πιο σάπιο υπάρχει στην αστική πολιτική , και να λερώνει την λαϊκή αποδοκιμασία .

Γενικά η διάλυση του πιο βαθιά εθνικού με την καλή αλλά δυστυχώς και με την κακή έννοια , κομμουνιστικού κόμματος της Ευρώπης , θέλει ψάξιμο , και πάνω απ'όλα , αυστηρότητα , ταξική ...

" αντί - ΑΝΕΛ "

Ανώνυμος είπε...

Τελικά η ιστορική συνέχεια της πολιτικής λύσης μέσω των κομμάτων (αριστερών εννοείται) πιθανόν από κάπου μπάζει.
Καλές οι διαπιστώσεις είτε επαναστατών, είτε διανοητών, μα προφανώς θάχαν στο μυαλό τους ιδεολόγους και άφθαρτους ηγέτες.
Ίσως νάταν έτσι, πολλά χρόνια πριν.
Σήμερα το μόνο που λείπει, είναι πρωτάθλημα αριστερής κωλοτούμπας.
Νομίζω πως γκρίλος και πολύ μας είναι.

mbiker

ΕΟΣ είπε...

Η φωνή των ελεύθερων πολιτών...

spiral architect είπε...

Και όμως κάτι ξέχασες!
Το (κάργα) αριστερό ιστολόγιον, αριστεροφιλελέ προβληματισμού, που πορπατεί χαρωπό στους αγρούς και τα ρουμάνια, μαδώντας μαργαρίτες, τραγουδώντας Τζενη Βάνου και Μπέθυ, αμολώντας κόκκινα μπαλόνια δια χθεσινού του διαγγέλματος σε ειδική προστατευόμενη περιοχή της αρχικής του σελίδας ανακοινώνει ότι:
Teresa Corvino Έξω πάμε καλά.
Δύο διαφορετικοί κόσμοι. Οι Ιταλοί του εξωτερικού σε όλον τον κόσμο, ούτε παράκρουση, ούτε Αλτσχάϊμερ έπαθαν. Έδωσαν σαφέστατο προβάδισμα στην Κεντροαριστερά, τόσο στη Βουλή όσο και στη Γερουσία. Ο λαϊκισμός του Γκρίλλο δεν τους σαγήνευσε κι έτσι του έδωσαν μονοψήφιο ποσοστό ψήφων. Εξάλλου δεν ξέχασαν τι σημαίνει Μπερλουσκόνι και αρνήθηκαν να τον νεκραναστήσουν. Δεύτερο κόμμα, μεταξύ των Ιταλών του εξωτερικού, αναδείχθηκε το κόμμα του Μόντι, συγκεντρώνοντας πάνω από 18%. Πιθανόν όταν βλέπεις τα πράγματα από μια απόσταση , τα βλέπεις καλύτερα.


Συμπέρασμα: Οι κοσμοπολίτες Ιταλοί που πίνουν το μαρτίνι τους (ανακατεμένο, όχι χτυπημένο) στην Κουάλα Λουμπούρ, στην Ταγγέρη και στο Νταρ Ες Σαλάαμ και σε άλλα εξωτικά μέρη προτιμούν Κουβέλη και Παπαδήμο!
Πρόταση: Καλό είναι να μετοικήσουν και αυτοί μπας και δούμε άσπρη μέρα, το κόμμα τους πάρει το πρωτάθλημα και γλυτώσουν τα παιδιά μας από τέτοιους δασκάλους.

Το ξαναλέω: Η βλακεία (είτε εδώ είτε εις την Εσπερίαν) είναι ανίκητη

spiral architect είπε...

