Ο αναπάντητος αντικομμουνισμός τού κυρίου Νίκου Δήμου

Τη Μ. Τρίτη δημοσιεύτηκε στο Protagon το πολυσυζητημένο άρθρο τού Νίκου Δήμου με τον τίτλο-όνομα και πράγμα Αντικληρικισμός και αντικομουνισμός, το οποίο έγινε και αφορμή να ‘‘τα σπάσει’’ ο συντάκτης του με τον Σταύρο Θεοδωράκη και να δηλώσει ότι αποχωρεί από το κόμμα —αν και ξεκαθάρισε ότι θα εξακολουθήσει να το στηρίζει. Το άρθρο τού έως μυελού οστέων μπουρζουά Δήμου είναι ένα μνημείο τής γνωστής αστικοφιλελεύθερης υποκρισίας, στο οποίο, επιπλέον, αποκαλύπτεται και η ογκώδης άγνοια τής αλφαβήτα τής μαρξικής κοσμοθεωρίας (ή/και η συνειδητή διαστρέβλωσή της). Βούτυρο στο ψωμί μας! Ακόμα περισσότερο επειδή το πολιτικό διαζύγιο στο οποίο οδήγησε είχε το παράπλευρο για την Αριστερά όφελος να αποδειχθεί πανηγυρικά ότι το δήθεν «νέο πνεύμα και ηθική στην πολιτική» που πλασάρει ο Θεοδωράκης δεν είναι παρά μία μουτσούνα τής κακιάς ώρας: δίχως να διστάσει ούτε στιγμή και πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις, για λόγους ψηφοθηρίας, έφτυσε στην ψύχρα τον Δήμου με μία μεγαλοπρεπή ροχάλα που ήρθε  να προσγειωθεί ακριβώς πάνω στα σάλια με τα οποία μέχρι πριν λίγες ώρες τον έγλυφε. Ακριβώς όπως θα έκανε —άκουσον, άκουσον!— η τελευταία ‘‘σταλίνα’’ τού κερατά που χάριν τού σκοπού αγιάζει τα μέσα, πρακτική την οποία, υποτίθεται, η «αγία φιλελεύθερη οικογένεια» δεν θέλει να ξέρει! Mein Gott! —που θα αναφωνούσε κι ο γερμανοτραφής γκουρού τού εγχώριου φιλελευθερισμού...

Προνομιακό γήπεδο, λοιπόν, όλα αυτά για τους πολυπληθείς διανοούμενους της Αριστεράς , ιδίως για τα μέλη τής academia, που αποτελούν και την πλειοψηφία. Όλο το γήπεδο δικό τους! Να μπουν μέσα και να φουσκώσουν στα γκολ τον Δήμου μέχρι να τον κάνουν ασήκωτο! Ιδίως οι διανοούμενοι του Συριζικού χώρου, μερικοί εκ των οποίων, οι πιο γενναίοι (ή οι πιο θρασείς), δεν διστάζουν να αποδέχονται με υπερηφάνεια τον χαρακτηρισμό τού «νεοκομμουνιστή» και να μας προτρέπουν να μιλάμε για τον σοσιαλισμό —ονόματα δεν λέμε και υπολήψεις δεν θίγουμε. Παρ’ όλα αυτά, τίποτε! Nothing! Niente! Nada! Σιγή ασυρμάτου. Παραδόξως, η ίδια σιγή βασίλευσε και στα Κουκουέδικά blogs (αναφέρομαι μόνο σε αυτά που λειτούργησαν κατά τις ημέρες τού Πάσχα κι όχι σε όσα ήταν δικαιολογημένα σιωπηλά λόγω εορταστικής άδειας). Ας είναι.

