Whatever it takes! (but, to be on the safe side, when we say «whatever», we don’t mean whatever-whatever…)

Αν ο περί τού νομισματικού ζητήματος δημόσιος λόγος τών κεντρικών στελεχών τής πλειοψηφίας τού ΣΥΡΙΖΑ που ξετσίπωτα έχουν γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις σχετικές αποφάσεις τού Ιδρυτικού Συνεδρίου προκαλεί εκρήξεις οργής, ο λόγος εκείνων που προσπαθούν να μείνουν πιστοί σε αυτές χωρίς όμως και να παρεκκλίνουν από τη δεξιά στροφή που η πλειοψηφία απολύτως αντιδημοκρατικά και επί τής ουσίας πραξικοπηματικά έχει επιβάλλει στον ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί εκρήξεις γέλωτος. Εκπρόσωποι της πρώτης ομάδας είναι οι άσσοι τής διαστρέβλωσης Μηλιοσταθάκηδες μαζί με κάτι λιμά πενταράκια κι εξαράκια (Ψευτοθόδωροι και Λασκοπαπαδάτοι) που τους κρατάνε το φανάρι. Αναμφισβήτητος αρχηγός τής δεύτερης, ο Γιάννης Δραγασάκης. Αυτός έχει την ‘‘τιμητική’’ του σήμερα.

Όπως έγινε γνωστό, καθώς βούιξαν τηλεοράσεις και διαδίκτυο, ο Δραγασάκης, σε εκδήλωση που διοργάνωσε  η Κίνηση Ιδεών & Δράσης «Πράττω», δημιούργημα του Νίκου Κοτζιά, με θέμα τα προβλήματα και τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει μία ενδεχόμενη κυβέρνηση υπό τον ΣΥΡΙΖΑ, είπε σε κάποιο σημείο τής ομιλίας του:

Ποιος μπορεί να έχει αντίρρηση και ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Δραγασάκης παρέκλινε στο ελάχιστο από τις αποφάσεις τού Ιδρυτικού Συνεδρίου; Παρ’ όλο που τις συμπύκνωσε σε τρεις μόνο λέξεις, δεν παρέκλινε ούτε κατά μία ίντσα! Whatever it takes. Yes sir! Αυτό ακριβώς είναι το νόημα για κάθε στοιχειωδώς εγγράμματο και νοήμονα άνθρωπο (όχι όμως και για τους καθ’ έξη και κατ’ εξακολούθηση διαστρεβλωτές και βιαστές συλλογικών αποφάσεων) της σχετικής αναφοράς τής Πολιτικής Απόφασης του Ιδρυτικού Συνεδρίου σε αυτό το ζήτημα, η οποία και ενσωματώνεται αυτολεξεί στη διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές. Ούτε κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές την έχουμε παραθέσει εδώ. Παρ’ όλα αυτά, μία ακόμα δεν βλάπτει. Όχι γιατί θα πειστούν τα παπαγαλάκια τών ‘‘μπολσεβίκων’’ που γαβγίζουν καθημερινά σαν πιστά κομματόσκυλα τη διαστρεβλωμένη γραμμή τού κόμματος, η οποία γι’ αλλού ξεκίνησε κι αλλού καταλήγει. (Αν υπάρχει ένας λόγος να ξαναπαραθέσουμε το απόσπασμα γι’ αυτούς, είναι μόνο και μόνο για να τους πούμε, για άλλη μία φορά, ότι δεν τρώμε κουτόχορτο και να πάνε να πλασάρουν τα φύκια που πουλάνε για μεταξωτές κορδέλες στους νεολαίους τού ΣΥΡΙΖΑ και στα απελπισμένα γερόντια που κλαίνε με μαύρο δάκρυ όχι γιατί πεινάνε, αλλά γιατί δεν έχουν να αγοράσουν ούτε μία σοκολάτα στα εγγόνια τους.) Θα επαναληφθούμε με την ελπίδα να συνειδητοποιήσουν τα αφελή ή αυταπατώμενα μέλη τού ΣΥΡΙΖΑ τι ακριβώς συμβαίνει στο κόμμα τους μπροστά στα μάτια τους και κάτω από τη μύτη τους. Να λοιπόν με ποιες λέξεις εξηγεί η Πολιτική Απόφαση αυτό το «whatever it takes!» (= ό,τι χρειάζεται/απαιτείται) του Γιάννη Δραγασάκη:

