Υπόθεση Μπαλτάκου: Καμιά φορά, είναι το δέντρο που πρέπει να βλέπεις, όχι το δάσος…

Βάζουμε στο pause τον Χρήστο Λάσκο και τον «ευρωπαϊσμό» του (κατά τον ίδιο «διεθνισμός») που κανονικά θα έπρεπε να ακολουθήσει το προηγούμενο post, για να διατυπώσουμε κάποιες φωναχτές σκέψεις για την περίπτωση Μπαλτάκου προς κοινό προβληματισμό. Το κάνουμε γιατί και μάς το ζήτησε κάποιος συνομιλητής εδώ, αλλά και γιατί η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης μας έδειξε ότι αυτή η ‘‘ανακολουθία’’ είναι απαραίτητη όχι μόνο γιατί ό,τι φέρνει τη Χρυσή Αυγή στο πολιτικό προσκήνιο είναι πολύ σοβαρό για να παρακαμφθεί, αλλά και γιατί η επιμονή στην «αρχή τής συνέπειας» προς τα υπεσχημένα θα αδικήσει τον προβληματισμό που αναφέρεται στο «Ευρωπαϊκό Ζήτημα», αφού θα το εισάγει προς συζήτηση σε λάθος στιγμή  (άλλο ένα παράδειγμα του γιατί η «πολιτική αρχών» καταλήγει κάποτε σε «αρχίδια πολιτική»).

Τι έχουμε να πούμε για την υπόθεση Μπαλτάκου; Θεωρούμε περιττό, ως αυτονόητο, να αναφερθούμε πέρα από μια απλή en passant μνεία στις διασυνδέσεις στελεχών τής ΝΔ, και δη στελεχών από το στενό πρωθυπουργικό περιβάλλον και μακράς προϋπηρεσίας εμπίστων τού Σαμαρά, όπως προφανώς είναι η περίπτωση του Γραμματέα τού Υπουργικού Συμβουλίου, με τη νεοναζιστική ελληνική ακροδεξιά, ή, ακόμα, να θυμίσουμε με λεπτομέρειες και ντοκουμέντα τους σκληρά δεξιούς προσανατολισμούς τής πολιτικής σκέψης τού ίδιου τού Πρωθυπουργού. Αυτά είναι γνωστά πράγματα για τη συντριπτική πλειοψηφία τών εδώ αναγνωστών, όπως είναι γνωστό ότι και οι διώξεις εναντίον τής ΧΑ έγιναν όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι μετά τον άγριο φόνο τού Παύλου Φύσσα, ότι η Εκτελεστική με τη Δικαστική Εξουσία ‘‘αντάλλαξαν απόψεις επί τού θέματος’’ πριν πατηθεί το ENTER κι ανάψει το πράσινο φως —όπως συμβαίνει άλλωστε σε κάθε ευνομούμενη αστική δημοκρατία, όπου ο δημοκρατικός διάλογος ανθεί—, κι ότι όλα αυτά έγιναν και με την υστερόβουλη ιδέα τής συρρίκνωσης της επιρροής τής ΧΑ προς όφελος της ΝΔ. Θα σταθούμε σε μία ιδιαίτερη λεπτή πλευρά τού ζητήματος που αφορά άμεσα στην Αριστερά και στον αντιφασιστικό αγώνα που εξ ορισμού είναι υποχρεωμένη να διεξάγει σταθερά και αταλάντευτα, και μάλιστα από θέση πρωτοστάτη. Ποιο είναι αυτό το ζήτημα;

Από την πρώτη-πρώτη στιγμή που η κυβέρνηση, εκούσα-άκουσα και ανεξάρτητα από στοχεύσεις, αποφάσισε να ασχοληθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με το πρόβλημα του ρατσισμού και του αναδυόμενου φασισμού (αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, διώξεις εναντίον στελεχών τής Χρυσής Αυγής, αναστολή χρηματοδότησης κομμάτων που εμπλέκονται σε εγκληματικές δράσεις, άρση ασυλίας βουλευτών για τον ίδιο λόγο, κ.λπ.), η Αριστερά περιήλθε στην ιδιαίτερα δύσκολη θέση τής ισορροπίας πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί. Εκατέρωθεν αυτού τού τεντωμένου σκοινιού έχασκαν δύο βάραθρα. Από τη μία μεριά, εκείνο τής συμπαράταξης με το κυρίαρχο πλην αποκαθηλωθέν στα μάτια τού πολύ κόσμου δικομματικό πολιτικό σύστημα, τα ‘‘επιτεύγματα’’ του οποίου ωθούσαν και εξακολουθούν να ωθούν ακαλλιέργητες πνευματικά και πολιτικά μάζες στην αγκαλιά τής Χρυσής Αυγής, στην περίπτωση που υιοθετούσε άκριτα και αδιαχώριστα τα όποια μέτρα κατά τού ρατσισμού και του νεοναζισμού. Κι από την άλλη, σε περίπτωση τήρησης διαφοροποιητικών αποστάσεων ή εκδήλωσης σκεπτικισμού αναφορικά με διάφορες κυβερνητικές πρωτοβουλίες, το βάραθρο το γεμάτο λάσπη, συχνά αριστερόμορφη, παρασκευασμένη από συκοφαντικές κατηγορίες ότι τάχα «κάνει πλάτες» στο νεοναζισμό, και γαρνιρισμένη με τη ρητή ή υπόρρητη επωδό περί «φαιοκόκκινου ολοκληρωτισμού» και «των δύο άκρων» που είναι «άλλη φάτσα μεν, ούνα ράτσα δε» αντί επιλόγου.

