Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

Η γαλλική Ριζοσπαστική Αριστερά στις αγκάλες τού εθνικισμού! Oh mon Dieu!



Αναδημοσιεύουμε από την Iskra ένα εισαγωγικό κείμενο του Στάθη Κουβελάκη και ένα δεύτερο (σε δική του μετάφραση) δύο Γάλλων ακαδημαϊκών και στελεχών τού γαλλικού Αριστερού Μετώπου, γραμμένα εξ αφορμής τής κυκλοφορίας στη Γαλλία δύο νέων βιβλίων με θέμα το ‘‘ανατολικό ζήτημα’’ που ταλανίζει την Αριστερά σε όλη την Ευρώπη: το ευρωπαϊκό ζήτημα. Η θέση που υποστηρίζεται και στα δύο βιβλία γίνεται φανερή ήδη από τους τίτλους τους: «Να τελειώνουμε με την Ευρώπη» και «Η ριζοσπαστική Αριστερά και τα ταμπού της». Φως φανάρι! Οι Γάλλοι σύντροφοι ξέπεσαν στη λούμπεν κατηγορία τών «εθνοκομμουνιστών» —που λέει κι ο Γιάννης Μηλιός... ;-)

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ


Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
(εισαγωγή τού Στάθη Κουβελάκη)

Η συζήτηση στην γαλλική Αριστερά για την Ευρωπαϊκή Ένωση και το θέμα του ευρώ έχει πάρει μια νέα και ενδιαφέρουσα τροπή τους τελευταίους μήνες με τη δημοσίευση δύο βιβλίων που προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν κάθε είδους αντιδράσεις σε όλο σχεδόν το φάσμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Το πρώτο είναι ο συλλογικός τόμος που κυκλοφόρησε υπό τον εύγλωττο τίτλο «Να τελειώνουμε με την Ευρώπη»[1] την επιμέλεια του οποίου ανέλαβε ο οικονομολόγος Σεντρίκ Ντιράν. Ο Ντιράν, που υπήρξε ενεργός στο αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα στη δεκαετία του 2000 και στέλεχος της τροτσκιστικής οργάνωσης LCR, είναι σήμερα μέλος του Αριστερού Μετώπου και της νεοϊδρυθείσας συνιστώσας του «Μαζί! (Ensemble!) - Κίνημα για την αριστερή, οικολογική και αλληλέγγυα εναλλακτική», που αποτελεί προϊόν ενοποίησης πέντε οργανώσεων της εναλλακτικής και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που συμμετέχουν στο Αριστερό Μέτωπο.

Το βιβλίο χαρακτηρίστηκε από την έγκυρη Μοντ Ντιπλοματίκ ως «σταθμός στην εξέλιξη της συχνά αμφίσημης σχέσης της ριζοσπαστικής αριστεράς με το ευρωπαϊκό σχέδιο». «Ξεκινώντας από μια κοινή κριτική διαπίστωση, ορισμένες συνιστώσες της», επισημαίνει ο αρχισυντάκτης του εντύπου αναφοράς της ριζοσπαστικής Αριστεράς Πιέρ Ριμπέρ, «αρνούντο να συνάγουν τα συμπεράσματα υπό το φόβο της κατηγορίας του εθνικισμού. Περιόριζαν λοιπόν τον στρατηγικό τους ορίζοντα στον όλο και πιο ομιχλώδη στόχο της «άλλης Ευρώπης». Οι συγγραφείς αυτού του τόμου, πεισμένοι διεθνιστές, καταδεικνύουν πως η κρίση που άρχισε το 2008 έφερε στο φως τα αντιδημοκρατικά θεμέλια της ΕΕ, ένα οικοδόμημα που δημιουργήθηκε αρχικά μετά τον πόλεμο, στη βάση του ελεύθερου ανταγωνισμού και έγινε μισό αιώνα αργότερο το πολιτικο-θεσμικό όργανο του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου»[2]. Ας θυμίσουμε εδώ τη συμβολή της Μοντ Ντιπλοματίκ στη σχετική συζήτηση, μεταξύ άλλων με το πρωτοσέλιδο άρθρο του γνωστού ριζοσπάστη οικονομολόγου Φρεντερίκ Λορντόν «Πως να φύγουμε από το ευρώ», το οποίο αναδημοσίευσε η Iskra το καλοκαίρι[3]. Σ’ αυτή τη θέση σχετικά με το κοινό νόμισμα καταλήγουν εξ’ άλλου και οι συγγραφείς του τόμου που επιμελείται ο Ντιράν, την οποία και εντάσσουν στην προοπτική μιας αντικαπιταλιστικής λύσης που συνδυάζει μονομερείς ρήξεις σε εθνικό επίπεδο με την ευρωπαϊκή και ευρύτερα διεθνιστική κατεύθυνση.

