Adieu, mon camarade

❁❁❁

 

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Οι θέσεις τών διαφόρων ελληνικών Αριστερών για το ενδεχόμενο της επιβολής υποχρεωτικού εμβολιασμού, στην περίπτωση που όλα τα μέσα πειθούς αποδειχθούν αναποτελεσματικά

Αυτό ακριβώς, τίποτ’ άλλο.

 

«Ο λαός σώζει τον λαό»; Όχι ακριβώς....

Αν δεν κάνω λάθος, το σύνθημα που εμφανίζεται στον τίτλο το είχε λανσάρει πέρυσι, στο φούντωμα της πανδημίας, ο πολύς (επαναστάτης) Πάνος Παπανικολάου, Γενικός Γραμματέας τής ΟΕΝΓΕ –έκτοτε έχει γίνει το αγαπημένο μότο όλης τής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Η οργάνωσή του, το ΝΑΡ, είχε πρωτοστατήσει τότε (όπως αρμόζει στις «πρωτοπορίες» άλλωστε...) στην καταγγελία τών πρώτων περιοριστικών μέτρων, περίπου ταυτίζοντάς τα με τις απαγορεύσεις μιας χούντας ή με το καθεστώς μιας δυστοπικής κοινωνίας τύπου «1984» («Η απαγόρευση κυκλοφορίας δεν είναι για καλό. Και δεν είναι για τον περιορισμό της επιδημίας. [...] Είτε η κυβέρνηση το κάνει επειδή βρίσκεται σε πανικό, είτε επειδή με την αφορμή επενδύει στο μέλλον, η απαγόρευση κυκλοφορίας είναι μια πραγματικά επικίνδυνη εξέλιξη. Πόσω μάλλον, όταν πλήθος εργαζομένων δεν έχει σταματήσει να εργάζεται. Η απαγόρευση κυκλοφορίας είναι ΤΡΟΜΑΧΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ» έγραφε πέρυσι στο fb η επίσης πολύ επαναστάτρια Ναρίτισσα λοιμωξιολόγος Όλγα Κοσμοπούλου –προφανώς, η απαγόρευση κυκλοφορίας δυσχέραινε τις μετακινήσεις τών επαναστατικών στρατιών τού ΝΑΡ προς τα στρατηγικά σημεία τής πρωτεύουσας όπου, βάσει του επαναστατικού σχεδίου, έπρεπε να προωθηθούν...).

Ε, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ο Παπανικολάου είδε το σύνθημά του να ριζώνει στον λαό που αποφάσισε να πάρει τις τύχες του στα δικά του χέρια και να γκρεμίσει την κυβέρνηση των «αντίχριστων μασόνων», αυτήν που θέλει να τον εμβολιάσει με το ζόρι, για να του βάλει τσιπάκια και να του τροποποιήσει το DNA. Έτσι, τόσο στο χθεσινό συλλαλητήριο της Τετάρτης στην Αθήνα όσο και σε αυτό τής Θεσσαλονίκης την ίδια μέρα (από όπου και το βίντεο παραπάνω), το σύνθημα «κάτω η χούντα τού Μητσοτάκη» (η ιδέα δηλαδή που οι διάφοροι Παπανικολάου και οι διάφορες Κοσμοπούλες καλλιεργούν εδώ και μήνες με όλους τούς τρόπους –οι περισσότεροι των οποίων μπορούν να «πιάσουν» μόνο σε ευτυχείς ηλιθίους) κυριάρχησε. Μόνο –τι κρίμα!– που τον τόνο δεν τον έδινε κανένας και καμία από αυτά τα «επαναστατικά ξεφτέρια». Τον τόνο τον έδινε το αίσθημα πως «του Έλληνος ο τράχηλος, εμβόλιον δεν υποφέρει» (ιδίως όταν είναι από αυτά που γίνονται αιτία να κολλάνε μετά στο μπράτσο του κουταλοπίρουνα...). Δηλαδή ο ελληναράδικος σκοταδισμός. Ενισχυμένος και τροφοδοτημένος και από την «αριστερή πρωτοπορία».... 

 

Κι ενώ οι αριστεροί φύλαρχοι τσακώνονται για τον χαρακτήρα τής Επανάστασης, την καταλληλότερη ημερομηνία τής κήρυξής της και το ποιος πρέπει να ηγηθεί, ο ΣΥΡΙΖΑ τους δείχνει γιατί θα εξακολουθήσουν να τρώνε τη σκόνη του!

 

Τίποτε από όσα είπε ο Τσίπρας στο μήνυμά του της Πέμπτης, χθες, –ορισμένα από τα οποία, να το πούμε αυτό, αντίθετα από ό,τι πιστεύουν στον ΣΥΡΙΖΑ όπως και στην όλη Αριστερά, όχι μόνο δεν κλονίζουν την εικόνα τής κυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά στην πραγματικότητα την ενισχύουν– δεν αντιπροσωπεύει κάτι που δεν θα μπορούσε να ειπωθεί από τα κουρέλια τής Αριστεράς, που εξακολουθούν μεν να τραγουδάνε ακόμα, αλλά εντελώς παράφωνα πλέον. Και τίποτε (ούτε καν ο Λένιν, όπως εξηγήθηκε στην προηγούμενη ανάρτηση) δεν τους εμπόδιζε από το να στείλουν εκείνοι πρώτοι το καθαρό και ξάστερο «διά ταύτα» που έστειλε αυτός (σε ελεύθερη απόδοση: εμβολιαστείτε, ρε μαλάκες, τι σας ζητάνε;).

Τίποτε... εκτός από την προετοιμασία τής Επανάστασης! (Α, ναι! Και το δίλημμα αν πρέπει φέτος να προτιμήσουν για τις διακοπές τους την Ίο των φοιτητικών τους αναμνήσεων ή τον ξενώνα τού Μεράντζα που, όσο να ’ναι, ταιριάζει περισσότερο στο status τής σημερινής ηλικίας τους....) 

Οἱ μέν λενινισταί γεγόνασί μοι φιλελεύθεροι....

Το τι παπαριά (τις περισσότερες φορές ούτε καν καμαρωτή) έχουμε διαβάσει και ακούσει από αριστερές γραφίδες και χείλη όλους αυτούς τούς μήνες τής πανδημίας που κρατάνε από πέρυσι τον χειμώνα δεν λέγεται. Ε, να μην προσθέσει κι ο Μπογιόπουλος τη δική του, να μη δικαιώσει «το Κόμμα παντός καιρού» που είναι πάντα «ένα» (σαν το Νουνού);

Μας τράβηξε, λοιπόν, προχθές στον Ημεροδρόμο ένα άρθρο 2.600 λέξεων παρά κάτι ψιλά υπό τον βαρύγδουπο τίτλο (του αρέσουν τα βαρύγδουπα του Μπογιόπουλου, ολοφάνερο αυτό)   «Ναι στον εμβολιασμό, όχι στον εκβιασμό – Ναι στην Επιστήμη, όχι στον εκφασισμό» και μας ξέρανε όλους (δηλαδή όσους έχουμε μείνει, τρεις κι ο κούκος, για να τα λέμε όλα).

Δεν μας ξέρανε επειδή όλα όσα γράφει είναι λάθος. Σε 2.600 λέξεις και με δεδομένες τις πολλές παραλείψεις τής κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν μπορεί να είναι όλα λάθος. Τι να το κάνεις, όμως; Ο τίτλος, που συμπυκνώνει και την κύρια αιχμή τού άρθρου του, σε κάνει να βλέπεις τον Χριστό φαντάρο. Ή, μάλλον, τον Λένιν ...φασίστα!

Όπως μάς έχει θυμίσει από πέρυσι ο Ρίζος και όπως εκ νέου μάς υπενθύμισε πριν από τρεις μερούλες ο Ηλίας Ιωακείμογλου, όταν η ευλογιά άρχισε να θερίζει τη σοβιετική Ρωσία στα 1919, ο Μεγάλος διόλου δεν έχασε τον καιρό του με φιλοσοφικές αναζητήσεις για το «νόημα της ελευθερίας επιλογών» και το «δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος». Τράβηξε ένα διάταγμα που καθιστούσε τον εμβολιασμό έναντι της ευλογιάς υποχρεωτικό και το έληξε (μέσα σε καμιά δεκαπενταριά χρονάκια, ευλογιά τέλος στην ΕΣΣΔ).