13.2 [...] Όπως συμπυκνώνει το σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ», απόλυτη προτεραιότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί η αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής και η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, όχι η υποταγή σε υποχρεώσεις που ανέλαβαν άλλοι, υποθηκεύοντας τη χώρα. Δεσμευόμαστε ότι θα αντιμετωπίσουμε τις ενδεχόμενες απειλές και τους εκβιασμούς των δανειστών με όλα τα δυνατά όπλα που μπορούμε να επιστρατεύσουμε, ενώ είμαστε ήδη έτοιμοι να αναμετρηθούμε με οποιαδήποτε εξέλιξη, βέβαιοι ότι, σε κάθε περίπτωση, ο ελληνικός λαός θα μας στηρίξει.

Θα έλεγε τώρα κάποιος γραμμιτζής: Τι χρείαν άλλης μαρτυρίας έχομεν για να πειστεί και ο τελευταίος δύσπιστος ότι η αποστομωτική αποστροφή τού πρώτου τη τάξει οικονομικού επιτελή τού κόμματος είπε «τα πάντα όλα» σε τρεις μόνο λέξεις, μεταφέροντας πιστά το πνεύμα τών συλλογικών αποφάσεων; Και πού θα πρέπει να κρυφτούν όλοι αυτοί (σ.σ.: εμείς είμαστε μεταξύ άλλων οι «αυτοί») που τσιρίζουν κάθε τόσο σαν απατημένες γκόμενες «δεν τηρούνται οι συλλογικές αποφάσεις, δεν τηρούνται οι συλλογικές αποφάσεις!»;

Αν το πράγμα έμενε εκεί που το αφήσαμε τη Δευτέρα το βράδυ όταν και ο Γιάννης Δραγασάκης πέταξε την ατάκα του, θα είχε όλα τα δίκια τού κόσμου ο γραμμιτζής φίλος μας να τα πει όλα αυτά κι ακόμα παραπάνω, και να μας κάνει και μισής πεντάρας. Ατυχώς όμως, αν και καθόλου παράδοξα, η ιστορία είχε και συνέχεια, η οποία επίσης έγινε γνωστή. Πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις, πριν συμπληρωθούν δύο 24ωρα για την ακρίβεια, ο ίδιος ο ακαταμάχητος μάρτυρας Γιάννης Δραγασάκης έσπευσε να αλλάξει τη μαρτυρία του! Στριμωγμένος από τον συνονόματό του Στουρνάρα για τις παλινωδίες τού ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το ευρώ, πήρε το λόγο σήμερα στη Βουλή για να εξηγήσει ότι αυτό το «whatever» είχε και έναν ‘‘αστερίσκο’’ και, επομένως, σε καμία τών περιπτώσεων δεν ειπώθηκε κατά την απόλυτή του έννοια (όπως θα το έλεγε ένας ‘‘σταλινικός’’, λόγου χάρη...). Μαντεύετε ποιος ήταν ο αστερίσκος; Εντάξει, να μη σας παιδεύουμε, είναι πολύ δύσκολο. Ας το πάρει το ποτάμι, λοιπόν:

Τι χρείαν άλλων μαρτύρων έχομεν; (Κι ας μη μας πει κάποιος, παρακαλούμε, ότι αυτή η κολοκυθιά και οι κουμπάρες που παίζει ο Δραγασάκης και άλλοι είναι ευέλικτη πολιτική...)

Ή η ελληνική Αριστερά θα εξοστρακίσει τον αεθνισμό από την εκκλησία του δήμου της, ή ο αεθνισμός θα εξοστρακίσει την Αριστερά από την εκκλησία τού ελληνικού δήμου. Τελεία. Και παύλα.

Αντί σχολίου στη συζήτηση που διεξάγεται στις προηγούμενες τρεις αναρτήσεις, για την ώρα, αυτή η αποφθεγματική αποστροφή τού τίτλου. Αύριο, ίσως, περισσότερα.