Το δεύτερο βιβλίο, που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες με τον τίτλο «Η ριζοσπαστική Αριστερά και τα ταμπού της» είναι του Ωρελιέν Μπερνιέ. Ο Μπερνιέ, όπως και ο Ντιράν, προέρχεται από τις γραμμές του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος και έχει δημοσιεύσει αρκετά βιβλία για που είχαν σημαντική απήχηση στους χώρους της ριζοσπαστικής Aριστεράς και της οικολογίας. Στο τελευταίο του έργο ξεκινά από την οδυνηρή διαπίστωση ότι στη Γαλλία, παρά την επιτυχημένη εκστρατεία του Ζαν-Λυκ Μελανσόν και του Αριστερού Μετώπου στις προεδρικές εκλογές, κύριος, ίσως και μόνος, ωφελημένος της κρίσης είναι η ακροδεξιά, και ειδικότερα το Εθνικό Μέτωπο του οποίου ηγείται η Μαρίν Λεπέν. Με άλλα λόγια, η κρίση του συστήματος φαίνεται να ευνοεί ένα εθνικιστικό ρεύμα που υποστηρίζει τον καπιταλισμό και όχι της αριστερές δυνάμεις που το αμφισβητούν. Βασικός λόγος αυτού του παράδοξου είναι, σύμφωνα με τον Μπερνιέ, η άρνηση της Αριστεράς να υιοθετήσει μια θέση ρήξης με τη θεσμική και νομισματική τάξη της ΕΕ. Ανυπακοή έναντι της ΕΕ, ρήξη με το θεσμοποιημένο καθεστώς ελεύθερου εμπορίου μέσω ενός οικολογικού και κοινωνικού προστατευτισμού, έξοδος από το ευρώ και υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας ως στρατηγικού χώρου για τη δημοκρατία και την λαϊκή κυριαρχία αποτελούν για το συγγραφέα τις βασικές προϋποθέσεις για να μπορέσει η πρόταση της Αριστεράς να αποκτήσει την αξιοπιστία και συνοχή που επειγόντως χρειάζεται να αποκτήσει.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στον Μπερνιέ έσπευσε να απαντήσει ο εθνικός γραμματέας του Αριστερού Κόμματος και στενός συνεργάτης του Ζαν-Λυκ Μελανσόν, Γκιογιόμ Ετιεβάν διευκρινίζοντας εξ’ αρχής ότι «ούτε η ΕΕ ούτε το ευρώ είναι ταμπού» για το κόμμα του[4]. Το Αριστερό Κόμμα, τονίζει στο κείμενό του, προτείνει ένα συνδυασμό μάχης εκ των έσω και μονομερών ενεργειών ανυπακοής προς την ΕΕ στις οποίες, αν χρειαστεί, προτίθεται να επιμείνει ακόμη κι αν οδηγήσουν σε διάλυση της ευρωζώνης ή αποπομπή της Γαλλίας από αυτήν. Πιο συγκεκριμένα, ο Ετιεβάν δέχεται ότι «είναι ελάχιστα πιθανό να δεχθεί το σύνολο των κρατών-μελών (της ΕΕ) μια τροποποίηση των συνθηκών στην κατεύθυνση του γενικού συμφέροντος. Θα ζητήσουμε, λοιπόν, μια διάταξη που θα μας επιτρέπει να μην εφαρμόσουμε αυτές τις εντολές. Εάν αυτό δεν μας επιτραπεί, θα επιδιώξουμε ένα συσχετισμό δύναμης αλλάζοντας το Σύνταγμα έτσι ώστε το εθνικό δίκαιο να υπερέχει του ευρωπαϊκού».

Η στρατηγική του Αριστερού Κόμματος, σύμφωνα με τον Ετιεβάν, είναι αυτή της «ανατροπής εντός των ευρωπαϊκών θεσμών, συμπεριλαμβανομένου και του ζητήματος του ευρώ. Δεν θα διστάσουμε να επιτάξουμε την Τράπεζα της Γαλλίας για να της επιτρέψουμε να νομισματικοποιήσει το δημόσιο χρέος της Γαλλίας αν δεν καταστεί δυνατό να αλλάξουμε τους κανόνες λειτουργίας της ΕΚΤ. Αυτή η πολιτική της έντασης εντός της ΕΕ μπορεί να φθάσει μέχρι και την πολιτική και διπλωματική κρίση, ακόμη και μέχρι την αποπομπή της Γαλλίας από την ευρωζώνη ακόμη κι αν αυτό δεν προβλέπεται από τις συνθήκες. Αποδεχόμαστε αυτό το ρίσκο και θα κάνουμε ότι μπορούμε για να συντονίσουμε την πολιτική μας με όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς που το επιθυμούν. Αν η ευρωζώνη, ή ακόμη και η ίδια η ευρωπαϊκή ένωση διαλυθούν θα είναι σε διεθνιστικές και όχι σε εθνικιστικές βάσεις. Η δυναμική που θα έχουμε δημιουργήσει θα μας επιτρέψει να οικοδομήσουμε δεσμούς αλληλεγγύης με τις χώρες που έχουν παρόμοιους στόχους». Με άλλα λόγια, το ενδεχόμενο αποπομπής και διάλυσης της ευρωζώνης αφενός είναι υπαρκτό αφετέρου κάθε άλλο παρά καταστροφή σημαίνει για όσες χώρες επιλέξουν έναν διαφορετικό δρόμο.

Όλα δείχνουν λοιπόν ότι η πορεία προς τις ευρωεκλογές θα αναζωπυρώσει τη συζήτηση για τα κρίσιμα στρατηγικά θέματα εντός της γαλλικής Αριστεράς.

***


ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ, Η ΜΟΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
(των Ρασμίγκ Κεσεγιάν & Σεντρίκ Ντιράν [5] — μετάφραση Στάθη Κουβελάκη, πρώτη δημοσίευση στην ιστοσελίδα τού περιοδικού Regards)

Ο καθένας έχει τα όνειρα που του αντιστοιχούν. Πριν από λίγα χρόνια, φιλοδοξία των ευρωπαϊκών ελίτ ήταν να κάνουν την ΕΕ «την πιο ανταγωνιστική και δυναμική οικονομία της γνώσης (knowledge economy) σε παγκόσμιο επίπεδο, ικανής να προωθήσει ποσοτικά και ποιοτικά την απασχόληση και την κοινωνική συνοχή». Εν τω μεταξύ μεσολάβησε η κρίση και μαζί μ’ αυτήν μια σειρά χρηματιστικών αναταραχών και θεσμικών ψυχοδραμάτων. Ουδείς πλέον πιστεύει ότι η οικονομία της ΕΕ θα γίνει «η πιο δυναμική σε παγκόσμιο επίπεδο», ούτε ότι θα προωθηθεί η «κοινωνική συνοχή». Τι ονειρεύονται πλέον οι ευρωπαϊκές ελίτ; Με μια λέξη ‘‘σταθερότητα’’. Την επιβράδυνση της καταστροφής και την εξαγορά χρόνου.

Σε μια συνέντευξη που έδωσε τέλη Δεκεμβρίου στην γαλλική εφημερίδα Journal du Dimanche, ο πρόεδρος της ΕΚΤ Ντράγκι χαίρεται που η ανεργία στην Ευρώπη φαίνεται να σταθεροποιείται στο 12%. Η ανάπτυξη, προσθέτει, θα φτάσει ίσως το 1% με 1,5%. Οι λέξεις «σταθερότητα» και «σταθεροποίηση» αναφέρονται όχι λιγότερο από εφτά φορές σε αυτή τη συνέντευξη. Η «αβεβαιότητα» υποχωρεί, ισχυρίζεται ο Ντράγκι, και καλεί τις κυβερνήσεις να «συνεχίσουν στο δρόμο των μεταρρυθμίσεων».