Τώρα, τι ληγμένα καταναλώνει ο κυρ-Νίκος (έχει καβατζάρει τα 50, δικαιούμαι να τον αποκαλώ έτσι) και αποφάσισε στα γεράματα να γίνει φιλελεύθερος –βγάζοντας στη σέντρα και τον Λένιν περίπου ως ...φασίστα–, μόνο και μόνο επειδή ο Μητσοτάκης, εκών άκων, είπε να γίνει λίγο «λενινιστής», εγώ δεν είμαι σε θέση να ξέρω για να σας πω.

Αν περάσει από εδώ κανένας σύντροφός του, ας μας διαφωτίσει....

 

Προγραμματική Συνδιάσκεψη ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία

ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΙ BΑΣΙΛΕΙΣ

 

Μαζεύθηκαν οι Aλεξανδρινοί

να δουν της Κλεοπάτρας τα παιδιά,

τον Καισαρίωνα, και τα μικρά του αδέρφια,

Aλέξανδρο και Πτολεμαίο, που πρώτη

φορά τα βγάζαν έξω στο Γυμνάσιο,

εκεί να τα κηρύξουν βασιλείς,

μες στη λαμπρή παράταξι των στρατιωτών.

 

Ο Aλέξανδρος— τον είπαν βασιλέα

της Aρμενίας, της Μηδίας, και των Πάρθων.

Ο Πτολεμαίος— τον είπαν βασιλέα

της Κιλικίας, της Συρίας, και της Φοινίκης.

Ο Καισαρίων στέκονταν πιο εμπροστά,

ντυμένος σε μετάξι τριανταφυλλί,

στο στήθος του ανθοδέσμη από υακίνθους,

η ζώνη του διπλή σειρά σαπφείρων κι αμεθύστων,

δεμένα τα ποδήματά του μ’ άσπρες

κορδέλλες κεντημένες με ροδόχροα μαργαριτάρια.

Aυτόν τον είπαν πιότερο από τους μικρούς,

αυτόν τον είπαν Βασιλέα των Βασιλέων.

 

Οι Aλεξανδρινοί ένοιωθαν βέβαια

που ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά.

 

Aλλά η μέρα ήτανε ζεστή και ποιητική,

ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό,

το Aλεξανδρινό Γυμνάσιον ένα

θριαμβικό κατόρθωμα της τέχνης,

των αυλικών η πολυτέλεια έκτακτη,

ο Καισαρίων όλο χάρις κι εμορφιά

(της Κλεοπάτρας υιός, αίμα των Λαγιδών)·

κ’ οι Aλεξανδρινοί έτρεχαν πια στην εορτή,

κ’ ενθουσιάζονταν, κ’ επευφημούσαν

ελληνικά, κ’ αιγυπτιακά, και ποιοι εβραίικα,

γοητευμένοι με τ’ ωραίο θέαμα—

μ’ όλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά,

τι κούφια λόγια ήσανε αυτές η βασιλείες.

❁❁❁

Πέντε τεθλιμμένοι συγγενείς και μια κηδεία

Ο τίτλος στο Kommon, πάνω από την ίδια φωτογραφία, γράφει: «Επιτυχημένη εκδήλωση του Συντονισμού Κομμουνιστικών Δυνάμεων για το εργασιακό». Αν καθίσει κάποιος να μετρήσει τους ανθρώπους που απεικονίζονται να συμμετέχουν στην περί ης ο λόγος χθεσινή εκδήλωση, θα βρει ότι, συνολικά, δεν φτάνουν τους ...45! Πέντε στο πάνελ, και λιγότεροι από 40 στο ακροατήριο (από το οποίο, σημαντική λεπτομέρεια, λάμπουν δια της απουσίας τους οι γυναίκες· τα «κορίτσια» είναι δικαιολογημένα: τρέχουν και δεν φτάνουν να αρπάξουν την ευκαιρία που βλέπουν να παρουσιάζεται με τον φόνο  στα Γλυκά Νερά για να εισαγάγουν ιδιώνυμο νόμο για τη γυναικοκτονία κι έχουν αλλεπάλληλες συσκέψεις...). Αυτό, λοιπόν, το θλιβερό από κάθε άποψη γεγονός, οι σύντροφοι του Kommon πάνε να το πλασάρουν στους εαυτούς τους και στο φιλοθεάμον κενό που τους διαβάζει και τους παίρνει ακόμα στα σοβαρά ως ...«επιτυχημένη εκδήλωση»!

Ξεραίνεται κανείς στα γέλια (σαν τον Αγιό-Σπυρίδωνα στο γνωστό τραγούδι με τους ντουμανιασμένους μάγκες) όποτε έρχεται αντιμέτωπος με το «ταλέντο» που κατά συντριπτική πλειοψηφία έχουν αναπτύξει οι αριστεροί να κοροϊδεύουν εαυτούς και αλλήλους.

Όταν συνέρχεται, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να τους ρίχνει μια γερή σπρωξιά για να πέσουν στον γκρεμό μια ώρα αρχύτερα. Κατ’ αναλογία με αυτό που λέγαμε παλιότερα για την Ευρωπαϊκή Ένωση:

Αυτή η Αριστερά δεν μεταρρυθμίζεται. Γκρεμίζεται!

Τι περιγράφει με μεγαλύτερη ακρίβεια την κατάντια της Αριστεράς από τα δικαιώματα που δίνει στον Πάσχο Μανδραβέλη να την ξεφτιλίζει δημοσίως (μαζί με όλους εμάς που αυτοτοποθετούμαστε σ’ αυτήν);

Από όποια γωνία και να εξετάσει κάποιος το ζήτημα της δημοσίευσης του προσωπικού ημερολογίου τού θύματος στα Γλυκά Νερά, η μόνη ένσταση από όσες ενδεχομένως θα κατέθετε η οποία ευσταθεί αντικειμενικά και θα πρέπει να γίνει δεκτή χωρίς την παραμικρή αντίρρηση είναι εκείνη που θα στηριζόταν στο γεγονός ότι η δημοσιοποίηση στοιχείων μιας δικογραφίας απαγορεύεται ρητά από τις διατάξεις τού Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Όλες οι άλλες πρέπει να απορριφθούν επίσης πανηγυρικά. Όμως:

Πέρα από αυτή την πρόβλεψη του ΚΠΔ, η οποία άλλωστε, όπως είναι γνωστό τοις πάσι, καταστρατηγείται αβέρτα, για ένα εκατομμύριο λόγους το ημερολόγιο της Κάρολαϊν εμπίπτει στον κανόνα (και ταυτόχρονα μότο) τών New York Times «All the News That's Fit to Print». Το εξηγεί αρκετά καλά ο Πάσχος Μανδραβέλος στο επισυναπτόμενο άρθρο του στην Καθημερινή της Κυριακής –θα το εξηγούσε άριστα, αν ήταν αριστερός. Οι λόγοι που ακούστηκαν από εκείνους που διαφώνησαν με τη δημοσίευση, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων τής ΕΣΗΕΑ, δεν αντέχουν σε κριτική, ακόμα και στην επιεική της εκδοχή. Ειδικά δε τα όσα ακούστηκαν από την πτέρυγα της Αριστεράς –στην πολύ ευρεία της έννοια· τόσο ώστε να χωράει το ΤΡΡ (= ThePressParody), το TVXS ή τα αριστερά χουλιγκάνια τού διαδικτύου– είναι για κλάματα (ο Μανδραβέλης το εξηγεί κι αυτό επίσης καλά). Διάβασα κάποια, αλλά εκείνο που μου έμεινε ήταν ο εκκωφαντικός ισχυρισμός τού Θανάση Σκαμνάκη ότι τα μέσα ενημέρωσης που δημοσιοποίησαν το ημερολόγιο της Καρολάιν …ασέλγησαν κατ’ αυτό τον τρόπο στη νεκρή.