Αν λάβουμε υπ’ όψη τη δυσκολία που παρουσιάζει αυτή η ισορροπία ‘‘τρόμου’’, τα όποια λάθη έχουν γίνει μέχρι στιγμής, κυρίως από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ, μπορούν να αντιμετωπιστούν με αρκετή κατανόηση. Στην περίπτωση της υπόθεσης Μπαλτάκου όμως, τα πράγματα ήταν πολύ απλά για να γίνει κάποιο λάθος. Παρ’ όλα αυτά, έγινε. Και προήλθε από τον συνήθη ύποπτο, τον ΣΥΡΙΖΑ. Για να είμαστε πιο ακριβείς, από τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είχε κανένα λόγο και κανένα όφελος ο Αλέξης Τσίπρας για να ζητήσει στη διακαναλική συνέντευξή του το βράδυ τής 2ας Απριλίου την παραίτηση των υπουργών Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως (επιμένουμε στην κλασική ονομασία για να μην ξεχνιόμαστε…). Αντίθετα, είχε κόστος. Γιατί, αλήθεια, στη βάση ποίου γεγονότος ζήτησε τις παραιτήσεις, κάνοντας μάλιστα λόγο για «μείζον ηθικό και θεσμικό θέμα»; Στη βάση ασφαλώς τών ισχυρισμών Μπαλτάκου ότι «έπεσαν τηλέφωνα». Όμως, ο Μπαλτάκος στη συνομιλία του με τον Κασιδιάρη δεν λέει απλώς ότι «έπεσαν τηλέφωνα». Λέει ότι οι διώξεις είναι στον αέρα, αθεμελίωτες και χωρίς στοιχεία. Όταν λοιπόν ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ζητάει την παραίτηση Αθανασίου και Δένδια, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να ρίχνει μπόλικο νερό στο μύλο τής Χρυσής Αυγής, αφού είναι σαν να υιοθετεί την υπερασπιστική γραμμή της, που από την αρχή ήθελε τις κατηγορίες χαλκευμένες και τις διώξεις στημένες, και η οποία τώρα, με τη βοήθεια της «αδελφής αντικομμουνιστικής ψυχής» τού Μπαλτάκου, τσιμεντάρεται με ‘‘στοιχεία’’! (Ας λέει ό,τι θέλει ο Λάσκος —που δεν πολυκατάλαβα και τι ακριβώς λέει. Προφανώς, ζει στον κόσμο του και έχει πολύ καιρό να ζήσει ανάμεσα στον κόσμο για να θυμάται ότι ακριβώς από κάτι τέτοια απατηλά φαινόμενα είναι —με τη βοήθεια βέβαια και του κατάλληλου ‘‘μασάζ’’ από επιτήδειους τύπου Πρετεντέρη ή Τράγκα— που σχηματίζει σε μεγάλο ποσοστό τις εντυπώσεις του!)

Γιατί έκανε αυτό το λάθος ο Αλέξης Τσίπρας; Κατά τη δική μου εκτίμηση, δύο είναι οι λόγοι.

Ο ένας οφείλεται σε αυτό από το οποίο υποφέρουν πλείστοι όσοι τού ΣΥΡΙΖΑ (και ο Πρόεδρός του δεν αποτελεί εξαίρεση, δυστυχώς): η υπερεκτίμηση της απήχησης που έχουν τα δημοκρατικά αιτήματα τα σχετιζόμενα με την ορθή λειτουργία τής φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας. Πράγματι: κάθε στοιχειωδώς λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος ξέρει από την εποχή που πήγαινε ακόμα σχολείο ότι, πρώτον, η διάκριση των εξουσιών στη δημοκρατία αυτού τού τύπου, του μοναδικού που αναγνωρίζεται ως «γνήσια δημοκρατία», είναι ένα αστικό παραμύθι και, δεύτερον, ότι θα παραμείνει τέτοιο. (Αυτό, ακόμα κι ο Μανδραβέλης, αν βεβαιωθεί ότι δεν τον βιντεοσκοπείς, δεν θα έχει νομίζω την παραμικρή δυσκολία να το παραδεχθεί!)

Ο άλλος λόγος είναι η υπερβολική προσήλωση στο «μεγάλο στόχο», το δάσος, που στην προκείμενη περίπτωση είναι η αποδόμηση της κυβέρνησης Σαμαρά με σκοπό την έως ανατροπής αποσταθεροποίησή της, έτσι ώστε να υποχρεωθεί σε εκλογές. Η υπερβολική προσήλωση στο οτιδήποτε όμως, σε σημείο μάλιστα που να αγγίζει την εμμονή, τυφλώνει. Έτσι, ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να διακρίνει το δέντρο με τους μαύρους καρπούς που, άθελά του φυσικά, πότισε.

Ευτυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ, την Αριστερά γενικότερα και, πάνω απ’ όλα, τον αντιφασιστικό αγώνα, η τύφλωση που κατέλαβε τον Τσίπρα δεν γενικεύτηκε. Η κορόνα για την παραίτηση των δύο υπουργών τέθηκε τάχιστα στο περιθώριο με συνοπτικές πλην ευδιάκριτες διαδικασίες και τα πυρά τής αξιωματικής αντιπολίτευσης επικεντρώθηκαν στο όντως μείζον: Η ΝΔ δεν συγκατοικεί με τη Χρυσή Αυγή απλώς στην ίδια πολυκατοικία, αλλά και στον ίδιο όροφο —για να μην πούμε ότι μοιράζεται μαζί της το ίδιο οροφοδιαμέρισμα. Πρέπει να μας αδειάζει τη γωνιά.