Το συμπέρασμα που συνάγεται μετά βεβαιότητας από τις δηλώσεις του Ντράγκι είναι το εξής: οι ευρωπαϊκές ελίτ, ή μάλλον το τμήμα τους που είναι το λιγότερο επιρρεπές σε ψευδαισθήσεις, είναι πεισμένες ότι μια ανεργία της τάξης του 10 ή 12% είναι ένα δομικό στοιχείο της κατάστασης. Είναι επίσης πεισμένες ότι η ανάπτυξη θα παραμείνει αναιμική, στην καλύτερη περίπτωση της τάξης του 1,5%, το πιθανότερο γύρω στο 0,5%. Ακόμη κι αν προκύψουν τα «νέα μοντέλα ανάπτυξης» τα οποία εύχεται ο Ντράγκι, οι επιπτώσεις τους στην απασχόληση δεν θα γίνουν αισθητές πριν από αρκετά χρόνια, ίσως και δεκαετίες. Η διακυβέρνηση της στασιμότητας, αυτός είναι ο νέος ορίζοντας των ηγετών της ΕΕ.

Από τον 19ο αιώνα και μετά, οι δημοκρατικές κατακτήσεις είναι αναπόσπαστα δεμένες με την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη. Οι περίοδοι κρίσεων αντίθετα συχνά καταλήγουν σε αυταρχική σκλήρυνση. Η στασιμότητα που επικρατεί στην Ευρώπη οδηγεί σε διαδικασίες συρρίκνωσης της δημοκρατίας. Ως απάντηση στην κρίση, τα ευρωπαϊκά κράτη δέχθηκαν ένα «μεγάλο άλμα» στη κατεύθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Για να υπηρετήσουν αυτό το στόχο παραιτήθηκαν από την ουσία των αρμοδιοτήτων που κατείχαν σε θέματα οικονομικής πολιτικής προς όφελος θεσμών της ΕΕ με πολύ μικρή —στην καλύτερη περίπτωση— δημοκρατική νομιμοποίηση και κατά κανόνα απολύτως καμία.

Το ότι η λήψη των αποφάσεων γίνεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο δε σημαίνει όμως ότι το ίδιο ισχύει και για την πολιτική ζωή. Αντίθετα, το χάσμα μεταξύ του ευρωπαϊκού και του εθνικού επίπεδου είναι όλο και εντονότερο: στο πρώτο διαμορφώνεται η οικονομική πολιτική, στο δεύτερη η δημοκρατική συζήτηση. Ελλείψει δε κοινωνικού κινήματος σε ευρωπαϊκό επίπεδο, το χάσμα αυτό θα διευρύνεται και μαζί μ ’αυτό η διαδικασία απο-δημοκρατικοποίησης. Σ’ αυτό το πλαίσιο, η ανάδειξη μιας αριστερής πλειοψηφίας σε ρήξη με τον νεοφιλελευθερισμό ικανής να αναλάβει την διακυβέρνηση της ΕΕ είναι απλά αδιανόητη. Ο «ευρωκεϋνσιανισμός» για τον οποίο γινόταν λόγος στην αρχή της κρίσης αποτελεί πλέον μακρινή ανάμνηση.

Παρ’ όλα αυτά τα κόμματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς φαίνονται, όπως δείχνουν οι αποφάσεις του τελευταίου συνέδριου του ΚΕΑ που συνήλθε στη Μαδρίτη τον περασμένο Δεκέμβρη, φαίνεται να επιμένουν σε αυτήν την επιλογή. Ένας ενισχυμένος ευρωπαϊκός προϋπολογισμός, μια ΕΚΤ που θα προσφέρει δημοσιονομική στήριξη στα κράτη, επενδύσεις στις οικολογικές υποδομές και ένα ευρωπαϊκό ταμείο ανεργίας, αυτά τα μέτρα, μαζί μ’ άλλα, θα οδηγήσουν, σύμφωνα με το ΚΕΑ, στην ανάδειξη μιας άλλης Ευρώπης. Δυστυχώς όμως τα εμπόδια για την υλοποίηση ενός τέτοιου προγράμματος είναι ανυπέρβλητα. Αυτά τα μέτρα είναι ασύμβατα με τον γενετικό κώδικα των ισχυουσών ευρωπαϊκών συνθηκών. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα έχει θεμελιωθεί πάνω στο γερμανικής έμπνευσης φιλελεύθερο σχέδιο της «κοινωνικής οικονομίας της αγοράς» (Ordoliberalismus). Όπως κατέδειξε ο Μισέλ Φουκό, σύμφωνα με αυτό το σχέδιο, «η θεμελιακή μορφή της κοινωνικής πολιτικής δεν μπορεί να είναι κάτι που θα αντιτίθεται και θα αποτελεί αντίβαρο στην οικονομική πολιτική».

Ο στόχος αντίθετα είναι η κάλυψη από την αγορά του συνόλου των κοινωνικών αναγκών. Η καταναγκαστική αρχή του «ελεύθερου και ανόθευτου ανταγωνισμού», η ανεξαρτησία της ΕΚΤ, η ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων, οι περιορισμοί στην άσκηση δημοσιονομικής πολιτικής, η απουσία ενοποιημένης κοινωνικής πολιτικής προκύπτουν μοιραία από αυτά τα θεμέλια. Η θέληση για αναπροσανατολισμό της Ευρώπης προϋποθέτει τη ρήξη με αυτήν τη διαβολική μηχανή.

Στην περίπτωση που σημειώσει εκλογικές επιτυχίες σε μία ή σε περισσότερες χώρες, κάτι που αποτελεί ένα πιθανό ενδεχόμενο, η Αριστερά που θέλει να έρθει σε ρήξη με το νεοφιλελευθερισμό θα βρεθεί αντιμέτωπη με ένα αδυσώπητο δίλημμα: να απεμπολήσει το στόχο του οικολογικού και κοινωνικού μετασχηματισμού για να γίνει «ευρωσυμβατή» ή να επιλέξει την ανυπακοή και εν τέλει την ρήξη με την ΕΕ. Δεν υπάρχει τρίτος δρόμος. Μόνο όταν θα επέλθει ρήξη με την ΕΕ θα μπορέσει να ανοίξει ο δρόμος για την πραγματική πολιτική: μια πολιτική που θα στοχεύει στην πλήρη απασχόληση, τον επαναπροσανατολισμό της οικονομίας σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες, τη διεθνή ολοκλήρωση σε αλληλέγγυα βάση και το σχεδιασμό της οικολογικής μετάβασης.