Η Αυγή, που την «περιποιείται»  κι αυτήν δεόντως ο Μανδραβέλης, είχε σπεύσει από το βράδι τής Παρασκευής να εξηγήσει τους λόγους της μη δημοσίευσης από τη μεριά της των αποσπασμάτων τού ημερολογίου τής Κάρολαϊν. Σήμερα δεν κρύβει την ικανοποίησή της επειδή ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου παρήγγειλε προκαταρκτική εξέταση για τη διαρροή. Ξεχνάει η Αυγή –αν κι εδώ που τα λέμε, τι ρέστα να ζητήσεις από την καημένη την Αυγούλα, όταν το ξεχνάει και όλη η «συνεπής» Αριστερά– ότι σε τόσο σοβαρά, περίπλοκα και πολυπαραγοντικά κοινωνικά ζητήματα όπως είναι η ενδοοικογενειακή βία στην ακρότατη μορφή τού φόνου, η δουλειά της δεν είναι ούτε αυτή τού Εισαγγελέα ούτε εκείνη τού Συνηγόρου Υπεράσπισης. Η δουλειά της είναι αυτή τού Δικαστή. Όχι, βέβαια, με την κυριολεκτική έννοια της λέξης. Αλλά με την έννοια της ανάληψης της ευθύνης να αναλύει πολύπλευρα τα κοινωνικά προβλήματα, να τα κατανοεί στο απαιτούμενο βάθος τους και μετά, μόνο αφού θα έχει κάνει τα μαθήματά της όπως πρέπει, να προτείνει και τους τρόπους επίλυσής τους.

❁❁❁

 

Ανάλυση: Η Καρολάιν, η γιάφκα, το Τσερνομπίλ…

του Πάσχου Μανδραβέλη

 

Η αλήθεια είναι πως και η ιδιοκτήτρια της «Ελευθεροτυπίας» Μάνια Τεγοπούλου είχε μια καλή δικαιολογία για να μην δημοσιεύσει την είδηση για την ανακάλυψη της γιάφκας «Επαναστατικού Αγώνα» στην Κυψέλη, όπου βρέθηκαν ρουκετοβόλα, ρουκέτες, καλάσνικοφ, πιστόλια κ.λπ.. Ή τουλάχιστον αυτό διαλαλούσε.

Το πρωτοσέλιδο άρθρο της εφημερίδας (21.4.2010) που είχε τίτλο «Η είδηση και οι “ειδήσεις”. Γιατί η “Ε” δεν δημοσίευσε την “εισβολή της ΕΛΑΣ στην γιάφκα”» ανέφερε:

«Η “ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ” στο χθεσινό της φύλλο δεν ανέφερε την είδηση ότι η αστυνομία απέκλεισε μια πολυκατοικία ερευνώντας για τον εξοπλισμό του “Επαναστατικού Αγώνα”. Εξι άνθρωποι έχουν κατηγορηθεί και προφυλακιστεί για συμμετοχή στην οργάνωση αυτή. (…)

Η ΣΙΩΠΗ της εφημερίδας μας, στην περίπτωση αυτήν και μόνο, έστελνε ένα μήνυμα. (…)  Δεν ήταν αποπληροφόρηση ή απόκρυψη μιας “είδησης”, που ήταν ήδη και θα γινόταν ευρέως γνωστή. Αμυνα στην παραπληροφόρηση ήταν:

* Αμυνα, στην κατασκευή σεναρίων με ευθύνη της αστυνομίας, που κρυβόταν πίσω από SMS, τα οποία οδηγούν στη φυλακή ανθρώπους, χωρίς να γίνονται σεβαστά τα δικαιώματά τους.

* Αμυνα στην απαράδεκτη μεθόδευση της αστυνομίας, να χρησιμοποιεί τα ΜΜΕ, για να δημιουργείται κλίμα καταδικαστικό, ώστε να θριαμβολογεί μετά, παραβιάζοντας, στην υπόθεση της τρομοκρατίας, το τεκμήριο αθωότητας και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η ΜΗ δημοσίευση της είδησης αυτής είχε πολιτικό σκοπό και κόστος. Με τον θόρυβο που δημιουργήθηκε, εντός και εκτός των τειχών, για αυτήν την απροσδόκητη παράβαση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας από την “Ε”, πέρασε ένα μήνυμα πιο σημαντικό από τη δημοσίευση. Κατ’ εξαίρεση. Ο αναγνώστης θα κρίνει.»

Για την λογοκρισία της ανακάλυψης του βαρέος οπλισμού υπήρξαν πολλές αντιδράσεις. Ακόμη και οι συντάκτες της «Ελευθεροτυπίας» δημοσίευσαν στο ίδιο φύλλο ένα ξεχωριστό κείμενο στο οποίος επεσήμαναν:

«Η “Ελευθεροτυπία” δεν δημοσίευσε χθες το γεγονός της εισβολής της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας σε διαμέρισμα της Κυψέλης το οποίο σύμφωνα με την αστυνομία -παρ’ ότι δεν είχε εκδώσει επίσημη ανακοίνωση- είναι η “γιάφκα του Επαναστατικού Αγώνα”. Η μη δημοσίευση με απόφαση της ιδιοκτησίας και παρά τις διαφωνίες της διεύθυνσης, που είχε ως αποτέλεσμα να μην ενημερωθούν οι αναγνώστες της εφημερίδας για τις πραγματικές διαστάσεις του γεγονότος, συνιστά λογοκρισία, που δεν συνάδει με τις αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, τις οποίες υπηρετούμε με συνέπεια οι συντάκτες τής “Ε”. Κι αυτές τις αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας τηρούμε και απέναντι στον τρόπο με τον οποίο η αστυνομία διαχειρίζεται τις εξελίξεις το τελευταίο διάστημα. Ενα γεγονός ή μια πληροφορία μπορεί όποιος θέλει να την κρίνει ή να την αμφισβητήσει. Δεν μπορεί όμως σε καμία περίπτωση να μην τη δημοσιεύσει και να την αποκρύψει από το αναγνωστικό κοινό» (Ελευθεροτυπία 21.4.2010)

Ποιος, τελικώς, είχε δίκιο; Η ιδιοκτήτρια της «Ελευθεροτυπίας», η οποία επικαλούμενη διάφορους «ανώτερους σκοπούς», δεν δημοσίευσε την είδηση, ή οι συντάκτες της ίδια εφημερίδας που μίλησαν για «λογοκρισία, που δεν συνάδει με τις αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας»;

Και για να φτάσουμε στα τωρινά, ποιος έχει δίκιο: οι εφημερίδες και οι δικτυακοί τόποι οι οποίοι δημοσίευσαν αποσπάσματα του ημερολογίου της άτυχης Καρολάιν που δολοφονήθηκε στα Γλυκά Νερά, ή η «Αυγή» που αρνήθηκε να το κάνει σεβόμενη απολύτως, όπως γράφει σε διαδικτυακό της άρθρο:

«Την δικαστική και διωκτική διαδικασία και πάνω από όλα τη μνήμη του θύματος που δολοφονήθηκε από τον σύζυγό της, ο οποίος παραδέχτηκε πως προσπάθησε να συγκαλύψει την υπόθεση, αρνείται να δημοσιεύσει ανάλογες διαρροές. Απορούμε, δε, ποιος είναι ο πραγματικός λόγος αυτών των “ρεπορτάζ”. Το γεγονός πως πολλές ιστοσελίδες αναπαράγουν αυτούσιο το περιεχόμενο, που παράγεται από συγκεκριμένους δημοσιογράφους γνωστούς για τις απόψεις τους σε τηλε-παράθυρα, δημιουργεί την υποχρέωση της Πολιτείας να περιφρουρήσει τη διαδικασία και να παύσει τις άθλιες πρακτικές των διαρροών σε τραστ. Να σπάσει πια το απόστημα της στοχοποίησης των γυναικών θυμάτων βίας» (avgi.gr 18.6.2021)

Η δημοσίευση των αποσπασμάτων του ημερολογίου προκάλεσε αντιδράσεις, αντίθετες από εκείνες που δημιούργησε η μη δημοσίευση της είδησης για την γιάφκα. Μέχρι και η Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία ζητά «οι συνάδελφοι οφείλουν να απέχουν από δημοσιεύματα που θίγουν τον πυρήνα της ιδιωτικής ζωής των πολιτών και των οικείων τους. Η δημοσιογραφία σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υπηρετεί ένα παιχνίδι εντυπώσεων, ούτε να υποκαθιστά την Δικαιοσύνη».

