ΚΚΕ: Ρεφορμιστικό για μία περιφέρεια (όχι όμως και για μία χώρα, καθ’ ότι επαναστατικό…)

Το ξέρουν και οι πέτρες: Κάθε φορά που έχουμε εκλογές, το ΚΚΕ είναι ένα καθ’ όλα τυπικό αριστερό ρεφορμιστικό κόμμα, εκτός από την ιδιομορφία τού κεφαλαίου κάπα στην αναγραφή τής λέξης «κόμμα». Διότι το διακύβευμα τών εκλογών —όλων τών εκλογών: βουλευτικών περιφερειακών ή αυτοδιοικητικών— δεν είναι βέβαια καμία σοσιαλιστική επανάσταση, ο μοναδικός στόχος τον οποίο αναγνωρίζει «το Κόμμα» εδώ και καμιά δεκαετία στην πράξη, και εδώ και κάνα χρόνο, μετά το 19^ο Συνέδριο, σύμφωνα και με τα χαρτιά τού αναθεωρημένου προγράμματος. Το διακύβευμα των εκλογών είναι η άσκηση διακυβέρνησης σε κεντρικό, περιφερειακό ή τοπικό επίπεδο και σε περιβάλλον καπιταλισμού βεβαίως βεβαίως.

Αυτό μπορεί να κρύβεται με ευκολία κάτω από το χαλί στην περίπτωση των βουλευτικών εκλογών. Ουδείς πιστεύει ότι το ΚΚΕ θα κερδίσει εκλογές και θα αναλάβει τη διακυβέρνηση (θα είχε όμως εξαιρετικό ενδιαφέρον να προέκυπτε κάτι τέτοιο για να δοκιμαστεί η ηγεσία τού ΚΚΕ: θα αναλάβει την εντολή για να σχηματίσει κυβέρνηση ή δεν θα την αναλάβει;). Έτσι, το σχετικό ερώτημα «τι θα κάνει το ΚΚΕ αν ο λαός το αναδείξει νικητή;», ακόμα κι αν υποβάλλεται σε συνεντεύξεις στελεχών του, είναι περίπου, αν όχι καθαρά, ρητορικό. Και οι απαντήσεις που ακούγονται, μετά από κάποια συνοπτική παρουσίαση του προγράμματος της «Λαϊκής Εξουσίας», καταλήγουν πάντα στην επωδό: «όσο πιο ενισχυμένο βγει το Κόμμα από τις εκλογές, τόσο πιο δυνατός θα είναι ο λαός». Έτσι και η πίτα (ο στόχος τής επανάστασης και η προσήλωση «του Κόμματος» σ’ αυτόν) είναι ολόκληρη, και ο σκύλος (τι δουλειά έχει η αλεπού  στο παζάρι τών αστικών εκλογών;) χορτάτος.

Η ίδια σχεδόν απιθανότητα νίκης ισχύει βέβαια και για τους συνδυασμούς τού ΚΚΕ σε περιφερειακό ή στενά αυτοδιοικητικό επίπεδο. Όμως, εδώ, η ερώτηση «τι θα κάνετε αν κερδίσετε;» ακούγεται λιγότερο υποθετική. Για τον απλούστατο λόγο ότι οι εκλογές δεν αφορούν στην κεντρική πολιτική σκηνή και τη διακυβέρνηση της χώρας αλλά τη διαχείριση της περιφερειακής ή δημοτικής εξουσίας, περιορισμένης οπωσδήποτε και εξαρτημένης από τις επιλογές τής κεντρικής διοίκησης, δηλαδή τής κυβέρνησης. Έτσι, θεωρητικά πάντα, είναι πιο εύκολο ακόμα και σε έναν δεξιό ψηφοφόρο να ψηφίσει κομμουνιστή ή συνεργαζόμενο με τους κομμουνιστές υποψήφιο, ιδίως αν είναι και πρόσωπο γενικότερα συμπαθές —στις τοπικές εκλογές τα πρόσωπα παίζουν πάντα αναβαθμισμένο ρόλο σε σχέση με τις γενικές εκλογές. Γι’ αυτό και οι υποψήφιοι του ΚΚΕ, για να διευκολύνουν κι εκείνοι από τη μεριά τους αυτή τη διεύρυνση κομματικής επιρροής, μπορούν να παρεκκλίνουν κάπως από την επαναστατική γραμμή που θέλει την ανάληψη διαχειριστικών ευθυνών ματαιοπονία και αυταπάτη στην καλύτερη περίπτωση, και ξεπούλημα ή προδοσία στη χειρότερη, αν δεν συνοδεύεται από την ταυτόχρονη σοσιαλιστική επαναστατική ανατροπή και όλα όσα τη συνοδεύουν. Να, όπως παρεκκλίνει ο Θανάσης Παφίλης, υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής στη συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στη χθεσινή Εφημερίδα των Συντακτών. Ερωτάται από τον δημοσιογράφο Νίκο Σβέρκο:

