Ρε παιδιά! Σίγουρα το έχετε κόψει εκεί στο Red Notebook;

Σε αντίθεση με τους φίλους μας της ΕΟΣ που καλούν σε εμπρησμό τών Γενικών Επιτελείων τής Αριστεράς, εμείς επιμένουμε να τα ‘‘τσιγκλάμε’’. Είμαστε της άποψης ότι είναι χίλιες φορές χρησιμότερο να αποκαλύπτουμε όσο μπορούμε τον προσχηματικό, ‘‘συνδικαλιστικό’’ και πολιτικάντικο λόγο που πολλοί επιτελείς τους χρησιμοποιούν προκειμένου να πείσουν για τις δογματικές εμμονές τους ή για να υπερασπιστούν ‘‘πατριωτικά’’ τον κομματικό τους χώρο, παρά να βάλουμε φωτιά και να τα κάνουμε όλα μπουρλότο. Επιπλέον, επίσης σε αντίθεση με τους Εοστζήδες (όπως τους αποκαλούμε φιλικά και όχι απαξιωτικά), εμείς ξέρουμε ότι στο ορατό και προβλέψιμο βάθος χρόνου θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν Γενικά Επιτελεία, κυρίως γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Οπότε, προσπαθούμε όσο το επιτρέπουν οι δυνατότητες και αντοχές μας, να στηλιτεύουμε τα κακώς κείμενα —κακώς κείμενα κατά το δικό μας φτωχό μυαλό, εννοείται.

Στα πλαίσια αυτής τής τακτικής μας, συχνά-πυκνά αφήνουμε τσιγκλιστικά σχόλια (= προβοκατόρικα με τη θετική έννοια) στο Red Notebook, το επιτελικό κέντρο τών αριστεροευρωπαϊστών τού ΣΥΡΙΖΑ που στην πλειοψηφία τους προέρχονται από την πτέρυγα των λεγόμενων αριστερών ευρωκομμουνιστών τού απερχόμενου ΣΥΝ. Τελευταίο μας ‘‘χτύπημα’’ ένα σχόλιο σε άρθρο τού Ευκλείδη Τσακαλώτου, στο οποίο ο γνωστός ορκισμένος ευρωπαϊστής εξιστορεί εν συντομία τα έργα και τις ημέρες τής Θάτσερ, της Σιδηράς Κυρίας —που, ατυχώς, δεν ήταν δική μας, αλλά τών ‘‘άλλων’’, μακάρι να την είχαμε εμείς. Επειδή όμως «έξις δευτέρα φύσις», ο κύριος καθηγητής βρίσκει την αφορμή να στριμώξει παρενθετικά και κάπως άτεχνα στο άρθρο του και την εξής σκέψη:

Ένας από τους λόγους που δεν με επηρεάζουν και πολύ τα επιχειρήματα που θέλουν την ΕΕ να αποτελεί το πιο σκληρό και αυταρχικό καπιταλιστικό μόρφωμα είναι και αυτό. Όταν έχεις την εμπειρία του βρετανικού καπιταλιστικού κράτους, οι άλλες εκδοχές σου φαίνονται σαν ένα «tea party», που λένε και οι Βρετανοί.

Μπροστά σε ένα τέτοιο ξέπλυμα της ΕΕ, δεν μπορούσαμε να μείνουμε σιωπηλοί. Έτσι, ποστάραμε το ακόλουθο σχόλιο:

Σωστά, σωστά! Κι όταν θυμάται κανείς τα έργα και τις ημέρες τής βρετανικής μοναρχίας και το πώς πέθαναν, λόγου χάρη, ο Γκάι Φωκς και οι σύντροφοί του τής Συνωμοσίας τής Πυρίτιδας, οι εκδοχές τού θατσερικού κράτους φαίνονται σαν αγρυπνία μοναχών τού Αγίου Όρους! Πάντα υπάρχει το χειρότερο!...

Το δούλεμα πάει σύννεφο. Ας προσέξουν όμως μερικοί-μερικοί, γιατί, ενδεχομένως, και οι επερχόμενες ντομάτες, με τη συμβολική έννοια του συγκεκριμένου ζαρζαβατικού βεβαίως βεβαίως, κι αυτές σύννεφο θα πέσουν!