Το να διακηρύσσεται, όπως κάνουν τα πλειοψηφικά τμήματα της ευρωπαϊκής αριστεράς, ότι «μια άλλη Ευρώπη είναι δυνατή» στη βάση της υπάρχουσας ενέχει ένα σοβαρό κίνδυνο: να οδηγήσει στην απογοήτευση και την παραίτηση των αγωνιστών και όσων την υποστηρίζουν εκλογικά. Το ξεκαθάρισμα αυτού του ζητήματος είναι λοιπόν αναγκαίο στην προοπτική των ευρωεκλογών του Ιούνη. Ένα μόνο σύνθημα επιβάλλεται για αυτήν την προεκλογική εκστρατεία: ανυπακοή στην Ευρωπαϊκή Ένωση!

***


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Cédric Durand, En finir avec l’Europe, La fabrique, Παρίσι, 2014. Ο τόμος συγκεντρώνει μεταξύ άλλων κείμενα των Σεντρίκ Ντιράν, Ραζμίγκ Κεσεγιάν, Κώστα Λαπαβίτσα, Στάθη Κουβελάκη καθώς και του Βόλφγκανγκ Στρέεκ, διευθυντή του Εθνικού Κέντρου Ερευνών «Μαξ Πλανκ» της Γερμανίας.

[2] Βλέπε Le Monde diplomatique, τεύχος 718, Γενάρης 2014, σελ. 24.

[3] Φρεντερίκ Λορντόν, «Πως να φύγουμε από το ευρώ».

[4] Βλέπε Guillaume Etievant, «L’ Europe n’est pas un tabou pour nous».  

[5] Ο Ραζμίγκ Κεσεγιάν (φωτό δεξιά)  διδάσκει κοινωνιολογία στη Σορβόνη, ο Σεντρίκ Ντιράν (φωτό αριστερά) διδάσκει οικονομία στο Πανεπιστήμιο Παρίσι 13 – Βιλτανέζ. Οι συγγραφείς είναι μέλη του Αριστερού Μετώπου Γαλλίας και της συνιστώσας του «Μαζί - Κίνημα για την αριστερή, οικολογική και αλληλέγγυα εναλλακτική» που αποτελεί την 3η συνιστώσα του Αριστερού Μετώπου.




10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

“Η ιστορική εμπειρία σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και σε όλες τις ιστορικές περιόδους δείχνει το εξής απλό: Η ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου, όταν συμβαίνει, δεν έρχεται με τη μορφή που την περιμένουμε. Εμφανίζει αντιφατικά χαρακτηριστικά, αυταπάτες, επιβιώσεις παρωχημένων ή προβληματικών (ενίοτε δε και επικίνδυνων) τρόπων σκέψης κλπ. Έτσι συνέβη και στις Πλατείες το '11. Και πώς αλλιώς μπορούσε να γίνει δηλαδή; Να ξεπεταχτεί η επαναστατική συνειδητότητα πάνοπλη από το κεφάλι της μάζας, όπως η θεά Αθηνά από το κεφάλι του Δία; Εμ δε γίνονται αυτά! Και, αν θέλεις να λέγεσαι πρωτοπορία, κάτι τέτοια τα καταλαβαίνεις. Αν πάλι δεν τα καταλαβαίνεις, δεν είσαι πρωτοπορία. Και, αν δεν είσαι πρωτοπορία, είσαι σέχτα.”

Τα σέβη μου
στον
Φιλίστωρ

Συνταξιούχος

Υ.Γ.
Εν τω μεταξύ, είναι πια βαρετό να επαναλαμβάνεται εμμέσως ή αμέσως η ίδια λίγο πολύ κριτική στον τωρινό Σύριζα και στην ηγεμονεύουσα τάση του ΚΕΑ.
Είναι καθαρό ότι η πορεία συστημικής αναδίπλωσης του Σύριζα δεν πρόκειται να αλλάξει με την εκ των έσω ή εκ των έξω κριτική. Επίσης φανερό ότι οι ριζοσπαστικές αριστερές δυνάμεις που εγγκλωβίζονται στο Σύριζα δεν του χρειάζονται ιδιαίτερα. Ότι είναι να κάνει ο Σύριζα θα το κάνει με ή χωρίς αυτές.
Θα ήταν όμως διαφορετικό να υπάρχει μια διακρική ισχυρή ριζοσπαστική αριστερά που να μην ετεροπροσδιορίζεται απλώς από τον Σύριζα, αλλά να μπορεί να λειτουργεί και να διαμορφώνει εξελίξεις.

Με όλο το σεβασμό στο φίλο greg που είχαμε συνομιλήσει παλιότερα, δεν ελπίζω δυστυxώς σε αυτόν και στο κόμμα του. Ίσως το ΚΚΕ να προκύψει κάποτε ξαφνικά και να επιστρέψει στο παρόν σαν το ιππικό που μας σώζει, αλλά δεν το βλέπω.

Με βάση τα παραπάνω, και με το φανερό αδιέξοδο όλων των μονότονων κριτικών,
που εμφανίζεται π.χ. και στην τραγική στασιμότητα του διαλόγου γενικά
και ειδικά και σε αυτό το μπλόκ,
αυτό που θα μπορούσε να προσφέρει ανάκαμψη στο διάλογο, στο κίνημα κλπ,
θα ήταν το καθοριστικό επίδικο για τη συγκρότηση μια ισχυρής ριζοσπαστικής αριστεράς με λαϊκή απήχηση.
Σε μια τέτοια συζήτηση θα ήταν προτιμότερο εδώ να επανέλθουν παλαιότεροι συνομιλητές, όπως ο κάποιος σύντροφος και άλλοι.
Αρκετά πια με το Σύριζα και το Κκε, καλά νάναι τα παιδιά, αλλά δεν φτάνουν.

Ανώνυμος είπε...

