Μία πατάτα, ο Θανάσης Καμπαγιάννης που τον κάναμε ...Ρένα Δούρου και πολλές συγγνώμες...

UPDATE (Σάββατο, 1 Ιουνίου, στις 18:46 μ.μ.) Η ανάρτηση αυτή, που ανέβηκε χθες με τίτλο «Η Ρένα Δούρου έρχεται. Οι καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις φεύγουν!» και μια φωτογραφία τής ίδιας, είναι προϊόν ενός πολύ μεγάλου λάθους από τη μεριά μας. Εκ παραδρομής, θεωρήσαμε ότι το απόσπασμα που παραθέσαμε από συνέντευξη του Θανάση Καμπαγιάννη, στελέχους τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο περιοδικό Μαρξιστική Σκέψη ανήκε στη Ρένα Δούρου (στο ίδιο τεύχος τού περιοδικού, αμέσως πριν από αυτή τού Καμπαγιάννη, δημοσιεύεται δική της συνέντευξη). Εκεί κάπου στην αντιγραφή με το χέρι (το site τού περιοδικού ήταν μέχρι χθες το βράδυ εκτός λειτουργίας), το χέρι μου γύρισε δυο-τρεις σελίδες σαν να ήταν μία και ως δια μαγείας ο Θανάσης έγινε ...Ρένα! Θερμές ευχαριστίες στο Φοίβο Κουρή που μας υπέδειξε το λάθος.

Ζητούμε μία μεγάλη συγγνώμη από τη  Ρένα Δούρου. Τόσο μεγάλη, όσο μεγάλο είναι και το λάθος μας (μου). Επίσης ζητούμε συγγνώμη από τους αναγνώστες και αναγνώστριες που τους παραπλανήσαμε άθελά μας. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν θα μας καταλογιστεί πρόθεση. Άλλο ‘‘κακά παιδιά’’, άλλο δόλια. 

Δεν κατεβάζουμε την ανάρτηση όπως μάλλον θα έκανε η πλειοψηφία των bloggers που θα υπέπιπταν σε ένα τέτοιο λάθος. Προτιμάμε να αποκαθιστούμε ή να συμπληρώνουμε τα πράγματα, παρά να τα κουκουλώνουμε (μαζί με τα λάθη μας). Για έναν παραπλήσιο λόγο δεν διαγράφουμε ολοκληρωτικά και τα όσα αναφέρουμε, άδικα των αδίκων στη συγκεκριμένη περίπτωση, για τη Ρένα Δούρου, αλλά το κάνουμε με τρόπο που επιτρέπει να φαίνονται: άδικες επικρίσεις που φαίνονται είναι χρήσιμες στο να υπενθυμίζουν σε όλους μας ότι ακόμα και μια στιγμιαία επιπολαιότητα μπορεί να καταλήξει σε ένα μεγάλο λάθος που (καλή κακή ώρα), ενδεχομένως, θα αδικήσει ανθρώπους και θα ‘‘στραμπουλήξει’’ την πραγματικότητα.

Διατηρούμε λοιπόν το ατυχές post με ένα μικρό rewriting που αποκαθιστά την κατάσταση ως έχει κι όχι όπως νομίζαμε.  Είναι αυτονόητο ότι η κριτική για τους ισχυρισμούς τού Θανάση Καμπαγιάννη δεν έχει να κάνει με καμία ανακολουθία σε σχέση με το κομματικό σχήμα στο οποίο ανήκει (όπως θα συνέβαινε αν η Ρένα Δούρου όντως είχε πει τα δικά του λόγια), αλλά με τον υπέρμετρο και εξωπραγματικό βολονταρισμό τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και της εξωκοινοβουλυτικής Αριστεράς εν γένει.

(Φυσικά, τα σχόλια ξανανοίγουν.)

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Στο τελευταίο τεύχος του (Απρίλιος – Ιούνιος), το συριζικού προσανατολισμού περιοδικό Μαρξιστική Σκέψη, έχει ως κύριο θέμα του το ενδεχόμενο μιας αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα. Στο πλαίσιο αυτό, δημοσιεύει συνεντεύξεις εφτά στελεχών τής Αριστεράς. Πρόκειται για τους Λεωνίδα Βατικιώτη (ανένταχτος και ταγμένος κατά τού ευρώ), τη Ρένα Δούρου (ενταγμένη και υπέρ τού ευρώ), τους Θανάση Καμπαγιάνη, Κώστα Σκορδούλη και Παναγιώτη Σωτήρης, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη Σοφία Σακοράφα και το Γιάννη Τόλιο, το γνωστό στέλεχος του πάλαι Αριστερού Ρεύματος του ΣΥΝ, το οποίο, με τη βοήθεια και μερικών ακόμα συνιστωσών τού ΣΥΡΙΖΑ, έχει αναβαθμιστεί στην Αριστερή Πλατφόρμα.