Επιστρέφοντας στο σπίτι μετά από μία μάλλον αποτυχημένη βραδιά, έριξα μια ματιά στην ανάρτηση, μήπως και είχε ποσταριστεί κάποιο άλλο σχόλιο. Είχε. Και ήταν το εξής:

Σχόλιο από: Λεφτερια στους μαλακες

Ρε μαλάκες σταλίνες άντε παίξτε παρακάτω με το κουβαδάκι σας. Άντε μπράβο. Που τολμάτε να απειλήσετε κιόλας.

Ομολογώ ότι τέτοια αποζημίωση για τη χαμένη μου Παρασκευή δεν μπορούσα να φανταστώ. Εμείς είμαστε οι ...‘‘σταλίνες’’;;; Και εμείς εκτοξεύσαμε ...απειλές;;; Είναι να ξεραίνεται κανείς στα γέλια και είμαι τόσο σίγουρος ότι οι τακτικοί μας αναγνώστες και σχολιαστές καταλαβαίνουν πολύ καλά το γιατί, ώστε δεν χρειάζεται να πω κάτι επ’ αυτού —χώρια που δεν είναι κι εύκολο να γράφει πολλά κανείς όταν τον τραντάζει το χαχανητό. Πέρα όμως από το διασκεδαστικό του πράγματος, το σχόλιο του άγνωστου φίλου (ή φίλης με ανδρική συμπεριφορά) ήταν και μια καλή ικανοποίηση. Μια ακόμα καλή ικανοποίηση, για να ευλογήσω τα γένια μας.

Προς τι η ικανοποίηση; Απλούστατα, επί τω ότι αποδείχθηκε για πολλοστή φορά ότι η δυσανεξία στη διαφορετική άποψη, δυσανεξία που συχνά συνοδεύεται από και εκφράζεται με μεγάλη ανοησία, δεν χαρακτηρίζει μόνο το ‘‘σύνηθες ύποπτο’’ και βολικό στο ρόλο τού αποδιοπομπαίου τράγου εξ αιτίας και τής στενομυαλιάς του ΚΚΕ και τους οπαδούς του, τους πρώτους ‘‘σταλίνες’’ κατά κοινή ομολογία τής αριστερής κοινής γνώμης, αλλά απαντάται, και καθόλου σπανίως μάλιστα, σε όλες τις ‘‘φυλές’’ τής Αριστεράς. Ακόμα και σ’ εκείνες (ενίοτε, ιδίως σ’ εκείνες) που αυτοδιαφημίζονται ως κάργα ‘‘αντισταλινικές’’...

Θα πάω όμως να κοιμηθώ και με μία απορία.

Είναι γνωστό πως δεν είμαστε καθόλου μη μου άπτου και θιασώτες τού politically correct λόγου. Και είναι επίσης γνωστό ότι εδώ μάς έχουν σούρει κατά καιρούς πολλά και διάφορα (βοηθάει σ’ αυτό και το ότι  δεν διαγράφουμε κανένα υβριστικό σχόλιο, αν απευθύνεται σ’ εμάς —τέτοιοι ‘‘σταλίνες’’ είμαστε...). Σιγά μη στάξει η ουρά τού γαϊδάρου τώρα, επειδή μας αποκάλεσαν μαλάκες! Έχουμε όμως την εντύπωση ότι εκεί στο Red Notebook δεν μοιράζονται τις ίδιες μ’ εμάς κακές συνήθειες. Εκείνοι είναι καλά παιδιά, όχι σαν κι εμάς τις αληταρίες. Δεν έτυχε να δει κανείς τα ‘‘γαλλικά’’ του σχολιαστή τους; Εμείς, με έναν κατ’ ουσία διαχειριστή, άντε ενάμισο, δεν θα αφήναμε αυτό το σχόλιο πάνω από λίγες ώρες. Κι ας έχουμε πουλήσει την ψυχή μας στο διάβολο (με τα μουστάκια). Εκείνοι, με ένα σωρό κόσμο σχεδόν πλήρους απασχόλησης, με κοτζαμάν αξιωματική αντιπολίτευση από πίσω, ακόμα; Κανείς δεν έτυχε να φιλοτιμηθεί; Και κανείς δεν ανησυχεί και δεν σκέφτεται τι (‘‘αντισταλινική’’) ψυχή θα παραδώσει;

INFO