Είναι διάχυτη η αντίληψη στην ελληνική κοινωνία ότι πρώτιστο καθήκον των δημοσιογράφων δεν είναι να ενημερώνουν τον κόσμο, αλλά να τον αλλάξουν, να τον βελτιώσουν δια της απόκρυψης πτυχών της πραγματικότητας. Αυτή η επιταγή εκφράζεται πολλαπλώς. Στα εθνικά θέματα οφείλουμε να μην δημοσιεύουμε ειδήσεις ή απόψεις που «αντικειμενικώς παίζουν το παιγνίδι των (όποιων) εχθρών». Δεν αναφερόμαστε μόνο στην Τουρκία, ή την Βόρειο Μακεδονία. Την περίοδο του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία η «Ελευθεροτυπία» στο κύριο άρθρο της καλούσε τους δημοσιογράφους: «Και μόνο από σεβασμό προς τους νεκρούς αυτών των [νατοϊκών] δολοφονικών επιθέσεων κατά της δημοσιογραφίας οι μετρημένοι στα δάκτυλα επικριτές [του καθεστώτος Μιλόσεβιτς] θα πρέπει επιτέλους να σιωπήσουν» (5.5.1999).

Αυτό ήταν το κυρίαρχο σκεπτικό στην χώρα και γι’ αυτό τα ελληνικά ΜΜΕ αποσιώπησαν το μεγαλύτερο έγκλημα στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι αναγνώστες, ακροατές, τηλεθεατές, δεν έμαθαν τότε ότι Σέρβοι μαχητές (με την βοήθεια Ελλήνων ακροδεξιών) σφαγίασαν 8.000 αμάχους στην Σρεμπρένιτσα.

Υπάρχει ένα αόρατο νήμα που συνδέει γελοίες και σοβαρές περιπτώσεις λογοκρισίας ή αυτολογοκρισίας των δημοσιογράφων. Ενώνει την αποσιώπηση των επιπτώσεων του Τσερνομπίλ (θα έκανε κακό στο σοσιαλισμό, ο οποίος είναι καλός για την ανθρωπότητα), την «ενεργή αντίθεση των δημοσιογράφων στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους» (με αποτέλεσμα το 2003 οι Έλληνες να πιστεύουν επί 22 ημέρες ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν κερδίζει τον δεύτερο Πόλεμο του Κόλπου, μέχρι που είδαν ξαφνικά την αμερικανική σημαία να κυματίζει στην Βαγδάτη· πρβλ. «Fake news εκ του προχείρου» https://www.kathimerini.gr/opinion/926040/fake-news-ek-toy-procheiroy/), την είδηση για την γιάφκα στην Κυψέλη (πρβλ. «Η είδηση μιας γιάφκας» https://www.kathimerini.gr/opinion/719696/i-eidisi-mias-giafkas/), τα αίτια της οικονομικής κρίσης, το ημερολόγιο της Καρολάιν. Αυτό το νήμα θέλει πάντα τους δημοσιογράφους να υπηρετούν κάποιον ανώτερο της ενημέρωσης σκοπό. Τους θέλει «μαχητές των δίκιων του λαού», «υπερασπιστές των εθνικών συμφερόντων», «κλειδοκράτορες των προσωπικών δεδομένων», ή ό,τι άλλο η τρέχουσα συγκυρία θεωρεί σοβαρό.

Έτσι επιτυγχάνεται η αντιστροφή του σκοπού της ενημέρωσης. Αν και οι πολίτες πρέπει να έχουν όλα τα διαθέσιμα στοιχεία για να σταθμίσουν και να κρίνουν τι είναι το «ορθόν», εν τούτοις κυριαρχεί η άποψη ότι κάποιοι (συνήθως η «πρωτοπορία του λαού») «γνωρίζουν» εκ των προτέρων τι είναι το «ορθόν» και οι δημοσιογράφοι πρέπει να αποκρύπτουν ό,τι έρχεται σε αντίθεση με τον επιδιωκόμενο σκοπό του «ορθού». Στο τέλος βέβαια -και επειδή η πραγματικότητα πάντα εκδικείται- χαμένη βγαίνει η δημοσιογραφία. Ενώ τα ελληνικά ΜΜΕ, την επίχρυση δεκαετία του 2000 υποστήριξαν με συνέπεια κάθε «ανώτερο σκοπό» κάθε κοινωνικής ομάδας που ζητούσε π.χ. κάποιο επίδομα (πρβλ. «Η ψυχοπονιάρικη δημοσιογραφία» https://www.kathimerini.gr/opinion/717359/i-psychoponiariki-dimosiografia/), όταν ήρθε η χρεοκοπία κατηγορήθηκαν «γιατί δεν μάς πληροφορήσατε».

Στην υπόθεση του «ημερολογίου της Καρολάιν», κατ’ αρχάς υπάρχουν τα εξής στοιχεία:

1.      Η υπόθεση –καλώς ή κακώς– ενδιαφέρει την ελληνική κοινωνία.

2.      Το ημερολόγιο είναι μέρος του διαβιβαστικού της ασφάλειας, δηλαδή δημοσίου εγγράφου.

3.      Τα δημοσιοποιηθέντα αποσπάσματα δεν περιγράφουν γενικότερες πτυχές του ιδιωτικού της βίου, αλλά μόνο εκείνα που αφορούν την σχέση της με τον κατηγορούμενο.

4.      Το ερώτημα «γιατί μόνο αυτά τα στοιχεία και όχι άλλα;» δεν έχει νόημα, αφού δεν ξέρουμε τι είναι τα «άλλα»· μπορεί πραγματικά να αφορούν την ιδιωτική της ζωή πέραν της σχέσης με τον κατηγορούμενο. Ίσως να υπάρχουν κι άλλα που να είναι επιβαρυντικά για τον κατηγορούμενο. Δεν θα πρέπει να δημοσιευτούν;

5.      Το ρεπορτάζ μόνο στις ταινίες βγαίνει με την διάρρηξη κυβερνητικών γραφείων για την αποκάλυψη της αλήθειας. Συνήθως προκύπτει από διαρροές, είτε αυτές γίνονται από το «βαθύ λαρύγγι» του Γουότεργκέιτ, είτε από την κατηγορούσα αρχή όπως έγινε με το ημερολόγια της δολοφονηθείσας Nicole Simpson στην πολύκροτη υπόθεση με τον O.J. Simpson. Τότε δεν υπήρξε αμερικανικό Μέσο Ενημέρωσης που δεν δημοσιοποίησε εκτενή αποσπάσματα (πρβλ. «Nicole Brown Simpson diary» https://www.google.com/search?q=Nicole+Brown+Simpson+diary). Αλλά και σε άλλες υποθέσεις που δεν είχαν τόσο μεγάλη δημοσιότητα τα ημερολόγια δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες υπεράνω υποψίας π.χ. («Victim’s words may be used in murder trial», Washington Post 23.11.1998 https://www.washingtonpost.com/archive/local/1998/11/23/victims-words-may-be-used-in-murder-trial/)

Απομένει να απαντηθεί το ερώτημα της Αυγής «ποιος είναι ο πραγματικός λόγος αυτών των “ρεπορτάζ”;». Εδώ μπαίνουμε σε δίκες προθέσεων που το «κατηγορούμενο Μέσο Ενημέρωσης» χάνει ό,τι κι αν κάνει. Σε άλλη περίπτωση το ερώτημα θα μπορούσε να αντιστραφεί: «ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που τα ΜΜΕ απέκρυψαν αυτή την πτυχή του “ρεπορτάζ”; Δεν ενδιαφέρει τους αναγνώστες οι πραγματικές συνθήκες που οδήγησαν σε αυτήν την οικογενειακή τραγωδία;»

Στο κάτω, κάτω της γραφής, από τα δημοσιευθέντα αποσπάσματα, προκύπτει η αγωνία μιας νεαρής γυναίκας, που δεν ήθελε να βρεθεί στην θέση εκείνης της σαραντάρας του πρόσφατου διαφημιστικού σποτ για το συνέδριο γονιμότητας: «Είμαι 18 χρονών και θέλω να προσπαθήσω να κάνω μωρό!», έγραψε η άτυχη Καρολάιν.