Είναι φανερό οτι σας προβληματίζει ιδιαίτερα το θέμα.
Θα καταθέσω κάποιες σκέψεις καλόπιστα.
Οπως γράφει ο Λένιν , μέσα στον καπιταλισμό συνυπάρχουν και οι δυο τάσεις.
1. Αντίθεση στα κυρίαρχα εθνη από τα εξαρτόμενα, που παίρνει την μορφή του εθνικού -πατριωτικού με φόντο το σοσιαλισμό αν οι σοσιαλιστικές δυνάμεις την αξιοποιήσουν.
2, Μια αντίθετη τάση ,που με την παγκοσμιοποίηση της αγοράς εξαλείφει τις εθνικές διαφορές κάτω από την κοινη εκμετάλευση του κεφαλαίου.
Σταδιακά όσο ο καπιταλισμός ωρίμάζει, η δεύτερη τάση γίνεται κυρίαρχη.
Στην εποχή του Λένιν κυρίαρχη ήταν η πρώτη τάση. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει κάπως.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σωστά επιμένει να δοθεί η μάχη μέσα στην ΕΕ , μαζί με τους λαούς που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβήματα.
Αλλά σε περίπτωση που αυτό δεν αποδώσει, δεν θα διστάσει να αποχωρήσει από το ευρώ.
Καλύπτει έτσι και τις δυο τάσεις , προς το παρόν με μεγάλη ωρίμότητα και επιτυχία χωρίς δογματισμούς.
markos

Ανώνυμος είπε...

Ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης χρειάζεται όταν καταλήγει σε πρόταση συγκεκριμένης λύσης. Στο πολιτικό πεδίο Συριζα και ΚΚΕ (ακόμη) είναι τα μοναδικά πολιτικά υποκείμενα με υπολογίσιμη ισχύ. Και τα δύο κόμματα προσφέρουν σημαντικές υπηρεσίες και συνεισφέρουν στην αριστερή υπόθεση το καθένα με τον τρόπο του, με υπολογίσιμα κέρδη και σοβαρές ζημίες. Οι ζημίες και τα κέρδη που παράγουν Συριζα και ΚΚΕ αθροίζουν μέχρι στιγμής μηδέν εις το πηλίκΙον!. Και ενώ οι κατευθύνσεις τους συνεχώς αποκλίνουν, αφήνουν όλο και μεγαλύτερο επικίνδυνο κενό στον αριστερό χώρο.
Αν είμαστε ρεαλιστές, η κριτική συμπόρευση ή αντιπαλότητα με αυτά τα κόμματα δεν πρόκειται να επηρεάσει τις αποφάσεις και την πορεία τους στη σημερινή συγκυρία. Όσο όμως ισχύει ότι μόνο το κίνημα είναι αυτό που μπορεί να επηρεάσει σημαντικά τον πολιτικό χάρτη προς τα αριστερά, άλλο τόσο ισχύει ότι: Ισχυρό κίνημα είναι αδιανόητο χωρίς την αντίστοιχη εμπνευσμένη δράση ενός αντίστοιχου πολιτικού υποκειμένου.
Όταν λοιπόν αυτό το πολιτικό υποκείμενο δεν υπάρχει, ή αν το πούμε αλλιώς: Όταν αυτό το κίνημα δεν υπάρχει, τότε έχουμε το ερώτημα του αυγού και της κότας και το παιχνίδι της κολοκυθιάς. Το μεν κόμμα τα φορτώνει στο κίνημα, το δε κίνημα τα ρίχνει στο κόμμα – σε μια γραφική ανακύκλωση της ανάθεσης!. Και το μεν κίνημα ως πιο απροσδιόριστο και ρευστό δικαιούται εκ των πραγμάτων να επιδεικνύει λογικές ασυνέπειες και ασυνέχειες. Όταν όμως το κόμμα τα φορτώνει στο κίνημα, τότε στην πραγματικότητα ομολογεί την δική του αποτυχία.
Αν δεν θέλει κανείς να παίζει την κολοκυθιά, ή να ευχαριστιέται κάνοντας κριτική, τότε λογικά προκύπτει η αναζήτηση λύσης έξω από το γαϊτανάκι ανάθεσης ευθυνών. Τότε ως από μηχανής λύση του δράματος προβάλλει η συγκρότηση ενός ισχυρού πόλου ριζοσπαστικής αριστεράς, που θα καλύπτει το τεράστιο κενό που αφήνουν τα δύο καλά κόμματα.
Η συγκρότηση μιας ισχυρής ριζοσπαστικής αριστεράς, που θα συνδυάζει το οραματικό με το συγκυριακό χωρίς να μπατάρει μονόπαντα, και που θα κατασκευάζει δηλαδή το εδώ και τώρα μεταβατικό, με λαϊκή έκφραση και απήχηση. Έτσι ώστε, επιδρώντας στο κίνημα με υπολογίσιμη λαϊκή ισχύ, να πιέσει και τα δύο καλά κόμματα, σε μια αντικειμενική συνέργεια ενός (τριπλού) αριστερού τόξου.
Αν είμαστε ρεαλιστές, μια τέτοια αναγκαία επίλυση δεν μπορεί να προσφερθεί από μηχανής, ή να δημιουργηθεί από το μηδέν. Θα απαιτούσε όλα τα λοιπά θραύσματα της αριστεράς να συναισθανθούν την κρισιμότητα, να θεραπευτούν από τις παιδικές τους ασθένειες, και να συμπήξουν την απαραίτητη κρίσιμη μάζα. Θα απαιτούσε, έτσι για αρχή, όλοι οι διάφοροι λοιποί, μικροί, ανένταχτοι, κριτικά συμπορευόμενοι ή αντιπολιτευόμενοι, να αφήσουν την βολή της κριτικής ή της δικής τους συνταγής και να ασχοληθούν μεθοδικά και συντροφικά με την μεταβατική πρόταση και με την κατασκευή του αναγκαίου ισχυρού λαϊκού πόλου.
Μια τέτοια κατάσταση εξακολουθεί σήμερα να μοιάζει απίθανη. Ωστόσο, ακόμη και η σχηματική ή εκλογική σύμπραξη όλων των υπαρχόντων διάσπαρτων δυνάμεων θα μπορούσε να δημιουργήσει πολύ σημαντική πίεση στην πορεία των δύο καλών κομμάτων και να επαναφέρει την επικαιρότητα των μεταβατικών στόχων και την αισιοδοξία του κινήματος.
Βέβαια, όταν είσαι μικρός, ή ανεξάρτητος και μεμονωμένος, ή κριτικά συμπορευόμενος ή αντιπολιτευόμενος, ή συνταξιούχος, είναι ευκολότερο να είσαι σκεπτικιστής, ή κινηματιστής, παρά κατασκευαστής λύσεων. Τότε, κάποιοι άλλοι θα το κάνουν..
Συνταξιούχος

Ανώνυμος είπε...

