Τι έκανε λέει;;; Αν έχει ψηφίσει Συνασπισμό η Σώτη;;; Δαγκωτό!!!

Όποιος έχει μπλεχτεί στα δίχτυα τής Αριστεράς, χωρίς όμως να χάσει κάποια στιγμή το μυαλό του και καταλήξει παράδειγμα προς αποφυγή και φόβητρο των μικρών παιδιών για να τρώνε όλο το φαγητό τους, αν μη τι άλλο δεν θα πλήξει. Οι αφορμές για ένα κάποιο χαμόγελο δεν θα του λείψουν ούτε στιγμή. Δυστυχώς, καθώς η ζωή προχωράει διαλεκτικά, το χαμόγελό του θα είναι πικρό τις περισσότερες φορές. Ενίοτε, σκέτο φαρμάκι. Καλή ώρα:

Αναρωτιέται ρητορικά η συντάκτρια του Red Notebook Μαρία Μπαλάφα (ΜΜ) σε προχθεσινό άρθρο της, από τον τίτλο κιόλας: Ψήφισε η Σώτη Συνασπισμό; Το άρθρο εντάσσεται σε μία αλυσίδα αντιπαράθεσης που ξεκίνησε από το γνωστό πόνημα του Γιάννη Πρετεντέρη Ζωή Κασιδιάρη, και απαντάει σε ένα κείμενο της Σώτης Τριανταφύλλου (ΣΤ), επικριτικό για το ύφος που υιοθέτησε κάποιος συντάκτης τής Αυγής στην κριτική του προς τον αρθρογράφο του ‘‘συγκροτήματος’’.

Η απάντηση που δίνει η ίδια είναι εμφατικά αρνητική, καθώς αποφαίνεται με σαφώς ειρωνική διάθεση: «Κάπου λέτε, ότι ψηφίσατε μερικές φορές ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, αλλά δεν βγαίνουν τα νούμερα καρδιά μου». Βέβαια, από μια άποψη, αυτή η σιγουριά της μας φαίνεται σαν να είναι κάπως τραβηγμένη απ’ τα μαλλιά: Δεν ‘‘κουμπώνει’’, ας πούμε, με αυτό που γράφει στο άρθρο της λίγες αράδες παραπάνω: «Διακρίνω μια στροφή στην καριέρα σας κυρία Σώτη. Αφού έπαψαν να σας διαβάζουν οι Αριστεροί ψάχνετε τάργκετ γκρουπ στα Δεξιά». Διότι, αν ‘‘ψήφιζαν’’ μερικοί αριστεροί τα γραφτά της, γιατί είναι αβάσιμο να υποθέσουμε ότι κάποιος ‘‘δεσμός’’ υπήρχε, οπότε κι εκείνη λειτουργούσε αντίστοιχα και ψήφιζε το κόμμα κάποιων από αυτούς; Ψιλά γράμματα όλα αυτά όμως, ας τα αφήσουμε. Ας πάμε στην ουσία.

Η ουσία είναι ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε καθόλου μα καθόλου την έστω και αυτοϋπονομευόμενη βεβαιότητα της ΜΜ πως η Σώτη Τριανταφύλλου ουδέποτε ψήφισε Συνασπισμό στο διάστημα που αυτό το κόμμα δραστηριοποιόταν αυθύπαρκτα στην πολιτική σκηνή. Αντίθετα, δυσκολευόμαστε εντελώς τελείως να πιστέψουμε ότι από το 1993, που ο Συνασπισμός, μετά τη διάσπαση του ενιαίου ΣΥΝ, κατέβηκε για πρώτη φορά σε εκλογές ως ξεχωριστό κόμμα, μέχρι και το 2000 τουλάχιστον, πριν δηλαδή ακόμα οριστικοποιηθεί η πορεία τού μετασχηματισμού του σε ΣΥΡΙΖΑ και η όποια ριζοσπαστικοποίησή του, δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι σε αυτή την περίοδο η Τριανταφύλλου ψήφιζε κάτι άλλο από Συνασπισμό. Γιατί να μη το έκανε;

Δεν ήταν ο κοσμοπολιτισμός της και η εχθρότητά της προς τις εθνικές ταυτότητες και κυρίως προς τη δική της, την ελληνική, δεν ήταν αυτά τα στοιχεία της συμβατά με τον ιδιότυπο, μηχανιστικό και δογματικό αντιεθνικισμό τού Συνασπισμού; Δεν ήταν ο ‘‘αντισταλινισμός’’ της σε συμφωνία με την ολοκληρωτική διαγραφή τού ιστορικού παρελθόντος τής παγκόσμιας Αριστεράς εκ μέρους τού ΣΥΝ μετά την Ήττα, κάτι που πρακτικά ισοδυναμούσε με το πέταγμα όχι μόνο τού μωρού μαζί με τα βρώμικα νερά, αλλά και ολόκληρης της σκάφης; Δεν ήταν η αγάπη της για την ελευθερία τού ατόμου ταιριαστή με τη χαλαρότητα και την πολιτική ‘‘αναρχία’’, αυτό το ‘‘χαρούμενο’’ πνεύμα ‘‘ανεξαρτησίας’’ και ‘‘αυτονομίας’’ χωρίς ισχυρές δεσμεύσεις, πόσω μάλλον στρατεύσεις, που χαρακτήριζε πάντα το συγκεκριμένο κομματικό σχήμα και πολλούς από τους οπαδούς του; Και, τέλος, έλειψαν ποτέ από τον Συνασπισμό οι όρκοι πίστης υπέρ της Αριστεράς, όρκοι αρκετά ηχηροί για να της επιτρέπουν να καθησυχάζει τη συνείδησή της, όταν θυμόταν τα νεανικά της χρόνια στην ΚΝΕ και στους τροτσκιστές ή τις πατρικές παρακαταθήκες τού κατ’ αυτήν «σταλινικού πατέρα», αλλά, ταυτόχρονα, και αρκετά ανοιχτοί σε διάφορες ερμηνείες και παρερμηνείες, πρώτα και κύρια για το τι ακριβώς νοείται ως Αριστερά, ώστε να μην αισθάνεται ότι ‘‘καταπιέζεται’’;

