Στρουθοκαμηλισμός. Το κατώτατο στάδιο του αριστερού ευρωπαϊσμού. Ή μήπως όχι; (Β´ Μέρος)

Εξηγήσαμε, και εξηγήσαμε νομίζω πειστικά, στο προηγούμενο σημείωμα γιατί η άρνηση της πλειοψηφίας τού ΣΥΡΙΖΑ να αναγνωρίσει ρητά αυτό που έχει διακηρύξει υπόρρητα πλην ευκρινώς —την ανάγκη δηλαδή προετοιμασίας τού κόμματος και του κόσμου που το ακολουθεί «δια παν ενδεχόμενο» σε περίπτωση ρήξης με τα ευρωπαϊκά διευθυντήρια— συνιστά την επιτομή τού πολιτικού στρουθοκαμηλισμού. Ας εξετάσουμε τώρα και μερικούς ακόμα λόγους που επιβεβαιώνουν με το παραπάνω αυτή τη διάγνωσή μας.

«Μπαμπά, μπαμπά! Κοίτα μια στρουθοκάμηλο που έχει χώσει το μισό κεφάλι της μέσα στην άμμο!»

Είναι ασφαλώς πολύ αστείο να βλέπεις μία στρουθοκάμηλο να χώνει το κεφάλι της στην άμμο, νομίζοντας ότι κρύβεται από τους εχθρούς της. Τι να πει όμως κανείς για μία στρουθοκάμηλο που δεν καταφέρνει ούτε καν αυτό και αφήνει το μισό κεφάλι της σε κοινή θέα; Αυτό ακριβώς κάνουν τα στελέχη της κυρίαρχης ηγετικής ομάδας τού ΣΥΡΙΖΑ! Γιατί είναι τόσο αυτονόητο πως το κόμμα τους εκτός από το να ελπίζει για το καλύτερο πρέπει να προετοιμαστεί ακόμα και για το χειρότερο, που σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις σε «φιλικά περιβάλλοντα» και πιο «στενούς κύκλους» υποχρεώνονται να παραδεχθούν αυτό που αρνούνται δημόσια! Δεν χρειάζεται να καταθέσουμε κάποια σχετική εμπειρία, που, έτσι κι αλλιώς, θα μπορούσε ο καθένας να μας την πετάξει στα μούτρα, αποκαλώντας μας «ψιθυριστές», «υπονομευτές» ή και «πράκτορες». Αρκεί και μόνο να καταφύγουμε στα λόγια τού ίδιου τού Λίο Πάνιτς, ανατρέχοντας στο απόσπασμα από τη συνέντευξή του που παραθέσαμε στο Α´ μέρος αυτής τής ανάρτησης. Το παραθέτουμε και πάλι, υπογραμμίζοντας την αψευδή απόδειξη:

Το ξέρουμε ότι δεν θέλετε να φύγετε, αλλά ποιος ξέρει πώς θα απαντήσει μια γερμανοκρατούμενη Ευρώπη; Έχω πληροφορηθεί ότι υπάρχει σχέδιο και καταλαβαίνω ότι δεν θέλετε να το συζητήσετε δημόσια, γιατί τα ΜΜΕ παραμονεύουν να σας επιτεθούν. Ωστόσο, αν δεν το συζητήσετε με τη βάση σας, με τα δίκτυα αλληλεγγύης κ.λπ., πώς θα προετοιμάσετε τους ανθρώπους σας για τις επερχόμενες δυσκολίες;