Μήπως, λοιπόν, πρέπει να αναρωτηθούμε: «ποιος είναι ο πραγματικός λόγος της καμπάνιας που ξεκίνησε η “Αυγή” κατά της δημοσίευσης του ημερολογίου, το οποίο εκτός των άλλων δείχνει την πίεση που υφίστανται οι νεαρές γυναίκες “Άντε τι κάθεσαι; Πότε θα παντρευτείς; Πότε θα γίνεις μάνα;”, κατά πως έλεγε και η επίμαχη διαφήμιση;»

Μήπως πρέπει να εικάσουμε ότι η εφημερίδα της Αριστεράς είναι «ατζέντης των συμφερόντων των κέντρων γονιμότητας» και γι’ αυτό θέλει να κρύψει το ημερολόγιο της άτυχης Καρολάιν; Όχι φυσικά, αλλά έτσι μπορούμε να δούμε πού μπορεί να οδηγήσουν οι δίκες προθέσεων που συστηματικώς κάνει για τα ΜΜΕ η Αριστερά…

***

Στο μεταξύ, ενώ οι Ελληνίδες φεμινίστριες ασχολούνται με τα αιδοία τους...

Μια καμπάνια με κεραμικά αιδοία διαλύει το ταμπού της «ευαίσθητης περιοχής»

...οι Κούρδισσες μαχήτριες του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος του Ιρακινού Κουρδιστάν δείχνουν σε όλο τον κόσμο τι θα πει γυναίκες μ’ αρχίδια!

Ήταν ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης τής alt-right;

Θέλω ν’ αγιάσω και να τελειώσω αυτή τη ρημαδοανάρτηση για τον «σάλο» που σηκώθηκε με αφορμή το Συνέδριο Γονιμότητας και δεν μ’ αφήνουν οι διαβόλοι. Η ανάρτηση με το διήγημα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη και η (ρητορική) ερώτηση του τίτλου αντί σχολίου για την τριφασική και τρισδιάστατη μπούρδα τής Έλενας Ακρίτα στο χθεσινό άρθρο της «Είναι η γυναικοκτονία, ηλίθιε», σύμφωνα με την οποία (μπούρδα), οι άνθρωποι που έχουν αντιρρήσεις για την υιοθέτηση του όρου γυναικοκτονία τόσο στον καθημερινό λόγο όσο και στις διατάξεις τού Ποινικού Νόμου είναι τής ...alt-right! (Με τα δικά της λόγια: «Οι σκατένιοι της alt-right ρητορικής, βγάζουν φλύκταινες με τον όρο ‘γυναικοκτονία’.»)

❁❁❁

 

Πίστομα

Kωνσταντίνος Θεοτόκης

 

Όταν ύστερα από την αναρχία πού ’χεν ανταριάσει τον τόπο δίνοντας εις όλα τα κακά στοιχεία το ελεύτερο να πράξουν κάθε λογής ανομία, η τάξη είχε πάλε στερεωθεί, κ’ είχε δοθεί αμνηστία στους κακούργους, τότες επίστρεφαν τούτοι απ' τα βουνά κι από τα ξένα στα σπίτια τους, κι ανάμεσα στους άλλους που ξαναρχόνταν, εγύριζε στο χωριό του κι ο Mαγουλαδίτης Aντώνης Kουκουλιώτης.

Eίτουν τότες ώς σαράντα χρονών, κοντός, μαυριδερνός, μ’ όμορφα πυκνά σγουρά γένια και με σγουρότατα μαύρα μαλλιά. Tο πρόσωπό του είχε χάρη και το βλέμμα του είτουν χαϊδευτικό και ήμερο αγκαλά κι αντίφεγγε με πράσινες αναλαμπές· το στόμα του όμως είτουν μικρότατο και κοντό δίχως χείλια.

O άνθρωπος τούτος, πριν ακόμα ρεμπελέψουν ο κόσμος, είχε παντρευτεί. Kι όταν πήρε των βουνών το δρόμο, για το φόβο της εξουσίας, άφηκε τη γυναίκα του μόνη στο σπίτι και τούτη δεν του εστάθη πιστή, αλλά με άλλον (νομίζοντας ίσως πως ο Kουκουλιώτης είτουν σκοτωμένος ή αλλιώς πεθαμένος) είχε πιάσει έρωτα κι απ' τον έρωτα τούτον είχε γεννηθεί παιδί που άξαινεν ωστόσο χαριτωμένα και που η γυναίκα περσά αγαπούσε.

Eγύριζε λοιπόν ο ληστής στο χωριό του την ώρα όπου βάφουν τα νερά. K’ εμπήκε ξάφνως σπίτι του χωρίς κανείς να το προσμένει, εμπήκε σα θανατικό, αναπάντεχα τέλεια, κ’ εκατατρόμαξεν η άτυχη γυναίκα, ετρόμαξε τόσο, που, παίρνοντας το ξανθό της παιδί στην αγκαλιά, το ’σφιγγε στα στήθια της τρεμάμενη, έτοιμη να λιγοθυμήσει και χωρίς να δύναται να προφέρει λέξη καμία.

Aλλά ο Kουκουλιώτης πικρά χαμογελώντας τής είπε:

«Mη φοβάσαι γυναίκα. Δε σου κάνω κανένα κακό, αγκαλά και σου πρέπουν. Είναι το παιδί τούτο δικό σου; Nαι; Mα όχι δικό μου! Mε ποιον, ’λέγε, τόχεις κάμει;»

T’ αποκρίθη εκείνη λουχτουκιώντας.

«Αντώνη, τίποτε δε μπορώ να σου κρούψω. Tο φταίσμα μου είναι μεγάλο. Mα, το ξέρω, κ’ η εγδίκησή σου θα ’ναι μεγάλη· κ’ εγώ, αδύνατο μέρος, και το νήπιο τούτο, που από το φόβο τρέμει, δε δυνόμαστε να σ’ αντρειευτούμε. Kοίτα πώς η τρομάρα με κλονίζει καθώς σε τηρώ. Kάμε από με ό,τι θέλεις, μα λυπήσου το άτυχο πλάσμα που δεν έχει προστασία.»

Kαθώς εμιλούσεν η γυναίκα εσκοτείνιαζεν η όψη του αλλά δεν την αντίκοβγε. Eτσώπασε λίγο κ' έπειτα της είπε:

«Γυναίκα κακή! Δεν ρωτώ τώρα ουδέ συμβουλή σου, ουδέ σε λυπούμαι, ουδέ το λυπούμαι. T’ όνομα εκεινού θέλω. Eσέ δε θα σε πειράξω. Δε μολογάς το; Θα το μάθω· το χωριό όλο γνωρίζει με ποιον εζούσες και τότες θα θυσιάσω και τους τρεις σας, θα πλύνω τη ντροπή πόχω λάβει από σας, πλάσματα άτιμα!»

Eμολόησε. Kι ο Kουκουλιώτης εβγήκε αμέσως. Kι αφού ύστερα από ώρα ξαναμπήκε στο σπίτι, εβρήκε τη γυναίκα στον ίδιο τόπον ασάλευτη με τ’ αποκοιμισμένο τέκνο στην αγκάλη· τον αναντράνιζε. Mα αυτός εξαπλώθη κατά γης και σα χορτάτος εκοιμήθη ύπνον βαθύν ώς το ξημέρωμα.

Tην άλλην ημέραν αφού εξύπνησαν της είπε.

«Θα πάμε στα χτήματά μας να ιδώ μη και κείνα μού ’χουν αρπάξει, καθώς μού ’χε πάρει και σε ο σκοτωμένος.»

«Tον σκότωσες!»