«Θρακικό Ζήτημα»: Για να μην ξεχνιόμαστε, ο Νίκος Μπογιόπουλος μας θυμίζει μερικά πράγματα…

Πολλά έχουν γραφτεί αυτή την εβδομάδα από διάφορες αριστερές γραφίδες για την περίπτωση της Σαμπιχά Σουλεϊμάν και τα όσα ακολούθησαν την απόσυρσή της από το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Σε όλα συναντούσε κανείς συχνά-πυκνά διατυπώσεις και αναφορές που περιελάμβαναν οπωσδήποτε τον επιθετικό προσδιορισμό «ευαίσθητος»: «ευαίσθητο ζήτημα», «ευαίσθητη περιοχή», «ευαίσθητη περίπτωση» κ.λπ. Από τον κανόνα αυτό δεν αποτέλεσαν εξαίρεση ούτε τα άρθρα που είδαν το φως σε Συριζικά ή φιλοσυριζικά ‘‘στέκια’’, συμπεριλαμβανομένου και τού άρθρου τού από πολιτική άποψη ανεκδιήγητου Δημήτρη Χριστόπουλου την Τρίτη μετά το Πάσχα, που προκάλεσε πολλές αντιδράσεις και πρωταγωνίστησε στις συζητήσεις που ακολούθησαν. Σε τι συνίσταται η «ευαισθησία» τού όλου θέματος; Σε τρεις αναμφισβήτητες παραμέτρους.

Η πρώτη είναι ότι το ζήτημα της μειονότητας συνδέεται ευθέως με τη συμφωνία τής Λοζάνης, που οριστικοποίησε τα ηπειρωτικά σύνορα της χώρας προς Ανατολάς και ρύθμισε το ζήτημα της ύπαρξης μειονοτήτων ένθεν και ένθεν τών συνόρων (Δυτική Θράκη – Κωνσταντινούπολη). Η δεύτερη, που εμπεριέχεται στην προηγούμενη, αλλά καλό είναι να τη θυμόμαστε αυτοτελώς: Η μειονότητα δεν βρίσκεται κάπου στην Πελοπόννησο ή στη Στερεά Ελλάδα. Βρίσκεται στα σύνορα της χώρας. Και η τρίτη είναι ότι, όπως όλοι καλώς γνωρίζουμε, οι κάθε λογής μειονότητας έχουν χρησιμοποιηθεί διαχρονικά και αποτελούν μία πολύ καλή φόρμουλα για αποσταθεροποιήσεις ή και κατακερματισμούς κυρίαρχων κρατών και αλλαγές συνόρων.

Όλα τα παραπάνω βρίσκονταν ανάμεσα στις γραμμές τών πολυπληθών κειμένων που δεν παρέλειπαν να κάνουν λόγο για το «ευαίσθητο ζήτημα». Εικάζουμε ότι έμειναν εκεί και δεν ειπώθηκαν αριθμητικώς και ολογράφως —ίσως επειδή το θέμα είναι «ευαίσθητο»... Εμείς όμως, που έχουμε την τάση να τα λέμε όλα, ‘‘τρωγόμαστε’’.  Γι’ αυτό ψάξαμε μπας και βρούμε κάποιο κείμενο που να τα λέει κι αυτό όλα ή σχεδόν όλα. Τελικά, το βρήκαμε στο σημερινό άρθρο τού Νίκου Μπογιόπουλου για το enikos.gr και το αναδημοσιεύουμε σε πιστή αντιγραφή, διατηρώντας αυτούσιες τις εμφάσεις τού πρωτότυπου.

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Θράκη: Παιδιά, κομμένη η «πλάκα»!

(του Νίκου Μπογιόπουλου)

Πρώτο: Στη Θράκη υπάρχει μουσουλμανική μειονότητα. Δεν υπάρχει καμία «τουρκική» μειονότητα. Τελεία. Και παύλα!

Δεύτερο: Είναι ακριβώς η τριχοτόμηση της εθνοτικής καταγωγής  της μειονότητας (Τουρκογενείς, Πομάκοι, Τσιγγάνοι) που καθόρισε και το θρησκευτικό της προσδιορισμό ως μουσουλμανικής, με τη Συνθήκη της Λοζάνης. Η δε Συνθήκη της Λοζάνης αποτελεί αυτό που θα λέγαμε «ακρογωνιαίο λίθο» στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου για την απόκρουση από την Ελλάδα αιτιάσεων που εγείρονται από τρίτους. Όποιος επιχειρεί να ξηλώσει κάποιον «πόντο» από τη Συνθήκη της Λοζάνης επαπειλείται το ξήλωμα όλης της «κάλτσας». Συνεπώς με την Συνθήκη της Λοζάνης δεν «παίζουμε». Ούτε επιτρέπουμε σε άλλους να «παίζουν». Τελεία. Και παύλα!