Εκτός κι αν υποθέσουμε ότι ο Καναδός καθηγητής είναι φαντασιόπληκτος και νεραϊδοπαρμένος που «ακούει φωνές» σαν την Ιωάννα τής Λορένης, ή ότι είναι μυστικό μέλος τής Αριστερής Πλατφόρμας, ή, ακόμα ακόμα, πως είναι πράκτορας μυστικών υπηρεσιών που μεθοδεύουν την υπονόμευση του ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον θα πρέπει να πάρουμε τα λόγια του στα σοβαρά. Σοφή επιλογή. Γιατί τα έχει επιβεβαιώσει σε πρωθύστερο χρόνο ο Γιάννης Δραγασάκης, επί κεφαλής τού οικονομικού επιτελείου τού ΣΥΡΙΖΑ και υψηλότατα ιστάμενο στέλεχος της πλειοψηφίας τού κόμματος, δηλαδή των αριστερών ευρωπαϊστών», όταν έλεγε σε συνέντευξή του ότι στις διαπραγματεύσεις μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με την τρόικα «πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για ρήξεις, κατ’ αρχήν εντός τής ευρωζώνης». Φυσικά, η κουβέντα αυτή τού Δραγασάκη είναι ελάχιστα γνωστή. Όπως έχουμε γράψει κατ’ επανάληψη (μία από τις φορές, πρωτοσέλιδα), ο ‘‘αξιότιμος’’ Βασίλης Πάικος της Αυγής φρόντισε να την πλαστογραφήσει αισχρά, γυρίζοντάς την εντελώς τελείως τούμπα: «πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για ρήξεις, αλλά εντός τής ευρωζώνης πάντα»!!! (Εξ’ όσων γνωρίζουμε, εκτός από το παρόν blog, κουβέντα γι’ αυτή την πλαστογραφία τού Πάικου και της Αυγούλας-ψευτρούλας έχει γίνει μόνο στο site τού Σχεδίου Β —συμπτωματικά, από έναν αναγνώστη και σχολιαστή αυτού τού ιστολογίου.)

Στην Κουμουνδούρου, στα δυό στενά

Ο ελληνικός λαός έχει στηρίξει κατά καιρούς κάθε πικραμένο. Αλλά και …στρουθοκαμήλους;;; Συνεπώς, πρέπει να υποτιμά κανείς πάρα πολύ το επίπεδο της «γενικής ευφυΐας» για να έχει την εντύπωση ότι με τέτοιες δικολαβίες τής κακιάς συμφοράς (αποσιωπήσεις, αποσιωπητικά, μισές αλήθειες ή και ολόκληρα ψέματα) ο  ελληνικός λαός «θα τον στηρίξει σε κάθε περίπτωση». Ο ελληνικός λαός θα στηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ μόνο στην περίπτωση που οι εξελίξεις δικαιώσουν το σενάριο που προωθούν με πληκτική πλέον μονοτονία τα στελέχη τα οποία επανδρώνουν το διευθυντικό επιτελείο του. Σύμφωνα με αυτό, Βερολίνο και Βρυξέλλες (δηλαδή Βερολίνο εσωτερικού και Βερολίνο εξωτερικού) θα πειστούν με το καλό ή με το άγριο για την ορθότητα του σχεδίου τού ΣΥΡΙΖΑ και η σεμνή τελετή τής επαναδιαπραγμάτευσης θα λάβει τέλος με όλους ευχαριστημένους. Μόνο τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει τη στήριξη του ελληνικού λαού. Σε αντίθετη περίπτωση, στην περίπτωση που θα βρει απέναντί του κλειστές πόρτες και κουφά αυτιά, θα εισπράξει από αδιαφορία, εγκατάλειψη και αποστασιοποίηση —στο ‘‘καλό’’ σενάριο— μέχρι περιφρόνηση, ανάθεμα και οργή στο κακό. Ό, τι κι αν κάνει. Που δεν θα έχει και πολλά να κάνει. Μόνο δύο.

Είτε να καλέσει το λαό να πιει μαζί του το «πικρόν ποτήριον», είτε να σηκώσει παντιέρα και να του ζητήσει να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι, μια και, στις ρήξεις τέτοιου επιπέδου, η κατάσταση συνήθως επιδεινώνεται πριν αρχίσει να βελτιώνεται. Με τι μούτρα θα κάνει όμως το πρώτο, όταν, και μόνο τους παλικαρισμούς τού Τσίπρα να λογαριάσει κανείς, θα έχει οδηγήσει ένα μεγάλο κομμάτι τού κόσμου να πιστέψει πως η Μέρκελ και οι συν αυτή, όσο σκληρά κι αν πολεμήσουν, στο τέλος θα πετάξουν πετσέτα στο ρινγκ; Και πώς θα τον καλέσει στα οδοφράγματα, στη δεύτερη περίπτωση, χωρίς προηγουμένως να τον έχει εκγυμνάσει επαρκώς και εξοπλίσει κατάλληλα, για να αντιμετωπίσει τις αναπόφευκτες δυσκολίες; Βεβαίως, υπάρχει πάντα η διέξοδος ενός δημοψηφίσματος, όπως είχε ακουστεί στις εκλογές τού Ιουνίου τού 2012 και ξανακούστηκε πρόσφατα από τον Γιάννη Δραγασάκη προ ημερών και τον Νίκο Παππά τη βδομάδα αυτή. Αλλά, στα δημοψηφίσματα, είθισται τα κόμματα, και δη τα κυβερνητικά, να ξεκαθαρίζουν τις θέσεις τους και να καταθέτουν στις προτάσεις τους. Και τότε, θα ξαναγυρίσουμε στο σενάριο του «είτε-είτε» που περιγράψαμε παραπάνω.