Από το άρθρο και την εισαγωγή του Κουβελάκη, αντίθετα από το τίτλο του οικοδεσπότη, φαίνεται
Α. Οτι η τάση αμφισβήτησης της ΕΕ στη Γαλλία είναι εξαιρετικά μειοψηφική. Προς τι λοιπόν η θριαμβολογία; Για το ότι από την ανυπαρξία, τώρα άρχισε να διατυπώνεται μια «άλλη» άποψη;

Β. Η «άλλη» άποψη είναι φανερά «ντροπαλή» και ηττοπαθής. Τελικά μιλάει για «ανυπακοή», η κυριαρχία του επιθετικού παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού είναι δεδομένη και απλώς καλούμαστε να μην …υπακούσουμε…..

Γ. Είναι προφανή λογικά άλματα και οι αποσιωπήσεις στο συλλογισμό των Ρασμίγκ Κεσεγιάν & Σεντρίκ Ντιράν: Αν, λένε, σε μια – δυο χώρες χώρες πάρει η Αριστερά υψηλά ποσοστά, ή θα συμβιβαστεί ή θα επιλέξει τη ρήξη. Τι θα είναι αυτή η ρήξη; Εδώ δεν αναφέρεται τίποτα συγκεκριμένο, ούτε και τι ακριβώς θα πετύχει στην πράξη ούτε κίνδυνοι κλπ. Το σημαντικότερο όμως είναι οτι αυτό που υπονοείται, δηλαδή να πάρει η Αριστερά «κυβερνητικά» ποσοστά, φαίνεται ρεαλιστικό όχι για ορισμένες χώρες γενιώς και αορίστως, αλλά μόνο για την Ελλάδα. Μόνο λοιπόν σε μια χώρα και μάλιστα μικρή, με παρελθόν (και παρόν) εξάρτησης και καταστραμμένη οικονομία….χωρίς πόρους, χωρίς τεχνολογία και τεχνογνωσία…. Χωρίς τελικά βοήθεια….. Ευχαριστούμε σύντροφοι Γάλλοι …ανυπάκουοι…
.Ας σημειωθεί μάλιστα οτι η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ χάρη (και) στην οποία καταφέρνει να ανεβαίνει, δεν προκρίνει μονομερή – εθελοντική αποχώρηση από την ΕΕ. Αντίθετα αυτοί που την επικαλούνται δεν φαίνεται να συγκινούν και πολύ……Ξανά ευχαριστούμε σύντροφοι Γάλλοι…...

Δ. Στο θλιβερό για την Ευρώπη και το αριστερό – εργατικό κίνημα πλαίσιο, οι συγγραφείς υποτιμούν τις όποιες ευρωπαϊκές αλλαγές (ενισχυμένος προϋπολογισμός, δημοσιονομική στήριξη στα κράτη, μέτρα για την ανεργία κλπ) που είναι στην πράξη πολύ δύσκολο (ακόμα και αυτές) με τους υπάρχοντες συσχετισμούς να συμβούν…. Προτείνουν απλώς την ανυπακοή....Τι σημαίνει αυτό; Μου φαίνεται πιο πίσω και από διαμαρτυρία…… Ε όχι εδώ δεν σας ευχαριστούμε σύντροφοι Γάλλοι…..

Ε. Είναι τόσο χάλια τα πράγματα τελικά στην Ευρώπη;
Γιατί χαρήκατε ρε παιδιά (λεφτηδες) που διαβάσατε τούτο το άρθρο;

Σταύρος.

Ανώνυμος είπε...

Tην υποσημείωση 4 την πρόσεξε κανείς άραγε; Σαν κάπως χλωμό το κόβω. Να πω λοιπόν εγώ, με τα λίγα γαλλικούλια μου, τι κατάλαβα:
Η τάση αμφισβήτησης της Ε.Ε. στη γαλλική κοινωνία δεν είναι καθόλου περιθωριακή. Την εκφράζει το Front National της Μαρί Λεπέν -και μην εκπλαγείτε καθόλου αν το δείτε πρώτο κόμμα στις επικείμενες ευρωεκλογές.

Μέσα σε αυτό το κλίμα πρέπει να κατανοήσουμε και τις αντίστοιχες ζυμώσεις στο εσωτερικό της γαλλικής Αριστεράς. To ερώτημα "Πώς τοποθετούμαστε απέναντι στην Ε.Ε." είναι γι' αυτούς υποσύνολο του ερωτήματος "Comment lutter contre le Front national?".

Απέναντι σ' αυτή την πρόκληση, μια μερίδα της γαλλικής Αριστεράς φαίνεται δειλά-δειλά να επιστρέφει στις γιακωβίνικες παραδόσεις. Θυμούνται την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας κι έχουν την τόλμη να πουν ξανά το αυτονόητο (που στο μεταξύ είχε καταντήσει αδιανόητο), ότι δηλαδή "le cadre actuelle de la démocratie, et donc de l’expression de la souveraineté populaire, est le cadre national" ("το σημερινό πλαίσιο της δημοκρατίας, και συνεπώς της έκφρασης της λαϊκής κυριαρχίας, είναι το εθνικό πλαίσιο").

Με άλλα λόγια, θυμούνται ξανά τις διατυπώσεις του Κομμουνιστικού Μανιφέστου ότι ο αγώνας του προλεταριάτου είναι διεθνής ως το χαρακτήρα, δε μπορεί όμως παρά να είναι εθνικός ως προς τη μορφή. Όχι επειδή το προλεταριάτο έχει κάποια εκ φύσεως προτίμηση στο εθνικό πλαίσιο, αλλά επειδή οι πολιτικοί αγώνες αναγκαστικά διεξάγονται εντός του πλαισίου αυτού. Το Έθνος-Κράτος είναι αυτό που συγκροτεί την ίδια τη δυνατότητα του πολιτικού αγώνα. Ούτε μερικότερα επίπεδα (π.χ. "τοπικές κοινωνίες"), ούτε ευρύτερα επίπεδα (υπερεθνικοί οργανισμοί) μπορούν να συγκροτήσουν αυτή τη δυνατότητα.

