Whatever it takes! (but, to be on the safe side, when we say «whatever», we don’t mean whatever-whatever…)

Αν ο περί τού νομισματικού ζητήματος δημόσιος λόγος τών κεντρικών στελεχών τής πλειοψηφίας τού ΣΥΡΙΖΑ που ξετσίπωτα έχουν γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις σχετικές αποφάσεις τού Ιδρυτικού Συνεδρίου προκαλεί εκρήξεις οργής, ο λόγος εκείνων που προσπαθούν να μείνουν πιστοί σε αυτές χωρίς όμως και να παρεκκλίνουν από τη δεξιά στροφή που η πλειοψηφία απολύτως αντιδημοκρατικά και επί τής ουσίας πραξικοπηματικά έχει επιβάλλει στον ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί εκρήξεις γέλωτος. Εκπρόσωποι της πρώτης ομάδας είναι οι άσσοι τής διαστρέβλωσης Μηλιοσταθάκηδες μαζί με κάτι λιμά πενταράκια κι εξαράκια (Ψευτοθόδωροι και Λασκοπαπαδάτοι) που τους κρατάνε το φανάρι. Αναμφισβήτητος αρχηγός τής δεύτερης, ο Γιάννης Δραγασάκης. Αυτός έχει την ‘‘τιμητική’’ του σήμερα.

Όπως έγινε γνωστό, καθώς βούιξαν τηλεοράσεις και διαδίκτυο, ο Δραγασάκης, σε εκδήλωση που διοργάνωσε  η Κίνηση Ιδεών & Δράσης «Πράττω», δημιούργημα του Νίκου Κοτζιά, με θέμα τα προβλήματα και τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει μία ενδεχόμενη κυβέρνηση υπό τον ΣΥΡΙΖΑ, είπε σε κάποιο σημείο τής ομιλίας του:

Ποιος μπορεί να έχει αντίρρηση και ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Δραγασάκης παρέκλινε στο ελάχιστο από τις αποφάσεις τού Ιδρυτικού Συνεδρίου; Παρ’ όλο που τις συμπύκνωσε σε τρεις μόνο λέξεις, δεν παρέκλινε ούτε κατά μία ίντσα! Whatever it takes. Yes sir! Αυτό ακριβώς είναι το νόημα για κάθε στοιχειωδώς εγγράμματο και νοήμονα άνθρωπο (όχι όμως και για τους καθ’ έξη και κατ’ εξακολούθηση διαστρεβλωτές και βιαστές συλλογικών αποφάσεων) της σχετικής αναφοράς τής Πολιτικής Απόφασης του Ιδρυτικού Συνεδρίου σε αυτό το ζήτημα, η οποία και ενσωματώνεται αυτολεξεί στη διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές. Ούτε κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές την έχουμε παραθέσει εδώ. Παρ’ όλα αυτά, μία ακόμα δεν βλάπτει. Όχι γιατί θα πειστούν τα παπαγαλάκια τών ‘‘μπολσεβίκων’’ που γαβγίζουν καθημερινά σαν πιστά κομματόσκυλα τη διαστρεβλωμένη γραμμή τού κόμματος, η οποία γι’ αλλού ξεκίνησε κι αλλού καταλήγει. (Αν υπάρχει ένας λόγος να ξαναπαραθέσουμε το απόσπασμα γι’ αυτούς, είναι μόνο και μόνο για να τους πούμε, για άλλη μία φορά, ότι δεν τρώμε κουτόχορτο και να πάνε να πλασάρουν τα φύκια που πουλάνε για μεταξωτές κορδέλες στους νεολαίους τού ΣΥΡΙΖΑ και στα απελπισμένα γερόντια που κλαίνε με μαύρο δάκρυ όχι γιατί πεινάνε, αλλά γιατί δεν έχουν να αγοράσουν ούτε μία σοκολάτα στα εγγόνια τους.) Θα επαναληφθούμε με την ελπίδα να συνειδητοποιήσουν τα αφελή ή αυταπατώμενα μέλη τού ΣΥΡΙΖΑ τι ακριβώς συμβαίνει στο κόμμα τους μπροστά στα μάτια τους και κάτω από τη μύτη τους. Να λοιπόν με ποιες λέξεις εξηγεί η Πολιτική Απόφαση αυτό το «whatever it takes!» (= ό,τι χρειάζεται/απαιτείται) του Γιάννη Δραγασάκη:

13.2 [...] Όπως συμπυκνώνει το σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ», απόλυτη προτεραιότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί η αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής και η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, όχι η υποταγή σε υποχρεώσεις που ανέλαβαν άλλοι, υποθηκεύοντας τη χώρα. Δεσμευόμαστε ότι θα αντιμετωπίσουμε τις ενδεχόμενες απειλές και τους εκβιασμούς των δανειστών με όλα τα δυνατά όπλα που μπορούμε να επιστρατεύσουμε, ενώ είμαστε ήδη έτοιμοι να αναμετρηθούμε με οποιαδήποτε εξέλιξη, βέβαιοι ότι, σε κάθε περίπτωση, ο ελληνικός λαός θα μας στηρίξει.

Θα έλεγε τώρα κάποιος γραμμιτζής: Τι χρείαν άλλης μαρτυρίας έχομεν για να πειστεί και ο τελευταίος δύσπιστος ότι η αποστομωτική αποστροφή τού πρώτου τη τάξει οικονομικού επιτελή τού κόμματος είπε «τα πάντα όλα» σε τρεις μόνο λέξεις, μεταφέροντας πιστά το πνεύμα τών συλλογικών αποφάσεων; Και πού θα πρέπει να κρυφτούν όλοι αυτοί (σ.σ.: εμείς είμαστε μεταξύ άλλων οι «αυτοί») που τσιρίζουν κάθε τόσο σαν απατημένες γκόμενες «δεν τηρούνται οι συλλογικές αποφάσεις, δεν τηρούνται οι συλλογικές αποφάσεις!»;

Αν το πράγμα έμενε εκεί που το αφήσαμε τη Δευτέρα το βράδυ όταν και ο Γιάννης Δραγασάκης πέταξε την ατάκα του, θα είχε όλα τα δίκια τού κόσμου ο γραμμιτζής φίλος μας να τα πει όλα αυτά κι ακόμα παραπάνω, και να μας κάνει και μισής πεντάρας. Ατυχώς όμως, αν και καθόλου παράδοξα, η ιστορία είχε και συνέχεια, η οποία επίσης έγινε γνωστή. Πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις, πριν συμπληρωθούν δύο 24ωρα για την ακρίβεια, ο ίδιος ο ακαταμάχητος μάρτυρας Γιάννης Δραγασάκης έσπευσε να αλλάξει τη μαρτυρία του! Στριμωγμένος από τον συνονόματό του Στουρνάρα για τις παλινωδίες τού ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το ευρώ, πήρε το λόγο σήμερα στη Βουλή για να εξηγήσει ότι αυτό το «whatever» είχε και έναν ‘‘αστερίσκο’’ και, επομένως, σε καμία τών περιπτώσεων δεν ειπώθηκε κατά την απόλυτή του έννοια (όπως θα το έλεγε ένας ‘‘σταλινικός’’, λόγου χάρη...). Μαντεύετε ποιος ήταν ο αστερίσκος; Εντάξει, να μη σας παιδεύουμε, είναι πολύ δύσκολο. Ας το πάρει το ποτάμι, λοιπόν:

Τι χρείαν άλλων μαρτύρων έχομεν; (Κι ας μη μας πει κάποιος, παρακαλούμε, ότι αυτή η κολοκυθιά και οι κουμπάρες που παίζει ο Δραγασάκης και άλλοι είναι ευέλικτη πολιτική...)