Στη συνέντευξή της η Ρένα Δούρου του ο Θανάσης Καμπαγιάννης ερωτάται σε κάποιο σημείο:

Σήμερα επίσης γίνεται αρκετή συζήτηση για «Σχέδια Β», παραγωγική ανασυγκρότηση, κ.λπ. Έχει η ως τώρα συζήτηση στην Αριστερά αποσαφηνίσει αυτά τα ζητήματα και ποιες είναι, κατά τη γνώμη σας, οι πιο σημαντικές εκκρεμότητες;

Και απαντά:

Μιλώντας για την παραγωγική ανασυγκρότηση, πρέπει καταρχάς να απαντήσουμε στα επιχειρήματα που έρχονται από τα πάνω και στη συνέχεια να έρθουμε στη συζήτηση μέσα στην Αριστερά. Η παραγωγική ανασυγκρότηση παπαγαλίζεται αυτή την περίοδο από αστούς πολιτικούς στα τηλεπαράθυρα για να αποδειχτεί ο δήθεν μονόδρομος των μνημονιακών πολιτικών, αφού ‘‘η ελληνική οικονομία δεν παράγει τίποτα’’, ‘‘δεν υπάρχει ντόπια αστική τάξη’’, κ.λπ. Πρόκειται για βασικά ιδεολογήματα της αστικής στρατηγικής , που αναπαράγονται συχνά και μέσα στην Αριστερά με τις ‘‘θεωρίες τής ψωροκώσταινας’’, κ.λπ. Ο ελληνικός καπιταλισμός αποτελεί αυτόνομο οικονομικό και πολιτικό κέντρο καπιταλιστικής συσσώρευσης εδώ και πάνω από έναν αιώνα. Έχει προχωρημένες παραγωγικές δυνατότητες, που τα τελευταία χρόνια τις διαλύει η καπιταλιστική κρίση και όχι η ‘‘στρεβλή’’ του ανάπτυξη. Το ‘‘Σχέδιο Β’’ της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς δεν έχει να κάνει με την ‘‘ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας’’ μέσω υποτίμησης του νομίσματος, την αναζήτηση εναλλακτικών γεωστρατηγικών συμμαχιών, την ‘‘παραγωγική ανασυγκρότηση’’ στο πλαίσιο των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής . Το δικό μας ‘‘Σχέδιο Β’’ έχει να κάνει με το αναποδογύρισμα των παραγωγικών σχέσεων και την επιβολή ενός ταξικού προγράμματος που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Αυτά είναι τα βασικότερα ζητήματα που πρέπει να ξεκαθαρίσουν στο εσωτερικό τής Αριστεράς. Αν γίνει αυτό, τότε είναι σίγουρο ότι ανοίγει μια ολόκληρη συζήτηση για το τι σημάνει η αντικαπιταλιστική ανατροπή σε μια χώρα όπως είναι η Ελλάδα και ποια θα είναι τα επόμενα βήματα. Με δεδομένο ότι οι αστικές τάξεις δεν θα καθίσουν με σταυρωμένα τα χέρια απέναντι σε μια τέτοια ανατροπή (πόσο μάλλον αν αυτή συμβεί σε μια χώρα τής Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης), το αποφασιστικό κριτήριο θα είναι το δυνάμωμα της συλλογικότητας της εργατικής τάξης που θα κληθεί να σηκώσει το βάρος αυτής τής σύγκρουσης, μαζί με το άπλωμα του εργατικού ελέγχου σε όλο και περισσότερα κομμάτια της παραγωγής. Με αυτό το κριτήριο θα απαντηθούν τα ζητήματα της οργάνωσης της παραγωγής. Στην εκπόνηση ενός τέτοιου αντικαπιταλιστικού σχεδίου, προφανώς, έχουμε πολλή ακόμα δουλειά να κάνουμε.

Αυτό ήταν. Είναι το πιο μεγάλο μέχρι στιγμής ανέκδοτο με ξανθιές. Και μόλις σας το διηγηθήκαμε! ;-) Δεν είναι πολύ μεγάλο, αλλά είναι πολύ χαρακτηριστικό για τη βιασύνη που δείχνει μεγάλο μέρος τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ να βρεθεί κατευθείαν στο ρετιρέ χωρίς να περάσει πρώτα από το δεύτερο και τον τρίτο. Δηλαδή, να ανατρέψει τις καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις εδώ και τώρα.

Στη photo βλέπετε μία μεγάλη πατάτα δικής μας παραγωγής!...