Κι αν όλα αυτά φαντάζουν πολύ υποκειμενικά και κάπως ‘‘σταλινικά’’ και μπορούν να αμφισβητηθούν έως κατεδάφισης, πόσο μπορεί να αμφισβητηθεί μία άλλη ένδειξη για το τι ψήφιζε η Σώτη, μια ένδειξη που όποιος τη χαρακτηρίσει απλώς αποχρώσα κινδυνεύει να χαρακτηριστεί είτε αφελής, είτε δικολάβος επαρχιακού ειρηνοδικείου τού 19^ου αιώνα; Εννοούμε βέβαια τα δύο πολιτικά βιβλία στα οποία η Σώτη φιγουράρει δίπλα-δίπλα με τον γνωστό και σημαντικό οικονομολόγο και αριστερό διανοούμενο Ηλία Ιωακείμογλου του χώρου.[1] Το «Αριστερή τρομοκρατία, κράτος και δημοκρατία» (2003) και το «Για τη σημαία και το έθνος» (2006).[2] ‘‘Εκτίθεται’’ εμφανιζόμενη να συμφύρεται συγγραφικά με  τον Ιωακείμογλου και θα είχε πρόβλημα να ψηφίσει Συνασπισμό;;;

Επιπλέον: Γιατί στο κάτω-κάτω τόσος πόνος και καημός για το ενδεχόμενο να ψήφισε κάποτε ΣΥΝ η Τριανταφύλλου; Είναι η μόνη από όσους είχαν και έχουν παρόμοια πάνω-κάτω μυαλά; —χωρίς βέβαια να ισχυριζόμαστε ότι όλοι όσοι ψήφιζαν τον Συνασπισμό τότε είχαν και τα ίδια. Λόγου χάρη: Συνασπισμό δεν ψήφιζε ο γνωστός και μη εξαιρετέος Διονύσης Γουσέτης; Συνασπισμό δεν ψήφιζε ο εκλεκτός κύριος Γρηγόρης Ψαριανός; Συνασπισμό δεν ψήφιζε η Μαρία τού Πολυτεχνείου; Κι ακόμα, μια και είμαστε στο διαδίκτυο (και μια και με τρώει και το χέρι μου, για να τα λέμε όλα! ;-) ), Συνασπισμό δεν ψήφιζαν τότε οι δύο καλοί μας φίλοι; Συνασπισμό δεν ψήφιζε κι αυτός ο φίλος μας ή αυτός; Μα ακόμα κι αυτός, εκείνος δηλαδή που έχει βαλθεί να ενώσει εις σάρκαν μίαν τον Μαρξ με τον ...Χάγιεκ και φαίνεται να γοητεύει τόσο πολύ κάποιους κύκλους τού Red Notebook, ώστε το ‘‘αφεντικό’’ εκεί, και ‘‘αφεντικό’’ τής ΜΜ, ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, τον ‘‘μαλώνει’’ επειδή έχει καιρό να στείλει κάτι προς δημοσίευση, κι αυτός ακόμα στον Συνασπισμό δεν θα χάριζε την ψήφο του για κάποια φεγγάρια;

Αγαπητή Μαρία Μπαλάφα, πρέπει να το χωνέψεις. Ναι, η Σώτη έχει ψηφίσει Συνασπισμό! (Το χειρότερο; Αρκετοί από όσους έχουν ψηφίσει Συνασπισμό έχουν ‘‘υπερψηφίσει’’ επίσης και κάποιες από τις απόψεις τής Σώτης.) Είναι ανώφελο να διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου διαμαρτυρόμενη. Χίλιες φορές προτιμότερο και πιο χρήσιμο είναι να βάλεις πλάτη (και μυαλό) ώστε να μην ψηφίσει ποτέ ΣΥΡΙΖΑ!

[1] Ο Ηλίας Ιωακείμογλου δεν μπορεί βέβαια να χαρακτηριστεί ακριβώς άνθρωπος του Συνασπισμού. Το γεγονός όμως ότι κινείται στο χώρο τής εκτός ΚΚΕ Αριστεράς, αλλά και εκτός τού λεγόμενου εξωκοινοβουλευτικού ρεύματος, οπωσδήποτε τον συνδέει με μία κάποια ‘‘συγγένεια’’.

[2] Στο δεύτερο βιβλίο, είναι χαρακτηριστικό το εξής (αλλά και δίκαιη ‘‘τιμωρία’’ για την επιπολαιότητα με την οποία προσεγγίζει τον κοσμοπολίτικο αντιεθνικισμό σημαντική μερίδα τής Αριστεράς, στην οποία ασφαλώς εντάσσεται και ο Ιωακείμογλου): Ενώ ο Ηλίας Ιωακείμογλου στο δικό του δοκίμιο καταπιάνεται με την αποδόμηση της εθνικής σημαίας και μόνο, η Σώτη στο δικό της πιάνει τον ταύρο απ’ τα κέρατα και κάνει τ’ αλατιού όχι μόνο τις σημαίες τών εθνών, αλλά και τη δική μας, την Κόκκινη. Όχι παίζουμε!

Η photo, από το rednotebook.gr