Tην ημέραν εκείνην ο ήλιος δεν εφάνη στην Aνατολή γιατί ο ουρανός είτουν γνέφια γιομάτος και το φως μετά βιάς επλήθαινε.

Kι ο Kουκουλιώτης βάνοντας φτιάρι και τσαπί στον ώμο εδιάταξε τη γυναίκα να τον ακολουθήσει μαζί με το παιδί της, κ’ έτσι εβγήκαν κ’ οι τρεις από το σπίτι.

Kαι φτάνοντας εις το χωράφι που είτουν πολύ νοτερό ακόμα από την πρωτυτερνή βροχή, ο ληστής εβάλθη να σκάψει λάκκο.

Δεν επρόφερνε λέξη και το πρόσωπό του είτουν χλωμό και ο ίδρος, που έβρεχε το μέτωπό του, έβγαινε κρύος. Tο σταχτί φως που έπεφτε από τον ουρανό εχρωμάτιζε παράξενα τον τόπο· το χινόπωρο την αυγήν εκείνην έλεγεν όλη του τη θλίψη. H γυναίκα εκοίταζε περίεργη κι ανήσυχη και το παιδάκι επαιγνιδούσε με τα γουλιά και με τα χώματα που ανάσκαφτεν ο κακούργος. K’ εφάνη για μια στιγμήν ο ήλιος κ’ εχρύσωσε τα ξανθά μαλλιά του νηπίου που αγγελικά χαμογελούσε.

Kι ωστόσο ο λάκκος είτουν έτοιμος, κι ο Kουκουλιώτης, ακουμπώντας στο φτυάρι, είπε της γυναικός του:

«Bάλ’ το πίστομα μέσα».

━━━━･❁❁❁･━━━━

«Το μουνί σέρνει καράβι» είπατε; Σιγά τα ωά! Εδώ σέρνει ολόκληρη Αριστερά!

Είναι απίστευτο τι διαβάζουν τα μάτια μας και τι ακούνε τα αυτιά μας τις τελευταίες μέρες με αφορμή το πολυσυζητημένο Συνέδριο Γονιμότητας και τώρα με την ανθρωποκτονία στα Γλυκά Νερά. Στη μέση μιας ανάρτησης για το πρώτο ζήτημα, δεν αντέχω να μην διακόψω για να το (ξανα)πω αυτό. 

 

«Γι’ αυτό σού λέω πάμε, πάμε να φύγουμ’ από ’δω και μη ρωτάς πού πάμε»....

Αν δεν βαρεθώ, μπορεί και να ασχοληθώ με κάποια από τα απίθανα (ορισμένα από τα οποία, εν τούτοις, προκαλούν εκτός από θυμηδία και μερικές ανατριχίλες) που γράφτηκαν και ακούστηκαν –εξ αριστερών και εκ δεξιών, αλλά κυρίως το πρώτο με ενδιαφέρει– από αφορμή το 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας. «Χλωμό» το βλέπω –αν και η θέληση στον άνθρωπο είναι μεγάλο πράγμα, όπως έδειξε και ο Νόβακ Τζόκοβιτς το απόγευμα της Κυριακής.... 

 

Στην πορεία. Χωρίς ταυτότητα. Και χωρίς αυταπάτες.

 

Εκεί όπου οι τράπεζες πολτοποιούν βιβλία, εκεί κάπου αρχίζει η έρημος....

Χιλιάδες βιβλία, κλασικών και σύγχρονων συγγραφέων που είχαν εκδοθεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη, πολτοποιήθηκαν από τις πιστώτριες τράπεζες, μετά τον θάνατο του εκδότη, χωρίς να ενημερωθούν οι κληρονόμοι και  οι συγγραφείς, αρκετοί από τους οποίους ήθελαν να διασώσουν αντίτυπα αγοράζοντας τα. Η είδηση κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο από τους ίδιους τους συγγραφείς, δεν διαψεύστηκε και προκάλεσε εύλογα, πλήθος αρνητικών σχολίων από ανθρώπους του χώρου της τέχνης και άλλους πολίτες, οι οποίοι κάνουν λόγο για συμβολισμό «ανατριχιαστικά δυσοίωνο».

[Η αρχή από το σχετικό άρθρο-ρεπορτάζ τής Φωτεινής Λαμπρίδη στο tvxs.gr]

 

Το ερώτημα δεν είναι πού εξαφανίστηκε ο Pablo Iglesias. Το ερώτημα είναι πού χάθηκαν οι Indignados!

Προχθές, ξημερώματα ακόμα, μας ήρθαν τα μαντάτα από την Ισπανία. Μαύρα μαντάτα. Στις πρόωρες τοπικές εκλογές τής περιφέρειας της Μαδρίτης, το δεξιό Λαϊκό Κόμμα θριάμβευσε, μαζεύοντας και όλο το χαρτί από τους φιλελέδες Θιουδαδάνος που ισοπεδώθηκαν, οι κυβερνώντες Σοσιαλιστές κόντυναν κατά 13 βουλευτές από τους 37 που είχαν στην τοπική βουλή (δεν το λες και μικρό κόντεμα, επειδή δεν έφτασε το 50%), όσο για τη συγκυβερνώσα δύναμη των Unidas Podemos –συμμαχία με την Αριστερά και άλλες μικρότερες ομάδες–, αυτή μόλις και μετά βίας κατάφερε να πιάσει ένα λιμό εφταράκι στα εκατό και κάτι ψιλά. Περίπου tragic, αν θυμηθεί κανείς ότι οι Podemos, όταν πρωτοέφαγαν την εμφάνισή τους στην κεντρική πολιτική σκηνή, χτύπησαν με άνεση (και μόνοι τους) ένα θεόρατο 20,7% στις γενικές ισπανικές εκλογές τού 2015. Βέβαια, από τότε είχε μια συνεχή πτωτική πορεία. Οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές τού 2019 έδειξαν να έχουν χάσει πάνω από το ένα τρίτο τών ψηφοφόρων τού 2015 και τους προσγείωσαν στο ποσοστό τού 12,9%. Τώρα ήρθε το χαστούκι της Μαδρίτης. Ο Ιγκλέσιας, πριν καλά-καλά ολοκληρωθεί η διαλογή, παραιτήθηκε άρον-άρον τόσο από αρχηγός τού κόμματος όσο και από οποιονδήποτε ρόλο μέσα στο κόμμα, δηλώνοντας ότι θα παραμείνει στις τάξεις «τού κινήματος» ως απλός στρατιώτης. Είναι αλήθεια ότι τα ψυχρά νούμερα δεν τον υποχρέωναν σε κάτι τέτοιο. Παρά το στραπάτσο τού 7,21%, στην πραγματικότητα, οι Unidas Podemos αύξησαν τις ψήφους του καμιά ογδονταριά χιλιάδες (η προηγούμενη εκλογική επίδοσή τους το 2019 ήταν ακόμα χειρότερη: 5,6%). Όμως, κάτι που είχε αναγάγει ο ίδιος τις τοπικές εκλογές σε Μητέρα τών Μαχών (είναι χαρακτηριστικό ότι είχε παραιτηθεί από Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης για να τεθεί επί κεφαλής της), κάτι που η προσωπική δημοφιλία του είχε πιάσει σχεδόν πάτο –εξ αιτίας και κάποιων χλιδαλαζονικών συμπεριφορών που θα ταίριαζαν μάλλον σε τσογλάνια γόνους τής πλουτοκρατίας παρά σε σοβαρούς πολιτικούς και δη τής Αριστεράς–, συνειδητοποίησε ότι the game was over γι’ αυτόν και την έκανε με σιγανά πλάγια πηδηματάκια. Στο καλό. Δεν νομίζω ότι θα λείψει από κανέναν (εκτός, ενδεχομένως, από κάποιο παράνομο «αίσθημα» που, καθώς ο Πάμπλο θα μαζευτεί πια στη βιλίτσα του, δεν θα έχει και πολλές ευκαιρίες να τον βλέπει συχνά...).