Τα σέβη μου
Φιλίστωρ

LeftG700 είπε...

Φίλε συνταξιούχε


Σε αυτή τη φάση και για το χρονικό ορίζοντα μέχρι τις επόμενες βουλευτικές εκλογές, νομίζω ότι η εικόνα έχει εντός Αριστεράς έχει ξεκαθαρίσει: ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στο τιμόνι κι αυτό δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Το ίδιο ισχύει και για την αλλαγή πλεύσης του που παρακολουθούμε εδώ και κάνα χρόνο περίπου. Ούτε αυτή μάλλον θα αναθεωρηθεί. Δυστυχώς, η ηγεσία τής μειοψηφίας απεδείχθη δειλή ή ανίκανη να βάλει κάποιο φρένο. Τι μένει; Να πιεστεί από τη βάση της και, κατά δεύτερο λόγο, να πειστούν κάποιοι από τη βάση τής πλειοψηφίας πως όντως υπάρχει πρόβλημα και να αρχίσουν κι αυτοί τη ‘‘γκρίνια’’. Γιατί εξακολουθεί και είναι πεποίθησή μου πως ακόμα και η πιο σοφή κριτική απ’ έξω δεν πρόκειται να ταρακουνήσει τις ηγεσίες τών κομμάτων. Μόνο τα μέλη του μπορούν να το κάνουν. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για το συγκεντρωτικό ΚΚΕ, όπως πολλοί πιστεύουν. Ισχύει και για τον χύμα ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό συγκεντρωτικό είναι με τον τρόπο του, απλώς ο συγκεντρωτισμός του δεν είναι μονοπώλιο της μιας και μόνης ηγετικής ομάδας. Σ’ αυτά τα μέλη προσπαθούμε να μιλήσουμε κι εμείς. Μέχρι στιγμής κάνουμε κάτι ελάχιστα καλύτερο από μια τρύπα στο νερό. Οι Συριζαίοι σιγά-σιγά την κάνουν με πλάγια πηδηματάκια διότι θεωρούν ότι υπονομεύουμε το στόχο για κυβέρνηση της Αριστεράς και οι Κουκουέδες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, εξακολουθούν να μας γράφουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι.

Μέχρι να πάρει τα κλειδιά ο ΣΥΡΙΖΑ, που προς τα εκεί πάνε τα πράγματα, ουδείς θα απαλλαγεί από τις ιδεοληψίες του, την υποκρισία του ή τις σκοπιμότητες (με την κακή έννοια) που έχει στο μυαλό του. Το στελεχιακό δυναμικό τής Αριστεράς είναι ό,τι και η βάση της: μαύρα χάλια. Και οι λίγες καλές φωνές που ακούγονται δεν επηρεάζουν τις καταστάσεις. Όσο για το κίνημα, πού είναι το κίνημα γαμώτο και δεν το βλέπουμε εμείς;

Ούτε διασπάσεις βλέπουμε. Εννοώ διασπάσεις που να διαπερνούν κάθετα τα κόμματα, να φτάνουν μέχρι την ηγεσία, γιατί μόνο τότε μπορεί να έχουν ευεργετικά αποτελέσματα. Ποιοι θα κάνουν διάσπαση; Εδώ δεν παίζουν καν το χαρτί της (μιλάω για τον ΣΥΡΙΖΑ). Χέστηδες είναι όλοι! Θα υπάρξουν μόνο ατομικές αποστρατεύσεις και αποστασιοποιήσεις σε επίπεδο βάσης (τα στελέχη έχουν κάτι περισσότερο να χάσουν: κομματική μικροεξουσία και οφίτσια —οι Συριζαίοι και κυβερνητικές καρέκλες).

Το ραντεβού με την Ιστορία περνάει από κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Το τι θα γίνει όμως μετά είναι άλλη ιστορία…


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκο,


Κατ’ αρχήν, να πω ότι χαίρομαι που σε βλέπω εδώ. Άργησες να ξεθυμώσεις, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ! :-)

Κατά δεύτερον: Είναι μέγα λάθος κι ακόμα μεγαλύτερο αν πρόκειται για συνειδητή αυταπάτη να πιστεύεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να πορεύεται με την επίσημη γραμμή (ευρώ-ευρώ, αλλά δεν θα πεθάνουμε και για χάρη του). Μακάρι να ήταν έτσι! Αυτή η γραμμή είναι που μας έκανε να σπάσουμε την κομματική ουδετερότητα και να προτείνουμε ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές τού Ιουνίου. Την πιστεύαμε και εξακολουθούμε να την πιστεύουμε. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι την έχει εγκαταλείψει ο ΣΥΡΙΖΑ (το έχουμε πει και το έχουμε εξηγήσει ουκ ολίγες φορές).

Αν είσαι μέλος, υπερασπίσου τη. Αυτή τη γραμμή ψηφίζατε σταθερά από τον Νοέμβριο του 2011 και μετά, όταν πρωτογράφτηκε σε κομματικό ντοκουμέντο το «καμιά θυσία για το ευρώ». Η τήρηση των κομματικών αποφάσεων επαφίεται στον κομματικό πατριωτισμό τών μελών!


Τα λέμε (και να μη χαθείς!)

LeftG700 είπε...

Φίλε Σταύρο,


Θα απαντήσω αύριο στο σχόλιό σου. Θέλω να το προσέξω για να είμαι σαφής και να μην παρερμηνευτώ. Αλλά, της νύχτας τα καμώματα κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ….