Τρίτο: Η τακτική της ψηφοθηρίας που ανάγει σε κριτήριο ψήφου, το αν θα καταψηφιστεί ή θα υπερψηφιστεί κάποιος λόγω του θρησκεύματός του, όσο ταιριάζει στα ακροδεξιά ήθη διαφόρων κυβερνητικών ή εκκλησιαστικών παραγόντων, άλλο τόσο ταιριάζει στα «διαφωτιστικά» ήθη εκείνων που αντιλαμβάνονται την πολιτική σαν ανέξοδο «διαπολιτισμικό» χάπενινγκ. Τόσο οι «εθνικοί φωστήρες» του «κοσμοπολίτικου» δήθεν «διεθνισμού», όσο και οι «ελληναράδες» του κίβδηλου «πατριωτισμού», είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος: Παίζουν με το θρήσκευμα. Και οι μεν και οι δε. Οι πρώτοι καλλιεργούν, συντηρούν και αναπαράγουν τον «ελληνο-χριστιανικό εθνικισμό», οι δεύτεροι υποδύονται τους «ευρύχωρους», αλλά και οι δυο μαζί ψηφοθηρούν, επαναλαμβάνοντας το έγκλημα που επί δεκαετίες διαπράττεται στο ελληνικό κράτος: Την ώρα που μεταχειρίζονται τη μουσουλμανική μειονότητα ως κομπάρσο στο θέατρο της εσωτερικής πολιτικής καταναλωτικής τους εντυπωσιοθηρίας, αδιαφορούν ότι με αυτό τον τρόπο επιτρέπουν τη μετατροπή της σε υποχείριο και σε μπαλάκι στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής.

Τέταρτο: Για τα παιχνίδια όσων επιδιώκουν τον «εκτουρκισμό» της μουσουλμανικής μειονότητας καθόλου αθώο δεν είναι το ελληνικό κράτος. Ο αντικομμουνισμός της καθεστηκυίας πολιτικής τάξης στην Ελλάδα όπως και οι εν γένει «συμμαχικές της υποχρεώσεις» λειτούργησαν σε συγκεκριμένες περιόδους ως το υπόβαθρο για τη δράση των φορέων του «εκτουρκισμού» της μειονότητας. Θυμίζουμε:

●Την υποχρέωση ενίσχυσης της κεμαλικής πολιτικής που ανέλαβε ο Βενιζέλος με το «Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας» του 1930, όταν από το έδαφος της Δυτικής Θράκης εκδιώκονταν οι αντίθετοι με την πολιτική του Κεμάλ ηγέτες της μειονότητας και ταυτόχρονα στη Δυτική Θράκη έφθαναν βιβλία και δάσκαλοι από την Τουρκία και ασκείτο τέτοια βία με συνέπεια οι οπαδοί του Κεμάλ, που ήταν μια «ασήμαντη μειοψηφία» να πάρουν τα ηνία και (Αλ. Αλεξανδρής, «Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις 1923 – 1987», εκδόσεις «Γνώση») να προωθούν την πολιτική του τουρκικού καθεστώτος σε θέματα Παιδείας, Δικαίου κλπ.

●Την πολιτική που με σύνθημα «να χτυπηθεί το φέσι» στην ουσία χτυπούσε τις μουσουλμανικές παραδόσεις των πληθυσμών της περιοχής με συνέπεια τη «σταδιακή μεταμόρφωση των κοινοτήτων της Δυτικής Θράκης από μουσουλμανικές σε τουρκικές» (σ.σ.: ο.π. σελίδα 71).

●Την τακτική πάλι της κυβέρνησης Βενιζέλου από το 1930 να λειτουργεί τούρκικο προξενείο, που ως τότε δεν ήταν παρά ένα τυπικό προξενικό γραφείο.