▪ ▪ ▪

Με δεδομένους τους βίους παράλληλους Podemos και ΣΥΡΙΖΑ, υποθέτω ότι τα αποτελέσματα των εκλογών στη Μαδρίτη και η παραίτηση Ιγκλέσιας όσο συζητηθούν στην εγχώρια δημόσια σφαίρα θα συζητηθούν κυρίως από τρεις σκοπιές. Η Δεξιά, νοούμενη με την έννοια της παράταξης που υποστηρίζει το σημερινό κοινωνικο-οικονομικό status quo, και που βεβαίως δεν αντιπροσωπεύεται μόνο από τη ΝΔ, θα ασχοληθεί μ’ αυτά για να πει «να ποια είναι τα αποτελέσματα του αριστερού λαϊκισμού και να ποια τύχη περιμένει και τον Τσίπρα, αν δεν αλλάξει μυαλά». Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, μια κατηγορία μόνος του μη επιδεχόμενος περαιτέρω κατηγοριοποίησης, όπως κάποτε το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, θα σκιστεί να αποδείξει ότι, όσο κι αν στην άνοδό τους ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρας έχουν κάποια κοινά στοιχεία με τους Podemos και τον Ιγκλέσιας, η μοίρα του δικού τους κόμματος και του αρχηγού του θα είναι τελείως διαφορετική. Τέλος, το ευώνυμο κέρας (δηλαδή ΚΚΕ και τα κομμάτια και θρύψαλα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς) θα βρει άλλη μια ευκαιρία για να ισχυριστεί ότι η εδώ και τώρα σοσιαλιστική επανάσταση αποτελεί μονόδρομο κι ότι όποιος επιχειρηματολογεί αντίθετα είναι ή Συριζαίος με στολή παραλλαγής ή πράκτορας με κουστουμάκι απ’ τα Zara. Φυσικά, σύμπασα η Αριστερά είναι μακριά νυχτωμένη (με τη θέλησή της).

▪ ▪ ▪

Το ερώτημα που αναδύεται από τις ισπανικές εκλογές, όπως αναδύεται χρόνια και χρόνια τώρα από εκλογές σε άλλες χώρες τής ευρωπαϊκής (και όχι μόνο) Δύσης, δεν είναι τι θ’ απογίνει ο Ιγκλέσιας και οι Unidas Podemos του και τι θα κάνουμε χωρίς αυτούς. Το ερώτημα είναι γιατί οι άνθρωποι που δεν τους ψήφισαν γύρισαν την πλάτη γενικά στην Αριστερά –είχαν εναλλακτική: το αριστερό σχήμα Más Madrid (Περισσότερη Μαδρίτη)– και στράφηκαν κατά κύματα προς τα δεξιά. Γιατί οι Αγανακτισμένοι τού 2011 επέλεξαν να αναζητήσουν το καταπραϋντικό τους στο Λαϊκό Κόμμα;

Η πρώτη και βασική απάντηση στο –επαναλαμβάνω: όχι και τόσο νέο– ερώτημα είναι προφανής: «οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα», που μας έλεγε ad nauseam παλιότερα η Αλέκα και τώρα μάς λέει ο Κουτσούμπας, δεν «ψωνίζουν» πλέον από αριστερά μαγαζιά. Σε καθόλου αμελητέα ποσοστά προτιμούν να ψωνίζουν από το μαγαζί τού θηλυκού Λένιν τής Δεξιάς, της Λεπέν, του Φάρατζ (λίγα χρόνια πιο πίσω), του Όρμπαν ή, τελευταία, του ισπανικού VOX , μια τάση που έκανε την εμφάνισή της και στις ΗΠΑ με τον Τραμπ ή στη Βραζιλία (τη χώρα με τις αβυσσαλέες ανισότητες) με τον Μπολσονάρου.

Ναι, αλλά γιατί συμβαίνει αυτό; Από εδώ και πέρα, αρχίζουν τα δύσκολα. Τα αφήνω για επόμενο σημείωμα –ίσως και το αμέσως επόμενο.

❁ ❁ ❁

«Πάνε να μας μειώσουν κι άλλο την ατομική μερίδα τού ψωμιού – Εμπρός να διεκδικήσουμε μια ολόκληρη πιατέλα παντεσπάνι για τον καθένα μας!»

Αυτοί οι υπαρκτοί αριστεροί.... Τι δεν κάνουν για να μας εκπλήττουν κάθε μέρα! Σήμερα μας εκπλήττει η Πανελλαδική Ανεξάρτητη Ταξική Εργατική Κίνηση. (Μη με ρωτήσετε ποιοι την αποτελούν. Έχω πήξει τόσο πολύ στις «πανελλαδικές», «ανεξάρτητες», «ταξικές» κινήσεις που ούτε καν γκουγκλίζω πια...).

Εν όψει τής επικείμενης (6 Μαΐου) απεργίας για την Πρωτομαγιά και με αφορμή το νομοσχέδιο της κυβέρνησης που «διευθετεί» διάφορα εργασιακά ζητήματα, βάζοντας τα θεμέλια για την «εκσυγχρονιστική επικαιροποίηση» του θεσμού τής 8ωρης δουλειάς (διάβαζε: κατάργησή του στην πράξη), βγαίνει με προκήρυξη όπου, ούτε λίγο ούτε πολύ, μάς λέει με «ταξικό», «ριζοσπαστικό» και «επαναστατικό» στόμφο:

Μπροστά στην επιθετικότητα της αστικής τάξης, μια τάξης που πασχίζει μέσα σε απανωτές κρίσεις να διατηρήσει τα κέρδη και την εξουσία της, απαντάμε με επίθεση.

ΟΥΤΕ ΣΚΕΨΗ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΤΕ ΤΟ 8ωρο.

ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ: 30 ΩΡΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ

Πώς λέμε «πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικών»; Πώς λέμε «βία στη βία τής εξουσίας» και τα παρόμοια; Κάπως έτσι μάς πετάνε στα μούτρα τον δικό τους μαξιμαλισμό οι σύντροφοι της «πανελλαδικής», «ανεξάρτητης», «ταξικής» και τα λοιπά (που τα έχουμε μάθει απ' έξω κι ανακατωτά πια), κι όποιος αντέξει. Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν. Είναι σαν να σε πολιορκεί στην Πόλη ο Μωάμεθ Β´ τον Μάιο του 1453 κι εσύ να ρίχνεις το σύνθημα «εμπρός να σηκώσουμε τον Δικέφαλο στη Ραβένα τής Ιταλίας, όπου κυμάτιζε μέχρι τον 8ο αιώνα»!

Ποιους, πέρα από τους εαυτούς τους, τους δεσμούς τους (νόμιμους και παράνομους), άντε και τα σόγια τους, μπορεί να κινητοποιήσει μια τέτοια απο-γείωση; (Όχι στο βαθμό που απαιτείται για να μη γίνει νόμος το νομοσχέδιο· έστω και κατά ένα μικρό τμήμα.) Μη ρωτάτε. Κατεβείτε στις συγκεντρώσεις τής 6ης Μαΐου και θα το διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι....  

...και το Μεγάλο Βραβείο τών 150.000 € πηγαίνει στην Εποχή!

Τι λέγαμε την Παρασκευή; Κάπου μεταξύ ων 48 και των 72 ωρών έσκασε το χθεσινό πρωτοσέλιδο της Εποχής, με πρώτο χτύπημα τον σιβυλλικό τίτλο «Επικίνδυνοι αυτοσχεδιασμοί εντός και εκτός». Όπου οι επικίνδυνοι αυτοσχεδιασμοί εσωτερικού είναι οι χειρισμοί για την αντιμετώπιση της πανδημίας και του εξωτερικού η κοινή συνέντευξη τύπου Δένδια – Τσαβούσογλου. Με τον πρώτον να τολμάει επί τέλους να πει ευθέως, ανοιχτά και εις επήκοον της διεθνούς κοινής γνώμης ό,τι δεν έχει τολμήσει ποτέ να πει Έλληνας υπουργός Εξωτερικών στην τουρκική πλευρά, προς μεγάλη χαρά τού μάλλον συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους τού ελληνικού λαού. Φυσικά, οι πιο πονηρεμένοι από αυτόν το λαό ξέρουν ότι «με τα λόγια χτίζει κανείς ανώγια και κατώγια». Αλλά ξέρουν και το άλλο: τα λόγια που ειπώθηκαν δημόσια δημιουργούν μια κάποια δέσμευση.