Πάντως, ευτυχώς, καθολική αφωνία δεν υπήρξε. Την είχε σπάσει εξ αρχής το 902.gr με ένα σύντομο κείμενο-σχόλιο, που δημοσιεύτηκε  μόλις λίγες ώρες μετά το άρθρο τού Δήμου, το απόγευμα της ίδιας μέρας. Βέβαια, τα όσα γράφει εκεί η συντάκτρια Άννα Παυλίδη απέχουν πολύ από όσα έπρεπε να ειπωθούν στον κύριο Δήμου και στους ομοίους του. Κατ’ ουσία, το κείμενο δεν συνιστά τίποτε περισσότερο από ένα καταγγελτικό ρεπορτάζ. Το επιβεβλημένο ξετίναγμα των φιλελεύθερων φληναφημάτων τού Νίκου Δήμου δεν πραγματοποιείται —δεν επιχειρείται καν. Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, αντιπροσωπεύει μια κάποια απάντηση και καλύπτει, έστω και λειψά, ένα κενό. Γι’ αυτό και, όσοι από την αριστερή ιντελιγκέντσια θα το έβρισκαν λίγο και θα κούναγαν με υπεροπτική αποδοκιμασία το σοφό τους κεφάλι, καλά θα κάνουν να είναι πιο μετρημένοι. Αφού δεν μπόρεσαν να είναι συνεπείς στα όσα κατά καιρούς διακηρύσσουν στις βαθυστόχαστες αναλύσεις τους, ας φανούν τουλάχιστον συνεπείς στην αφωνία που επέδειξαν...  

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Στα νερά του «Ποταμιού» και ο αντικομμουνισμός…

(της Άννας Παυλίδη)

Παρότι το «Ποτάμι» πασχίζει να παρουσιαστεί ως το «νέο» και το «καινούργιο» στη πολιτική σκηνή, οι θέσεις του και οι τοποθετήσεις στελεχών του αποδεικνύουν το αντίθετο.

Μια ακόμα απόδειξη, ότι το «Ποτάμι» είναι ένα ακόμα «ρυάκι» του συστήματος, είναι και το σημερινό άρθρο του Νίκου Δήμου, ιδρυτικού μέλους του κόμματος στην ιστοσελίδα «Protagon.gr».

Στο άρθρο που έχει τίτλο «Αντικληρικισμός και αντικομμουνισμός» γράφει πως θεωρεί τον αντικομμουνισμό «προοδευτική και φιλελεύθερη» τοποθέτηση, «βήμα απελευθέρωσης» και «θετική» έννοια που μπορεί να «υποδηλώνουν άνθρωπο ελεύθερο, ανοιχτό και αδογμάτιστο. Που είναι ενάντιος στα κλειστά συστήματα» (Τα ίδια θεωρεί πως ισχύουν και για τον αντικληρικισμό).

Ο «αντικομμουνιστής» γράφει «δεν είναι απαραίτητα αντίθετος με τις απόψεις του Μαρξ. Απλώς μπορεί να μην συμφωνεί με το μεταγενέστερο κλειστό Δόγμα (π.χ. του Διαλεκτικού και Ιστορικού Υλισμού) ή με το μονολιθικό, ασάλευτο και αυταρχικό κόμμα».

Επιχειρεί, επίσης να διαχωριστεί από τον αντικομμουνισμό του Μπαλτάκου λέγοντας: «Κάποιος που είναι αντικομμουνιστής  επειδή είναι φασίστας, απλώς αλλάζει ένα δόγμα με άλλο – αλλά δεν είναι ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος».

Παρά τις αποστάσεις, που κρατάει ο Ν. Δήμου από τον ωμό αντικομμουνισμό του Μπαλτάκου, η ουσία δεν αλλάζει.

Με όποια «ταμπέλα», ο αντικομμουνισμός ήταν και είναι σκοταδισμός και αντίδραση και καμιά σχέση δεν έχει με την πρόοδο.

Το «νέο» δεν μπορεί να είναι η υπεράσπιση του καπιταλιστικού συστήματος που γεννά ανεργία, φτώχεια, δυστυχία, κρίσεις και πολέμους.

Δεν μπορεί να είναι ο αντικομμουνισμός, η εναντίωση δηλαδή στην μόνη ιδεολογία που πρεσβεύει το καινούριο: Την κατάργηση της εκμετάλλευσης, της ανεργίας, της ανασφάλειας.

Photo: Γλυπτό τής Beth Cavener Stichter. Από το xaxor.com.