Μπορεί να ασκήσει διοίκηση ένας κομμουνιστής πολιτικός σε μια περιφέρεια του «Καλλικράτη», σε ένα καπιταλιστικό σύστημα εν μέσω κρίσης και λιτότητας;

Και δίνει την εξής απάντηση:

Να ασκήσει διοίκηση μπορεί, να ανατρέψει συνολικά την κατάσταση δεν μπορεί, ούτε να μετατρέψει σε «σοσιαλιστική νησίδα» έναν θεσμό, όπως είναι η τοπική αυτοδιοίκηση, που έχει εξελιχθεί περισσότερο σε ιμάντα προώθησης της αντιλαϊκής κρατικής πολιτικής. Ένας κομμουνιστής όμως στην τοπική αυτοδιοίκηση μπορεί να στηρίξει τον αγώνα τού λαού. Να συμβάλλει στον αγώνα για ανακούφισή του, δίνοντας βάρος σε τομείς κοινωνικής πολιτικής, όπως η σχολική στέγη, οι παιδικοί σταθμοί, οι υπηρεσίες πρόνοιας. Να πιέσει να αυξηθούν τα κονδύλια για την τοπική αυτοδιοίκηση και αυτά να πάνε σε έργα που έχει ανάγκη ο λαός. Να μην ξεφραγκιάζονται οι λαϊκές οικογένειες για να έχουν πρόσβαση σε αυτά. Φυσικά, προϋπόθεση για να τα κάνει αυτά, είναι να είναι με το μέρος τού λαϊκού κινήματος, που σήμερα αντικειμενικά είναι στην αντιπολίτευση στην αστική εξουσία και το πολιτικό προσωπικό της. Έτσι και ο αγωνιστής στη διοίκηση ενός δήμου, μιας περιφέρειας πρέπει να ενεργεί ως αντιπολίτευση στην κεντρική εξουσία και τα μεγαλοσυμφέροντα. Αλλιώς θα είναι διαχειριστής τής αντιλαϊκής πολιτικής. Και αυτό μόνο οι κομμουνιστές μπορούν να το κάνουν με συνέπεια.

Δεν έχουμε την παραμικρή δυσκολία να προσυπογράψουμε παμψηφεί και ομόφωνα τα όσα λέει ο Παφίλης. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Και βέβαια όχι για εμάς που, από τη στιγμή που δεν ανεβοκατεβαίνουμε την Πανεπιστημίου με τη σημαία τής επανάστασης αναπεπταμένη και τις εγερτήριες ντουντούκες στη διαπασών, για το ΚΚΕ (και το ΣΕΚ) είμαστε καρατσεκαρισμένες ρεφόρμες τού κερατά Φοβόμαστε ότι το πρόβλημα το έχουν (ή πρέπει να το έχουν) οι οπαδοί τού ΚΚΕ.  Κι αυτό γιατί και μόνο την αριστερή αλφαβήτα να ξέρει κανείς, όπως εμείς καλή ώρα, μπορεί να καταλάβει ότι τα όσα λέει στις 173 λέξεις τής απάντησής του ο Θανάσης Παφίλης αποτελούν την επιτομή τού ρεφορμισμού με την παλιά εννοια του όρου, πριν δηλαδή η δεξιά πτέρυγα της ενιαίας σοσιαλδημοκρατίας βγάλει τη μάσκα και ξεπουληθεί:

Συμβιβασμός ως προς τον κεντρικό στρατηγικό στόχο που αναβάλλεται για το μέλλον στη βάση τού ρεαλισμού ([Ένας κομμουνιστής] [ν]α ασκήσει διοίκηση μπορεί, να ανατρέψει συνολικά την κατάσταση δεν μπορεί, ούτε να μετατρέψει σε «σοσιαλιστική νησίδα» έναν θεσμό, όπως είναι η τοπική αυτοδιοίκηση, […]) και περιορισμό τών φιλοδοξιών στην άμεση ανακούφιση από τις βαρύτερες συνέπειες της καπιταλιστικής διαχείριση της κρίσης με την άρρητη μεν αλλά ευδιάκριτα υπαρκτή προσδοκία οι αγώνες αυτοί να φέρουν μικρές νίκες που θα καταστήσουν το κίνημα ικανό για όλο και μεγαλύτερες μέχρι την τελική νίκη.

Είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι οι φίλοι τού ΚΚΕ, που βέβαια ακούνε «ρεφορμισμός» και σταυροκοπιούνται σαν να άκουσαν τον ίδιο το Σατανά, αρνούμενοι να κάνουν διάκριση ανάμεσα στο θετικό ή αρνητικό πρόσημο που μπορεί να έχει, θα προσπαθήσουν να βαφτίσουν το κοτόπουλο ψάρι και τον Γιάννη Γιαννάκη, ισχυριζόμενοι ότι «συκοφαντούμε το Κόμμα» αφού «πάμε να βγάλουμε ρεφορμισμό επιβεβλημένες τακτικές διεκδικητικές κινήσεις που θα ανακουφίσουν το λαό αλλά και θα ανοίξουν δρόμους και θα δημιουργήσουν προοπτικές για παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος». Ό,τι θέλει ο λαός (τού ΚΚΕ), και δεν πρόκειται να βγάλουμε τα συκώτια μας να τους πείσουμε γι’ αυτό. Άλλωστε, ευκολότερα μπορεί να περάσει από το μάτι μιας βελόνας ένας ελέφαντας, παρά να γίνει μια ανοιχτή και καλόπιστη δημόσια συζήτηση με οπαδούς τού ΚΚΕ —το μεγαλύτερο δυστύχημα είναι ότι δεν μπορεί να γίνει ούτε ανάμεσα σε συντρόφους μέλη τής ίδιας Κόβας (κι όσοι την κάνουν τους τρώει ο λύκος τής «καθοδήγησης» —ρωτήστε τόν Σκυλλάκο και τον Μπογιόπουλο…).

«Επιβεβλημένες τακτικές διεκδικητικές κινήσεις που θα ανακουφίσουν το λαό αλλά και θα ανοίξουν δρόμους και θα δημιουργήσουν προοπτικές για παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος» θέλουν να είναι τα όσα λέει ο Θανάσης Παφίλης; Μέσα κι εμείς! Και πάλι παμψηφεί και ομόφωνα! Για να μας πουν όμως και το άλλο, για να ’χουμε και το καλό ρώτημα:

Αν πάρουμε την οπτική Παφίλη, που είναι βέβαια η οπτική και αντίληψη του ΚΚΕ, και τη μεταφέρουμε από το πλαίσιο της ελληνικής επικράτειας σε αυτό τής Ευρωενωσιακής και με τις ευκόλως εννοούμενες αντικαταστάσεις (όπου «κεντρική διοίκηση» βάζουμε τα Διευθυντήρια της ΕΕ κι όπου «περιφέρεια» βάζουμε την Ελλάδα), μας φαίνεται μια χαρά στη νέα της θέση. Κι επειδή το ένα φέρνει το άλλο,  και η εξήγηση πως έχουμε να κάνουμε με «επιβεβλημένες τακτικές διεκδικητικές κινήσεις που θα ανακουφίσουν το λαό αλλά και θα ανοίξουν δρόμους και θα δημιουργήσουν προοπτικές για παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος» μας φαίνεται κι αυτή να ταιριάζει φούστα-μπλούζα (©Αλέκα Παπαρήγα) με τη στρατηγική τής διεκδίκησης μιας κυβέρνησης της Αριστεράς για όλη την Ελλάδα.

Υπάρχουν αντιρρήσεις; Είμαστε έτοιμοι να τις ακούσουμε με ορθάνοιχτα αυτιά. Για να καταλάβουμε πώς και γιατί αυτό το οποίο στο ελληνικό πλαίσιο είναι «ευέλικτη επαναστατική τακτική» μεταβάλλεται σε ρεφορμισμό αν το μεταφέρουμε στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (και τούμπαλιν). Λένε πως οι Κουκουέδες όλα τα μπορούν. Για να δούμε αν μπορούν ακόμα και να βαφτίσουν το δικό τους ρεφορμισμό «λενινισμό», αφήνοντας εκείνον των ‘‘άλλων’’ νέτο-σκέτο ρεφορμισμό όπως τον εννοούν πάντα (δηλαδή οπορτουνιστικό πρόσχημα για την παραπομπή τού σοσιαλισμού στις ελληνικές καλένδες), χωρίς ταυτόχρονα να καταφύγουν και στο ‘‘συντριπτικό’’ και ‘‘αποστομωτικό’’ επιχείρημα ότι όπως «ένα είναι το Κόμμα!», έτσι και «ένας είναι ο ρεφορμισμός: ο κομμουνιστικός!»…

Η photo είναι τής Margo. Από το photodom.com.