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Σταύρο,


Ακολουθώ τη δική σου κατάταξη παρατηρήσεων και λέω:

Α. Όπως σου επισημαίνει και ο Φιλίστωρ, είναι μέγα λάθος να αγνοούμε το ρεύμα τού ευρωσκεπτικισμού, επειδή το ΚΕΑ έχει γίνει βασιλικότερο του βασιλέως στο ευρωπαϊκό ζήτημα και απέχει. Η χειρότερη συνέπεια μια τέτοιας στάσης τής ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι ότι, αναγκασμένη να πολεμήσει τον ευρωσκεπτικισμό, τον βαφτίζει συλλήβδην ακροδεξιό με αποτέλεσμα να αποξενώνει την Αριστερά από εκατομμύρια εκατομμυρίων πολιτών που βλέποντάς την να κωλοτρίβεται με τους διάφορους Χάμπερμας και Σουλτς δεν έχει άλλη διέξοδο από το να φουσκώσει τα πανιά κομμάτων τύπου Εθνικού Μετώπου. Δεύτερον: ακόμα και μέσα στους κόλπους τής Αριστεράς το ερώτημα «τι κάνουμε με αυτό το λάκκο με τα φίδια που μας έχουν ρίξει» τίθεται όλο και πιο φωναχτά στην κοινωνική της βάση. Απλά, οι ηγεσίες, για τους δικούς τους λόγους, κωφεύουν.

Β. Πώς να μην είναι ντροπαλή όταν οι ρίζες τής προσχώρησης της Αριστεράς στο σχέδιο της καπιταλιστικής ενοποίησης έχουν προχωρήσει τόσο βαθιά λόγω πολύχρονης καλλιέργειας της «ευρωπαϊκής ιδέας» κι όταν οι κατηγορίες για «εθνικισμό» πέφτουν σαν το χαλάζι;

Γ. Μα δεν εξαιρούν την πατρίδα τους από το κάλεσμα της ρήξης! Απλώς, εκ των πραγμάτων, αυτά που επισημαίνουν μας ενδιαφέρουν άμεσα. Δεν χτυπάει στη Γαλλία η Αριστερά αθροιστικά 40%, στην Ελλάδα χτυπάει. Εμείς έχουμε τα γένεια, εμείς καλούμαστε να βρούμε και τα χτένια.

Δ. Φίλε Σταύρο, με εκπλήττεις. Πού τις βλέπεις τις θετικές αλλαγές;;; Εδώ όλη η ΕΕ έχει μπει στο λάκκο με τα φίδια με σφραγίδες βούλες και υπογραφές!!! Είναι δυνατόν να υποστηρίζεις πράγματα που ούτε οι πιο ευρώδουλοι τολμούν να ξεστομίσουν;;; Για ξαναδές τις πράξεις γιατί το αποτέλεσμα που βγάζεις είναι τερατωδώς λανθασμένο.

Ε. Φίλε Σταύρο, αν χαρήκαμε για κάτι αυτό είναι το εξής: επειδή θεωρούμε πως δεν υπάρχει μεγαλύτερο ιδεολόγημα (παραμύθα λαϊκιστί) από το ‘‘υπερόπλο’’ τών αριστερών ευρωπαϊστών ότι όσοι προκρίνουν τη ρήξη με την ευρωζώνη είναι τάχα …εθνοκομμουνιστές, όσο να ’ναι μια κάποια ικανοποίηση την παίρνουμε καθώς βλέπουμε να αυξάνονται αυτές οι φωνές. Και για λόγους εγωιστικούς και για λόγους γενικότερου συμφέροντος της Αριστεράς (όπως το καταλαβαίνουμε εμείς), αφού έτσι η απομόνωση της Αριστεράς από τα εκατομμύρια των ευρωπαίων που αρχίζουν και παίρνουν ανάποδες με όλη αυτή την ιστορία γίνεται μικρότερη.


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Σύντροφοι ένθεν κακείθεν,

Σας παρακαλώ να μην παρεξηγήσετε τα όσα έγραψα προηγουμένως. Δεν εισηγούμαι να καβαλήσει η Αριστερά το κύμα του ευρωσκεπτικισμού, γιατί αλλιώς θα το καπαρώσουν οι διάφορες εκδοχές της (άκρας) Δεξιάς. Αν είχα αυτή τη λογική, θα μπορούσα να πω το ίδιο και για το θέμα της μετανάστευσης: Να καβαλήσει η Αριστερά το αντιμεταναστευτικό, ώστε να πάψει να το μονοπωλεί η ακροδεξιά -και ιδίως η Χ.Α. Εγώ όμως δε λέω αυτό.

Για μένα, το ευρωπαϊκό ζήτημα είναι αυτοτελές -για να μην πω κυρίαρχο-, ασχέτως του ποιος καρπώνεται το ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού κι από ποια σκοπιά.

Θα φέρω εδώ το παράδειγμα ενός χώρου με τον οποίο αισθάνομαι οικεία, αν και ποτέ δεν ανήκα σ' αυτόν. Θα φέρω το παράδειγμα της ΑΚΟΑ, της οποίας τα φιλοευρωπαϊκά και αντιεθνικιστικά διαπιστευτήρια είναι πέραν πάσης αμφιβολίας. Δεν τοποθετήθηκε η ΑΚΟΑ, με σαφήνεια και συνέπεια, κατά της Συνθήκης του Μάαστριχτ και όλων των Συνθηκών που τη διαδέχτηκαν (Νίκαια, Λισαβόνα κλπ); Απ' τη σκοπιά του αριστερού εθνικοπατριωτισμού θα πρέπει να κατανοήσουμε τη στάση της ΑΚΟΑ; Προφανώς όχι!

Ε, το ίδιο ισχύει κατά μείζονα λόγο σήμερα, που τα αδιέξοδα του ευρωενωσιακού σχεδίου έχουν καταστεί χειροπιαστά πλέον για τον καθένα. Κι ας μη μας επισείουν μερικοί το μορμολύκειο της "εθνικής αναδίπλωσης". Κυβέρνηση της Ε.Ε. γυρεύει τάχατες να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ή κυβέρνηση ενός εθνικού κράτους, που φέρει το όνομα ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ; Ακόμα και οι πιο "αντιεθνικιστές" του ΣΥΡΙΖΑ, την κύρια πολιτική τους μάχη στο επίπεδο του εθνικού κράτους τη δίνουν. Και το πιο νόστιμο ξέρετε ποιο είναι; Ότι ακόμα και τις ευρωεκλογές δεν τις βλέπουν ως αυτοτελή πολιτική μάχη -και πολύ σωστά!-, αλλά ως πρόκριμα για τις εθνικές εκλογές. (Εθνικοπατριώτες κι αυτοί λοιπόν...)

Τα σέβη μου
Φιλίστωρ