Η παραπάνω κυράτσα εξ Ιταλίας (και παρακαλώ μην με αποκαλέσετε φαλλοκράτη κλπ χαρακτηρισμούς, γιατί και άνδρας να' λεγε αυτά, μαλάκα θα τον αποκαλούσα!) ψάχνει απεγνωσμένα να βρει ηθική στον καπιταλισμό (και όχι μόνον αυτή, αλλά και πολλοί άλλοι, όνομα και μη χωριό) μέσω της εισήγησής της στην ΡΗΜΑΔ Πάτρας:
Ηθική Τράπεζα ένα διαφορετικό πιστωτικό ίδρυμα
αφήνοντας ξερούς τους Πατρινούς ΡΗΜΑΔιασμένους με τον μεστό και τεκμηριωμένο της λόγο.

Ηθικόν δίδαγμα: Η βλακεία, όχι μόνον είναι ανίκητη, αλλά το' χει τερματίσει κιόλας!

LeftG700 είπε...

Φίλε αντί – ΑΝΕΛ,


Για κάνε κράτει λίγο με τον τόπο και το εθνικό ακροατήριο! Μη μας καταλήξεις ...Θεοδωρίδης! ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλοι τής ΕΟΣ,


Οι υπερκομματικές λαϊκές συσπειρώσεις γύρω από αιτήματα τέτοιου τύπου δεν έχουν να κάνουν σε τίποτε με όσα φαινόμενα και κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις επικρίνουμε στην ανάρτηση. Μη τα μπερδεύουμε όλα, για όνομα!


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε mbiker,


Πάλι μες τη μαυρίλα μάς ήρθες; Τι θα γίνει με σένα; ;-)

Τα κόμματα δεν είναι μόνο υπόθεση των ηγετών και των πέριξ αυτών, μη το ξεχνάς. Και, εν πάση περιπτώσει, ακόμα και για να οργανώσει κανείς μια επανάσταση ένα κάτι τις σε οργάνωση το θέλει, έτσι δεν είναι. Ένα μαχαίρι που σκούριασε και δεν κόβει πια ούτε ...μαλλί τής γριάς, δεν είναι λόγος να πετάξουμε όλα τα μαχαίρια!


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Σπειροειδή,


Οι κεραυνοί σαν τής κυρίας που αναφέρεις ή σαν του Γερμανού αρχηγού τού SPD, είναι μίας πρώτης τάξεως παγίδα για τους εν γένει αντιμνημονιακούς και εναντίον τής ευρωλιτότητας ανθρώπους, που όμως δεν έχουν επεξεργαστεί διανοητικά το τι ακριβώς τούς (μάς) συμβαίνει. Μία τρίχα τούς χωρίζει από το να χορέψουν ταραντέλα με τον κάθε Μπέπε ή τον κάθε Καβαλιέρε. Κι αν οι ίδιοι δεν το έχουν χάσει τελείως για να κάνουν κάτι τέτοιο, δεν βοηθάνε καθόλου για να μη το κάνουν εκατομμύρια απελπισμένων. Ας μη ξεχνάμε τη δημοφιλία που απόλαυσε ο Αδόλφος, από ένα χρονικό σημείο και μετά, επειδή έδωσε δουλειά στους Γερμανούς εργάτες. Τι δουλειά; Κατασκευή Πάντσερ και Στούκας! Η δουλειά όμως που σου δίνει ψωμί για τα παιδιά σου δεν είναι ντροπή. Κι αν είναι, την υπομένεις για χάρη ακριβώς τών παιδιών σου. Δεν είναι όλοι Ρόζες και Καρλ κι αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχνιέται...


Τα λέμε


ΥΓ Δεν είναι ο κίνδυνος η Ηθική Τράπεζα, μη τρελαίνεσαι. ;-)

Ανώνυμος είπε...

κάπως πλαστό το δίπολο , από τον berlinguer στον Θεοδωρίδη , μπορείς και καλύτερα ...

" αντί - ΑΝΕΛ "

LeftG700 είπε...

Σου έκλεισα μάτι, μωρέ, μη θυμώνεις! Ούτε μύγα στο σπαθί σας δεν σηκώνετε εσείς οι αριστεροί πια; :-)