●Την τακτική του «εκτουρκισμού» ως απόρροια του αντικομμουνισμού. Η κυβέρνηση Παπάγου, το 1954, ενώ Ελλάδα και Τουρκία βρίσκονταν ήδη στο ΝΑΤΟ, έπρεπε να τονώσει το δόγμα του «από Βορράν κομμουνιστικού κινδύνου» και να δείξει, αντίθετα, ότι στην «ελευθέραν Δύσιν» οι σχέσεις μεταξύ των «συμμάχων» ήταν ...αγγελικές. Έτσι, στις 28/1/1954, ο γενικός διοικητής της Θράκης, Γ. Φεσόπουλος, εκδίδει την εξής αλησμόνητη απόφαση: «Κατόπιν διαταγής του κ. Προέδρου της Κυβερνήσεως (σ.σ.: Παπάγος), παρακαλούμεν όπως εφ’ εξής εις πάσαν περίπτωσιν γίνεται χρήσις του όρος "Τούρκος - Τουρκικός" αντί του τοιούτου "Μουσουλμάνος – Μουσουλμανικός"»... Κάπως έτσι ο εξ Ανατολών κίνδυνος εξαφανιζόταν και θέριευε η θεωρία του «από Βορράν κινδύνου».

●Την τακτική, το Δεκέμβρη του 1952, και ενώ ο «κομμουνιστής κατάσκοπος» Ν. Μπελογιάννης είχε εκτελεστεί, η Φρειδερίκη να εγκαινιάζει τουρκικά σχολεία στη Θράκη, παρουσία του Τούρκου Προέδρου της Δημοκρατίας...

●Τις μορφωτικές συμφωνίες του 1951 και της χούντας του 1968, που καθιερωνόταν η τουρκική ως η μόνη μειονοτική γλώσσα εκπαίδευσης. Όμως, η μητρική γλώσσα των Πομάκων και των Αθίγγανων μουσουλμάνων της Δ. Θράκης δεν ήταν τα τούρκικα...

●Την τακτική (κάτι που η σημερινή ΝΔ το «ξεχνάει»…) η ίδια η κυβέρνηση στο ανώτατο μάλιστα επίπεδο να αποκαλεί στις συνομιλίες της με την ηγεσία της Τουρκίας σαν «τουρκική» την μειονότητα της Θράκης (βλέπε: Αρχείο Κωνσταντίνου Καραμανλή, συνομιλίες με Ετσεβίτ, 11 - 12/3/1978)

●Την τακτική, τον Ιούλη του 1999, λίγες μόλις μέρες μετά τις ΝΑΤΟικές σφαγές στο Κοσσυφοπέδιο που έγιναν στο όνομα της «προστασίας» των δικαιωμάτων μιας μειονότητας, να γνωστοποιείται η επιστολή των τριών μουσουλμάνων βουλευτών, του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ, που από κοινού με 13 «μειονοτικές» και «μη κυβερνητικές» οργανώσεις ζητούσαν την αναγνώριση από το ελληνικό κράτος της ύπαρξης «τουρκικής» και «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα και ο τότε υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Παπανδρέου – σε μια ασύγγνωστη αντιμετώπιση του ζητήματος του «ατομικού αυτοπροσδιορισμού» με τις παρενέργειες που γεννά η έγερση θεμάτων «συλλογικού αυτοπροσδιορισμού» - να δηλώνει ότι δεν τον ενδιέφερε αν κάποιος θα αυτοπροσδιορίζεται στην ελληνική επικράτεια ως «Τούρκος» ή «Μακεδόνας»…

●Δίπλα σε όλα αυτά είναι πασίγνωστο επίσης τούτο: Το πόσο σεβάστηκε αυτό το κράτος τους Έλληνες πολίτες μουσουλμάνους στο θρήσκευμα για δεκαετίες. Να μιλήσουμε για το πώς τους συμπεριφερόταν το κράτος στο στρατό; Η’ όταν ζητούσαν μια άδεια οικοδομής; Η’ όταν ζούσαν πίσω από τις μπάρες;

Πέμπτο: Για το ρόλο του τουρκικού προξενείου όλοι κάτι έχουν να πουν και να καταμαρτυρήσουν. Εδώ δυο παρατηρήσεις:

α) Γιατί το προξενείο και εν γένει η Τουρκία αφήνεται να δρα όπως δρα στην περιοχή; Ποιος έχει την ευθύνη που δεν μπαίνει τέλος σε αυτή την ιστορία;

β) Γιατί τα ίδια (φραστικά, έστω)… πατριωτικά αντανακλαστικά δεν τα έχουμε δει από τα κάθε λογής κόμματα του «ανήκομεν εις την Δύσιν» και του «ευρωμονόδρομου», όταν τα ίδια με το προξενείο τα διαπράττουν οι σύμμαχοί μας, οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι. Όταν, δηλαδή, στη έγερση ζητήματος «μειονοτήτων» στην Ελλάδα πρωτοστατούν, γνωστής χρηματοδότησης, πολιτικής επιρροής και ευρωατλαντικής ...ιθαγένειας «ιδρύματα» και «οργανισμοί». Ας παρακολουθήσουμε τη δράση κάποιων εξ αυτών:

●Το Νοέμβρη του 2006, οι ΗΠΑ, διά του επιτετραμμένου της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα, Τόμας Κάντριμαν, τάσσονταν ευθέως υπέρ της αναγόρευσης της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης σε «τουρκική μειονότητα». Με τις ίδιες εκείνες δηλώσεις (στην «Ελευθεροτυπία»), το στέλεχος της αμερικανικής πρεσβείας ζητούσε να τεθεί η συνθήκη της Λοζάνης στο «μουσείο»…

●Το Νοέμβρη του 1996 στην έκθεση με τίτλο «Ημιτελής Ειρήνη» (!), που συντάχτηκε από τη «Διεθνή Επιτροπή για τα Βαλκάνια» - που με τη σειρά της δημιουργήθηκε από το αμερικανικό ίδρυμα «Κάρνεγκι» και το Ινστιτούτο «Άσπεν» - η Ελλάδα κατηγορείται ότι δεν αναγνωρίζει μακεδονική μειονότητα και αρνείται το δικαίωμα των μουσουλμάνων να αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι. Μια «λεπτομέρεια»: Η παρουσίαση της έκθεσης έγινε στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με προεδρεύοντα τον επίτροπο Βαν ντε Μπρουκ...

●Στις 8/11/2006 το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δηλώνει: «Υπάρχουν εθνικής καταγωγής Μακεδόνες και Αλβανοί που ζουν στην Ελλάδα. Οι ΗΠΑ έχουν μια διαφορετική ερμηνεία του όρου μειονότητα από αυτήν που έχει η Ελλάδα. Σεβόμεθα τη Συνθήκη της Λοζάνης, η οποία αποτελεί τη νομική βάση για την ελληνική ερμηνεία, αλλά αυτός δεν είναι ο τρόπος της αμερικανικής ερμηνείας. Νομίζουμε ότι θα είναι σωστό γι' αυτές τις μειονότητες να έχουν το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, που δεν τους επιτρέπεται στην Ελλάδα...».

●Στις 17/4/2008 πραγματοποιείται στο χώρο του Ευρωκοινοβουλίου, με τη στήριξη των «Πράσινων και της «Ομοσπονδιακής Ένωσης των Ευρωπαϊκών Εθνοτήτων» εκδήλωση με θέμα «Μειονότητες στην Ελλάδα: Τούρκοι Δυτικής Θράκης και Μακεδόνες»…

●Στις 27/3/2008, ήταν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), στις 27/3/2008, όταν οι ελληνικές αρχές απαγόρευσαν τη λειτουργία ενώσεων συλλόγων και οποιουδήποτε οργανισμού έφερε το επίθετο «τουρκικός/ή» στον τίτλο του, που εξέδωσε την απόφαση ότι ακόμα κι αν κάποιοι έχουν βαλθεί «να προπαγανδίσουν την ύπαρξη εθνοτικής μειονότητας στην Ελλάδα, αυτό δε συνιστά απειλή για τη δημοκρατική κοινωνία»... Μόνο που η απόφαση αυτή άνοιγε δυο κερκόπορτες: Μια για την καταστρατήγηση της Συνθήκης της Λοζάνης και μια για την υποδαύλιση από παγκόσμιους και περιφερειακούς ιμπεριαλιστές εθνικιστικών αντιθέσεων.