Χωρίς αμορτισέρ;

Τούτων δοθέντων —όλων αυτών που καταδείχθηκαν στην προηγούμενη ανάρτηση και σε αυτή μέχρι τώρα—, είναι απορίας άξιο πώς δεν έχει συνειδητοποιηθεί  μέχρι τώρα από την κυρίαρχη ηγετική ομάδα τού ΣΥΡΙΖΑ ότι ο μοναδικός τρόπος για να σταματήσει η εκμετάλλευση του νομισματικού ζητήματος από τους αντίπαλους κάθε λογής και πολιτικής απόχρωσης είναι να απορροφήσει τους κραδασμούς το ίδιο το κόμμα. Να λειτουργήσει δηλαδή σαν αμορτισέρ, ενσωματώνοντας στο δημόσιο λόγο του την αυτονόητη παραδοχή ότι, αφού μόνο οι εμμονικοί μέχρι βλακείας, οι τρελοί έως εγκλεισμού και τα μικρά παιδιά τού Δημοτικού κάνουν τις επιθυμίες τους βεβαιότητα και δεν προετοιμάζονται με εναλλακτικά πλάνα για κάθε πιθανή ‘‘παρεκτροπή’’ τής αρνούμενης συνήθως να σεβαστεί τους ευσεβείς πόθους μας πραγματικότητας, θα ήταν μέγιστη πολιτική ανοησία για τον ΣΥΡΙΖΑ να καθηλωθεί στη λύση εντός τής ευρωζώνης, που δεν εξαρτάται μόνον από αυτόν άλλωστε, και να αγνοήσει τις ενδεχομενικότητες της πολιτικής. Αν είχε κάνει αυτή την παραδοχή (άλλης τάξεως ζήτημα αν θα την είχε κάνει ειλικρινώς), το πρόβλημα θα είχε λήξει προ πολλού. Κι όσο δεν την κάνει, το πρόβλημα θα παραμένει. Μόνο μία …στρουθοκάμηλος δεν το βλέπει!

Ακούγεται η ένσταση —ακόμα και από μέλη ή συμπαθούντες τής Αριστερής Πλατφόρμας: «Μα πώς θα προχωρήσουμε με δύο γραμμές; Πώς θα συσπειρώσουμε τον κόσμο μας και θα διευρύνουμε ακόμα περισσότερο την επιρροή μας, πατώντας σε δύο βάρκες;». Μέγα λάθος! Η γραμμή είναι μία: Λύση εντός τής ευρωζώνης. Έτσι έχει αποφασίσει η πλειοψηφία, καλώς ή κακώς δεν το εξετάζουμε επί τού παρόντος. Αλλά, για λόγους που έχουν υπεραναλυθεί ήδη, δεν μπορεί να είναι και η μοναδική. As simple as that! Δείτε πόσο simple είναι, παρακολουθώντας τον δεδηλωμένο «ευρωπαϊστή» και καθόλου «νεοκομμουνιστή» Νίκο Ξυδάκη, υποψήφιο πλέον ευρωβουλευτή τού ΣΥΡΙΖΑ, να το εξηγεί πειστικά μέχρι αποστόμωσης στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ χθες, σε δύο μόλις λεπτά! (εδώ, από το 49.33 ως το 51.35). Οποιος διακρύνει δύο βάρκες να τις υποδείξει και σ’ εμάς!

Επίλογος

Xρειάζεται, αλήθεια, επίλογος;