Τα έμαθε η Εποχή, το επίσημο όργανο των πιο ξεφωνημένων μενουμευρωπαίων Συριζαίων Νενέκων (πάντα με «διεθνιστικό» και «αντιεθνικιστικό» πρόσημο) και σφόδρα εταράχτηκαν. Εξ ου και το πρωτοσέλιδο με την ευκόλως εννοούμενη σπόντα και τον υπότιτλο που έκανε λόγο για «κοντόφθαλμους χειρισμούς τής κυβέρνησης στσ ελληνοτουρκικά», που δεν τολμάνε όμως να τα εξηγήσουν ευθέως ούτε καν στο άρθρο που υποστήριζε τον κύριο τίτλο τους στις μέσα σελίδες. Ούτε εκεί δεν βρήκαν το θάρρος να πουν αυτό που είχαν στο μυαλό τους όταν έστηναν την πρώτη σελίδα: «ο Δένδιας και η κυβέρνηση Μητσοτάκη παίζουν με τη φωτιά, προκαλώντας την ισχυρότερη Τουρκία». Τόσο κότες οι «σύντροφοι»!

Ας είναι. Χαλάλι τους τα 150.000 ευρώ. Και καλοφάγωτο το καλαμπόκι....  

 

Η ερώτηση των 150.000 €

Πόσες ώρες θα περάσουν πριν σκάσει εξ ευωνύμων το πρώτο άρθρο που θα καταγγέλλει τον «ελληνικό ιμπεριαλισμό επειδή ρίχνει λάδι στη φωτιά τού ανταγωνισμού τών ιμπεριαλιστικών αστικών τάξεων Ελλάδας – Τουρκίας και μας σέρνει προς τον πόλεμο»; 24; 48; 72; περισσότερες;

 

Ποιο LGBTQ+ κίνημα και Κόκκινα ά-λογα, ρε σύντροφοι; Είναι το μεγάλο παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο τής βιομηχανίας τής μόδας που βρίσκεται στην πρωτοπορία τής μάχης εναντίον τού «σεξισμού» και υπέρ τής «απελευθέρωσης» από τα «δεσμά» τού φύλου!

Αφιερωμένο εξαιρετικά στο κομμάτι τής  travesti (δηλαδή τής μεταλλαγμένης) Αριστεράς. Χωρίς σχόλια, αφού, ως γνωστόν, όσα λέει μια εικόνα δεν τα λένε ούτε χίλιες λέξεις....

Εξόδια ανάρτηση

Κάθε χρόνο, οι εκδηλώσεις μνήμης για την Έξοδο από το ενδοξότατον αλωνάκι  κορυφώνονται την Κυριακή τών Βαΐων –μας λείπουν καμιά δεκαπενταριά μέρες ακόμα. Αλλά αυτή τη νύχτα το ημερολόγιο γράφει Σάββατο 10 Απριλίου και σε λίγο θα αλλάξει σε Κυριακή 11. Ακριβώς όπως τότε, τη «γιομάτη θαύματα» και «σπαρμένη μάγια» νύχτα τού Σαββάτου του Λαζάρου προς Κυριακή των Βαΐων τού 1826. Ειδικά φέτος, στα 200, δεν γίνεται να περάσει η νύχτα αυτή, που τα επαναστατικά λόγια Ελευθερία ή Θάνατος πήραν κυριολεκτικά σάρκα και οστά και αίμα, α-μνημόνευτη εδώ.

____________________

 

Από το Σχεδίασμα Α´ 

τών Ελεύθερων Πολιορκημένων

Tο χάραμα επήρα

Tου Ήλιου το δρόμο,

Kρεμώντας τη λύρα

Tη δίκαιη στον ώμο,―

Kι’ απ’ όπου χαράζει

Ώς όπου βυθά,

Tα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι.

 

Από το Σχεδίασμα Β´

O Aπρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε,

Kι’ όσ’ άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ’ άρματα σε κλειούνε.

Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει,

Kαι μες στη θάλασσα βαθιά ξαναπετιέται πάλι,

Kι’ ολόλευκο εσύσμιξε με τ’ ουρανού τα κάλλη.

Kαι μες στης λίμνης τα νερά, όπ’ έφθασε μ’ ασπούδα,

Έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα,

Που ευώδιασε τον ύπνο της μέσα στον άγριο κρίνο·

Tο σκουληκάκι βρίσκεται σ’ ώρα γλυκιά κι’ εκείνο.

Mάγεμα η φύσις κι’ όνειρο στην ομορφιά και χάρη,

H μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι·

Mε χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κραίνει·

Όποιος πεθάνη σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.

 

Από το Σχεδίασμα Γ´

Kαι βλέπω πέρα τα παιδιά και τες αντρογυναίκες

Γύρου στη φλόγα π’ άναψαν, και θλιβερά τη θρέψαν

M’ αγαπημένα πράματα και με σεμνά κρεβάτια,

Aκίνητες, αστέναχτες, δίχως να ρίξουν δάκρυ·

Kαι γγίζ’ η σπίθα τα μαλλιά και τα λιωμένα ρούχα·

Γλήγορα, στάχτη, να φανής, οι φούχτες να γιομίσουν.

Είν’ έτοιμα στην άσπονδη πλημμύρα των αρμάτων

Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά, κι’ ελεύθεροι να μείνουν

Εκείθε με τους αδελφούς, εδώθε με το χάρο.

1. Στοχασμός / Εισαγωγή – Ειρήνη Παπά (απαγγελία)

2. Το χάραμα – Ειρήνη Παπά (απαγγελία) / χορωδία 2:51

3. Άκρα του τάφου σιωπή – Ηλίας Κλωναρίδης, Νίκος Ξυλούρης 8:10

4. Παλληκαρά και μορφονιέ – Ειρήνη Παπά (απαγγελία), Λάκης Χαλκιάς 12:11

5. Βαρώντας γύρου ολόγυρα – Ειρήνη Παπά (απαγγελία), Νίκος Ξυλούρης 16:35  

6. Ο γιος σου κρίνος με δροσιά – Ειρήνη Παπά (απαγγελία), Ηλίας Κλωναρίδης, Λάκης Χαλκιάς, Νίκος Ξυλούρης 19:38

7. Η θέλησή μου βράχος – Λάκης Χαλκιάς 24:20

8. Όπου ’ν’ ερμιά και σκοτεινιά – Ηλίας Κλωναρίδης 27:32

9. Στα μάτια και στο πρόσωπο – Νίκος Ξυλούρης 31:34

10. (Πριν απ’ την έξοδο) Μια φούχτα χώμα… (Έπαψαν τα φιλιά στη γη) – Ειρήνη Παπά (απαγγελία), Λάκης Χαλκιάς 35:22

11. Οι γυναίκες – Ειρήνη Παπά (απαγγελία – τραγούδι) 41:39

12. Μητέρα μεγαλόψυχη – Νίκος Ξυλούρης 47:00

13. Για κοίτα ’κει χάσμα σεισμού – Ειρήνη Παπά (απαγγελία) / Χορωδία 52:34

14. Αλλ’ ήλιος, αλλ’ αόρατος – Ειρήνη Παπά (απαγγελία), Ηλίας Κλωναρίδης 54:41

15. Αραπιάς άτι – Ειρήνη Παπά (απαγγελία), Λάκης Χαλκιάς 59:21

16. Πειρασμός – Ειρήνη Παπά (απαγγελία), Νίκος Ξυλούρης 1:08:22

17. Πολλοί ‘ν’ οι δρόμοι π’ όχει ο νους – Ειρήνη Παπά (απαγγελία, τραγούδι)  / Χορωδία 1:16:14

18. Αηδονολάλειε στήθος μου – Ειρήνη Παπά (απαγγελία, τραγούδι) 1:20:02

19. Έξοδος / Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά – Λάκης Χαλκιάς, Ειρήνη Παπά (απαγγελία) 1:23:28