●Στα προηγούμενα ας προσθέσουμε κάτι ακόμα: Την απάντηση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μπαρόζο, ότι η ΕΕ «δεν έχει κάποια γενική αρμοδιότητα σε θέματα μειονοτήτων»…

Έκτο: Η εποχή της αθωότητας έχει παρέλθει προ πολλού. Ειδικά όταν είναι γνωστό, από Γιουγκοσλαβία μέχρι Ουκρανία, πως δρα ο ιμπεριαλισμός στο όνομα της «προστασίας» των μειονοτήτων. Τόσο ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ με τις «παιδαριωδίες» του για τις οποίες η ίδια η Αυγή έφτασε να γράψει (23/4/2014): «Το ερώτημα είναι: ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να συμπεριφερθεί με την αραχνιασμένη νοοτροπία της ΕΥΠ και να υποβάλει στον ΣΥΡΙΖΑ, σχεδόν λάθρα, την υποψηφιότητα μιας μουσουλμάνας - Ρομά, που έχει υιοθετηθεί εδώ και χρόνια από την ελληνική Ακροδεξιά; Είναι προφανές ότι η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, καλή τη πίστει, παρασύρθηκε» (σσ: αλήθεια τόσο εύκολα «παρασύρεται» η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ από κυπίτικες και ακροδεξιές  νοοτροπίες;…). Όσο και ως προς τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με τους δικούς τους υποψήφιους και πολιτευτές που στηρίζουν το εθνικιστικό μειονοτικό κόμμα DEB και διατηρούν στενότατους δεσμούς με τους τουρκικούς ακροδεξιούς και εθνικιστικούς κύκλους, μια κουβέντα: «Παιδιά, κόψτε το»!

Έβδομο: Κατά τα λοιπά, στην Ελλάδα της ΕΕ, του ευρώ, του ΝΑΤΟ, του ΔΝΤ, των τραπεζιτών και των «πλεονασμάτων» ο μαρασμός συνεχίζεται. Μαζί και ο μαρασμός της Θράκης (που πίσω από όσα φαίνονται έχει να αντιμετωπίσει και όσα δεν φαίνονται, τουτέστιν εκείνους που την «λιμπίζονται» ως «ειδική οικονομική ζώνη» για τις «μπίζνες» τους). Και ο μαρασμός αφορά όλους τους Έλληνες της περιοχής. Είτε πρόκειται για χριστιανούς, είτε για μουσουλμάνους, είτε για άθεους. Στη Θράκη η πλειοψηφία του πληθυσμού, είτε ανήκουν στην πλειονότητα είτε στην μειονότητα, είναι εργάτες, είναι άνεργοι, είναι αγρότες, είναι βιοπαλαιστές, είναι λαϊκά στρώματα, που «ή με Χριστό ή με Αλλάχ, όμως κι οι δυό μας αχ και βαχ». Αυτά που τους ενώνουν, δηλαδή, τα προβλήματα και οι ανάγκες της ζωής που βιώνει η φτωχολογιά, είναι απείρως περισσότερα από όσα τους διαφοροποιούν μεταξύ τους. Όσοι προσπαθούν να τους διαχωρίσουν δεν το κάνουν για να τους χαρίσουν ούτε τον επίγειο «εθνικό», ούτε τον επουράνιο θρησκευτικό «παράδεισο». Απέναντι στα προβλήματα που είναι κοινά για όλους, τους θέλουν διαιρεμένους πολιτικά, κοινωνικά, ταξικά, ώστε να μην βρίσκει ισχυρό αντίπαλο η πολιτική που γεννά αυτά τα προβλήματα.

Η φωτογραφία είναι τού Пол Тергейст. Από το photodom.com.

To Whom It May Concern: My dear professor, why don’t you just shut the fuck up?

Το λέει η κυρία με το δολοφονικά αγγελικό υπομειδίαμα (όπως τη φωτογράφησε η Andy Prokh, καθώς είδαμε στο photodom.com.). Δεν ξέρουμε για ποιον το λέει, αλλά, επειδή μας αρέσουν οι γυναίκες που ξηγιούνται στα ίσια, προσυπογράφουμε τα λόγια της και της παραχωρούμε την πρώτη σελίδα.